ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 75 : ความฝัน...เหตุการณ์​ในอดีต

  14เดือนที่ผ่านไปมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นไม่น้อย แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเขามากสักเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่เลื่อนชั้นขึ้นมาอยู่ปี2 มีพวกปี1เป็นรุ่นน้อง และยังคงได้รับความเคารพจากเหล่านักเรียนรุ่นน้องรุ่นเดียวกันหรือแม้แต่รุ่นพี่ด้วยความที่เป็นนักเรียนห้องS

  ในหอพักก็มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเล็กน้อย เพราะเมื่อเจ็ดเดือนที่แล้วเป็นเวลาที่เหล่ารุ่นพี่ปี4ต้องจบการศึกษา ดิเอโก้ ไบรอัน และเทียจึงแยกย้ายกันไปจัดการเส้นทางของตัวเอง อย่างดิเอโก้ก็ไปสอบเป็นขุนนางและสร้างผลงานปราบพวกคนที่กำลังคิดจะตั้งตัวเป็นกบฏ​ของอณาจักร​วินเซนต์​ได้สำเร็จและได้รับการแต่งตั้งเป็นไวเเคานต์ ส่วนเซเลสเทียก็ได้เข้าไปเป็นคนทำวิจัยคนสำคัญของสภาเวทมนต์​ที่คอยวิจัยและพัฒนา​สิ่งต่างๆเกี่ยวกับเวทมนต์​ ซึ่งสภานี้นับว่าเป็นองค์​กรที่ใหญ่และได้รับความสำคัญ​พอสมควร เพราะมันถูกสร้างขึ้นโดยทั้งสามเผ่า ฝ่ายไบรอันก็ไม่น้อยหน้า เขาไปสมัครเป็นทหารที่อาณาจักร​วินเซน​ต์และเลื่อนจำแหน่งขึ้นมาเรื่อยๆเป็นนายกองคนสำคัญ​ที่อีกไม่กี่ปีน่าจะได้เป็นหนึ่งในแม่ทัพเพราะฝีมืออันโดดเด่นและมันสมองที่สามารถวางค่ายกลได้อย่างแยบยล

  อดีตพี่ใหญ่แห่งหอพักSทั้งสามเลือกเส้นทางตามที่ตนเคยตั่งใจเอาไว้และเป็นไปด้วยดี แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงแวะเวียนกลับมาเยี่ยมเยียนและให้คำปรึกษาแก่เหล่ารุ่นน้องทั้งหลายที่ยังคงศึกษาอยู่ เพราะถึงจะเรียนจบไปแล้ว แต่สายสัมพันธ์​ที่นับถือกันเป็นพี่น้องก็ใช่ว่าจะจบตามไปด้วย ยิ่งอีกไม่นานจะมีสงครามงานประลองครั้งยิ่งใหญ่ พวกเขาจึงกลับมาเพื่อช่วยเหลือและคอยดูแลเหล่ารุ่นน้องที่ยังคงถือว่าเด็กและอ่อนประสบการณ์​อยู่

 " ถึงจะบอกว่างานประลองจะจัดขึ้นในอีกสองเดือน แต่จริงๆแล้วคงต้องบอกว่าเป็นอีก1เดือนมากกว่า"

 " ทำไมล่ะครับ?"

 " อย่างที่เคยบอกว่างานนี้เป็นงานใหญ่ คนที่จะเข้าร่วมก็มีเยอะมาก ดังนั้นทางสภาเวทมนต์​ที่รับผิดชอบดูแลเรื่องเกี่ยวกับสงครามโอไรน่าเบลารุสนี้จึงต้องจัดการคัดเลือกผู้เข้าแข่งขันก่อนรอบหนึ่ง แล้วถึงจะค่อยมีการแข่งขันรอบจริงอีกที ซึ่งการแข่งรอบคัดเลือกเนี่ย คนที่ไม่ผ่านจะไม่สามารถเข้าไปแข่งในรอบจริงได้ แต่ว่าถ้ามีเส้นใหญ่หน่อย หรือลงแข่งในนามขององค์​กรใหญ่ๆก็อาจจะขอใช้สิทธิพิเศษ​ผ่านเข้าไปรอแข่งรอบจริงได้เลย ซึ่งโรงเรียนเราก็มีสิทธิพิเศษ​นั้นเหมือนกัน

  แต่ผอ.ของเราบอกมาแล้วนะ ว่าจะไม่ใช้สิทธิพิเศษ​เด็ดขาด เพื่อป้องกันไม่ให้หาว่าเราโกงจนผ่านเข้ารอบจริง เพราะถึงองค์​กรที่มีสิทธิพิเศษ​นี้ส่วยมากจะใช้กัน แต่โรวเรียนเราจะไม่ใช้อย่างเด็ดขาด ส่วนหนึ่งก็เพื่อกันไม่ให้ตัวพวกนายตกเป็นเป้าสายตาแล้วโดนเอาไปนินทาลับหลังนะ

  อีกอย่างคือเราต้องเผื่อเวลาฝึกซ้อมเตรียมตัวอีกด้วย การแข่งนี้เลยแบ่งออกเป็นสามช่วง คือช่วงฝึกซ้อม ช่วงการแข่งรอบคัดเลือกและช่วงการแข่งจริง"

 " ส่วนหัวข้อการแข่งจริงก็จะแบ่งออกเป็นสองหัวข้อใหญ่ๆ คือด้านสติปัญญา​และด้านร่างกายหรือการต่อสู้นั่นแหละ แต่ส่วนมากรอบแรกๆจะเป็นการต่อสู้ซะมากกว่า พอถึงรอบลึกๆถึงจะเป็นการทดสอบด้านปัญญา แต่นี่เป็นแค่หัวข้อนะ รอบการสอบมันมีหลายแบบมาก อย่างด้านร่างกายก็อาจจะให้ฝ่าด่านที่มีแต่อันตราย คนที่รอดถึงจะเข้ารอบ แล้วพอผ่านเข้าไปหน่อยก็อาจจะมีการจับคู่ให้ต่อสู้กันหรือบางรอบอาจจะมีให้จับคู่กันแล้วต่อสู้ อันนี้พวกพี่ก็ไม่แน่ใยนัก เพราะการแข่งแต่ละปีค่อนข้างจะแตกต่างกันพอสมควร

  ส่วนเรื่องกฎ อย่างที่เคยบอกว่ามันไม่ค่อยจะมีอะไรยุ่งยาก และกฎการแข่งขันในแต่ะละรอบก็ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นพวกนายก็ไม่ต้องไปใส่ใจมันมาก ไปรอฟังกฎอีกทีตอนเขาประกาศการแข่งแต่ละรอบจะดีกว่า"

 " ก็แค่นี้แหละ มีใครสงสัยอะไรมั้ย?" เซเลสเทียพูดขึ้นเมื่อเพื่อนและเธออธิบายรายละเอียดส่วนต่างๆจบ

 " ไม่มีครับ/ไม่มีค่ะ"

 " จริงสิ"

 " หืม? มีอะไรเหรอ?" ไบรอันหันไปถามเดียโก้ที่จู่ๆก็ส่งเสียงออกมา

 " พวกเรายังไม่บอกสถานที่แข่งกับช่วงฝึกซ้อมเลย" คำตอบนั้นทำให้เซเลสเทียและไบรอันนึกได้ถึงเรื่องที่ลืมพูด

 " อา...ขอโทษที พวกพี่ลืมไปซะสนิทเลย"

 " เรื่องสถานที่แข่งนะ งานโอไรน่าเบลารุสมักจะจัดที่เดิมทุกๆครั้ง และที่นั่นก็คือ 'เกาะโอไรอ้อน'​ อย่างที่เคยบอกไป"

 " เกาะโอไรอ้อนเหรอคะ?"

 " ใช่ เกาะนี้เป็นเกาะที่ไม่ค่อยเป็นที่พูดถึงกันมากนัก แต่จริงๆแล้วประวัติของมันน่าสนใจมากเลยนะ ว่ากันว่าองค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองทรงเลือกบริเวณที่เป็นพรมแดนของทั้งสามเผ่า หรือก็คือจุดที่เป็นบริเวณใจกลางมหาสมุทร ทำให้แผ่นดินใต้นํ้าทะเลนั้นยกตัวสูงขึ้นมาจนกลายเป็นเกาะรูปหกเหลี่ยม และได้ก่อสร้างสเตเดี้ยมลอยฟ้าขึ้นบนยอดใจกลางเกาะ ส่วนบนเกาะก็ถูกทำให้โล่งเตียนเพื่อที่จะให้คนของทั้งสามเผ่าบางส่วนมาอยู่อาศัยและคงพื้นที่บางส่วนไว้ให้เป็นธรรมชาติ​ ทำให้เกาะนั้นเป็นเหมือนเกาะในฝันเลยล่ะ

  แต่ยังไงก็ตาม เกาะนั้นถูกองค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองสร้างขึ้นเพื่อให้เป็นสถานที่จัดสงครามโอไรน่าเบลารุสเท่านั้น คนที่อยู่ที่นั่นได้เลยมีแค่คนที่คอยรับผิดชอบงานนั่นและคนดูแลเท่านั้น อาจจะมีบ้างที่เป็นทายาทของคนในช่วงยุคแรกๆที่ได้รับอนุญาต​และเข้าไปตั้งถิ่นฐาน​ที่นั่น แต่ก็มีไม่เยอะหรอก แต่พูดง่ายๆคือ ถ้าได้ไปแล้วก็ควรจะเก็บทุกรายละเอียดเอาไว้ล่ะ เพราะที่นั่นมันสวยมากจริงๆ" เซเลสเทียได้ทีพูดใหญ่คนเพื่อนชายส่ายหน้าระอา

 " พูดเพ้อเหมือนเคยเห็นเกาะนั่นงั้นแหละ" ไบรอันพูดตามใจคิด

 " แค่ฟังลักษณะจากในหนังสือก็รู้แล้วว่าต้องสวย ยิ่งที่นั่นถูกสร้างขึ้นโดยองค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองก็ยิ่งต้องสวยมากแน่ๆ คนอย่างนายไม่มีทางเข้าใจหรอกย่ะ" พูดจบก็สะบัดหน้าหนีทันที คนที่ฟังก็อมยิ้มและหลุดหัวเราะออกมาบ้าง เห็นทีก็คงจะมีแต่คนที่ถูกเอ้ยชมอย่างองค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองเท่านั้นแหละที่ยังคงยิ้มแห้งๆ

  ไอ้ที่ว่าสวยมันก็น่าจะสวยอยู่หรอก แต่คนภายนอกคงจะไม่รู้ความคิดขององค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองไม่เหมือนกับพวกเขาล่ะมั้ง? ก็แน่ล่ะ องค์​จักรพรรดิ​นั่นมันพวกเขานี่ ถึงจะเป็นในอดีต แต่อย่างน้อยพวกเขาก็รู้ความคิดตัวเองดี

  สงครามโอไรน่าเบลารุสถูกจัดขึ้นเพื่อค้นหาคนที่มีความสามารถของยุคนั้น? เหอะ! ถ้าจะให้เดา พวกเขาในตอนนั้นคงจะเบื่อ เลยอยากให้มีงานอะไรบางอย่างที่จัดขึ้นเพื่อสร้างความสนุกให้ตัวเองมากกว่า และการมองดูสิ่งมีชีวิตเล็กๆมาต่อสู้ฆ่าฟันกันเองก็คงจะสนุกไม่น้อย...ขนาดตัวพวกเขาในตอนนี้ยังมองว่าน่าสนุกเลย

  ดิเอโก้เลิกสนใจเพื่อนร่วมรุ่นอีกสองคนแล้วอธิบายต่ "สรุปอีกที สถานที่แข่งรอบจริงและรอบคัดเลือกผู้เข้าแข่งขันคือที่เกาะโอไรอ้อน ส่วนวิธีไปทางโรงเรียนจะรับผิดชอบเอง เรื่องการฝึกซ้อม การแข่งขันทั้งสองรอบจะมีในช่วงที่เราปิดเทอมพักร้อนพอดี แต่การคัดเลือกผู้เข้าแข่งขันนั้นจะมีในอีก1เดือนหรือก็คือหลังจากที่เราปิดเทอมไปแล้วแค่1เดือนเท่านั้น และนั่นหมายความว่าเราจะมีเวลาซ้อมแค่1เดือนด้วยเช่นกัน

  เพราะด้วยการแข่งที่เลื่อนเข้ามาอย่างกะทันหัน ช่วง1เดือนนี้ที่เราจะเก็บตัวฝึกซ้อม เราจะได้อาจารย์ที่สอนพวกเราอยู่มาช่วยฝึกติวเข้มให้ เช่นอาจารย์ลินโด อาจารย์อเล็กซ์​ และขอบอกเลยว่างานใหญ่แบบนี้ อาจารย์เขาจริงจังมาก เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ"

 "..."

  ไร้เสียงตอบรับจากเหล่ารุ่นน้องที่คล้ายว่าจะสติหลุดไปแล้ว

 " เห้อ" สามพี่ใหญ่ที่จบไปแล้วได้แต่ถอนหายใจ

  ก็เข้าใจความรู้สึกนะ พวกเขาเคยอยู่ปี1 ตอนนั้นคิดว่าอาจารย์โหดแล้วนะ ที่ไหนได้ ยิ่งเลื่อนชั้นอาจารย์เขาก็ยิ่งโหด แล้วเด็กตรงนี้เด็กสุดก็ปี2 อีกตั้ง2ปีกว่าจะจบ ต้องทนรับความโหดของอาจารย์ที่จะเพิ่มระดับขึ้นไปอีก2ขั้น เห้อ

 " พอๆ ดึงสติกลับมา ฉันยังไม่พูดถึงสถานที่ฝึกซ้อมเลยนะ"

 " อ่า...ครับ/ค่ะ"

 " คนที่จะเข้าร่วมศึกโอไรน่าเบลารุสทั้งรอบจริงและรอบคัดเลือกสามารถเข้าไปที่เกาะโอไรอ้อนได้ เพราะงานนี้มีข้ออนุญาตที่ว่า ผู้เข้าแข่งขันสามารถไปเก็บตัวฝึกซ้อมที่เกาะโอไรอ้อนได้ เพราะบางคนอาจไม่สะดวกที่จะเดินทางไปเข้าคัดเลือกแบบกะทันหัน เลยให้ไปเก็บตัวฝึกซ้อมที่นั่นก่อนการแข่งขันรอบคัดเลือกได้ และทางโรงเรียนก็คิดเห็นว่าจะให้ตัวแทนนักเรียนอย่างพวกเราไปฝึกซ้อมที่นั่น เพราะเกาะโอไรอ้อนน่าจะช่วยเปิดประสบการณ์​ใหม่ๆให้กับพวกนายก่อนแข่งได้"

 " จริงเหรอครับ?!"

 " อืม มีใครติดปัญหาอะไรมั้ย? เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเราจะได้ไปที่เกาะโอไรอ้อนพร้อมกัน"

 " รุ่นพี่ครับ ช่วงต้นเดือนแรกที่ปิดเทอมผมต้องกลับแดนปีศาจครับ" ราฟโพล่งออกไปทำให้ทุกคนหันมามอง

  สาบานได้ว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะหนีงานนี้ เพราะมันเป็นงานที่น่าจะสนุกน่าดู แต่ในเมื่อเจ้าพ่อที่ไม่เคยใส่ใจเขาคนนั้นเรียกตัว ใครมันจะไปขัดได้?

 " ไม่ไปไม่ได้เหรอ?" ไบรอันถามต่อ เพราะถ้าตามที่ราฟบอก ช่วงต้นเดือนที่รุ่นน้องคนนี้ต้องกลับแดนปีศาจมันจะทำให้เสียเวลาฝึกซ้อมไปพอสมควร

 " องค์​ราชาแดนปีศาจคงไม่ยอมครับ"

 " เห้อ ถ้าเป็นคำสั่งขององค์​ราชาแดนปีศาจก็คงจะขัดไม่ได้ งั้นนายไปแดนปีศาจก่อน แล้วมาที่เกาะโอไรอ้อนก่อนวันแข่งรอบคัดเลือกได้ได้มั้ย? ฉันไม่อยากให้ผอ.ต้องใช้สิทธิพิเศษ​"

 " ได้ครับ"

 " มีใครมีปัญหาอีกมั้ย?"

 "..."

 "​ ถ้างั้นก็ตามนี้ เตรียมเก็บของให้ดี เพราะอีก3วันเราจะต้องไปที่เกาะโอไรอ้อน ยกเว้นแค่ราฟที่จะตามมาสมทบกะบเราทีหลัง ตามนี้นะ"

 " ครับ!/ค่ะ!"

  แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะผิดแผนไปเล็กน้อย เมื่อ1วันก่อนออกเดินทาง ท่านดยุคลำดับที่1ผู้ยิ่งใหญ่ในทั้งสามเผ่าใาปรากฏ​ตัวอยู่ที่ห้องโถงปราสาทที่พักห้องS พร้อมทั้งเรียกหาลูกสาวสุดที่รักปานจะขาดใจพร้อมกับคำพูดและจดหมายประกอบอีกหนึ่งฉบับ

 " โรสลูกรัก! ท่านลุงของเจ้าที่แดนปีศาจอยากให้เจ้าไปเยี่ยม เจ้าอยากไปมั้ย? ถ้าเจ้าไม่อยากไป พ่อจะปฏิเสธ​ให้ทันทีเลย" อาจฟังดูเป็นประโยคคำถาม แต่ในใจของดยุควาเรนเซียรํ่าร้องใจจะขาดให้ลูกสาวผู้น่ารักของตนตอบว่าไม่อยากไป

 " คะ? ท่านลุงเด็มอยากให้โรสไปเยี่ยมเหรอคะ?"

 " ใช่แล้ว" คราวนี้ดยุควาเรนเซียยื่นจดหมายที่มาจากแดนปีศาจ และผู้ส่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากองค์​ราชาแห่งแดนปีศาจองค์​ปัจจุบันหรือก็คือพ่อของราฟในโลกนี้

 " อืม..."

 "..."

 " โรสไปก็ได้ค่ะ โรสไม่ได้เจอท่านลุงนานแล้วด้วย แต่ว่าไปได้แค่ไม่นานนะคะ เพราะโรสต้องไปแข่งงานประลองโอไรน่าเบลารุสรอบคัดเลือกต่อ"

  ดยุควาเรนเซียแทบล้มทั้งยืนให้กับความกตัญญู​ของลูกสาวสุดที่รักซึ่งมีมากเกินเหตุ แต่เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้ ก็ในเมื่อลูกสาวเขาโตแล้ว ก็ควรจะได้ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองตัดสินใจ ดูอย่างเมื่อวันก่อนสิ ลูกรักเขาส่งจดหมายมาบอกว่าตัวเองกับพี่ชายทั้งสองคนได้เป็นตัวแทนไปแข่งในสงครามโอไรน่าเบลารุส เขาก็ยิ้มดีใจกับความสามารถของลูกสาวตัวน้อยและลูกชายอีกสองคน แถมยังยิ้มจนเจ้าริโด้มันหาว่าเป็นบ้าทั้งๆที่ตัวมันเองก็ยิ้มที่ลูกมันได้ไปแข่งเหมือนกัน หึ!

 " เดี๋ยวพ่อไปด้วยดีมั้ย?" ท่านดยุคถามไป ในหัวก็วางแผนจัดการพวกแมลงทั้งหลายที่จะมายุ่มย่ามกับลูกสาวตัวเองไปด้วย อีกทั้งยังคิดว่าปิดเทอมนี้จะพาลูกไปเที่ยวที่ไหนดี

 " ไม่ต้องหรอกค่ะ โรสไม่อยากรบกวนงานท่านพ่อ"

  คล้ายว่าฝันของท่านดยุคผู้ยิ่งใหญ่จะสลายไปด้วยคำพูดอันมาจากความหวังดีของลูกสาว แต่แล้วมันก็กลับมางดงามดังเดิมด้วยคำพูดจากลูกสาวตัวน้อยของเขา

 " ไว้โรสแข่งงานโอไรน่าเบลารุสเสร็จเมื่อไหร่ โรสจะพาท่านพ่อไปทะเล ดีมั้ยคะ? หรือว่าไปแดนเทพไปเยี่ยมท่านลุงสเตฟานดี? อืม..."

 " พ่อไปไหนด็ได้ทั้งนั้น แค่ลูกไปด้วยก็พอแล้ว" ท่าทางเหมือนเด็กน้อยกำลังเลือกของเล่นนั่นทำให้เขาอดหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยเหมือนที่เคยทำในอดีตไม่ได้

 " อะแฮ่ม! แล้วสรุปว่าน้องจะไปที่แดนปีศาจใช่มั้ย?" คริสเดินเข้ามาถามน้องน้อยของเขา

 " ค่ะ"

 " งั้นพวกพี่จะไปเป็ยเพื่อนเอง" แดนพูดต่อ แต่โรสกลับส่ายหน้า

 " ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกพี่ไปฝึกซ้อมเก็บตัวที่เกาะโอไรอ้อนดีกว่านะคะ" แล้วฝันของสองพี่น้องก็แตกสลายไปราวกับเศษแก้ว ดยุควาเรนเซียยิ้มเยาะเย้ยให้ลูกชายทั้งสองอย่างสะใจ ถ้าเขาไม่ได้ไป เจ้าสองคนนี้ก็ต้องไม่ได้ไป!

 " จะดีเหรอ?"

 " ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่นั่นโรสมีท่านลุงเด็มแล้วไหนจะราฟอีก อีกอย่าง คงไม่มีใครโง่พอจะทำร้ายท่านหญิงแห่งวาเรนเซียหรอกนะคะ"

  ฮืออออ โธ่! ลูกน้อยผู้น่ารักและใสซื่อของพ่อ!/พี่! เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้...แล้วไหนจะราฟอีก งั้นเหรอ?

 " ท่านดยุคครับ องค์​ราชาริโด้ส่งคนมาตามท่านให้รีบกลับไปทำงานต่อได้แล้วครับ"

 " อ้าว! ถ้างั้นโรสไม่รบกวนท่านพ่อแล้วนะคะ"พูดจบก็ลุกออกไปทันที ทิ้งให้ท่านพ่อและท่านพี่ของเธอนั่งประมวลผลบางอย่างในสมอง

  และกว่าพวกเขาจะรู้ตัวและคำนวณบางอย่างเสร็จ น้องและลูกสุดที่นักก็จากไปแล้ว แต่ยังคงมีคนที่พวกเขาต้องคิดบัญชีด้วยอยู่

 " ราฟาเอล ทาทารอส!"

 " จากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะครับ คุณพ่อ(ตา)​ คุณพี่(เขย)​ หึ!" คำพูดบาดใจสามพ่อลูกตระกูลวาเรนเซียมาพร้อมกับรอยยิ้มของผู้ชนะ

  และเพราะแบบนั้นนั่นแหละ คนที่จะเดินทางไปยังเกาะโอไรอ้อนเลยต้องตัดโรสไปด้วยอีกคน แล้วไปเพิ่มในรายชื่อคนที่จะต้องเดินทางไปแดนปีศาจแทน

2วันต่อมา

 " ท่านดยุคหวงลูกสาวอย่างที่ฉันคิดไม่มีผิด" 

 " ก็แล้วนายคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ?" โรสตอบกลับพร้อมหัวเราะแห้งๆ

  ตอนนี้เธอกับราฟอยู่ในรถม้าที่กำลังมุ่งหน้าไปยังแดนปีศาจ อีกทั้งยังมีคนคุ้มหรือบอร์ดี้การ์ดอีกเพียบ แต่ถ้าห่วงเรื่องความปลอยภัยล่ะก็ เธอคิดว่ามันไม่จำเป็น เพราะม้าที่ใช้เทียมรถม้าทั้งหมดในขบวนเป็นเพกาซัส! ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งรถม้าลอยฟ้าอยู่! แถมมันยังสูงซะจนคนข้างล่างไม่สามารถบินขึ้นมาทำร้ายเธอได้เลย แต่ถ้าจะบอกว่าท่านพ่อห่วงแค่เรื่องความปลอดภัยอย่างเดียวก็ไม่ใช่ เพราะข้อดีของการใช้รถม้าที่บินอยู่บนฟ้าคือมันไม่มีถนน ดังนั้นจะไม่มีกระแทกใดๆมาให้กวนใจและสามารถนอนหลับได้อย่างสบายๆเหมือนอยู่บนเตียง ใช่ บนเตียงจริงๆ เพราะรถม้าที่ท่านพ่อเตรียมไว้ให้เธอมันใหญ่มาก ภายในจึงกว้างแถมยังบุด้วยผ้าชั้นดีอีก

  อืม...ท่านพ่อใส่ใจทุกรายละเอียดจริงๆ

 " คงห่วงว่าฉันจะเผลอรวบหัวรวบหาง​เธอล่ะมั้ง?" คำตอบกวนประสาทพน้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้โรสหัวเราะแห้งๆหนักกว่าเดิม

 " ช่างมันเถอะ แล้วนานมั้ย? กว่าจะถึงแดนปีศาจน่ะ"

 " เราออกเดินทางตั้งแต่เช้า แถมยังใช้เพกาซัสเทียมรถอีก แบบนี้ก็น่าจะถึงราวๆตอนเย็นแหละ" ข้อดีอีกอย่างของการเดินทางบนฟ้าคือมันช่วยประหยัดเวลา เพราะมันไม่ต้องเดินทางแบบอ้อมนู่นอ้อมนี่เหมือนตอนอยู่บนพื้นดิน

 " เห้อ รู้งี้บินไปเองดีกว่า"

 " ฮ่าๆๆ คิดว่าท่านพ่อของเธอจะยอมรึไง?"

 " ก็ไม่คิดอยู่แล้วล่ะ" ท่านพ่อเป็นห่วงเธอออกขนาดนั้น

 " เมื่อวานเรามัวแต่คุยกับพวกคนอื่นๆจนดึก เธองีบสักหน่อยเถอะ" เสียงทุ้มพูดอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นคนตัวเล็กปิดปากหาวตาปรือ

 " อืม..."

。

。

。

。

。

ปึง!

 " อลิส! แย่แล้ว!"

 " งืม~ อะไรเหรอ? โซระ"

 " ประตูมันล็อกน่ะสิ!"

 " ห๊ะ! ไหน?!" ร่างเล็กรีบวิ่งไปยังประตูทางออกเดียวของห้องที่เพื่อนหนุ่มบอกว่ามันล็อก

ปึง!

 " อึก! ล็อกจริงๆด้วย"

 " ให้ตายสิ แม่บ้านคงไม่ทันดูให้ดีว่าพวกเรายังอยู่ข้างใน"

  พวกเขามาหาข้อมูลไปทำรายงานกันที่ห้องสมุดแต่ดันเผลอหลับไปทั้งคู่ซะได้ พอตื่นมาก็ดันโดนขังอีก

 " ซวยจริงๆ" เสียงหวานพูดอย่างหัวเสีย

  ทางออกจากห้องนี้มีทางเดียวคือประตูบานใหญ่นี่ แต่มันก็งัดออกยากเกินไปเพราะไม่ใช่ระบบแบบทั่วๆไป แต่ถึงจะมีวิธีก็คงจะไม่ได้ เพราะตอนนี้พวกเขาไม่มีอุปกรณ์​อะไรเลย

 " แม่บ้านจะเข้ามาเปิดห้องสมุดอีกทีตอน8โมง แต่ตอนนี้เพิ่งจะเกือบเที่ยงคืนเอง"

 " เดี๋ยวฉันลองโทรหาใครดูก่อน" 

 " อืม เดี๋ยวฉันลองช่วยด้วย" 

  แต่ทว่า...

 " ให้ตายสิ! ไอ้พวกนั้นโทรไปก็ดันไม่รับสายกันสักคน" 

 " เห้อ ช่างมันเถอะ ไปทำงานต่อก็ได้"

 " อืม"

  เอาเถอะ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็คงจะต้องรออย่างเดียวสินะ ดีที่นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับพวกเขา

 " โอย~ ปวดท้อง"

 " หึ! เป็นไงล่ะ? บอกแล้วว่าให้กินข้าวเย็นเยอะๆก็ไม่เชื่อ" โซระได้ทีพูดประชดเพื่อนสาว

 " ก็ฉันไม่ค่อยอยากกินนี่นา" ใบหน้าหวานบูดบึ้ง มือเล็กยกขึ้นมากอดอก และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้โซระอดยกนิ้วขึ้นมาดีดหน้าผากมนไม่ได้

 " โอ๊ย! ไอ้บ้า! ทำอะไรเนี่ย?! เจ็บนะ!"

 " เจ็บสิดี จะได้จำว่าวันหลังควรกินข้าวเยอะๆ จะได้ไม่ต้องมาปวดท้องแบบนี้ แล้วดูสิ ตอนนี้เธอผอมมากเกินไปแล้วนะ" เขาหัวเราะน้อยๆเมื่อมองเพื่อนสาวยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากป้อยๆ

 " เอ้า! ดีนะที่ฉันซื้อข้าวกล่องติดมือมาด้วย" เขาหันไปรื้อกระเป๋าเป้ของตัวเองก่อนจะยื่นกล่องข้าวไปให้คนตัวเล็กหนึ่งกล่องและอีกกล่องของตัวเองก็วางไว้บนตัก

 " Thanks" เธอรับกล่องข้าวมาพร้อมขอบคุณเป็นภาษาบ้านเกิด

  มหาลัยของพวกเขามีความพิเศษหลายอย่าง และหนึ่งในนั้นคือห้องสมุด เพราะที่ห้องสมุดจะมีโซนที่แบ่งไว้เป็นห้องๆเพื่อความเป็นส่วนตัว ถ้าใครอยากมาทำรายงานกันแบบส่วนตัวสุดๆก็มาใช้ห้องพวกนั้นได้ ซึ่งหนึ่งในคนที่มาใช้งานก็มีพวกเขาสองคนรวมอยู่ด้วย

 " เห้อ เบื่อชะมัด" อลิสว่าพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์​มือถือไปเรื่อยๆ

  ก็งานมันเสร็จแล้ว เกมในเครื่องก็น่าเบื่อ โซเชียลก็มีแต่อะไรไร้สาระเต็มไปหมด

 " เบื่อก็นอนซะ จะตี1อยู่แล้วเนี่ย" ไม่ว่าเปล่า มือหน้าคว้าโทรศัพท์​ของอีกคนแล้วเอาไปเก็บรวมกับโทรศัพ​ท์ของตัวเองที่อยู่ในประเป๋าเป้ทันที

 " เฮ้! โซะระ!"

 " นอนซะ อย่าให้ฉันต้องพูดซํ้า"

 " ฮึ่ย! ดุเป็นพ่อเลย" เธอบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมเดินไปล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวและใช้เสื้อกันหนาวของตัวเองในกระเป๋ามาคลุมตัว

  ถ้าถามว่ากลัวการที่ต้องมาอยู่กับโซระในห้องกันสองต่อสองมั้ย? เธอกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าไม่ เพราะเขาเป็นเพื่อนคนและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ และด้วยความที่คบกันมานาน มันก็ไม่ยากเลยที่เธอจะไว้ใจเขา

 " จริงสิ...ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะ" เธอพูดออกไป

 " อืม...ฝันดี"

。

。

。

。

。

 " งืม~"

 " ตื่นแล้วเหรอ?"

 " คิกคิก"

  ราฟเลิกคิ้วสงสัยเมื่อสิ่งที่เขาได้ไม่ใช่คำตอบแต่เป็นเสียงหัวเราะใสๆของคนที่เพิ่งจะตื่น

 " ฉันฝันถึงตอนที่พวกเราอยู่มหาลัยแล้วโดนขังไว้ด้วยกันที่ห้องสมุดล่ะ"

 " อา...เคยมีเรื่องแบบนั้นด้วยสินะ" ริมฝีปากบางเฉียบกดลึกจนเกิดเป็นรอยยิ้มบางๆ

。

。

。

。

。

 " อลิส หลับรึยัง?"

 " อือ..."

  สิ่งที่โซระได้กลับมาคือเสียงครางละเมอจากร่างเล็ก และนั่นทำให้เขารู้ว่าคนที่เขาคืดเกินคำว่าเพื่อนได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ระมาปกใบหน้าหวานไปทัดที่หลังหู ก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตที่หน้าผากมนเบาๆ

 " อย่าลืมฝันถึงฉันด้วยนะ...นางฟ้าคนดีของฉัน"

__________(ตัด)

  เสิร์ฟความหวานกลบความงง

  ...อีกไม่นานแล้วสินะ//มือปากสั่นไปหมด...อีกไม่นานแล้วครับ บอกเลยว่าฉากที่แดนปีศาจเป็นอะไรที่ผมรอคอยอยากจะแต่งมันมาก เพราะผมวางแผนจะเขียน...(อะไรบางอย่าง)ที่นี่ ผมรอมานานมากจริงๆ อยากสปอยล์​ให้นักอ่านทุกท่านฟังมากนะครับ แต่กลัวว่าพอถึงเวลามันจะไม่ตื่นเต้น ไม่น่าลุ้น เอาเป็นว่าเดาเอาจากปฏิกิริยา​ของผมก็แล้วกันนะครับ ;)

  อีกอย่างครับ นิยายเรื่องนี้ไม่มีดราม่านะครับ เพราะผมเขียนไม่เป็น ที่สำคัญ กินมาม่าบ่อยไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ :)​

  ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน

  *และขอแสดงความเสียใจกับนักเรียนทั้งหลายที่กำลังจะเปิดเทอม ของผมเปิดอังคารหน้าครับ=_=*