ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 61 : ตอนพิเศษ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากอะไร?

12:26น.

ห้องนอนของนาธาน

  ภายในห้องนอนโทนสีดำแดง ทุกอย่างเคยถูกจัดวางและอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มาตอนนี้กลับเละเทะไปหมด สิ่งของที่เคยอยู่ในที่ของตัวเองกระจัดกระจายไปทั่วพื้น บางที่มีคราบนํ้าบางอย่างที่แห้งเกราะกรังติดอยู่ ทำให้ไม่ยากเลยที่จะเดาว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างภายในห้อง และผู้ที่เป็นคนทำร่องรอยเหล่านั้นเอาไว้ก็กำลังนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า มีเพียงผ้าห่มผืนสีดำเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายของทั้งสองเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ และถึงแม้ว่าตอนนี้ดวงอาทิตย์​จะลอยเด่นอยู่กลางศีรษะ​แล้ว ร่างทั้งสองก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาแลยแม้แต่น้อย เพราะกว่าทั้งคู่จะได้นอนกันก็ตอนที่ดวงอาทิตย์​เริ่มทอแสงแล้ว

 " อือ..." เสียงที่เคยเต็มไปด้วยความขึ้เล่นและเมื่อคืนมันก็เป็นเสียงที่หวานราวกับนํ้าผึ้ง มาตอนนี้กลับฟังดูแหบพร่าชอบกล อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนํ้าเสียงนี้ถูกขับออกมาตลอดจนไม่ได้พัก

 " อ่า..." ลีออนลืมตาขึ้นก่อนจะพบกับความเมื่อยขบไปทั้งตัว แถมยังมีความปวดร้าวแทรกอยู่ตามร่างกายบางส่วนอีกด้วย แต่ส่วนที่หนักที่สุดคงหนีไม่พ้นเอว สะโพกและที่ลับซึ่งเขารู้สึกแสบบริเวณ​นี้อย่างหนัก แถมยังรู้สึกปวดหัวแปลกๆอีกด้วย ลีออนจึงลุกขึ้นนั่งและเริ่มสำรวจดูร่างกายตนเองและบริเวณรอบๆ

  ตอนนั้นเองที่เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องของตนเอง และมันก็ไม่ใช่ที่ที่เขาคุ้นตาเลยแม้แต่น้อย แถมสภาพของห้องที่เขาอยู่ตอนนี้ก็ราวกับเพิ่งจะผ่านพายุรักขนาดใหญ่มา แต่สิ่งเหล่านั้นคงไม่ได้น่าสนใจเท่ากับร่างกายของเขาเองที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบที่มีอยู่บนร่างกายของเขาแทบทุกตารางนิ้ว ยัลไม่นับรวมในส่วนที่เรามองไม่เห็นอีกด้วย และเมื่อลองสังเกตุรอบๆกายมากกว่าเดิม ลีออนก็พบว่าตนเองไม่ได้อยู่บนเตียงเพียงคนเดียว...

 " เจ้าน่าจะนอนต่ออีกหน่อยนะ"

 "!!!" เสียงของร่างหนาที่นอนอยู่ด้านข้างดังขึ้นพร้อมกับดวงตาสีแดงที่เปิดออกและสบกับดวงตาสีฟ้าอ่อนของลีออน

  เมื่อลีออนที่เห็นว่าใครเป็นคนที่นอนอยู่ด้านข้าง เขาก็เบิกตาโตพร้อมชี้หน้าอีกฝ่ายทันที "เจ้า!"

 " อะไรกัน? เมื่อคืนเรียกข้าว่าที่รักอย่างนู้น สามีอย่างนี้ พอเช้ามากลับเรียกราวกับข้าไปทำให้เจ้าโกรธแค้นไว้ตั้งแต่ชาติไหน" นาธานตอบด้วยนํ้าเสียงกวนประสาท

  ตอนแรกก็ว่าจะไม่กลั่นแกล้ง แต่พอเห็นท่าทางแบบนั้นมันก็อดไม่ได้จริงๆนั่นแหละ แต่จะว่าไป...การที่ลีออนมีท่าทีแบบนี้ก็ค่อนข้างจะต่างจากที่เขาคิดเอาไว้นิดหน่อย เพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอีกฝ่ายอาจจะร้องไห้เพราะเสียใจที่ต้องมา...กับผู้ชายด้วยกันอย่างเขา ถึงแม้ว่ามันจะเกิดจากความขาดสติกับฤทธิ์​ยาก็ตาม ซึ่งท่าทางของลีออนที่มีจริงๆก็ยังคงเถียงและโวยวายกับเขาอยู่เหมือนเดิม และนั่นถือเป็นเรื่องดี เพราะลีออนที่มีท่าทางแบบนี้ทำให้เขารู้ว่าต้องรับมือยังไงมากกว่า

  ฝ่ายลีออนที่สติเริ่ทกลับมาก็ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทันที

  เขาจำได้ว่าเมื่อคืนไปดื่มกับเทรเลอร์​จนเมา แล้วเขาก็บินชมจันทร์​ในระหว่างกลับบ้าน แต่อยู่ๆก็รู้สึกปวดหัวจนสลบไป หลังจากนั้น...

  ความทรงจำต่อจากนั้นของลีออนมันช่างบางเบา แต่ก็ใช่ว่าจะจำไม่ได้เลย ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องราวระหว่างเขากับนาธานที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ลีออนก็จำได้เช่นกัน และถึงแม้ว่ามันจะบางเบาในตอนแรก แต่ต่อมามันก็ค่อยๆเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆราวกับตอกยํ้าสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

 "..."

 " ลีออน"

  นาธานส่งเสียงเรียกคนที่นิ่งไปแล้ว และเมื่อเขาจับตัวอีกฝ่ายให้หันมามองเขา นาธานก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นมีการเหมือนคนที่กำลังช็อกอยู่ ทั้งร่างที่แข็งเกร็งราวกับหิน ดวงตาที่ไร้ประกายจนน่าใจหาย เขาจึงส่งเสียงลีออนอีกครั้ง

 " ลีออน"

 "..."

  เมื่อเรียกแล้วยังไม่ได้สติ นาธานก็เรียกลีออนอยู่อย่างนั้นไปอีกสักพักพร้อมเขย่าร่างของอีกฝ่ายไปด้วย และเมื่อเป็นอย่างนั้นไปได้ไม่นาน ลีออนก็สะดุ้งแล้วหันมามองนาธานทันที ก่อนที่ต่อมาใบหน้าของลีออนจะแดงกํ่า

 " ข้าจะกลับแล้ว!" ลีออนพูดเสียงดังใส่หน้าของนาธานจนคราวนี้เป็นนาธานที่สะดุ้งเสียเอง 

  แต่ลีออนในตอนนี้ไม่คิดจะสนใจอะไรใครอีก เขาพยายามคลานลงจากเตียงแม้ว่าร่างกายจะเริ่มรู้สึกเจ็บและปวดร้าวมากขึ้นจนเขาต้องส่งเสียงออกมา แต่เขาก็กัดฟันทนและมองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น แต่ชุดสีขาวบริสุทธิ์​อันงดงามที่เขาเคยใส่มันกลับกลายเป็นเศษผ้าไปแล้ว และนั่นทำให้เขาต้องพยายามฝืนใช้พลังของตนเองสร้างชุดขึ้นมาใหม่ แต่มันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นาธานพุ่งเข้ามาแล้วกอดรัดร่างของลีออนที่เพิ่งจะมีเสื้อผ้าติดกายเอาไว้พอดี

 " เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!" นาธานพูดเสียงดังพร้อมหมุนร่างของลีออนให้หันมาเผชิญหน้า​กับเขาจนทั้งสองสบตากันอยู่สักพัก และในที่สุดลีออนก็เป็นฝ่ายหลบสายตา

 " ข้าจะกลับ!" ลีออนพูดและแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังโมโห แต่อีกคนกลับไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

 " ข้าไม่อนุญาต" นาธานตอบกลับไปด้วยนํ้าเสียงปกติ นํ้าเสียงที่ไม่บ่งบอกอารมณ์

 " แล้วทำไมข้าต้องรอให้เจ้าอนุญาต?!" เจ้าหมอนี่กำลังทำให้เขาโมโหมากกว่าเดิม! แค่ต้องทนกับความเจ็บปวดตามร่างกายที่มากจนเขาพร้อมทรุดลงไปได้ทุกเมื่อก็แย่พออยู่แล้ว แต่นี่กลับต้องมายืนเถียงกับเจ้าบ้านี่อีก!

 " เพราะเจ้าเป็นของข้าไง!" นาธานตะคอกกลับไปบ้าง

  ประโยคนั้นของนาธานทำให้ลีออนชะงักไปและขบเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนที่ต่อมาลีออนจะเปิดปากเถียงอีกรอบ "อย่ามาพูดบ้าๆ! ข้าไปเป็นของเจ้าตอนไหนไม่ทราบ!"

 " อย่าบอกนะ ว่าเจ้าจำไม่ได้?"

 " ข้าจำอะไรไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง รอยพวกนี้บนตัวข้ามันมาจากไหน?!"

  โกหกตาใส...ลีออนรู้ซึ้งถึงคำนี้อย่างแท้จริงก็วันนี้นี่แหละ บอกว่าจำไม่ได้ทั้งๆที่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงอยู่ในความคิดของเขาและฉายซํ้าไปซํ้ามาราวกับหนังที่เล่นฉากเดิมๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาทำร่องรอยบนตัวของอีกคนหรือตอนที่​ตัวเขาเองถูกทำร่องรอย ทั้งการที่เขาเป็นฝ่ายยั่วยวนและหยัดกายเข้าหา และอะไรอีกมากมาย ทุกอย่างที่เคยบางเบากลับเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

  แต่จะให้เขาทำยังไงได้ล่ะ? ก็ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาจากอะไรบางอย่างที่ไม่ได้เกิดจากการที่เขาเป็นคนสั่งการ แถมตอนนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีสติหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย แถมยังควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ด้วย

 " หึ! อย่ามาโกหกหน่อยเลย! ถึงจะเอาฤทธิ์​ยาปลุกกำหนัดมารวมกับอาการในช่วงที่เจ้าร่างกายอ่อนแอก็ไม่มีทางที่เจ้าจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยหรอก" นาธานตอบกลับอย่างรู้ทัน

 " ยาปลุกกำหนัด? เจ้าวางยาข้า!" ลีออนที่ได้ยินชี้หน้านาธานพร้อมพูดด้วยใบหน้าแดงกํ่าเพราะความโกรธ

 " มันไม่ใช่แบบนั้น! ข้าให้คนไปหยิบยาที่ช่วยลดอาการป่วยของเจ้า แต่ดูเหมือนว่าคนของข้าจะหยิบยามาผิดตัว แถมข้าเองก็เผลอกินยานั่นเข้าไปด้วย ตอนนั้นข้าเลยห้ามตัวเองไม่ได้!" นาธานอธิบาย และนั่นก็ทำให้ลีออนรู้แล้วว่าตอนนี้ร่างกายของเขาอยู่ในช่วงอ่อนแอ และการที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อคืนก็เป็นเพราะฤทธิ์​ยา

 " ดี! ในเมื่อรู้กันแล้วว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากความไม่ได้ตั้งใจ เจ้ากับข้าก็ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก เพราะฉะนั้น ข้าจะกลับบ้าน!" ลีออนพูดด้วยนํ้าเสียงที่ดีขึ้น

  อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าทุกอย่างมันเกิดจากอะไร และมันก็ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของตัวเขาเอง อย่างน้อยก็แค่คิดเสียว่าเสียตัวไปนิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวพอผ่านไปสักพักเขาก็ลืมมันเอง แถมทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว จะกลับไปแก้อะไรก็คงไม่ได้อยู่ดี

  แต่นาธานไม่ได้คิดอะไรง่ายๆเหมือนกับ​ลีออน นาธานคิดมากกว่านั้น

  อาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกที่ได้เข้าไปอยู่ในตัวของลีออน เลยทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่าง อาจจะเรียกว่าเป็นความผูกพันธ์​เล็กๆหรือไม่ก็ความรู้สึกเป็นเจ้าของ แต่เจ้าคนที่ตกเป็นของเขาแล้วกลับบอกให้เขาลืมเรื่องนี้ไปเนี่ยนะ? แถมยังแสดงออกด้วยว่าตัวเองก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นด้วย ลืมว่าเขาเป็นคนแรกของตัวเอง

 " เจ้าอยากให้ข้าลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนเจ้าเองก็จะลืมเช่นกัน งั้นเหรอ?"

 " ใช่!" ลีออนตอบอย่างไม่ต้องคิดและนั่นทำให้นาธานต้องลอบกัดฟันด้วยอารมณ์​ที่เริ่มปะทุ

 " ถ้างั้นก็อย่าหวังเลย! เพราะข้าจะไม่มีวันลืมมันแน่! และข้าก็จะทำให้เจ้าลืมมันไม่ได้เช่นกัน!"

 " ห๊ะ!" หน้าตาของลีออนเหวออย่างเห็นได้ชัด

 "..."

 "​ ทำไมล่ะ?! ก็บอกไปแล้วนี่? ว่าข้าชอบผู้หญิง และเจ้าเองก็น่าจะชอบผู้หญิง​ด้วย ขอแค่เจ้ากับข้าลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วทำ​เรื่องทุกอย่างตามปกติ หรือไม่ก็ไปหาผู้หญิง​มาอยู่ข้างกาย แค่นั้นก็น่าจะพอแล้วนี่? ทำไมจะต้องจดจำเรื่องแย่ๆเอาไว้ด้วยล่ะ?!" ลีออนพูดอย่างไม่เข้าใจ แต่นาธานกลับกัดฟันและอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

  เจ้า​นี่กำลังผลักไสเขาให้ไปหาคนอื่น? แถมยังบอกว่าตัวเองจะไปเอาผู้หญิง​คนอื่นมานอนกก? แล้วไหนจะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องแย่ๆอีก มันจะมากไปแล้ว!

ฟุ่บ! 

 " แค่ยอมรับแล้วเป็นของข้ามันไม่ดีตรงไหน?!" นาธานผลักให้ลีออนล้มลงไปกับเตียงที่เมื่อคืนเพิ่งจะผ่านศึกรักมาแล้วก็พาร่างของตัวเองตามไปประกบก่อนจะพูดเสียงดังตามแรงอารมณ์​

 " พูดอะไรของเจ้า?" ลีออนที่ตอนแรกยังคงงุนงงเริ่มจะมีความไม่พอใจเกิดขึ้นมาบ้างแล้ว

  เจ้าบ้านี่! พูดไม่รู้เรื่องรึไง? แค่ลืมทุกอย่างไปมันก็จบ แล้วนี่อะไร? เอาแต่พูดบ้าๆว่าให้เขาไปเป็นของตัวเองมาตั้งแต่เมื่อกี้​นี้แล้ว

 " พูดมา! เรื่องเมื่อคืน เจ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ?!" นาธานถามออกไป

 "..." ลีออนชะงักไป

  รู้สึกงั้นเหรอ?...ถ้าจะบอกว่าไม่ก็คงจะ​เป็นการโกหก เพราะเมื่อมาลองคิดดูดีๆ มันมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น อย่างเช่นตอนที่เขาไม่ได้สติและกำลังจะ...เอ่อ ตกเป็นของเจ้าหมอนั่น มันมีความรู้สึกบางอย่างที่เขาอธิบายไม่ถูก ตื่นเต้น? ดีใจ? หรือว่ากลัว? มันอธิบายไม่ถูก แล้วไหนจะตอนที่เจ้านาธานบอกอีกว่าเขาเป็นของตัวเอง เขาขอยอมรับเลยว่าตอนนั้นตัวเองแอบใจเต้นนิดๆ แต่มันเกิดมาจากอะไรเขาก็ไม่รู้หรอก บางทีมันอาจจะเป็นเพราะโกรธจนเลือดลมสูบฉีดจนหัวใจเต้นเร็วก็ได้

  ดังนั้น เขาก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองรู้สึกยังไง

 " ไม่รู้!" ลีออนตอบตามที่คิดพร้อมเบื่ยงหน้าหนี

 "..."

 "..."

  ต่างฝ่ายต่างเงียบกันไปสักพัก จนในที่สุดนาธานก็ผละออกมาจากลีออนก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ให้ร่างกายอันเปลือยเปล่าของตนเองแบบลวกๆ ส่วนลีออนก็ฝืนพาร่างกายที่เจ็บปวดให้ลุกขึ้นและกำลังจะหายตัวไปเพื่อกลับบ้าน แต่นาธานกลับรั้งเขาไว้เสียก่อน

 " เดี๋ยว! ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี กินยานี่ก่อน" เขาพูดพร้อมส่งขวดเล็กๆที่ภายในบรรจุของเหลวสีใสเอาไว้ไปให้ลีออน ส่วนลีออนที่ยังคงระแวงว่าจะถูกวางยาอีกก็รับยามาและตรวจดูจนแน่ใจแล้ว​ว่ามันเป็นยาที่ช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บก็ดื่มมันเข้าไป

 " เจ้ายังอยู่ในช่วงอ่อนแอ แถมเมื่อคืน...ข้าจะไปส่ง" นาธานเว้นคำพูดเอาไว้ก่อนจะฉวยโอกาสที่ลีออนยังไม่ทันได้ตั้งตัวเข้าไปอุ้มอีกฝ่ายในท่าเจ้าสาวแล้วใช้เวทมนต์​หายตัวมาที่คฤหาสน์​ของลีออนทันที

 " ดูแลตัวเองดีๆด้วย ทานยาด้วยล่ะ" นาธานพูดทิ้งท้ายก่อนจะกละบมาที่คฤหาสน์​ของตนเอง

  วันนี้เขาขอทบทวนอะไรอีกหน่อยเพราะบางอย่างมันยังไม่แน่นอน รอให้เขาคิดอะไรได้มากกว่านี้แล้วค่อยไปจัดการเรื่องต่างๆต่อ แต่ถ้าความรู้สึกของเขาต่อลีออนเป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ล่ะก็...เจ้าอย่าหวังเลยว่าจะหนีข้าพ้น! ลีออน

อีกด้านหนึ่ง

 " ซี๊ด~" เสียงซี๊ดซ๊าดราวกับคนกินของเผ็ดดังออกมาจากห้องนํ้าภายในห้องของลีออน

 " เจ้านาธานบ้าเอ๊ย!" ลีออนพูดออกมาอย่างหัวเสียทั้งๆที่ยังคงแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบนํ้าขนาดใหญ่

  โธ่เอ๊ย! ในร่างของเขามีบรรดาลูกรักที่เจ้าบ้านั่นฝากฝังไว้อัดแน่นอยู่! ทำให้เขาต้องมานั่ง เอ่อ บ้าเอ๊ย! ทำไมพระเจ้าอย่างเขาต้องมานั่งทำเรื่องน่าอายแบบนี้ด้วยเนี่ย! แล้วไหนจะรอยแดงตามตัวเขาอีก! โอ๊ย! อยากจะบ้าตายจริงๆเลย! จะใช้เวทมนต์​จัดการก็ไม่ได้ เพราะคนที่ทำแบบนี้กับเขาเป็นหนึ่งในพระเจ้าทั้งห้าที่มีพลังเท่ากัน!

  โอ๊ย! แบบนี้เขาก็ออกไปให้ใครเห็นไม่ได้เลยน่ะสิ! เจ็บตัวไม่พอ! ยังจะโดนทำลายอิสระภาพอีก! ซวยซํ้าซวยซ้อนจริงๆเลย!

ทำไมพระเจ้าอย่างเขาถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย! อะไรมันทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้กัน?!

___________(ตัด)

  เนื้อหาตรงช่วงใกล้จบของตอนนี้(ทุกคนน่าจะรู้แหละว่าช่วงไหน)​ มันมีเนื้อหาค่อยจะไม่เหมาะสมนิดหน่อยนะครับ อืม...บอกอีกหน่อยว่าเ​นื้อหาช่วงนั้นมันมาจากเพื่อนผมคนหนึ่งที่แต่งนิยายเหมือนกันบอกให้เขียนลงไป หนักกว่านั้นคือผมดันบ้าจี๊เขียนตามที่มันบอก(รู้สึกผิดบาป)​ =_=