ตัวร้ายข้ามมิติ
ตอนที่ 62 : ของเล่นชิ้นใหม่
โรงยิมของวาซีรอส
11:10น.
" ฉันเกลียดฝน" เสียงขุ่นมัวของวิลล์ดังขึ้นจนคนอื่นๆหันมามองพร้อมส่ายหน้าน้อยๆ
" ก็ใครใช้ให้นายเป็นธาตุไฟล่ะ?" ซีน่อนกับซีเวลพูดอย่างยียวน
" หึ! แต่ยังไงนํ้าก็แพ้ไฟอยู่ดี" วิลล์หันมาพูดพร้อมยิ้มเย้ยใส่ฝาแฝด แล้วก็เป็นเหมือนเคย ทั้งสามปะทะสงครามนํ้าลายกัน ส่วนคนอื่นๆก็ไม่ได้ห้ามแต่กลับยิ้มน้อยๆมองดูทั้งสามคนทะเลาะกันเป็นเด็ก
ตอนนี้สำหรับห้องSเป็นวิชาพละซึ่งเป็นคาบที่สามของวันนี้ แต่เพราะจู่ๆฝนดันตกลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แถมดูท่าว่าจะตกอีกนานด้วย พวกอลันจึงต้องมาเรียนกันที่สนามในอาคารหรือก็คือโรงยิม และตอนเริ่มคาบเรียนได้ไม่นาน เรียกได้ว่าเป็นตอนหลังจากตอนที่พวกเขาเพิ่งจะเปลี่ยนชุดและออกมารวมตัวกันเสร็จ จู่ๆก็มีคนมาเรียกอาจารย์ลินโดไปเพราะทางกองทัพน่าจะมีปัญหา
เหล่าเรียนห้องSจึงยืนจับกลุ่มกันและเตรียมตัวจะแยกกันไปฝึกซ้อมวิชาการต่อสู้ที่อาจารย์ลินโดเคยสอนให้พวกเขา
แต่ดูท่าว่าวันนี้โรงยิมจะเสียงดังไปหน่อย เพราะวันนี้ตารางเรียนวิชาพละของห้องSและห้องAดันชนกัน แถมฝนก็ตกจนไปใช้สนามกลางแจ้งไม่ได้ นักเรียนทั้งสองห้องจึงแบ่งกันใช้โรงยิม แล้วก็เป็นโชคดีที่โรงยิมนี้มันกว้างมาก
" พวกนายไม่ซ้อมเหรอ?" พวกอลันหันไปถามท่านหญิงและเจ้าชายผู้เย็นชาประจำกลุ่มที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียน ไม่ใช่ชุดพละ ซึ่งต่างจากพวกเขาที่เปลี่ยนชุดเรียบน้อยแล้ว
" ไม่ล่ะ" ทั้งสองตอบพร้อมกัน
ถึงยังไงนักเรียนห้องSจะเรียนหรือไม่เรียนก็ได้อยู่แล้วนี่ อารมณ์ของพวกเขาในตอนนี้เองก็เรียกได้ว่าเบื่อจนไม่เป็นอันจะทำอะไรแล้วด้วย
" อืมๆ ถ้างั้นพวกเราไปซ้อมกันก่อนนะ" พูดจบก็แยกย้ายกันไปคนละมุมทันที ส่วนโรสกับราฟก็ไปนั่งอยู่ที่ขอบโรงยิมซึ่งมีเก้าอี้เอาไว้ให้นั่งพัก
" ฉันเริ่มเกลียดฝนเหมือนวิลล์ซะแล้วสิ" โรสว่าตาปรือ พอฝนตกมันก็ชักจะทำให้เธอง่วงขึ้นมา
" หึๆๆ จะนอนก่อนก็ได้นะ เหลือเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลาพักกินข้าว" ราฟพูดพลางใช้มือดันหัวเล็กๆของโรสให้มาซบไหล่เขา ซึ่งเธอก็คล้อยตามอย่างว่าง่าย
"..." พอได้กลิ่นมิ้นท์จากตัวของราฟเธอยิ่งง่วงมากกว่าเดิมอีกแฮะ
" หืม?" ดวงตาสีแดงที่กำลังจะปิดลงอดลืมขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้เมื่อเห็นว่ามีใครกำลังเดินเข้ามาใกล้
" สวัสดีค่ะ เจ้าชายราฟาเอล" ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดพละของวาซีรอสเดินเข้ามาหาโรสกับราฟแล้วพูดขึ้น
"..." ทั้งโรสและราฟเงียบไป
" เราเจอกันอีกแล้วนะคะ" คราวนี้เธอพูดพร้อมส่งยิ้มเจิดจ้ามาให้ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะใจเต้นตึกตักแน่ๆ แต่...
" ใคร?"
เพล้ง!
" อุ๊บส์!" โรสที่พิงไหล่ของราฟอยู่ถึงกับสะดุ้งแล้วหันหน้าไปอีกทางเพื่อกลั้นขำ
" เป็นอะไรไป?" ราฟหันไปถามคนด้านข้างที่จู่ๆก็มีอาการแปลกๆ
" เปล่า แต่นายจำเธอไม่ได้จริงๆเหรอ?" โรสกลับมาตีหน้านิ่งแล้วหันกลับมาถามเขา แต่สิ่งที่เธอได้มาคือการส่ายหัวจากเขา
" ฉันจำไม่ได้" ส่ายหัวไม่พอ ยังจะพูดซํ้าราวกับพวกเขาอยู่กันแค่สองคนอีก
" หรือว่าเธอรู้จัก?" เขาถามต่อ
" ไม่เชิง นายจำเจ้าหญิงจากแดนเทพที่มาขอนายเต้นรำในงานวันเกิดของท่านลุงริโด้ได้มั้ย?" โรสถามกลับ
อันที่จริง เธอเองก็เกือบจะลืมผู้หญิงคนนี้ไปแล้วล่ะ แต่ที่ยังจำได้ก็เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่กล้าเข้าไปขอราฟเต้นรำอย่างใจกล้า
" ไม่ ถ้าเคยเจอกันแค่ผ่านๆ ฉันก็จำไม่ได้หรอก" ราฟปฏิเสธอีกครั้ง
" ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นพวกเรามาแนะนำตัวกันใหม่ดีกว่านะคะ" ผู้หญิงที่ยิ้มเจื่อนไปตั้งแต่ตอนที่ราฟบอกว่าจำเธอไม่ได้ปรับสีหน้าให้ดีขึ้นแล้วพูดต่อ
" ไม่จำเป็น เพราะเราคงจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆหรอก" คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวคนเดิมถึงกับสะอึก
" รู้จักเธอไว้หน่อยก็ดีนะ" โรสที่เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาอีกรอบเอนตัวไปกระซิบที่ข้างหูราฟ และนั่นก็ทำให้ราฟต้องเผลอยกยิ้มมุมปากน้อยๆ
เด็กดีของเขาจะเล่นอะไรอีกล่ะ?
" แล้วเจ้าชายรู้ได้ยังไงคะ? ว่าเราจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆ" หญิงสาวคนเดิมพูดขึ้นอีกครั้ง ซึ่งนั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่โรสและราฟกระซิบกระซาบกันเสร็จพอดี
" เห้อ ก็ได้" ราฟทำเป็นตอบรับอย่างจำใจ ผิดกับอีกคนที่แย้มยิ้มออกมากว้างกว่าเดิม
" ถ้างั้นก็ขอแนะนำตัวใหม่ ฉันชื่อซาร่า ไดอาน่าค่ะ"
หืม?
ไดอาน่า...คุ้นๆนะ
" เธอคงรู้จักฉันอยู่แล้ว" ราฟพูดต่อถึงแม้ว่าในหัวของเขาจะกำลังคิดถึงบางอย่าง
" ค่ะ" ซาร่ายิ้มรับ
" นี่โร-"
" ท่านหญิงโรซาเรีย ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าชายสินะคะ" ยังไม่ทันที่ราฟจะได้พูดจบดี ซาร่าก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
" อืม แต่โรสไม่ใช่แค่ลูกพี่ลูกน้องของฉัน เธอเป็นคนสำคัญด้วย"
" ค่ะ" ซาร่ายังคงตอบรับด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม แต่มีเหรอที่ราฟกับโรสจะมองไม่เห็นประกายบางอย่างที่วาบผ่านดวงตาของซาร่า
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้ของเล่นชิ้นใหม่แล้วจริงๆ
" เจ้าหญิงคะ!"
จู่ๆก็มีเด็กนักเรียนสามสี่คนวิ่งตรงมายังจุดที่ทั้งสามคุยกัน ซึ่งนักเรียนที่วิ่งมานั้นเป็นนักเรียนจากห้องA
" เอ่อ ขอโทษนะครับ แต่อาจารย์บอกว่าให้พวกเราจับคู่กันแล้วก็วอร์มร่างกายให้พร้อมแล้วจะสอบ"
" แต่ห้องเราเหลือแค่เจ้าหญิงคนเดียวที่ไม่มีคู่ค่ะ เพราะนักเรียนห้องเราเป็นเลขคี่" นักเรียนชายและหญิงคู่หนึ่งอธิบาย
" จริงเหรอ! ทำไงดีล่ะเนี่ย? ถ้าไม่มีคู่ฉันก็สอบไม่ได้น่ะสิ" ซาร่าทำท่าทางตกใจพร้อมพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงไม่ค่อยดีนัก
" อ๊ะ! เจ้าหญิงไปขอให้นักเรียนห้องSช่วยก็ได้นี่คะ!" นักเรียนหญิงคนหนึ่งเสนอ
" มันจะรบกวนพวกเขาเกินไปน่ะสิ อ๊ะ! เจ้าชายราฟาเอล นาย-"
" ก็ให้นักเรียนคู่อื่นสอบไปก่อนสิ แล้วค่อยให้นักเรียนที่สอบเสร็จแล้วมาเป็นคู่ให้ซาร่าก็ได้" โรสพูดดักทาง
เธอให้ได้แค่พูดกับราฟเท่านั้น แต่ถ้าอยากจะเอาตัวเขาไป...ชาติหน้าก็อย่าหวัง!
ซาร่าทำหน้าลำบากใจพลางหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือและขอความคิดเห็นจากราฟ แต่...
" ตามนั้นแหละนะ" ราฟพูดพร้อมกระตุกมุมปากนิดๆ ส่วนโรสก็ยังคงทำหน้าไร้อารมณ์เหมือนเดิม ผิดกับซาร่าที่หน้าเจื่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด
" ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะเริ่มไปเปลี่ยนชุดกันแล้วนะ พวกเราก็ไปกันเถอะ" ราฟหันมาพูดกับคนด้านข้างเมื่อสังเกตุเห็นว่าพวกอลันเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุด
ราฟกับโรสจึงลุกขึ้นและเดินไปทางห้องเปลี่ยนชุด แต่ทุกคนที่เห็นราฟกับโรสตอนเดินออกไปนั้นต่างทำหน้าตื่นตะลึงกันทั้งนั้น เพราะว่าราฟนั้นเดินโอบไหล่โรสไปราวกับคนรัก และแน่นอนว่าคนที่ทำหน้าตื่นตะลึงที่สุดคือซาร่า และนอกจากใบหน้าอันตื่นตะลึงแล้ว ดวงนาของเธอก็มีประกายวาวโรจน์วาบผ่านขึ้นมาอย่างน่ากลัวด้วย เพราะในตอนที่โรสกับราฟเดินผ่านเธอ ซาร่าได้รับสายตาของผู้ชนะจากโรส
แกจะชนะก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ!
โรงอาหาร
10:35น.
" ทำไมวันนี้เลิกก่อนเวลาล่ะ?" โรสถามพลางเงยหน้าจากจานข้าวของตัวเองแล้วหันไปถามคนอื่นๆ
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนวิชาพละเลยด้วยซํ้า แต่คนอื่นๆกลับพากันเปลี่ยนชุดแล้วมาทานข้าวที่โรงอาหารทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาเสียดื้อๆ ทำให้เธิกับราฟต้องลุกออกมาด้วย ซึ่งมันย่อมผิดวิสัยของคนที่ตั้งใจเรียนอย่างเจ้าพวกนี้อยู่แล้ว
" ยังจะถามอีก!" วิลล์และฝาแฝดพูดออกมาเสียงดัง โชคดีที่ตอนนี้ยังไม่มีนักเรียนห้องอื่นมาทานข้าว ทำให้โต๊ที่พวกเขานั่งอยู่ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตา
" อะไรล่ะ?" โรสขมวดคิ้วถาม
" เห้อ ก็เพราะเธอกับราฟนั่นแหละ" เกรเทลพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ แต่เจ้าของชื่อทั้งสองคนที่ถูกพูดถึงกลับขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม
" ท่านพี่ไม่รู้เหรอคะ?" ลิลลี่ถามขึ้นบ้างแต่โรสก็ส่ายหัว
เจ้าพวกนี้พูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่?
" จริงๆแล้วผู้หญิงที่เข้ามาคุยกับน้องแล้วก็ราฟ เป็นเจ้าหญิงของเผ่าเทพน่ะ" อลันพูดต่อ และเมื่อได้ยินแบบนั้น โรสกับราฟก็พากันวางช้อนส้อมในมือลงแล้วตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำอธิบายอีก
อลันที่เห็นว่าทั้งสองคนตั้งใจฟังก็หยุดทานอาหารและอธิบายต่ออย่างเป็นจริงเป็นจัง "ซาร่า...เธอเป็นลูกสาวของอดีตดยุคที่ภักดีต่อราชวงศ์เผ่าเทพ ตระกูลไดอาน่าของเธอเมื่อก่อนนับว่ายิ่งใหญ่มาก แต่ต่อมาก็เริ่มเสื่อมอำนาจลงเพราะตระกูลไร้ผู้สืบทอด เมื่ออดีตดยุคหรือพ่อของซาร่าเสียไป เธอที่เป็นสายเลือดของตระกูลคนสุดท้ายก็ไร้ที่พึ่งเพราะแม่และญาติฝ่ายแม่ของเธอก็เสียไปจนหมดแล้ว ส่วนญาติฝ่ายพ่อก็ไม่เหลือแล้วด้วยเหมือนกัน
ราชาเผ่าเทพเองก็สงสารและไม่ต้องการให้ลูกสาวของตระกูลที่ภักดีต้องลำบาก พระองค์เลยแต่งตั้งไดอาน่าเป็นเจ้าหญิงแถมยังเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี"
" ไดอาน่า..."
มิน่าล่ะ ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกคุ้นๆกับชื่อตระกูลนี้ ที่แท้ก็เป็นอดีตตระกูลใหญ่ในเผ่าเทพ
" แล้วมีอะไรให้ไปยุ่งกับเธอไม่ได้ล่ะคะ?" โรสถามอลันต่อ เพราะก่อนหน้านี้พวกวิลล์ก็แสดงออกว่าไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับซาร่า
" เห้อ เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนมากนักหรอก แต่เท่าที่พี่รู้มานะ ซาร่านับได้ว่าเป็นหนึ่งในขวัญใจของคนในวาซีรอสเลยล่ะ รู้สึกว่าตอนสอบเข้าเธอก็ทำคะแนนสอบได้สูงสุดรองจากพวกเราเลยล่ะ แถมยังปฏิบัติกับคนอื่นๆอย่างไม่ถือตัวด้วย พวกนักเรียนคนอื่นๆเลยชอบเธอมาก" อลันพูดต่อ
" แต่ที่แย่จริงๆคือการแสดงออกทั้งหมดของซาร่าไม่น่าจะเป็นเรื่องจริง ง่ายๆคือเหมือนกับเมลโล" เกรเทลพูดพลางถอนหายใจ
ตั้งแต่เขาเจอเรื่องเมลโลเข้าก็รู้สึกว่าตัวเองควรจะสืบให้ดีก่อนว่าใครเป็นยังไง ไม่อย่างนั้นคนที่เจ็บที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นตัวเขาเอง หรือถ้าแย่กว่าคือมันอาจจะทำให้คนที่เขารักต้องเจ็บไปด้วย
" ตามนั้นแหละ" ฝาแฝดพูดพร้อมพยักหน้าก่อนจะกละบไปทานข้าวต่อ
" ทำไมคุณโรสกับคุณราฟยิ้มอย่างนั้นล่ะครับ?" มาร์ตินที่เงียบมานานเปิดปากถามขึ้นเมื่อเห็นว่าจู่ๆราฟกับโรสก็ยิ้มมุมปากออกมา แถมมันยังดูน่าขนลุกแปลกๆอีกด้วย
" เปล่านี่" โรสกับราฟตอบออกมาพร้อมหยุดยิ้มเมื่อรู้ตัว
" ว่าแต่...พี่อลันคะ ช่วยนัดท่านลุงริโด้ให้โรสหน่อยได้มั้ยคะ?" โรสหันไปถามอลันต่อ
" น้องมีธุระอะไรเหรอ?" อลันถามกลับ
แต่ราฟกละบเป็นฝ่ายพูดก่อน "ตอนนี้พวกเราได้ของเล่นใหม่แล้ว เพราะฉะนั้น..."
" โรสจะทิ้งของเล่นชิ้นเก่าค่ะ" เธอพูดต่อพร้อมยิ้มหวานเคลือบยาพิษ
" ยังไง?" ฮานส์ถามขึ้นบ้าง
" เดี๋ยวก็รู้" โรสตอบพร้อมยิ้มกวน
" แต่พี่อลันก็ช่วยโรสหน่อยแล้วกันนะคะ"
" ได้สิ เดี๋ยวพี่จะนัดเสด็ตพ่อให้ ยังไงก็น่าจะอีกไม่นานหรอก เผลอๆอาจจะได้ไปวันนี้หรือพรุ่งนี้เลยก็ได้นะ" อลันตอบยิ้มๆ
" นั่นสินะ พอมาคิดๆดู องค์ราชาคงจะรักโรสมากกว่านายอีกล่ะมั้งเนี่ย" วิลล์พูดขึ้นบ้าง
" ก็แน่ล่ะ น้องสาวฉันทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง มีความสามารถ ใครไม่รักไม่หลงก็คงจะบ้าหรือไม่ก็ตายด้านไปแล้วล่ะ" อลันพูดตามประสาคนหลงน้อง
" เห้อ ดูพี่เขาชมน้องกันสิ" เกรเทลส่ายหัวน้อยๆด้วยท่าทางเหนื่อยใจจนลิลลี่หัวเราะออกมา เกรเทลที่เห็นแบบนั้นก็รั้งตัวลิลลี่เข้ามาใกล้ๆแล้วหอมแก้มเธอ
" เห้อ ดูคนรักเขารักกันสิ" ฝาแฝดเลียนประโยคของเกรเทลแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มกวนๆ
" หึ! ดูเจ้าฝาแฝดจอมพูดมากนี่สิ" คราวนี้เป็นวิลล์ที่ล้อเลียนบ้าง แล้วก็คามเดิม ทั้งฝาแฝดและวิลล์ต่างทะเลาะกันอีกครั้งเป็นเด็กน้อย
" ฮ่าๆๆๆ" มาร์ตินหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ส่วนฮานส์ก็ทานข้างต่อเงียบๆอย่างไท่สนใจความวุ่นวายรอบตัว แต่คนที่หนักที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นโรสที่ยิ้มออกมาไม่หยุด อาจะจะเป็นเพราะเธอกำลังตื่นเต้นที่จะได้กำจัดของเล่นชิ้นเก่า และเมื่อเห็นอย่างนั้น ราฟก็อดพูดไม่ได้
" ตื่นเต้นมากไปแล้ว เก็บอาการหน่อย"
" ค่ะ~ คุณพ่อ"
" พ่อของลูก?"
"..."
คำพูดนั้นของราฟทำเอาคนอื่นๆที่กำลังเล่นกันอยู่เงียบกันไปทั้งโต๊ะรวมถึงโรสด้วย แต่เธอจะต่างกับคนอื่นก็ที่มีรอยสีแดงจางๆพาดผ่านที่แก้มนวล เสริมให้ใบหน้าของเธอนั้นน่าดูชมกว่าเดิม
เขามันหน้าหนา! ถ้าเขาพูดแบบนี้ตอนอยู่กันแค่สองคนเธอจะไม่เขินขนาดนี้เลย! แต่นี่เขากลับ!...แถมยังเป็นต่อหน้าพวกพี่อลันด้วย!
" เขินเหรอคะ? เด็กดี"
ดูเขาสิ! ยังไม่หยุดอีก! แถมคราวนี้เล่นพูดลงท้ายด้วยคำว่า 'คะ' อีก ไม่เอาแล้ว! เธอเขินจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีได้อยู่แล้วนะ! ไม่อยู่แล้ว!
เมื่อคิดได้แบบนั้น โรสก็ลุกพรวดจากเก้าอี้พร้อมยกจานข้าวของตัวเองที่พร่องลงไปกว่าครึ่งแล้วไปเก็บด้วยความเร็วทันทีเพื่อหนีความอับอาย ส่วนคนที่สร้างความอับอายให้ชาวบ้านก็นั่งมองแผ่นหลังบางที่เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อเอาจานข้าวของตัวเองไปเห็บบ้าง แต่เขาก็ถูกรั้งเอาไว้เสียก่อน
" ราฟ"
"..." รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาหายไป เหลือไว้เพียงความเย็นชาเท่านั้น
" นายคิดยังไงกับโรสกันแน่?" นี่เป็นคำถามที่ค้างคาใจของทุกคนมานาน
" พี่น้อง"
" แน่ใจ?"
" พี่น้องท้องชนกัน...จบนะ"
พูดจบก็เดินจากไปโดยไม่สนใจคนที่เหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ประโยคสุดท้ายยยย พี่น้องท้องชนกัน เมื่อไหร่จะชนสักทีคะ