Merry Winter ร้อนรักร้ายผู้ชายอันตราย

ตอนที่ 5 : 3. Motivation over You [100%]

no.beer

เอ็ดเวิร์ดแรงซ์ได้โล่ =O=

3. Motivation over You

หลังจากตั้งสติได้เรื่องข่าวสารเกี่ยวกับเกริดา ผมก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาทันที หลังจากที่ไม่เคยนึกถึงมาร่วมปี ผมนั่งมองดูเบอร์ติดต่อของเขาคนนั้นบนแผ่นกระดาษขนาดเล็กที่ผมเกือบจะทิ้งมันลงถังขยะบ่อยครั้งแต่ไม่เคยทำ ผมไม่เคยเซฟเบอร์ของเขาในโทรศัพท์มือถือนับจากวันที่ผมย้ายออกจากบ้านมา แต่วันนี้...ผมกลับนึกถึงใครไม่ออก นอกจากเขา

มือข้างที่ถือโทรศัพท์ของผมสั่นเทา แท้จริงแล้วผมยังสั่นไปทั้งตัวด้วยความตกประหม่า โดยเฉพาะเวลาที่จินตนาการไปว่าเกริดาอยู่ร่วมกับชายอื่นอย่างไร ชั่ววินาทีหนึ่งที่น้ำตาของผมมันเอ่อล้นอยู่รอบดวงตา เหมือนมีก้อนแข็งๆ มาจุกอยู่ที่คอ ผมรู้สึกโกรธตัวเองมากกว่าหลายเท่าเมื่อยามที่นึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปมันต่ำช้าเลวทรามเพียงใด

“โรเบิร์ต ไรช์” น้ำเสียงไร้อารมณ์บ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย ความเหน็ดเหนื่อย และอายุที่เพิ่มขึ้น “ต้องการพูดกับใคร”

“พ่อ” ผมกัดฟันพูดอย่างยากลำบาก อีกครั้ง...ที่ผมยอมเรียกท่านแบบนี้หลังจากไม่ได้เรียกมาสักระยะ

“เอ็ดเวิร์ด” ท่านเอ่ยแล้วเงียบไปสักพัก “สบายดีรึเปล่า”

“ผมมีเรื่องสำคัญจะคุย...กับพ่อ”

“ฉันอยู่บ้านทั้งวัน ถ้าเราจะมาก็มาได้”

“อีกครึ่งชั่วโมงผมจะอยู่ที่นั่นทันที”

“เราจะกินอาหารเที่ยงด้วยกันรึเปล่า”

“ถ้าหากพ่อต้องการ...” ผมกลืนน้ำลายอย่างหนืดคอ หายใจแทบไม่ออก “...ผมจะอยู่รับประทานอาหารเย็นด้วย ผมจะค้างที่นั่น”

“ห้องเก่าเรา ฉันให้คนมาทำความสะอาดให้ประจำ”

“ถึงคุณพ่อไม่ทำแบบนั้น ผมก็เริ่มเรียนรู้ที่จะทำมันได้ด้วยตัวเองแล้ว” ผมบอก มองดูรูปรอยยิ้มสดใสของเกริดาที่จ้องมองผมตอบกลับมา นึกถึงสิ่งที่เธอเคยบอกสอนจนบางครั้งผมก็โต้กลับไปอย่างโมโหว่าเธอเป็นแม่ผมรึยังไงถึงต้องมาคอยสอนผมแบบนี้ ขนาดแม่แท้ๆ ของผมเองท่านยังไม่เคยมาพูดแบบนี้เลย ใช่...ท่านไม่เคยอยู่พูดหรือใส่ใจสิ่งนี้เลย ไม่เคยใส่ใจว่าผมจะทำอะไรกับห้องของตัวเอง จะสกปรกขนาดไหน เท่าที่ผมจำความได้ คุณพ่อจัดการเรื่องนี้ตลอด หากท่านไม่ทำเอง ก็มักจะหาคนอื่นมาดูแลให้ ดีเสียจนบางครั้งผมรู้สึกกระอักกระอวนต่อสิ่งที่ท่านพยายามจะปฏิบัติต่อผม ทำตัวเป็นพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน มันทำให้ผมเอียน จนต้องหาทางดิ้นรนออกมาจากบ้านเพื่ออยู่คนเดียว

 วันนั้นผมพาเกริดาไปส่งยังที่พักของเธอ ทำให้ได้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน นั่นเป็นข้อดีสำหรับผม เพราะจะได้ไม่ต้องตามสืบให้ยากในกรณีผมเกิดนึกสนุกอยากจะลากเธอถึงบ้านขึ้นมาสักวัน แต่ดูเหมือนผมจะไม่ต้องลงมือทำแบบนั้น เพราะอย่างวันนี้ที่ผมเดินย้อนกลับมาที่นี่หลังจากระยะเวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์กว่าๆ เมื่อเธอออกจากเขตรั้วบ้านพักมาแล้วหันมาเจอผม เธอก็เดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้ม

“คุณผ่านมาแถวนี้เหรอคะ” วันนี้เกริดาสวมกระโปรงสั้น เสื้อกล้ามโชว์หัวไหล่ขาวของเธอ ผมยังไม่มีโอกาสได้สัมผัสแต่พอจะเดาได้ว่ามันต้องเนียนนุ่มอย่างแน่นอน

“เปล่า” ผมบอกพล่างหรี่ตาลงสำรวจร่างกายของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มีหุ่นนางแบบเหมือนออทัมแต่เอวเธอก็คอดกิ่วดูบอบบาง ขาเธอก็เล็กนิดเดียวจนดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่มีเรี่ยวแรงยามต้องวิ่งหนีอะไร เธอมีคุณสมบัติที่ดีและเหมาะสมจะมาเป็นเหยื่อสำหรับผมใช่ไหมล่ะ “ผมเพิ่งทำธุระเสร็จ เลยแวะมาหาคุณ”

“คุณคงจะแวะมาเรื่องรูปสินะคะ” เธอยิ้มร่า “ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสัญญากับคุณเอาไว้เรื่องรูป”

“คุณขี้ลืมสินะ”

“ไม่ขนาดนั้นค่ะ แค่เรื่องเส้นทางที่ฉันจะขี้หลงขี้ลืมเป็นพิเศษในช่วงแรก เรื่องอื่นๆ ฉันลืมเป็นปรกติ”

“ปรกติของคุณนี่เป็นยังไงกัน”

“ก็ไม่บ่อยค่ะ แทบจะไม่ลืมเลย”

“ถ้างั้นอะไรที่คุณลืมได้ ก็คงจะเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายต่อตัวคุณเลย” ผมยิ้มที่มุมปาก มองดูเนินอกที่ขยับขึ้นลงเล็กน้อยตอนที่เกริดาหายใจเข้าออก “ผมอยากทำให้คุณลืมไม่ลงเลย”

“ฉันไม่ลืมคุณอย่างแน่นอนค่ะ เพียงแค่เรื่องรูป...วันนั้นมันมีอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะและกระทันหันไปหมด ฉันก็เลยหลงลืมไปบ้าง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีความหมายต่อฉันนะคะ โดยเฉพาะสัญญาที่ให้ไว้กับคุณ” เธอรีบอธิบายทันที

“เอาเถอะ” ผมยักไหล่ไม่แยแส “คุณไม่ได้สัญญากับผมนี่ คุณแค่บอกว่าจะเอาให้ผมดูเท่านั้น”

“ฉันกำลังจะไปร้านแมคโดนัลในตัวเมือง คุณอยากไปด้วยกันไหมคะ”

“ผมไม่ชอบอาหารที่นั่น”

“ปรกติแล้วฉันก็ไม่ค่อยเข้าเท่าไหร่เพราะคนเยอะประจำเลย แต่ไม่รู้ว่าวันนี้นึกยังไง ฉันถึงอยากไปที่นั่นมากเสียงั้น” เธอเอียงหัวเล็กน้อยพลางกลอกตาไปมาก่อนยักไหล่ “และฉันก็คิดว่าฉันต้องไปที่นั่นให้ได้ ตามความรู้สึกน่ะค่ะ”

“คุณชอบทำอะไรตามความรู้สึกเหรอ”

“ก็ไม่เชิง ฉันควรจะเรียกมันว่าแรงดลใจเสียมากกว่า”

“ผมก็ชอบทำอะไรตามความรู้สึก และตอนนี้ก็มีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ผมยังไม่มีโอกาสเหมาะๆ จะทำ” ผมมองเธอเชิงพิจารณา เกริดาแสดงสีหน้าตื่นเต้น

“เหรอคะ คุณรู้สึกอยากทำอะไร”

“ไปร้านแมคโดนัลกับคุณ” แท้จริงแล้ว...ผมหมายถึงการทำให้เธอกลายมาเป็นของผมต่างหาก

“งั้นตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุดที่คุณจะไปกับฉัน ไปด้วยกันนะคะ” เธอเอ่ยกระตือรือร้น

“ได้สิ” ...หลังจากนี้เราไปต่อที่โรงแรมดีไหม “ผมต้องรีบคว้าโอกาสนี้ไว้เสียแล้ว”

“คุณคิดยังไงคะหากฉันจะขอถ่ายรูปคุณ” เธอถาม “ฉันชอบคุณจัง”

“หึ” ผมหัวเราะในลำคอก่อนพึมพำ “คุณคิดยังไงหากผมจะขอนอนกับคุณ”

“อะไรนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาจากกล้อง

“ผมบอกว่า ไม่มีปัญหา”

“ขอเป็นรูปของเราสองคนได้ไหม” เธอถามอีกรอบ ผมเลิกคิ้วสูง

“ทำไมคุณถึงอยากได้รูปเราสองคน”

“บอกตามตรง” เธอเอ่ยท่าทางขัดเขิน แก้มเธอขึ้นสีระเรื่อ ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ฉันไม่คิดหรอกนะคะว่าจะได้เจอคุณอีก แต่มันต้องเป็นโชคชะตาแน่ๆ ที่ทำให้เราได้เจอกันในวันนั้น”

หากไม่ใช่ติดแหงกอยู่ในความคิดของตัวเองที่เผลอยิ้มเพราะอาการหน้าแดงของเธอผมคงจะบอกเธอไปว่าไร้สาระสิ้นดี

“เอ็ดเวิร์ด” ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของเธอ “ถ้าคุณไม่อยากถ่ายรูปคู่กับฉันก็ไม่เป็นไรนะคะ เราไปร้านแมคโดนัลกันเลยไหม”

“ผมแค่แปลกใจน่ะที่คุณบอกว่าชอบผม” ผมบอก เกริดายิ้มท่าทางดีอกดีใจเหมือนเด็กสามขวบ “ผมต้องทำตัวยังไง”

“คุณยืนอยู่เฉยๆ ก็ได้ค่ะ” เธอเดินเข้ามาหาผมถือกล้องด้วยมือซ้าย เขย่งกายข้างๆ ผมพลางหมุนกล้องใส่เราทั้งคู่ เธอเซเล็กน้อยไม่มั่นคง แต่เจ้าตัวไม่ยอมเกาะแขนหรือแตะต้องตัวผมเลย “ยิ้มนะคะ”

หมับ!

ผมรวบเอวเธอไว้ เอื้อมดึงกล้องมาจากมือของเธอ

“ให้ผมเป็นคนจัดการดีกว่าไหม” ผมบอกเธอ เกริดาเบิกตากว้าง หน้าแดงก่ำ ผมยกกล้องขึ้นสูงเหนือหัวเราสองคนโดยจัดให้เลนส์กล้องมองมาทางเรา “ผมชอบถ่ายแบบนี้มากกว่า”

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเลนส์กล้องผมก็ทำในสิ่งเดียวกัน จากนั้นก็กดถ่ายภาพของเราไว้ กลิ่นหอมจากตัวและเรือนผมของเธอลอยมาเตะจมูกผม ผมก้มมองดูเธอยิ้มกว้างให้กับกล้องโดยไม่ได้กดชัตเตอร์ จนกระทั่งเกริดาเงยหน้าขึ้นมามาสบตากับผม

เธอเม้มริมฝีปาก มันเรียวบางกว่าเดิม ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย สีชมพูที่ปรากฏอยู่บนริมฝีปากของเธอเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่มีลิปสติกหรืออะไรแต่งแต้มทั้งนั้น แก้มของเธอมีเพียงแป้งบางๆ ทาทับอยู่ เธอเกือบจะดูซีดเซียวหากไม่ได้สีสันจากริมฝีปากและพวกแก้มเข้าช่วย

“คุณถ่ายรูปบ่อยไหมคะ” เธอถาม “ดูคุณเชี่ยวชาญจัง”

“หึ” ผมพ่นลมออกจมูก “ผมไม่ชอบถ่ายรูปหรอก ที่สำคัญ...ผมเชี่ยวชาญเรื่องอื่นมากกว่า”

“เรื่องอะไรคะ” เธอถาม ดวงตาเบิกกว้าง ใสซื่อไร้พิษสง

“เรื่องที่ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากรู้หรอก” ผมบอก โน้มหน้าเข้าไปใกล้เธอ “รึว่าคุณอยากรู้ว่าเรื่องอะไร”

“ฉะ...ฉัน...” เธอหน้าแดงก่ำ “ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของคุณถ้าคุณไม่ต้องการจะบอก”

“นั่นสินะ ถึงเวลาคุณก็รู้เองนั่นแหละว่าอะไร” ผมผละตัวออก ไม่ค่อยแน่ใจว่าเธอจะอ่านความคิดผมออกรึเปล่าหรือเธอแค่รู้สึกเขินอายที่ผมขยับเข้าใกล้ขนาดนั้น

“ฉันคิดว่าแรงดลใจกำลังเรียกเราให้เดินทางไปที่ร้านแมคโดนัลเดี๋ยวนี้” เธอละสายตาจากผม เดินนำหน้าไป ลืมกล้องของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งเส้นทางที่เธอเลือกเดินยังไม่ใช่หนทางที่ใกล้ที่สุดอีกด้วย ผมคิดว่าเธอกำลังหลงอีกตามเคย หรือไม่ในหัวก็คงจะคิดอะไรเพลิน บางทีเธออาจจะเข้าใจความหมายและไม่ได้อ่อนหัดอย่างที่ผมคิดก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ถือว่าดีไปอีกแบบ ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งตอบเวลาเธอตั้งคำถามว่า ‘คุณกำลังจะทำอะไร’ มันคงไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่นักหรอกจริงไหม

“คุณจะเดินเล่นก่อนเหรอ” ผมเปรยขึ้นเชิงสะกิดให้เธอรู้ตัวเมื่อวิ่งมาหยุดอยู่ข้างเธอ ส่งกล้องให้

“ขอบคุณค่ะ ฉันลืมสนิทเลย” เธอหน้าแดงอีกรอบ “ดีนะที่เป็นคุณ”

“ใช่ ดีที่เป็นผม” ผมพยักหน้า “นอกจากนั้นแล้ว...ทางที่คุณจะเดินไปนี่ไม่ใช่ลัดหรอกนะ มันเป็นทางอ้อม”

“ทางอ้อมเหรอคะ”

“เราต้องไปอีกทาง” ผมบอกอย่างพยายามทำใจเย็นเข้าไว้

“สงสัยวันนี้ฉันคงต้องนั่งจ้องแผนที่สักสามชั่วโมงเสียแล้ว”

“อาการหนักนะคุณนี่”

“นั่นสิคะ” เธอยิ้มร่า ไม่รู้เลยว่าผมพูดจากระทบ

ผมพาเกริดาเดินย้อนไปอีกทางที่ใกล้กว่า อันที่จริงหากเราขึ้นรถจะใกล้กว่านี้ แต่เกริดายืนยันที่จะเดิน เธอพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยที่ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เออออไปอย่างขี้เกียจ จนกระทั่งเรามาถึงร้านแมคโดนัลที่เธอเรียกว่าแรงจูงใจชักพาเธอมา

ผู้คนในร้านยังคงแน่นเหมือนเคยตอนที่เราเข้าไปด้านใน พนักงานวิ่งกันจนหัวหมุน ผมมองไปยังเคาน์เตอร์เห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นตายืนรับออเดอร์จากลูกค้าอยู่ เมื่อเพ่งมองดูดีๆ ผมจึงรู้ว่าเขาเป็นแฟนของออทัม ผมตวัดสายตาไปทางเกริดาที่กำลังแหงนหน้าขึ้นมองดูเมนูโดยไม่ได้สังเกตเห็นบุคคลที่เธอเชื่อว่าโชคชะตานำพาเขาให้มาพบเจอเธอในร้านเช็กสเปียร์แอนด์คอมพานีย์งี่เง่านั่น แต่ตอนนี้ผมกลับคิดว่ามันงี่เง่ายิ่งกว่าที่เธอดันไปยืนต่อแถวตรงเคาน์เตอร์ที่หมอนั่นทำงานอยู่

“คุณจะทานอะไรไหมคะเอ็ดเวิร์ด” เธอหันมาถามผม แถวที่เคยยาวเหยียดสั้นลงภายในชั่วพริบตาราวกับผู้คนถูกเสกให้หายไปจากตรงนั้น แล้วไดม่อนก็มองเห็นเกริดา เขายิ้มพลางชะเง้อคอมองดูเธอทั้งที่ยังไม่เห็นผมส่วนเธอยังมองไม่เห็นเขา

“เมนูหมายเลขห้า” ผมตอบส่งๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมนูอะไรเพราะไม่ได้มองชัดเจนเท่าไหร่นัก

“Happy Meal เหรอคะ” เกริดายิ้ม ผมรีบตวัดสายตาขึ้นมอง จึงเห็นว่ามันเป็นเมนูเด็กชัดๆ กำลังจะหันไปปฏิเสธ เกริดาก็ยิงคำพูดใส่หมอนั่นโดยไม่ได้มองหน้าเขาทันที “ขอแฮปปี้มีลหนึ่งชุด แล้วก็เบอร์เกอร์กุ้งขนาดใหญ่...คุณจะเอาของเล่นอะไรคะเอ็ดเวิร์ด”

“คุณเลือกมาเถอะ”

“เอาก็อซซิลล่าสำหรับเซ็ตแฮปปี้มีลนะคะ เฮ้...ไดม่อน” เธอเบิกตากว้าง ร้องทักทายเขาอย่างสนิทสนม “คุณเองเหรอคะนี่”

“ผมคิดว่าคุณจะไม่เห็นผมเสียแล้ว เล่นสั่งอาหารไม่มองหน้าพนักงานแบบนี้” เขายิ้มให้เธอด้วยแววตาอ่อนโยนเป็นมิตร ผมพยายามจับผิดเขาเดินไปยืนอยู่ข้างเกริดาแล้วล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าวางไว้บนเคาน์เตอร์เพื่อจ่ายค่าอาหาร

ไดม่อนหันมาทางผม รอยยิ้มของเขาหายไปชั่วขณะ จากนั้นก็จ้องตาผมแน่นิ่ง เช่นเดียวกันกับผมที่จ้องตาเขา เขามองดูเกริดาท่าทางสงสัย ในขณะที่เธอกำลังสาธยายเรื่องพรหมลิขิตบ้าบออะไรนั่น ที่เธอปักใจเชื่อว่ามันชักพาเธอให้มาพบเขา โดยไม่รับรู้เลยว่าคนที่เธอกำลังพูดด้วยอยู่นั้นไม่ได้รับฟังเธออย่างเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

ผมโอบเอวเกริดาแล้วแนบตัวของผมกับด้านข้างของเธอ เกริดาไม่ทันรู้สึกตัวและยังพูดต่อไปอย่างสนุกสนานด้วยความดีใจ ไดม่อนละสายตาจากผมแล้วหันไปทางเกริดาบ้าง

“คุณแทบจะทำให้ผมปักใจเชื่อแล้วว่าพรหมลิขิตมีจริง”

“ผมคิดว่านั่นเป็นเรื่องไร้สาระมากกว่า” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาเอ่ยจบ

“คุณคิดว่ามันไร้สาระเหรอคะ” หญิงสาวตวัดสายตาขึ้นมามองดูผมสีหน้าผิดหวัง เธอช่างเหมือนเด็กน้อยที่ปักใจเชื่อว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวมีอยู่บนโลกก่อนจะค้นพบว่าแท้จริงแล้วมันมีเพียงแค่ในเทพนิยายเท่านั้น

“ผมไม่คิดว่ามันมีจริง โชคชะตาหรือพรหมลิขิตอะไรนั่น” ผมบอก “มันมีแค่ความจงใจมากกว่า”

อาทิเช่น...ตัวผมเอง ที่จงใจกลับมาหาเธอถึงที่บ้าน ส่วนก่อนหน้านั้นผมจงใจพาเธอหลงทาง พาเธอมาส่งบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างผมกำหนดเองอยู่คนเดียว

“ฉันหวังว่าจะได้เจอคุณอีกครั้งนะคะไดม่อน” เธอบอกแล้วยกถาดอาหารขึ้นมา เดินตรงไปที่โต๊ะเพื่อหาที่นั่ง จากนั้นเธอก็หยิบบิลจ่ายอาหารขึ้นมาดูแล้วนับเงินให้ผม

“คุณเก็บเอาไว้เถอะ ผมจ่ายให้เอง”

“อย่าสละเงินของคุณมาให้บุคคลที่มีความเชื่อในสิ่งที่คุณคิดว่าไร้สาระเลยค่ะ คุณเก็บมันเอาไว้เถอะ” เธอบอกแล้วยกเบอร์เกอร์ก้อนโตขึ้นมากัดท่าทางไม่พึงพอใจแบบเด็กๆ ซอสครีมสีขาวติดอยู่ที่แก้ม แต่เธอก็ยังตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป ผมเลิกคิ้วสูงเชิงมองเธออย่างพินิจพิจารณา แววสดใสเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงเล็กน้อย ผมยกมือขึ้นมาค้ำคาง แสดงให้เธอเห็นว่าผมจงใจนั่งจ้องเธออยู่ ไม่ได้สนใจแฮปปี้มีลกับก็อซซิลล่าตัวสีฟ้าที่เธอเป็นคนสั่งให้เมื่อก่อนหน้านี้ จนกระทั่งอดใจไม่ไหวอีกต่อไป

หมับ!

ผมคว้าแขนเกริด้าเอาไว้ โน้มตัวเข้าหาร่างบาก หน้าของเราอยู่ห่างกันแค่คืบ เธอแทบหยุดหายใจ แก้มขึ้นสีอีกระรอก

“ผมไม่ต้องการเงินของคุณหรอกรู้ไหม” ผมกระซิบบอก “สิ่งที่ผมต้องการ คือเพื่อนออกงานต่างหาก”

เกริดายังนั่งนิ่งไม่ยอมกระพริบตา แต่แทนที่ผมจะหงุดหงิดอยู่ดีๆ ผมก็นึกขำเธอขึ้นมา ก็หน้าของเธอน่ะสิ ดูเหมือนกบที่กำลังตกใจทั้งยังมีซอสราดอยู่บนนั้นอีกด้วย

“เพื่อนผมชวนไปงานปาร์ตี้อาทิตย์หน้า คุณช่วยไปเป็นเพื่อนผมหน่อยได้รึเปล่า เพื่อตอบแทนที่ผมพาคุณไปส่งบ้าน แล้วก็พาคุณมาที่นี่ ส่วนอาหารมื้อนี้ที่ผมเสนอจ่ายให้ คิดเสียว่าเป็นค่าปากเสียของผมก็แล้วกัน”

“มันทดแทนกันไม่ได้หรอกนะคะ กับการที่คุณดูถูกความคิดของคนอื่นแบบนี้” เธอขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงตะกุกตะกักท่าทางไม่มั่นใจ

“คุณเป็นคนอื่นสำหรับผมที่ไหนกัน โชคชะตาทำให้คุณได้เจอกับผมนะ ผมอาจจะปากเปราะไปบ้าง แต่คุณจะปล่อยให้คนปากร้ายผู้น่าสงสารไปร่วมงานปาร์ตี้โดยปราศจากหญิงสาวไว้ควงรึไง”

“คุณควงเพื่อนคุณไปก็ได้นี่คะ”

ผมผละออกจากตัวเธอ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วแหละที่เธอทำหัวแข็งกับเรื่องแบบนี้ แต่ต้องทนสะกดอารมณ์เอาไว้อย่างยากลำบาก

“ผมนึกอยู่แล้วว่าคุณต้องไม่ไปกับผม” ผมแกล้งตีหน้าเศร้า “เอาเถอะ ผมไปคนเดียวก็ได้ อย่างน้อยก็แค่โผล่ไปให้คนพวกนั้นจิกกัดเล่นๆ ถ้าผมหาผู้หญิงได้สักคนมันคงไม่กล้าทำเท่าไหร่นัก”

เกริดานั่งนิ่ง ในหน้างอง้ำเล็กน้อย เธอเคี้ยวเบอร์เกอร์อีกคำแล้ววางมันลงพลางพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“เฮ้...ผมเอง...ก็ชอบคุณเหมือนกันนะ สาวน้อยแห่งโชคชะตา” ผมเลื่อนหน้าเข้าใกล้เธออีกครั้ง แตะลิ้นที่ริมฝีปากเธอ จุดที่มีซอสติดอยู่ จากนั้นก็จูบริมฝีปากเธอเบาๆ มันมีรสชาติดีกว่าที่คิด “ผิวของคุณมีกลิ่นสตรอว์เบอร์รี่”

“คะ...ครีมทาผิวตัวใหม่น่ะ ฉะ...ฉันเพิ่งซื้อมาเมื่อวานนี้” เธอตอบ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดจมูกของผม มือเธอสั่น หายใจถี่รัว

ตื่นตูมเสียจริง...แม่กระต่ายน้อย

“ผมแนะนำให้คุณใช้มันต่อไปแล้วกัน” ผมบอก ชั่ววินาทีหนึ่งที่ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอก เห็นออทัมกำลังจ้ำเท้าเดินออกห่างร้านแมคโดนัลไปเรื่อยๆ ผมตวัดสายตากลับมามองเกริดาอีกครั้ง รีบดึงนามบัตรออกมาส่งให้ “นี่เบอร์โทรผมสำหรับติดต่อกลับ คืนวันเสาร์ หนึ่งทุ่มตรง ผมจะเอารถไปรับคุณที่บ้าน สวยให้เต็มที่เลยนะ ‘สุดที่รัก’ เพราะคืนนั้น...”  จะเป็นคือพิเศษสำหรับสองเรา

“คืนนั้นทำไมคะ” เธอโพล่งออกมา หน้าแดงก่ำ “ฉันไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไปนะ แล้วคะ...คุณ...จูบ...”

“คุณจะตอบตกลง” ผมแทรกขึ้นก้มลงหอมแก้มเธอ เกิดความรู้สึกอยากทำมากกว่านั้น อยากเลื่อนริมฝีปากให้ต่ำไปจนถึงลำคอ ตามผิวขาวอ่อนหอมหวานบนลำตัวเธอ “อย่าฝืนพรหมลิขิตซี่”

“...ฉันทำไมคะ” เสียงของเกริดาแผ่วเบาตอนที่ผมจากมา  ผมไม่มีเวลาจะหยุดคิด เพราะกำลังพยายามที่จะตามออทัมอยู่ ทว่าเมื่อผมออกมาจากร้านได้ออทัมก็หายไปจากเลนส์สายตาผมแล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอหายไปที่ไหน เธอคงจะมาที่นี่สินะ มาหาแฟนของเธอ

เรื่องนี้ทำให้ผมร้อนรุ่มไปทั้งตัวอีกครั้งด้วยความโมโหฉุนเฉียว นึกถึงเกริดาขึ้นมา ผมรอวันเสาร์ไม่ไหวแล้ว ผมไม่มีความจำเป็นต้องรอให้ถึงคืนวันเสาร์เลยจริงไหม มันจะเกิดขึ้นภายในวันนี้

ผมย้อนกลับไปที่แมคโดนัล เกริดาหายไปจากตรงนั้นแล้ว เธอมีเบอร์โทรผม แต่ผมลืมที่จะขอเบอร์เธอไว้เพื่อติดต่อหา ให้มันได้อย่างนี้สิ...ผมคิดว่าจูบนั่นจะทำให้เธอหวั่นไหวจนใจอ่อนได้ มันไม่ได้ผล ถึงอย่างนั้นผมก็มองเห็นความสนุกของเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วแหละ ผมเริ่มรู้สึกสนุกกับมัน

เกริดา...ออทัม...พวกคุณท้าทายผมมาก

ภาษาไทยเขาบอกว่า... “โลภมาก ลาปหาย” นะตาเอ็ด =_= นายจะไปทำอะไรออทัม เธอฉลาดทันความคิดนาย จัดการเธอไม่ได้หรอกตาคนปั่นป่วน

สาวๆ ขา...อ่านแล้วเม้นท์กันด้วยนะ >_< ขอ Kiss สอง Kiss ก็ยังดี

สาวๆ คนไหนที่ใจดีเสมอต้นเสมอปลาย อยู่เป็นเพื่อนและเม้นให้สม่ำเสมอ ขอบคุณมากนะคะ หากวันเสาร์พี่นาตไปเปลี่ยนบรรยากาศจะเก็บรูปสวยๆ มาฝาก(ถ้ามันสวยให้นะคะ)555 กลัวมันจะไม่สวยนี่แล กล้องเล็กทำงานไม่ดีเท่ากล้องตัวเดิม ตอนนี้บรรยากาศที่เยอรมันหดหู่มากเลยค่ะ ToT