ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 63 : เหตุเกิดในห้องครัว

พระราชวัง

ห้องโถง

 " ถวายพระพรเพคะ ท่านลุง"

 " ถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ" 

 " ลุกขึ้นๆ มานั่งตรงนี้นี่มา" องค์​ราชาริโด้พูดพลางจ้องมองโรสด้วยความเอ็นดู แถมยังทำท่าราวกับจะไปประคองโรสให้ลุกข​ึ​้​นมา​ด้วยตัวเองด้วยซํ้า

 " ขอบคุณ​ค่ะ" โรสพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ด้านข้างองค์​ราชา ส่วนอลันที่มาด้วยกันก็ไปนั่งตรงเก้าอี้อีกตัว ส่วนวิลล์​ก็ยืนอยู่ใกล้ๆกับอลันตามหน้าที่

 " หนูโรสมีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหรอ?" องค์​ราชาริโด้ถามขึ้นทันทีที่โรสนั่งลง

  วันนี้เป็นวันหยุดของอควาเรส อลันจึงพาโรสมาพบองค์​ราชาตามที่เคยพูดกันไว้ ซึ่งเรื่องนี้องค์​ราชาก็รู้อยู่ก่อนแล้วว่าโรสต้องการมาพบตนเองเพื่อให้พระองค์​ช่วยเรื่องบางอย่าง

 " โรสขอโทษนะคะที่มีเรื่องมารบกวนท่านลุง แต่ตอนนี้โรสคิดว่าทุกอย่างมันควรจะกลับสู่ที่เดิมของตัวมันเองได้แล้ว"

 " ทุกอย่างกลับสู่ที่เดิม?"

 " ค่ะ อย่างแรก โรสอยากจะขอให้..."

。

。

。

。

。

สวนในวัง

  ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องลงมายังสวนขนาดใหญ่​อันงดงาม กลางสวนนั้นมีศาลาตั้งอยู่ และภายในนั้นก็มีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งจิบชาพลางจ้องมองทิวทัศน์​รอบๆตัวด้วยความสงบเยือกเย็น ทำเอาบรรดาข้ารับใช้ในวังไปจนถึงเหล่าเจ้าหญิงและสนมขององค์​ราชาริโด้ที่เดินผ่านมาต้องหยุดและมองชายหนุ่มในศาลาด้วยดวงตาที่แทบจะเป็นรูปหัวใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปหาเขาเลยแม้แต่คนเดียว เพราะสวนแห่งนี้เป็นสถานที่ต้องห้ามที่มีแต่คนที่ได้รับอนุญาต​เท่านั้นถึงจะเข้าไปได้ ดังนั้นคนที่เข้าไปได้จึงต้องเป็นคนที่มีฐานะสูงส่งมากแน่นอน

 " สาวๆเขามองนายตาเป็นมันแล้ว" นํ้าเสียงเย็นชาปนขี้เล่นของโรสดังขึ้นก่อนที่ต่อมาร่างของเธอจะปรากฏขึ้นมาในศาลา

 " คนอื่นจะมองฉันยังไงก็มองไป แต่ถึงยังไงคนที่ฉันมองก็มีแต่เธอคนเดียว" ราฟพูดพลางลุกขึ้นแล้วจับมือข้างหนึ่งของโรสขึ้นมาจุมพิตเบาๆ

 " นายมันหน้าด้าน" โรสพูดพลางหันหน้าของตัวเองที่มีรอยสีแดงอ่อนๆพาดผ่านไปอีกทาง ไม่ยอมสบตากับคนที่ส่งสายตา​สื่อความหมายมาให้เธอ

  เธอและเขารู้ดีว่าตอนนี้มีคนหลายคนกำลังลอบมองมายังจุดที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ ถึงจะอยู่ไกล แต่คนพวกนั้นก็น่าจะมองเห็นและน่าอายสำหรับโรสมากอยู่ดี แต่ที่สำคัญ​คือช่วงนี้ราฟเริ่มหยอดและ เอ่อ...รุกเธอต่อหน้าคนอื่นๆบ่อยขึ้น และมันก็ทำให้เธอเริ่มจะชินกับการทำแบบนี้ของเขาแล้ว...ล่ะมั้ง? แต่สาเหตุที่เขาทำแบบนี้เธอก็รู้ดี

  ราฟเป็นคนที่แทบจะไม่ต้องการอะไรเลย เพราะเขาเป็นคนง่ายๆ ดังนั้นสิ่งของหรือใครที่สำคัญ​สำหรับเขาจึงมีน้อยมาก และเพราะอย่างนั้นแหละ มันเลยทำให้ราฟกลายเป็นคนที่หวงของเอามากๆ ถ้ามีใครมายุ่งกับของหรือคนของเขาแล้วล่ะก็ คนคนนั้นก็เตรียมตัวพบกับนรกบนดินได้เลย...ซึ่งตอนนี้มันก็กำลังจะมีเหตุการณ์​ใหญ่เกิดขึ้น และเหตุการณ์​นี้จะส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง และผลกระทบนั้นย่อมส่งมาถึงตัวของโรสด้วยเช่นกัน ราฟที่แน่นอนว่าเขาม​องเรื่องพวกนี้ออกจึงต้องลงมือทำอะไรบางอย่างเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของให้คนภายนอกได้ประจักษ์ว่า...

นี่คือของของเขา

คนของเขา

ใครก็ไม่มีสิทธิ์​แตะต้อง!

 " ไปกันเถอะ เที่ยงนี้ฉันอยากกินอาหารฝีมือเธอ" ราฟพูดพลางโอบไหล่โรสออกไปจากศาลาเพื่อไปขึ้นรถม้าและกลับอควาเรส

  พวกเขาทั้งสองคนเตรียมตัวและเข้าวังมาตั้งแต่เช้า แต่คนที่เข้าไปคุยกับองค์​ราชาริโด้นั้นมีแค่โรสเท่านั้น เพราะราฟไม่อยากจะพบปะผู้คนหรือสานสัมพันธ์​กับใคร เขาจึงมานั่งรอที่สวนที่เป็นสวนต้องห้ามแทน เพราะแน่นอนว่าที่ตรงนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาโดยพลการ​แน่ และนั่นก็จะทำให้เขาได้อยู่อย่างสงบเงียบ ซึ่งตอนที่โรสคุยกับองค์​ราชาริโด้เสร็จมันก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว ซึ่งพวกเขาก็ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทานข้าวเช้ารวบกับข้าวเที่ยง

12:30น.

ปราสาทที่พักห้องS

ห้องโถง

 " กลับมาแล้วเหรอ?" เสียงทักทายดังขึ้นทันทีที่พวกเขาเดินเข้ามาในห้อง

 " อืม" โรสกับราฟตอบรับเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินเลยเข้าไปในครัว

 " อยากกินอะไรล่ะ?" เสียงหวานเอ่ยถามอีกคนที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ในห้อง​ครัว

 " อะไรก็ได้"

  และเพราะราฟตอบไปแบบนั้น สิ่งที่เขาได้กลับมาก็คือสปาเกตตี้​ปลาแซลม่อนราดซอสเห็ดหน้าตาน่าทานกับนํ้ามะนาวปั่นเย็นชื่นใจ

 " ไม่ได้กินข้าวกันสองคนนานแล้วนะ" ราฟพูดขึ้นทำลายความเงียบหลังจากที่พวกเขาทานไปได้สักพักแต่ก้ยังไม่มีใครเปิดปากพูดอะไรออกมาเลย

 " นั่นสินะ" โรสตอบพร้อมยิ้มนิดๆ

  เพราะเวลาส่วนมาก พวกเขาจะอยู่กับพวกอลันตลอดเวลา รวมถึงเวลาทานข้าวด้วย แต่เพราะวันนี้พวกเขากลับมาถึงหอพักกันตอนบ่าย ซึ่งคนอื่นๆในหอพักก็น่าจะทานข้าว​กันแล้วและแยกกันไปทำธุระของตนเอง อาจจะมีบางคนที่นั่งอยู่ที่ห้องโถง แต่เพราะพวกเขามาทานข้าวกันในห้องครัว ทำให้ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย

  หลังจากที่ทั้งสองทานข้าวกันเสร็จ ราฟกับโรสก็นำจานไปเก็บ แต่หลังจากนั้นโรสก็เดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบเค้กมะพร้าวออกมาชิ้นหนึ่ง มันเป็นเค้กที่เธอทำเอาไว้แต่ยังไม่ได้ทาน

 " ของฉันล่ะ?" 

 " ก็นายบอกเองนี่ ว่ากินอะไรก็ได้ เพราะฉะนั้น ถึงนายไม่กินก็คลไม่เป็นไรหรอก แถมเค้กนี่ก็เป็นชิ้นสุดท้ายด้วย" โรสตอบพร้อมยกยิ้มอย่างกวนประสาทแล้วตักเค้กเข้าปากไปอีกคำ

 " หึ!" ราฟที่ได้รับคำตอบแบบนั้นก็ยกยิ้มบ้าง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะมาหาคนที่กำลังนั่นทานเค้กอย่างมีความสุข

 " อะไร?" โรสที่เห็นอีกคนทำแบบนั้นก็ถามออกไปด้วยนํ้าเสียงที่เริ่มระแวงมากขึ้น ยิ่งราฟเดินอ้อมโต๊ะมาแล้วเท้าแขนไว้กับโต๊ะและเก้าที่โรสนั่งอยู่ เหมือนกับเป็นการปิดกั้นทางหนีของโรส เพราะถ้าเธอเอนตัวไปยังด้านที่ราฟไท่ได้ปิดทางไว้ เธอก็จะตกเก้าอี้แทน

 " อะ- อื้อ!" ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ ราฟก็ทาบริมฝีปากของเขาเองลงมาแนบกับริมฝีปากอวบอิ่มของโรสเสียก่อน เขาค่อยๆละเลียดริมฝีปากบางอย่างช้าๆ เพื่อให้อีกคนผ่อนคลาย และเมื่อทำไปได้สักพัก ลิ้นของเขาก็ค่อยๆสอดเข้าไปในโพรงปากหวานและมันก็เป็นไปอย่างง่ายดายเมื่ออีกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ลิ้นเล็กและลิ้นหนาจึงพัวพันกันอย่างเหนียวแน่น ต่างฝ่ายต่างหยอกล้อ​กันอย่างหวานชื่น แถมร่างของพวกเขาทั้งคู่ยังมีความรู้สึกเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วกายอีกด้วย

  แต่เมื่อโรสเริ่มคิดได้ว่าตอนนี้เธอกับราฟไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคนอย่างห้องของตัวเอง แต่เป็นห้องครัวที่ประตูถูกเปิดอ้าไว้ ขอเพียงแค่มีคนเดินผ่านมาก็จะเห็นกิจกรรมที่เธอกับราฟกำลังทำอยู่ได้อย่างชัดเจน และเมื่อคิดได้ ร่างบางก็เริ่มดิ้น มือทั้งสองข้างก็ออกแรงผลักคนด้านหน้าเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ราฟมีเหรอที่เขาจะยอมให้ช่วงเวลาอันหวานชื่นต้องหมดลง เขาจึงใช้มือข้างหนึ่งรวบมือเล็กทั้งสองข้างที่กำลังผลักเขาอยู่ชูขึ้นสูง ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ลงมือกดศีรษะ​ของร่างบางและเอียงมุมให้เขาจูบเธอได้ในมุมที่ถนัดขึ้น

  แต่ถึงอย่างนั้น โรสก็ยังคงดิ้นอยู่ ราฟจึงหยอกล้อลิ้นเล็กให้มากขึ้น และบดจูบเข้าไปหนักกว่าเดิมเพื่อให้อีกคนหลงมัวเมาแแล้วหยุดต่อต้าน และสิ่งที่เขาทำก็ได้ผล เพราะโรสนั้นไม่มีประสบการณ์​เรื่องการจูบเลย เมื่อเจอเทคนิคและคารมของราฟ มันจึงไม่ยากเลยที่เธอจะหยุดต่อต้านและเผลอไผล​ไปกับสัมผัสอันร้อนแรงและหวานชื่น มือเล็กและลำตัวบางจากที่เคยดิ้นก็กลายเป็นอ่อนแรงลง

  ราฟที่สัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ต่อต้านอีกต่อไปก็ออกแรงขยับตัวเล็กน้อย จนกลายเป็นเขาเองที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ และบนตักของเขาก็มีร่างบางนั่งซ้อนอยู่ มือทั้งสองข้างโรสก็ถูกจับให้โอบรอบลำคอหนา ส่วนมือของราฟข้างหนึ่งก็รวบจับเอวบางไว้ ส่วนอีกข้างก็เริ่มสอดเข้าไปภายใต้เสื้อยืดสีขาวของคนบนตัก

 " อื้ม~" มือหนาแสนซุกซนบีบเค้นอกอวบเบาๆ ทำเอาโรสนั้นเผลอครางออกมาหนักกว่าเดิม ร่างบางขาวนวลก็เริ่มอ่อนระทวยมากกว่าเดิมเมื่อได้รับสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยเจอ

  อา...ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่ถูกจูบครั้งแรก เธอก็ไม่ได้รู้สึกวาบหวามหรือเสียวซ่านมากเท่าครั้งนี้เลย

คราวนี้ราฟเล่นงานเธอหนักเกินไปจริงๆ

  แต่แล้วริมฝีปากของราฟก็เป็นฝ่ายถอนออกไปก่อนในที่สุด ซึ่งแน่นอนว่าราฟไม่ต้องการทำแบบนี้ เขายังอยากลิ้มลองความหวานในริมฝีปากหวานนั่นอีกนานๆ แต่เขาก็ต้องหยุด เพราะเขาสัมผัสได้ว่าโรสกำลังจะหมดอากาศหายใจแล้ว

  ซึ่งมันก็แน่ล่ะ พวกเขาเล่นจูบกันตั้งเกือบห้านาทีนี่!

  ส่วนโรสในตอนนี้น่ะเหรอ?

 " แฮ่ก" ใบหน้าสวยมีรอยสีแดงพาดผ่าน ริมฝีปากบางสีสวยยังคงเผยอออกเพื่อรับอากาศ ดวงตาสีแดงทับทิมดูเลื่อนลอยฉํ่านํ้า มือเล็กยังคงโอบรอบลำคอหนาอยู่ ส่วนเสื้อของเธอก็...เลิกขึ้นเล็กน้อย เพราะยังคงมีมือหนาแสนซุกซนของราฟเคล้นคลึงอกอวบที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดของโรสเบาๆ แต่โดยรวมแล้ว...

 " อา..." ริมฝีปากของราฟฉกลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง แถมคราวนี้เขายังขบเม้มริมฝีปากของโรสเบาๆอีกด้วย ก่อนจะลงมือตักตวงความหวานจากโพรงปากบางอย่างตะกละตะกลาม​อีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้หยุดอยู่ที่ริมฝีปากอวบนานนัก

  ราฟค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อหลาของตนเองลงมาที่ลำคอระหง ก่อนจะค่อยๆซุกไซร้และขบเม้มเบาๆจนเขาได้ยินเสียงครางหวานๆจากเจ้าของลำคอระหง ซึ่งมันทำให้เขายิ่งได้ใจและไล่ขบเม้มสร้างรอยสีกุหลาบไปทั่วลำคอระหง และสุดท้าย เขาก็วนกลับมาจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มที่บวมเจ่อเพราะเขาอีกครั้งหนึ่งเบาๆก่อนจะถอนใบหน้าออกไป

 " อืม...เธอสวยมากเลย"

 " อึก"

  คนได้รับคำชหน้าแดงหนักกว่าเก่า ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อซ่อนรอยแดงบนใบหน้า ราฟที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งชอบใจ แต่เขาไม่ต้องการให้เธอหลบหน้า มือหนาที่ยังคงกอบกุมอกอวบอยู่จึงออกแรงเคล้นคลึงเต้างามนุ่มหยุ่นแรงๆ

 " อ๊า~" โรสที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอหลุดครางออกมาทีหนึ่งก่อนที่เธอจะรีบใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดปากของตัวเองแล้วหันขวับมามองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง

 " นะ นาย"

 " หืม? อะไรคะ?" คนกลั่นแกล้งแสร้งถามพลางยิ้มระรื่นอย่างสุขใจ

เด็กดีของเขาน่ารักจริงๆ!

 " ปะ ปล่อยมือได้แล้ว" โรสพูดพลางพยายามเอามือที่เกาะอกเธออยู่ออกไป

 " ก็ได้ๆ" มือหนายอมถอนออกไปแต่โดยดี โรสจึงจัดการเสื้อผ้าของตัวเองให้เขาที่เข้าทางมากขึ้น และเมื่อจัดเสร็จ เธอก็หันมามองหน้าคนที่เธอกำลังนั่งทับอยู่ จึงกลายเป็นว่าดวงตาสีแดงและสีนํ้าเงินได้ประสานกัน และแล้ว...

 " ฉันรักเธอนะ"

 " ฉันรักนายนะ"

 "..."

 "..."

 "​ ฮ่าๆๆๆๆ"

  เสียงหวานใสและเสียงแหบทุ้มหัวเราะผสานกันอย่างสนุกสนาน

  พวกเขารู้ตัวดีว่าเหมือนแทบทุกอย่าง ทั้งความคิด การกระทำ คำพูด ของที่ชอบ แต่ใครมันจะไปคิด? ว่าแม้แต่ตอนบอกรัก ยังจะบอกออกมาพร้อมกัน!

 " ไม่คิดเลยว่าจะได้ออกพร้อมกันแบบนี้" ราฟพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง...รอยยิ้มที่เขามีให้คนคนเดียว นั่นคือคนตรงหน้าเขาในตอนนี้

 " นั่นสินะ จะว่าไป...พวกเราก็จูบกันมาตั้ง3ครั้งแล้ว แต่เพิ่งจะมาบอกรักกัน แปลกๆอยู่นะ" โรสเองก็พูดออกมาพร้อมยิ้มกว้างไม่ต่างจากอีกคน

 " 3ครั้งเหรอ?" ราฟทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมา

 " อื้ม ครั้งนี้ครั้งที่3" โรสตอบออกไป

  ครั้งแรกคือคืนที่เธอกับเขาไปเที่ยวงานเทศกาล​พระจันทร์​สีเงินที่อาณาจักร​วิ​นเซนต์​ ครั้งต่อมาคือคืนที่เธอไปขอให้ราฟนวดให้ และครั้งที่สามก็คือครั้งนี้...จะว่าไป คนที่ได้จูบแรกของเธอไปก็คือราฟสินะ เพราะเธอไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลย และเธอก็เป็นจูบแรกของเขาด้วย เพราะเธอกับเขาอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา และด้วยนิสัยอย่างเขา...เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาไท่เคยจูบกับใครมาก่อนแน่ แต่เธอก็อดสงสัยอยู่นิดๆไม่ได้นะ ทำไมเขาถึงจูบแก่งขนาดนี้ล่ะ?

 " ไม่หรอก ครั้งนี้เป็นครั้งที่4ต่างหากล่ะ" ราฟพูดพลางยิ้มน้อยๆ แต่อีกคนกลับงุนงงอย่างหนัก

 " ทำไมล่ะ?"

 " ไม่จำเป็ยต้องรู้หรอก ยังไงมันก็ผ่านไปแล้วนี่"

 " เอ๋? ไม่เอาสิ ฉันอยากรู้นี่นา" โรสทำหน้างอนๆพลางเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งคล่อมตักราฟ มือเล็กก็เกาะไหล่หนาเอาไว้เป็นหลักยึด

 " ฮ่าๆๆ เด็กดี ไม่ดื้อสิคะ" ราฟพูดพลางใช้มื้อข้างหนึ่งโอบรอบเอวบางไว้ ส่วนอีกข้างก็ลูบเรือนผมสีขาวเบาๆ

 " ชิ! ฉันโตแล้ว! อายุห่างกับนายไม่ถึงเดือนด้วย!" โรสที่ตอนนี้สลัดคราบท่านหญิงผู้เย็นชาทิ้งจนไม่เห็นฝุ่นพูดพลางทำหน้าเหมือนเด็กน้อยที่กำลังไม่พอใจเมื่อไม่ได้ของเล่น

 " ยังไงก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี"

 " ไม่รู้ก็ได้ ปล่อยฉันลงได้แล้ว"

 " อืม...ไม่ล่ะ ขออยู่แบบนี้ต่ออีกหน่อยล่ะกัน" พูดพลางกอดรัดเอวบางหนักกว่าเดิม จนคนตัวเล็กหน้าบึ้งตึงกว่าเดิม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะแรงเธอสู้เขาไม่ได้

 " นี่ ทำไมนายถึงจูบเก่งนักล่ะ?" โรสถามในสิ่งที่สงสัยออกไป

 " ถามแบบนี้...คิดว่าฉันเคยไปจูบกับคนอื่นมาเหรอ? หึงฉันล่ะสิ" ราฟพูดด้วยรอยยิ้มกวนๆ ไม่เหลือมาดเจ้าชายผู้สงส่งอีกต่อไป

 " เห้อ ถ้าอยากให้ฉันหึงนายล่ะก็ ถึงผ่านไปอีกกี่ชาติก็คงไม่มีทางหรอก แล้วที่ฉันถามเนี่ย ก็เพราะอยากรู้เฉยๆ" โรสตอบพร้อมถอนหายใจกับความหลงตัวเองของอีกคน

 " อ่อ จริงๆแล้ว ที่ฉันจูบได้แบบนั้นก็เพราะเคยศึกษาทฤษฎี​มาน่ะ แล้วก็ไปดูตัวอย่างมาจากหลายๆที่ด้วย" ราฟตอบตามความจริง

  ถึงเขาจะไม่สนใจเรื่องบนเตียงหรืออะไรทำนองนี้ แต่เขาก็ยังคงศึกษาเอาไว้ ถ้าถามว่าทำไม? ก็คงจะต้องตอบว่าเขาว่างและเบื่อมาก ก็เลยหาอะไรมาศึกษาดูเล่นๆ อืม...จริงสิ

 " โรส เธอไม่คิดจะหึงฉันจริงๆน่ะเหรอ?"

 " อืม ทำไมเหรอ?"

  คนได้รับคำตอบถอนหายใจพร้อมส่ายหัวน้อยๆก่อนจะพูดออกมาอย่างตัดพ้อระคนน้อยใจ "เห้อ เธอไม่หึงฉัน แต่ฉันหึงเธอนะ แค่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้ มามอง มาพูด หรือมาจีบเธอ แค่คิดฉันก็อยากจะเอาพวกมันไปทรมาน​แล้ว แต่เธอกลับ..." เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง จนโรสทนดูไม่ได้

 " ราฟ..."

 "..."

 " ที่ฉันไม่หึง ก็เพราะต่อให้ใครจะอยากได้นายยังไง"

 "..."

 "​ คนพวกนั้นก็ไม่มีทางเอานายไปจากฉันได้หรอกนะ"

  เธอพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงจริงจังก่อนจะค่อยๆพรมจูบไปที่คางและลำคอหนาของอีกคนอย่างปลอบโยน โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนเองกำลังทำตามแผนการของคนเจ้าเล่ห์​อยู่

  ภายนอก ราฟนั้นกำลังแสดงออกราวกับกำลังสลดใจอยู่ แต่ใครจะรู้ว่าในใจนั้น เขากำลังยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์​ขนาดไหน

  เขารู้ว่าโรสรักเขา เขาก็รักเธอ ที่แสดงออกไปก็แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น เพราะต่อให้เธอไม่หึงเขาจริง เขาก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ใครจะไปคิดว่าเด็กดีของเขาจะจริงจังกับการพูดเล่นของเขาแล้วพูดออกมาแบบนั้นจริงๆ และเพราะเด็กดีของเขาพูดมาแบบนั้น​ เขาก็เองก็จะไม่ยอมให้ใครมาพาเธอไปจากเขาแน่

โรสคือคนรักของเขา!

จะไม่มีใครพาเธอไปจากเขาได้!

___________(ตัด)

  ยอมแล้วครับ หมดแรงกับการแต่งตอนนี้มาก ราฟก็สุดจริง อยากแกล้งน้องโรสเล่นๆ แต่น้องโรสดันจริงจัง เห้อ

  ขอบคุณ​นักอ่านทุกท่านที่คอยสนับสนุนครับ