Bittersweet เพียงแค่เธอจะรัก

ตอนที่ 17 : บทที่ 15 สิ่งที่ไม่คาดฝันในคืนหรรษา [Part 1] -ลบแล้วค่ะ-

ประกาศ: 08-11-14

ลบ นิยายแล้วนะคะ จะไม่มีการอัพเดทรอบสอง แต่เพื่อนๆ สามารถติดตามอ่านเรื่องอื่นๆ ที่อัพเดทหน้าเวปได้ค่ะ

แก้ไขริเวอร์ใหม่ >,,< ต้องแก้ไขใหม่เพราะไม่อย่างนั้นจะเปิดเรื่องของ River ในรูปแบบที่ต้องการไม่ได้ค่ะ ขอโทษทีนะคะที่ตอนแรกคิดว่าจะจบเรื่องนี้ให้ได้ภายใน 2 บทแต่มันดันเลยเถิดมาขนาดนี้

Talks:

ปลาดาว:

Winton ค่าตัวสูง ขออนุญาตคัดออกจากฉากสักระยะค่ะ 555

Merryspring:

นี่คือ River ในแบบที่พี่ต้องการค่ะ นิสัยริเวอร์คนก่อนหน้านี้ที่เอามาลงเดี๋ยวโดนยกไปให้คุณลุงอีก 3 คนค่ะ สามคนนั้นเหมือนฝาแฝดกันเลยก็ว่าได้ ฮาๆ บ๊องๆ แต่หวังว่าหนูจะไม่ผิดหวังกับริเวอร์คนนี้นะคะ





























 

-----------------------------RIVER ฉบับไม่ได้แก้ไข---ลงเมื่อวันพฤหัสที่ 9 ค.ศ. 2014--------------------------------
 

เมื่อฮันเตอร์ออกไป ทั้งที่รอยยิ้มของโรสแมรี่ยังไม่ทันจางหายไปจากใบหน้าของเธอชายหนุ่มคนที่สามก็เดินเข้ามาด้านในราวกับว่าเขาเพิ่งจะสวนทางกับฮันเตอร์ไปเพียงแค่ไม่กี่วินาที เพราะระยะเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วเกือบจะทำให้โรสแมรี่ตามเหตุการณ์ไม่ทันเสียเอง

“สวัสดีครับ” ใบหน้าของชายหนุ่มคนที่สามยังคงนิ่งขรึมตอนที่เจ้าตัวยื่นมือเข้าหาโรสแมรี่ “ผมชื่อริเวอร์”

“โรสแมรี่ค่ะ” นี่เป็นผู้ชายคนแรกของการออกเดทจริงๆ ที่เริ่มบทสนทนาอย่างไม่มีพิธีอะไร และดูเหมือนจะปรกติที่สุดในสายตาของโรสแมรี่ ทว่าเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่จะอยู่ใกล้ หรือแม้แต่ตอนที่พวกเขาสบตากัน

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณโรสแมรี่” เขานั่งลงหลังจากเห็นว่าโรสแมรี่นั่งลงแล้ว

“เช่นกันค่ะ” เธอบอก แล้วพวกเขาสองคนก็ต่างนิ่งเงียบไปโดยไม่มีใครพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง จ้องตากันในความเงียบโดยไม่มีทีท่าอึดอัด จนกระทั่งชายเอ่ยปากพูดออกมาเอง

“ผมไม่ใช่ผู้ชายพูดเก่งเท่าไรนัก”

“ส่วนฉันก็พูดเก่งแค่เฉพาะบางสถานการณ์ ไม่ทั้งหมดเสมอไป” หญิงสาวอธิบาย “ฉันไม่รู้สึกอึดอัดที่จะต้องเผชิญหน้ากับคุณเลยริเวอร์ แม้คุณจะบอกว่าตัวเองพูดไม่เก่งก็ตาม”

“ผมก็เหมือนกัน” เขาบอก “ผมไม่รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับคุณ”

“คุณเก่งมาก ที่สามารถยอมรับมันได้” เธอยิ้มบาง “ฉันรู้ว่าการสารภาพต่อหน้าหญิงสาวที่ไม่รู้จักว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรหรือเป็นคนอย่างไรไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับทุกคน”

“ใช่ ไม่ง่ายเลย แต่คุณมีเสน่ห์อะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนไม่สามารถปกปิดอะไรกับคุณได้”

“อย่างนั้นหรือคะ” โรสแมรี่ทอดมองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน “มีคนเพิ่งจะบอกฉันว่าฉันมีแววตาอบอุ่น คุณอาจจะรู้สึกในแบบเดียวกัน”

“ถ้าหากคุณหมายถึงพวกเขาสองคนที่เข้ามาเดทกับคุณเมื่อก่อนหน้าผม” เขานั่งเหยียดหลังตรงวางมือไว้บนโต๊ะพลางเลิกคิ้วถาม

“ค่ะ”

“อืม...พวกเขาก็บอกผมไว้เหมือนกันตั้งแต่ก่อนที่พวกเราจะเข้ามาแล้ว”

“พวกคุณเป็นเพื่อนกันหรือคะ หรือว่าเพิ่งจะรู้จักกันก่อนเข้ามาในงาน”

“พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน” ริเวอร์สารภาพ “พวกเขาสองคนนั่นละที่ชวนผมมาที่นี่”

“คุณไม่ได้อยากมาหรือคะ”

“อันที่จริงผมไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้ เพราะผมมีคนที่สนใจอยู่แล้ว”

“คุณบอกเรื่องนี้กับหญิงสาวที่คุณจีบเมื่อก่อนหน้านี้รึเปล่า”

“...” ริเวอร์แสดงสีหน้าประหลาดใจตัวเองเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ส่ายหน้า

“คุณจะบอกกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เหลือยังไง”

“ผมยังไม่รู้เลย ผมคงจะสารภาพกับพวกเธอไปว่า 'ฟังนะ ผมขอโทษที่ทำให้พวกคุณเสียเวลา แต่พอดีว่าผมกำลังเหล่น้องสาวเพื่อนอยู่ ผมหวังว่าพวกคุณคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมหากผมไม่สนใจพวกคุณเป็นพิเศษ' อะไรทำนองนั้นมั้งครับ”

“นี่คุณกำลังบอกฉันทางอ้อมด้วยรึเปล่าคะ” โรสแมรี่แซว

“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณหรอก คุณไม่ได้สนใจผม ผมคิดว่า...คุณเองก็คงมาด้วยเหตุผลอื่นใช่ไหม คุณดูไม่เหมือนหญิงสาวที่ต้องการตามหาคนรัก”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้กำลังตามหาคนรัก ฉันกำลังพยายามจะลืมความเจ็บปวดเพราะความสิ้นหวังจากคนที่ฉันรักให้ได้ต่างหาก” เธอสารภาพ “เพื่อก้าวต่อไปโดยไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร”

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องพูดมันออกมา” เขาเอ่ยเสียงแผว “ผมปลอบใจผู้หญิงไม่เก่ง แต่คุณ...อยากได้คุ๊กกี้เพิ่มไหม เดี๋ยวผมจะไปหยิบให้” เขาชี้ไปที่โหลคุ๊กกี้ที่วางอยู่บนชั้นวางถ้วยชาทั้งที่คุ๊กกี้บนจานยังไม่ลดลงไปมากนัก โรสแมรี่อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ขอบคุณค่ะริเวอร์ แท้จริงแล้วฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไปแล้วค่ะ ที่สำคัญ คุ๊กกี้บนจานที่มีก็เยอะมากไปสำหรับฉันแล้ว”

“ผมไม่อาจเข้าใจความเจ็บปวดของคุณได้ แต่ผมเข้าใจว่ามันลำบากขนาดไหนที่จะต้องทำใจไม่ให้รักน้องสาวเพื่อน”

“เด็กสาวคนนั้นเป็นน้องใครคะ”

“ฮันเตอร์กับวอร์ริเออร์ เธอชื่อเดซี่” เขาสารภาพ “คุณอาจจะไม่เคยรู้ แต่ว่าในหมู่ผู้ชายพวกเรามักจะมีกฏต้องห้ามกัน ว่าไม่ให้ตกหลุมรักพี่สาวหรือน้องสาวของเพื่อน เพื่อรักษามิตรภาพให้คงอยู่ตลอดไป ในกรณีความสัมพันธ์ระหว่างหญิงชายดำเนินไปได้ไม่สวยงามเท่าไรนัก”

“พวกคุณตั้งกฏเหล็กนี้ขึ้นมาหรือคะ”

“เปล่าหรอก คนอื่นๆ เขาทำกันน่ะ พวกเราไม่เคยตกลงกันเรื่องนี้หรอก แต่ผมไม่สามารถบอกใครได้ และผมก็ยังไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร ที่สำคัญ...ปรกติแล้วผมไม่ได้พูดมากแบบนี้หรอกนะ เหมือนที่ผมบอกคุณไปก่อนหน้านั้น”

“ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด ฉันหวังว่าจะมีโอกาสช่วยให้คุณกับเดซี่สมหวังนะคะ เพราะฉันเพิ่งตกลงเป็นเพื่อนกับวอร์ริเออร์และฮันเตอร์ไป พวกเราอาจจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นกว่านี้”

“...” ชายหนุ่มนิ่งไปราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน

“ฉันเก็บความลับเก่งค่ะ” โรสแมรี่ปลอบประโลมเขา “เราจะไม่เป็นเพื่อนกันเสียทันทีหรอกนะ จนกว่าพวกเขาสองคนจะไปตกลงเรื่องให้คุณป้าโรสแมรี่ของพวกเขาสอนวิธีปลูกต้นไม้ไม่ให้ตายกับฉันได้”

“...” ชายหนุ่มยังนิ่งอยู่

“คุณไม่เชื่อหรือคะ”

“ผะ...ผมเปล่า” เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที

“คุณเป็นอะไร”

“ผมรู้สึก...ปั่นป่วน...เวลาที่นึกถึง...เธอ”

“เวลาที่เธอเห็นคุณ เธอมีปฏิกิริยาแบบไหนบ้างคะ”

“เธอ...อืม...” เขาหน้าแดงอีกระรอก ริเวอร์กำลังไม่เข้าใจตัวเองว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ โรสแมรี่ก็เหมือนกัน ตกลงเธอมาเดทนี้เพื่อเป็นที่ปรึกษาปัญหาความรักหรือนี่ เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับมัน เธอแค่นึกขำตัวเองเพียงเท่านั้น

ยังไม่ยอมจบ 5555 ท่าทางจะยาวนะตอนนี้ >,,< ป้าขอเข้านอนก่อน ป้าเหนื่อย ทำงานตั้งแต่ตีห้าครึ่งถึงห้าโมงเย็น >,,<