ตอนที่ 20 : ลบแล้วค่ะ ☺
อัพอีกครึ่งเพื่อนันและคนอื่นๆ ก่อนไปเรียน (น่ารักไหมคะ กร๊ากกก)
เอามาลงให้เจ็บปวดร่วมกัน กร๊ากก ตอนนี้ยาวมากประมาณ 6 หน้าได้ >o< ให้เจ็บปวดทีละนิด เพื่อปรับความเคยชิน ต้องขอบอกว่าครึ่งหลัง ดราม่าสุดๆ เพราะอะไรนั้นสามารถสังเกตุอาการตัวละครได้จากครึ่งแรกค่ะ โอ้ย รวดร้าว ToT
น้องหนูที่ถามเรื่องชื่อจริงอิมเมจพระเอก ไปเปิดข้อความลับดูนะคะ ^^
น้อง ~ล่องลอย~ พี่อยากบอกว่าดีใจมากหนูชอบตอนจดหมาย ฉากนั้นเขียนยากมาก แต่ก็ง่ายกว่าบทที่พี่เขียนอยู่ทุกวันนี้ ToT
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

แต่มาฮาตรงเม้นท์พี่นาตเนี่ยแหละ
ถูกต้องนะค่ะ ไดม่อน
กลับไปหาออทัมเถอะลูก555
:: ตอนนี้เมคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่นอนดึก
เลยได้มาอ่านมาชาร์ กับ อมาเดโอ
สายใยอะไรนั่นที่เหมือนๆกันนี่ เสปคผู้หญิงป่ะคะ 55 5
เห็นตาสองพี่น้อง สุดหล่อนี่ชอบอะไรคล้ายๆกันไปซะหมด
เพิ่งติดตามมาไม่นานนี้เอง
เจอโดยบังเอิญ
แต่โดยส่วนตัวแล้วชอบเรื่องนี้จังค่ะ
น่ารัก และอบอุ่น
รุ้สึกเหมือนหนังสือนอกยังไงไม่รู้สิคะ
ได้อารมณ์แบบนั้นลยค่ะ
มีสีสั้นในแบบของตัวเอง บนความเรียบง่ายค่ะ
ทั้งที่พล็อตก็ไม่ได้แตกต่างกับเรื่องที่เคยอ่านมากนัก
แต่ต้องขอชมจากใจจริงๆเลยค่ะ ว่าสื่ออกมาได้น่ารักและอบอวนด้วยความอบอุ่นสมกับเรื่องนี้จริงๆค่ะ
แปลกจังค่ะที่หนังสือไร้ชื่อคนนี้หันมาอ่านแนวนี้ได้ไง แปลกใจตัวเองเลยค่ะ
ถ้าเปรียบงานเขียนเป็นงานศิลป์
อยากให้คนแต่ง ระบายสีงานชิ้นนี้ด้วยเฉดสีน่ารักๆอย่างนี้ต่อไป และสรรค์ตัวลครให้ลงในภาพนี้อย่างที่ควรและคงความเป็นตัวเองค่พ
คิดตามเรื่องนี้ค่ะ
เอาใจช่วยนะคะ
PS.ถ้าแวะเข้าไปคุที่idด้วยจะดีใจมากเลยค่ะ
ไดม่อนเจ็บปวดมาตลอดเลยT^T
แต่ต่อไปคงจะเจ็บปวดมากขึ้นอีก
เจ็บปวดรวดร้าว
ความลับเยอะจัง
เจ็บปวดกันถ้วนหน้าเลยT^T