คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17 ตะลุยชายฝั่งปักษาวายุ
Chapter 17
ะลุยายฝั่ปัษาวายุ
วาโยี่ไม้วามาที่ายหาปัษาวายุอีรั้ พบโรมรันทีู่เร่เรียมือำไม้ายสิทธิ์แน่น มอไปที่เิเา
“ีใที่นายมา เราเห็นผู้ภัีามินสุระึ้นมาทาายหา ไ้ยินพวมันพูว่าะไปที่ถ้ำเหมือนุที่พวเราเยไป” โรมรันพูเสียเรียบ ๆ แ่แฝ้วยวามเลียัพวนแระ “ทำไมพวมันนำเราไป้าวนึ พวมันไม่รู้เรื่อภาพบานพับนั่นนี่”
“เราเอ็ไม่รู้นะ เราพึ่เห็นวามทรำอผู้พิทัษ์อีน ื่อ ศาสราารย์เทราปาี อีอาารย์ให่เมื่อ 300 ปี่อน นาใเวทย์โบราอมีันทร์ แ่ไม่รู้ว่ามันเื่อมโยับามินสุระยัไ”
“ผู้พิทัษ์พวนี้ำลัปั่นหัวนาย นาย้อันพวเาเพื่อเอา้อมูลมา” โรมรันเหมือนเป็นนไร้เหุผลไปทันที
“มันไม่่ายแบบนี้หรอ ารเ้าถึวามทรำเรา้อไ้รับารทสอบ มันไม่่ายเหมือนที่นายิ พวเาะใหู้ามลำับ” วาโยพยายามอธิบาย
“พวเาไม่ไว้วาในาย หรือนายไม่แร์วามทุ์ทรมาน วามเ็บปวอเรุา พอที่ะถามำถามนั้น” โรมรันพูล่าวหา
“เราแร์ โรมรัน อนนี้เรามาไลแล้ว อย่าให้วามโรธมาบัานายเลย” วาโยเลี้ยล่อมให้เพื่อนใเย็น
“ไ้ เราะยอมทำามผู้พิทัษ์ บอร ๆ เราไม่อบใเลย” โรมรันพูอย่าหุหิ
“เราไม่มีทาเลือ มาูันว่าภาพะพาเราไปไหนีมั้ย” วาโยเสนอ
“ไปเร็ว่อนที่พวมันะมาเห็น” โรมรันเร่ “อยูไว้เราเห็นพวามินสุระเลื่อนไหวอยู่้านหน้า” ะที่วาโยับโรมรันวิ่ามไหล่เาผ่านบริเวหน้าถ้ำแห่หนึ่
“ทำไมันนะ” วาโยพูึ้น
“นแระพวนี้น่าะปล้นอ ภูเานี้มีไว้เ็บอมี่าอพวาวบ้าน” โรมรันอธิบาย “แ่มันถูทิ้ร้าั้แ่ามินสุระเ้ายึายฝั่”
“อันีนเอโบ” วาโยร่ายาถา ปรารอยเท้าไปที่่ายแห่หนึ่ที่พึ่สร้า ภาษาราฟฟินัแว่วมาแ่ไล “บี แิ่ ฮิส์” วาโยับโรมรันล่อหน เินลัเลาะไปามรั้วไม้ ไ้่วยันเสาถามัราสันแระที่เอ
“พวบนแระามินสุระ สมวรเอแบบนี้” โรมรันรู้สึสะใมาที่ไ้ัารับนแระ “ทำไ้ีมา”
“พวเราไปัน่อ” วาโยวน ทัู้่ผ่านประู่ายเ้าไปในหุบเา ทะลุเ้าไปเอ่ายอีแห่อผู้ภัีามินสุระ
“เี๋ยวเราวรมีแผน” วาโยเือน
“มันไม่ำเป็นอีแล้ว” โรมรันอบ และลุยไปที่่ายอย่าึ่ ๆ หน้า
“ผู้บุรุ” นแระผู้ภัีามินสุระร้อึ้น
“พวเรา่ามัน” นแระลุ่มให่ถืออาวุธบุเ้ามา ทันในั้นเิระแสลมนาให่ พัเอาสมุนนแระทั้หมไปนับภูเา บาส่วนผาาย วาโยใ้วิาวบุมลม่วยโรมรัน
“เป็นอะไรมั้ย โรมรัน” วาโยถามอย่าเป็นห่ว
“อบใที่่วย”
“พวมันสมวรายแล้ว” โรมรันพู
“นายำลัิทำอะไรอยู่” วาโยถามอย่าหุหิ
“เราำลัิว่าะ่านแระยัไ” โรมรันอบอย่าไม่แยแส
“นายำลัทำให้พวเราโน่านะ”วาโยเือน
“แ่็ไม่นะ” โรมรันเปลี่ยนเรื่อุย “เหมือนพวนแระะึ้นไป้านบนนะ”
“ไป่อเถอะ” วาโยบอ ทัู้่เินึ้นเาไป
“อะไร็ามที่ทำมาาโลหะอสูร แร่มิทริล เป็นอนแระทั้หม” เสียนแระนหนึ่ัึ้น
“ไ้ยินที่นแระุยันไม๊” วาโยถาม
“เป็นเรื่อที่ไร้สาระที่สุเท่าที่เยฟัมา” โรมรันอบ ะที่สอสหายเินึ้นเาามทาลา “เอแล้วพวมัน 2 ัว เราัวนึ นายัวนึ โอเมั้ย” วาโยเสนอ
“ฟลายอิ้ แ” วาโยร่ายาถาใส่นแระนหนึ่ “อัพ าวน์ พั์ ลิโอ” ระแทนแระลพื้น
“เอ็์เปรอิมัส” โรมรันร่ายำสาประเบิใส่นแระอีน นแระเาาย ทัู่่วิ่มาที่ลานว้าบนเาพวผู้ภัีามินสุระลุ่มหนึ่
“เราัารเอ” โรมรันพู โรมรันร่ายรำวิาวบุมน้ำ “นาราสายฝน” นาที่่อัวาสายน้ำพัพานแระทั้ลุ่มเาไป โรมรันเห็นอุโม์อยู่รหน้าำลัะเินเ้าไป
“เี๋ยว่อน โรมรัน” วาโยร้อห้าม
“เี๋ยวอะไร “โรมรันหันมาถาม “ทำไมมาระวััวันอนนี้”
“ฟัเรานะ เรารู้นายำลัหุหิ แ่อย่าบุ่มบ่ามแบบนี้” วาโยเือนสิ “มันอาทำให้แผนอเราพั ุอุเทนบอว่า”
“โอ้ ! นั่นนแระเพื่อนนายสินะ” โรมรันเสียเียว
“หยุ พอไ้แล้ว” วาโยึ้นเสีย “ไม่ใ่ว่านแระทุนะเหมือนามินสุระ เราไม่ใ่ศัรูอนาย เราิเหมือนันือมาหาำอบ”
“เราเยิว่า พวเรา้อารสิ่เียวัน” โรมรันพู
“็ใ่ไ ฟันะุอุเทนเ้าถึวในามินสุระแบบที่พวเราทำไม่ไ้ เาบอเราว่า ามินสุระรู้เรื่อผู้พิทัษ์และ้นหาุที่เื่อมโยพวเา นี่แหละที่พวมันถึนำหน้าเรา เรารู้ว่าเราำลัทำอะไร นาย้อเื่อใเรา ไม่ั้นเราไป้วยันไม่ไ้” วาโยพูอธิบายอย่าอ่อนใ โรมรันมีท่าทีะใเย็นล
“ไ้ ไ้ เราอโทษ เราปล่อยให้อารม์รอบำ ั้แ่วันที่เรารู้เรื่อนายมีเพื่อนเป็นนแระ มันเป็นมาสัพัั้แ่เราไม่ฝึศาสร์มื เรายัเื่อในาย ถ้าไม่มีนาย เรา็่วยเรุาไม่ไ้” โรมรันอ่อนล
“ี ามินสุระรู้มาว่าที่เราิ เรา้อระวัและทำให้ถู้อ ห้ามบุ่มบ่าม พวเรายัมีเรื่อที่้อทำ และ้อทำ้วยัน ถ้าอยาหาิ้นส่วนสุท้ายอภาพบานพับ” วาโยพู
“อันีนเอโบ” วาโยร่ายเวทย์หน้าอุโม์ “เ้าไป้าในันเถอะ” วาโยวน ทั้สอเ้าไปในอุโม์เอโบราสถานเหมือนวิหารในถ้ำ และมีแมมุมยัษ์เินยั้วเยี้ยอยู่ในโบราสถานในถ้ำหลายัว
“มาแล้วเ้าัวน่ารำา” โรมรันพู “ไฟร์เออร์เบิร์นนิ่” ร่ายเวทย์เผาแมมุม ะที่วาโยื่มยาอัศนีบา มีเมสายฟ้าลอยอยู่ทั่วลานโบราสถาน วาโยร่ายเวทย์สายฟ้าผ่าแมมุมยัษ์ายไป 10 ว่าัว รหน้ามีใยแมมุมนาให่วาทา “ไฟร์เออร์เบิร์นนิ่” โรมรันร่ายเวทย์ไฟเผาใยแมมุม พบศพนแระมามาย
“พวนั้นโนแมมุม่าาย” วาโยพู
“แมมุมไม่อบพวมันแน่ เพราะมันไม่อร่อย” โรมรันพู “มันมาอีแล้ว” ทัู้่เอแมมุมอีฝูหนึ่ ทั้สอสหาย่วยันร่ายาถาไฟไล่เผาแมมุม มีบาส่วนหนีไปไ้บาส่วนโนเผาทั้เป็น
“ไปไ้สัทีพวัวน่ารำา” โรมรันสบถ ทัู้่เินึ้นบันไหินระหว่าทาไ้เผาใยแมมุมที่มาวาทา มาถึโถศิลาในโบราสถาน มีแมมุมยัษ์โรยัวา้านบนลมาหลายัว
“ไฟร์เออร์เบิร์นนิ่” โรมรันร่ายาถาไฟ เผาแมมุม
ไม้ายสิทธิ์อวาโยเปล่แส ปราสายฟ้าฟาแมมุมยัษ์ทุัวายหม
“เมื่อี้ มันอะไรัน เหมือนับที่นายเยทำในหมู่บ้านหิมพาน์มา่อน” โรมรันถาม
“เราปล่อยพลัเวทย์สายฟ้า โยวบุมไม่ไ้เลย ไม้ายสิทธิ์มันอบสนอแบบนี้มาหลายรั้แล้ว”วาโยยอมรับ “นี่็พยายามวบุมพลัแล้วนะ”
ความคิดเห็น