ตอนที่ 23 : ลบแล้วค่ะ ☺
>////< เขิน มือปิดหน้า (เขินตอนนี้มาก ไดม่อน...แปรปรวนสุดๆ) (อยากรู้ล่ะเซ่ว่าเกิดอะไรขึ้น) >O< วู้...พี่นาตก็อยากแต่งตอนหลังจากนี้อีกสองตอนจะแย่ ตอนนี้นาตขึ้นตอนที่ 22 เอาไว้แล้วค่ะ อัดอั้นตันใจสุดๆ เลยอยากแต่งให้จบ แต่ว่ายังไม่จบ 21 เสร็จเรียบร้อยแล้ว
* แมวบ้าของพี่กลับมาอย่างเต็มตัวแล้ว แต่ก่อนโผล่มาแค่หาง แทบจับตัวไม่ได้เลย 555
*~L'obscurit~ ดีใจที่หนูชอบ เพราะเรื่องนี้ออกแนวเจ็บปวดเหมือนกันนะคะ หนูยังอุตส่าห์ทนมาได้ 555 >_< อันนี้พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหนูถึงชอบอมาเดโอมากกว่าไดม่อนอยู่ดี เพราะพี่เองก็บอกไม่ถูก พี่ทนได้ทั้งคู่(ชอบทั้งคู่ว่างั้นเหอะ) ไดม่อนคงกวนประสาทเกินไปมั้งคะ แบบออกแนวเผด็จการเอาแต่ใจ ไม่รู้สิ (ตกลงที่แต่งไปพี่หนูมันรู้อะไรบ้างเนี่ย =O= เหมือนมันไม่รู้อะไรสักอย่าง แล้วมันจะมาพูดทำไม 555 น่าเตะก้นจริงๆ)
* ล่องลอย บ้านพี่นาตก็เหมือนกัน บรรยากาศน่านอนมาก พี่ไม่อยากตื่นเลย โอ้ยให้ตายเถอะพระเจ้า (ผ้ายังไม่ได้ซัก ไม่มีอะไรใส่แล้ว กรี๊ด) จะบอกว่าบรรยากาศตอนนี้ไม่น่าอภิรมณ์เหมือนกัน หดหู่เหมือนในนิยาย
* หนุ่มน้อยผู้โดดเดี่ยว ของพี่นาต “ขอบคุณที่จะยืนอยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดไปนะคะ” เก็บบุญมาฝากพี่ด้วยแล้วกัน
บ่นพอแล้ว
เดี๋ยวกลับมาใหม่
นิยายใกล้จบแล้วค่ะ
ดีใจ (สู้ตายมากนาต)
ผู้ชายอย่างไดม่อนนี่มันยังไงนะ คนแต่งงง ท่าทางเขาจะสับสนในชีวิต
no. beer
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หลังจากทำซึ้งก็ขอมาทำบ้าที่เม้นท์นี่หน่อย555
เฮ้อ อมาเดโอช้าตลอดกาล เอาโล่ไหมน้อง ไดม่อนเห็นก่อน555
อารมณ์กำลังซึ้งอยู่นะ แล้วก็กระชากมาสู่เรื่องเขินๆๆ 555 อะไรกัน มาร์ชาจูบกับไดม่อนบ่อยไปแล้ว อมาเดโอน่าสงสารนะเนี่ย(ก็อยากชักช้าเอง=..=)
ป.ล.คนแต่งน่ารักกว่าผู้ใดในโลกหล้า รักเธอจัง :)
ก่อนจะเม้นท์ก็ย้อนกลับไปอ่านจดหมายของไดม่อน จดหมายฉบับที่ทำใหสาวน้อยฤดูใบไม้ผลิและหนุ่มน้อยผู้โดดเดี่ยวได้มาพบกัน อ่านแล้วก็ขำและรู้สึกเจ็บปวดนะ ถ้าหากไดม่อนเป็นคนที่ติดต่อกับมาร์ชามาตลอดละ ถ้าหนุ่มน้อยผู้โดดเดี่ยวเป็นไดม่อน ไม่ได้อยากให้ไดม่อนเป็นพระเอกหรอกนะ เพียงแต่คิดไปแบบนั้นก็รู้สึกเศร้าแทน ไดม่อนที่คงจะจับต้นชนปลายถูกเเล้วจะรู้สึกยังไงบ้างนะ ที่ไดม่อนแสดงความรักต่อมาร์ชาโดยที่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด อาจเพราะกลัวว่า สักวันหนึ่งเขาจะไม่สามารถทำแบบนั้นกับมาร์ชาได้ สักวันหนึ่งที่มาร์ชาจะไม่ใช่แฟนของเขา และกลายเป็นคนรักของน้องชา หากถึงวันนั้นจริงๆ ขึ้นมา ไดม่อนก็คงต้องหลีกทางให้ด้วยความเจ็บปวด แต่ว่านะคนเรานะถ้าไม่ได้รู้จักความทุกข์ก็จะไม่รู้จักคุณค่าจองความสุข ไดม่อนที่รัก ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ฉันก็จะคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ :)
ทำไมไม่รู้สึกเศร้าล่ะ เขินอย่างเดียว 555+
พี่นาตตต อย่าใจร้ายกะไดม่อนเยอะกว่านี้นะ
พอแล๊ววว ว
T^T
ปล อัพพพพพพพพพพ นะจ๊ะ
แมวบ้าแสนดี รออ่านอยู่่่่ อย่าใจจดใจต่ออ