คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ตำราเวทย์ของปู่เจ้าสมิงพราย
Chapter 2
ำราเวทย์อปู่เ้าสมิพราย
วาโยลับมาที่วิทยาลัย ะะเินเ้าห้อโถลา เาไ้ยินเสียโรมรันับอาริยะำลัเถียัน ึเินเ้าไปู
“เรื่อที่เี่ยวับศาสร์มื วรหลีเลี่ยะ มันเสี่ยไป” อาริยะเือน
“แ่านวิัยอพ่อเรา มันอามีทา่วยีวิน้อเราไ้” โรมรันพู “ยัไเรา้อลับไปเอาานวิัยอพ่อที่รุเทพ อนนี้ลุเราไม่อยู่บ้านโอาสเรามาแล้ว”
“เราไม่เห็น้วย นายนี่มันหัวื้อ เราหมำพูับนายแล้ว โทษที” อาริยะเินาไป
“เราไม่ยอมแพ้หรอ” โรมรันะโนไล่หลัอาริยะ วาโยเินเ้ามาหา
“นายับอาริยะำลัเถียอะไรัน” วาโยถาม
“เามันไร้สาระ เรารู้มาว่าพ่อเราทำวิัยเี่ยวับำสาป ศาสร์มืมามาแล้ว เผื่อมันะมีทารัษาเรุาไ้ อาริยะบอว่า มันไม่เยมีใรทำวิัยเี่ยวับำสาปมระหรอ เราย้ำว่าเรุา้อารยาที่ะรัษา านวิัยอพ่ออามีำอบที่เรา้อาร” โรมรันพูอย่ามีวามหวั
“เราิว่าศาสร์มืมันอันรายนะ” วาโยพยายามเือน
“มีศาสร์มืมาว่าที่นรู้ ระูลออาริยะรู้ีว่าใร ๆ เราอาพูมาไป อาริยะนะเลียรอบรัวอเา เพราะวามบ้าลั่เรื่อศาสร์มื”
“นายพอะเล่าให้เราฟัไ้ไหม” วาโยัถาม
“ไ้แ่แ่ระหว่าเราเท่านั้นนะ อาริยะเรียนเวทย์าพ่อแม่ นายรู้ัำสาปรีแทไหม”
“อะไรือำสาปรีแท”
“มันเป็นำสาปทรมาน ำสาปนี้สร้าวามเ็บปวทรมานให้เหยื่อ พ่อแม่และพี่ายออาริยะพร้อมะร่ายมันเพื่อวามบันเทิ อาริยะเล่าว่าเสียเหยื่อร้อโหยหวนมา เาถูบัับให้ฝึอนเป็นเ็ แ่เาไม่ยอมทำ พ่อแม่ึลโทษโยร่ายเวทย์นี้ใส่เา มันทรมานสาหัส เมื่อโนสั่ให้ร่ายใหม่เาึ้อทำ เราบอเาเสมอว่า เาโนบัับ แ่เาไม่เยให้อภัยัวเอเลย”
“โรน่าลัว เายัเ็เาไม่วรโทษัวเอนะ” วาโยออวามเห็น
“หลัานั้นวามสัมพันธ์ระหว่าอาริยะับรอบรัว็ไม่เหมือนเิม นระทั่มาเอเรา เมื่อปิเทอมเาเลือที่ะอยู่ับบ้านเรามาว่าลับไปหารอบรัว อาริยะเาเื่อใเรามาและน้อยรั้ที่เาะโ้แย้ับเรา” โรมรันเล่าเรื่อราวออาริยะให้ฟั
“เราะหาเวลา แอบเ้าบ้านลุและใ้เรือ่ายผฟลูไปบ้านพ่อที่รุเทพ" โรมรันเล่าถึแผนาร “และเราะไปเอาานวิัยทั้หมที่มีอพ่อมา แล้วเราะิ่อนายไปนะ” โรมรันเินาไป
เย็นวัน่อมาวาโยำลัเินไปที่ห้อสมุ “พี่วาโยใ่ไหมรับ” ุมารในุเอี้ยมสีเียว ทรผมหัวั้ปราัวึ้น “ไม่ใ่น้อปป้อนี่” วาโยพู
“ใ่ เพราะผมือน้อแทนไท ุมารแห่เรือนวาสุรี พี่ำผมไ้” น้อแทนไทพู เาูเป็นุมารที่อายุมาว่าน้อปป้อรูปลัษ์เหมือนเ็อายุ 10 วบ ไม่่อยี้เล่น ี้อ้อนเหมือนน้อปป้อ ูริัเหมือนเ็ที่ำลัะโเป็นผู้ให่ “พี่อาริยะอยาุยับพี่วาโยนะ” น้อแทนไทพู “ามผมมาสิ” น้อแทนไทเหาะลไปั้นล่า วาโยวิ่ามไปถึห้อโถให่ในั้นใ้ิน มาหยุที่หน้าำแพหิน "นี่ือทาเ้าเรือนวาสุรี แ่พี่ไม่มีสิทธิ์เ้าไปในนี้” น้อแทนไทล่าว “รอสัรู่เี๋ยวพี่อาริยะออมาแล้ว” ุ้มประูพานาปราึ้น อาริยะเินออมาาประู
“ผมพาพี่วาโยมาแล้วรับ” น้อแทนไทรายาน
“อบใมาน้อแทนไท” อาริยะล้วมือเ้าไปในระเป๋าเสื้อลุมหยิบนมิ้นหนึ่ให้ น้อแทนไทรับ
“อบุรับพี่อาริยะ” น้อแทนไทหายัวไป
“หวัีอาริยะ นายมีธุระอะไรับเราหรือ” วาโยทั
“นายับโรมรันิะทำอะไรันแน่” อาริยะเริ่มถาม
“เราิ้าำอโทษับนายนะ เราไม่ไ้บอวามริเรื่อานทัพลับอนาย” วาโยพู “โรมรันวนเราเ้าไปเอ เาหาสถานที่เพื่อให้เราฝึาถา เพื่อเรียนให้ทันพวปี 5 ไม่รู้ว่านายะโรธนานี้”
“็พอฟัึ้นนะ ็แ่หมู่นี้โรมรันทำัวไร้เหุผลมาึ้นทุวัน เี่ยวับศาสร์มืนเราหุหิ” อาริยะบ่น
“เมื่อวาน เราไ้ยินพวนายสอนเถียันเี่ยวับเรื่อนี้” วาโยเล่า
“ใ่ เามันหมมุ่นับเรื่อหาทารัษาอาารป่วยอเรุา นเาิว่ามีแ่ศาสร์มืเท่านั้นที่่วยเาไ้" อาริยะเอ่ยึ้นวาโยสัมผัสไ้ถึวามัวัลใที่มีอย่าเหลือล้น “เราลัวว่าโรมรันะถลำลึไปมาว่านี้ เายัพูเรื่อานวิัยศาสร์มื่า ๆ อพ่อเา”
“ือ โรมรันบอแผนารอเาให้เราฟัเหมือนัน ลุอเาะไม่อยู่บ้าน 2 สัปาห์ เราิว่าเาะแอบเ้าบ้านลุและใ้เรือ่ายผฟลูลับไปที่บ้านพ่อที่รุเทพ แล้วเอาานวิัยลับมา” วาโยเล่า
“นี่เาิะทำอย่านั้นริ ๆ หรือเนี่ย” อาริยะถอนใ “เราภาวนาว่าอย่าให้เาไ้หาเอเลย นายไม่รู้หรอว่าศาสร์มืมันน่าลัวมาแ่ไหน พ่อมแม่มที่ไปยุ่เี่ยวับศาสร์มืโยเพาะาถา้อห้าม 3 อย่า มันะบไม่สวยสัน ถ้าไม่าย็อาไปบลทีุ่โลัน์”
“ไม่เรา็นาย้อมีใรสันที่้อห้ามปรามโรมรัน” อาริยะเอ่ยอย่าริั
“สำหรับเราแล้ว เรุาือทุสิ่ทุอย่าที่สำัในีวิอโรมรันเลย” วาโยพู “็น่าเห็นในะ เาเ้าับลุอเาไม่ไ้ ไม่มีที่พึ่ ที่ผ่านมาเาอยู่รอ้วยัวเอทั้นั้น”
“ สำหรับเราแล้วไม่ว่าโรมรันะทำอะไร เราะอยู่เีย้าเา” อาริยะเอ่ยึ้น
“วาโย เราอแนะนำนายนะ ในานะที่เรารู้ัโรมรันมา่อนนาย นาย้อห้ามเา อย่าไปให้ท้าย เ้าใไหม” อาริยะพู่อ
“พวเรา้อู่อไปว่า เาะทำอะไร่อ ถึอนนั้นะห้าม็ไม่สาย” วาโยให้เหุผล
“เราเอ็ะอยูโรมรันทานี้เหมือนัน บาทีอาให้น้อแทนไท่วย”
ะนั้นมีโทรศัพท์มาถึวาโย วาโยรับสาย “โรมรัน มีอะไรหรือ”
“ืนนี้ นาย้อมาที่บ้านลุที่หมู่บ้านัรวาลหน่อยไ้ไหม เราะไปเอาานวิัยอพ่อเราืนนี้ พาอาริยะมา้วย”
“ไ้เราะไป แล้วเอัน”
“นี่นายไม่ไ้ฟัที่เราเือนเลยหรือ” อาริยะพูเสียเียว
“ใเย็นน่า อาริยะ นาย็บอเราเอนี่ว่า นายะเีย้าโรมรันนี่” วาโยเือนวามำอาริยะ
“ั้น็ไ้ เราไปัน” อาริยะถือไม้ายสิทธิ์นำทาามวาโยออไป เมื่อถึนอโรเรียน วาโยเรียไม้วาสยาม เมิ รุ่น 2025 ออมาึ้นไม้วา โยมีอาริยะ้อนท้ายไป้วย มุ่รไปที่หมู่บ้านัรวาล
“นายพอะรู้ไหมว่าบ้านไหนเป็นบ้านอโรมรัน” วาโยถาม อาริยะเินนำและเาะประูบ้าน ประูเปิออ โรมรันโผล่หน้ามา
“เราิไว้แล้ว นาย้อมา เ้ามาในบ้านสิ” โรมรันเิเ้ามาในบ้าน วาโยับอาริยะมานั่ที่โฟาห้อนั่เล่น “อนนี้ลุเราไม่อยู่บ้าน พาเรุาไปรัษาัวที่โรพยาบาลีวโมารภั์”
“เรุา อาารทรุหนัเหรอ” อาริยะถาม้วยวามเป็นห่ว
“ือไหน ๆ ็ปิเทอมแล้ว หมอสิทธิัยอยาให้เรุาไปพัผ่อนในที่ที่มีวามพร้อม ือะไปอยู่นาน 2 สัปาห์ ลุเราะไปูแลเธอ้วย ึบัับให้เราเฝ้าบ้านนะ” โรมรันอบ
“นายบอว่าะไปบ้านที่รุเทพนี่” วาโยพู
“เราไม่ไ้ลับไปที่นั่นอีเลย หลัาพ่อแม่ายไป” โรมรันอบ แววาเือวามเศร้า “แ่เพื่อเรุาเราสามารถทำไ้ทุอย่า” โรมรันหยิบวโรยผฟลูลมือ สาไปที่ระเาบานให่ในห้อนั่เล่น
“บ้านนาี” โรมรันพูื่อที่หมาย ระเปลี่ยนเป็นสีเียว “พวนายามเรามา” ทุนเ้าไปในระ มาทะลุที่ห้อโถในบ้านอีหลัหนึ่
“ยินี้อนรับเ้าสู่บ้านแสนสุอเรา” โรมรันพู ะอยู่ภายในบ้านที่มีเรื่อเรือนถูลุม้วยผ้าที่ฝุ่นับ
“ไปที่ห้อทำานอพ่อเราที่ั้นใ้ินอบ้าน สวิ์ออน” ไม้ายสิทธิ์อโรมรันมีแสไฟปราบนปลายไม้ ประูทาลห้อใ้ินถูล็อ “วาโย นาย่วยสะเาะลอนประูให้หน่อย”
“อันล็อ โมอารา” วาโยร่ายาถาสะเาะลอน ประูเปิออ
ทุนลบันไไปห้อทำานใ้ิน เปิประูห้อทำานอพ่อโรมรัน มีั้นหนัสือที่เ็มไป้วยหนัสือ ฝุ่นับ หยาไย่เาะ โ๊ะทำานที่มีฝุ่นเาะหนาเอะ ลอรึ่ั่วโมที่โรมรันับวาโย้นหาอในห้อทำาน็ไม่พบอะไร
"ไม่นะานวิัยอพ่อ” โรมรันร้ออย่าสิ้นหวั “อย่าบอนะว่าลุไ้ทำลายานวิัยอพ่อไปหมแล้ว”
อาริยะมาแะไหล่โรมรัน “เราเสียใ้วยนะ ยอมรับเถอะว่า เมนี้มันรุาแล้ว แน่ใไ้เลยว่า ลุอนายไม่อยาให้ใรมายุ่เี่ยวับศาสร์มือีแน่”
“อันีนเอโบ” โรมรันพยายามร่ายาถาอีรั้ พบ่อลับบนำแพ เบื้อหน้ามีรอบรูปนาให่เป็นรูปรอบรัวอโรมรันอยู่พร้อมหน้าพร้อมา พ่อ แม่ โรมรัน และเรุา โรมรันยรูปรอบรัวลาำแพ พบำราเวทย์มนร์เล่มหนึ่่อนอยู่ใน่อลับในำแพ
“นี่อะไรล่ะ” วาโยถือไม้ายสิทธิ์ส่อไฟ ถามึ้น โรมรันหยิบำราเวทย์นาให่มาู
“นี่มันำราเวทย์ออมมัเวทย์ในำนานนี่ ปู่เ้าสมิพราย ีใที่ำราเล่มนี้ยัอยู่” โรมรันพูอย่าีใ “นึไม่ถึว่าะรอพ้นสายาอลุมานวันนี้”
“โรมรัน เราอละ ศาสร์มืมันเป็นออันราย ำรานี้ืออะไรเรา็ไม่รู้ อย่าไ้ไปยุ่ับมันเลย” อาริยะเือน
“อาริยะ อย่าน้อย็แ่อ่านมัน ยัไมัน้อมีสับทนึที่้อพูถึ ำสาปมระ มาถึั้นนี้แล้ว มัน้อไป่อ” โรมรันพูอย่ามุ่มั่น
“นายะทำอะไรับำราเล่มนี้ละ” วาโยถาม
“สิ่ที่เราะทำืออ่านมัน มีศาสราารย์เป็นพ่อแม่ มันเลยปลูฝัมา” หันไปพูับอาริยะ “ไม่้อห่วนะอาริยะ เรารู้ีว่าอนไหนวระหยุ อนนี้เราไ้อที่้อารแล้วลับันเถอะ” โรมรันพู
“เี๋ยวลบร่อรอยารมาอเรา้วย” วาโย โรมรัน และอาริยะร่ายาถาัอ ล็อประูห้อทำาน
โรมรันโรยผฟลูไปที่ระเาห้อนั่เล่น พาลับมาที่บ้านลุสิหนาถที่หมู่บ้านัรวาล
อาริยะพูับวาโยเสียเบา “พูร ๆ นะ เรารู้สึไม่สบายใเลยที่มาเอำราเวทย์เล่มนี้ หวัว่าโรมรันมีสิพอที่ะรู้ว่า มันเป็นสิ่อันราย”
“บาทีำรานี้อาพูถึทฤษี็ไ้นะ ถ้ามันไม่มีอะไรเี่ยวับำสาปมระ โรมรันเลิสนใมันเอละ” วาโยพยายามมอโลในแ่ี
“้ออบใพวนายนะ ถ้าไม่มีพวนาย เรามาถึั้นนี้ไม่ไ้แน่ ๆ” โรมรันพู
“นาย็แ่โี แ่นาย้อสัาว่า นายะไม่ถลำลึไปอี” อาริยะพูอย่าเป็นัวล
“พวเราลับวิทยาลัยันเถอะ” วาโยวน โรมรันึ้นไม้วาโยมีอาริยะ้อนท้ายไป้วย วาโยึ้นไม้วาี่าม เมื่อมาถึวิทยาลัยใน่ว่ำ วาโย โรมรัน และอาริยะ ไ้เรียุมารประำเรือนมารับัวลับหอนอน
ความคิดเห็น