ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 67 : เก็บหนี้ทวงแค้นแทนคุณ​3

วันรับตำแหน่งรัชทายาท

ห้องของโรส

18:30น.

 " คืนนี้ฉันคงได้ควักลูกตาผู้ชายหลายคน"

 " หืม?"

  โรสที่นั่งอยู่หน้ากระจกหันไปมองคนที่แอบย่องเข้าห้องเธอ แถมยังพูดประโยคชวนงงมาแต่ไกล แต่แล้วเธอก็เข้าใจในสิ่งที่ราฟพูด เมื่อก้มลงมองดูตัวเองตามสายตาของอีกคน และนั่นก็ทำให้เธอเผยยิ้มออกมา

 " หึงเหรอ?" เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมกอดเอวของราฟเอาไว้หลวมๆพลางเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

 " อืม ทั้งหึง ทั้งหวง" เขายอมรับอย่างหน้าไม่อาย

  วันนี้เด็กดีของเขาอยู่ในชุดสีนํ้าเงินเข้มปาดไหล่ข้าง สายเดี่ยวข้าง ตัวชุดเป็นคล้ายๆผ้าลูกไม้หลายๆชั้น แหวกด้านหน้าอวดขาเรียวสวย ส่วนเครื่องประดับก็มีสร้อยคอลูกไม้สีขาวและสร้อยข้อมือเชื่อมแหวนสีขาวที่เขาเคยให้เธอไว้ กับต่าง​หูเพชร​อันเล็กลวดลายผีเสื้อเท่านั้น ส่วนเรือนผมสีขาวก็ถูกดัดเป็นลอนน้อยๆและประดับด้วยมงกุฏขนนกกับดอกไม้สีขาว แถมใบหน้างามที่เขาชอบก็ไม่ได้แต่งแต้มอะไรมาก มีเพียงแค่ลิปสติกสีชมพูอ่อนตรงริมฝีปากน่าจูบนั่นเท่านั้น โดยรวมแล้ว...

 " เธอสวยที่สุด"

  สวยจนเขาไม่อยากให้เธอไปเจอใคร อยากเก็บเธอเอาไว้มองเพียงเคนเดียว และเขาก็จะให้เธอมองเขาเพียงคนเดียวด้วย

 " ไปกินนํ้าตาลมารึไง ทำไมปากหวานจัง?" โรสพูดล้ออีกคน ส่วนดวงตาทับทิมไล่สายตาสำรวจร่างหนาไปด้วย

  วันนี้เขาอยู่ในชุดประจำตำแหน่งเจ้าชายสีขาว ตัดกับบริเวณ​ปกคอเสื้อ ข้อมือ สายสะพายและสายคาดเอวที่เป็นสีนํ้าเงิน ตรงไหล่ประดับพู่สีทอง ตัวเสื้อบางส่วนปักลวดลายงดงามละเอียดอ่อน​ด้วยดิ้นสีทอง ที่คอของเขามีสร้อยคอรูปมังกรห้อยออกมานอกคอเสื้อ และที่ข้อมือข้างหนึ่งของเขา ต่อให้จะมีแขนเสื้อปกปิดอยู่ แต่โรสก็รู้ได้ทันทีว่าเขาต้องใส่กำไลสีเงินที่เธอเคยให้เขาเอาไว้อย่างแน่นอน

 " อื้ม นายก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย"

 " แล้วหล่อที่สุดมั้ยล่ะ?" เขาถามกลับด้วยรอยยิ้ม ส่วนโรสลอบเบ้ปาก

  จะแกล้งเธอให้อายเล่นรึไง? หึ!

 " คนอื่นยังไงไม่รู้ แต่ว่าสำหรับฉัน..."

 "..."

  มือเล็กแสนซุกซนเริ่มอยู่ไม่สุข ขยับปัดป่ายไปทั่วบนร่างกายของอีกคน ถึงแม้ว่าจะมีเสื้อผ้ากั้นเนื้อหนังเอาไว้ แต่ก็คล้ายกับไม่มี กล้ามเนื้อบนร่างหนาคล้ายจะหดเกร็งกะทันหันเมื่อถูกร่างเล็กก่อกวนอย่างหนักด้วยการยืดตัวขึ้นโดยใช้สองมือเกาะเขาเป็นหลักยึดและยื่นใบหน้างามมาเป่ารดลมหายใจร้อนๆที่กกหูของเขา แถมริมฝีปากอวบอิ่มยังแกล้งขบเม้มลำคอหนาไล่ไปจนถึงใบหูเบาๆจนราฟถึงกับเผลอส่งเสียงครางตํ่าในลำคอ แล้วเขาก็คล้ายจะอยากจับร่างเล็กกดลงกับเตียง เมื่อเธอปิดท้ายการก่อกวนให้เขาปั่นป่วนทั้งตัวและหัวใจด้วยการขยับริมฝีปากมาพูดประโยคหนึ่งแนบชิดกับใบหูของเขา

 " นายหล่อน่าจับกินมากเลย...พี่ชายที่รัก"

 " อา...ฉันชักไม่อยากไปงานเลี้ยงแล้วสิ" เมื่อราฟพูดประโยคนั้นออกมา โรสก็หัวเราะร่าที่ก่อกวนเขาได้สำเร็จ

 " ฉันพูดจริงนะเนี่ย"

 " ถ้างั้นก็เสียใจด้วยค่ะ เพราะเราจำเป็นต้องไป" ว่าจบ โรสก็เดินไปสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวซึ่งประดับด้วยลวดลายอันวิจิตรงดงามที่ทำจากเงินทันที เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนและอารมณ์​ปรารถนาอันแรงกล้า​จากดวงตาสีนํ้าทะเล

  เป็นความจริงอย่างที่เธอพูดไปว่าอยากกิน 'พี่ชายที่รัก'​ แต่น่าเสียดายที่วันนี้เธอกับเขามีงานต้องทำ แต่ช่างเถอะ ไว้วันอื่นก็แล้วกัน โอกาสดีๆใช่ว่าจะมีครั้งเดียว และเธอเชื่อว่าคืนนี้ไม่ใช่โอกาสที่ดีที่สุด

 " อืม ยังมากันไม่ครบแฮะ" โรสพูดขึ้นพลางเดินลงมาจากบันได เธอยังไม่เห็นบางคนเลย คงจะยังเตรียมตัวไม่เสร็จ

 "..."

 " เห้อ" ราฟถอนหายใจออกมาพลางเดินจูงมืออีกคนไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอคนที่เหลือ

  นั่นไง ผิดกับที่เขาคิดเสียที่ไหน พอเขากับยอดรักเดินลงมา ทุกคนก็อาแต่มองด้วยสายตาเหม่อลอย ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

15นาทีผ่านไป

 " ไปกันเถอะ" ดิเอโก้พูดขึ้นเมื่อทุกคนมากันครบแล้ว

  พวกเขาทุกคนในหอพักล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญ​หรือไม่ก็ชนชั้นสูง บ้างก็เป็นคนของอาณาจักรเฟอร์​เดีย บ้างก็มาจากต่างอาณาจักร แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาทุกคนก็มีสิทธิ์​ที่จะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครปฏิเสธที่จะไปร่วมงานในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน แต่ด้วยจำนวนคนที่มาก จึงต้องใช้รถม้าหลายคันทีเดียว แถมเพราะทุกคนล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญ​ อย่างเกรเทลกับสองแฝดสาวอย่างเมลรินากับอารีเอลแล้วก็ราฟก็เป็นถึงเจ้าหญิงเจ้าชายจากต่างอาณาจักรแล้ว ไหนจะโรสกับลิลลี่และซีน่อนกับซีเวลที่เป็นถึงท่านหญิงท่านชายแห่งเฟอร์เดีย ยังไม่นับรวมคนที่เหลืออีก จึงแน่นอนว่าต้องมีรถม้าที่คอยตามคุ้มกัน ขบวนรถม้าของพวกเขาจึงดูคล้ายกับขบวนพาเหรดเข้าไปทุกที

พระราชวัง

ห้องโถงงานเลี้ยง

18:50น.

" โอ้! อลังการพอๆกับตอนงานวันเกิดขององค์​ราชาริโด้เลยแฮะ" ไบรอันพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในงาน

" อืม สมแล้วที่เป็นองค์​ราชาผู้ได้รับการสรรเสริญจากประชาชน" ดิเอโก้พูดต่อ

" พวกเราขอตัวไปหาอลันก่อนนะครับ" เกรเทลหันมาบอกเหล่ารุ่นพี่

" ไปเถอะจ๊ะ พวกเธอเองก็แยกไปด้วยก็ได้นะ" เซเลสเทียหันมาตอบก่อนจะหันไปบอกพวกเกรซด้วย ส่วนพวกเกรเทลที่ได้รับคำตอบแล้วก็รีบแยกตัวไปหาเพื่อนหนุ่มอีกสองคนทันที

  เพราะงานในวันนี้เป็นการรับตำแหน่งองค์​รัชทายาทอย่างเป็นทางการของอลัน เป็นงานของเขาโดยเฉพาะ หลังจากเลิกเรียนในวันนี้ก็มีรถม้าจากทางพระราชวังมารับเขาไปทันที แถมยังพ่วงวิลล์​ที่เป็นองครักษ์ของอลันไปด้วย

 " หล่อจริงๆเลยเพื่อนฉัน!" เกรเทลเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปแซวเพื่อนหนุ่มที่อยู่ในชุดประจำตำแหน่งสมกับความสง่างามและความน่าเกรงขาม และยิ่งเขานั่งอยู่บนเก้าอี้บัลลังก์​ขององค์​รัชทายาทก็ยิ่งเสริมให้เขาดูน่ามองเข้าไปใหญ่

 " มากันแล้วเหรอ?" อลันยิ้มรับคำหยอกล้อของเพื่อนก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาคนอื่นๆ

 " ถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท" ซีน่อนกับซีเวลในชุดท่านชายลอบสบตากันก่อนจะพร้อมใจกันย่อตัวถวายความเคารพอลันด้วยความเต็มพิธีการจนคนอื่นๆหัวเราะออกมา

 " ไม่ต้องมาแกล้งล้ออลันเลย เจ้าแฝด!" วิลล์​ที่อยู่ในชุดองครักษ์เต็มยศ​ก้าวออกมาพูดหลังจากที่ยืนอยู่ข้างกายอลันมาได้สักพัก แล้วสงครามของสองแฝดกับวิลล์​ก็เริ่มขึ้นอีกครั้งตามปกติ ส่วนคนอื่นๆที่เห็นภาพแบบนี้จนชินตาก็เพียงแค่อมยิ้มน้อยๆ

 " เจ้าชายอลันเหมาะกับชุดองค์​รัชทายาทมากกว่าลูเซียนจริงๆค่ะ" ลิลลี่พูดขึ้นบ้าง

 " ขอบใจนะ พวกนายทุกคนเลยด้วย" อลันยิ้มรับ

  เขาเชื่อว่าถ้าไม่มีเพื่อนๆเหล่านี้ เขาก็คงจะไม่มีทางได้เป็นอย่างวันนี้แน่ แต่ถึงมี มันก็คงไม่ง่ายดายแบบนี้หรอก...แต่เอาเข้าจริงๆ เขาไม่อยากเป็นหรอก รัชทายาทหรือองค์​ราชาองค์​ถัดไปน่ะ แต่ในเมื่อมันจำเป็น แถมถ้าเขาไม่ทำ ลูเซียนก็ต้องทำแทน และถ้าเป็นแบบนั้นจริง คนที่จะเดือดร้อนมากที่สุดก็คือประชาชน ซึ่งเขายอมไม่ได้ที่จะให้มันเป็นแบบนั้น

 " พูดอะไรอย่างนั้น พวกเราเองก็ต้องขอบคุณ​นายเหมือนกัน ฉันเองก็ต้องขอบคุณ​พวกนายทุกคนด้วยนะ ที่ยอมเป็นเพื่อนกับฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น ทุกวันนี้ฉันก็คงจะยังขลุกตัวอยู่แต่ในห้องยาแน่ๆ" ฮานส์​ที่ไม่ค่อยพูดกลับพูดประโยคอันยาวยืดออกมา ทำเอาคนอื่นๆอ้าปากค้างตะลึงงัน

 " ฮานส์! นายกินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า?!" ฝาแฝดหยุดการวิวาทกับวิลล์​แล้วหันมาพูดเสียงดัง ยังดีที่ภายในงานเปิดเพลงเสียงดังพอสมควร จึงกลบเสียงของสองแฝดจนไม่ตกเป็นจุดสนใจ

 " เดี๋ยวฉันจะเอายาพิษกรอกปากพวกนาย" ฮานส์​ตอบเสียงเย็น ส่วนวิลล์​ก็พูดสนับสนุน จนกลายเป็นว่าสงครามระหว่างวิลล์​และสองแฝดมีฮานส์​เพิ่มเข้าไปด้วย

 " แล้วโรสกับราฟล่ะ?" อลันละความสนใจจากเพื่อนทั้งสี่แล้วหันมาถามคนที่เหลือ

 " เอ่อ เหมือนจะแยกตัวไปตั้งแต่เข้างานมาแล้วน่ะครับ" มาร์ติน​ตอบพลางยิ้มเจื่อน อันที่จริง คุณ​โรสกับคุณ​ราฟหายไปตอนไหนพวกเขายังไม่รู้เลย

 " เอาเถอะ สองคนนั้นคงไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ไว้รออีกสักพักเดี๋ยวก็โผล่มาเเองแหละ" อลันพูดออกไป ถึงมองจากภายนอก วันนี้จะเป็นวันที่จัดขึ้นเพื่อเขา แต่จริงๆแล้วมันจัดขึ้นเพื่อกุหลาบน้อยต่างหาก

  ณ ริมระเบียง มีร่างเงาของสองชายหญิงซึ่งหลบหนีความวุ่นวายในงานเลี้ยงและรอคอยเวลาอันแสนสนุก และกำลังละเลียดชิมเครื่องดื่มแอลกอฮอล​์ในมือท่ามกลางแสงจันทร์​และดวงดาวต่างๆที่พราวระยับ ก่อเกิดเป็นภาพที่งดงามจนยากจะถอนสายตา

 " อืม รสชาติไม่เลวเลย" ริมฝีปากอวบอิ่มขยับขึ้นลงยามเอ่ยปากพูดหลังจากชิมไวน์​ในงานเข้าไป

  เมื่อครั้งก่อนในงานเลี้ยงที่เธอชิมไวน์​กับเครื่องดื่มในวังมันก็รสชาตอดีอยู่หรอก แต่ดูเหมือนว่าคืนนี้มันจะรสชาติดีเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะมีบางอย่างกระตุ้นให้เธอรู้สึกตื่นตัวและสนุก

 " ลูเซียนคงหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ"

 " นั่นสินะ คุณ​ลุงริโด้ของฉันเองก็ใช่ย่อยเลยนะเนี่ย" โรสตอบรับอีกคนพร้อมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์​ดี

  ถ้าถามว่าทำไมลูเซียนถึงหน้าแตกจนถึงขั้นหมอไม่รับเย็บ ก็คงจะต้องย้อนไปในสมัยอดีตที่ลูเซียนได้รับตำแหน่งองค์​รัชทายาท ตอนนั้นหมอนั่นได้รับแค่คำสั่งกับตราประจำตำแหน่งเท่านั้นไม่ได้จัดงานมอบตำแหน่งตามพิธีการจริงๆ แต่คราวนี้ ที่อลันได้รับตำแหน่งรัชทายาท องค์​ราชาริโด้กลับจัดงานอย่างใหญ่โตพอๆกับงานวันเกิดของตัวเอง แค่นี้ก็แสดงให้เห็นถึงความต่างของเจ้าชายทั้งสองคนนี้แล้ว แถมลองคิดต่อสิ ว่าลูเซียนจะมีปฏิกิริยา​ยังไง?

 " อา..." อยากรู้จัง ว่าคุณ​นางเอกจะทำหน้ายังไง?

 หลังจากนั้นพวกเขาก็จิบเครื่องดื่มในมือต่อไปเรื่อยๆพลางดื่มดํ่ากับบรรยากาศรอบๆโดยไม่มีใครมาขัดขวาง และเมื่อถึงเวลามอบตราประจำตำแหน่งให้กับอลัน ส่วนโรสกับราฟก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเอง แต่โรสที่กลับมานั่งที่นั่งของตัวเองด้านข้างพ่อและพี่ชายของเธอก็ไม่ได้คุยอะไรกับใคร เพราะตอนเข้ามาในงาน เธอก็แยกกับคนอื่นๆแล้วมาทักทายท่านพ่อของเธอพร้อมกับพี่ชายทั้งสองทันที

 " หืม?"

 "ท่านพ่อครับ นั่นมัน..." แดนหันไปกระซิบเบาๆกับดยุควาเรนเซียเมื่อเห็นถึงความผิดปกติของตราประจำตำแหน่งองค์​รัชทายาทในมือขององค์​ราชาริโด้ที่กำลังมอบมันให้กับอลัน

 " องค์​ราชาสั่งทำตราประจำตำแหน่งใหม่น่ะ ส่วนอันเก่าก็ทำลายทิ้งไปแล้ว" ดยุควาเรนเซียที่เข้าใจในความสงสัยของลูกชายอธิบายออกไป ส่วนโรสที่ได้ฟังแบบนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาน้อยๆ

  ดูท่าว่าท่านลุงริโด้จะไม่ต้องการให้ของที่เคยเป็นของลูเซียนต้องกลายมาเป็นของเหลือให้พี่อลันนะ คงจะเป็นเพราะของพวกนั้นมันดูแปดเปื้อนเกินไป

  อันที่จริง สำหรับอาณาจักรเฟอร์​เด​ียนั้น ตราประจำตำแหน่งองค์​รัชทายาท จะถูกสร้างขึ้นใหม่ก็ต่อเมื่อมีองค์​ราชาองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์​เท่านั้น หรือถ้าจะยกตัวอย่างง่ายๆ สมมติ​ว่ามีองค์​รัชทายาทองค์หนึ่งถูกปลดทั้งๆที่ยังไม่ได้ขึ้นเป็นองค์​ราชา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม เมื่อมีการแต่งตั้งองค์รัชทายาท​องค์​ใหม่ขึ้น ตราประจำตำแหน่งที่องค์​รัชทายาทองค์ใหม่จะได้ก็จะเป็นตราอันเดิมที่องค์​รัชทายาทองค์เก่าเคยใช้ สรุปก็คือ ตลอดหนึ่งช่วงรัชสมัยที่องค์​ราชาองค์​หนึ่งครองราชย์​ จะมีตราประจำตำแหน่งรัชทายาทเพียงแค่หนึ่งชิ้นเท่านั้น และจะมีการสร้างตราอันใหม่ก็ต่อเมื่อมีการผลัดเปลี่ยนราชบัลลังก์​ให้กับองค์​ราชาองค์​ใหม่

  แต่นี่ องค์​ราชาริโด้กลับมีรับสั่งให้สร้างตราประจำตำแหน่งรัชทายาทอันใหม่สำหรับอลัน ส่วนตราอันเก่าที่ลูเซียนเคยก็ใช้ก็สั่งให้ทำลายทิ้งไป ต่อให้เป็นเด็กห้าขวบก็ย่อมมองออกว่าการทำแบบนี้นั้น ถือเป็นการหักหน้าลูเซียนอย่างร้ายแรง

 " ถวายพระพรองค์รัชทายาท!" ทุกคนต่างลุกขึ้นทำความเคารพองค์​รัชทายาทอง​ค์ใหม่ด้วยความปิติยินดี

  ว่ากันตามตรง ตลอดเวลาที่ลูเซียนเป็นรัชทายาท หมอนั่นไม่เคยทำผลงานอะไรหรือแตะกองเอกสารเลยแม้แต่น้อย งานขององค์​รัชทายาททั้งหมดล้วนถูกส่งไปให้อลันทำ เพราะถ้าอลันไม่ทำ องค์​ราชาริโด้ก็จะมีงานหนักขึ้น ส่วนประชาชนก็ไม่แน่ว่าจะต้องเดือดร้อย ซึ่งแน่นอนว่าอลันไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น เขาจึงรับงานที่ไม่ได้เป็นของตัวเองมาทำด้วยความเป็นใจ และมันก็ป็นความจริงที่ว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ได้เป็นความลับ ทั้งประชาชนและขุนนางต่างก็สรรเสริญอลันอย่างโจ่งแจ้ง และเสียดายที่อลันไม่ได้เป็นองค์​รัชทายาท

  แต่วันนี้ สิ่งที่ทุกคนหวังมานานก็เป็นจริง บนใบหน้าของทุกคนจึงมีแต่รอยยิ้มแห่งความยินดี โดยเฉพาะองค์​ราชา ส่วนองค์​ราชินีหรือแม่แท้ๆของอลันก็ร่วมแสดงความยินดีไปด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าลูกชายคิดยังไงกับการต้องเป็นองค์​ราชาองค์​ใหม่ในอนาคต และเธอก็ไม่เคยคิดขัดขวางหรือบังคับให้อลันต้องไปแก่งแย่งชิงอำนาจ แต่มันจะทำยังไงได้ ลูกชายของเธอเป็นเจ้าชายลำดับที่1 แถมยังมีความสามารถอีก ดังนั้น เธอคงทำได้เพียงสนับสนุนเขาอยู่ห่างๆเท่านั้น

  แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังปิติยินดี แน่นอนว่าต้องมีคนไม่พอใจด้วย ทั้งลูเซียน เมลโลและ...สนมเอกลอบขบกรามและพยายามฝืนยิ้มที่แสนจะดูบิดเบี้ยวน่าเกลียดออกมา

  เธอวางแผนและเสียอะไรไปตั้งเท่าไหร่กว่าจะทำให้ลูกของตัวเองได้เป็นรัชทายาท! แล้วทุกอย่างมันจะจบอย่างนี้น่ะเหรอ ไม่มีทาง! เธอไม่ยอม! หึ! ถึงเจ้าอลาโน่จะเป็นรัชทายาทแล้ว แต่ยังไง! เธอค่อยส่งคนไปฆ่ามันก็ได้นี่! หึ! ลูกของเธอเท่านั้นที่จะต้องได้เป็นรัชทายาท! ลูเซียนจะต้องได้เป็นราชาองค์​ถัดไป! ลูกของเธอเท่านั้น! ลูกของเธอ!

  ทุกความคิดและความรู้สึกล้วนฉายชัดในดวงตาสีดำ และมันก็ชัดเจนจนโรสสังเกตเห็น และริมฝีปากอวบที่แต่งแต้มลิปสติก​สีหวานก็อดโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียดหยามไม่ได้

  ดูท่าว่าสนมเอกคนนี้จะลืมไปแล้ว ว่าเมื่อหลายงันก่อนเะิ่งจะส่งนักฆ่าหลุ่มหนึ่งไปฆ่าพี่อลัน และมันก็ไม่สำเร็จ แถมนักฆ่าพวกนั้นยังถูกรวบตัวได้จนหมดอีกด้วย

  หลังจากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อด้วยความรื่นเริงสนุกสนาน จนกระทั่งมีชายคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบทหารหน่วยงานลับก้าวออกมาและรายงานบางอย่างกับองค์​ราชาริโด้เสียงดังฟังชัด จนคนที่ถูกกล่าวถึงอย่างสนมเอกหน้าซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างภายใต้ชุดสุ่มไก่ที่ดูหรูหราและมากจนเกินงามสั่นระริก ก่อนจะถูกลากออกไปกลางงานและให้นั่งคุกเข่าตามคำสั่งขององค์​ราชา

 " เจ้ากล้าลอบส่งคนไปสังหารองค์รัชทายาทรึ?!" ประโยคที่เต็มไปด้วยความเกนี้ยวกราดดังขึ้นมาจากองค์​ราชินี

 " มะ ไม่จริง! พวกเจ้าไม่มีหลักฐาน!" สนมเอกไม่ยอมรับและชี้ไปยังทหารหัวหน้าหน่วยงานลับที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ซึ่งเขาเป็นคนที่ก้าวออกมารายงานเรื่องนักฆ่าที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน

 " องค์​ราชา กระหม่อมจับตัวนักฆ่าได้ และกระหม่อมก็เค้นความจริงออกจากปากของมันจนรู้ว่าสนมเอกคือคนบงการ แถมยังมีกระดาษสัญญาระหว่างผู้ว่าจ้างและนักฆ่าด้วยพ่ะย่ะค่ะ" เขาหยิบกระดาษใบหนึ่งออกมาและส่งให้พ่อบ้านคนหนึ่งซึ่งเขาก็นำไปมอบให้กับองค์​ราชาอีกที แต่เมื่อองค์​ราชากวาดตาดู เสียงทุบโต๊ะก็ดังลั่น

 " เจ้ายังกล้าปฏิเสธ​อีกรึ!"

 " ไม่ ไม่จริง ไม่จริง!" สนมเอกกรีดร้องออกมาเสียงดังจนลูเซียนที่ตกตะลึงอยู่ก็พลันได้สติและก้าวเข้ามากอดแม่ของตนเองเอาไว้แน่น

 " เสด็จแม่! มันไม่จริงใช่มั้ยพ่ะย่ะค่ะ?"

 " ใช่! มันไม่จริง! ลูเซียน เจ้าต้องฟังแม่! แม่ไม่ได้ทำ! แม่ไม่ได้ทำ!" สนมเอกหันหน้าไปหาลูกชายแล้วลูบหน้าลูเซียนด้วยความร้อนรน

 " ท่านพ่อคะ โทษของสนมเอกคือประหารด้วยวิธีไหนคะ?" โรสที่เบื่อกับละครลิงตรงหน้าหันไปถามท่านพ่อของเธอ ทำไมล่ะ? ยังไงก็รู้อยู่แล้วว่าสนมเอกต้องประหารแน่ ดังนั้นถามถึงวิธีการประหารดีกว่า

 " ลอบสังหารองค์รัชทายาท ความผิดนี้มีหลายวิธีในการประหาร แต่ก็ต้องดูต่อ​ด้วย ว่าสนมเอกยังมีความผิดอะไรอีกรึเปล่า"

  ใช่ ท่านพ่อของเธอพูดถูก เรายังต้องดูต่อไป ว่าสนมเอกจะมีความผิดอะไรอีกมั้ย และถ้ามีจริง ละครลิงตรงหน้าเธอก็คงจะยืดเยื้อ​และสนุกขึ้น

 " ทูลเสด็จพ่อ เมื่อ​ไม่นานมานี้ลูกได้รวบรวมคนเพื่อตรวจสอบบางอย่างและพบกับหลักฐานการยักยอกเงินหลวงของสนมเอก และยังมีการติดสินบนเหล่าขุนนางด้วยพ่ะย่ะค่ะ" องค์​รัชทายาทองค์ใหม่ก้าวออกมาข้างหน้าและกล่าวขึ้นเสียงดัง และเมื่อเขาพูดจบก็มีขุนนางนางกลุ่มหนึ่งก้าวออกมา ขุนนางกลุ่มนี้คือคนที่ช่วยอลันรวบรวมหลักฐานความผิด​อื่นๆของสนมเอก และตอนนี้ในมือของพวกเขาก็มีหลักฐานการคดโกงต่างๆมากมายของสนมเอกในมือ เหล่าพ่อบ้านจึงมารับหลักฐานเหล่านั้นและนำไปส่งให้กับองค์​ราชาริโด้

 " บังอาจ! เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก!" องค์​ราชาริโด้และองค์​ราชินีที่กวาดตามองหลักฐานตรงหน้าจบตบโต๊ะและยืนขึ้นพร้อมกันด้วยความโกรธเกรี้ยว ก่อนที่ต่อมาจะมีการสอบสวนเล็กๆเกิดขึ้นและมีขุนนางจำนวนไม่น้อยที่ถูกลากออกมาเพราะรับสินบนและช่วยสนมเอกกระทำความผิดต่างๆ

  เดิมที การที่ลูเซียนได้ขึ้นเป็นองค์​รัชทายาทก็เป็นเพราะเขามีฐานอำนาจจากขุนนางฝ่ายดยุควาเรนเซียอันเกิดจากการที่เขาหมั้นกับโรส แต่ก็มีขุนนางอีกกลุ่มหนึ่งที่สนับสนุนเขาด้วยเช่นกัน ซึ่งขุนนางกลุ่มนี้เกิดจากการที่สนมเอกไปติดสินบนให้พวกเขาสนับสนุนลูเซียน แต่เพราะสนมเอกนั้นไม่ได้มาจากชนชั้นสูง เธอจึงไม่มีอะไรในการจิดสินบนพวกเขา แต่เพื่อให้ลูเซียนได้มีอำนาจ เธอจึงยอมเสี่ยงโดยการยักยอกเงินและของหลวงไปติดสินบนแก่เหล่าขุนนาง

 " หึ! เจ้าราชานี่ก็ร้ายกาจเสียไม่มี" ดยุควาเรนเซียกระตุกยิ้มออกมา

  อืม...ท่านพ่อของเธอพูดถูก ฝีมือระดับสนมเอกนั้นไม่ได้ถือว่าแนบเนียนหรือเก่งกาจอะไร และท่านลุงกับท่านป้าของเธอก็ไม่ได้โง่ แล้วไหนจะท่านพ่อของเธออีก เป็นไปไม่ได้ที่การทำความผิดของสนมเอกจะไม่มีใครรู้ ออกจะรู้แต่แค่รอเวลาที่เหมาะสมเพื่อเปิดเผยมันออกมาเท่านั้น แถมตอนนี้ก็เป็นฤกษ์ดี​ด้วย งานนี้สนมเอกคงหนีไม่พ้น มีแต่จะถูกกดจนจมดินเท่านั้น คิดๆดู ท่านพ่อของเธอก็ร้ายกาจไม่ต่างกับท่านลุงหรอกนะ อื้ม! สมแล้วที่เป็นท่านพ่อ!

  แล้วการถกเถียงประเด็นความผิดต่างๆของสนมเอกก็เกิดขึ้นและยังคงมีต่อไปเรื่อยๆ ส่วนคนที่สนุดสนานกับละครลิงตรงนี้มากที่สุดคงหนีไม่พ้นท่านหญิงผู้สูงศักดิ์​และเจ้าชายจากแดนปีศาจผู้มีเรือนผมอันแตกต่างและงดงาม

 " พรุ่งนี้เช้าจะมีการลงโทษสนมเอก! โทษฐานลอบสังหารองค์รัชทายาท! ยักยอกของหลวง! ติดสินบนเหล่าขุนนาง! และกระทำความผิดอันตํ่าช้าอีกมากมาย! โดยการตัดหัวและเสียบประจานไว้อีกสามวัน! ส่วนทางตระกูลเดิมก็ให้ประหารทิ้งทั้งตระกูล! ไม่เว้นแม้แต่เด็กหรือคนแก่! ส่วนเหล่าขุนนางหรือใครก็ตามที่ให้ความช่วยเหลือแก่สนมเอกก็ให้ประหารไม่ต้องละเว้น! ส่วนทางตระกูลก็ให้ริบทรัพย์สิน​ทั้งหมดแล้วเนรเทศไปชายแดน! ห้ามกลับมาเมืองหลวงอีก!

  ส่วนเจ้าชายลูเซียน ถือว่าไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับการกระทำความผิดของสนมเอก ให้ยังคงดำรงตำแหน่งเจ้าชายลำดับที่2เหมือนเดิม"

  สิ้นคำขาดจากองค์​ราชา สนมเอกและเหล่าขุนนางผู้มีส่วนเกี่ยงข้องก็ถูกลากออกไปและขังตัวไว้ที่คุกหลวงเพื่อรอการตัดสินโทษในวันพรุ่งนี้ ส่วนลูเซียนก็หมดเรี่ยวแรง คุกเข่าดังตึงลงกับพื้น ดวงตามีหยาดนํ้าไหลรินลงมา แต่ก็ไม่มีใครให้ความสงสารแก่เขาเลยแแม้แต่น้อย แต่คนที่เจ็บใจจากเรื่องนี้มากที่สุดคงหนีไม่พ้น...เมลโล

  สภาพของเธอ ไม่ต้องบอกก็รู้ดีว่ากำลังเจ็บแค้นมากแค่ไหน แค่การที่ลูเซียนถูกปลดจากการเป็นรัชทายาทก็มากพอแล้ว แต่ตอนนี้ สนมเอกที่เป็นแม่ของลูเซียนก็กำลังจะถูกประหาร แล้วแบบนี้ลูเซียนยังจะเหลืออะไรให้เธอใช้ประโยชน์​ได้อีก?

  แต่น่าเสียดายที่โรสเบื่อของเล่นชิ้นเก่าของเธอแล้ว และคืนนี้ก็เป็นโอกาสดีที่จะจัดการขยะทั้งหลาย และแน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมให้ของเล่นหรือขยะชิ้นไหนหลุดพ้นไปจากการทำความสะอาดครั้งนี้ด้วย

 " เป็นอะไรไปเหรอครับ? คุณ​โรส" มาร์ติน​ตินเอ่ยถามคนที่อยู่ๆก็นิ่งไป

  หลังจากที่สนมเอกถูกพาตัวออกไป พวกเขาทุกคนรวมถึงอลันและวิลล์​ก็มารวมตัวกันอยู่ที่มุมหนึ่งของงานแทน

 " ลิลลี่ ปิดตาเอาไว้นะ"

 " คะ?"

 " เกรเทล ใช้เวทย์​ปิดเสียงให้ลิลลี่ด้วย ส่วนพวกนายก็ทำใจเอาไว้สักหน่อยแล้วกัน"

 " ห๊ะ?"

  ก่อนที่ทุกคนจะได้คลายความสงสัย โรสกับราฟก็ก้าวออกไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งสองจะยกมือขึ้นเพื่อร่ายเวทย์​บางอย่าง...

ถึงเวลาแล้วล่ะ...คุณ​นางเอก!

__________(ตัด)

ชุดของโรส

  ชุดเจ้าชายของราฟหายากมากเลยครับ ที่หาเจอก็มีแต่อันที่ไม่ถูกใจ (สรุปคือผมเรื่องมากเกินไป)​ เลยไม่ขอยกรูปมานะครับ

  ผมไม่ได้โหลดแอพเด็กดีมา เวลาแต่งนิยายหรืออ่านนิยายก็เข้าจากGoogleหรือChromeเอา เวลาจะทำอะไรก็จะลำบากหน่อยๆ อย่างเวลาตอมคอมเมนท์​ บางทีก็ต้องกดซํ้าจนขึ้นสองคอมเมนท์​ หรือไม่ก็ตอบไม่ได้เลย แถมอันหลังเนี่ยเป็นบ่อยมาก แต่ถ้าอันไหนตอบได้ผมจะพยายามตอบนะครับ เอาเป็นว่า...

ปรมาจารย์​ลัทธิมาร

- อนิเมะ ผมภาค1จบไปแล้ว ตอนนี้กำลังรอภาค2อยู่ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าออกมารึยังและต้องไปตามดูที่ไหน อืม...ชอบลายเส้นมากครับ โดยเฉพาะฉากบ่อนํ้าเย็น

- นิยาย อย่างที่เคยบอกครับ ว่าผมไปสอยเล่ม1มาแล้ว ตอนนี้กำลังอ้อนพ่อให้ซื้อเล่ม2ให้อยู่ ชอบเนื้อเรื่องและสำนวนที่ใช้ในการแปลมาก(ก.ไก่ล้านตัว) และที่สำคัญ หน้าปกคืออลังการงานสร้างมากจริงๆ อลังการตั้งแต่ปกไปยังที่คั่นหนังสือและโปสการ์ด

- มังงะ ผมเคยไปดำนํ้าที่เป็นของจีนมา ไม่รู้ว่ามีของแปลไทยด้วยรึเปล่า แต่อันนี้ก็ลายเส้นสวยไม่แพ้อนิเมะ(สำหรับผมนะ,พบคนปวดเอวหลังตื่นมา1ea)

- ซีรี่ย์ อืม...อันนี้คือดีจริง! ดีจนไม่รู้จะบอกว่าดียังไง! สำหรับผม เคมีระหว่างอี้ป๋อและเซียวจ้านคือมันเข้ากันมาก! ถึงจะอายุห่างกัน6ปี แต่ผมไม่เห็นถึงความต่างของพวกเขาเลย! คือแบบถ้า -​ (ไม่รู้ว่าผมจะโดนอะไรมั้ย ถ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา)​ ผมคิดว่าคงจะมีฉากกุ๊กกิ๊กไปแล้วอ่ะ! อย่างฉากที่เขาแบกกันเงี้ย! ถึงจะแค่แบก! ไม่ได้อุ้ม! แต่มันก็...ดี! สุด! สุด! ส่วนต้าเกอก็ชงจนแก้วแตกจริงๆ(อาชีพเสริมพี่แกคงเป็นบาริสต้าอ่ะ *ขำๆนะครับ*)

  บอกตามตรงคือซีรี่ย์​มันดีมากจริงๆอ่ะ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ดูซีรี่ย์​ไปไกลเหมือนคนอื่นๆ เพราะผมโหลดแอพ -​ มาไม่ได้(ความจำเครื่องเต็ม)​ แต่แค่ดูฉากคัทต่างๆก็มากพอแล้วจริงๆ(ใช่ เลือดหมดตัวจริงๆ)​

  ทั้งเว่ยอิง หลานจ้าน เวินหนิง เจียงเฉิง ต้าเกอ ท่านอา ศิษย์พี่หญิง คุณชายจิน จินหลิง ซือจุย จิ่งอี๋ ซ่งหลาน เซวียหยาง เสี่ยวชิงเฉิน น้องเนี่ย และอีกหลายๆคน คนที่มารับบทบาทคือดีมากจริงๆ แถมปรมาจารย์​เนี่ย ที่โรงเรียนผมเขาคุยกันทั่ว! ขนาดผมเองที่ไม่ใช่คนชอบอ่านนิยายเล่ม และไม่เคยซื้อนิยายเลย! ทั้งแบบE-bookและแบบเล่ม ยังต้องไปอ้อนพ่อให้ซื้อเล่ม1ให้ และใช่ครับ นิยายเรื่องปรมาจารย์​ลัทธิมารเล่ม1เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตผม ที่ผมเคยได้

  เอาล่ะ ก่อนที่มันจะออกทะเลไปไกลกว่านี้ก็กลับมาที่เรื่องของเราก่อนดีกว่า

  คือผมจะบอกว่า นิยายเรื่องตัวร้ายข้ามมิติเนี่ย เมื่อผมแต่งจบ ผมจะรีไรท์​ตอนทั้งหมดแล้วเปิดให้อ่านต่อกันอีกสักพัก หลังจากนั้นผมก็จะปิดตอนแล้วแพ็คขาย แต่เรื่องราคาไม่ต้องห่วงครับ ผมเองก็เป็นนักเรียน(ชั้นมัธยม)​คนหนึ่งและเชื่อว่าคนที่อ่านนิยายของผมก็คงมีไม่น้อยที่เป็นนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันหรือไม่ก็ไล่เลี่ยกันกับผม ดังนั้นผมย่อมเข้าใจสถานภาพของทุกคนดี ราคานิยายที่ผมจะขายจึงจะไม่แพงมากแน่นอนครับ และผมก็ต้องขอโทษด้วย ที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรกว่าจะมีการปิดตอนขายนิ​ยายยเรื่องนี้

  ส่วนเรื่องระยะเวลาในการเปิดตอนให้อ่านหรือรายละเอียดการปิดตอนเพื่อขายเนี่ย ผมยังบอกไม่ได้เหมือน​กันครับ เพราะผมคิดว่าจะวางแผนอีกทีหลังจากแต่งนิยายเรื่องนี้จบ

  และอีกเรื่องคือ ผมอยากให้ทุกคนลองเสนอราคานิยายเรื่องนี้มาดูน่ะครับ เพื่อที่ผมจะตั้งราคาได้ถูกว่ามันต้องอยู่ในระดับไหน ไม่เกินเท่าไหร่ ไม่ตํ่ากว่าเท่าไหร่

  ขอบคุณ​นักอ่านทุกท่าน และวันนี้ก็จากกันไปด้วย...พูดตามผมนะครับทุกคน

ทุกวันคือทุกวัน!