ตัวร้ายข้ามมิติ
ตอนที่ 6 : ต้นเหตุแห่งความร้าวฉาน
1ปีก่อน
วันนั้นเป็นวันที่โรงเรียนอควาเรสจัดงานฉลองให้กับการก่อตั้งโรงเรียนครบรอบ100ปี และนักเรียนทั้ง3ปีก็ต้องมีการแสดงประจำชั้นปี โดยปีนั้นโรสอยู่ปี2การแสดงคือการแสดงดนตรีรวมกัน โรซาเรียได้เล่นเปียโนส่วนคุณนางเอกได้ร้องเพลงนำ การแสดงปีนั้นถือว่าดีที่สุดในรอบหลายปี ตั้งแต่อควาเรสก่อตั้ง แต่ในขณะที่ทุกคนยินดีกับการแสดงและคิดว่ามันเป็นวันที่ดีมากที่สุด วันนั้นกลับเป็นวันที่โรซาเรียคนก่อนเสียพี่ชายคนโตและเสียใจอย่างที่สุด
เพราะหลังจากจบการแสดงคริสเตียนได้นัดเมลโลไปพบที่ลานนํ้าพุ ซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีคนอยู่เพราะคนส่วนมากจะไปรวมกันที่ห้องจัดงาน แต่บรรยากาศที่นั่นกลับโรแมนติกจนน่าเลี่ยน
" คุณคริสเรียกเมลโลมามีอะไรรึเปล่าคะ?" นํ้าเสียงน่ารักหวานหูถูกเอ่ยขึ้น
" ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันแค่อยากจะบอกเธอเรื่องอะไรนิดหน่อยน่ะ" นํ้าเสียงที่ปกติจะเย็นชากับโรซาเรียแต่ตอนนี้มันกลับอ่อนลง และเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
" เมลโล คือ... ฉันชอบเธอนะ! คบกับฉันเถอะ! " ในขณะที่พูดนํ้าเสียงตะกุกตะกักนั่นใบหน้าของเขาก็เเดงจัด แสดงถึงความเขินอายที่มีต่อคนที่เขากำลังพูดด้วยได้เป็นอย่างดี แต่ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังอยู่ด้วยกันนั้น พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครอีกคนอยู่ในลานนํ้าพุด้วยเลย
เพี๊ยะ โอ๊ย
เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าหวานดังขึ้นพร้อมกับเสียงตวาดแสบแก้วหูที่ดังขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน
" ยัยคนไร้ยางอาย! แย่งลูเซียนไปจากฉันไม่พอยังจะมาอ่อยพี่ชายฉันอีกหรอ!" นํ้าเสียงนั้นบ่งบอกได้ถึงความโกรธเกรี้ยวได้เป็นอย่างดี
" ฮึก ฮึก คุณ คุณโรส ค่ะ อึก มะ เมลโล มะไม่ รู้เรื่อง ฮึก ที่ว่า อึก ฮึก เลยนะคะ"
" หึ! อย่ามาสำออยหน่อยเลยย่ะ! ยัยคนหน้าดะ "
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้คนที่สัมผัสได้ถึงความชาความเจ็บปวด และความขมปร่าของเลือดในปาก คือโรซาเรีย เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกพี่ชายแท้ๆตบหน้าเข้าอย่างจัง
" หยุดบ้าได้แล้ว โรซาเรีย! " เขาเอาจริงแน่ถ้าคราวนี้ยัยเด็กนี่ยังไม่หยุดบ้า เมื่อกี้เขามัวแต่เขินจนไม่ทันระวังทำให้เมลโลถูกตบจนได้
"พี่คริส! พี่เป็นพี่หนูนะ! ทำไมถึงต้องเข้าข้างยัยสามัญชนด้วย!" หึ! คงห่วงมากสินะยัยนี่น่ะ
"หยุด! ถึงเมลโลจะเป็นสามัญชนแต่ก็ยังดีกว่าเธอที่เป็นชนชั้นสูง แต่ทำตัวแย่กับบ้าผู้ชายไปวันๆ ฉันไม่น่ามีเธอเป็นน้องสาวเลย " เมื่อเจอประโยคนี้เข้าไป เธอแทบล้มทั้งยืนแต่ท่าทีที่แสดงออกมามีเพียงความดื้อรั้นเท่านั้น ต่อให้ตอนนี้เธอจะเจ็บแค่ไหนเธอจะแสดงความอ่อนแอให้ยัยสามัญชนนี่เห็นไม่ได้! ต่อให้เธอจะเจ็บแผลที่โดนตบมากแค่ไหนมันกลับเทียบไม่ได้แม้แต่ครึ่งหนึ่งที่ถูกพี่ชายแท้ๆ พี่ชายที่เธอคลานตามกันมาบอกว่าไม่อยากมีเธอเป็นน้อง เธอก็จะต้องทนให้ได้
" ได้! ถ้างั้นับจากนี้พวกเราไม่ใช่พี่น้องกัน" พูดจบก็ไม่สนใครทั้งนั้น เธอรีบกลับไปหาพี่แดนทันทีและเขาก็รีบพาเธอกลับบ้าน ถึงแม้ว่าตอนแรกเขาจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นปจ่เธอก็ไม่ตอบ เขาจึงเลิกถามและกลับมาปลอบเธอให้หยุดร้องแทน
นับจากวันนั้นเธอกับคริสเตียนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ตั้งแต่อลิเซียมาอยู่ในร่างของโรซาเรีย เธอไม่เคยเรียกคริสเตียนว่า พี่ อีกเลยเพราะถือว่าโรซาเรียและคริสเตียนตัดขาดความเป็นพี่น้องกันแล้ว
ปัจจุบัน
เมื่อเธอพูดแบบนั้นออกไปอีกฝ่ายเหมือนจะชะงักและกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง และไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงเรื่องต่างๆอีกเลย เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นและคำพูดของตัวเองได้
หลังจากนั้นพวกเธอก็มาถึงห้างกันเธอกัน ท่านพ่อบอกว่าเดี๋ยวจะส่งคนมารรับน่าจะอีกราวๆประมาณ30นาที ซึ่งคนที่เหลืออยู่ที่ห้างมีแค่เธอ พี่แดน และคนที่ตอนแรกบอกว่าไม่อยากมา
" โรสอยากไปไหนก่อนเหรอ? หืม?" พี่แดนถามขึ้นหลังจากที่เราเข้ามาในห้างกัน
"โรสอยากไปร้านเสื้อผ้าก่อนค่ะ" เสื้อผ้าในตู้เธอแทบจะไม่เหลืออยู่แล้ว ที่เธอไม่ให้พวกเมดหาให้เพราะถ้าให้คนอื่นเลือกมันอาจจะไม่ถูกใจน่ะสิ ถึงเธอจะเป็นนักฆ่ากับสายลับที่อยู่ที่ไหนก็ได้แต่เธอก็มีรสนิยมนะ
" ร้านประจำเธออยู่ทางนั้น" คริสพูดขึ้นหลังจากที่เธอพูดจบและกำลังจะเดินไปดูโซนขายเสื้อผ้า
แต่เมื่อมองไปตามนิ้วของคริสแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะขนลุกเพราะร้านที่คริสชี้ไปมันคือร้านประจำของโรซาเรียเเละแน่นอนว่า มันต้องมีแต่ชุดที่ฟูฟ่องและมีสีหวานแหวว
" ฉันอยากเปลี่ยนรูปแบบการแต่งตัว " งั้นก็ดีแล้วเพราะเขาก็ไม่อยากให้เธอใส่ชุดบ้าๆนั่น
เธอเดินดูไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับร้านหนึ่งที่หน้าร้านตกแต่งด้วยสีฟ้าแบบเรียบง่ายแต่ก็แฝงความมีสไตล์ เธอเลยเดินเข้าไปดู ภายในร้านเป็นสีขาวสะอาดตาตกแต่งแบบเรียบง่ายเหมือนหน้าร้าน เธอเดินดูไปเรื่อยๆซึ่งมีทั้งเสื้อผ้าเเละเครื่องประดับ ทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย
" มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?" พนักงานคนหนึ่งถามขึ้นอย่างสุภาพหลังจากที่เธอเข้ามาในร้าน
" พวกเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์อยู่มุมไหนหรอ?" ในเมื่อคนเขาสุภาพมา เธอก็ต้องสุภาพกลับ
" เชิญทางนี้เลยค่ะ" เธอรู้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเธออยู่แต่อีกฝ่ายไม่ได้มีจิตสังหารอะไร เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจ
คนคนนี้ต่างจากพวกที่เธอและคนในร้านเคยเจอเลย ชนชั้นสูงส่วนมากมักจะทำตัวหัวสูงกับคนในร้านและพนักงาน แต่ก็ต้องดูต่อไปล่ะว่าจะดีต่อไปมั้ยเพราะชนชั้นสูงส่วนมากก็มักจะสร้างภาพกันทั้งนั้น คนที่อยู่ในมุมมืดได้แต่คิด
ของที่เธอเลือกซื้อมีพวกเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ กางเกงขาสั้นรัดรูป หรือไม่ก็พวกชุดที่ทะมัดทะแมงทำอะไรสะดวกซึ่งมีแต่สีขาวกับสีดำ หรือไม่ก็สีฟ้า สีแดง สีม่วง แต่มันก็ไม่ค่อยมีหรอกแล้วเธอก็ให้คนเอาไปไว้ที่เคาน์เตอร์ก่อนจะไปดูรองเท้าต่อ
ซึ่งก็หนีไม่พ้นรองเท้าผ้าใบอยู่ดี มีส้นสูงอีก2คู่สีดำลายทองกับสีขาวลายทองแล้วเธอก็กลับไปหาพี่แดนกับคริสที่รออยู่ที่เคาน์เตอร์
" โรส ซื้อแค่นี้จะพอหรอ?"
" พอแล้วค่ะพี่แดน เรากลับกันเถอะ"
หลังจากนั้นคริสก็พาพี่แดนกับเธอไปทานข้าวเพราะตอนนี้มันเที่ยงแล้ว ซึ่งระหว่างทางก็มีแต่คนมองมาที่เธอและพี่ๆถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะใส่เสื้อเชิ้ตขาวกับกระโปรงสีฟ้าและสวมแจ็กเก็ตทับด้วยฮู้ดอีกทีมันก็ปกปิดความงามของเธอไว้ไม่ไหว แต่ทว่าระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นก็มีคนเรียกพวกเธอเอาไว้ซะก่อน
" คุณคริส คุณแดน!" เจ้าของเสียงรีบวิ่งมาที่กลุ่มเธอทันทีและเมื่อเธอหันไป
หึ! จะใครล่ะถ้าไม่ใช่คุณนางเอกน่ะ!
" เมลโล! เธอมาที่นี่ได้ไงเนี่ย?" นํ้าเสียงที่แฝงความตกใจแต่ก็มีความตื่นเต้นและยินดีถามขึ้น และได้รับคำตอบจากผู้ถูกถามด้วยการชี้นิ้วไปที่คนกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังเดินมาสบทบกับคุณนางเอก อ่อ! มากับพ่อรัชทายาทแสนดีนี่เอง
ห้างนี่ลูกค้าส่วนมากมักจะเป็นชนชั้นสูงหรือไม่ก็พวกคนรวย และแม่นางเอกก็คงจะไม่มีทางมาที่นี่ได้ด้วยตัวเองหรอกเพราะมีการตรวจคนที่จะเข้าห้างด้วยและที่สำคัญในเกมน่ะ แม่นางเอกจะมีดีแค่พลังธาตุแสงเท่านั้นส่วนอย่างอื่นก็ไม่ค่อยจะมีหรอกซึ่งแน่นอนว่านั่นรวมถึงฐานะและเงิน แต่ถ้ามากับเจ้ารัชทายาทนั่นก็คงจะไม่มีปัญหาหรอก
" ไง! คริส แดน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" จะว่าไปเจ้าหมอนี่ชื่อ ลูเซียน ฟาร์เดีย เป็นลูกของสนมเอกสินะ
ถ้ารู้ว่าอีกไม่นานตัวเองกำลังจะถูกถอนหมั้นจะยังทำหน้าระรื่นอีกมั้ยนะ? เพราะที่ลูเซียนเป็นรัชทายาทได้ก็เพราะเจ้าชายใหญ่ที่เกิดจากราชินีไม่ต้องการตำแหน่งรัชทายาท แต่เหตุผลแค่นั้นก็คงไม่พอหรอกเพราะใช่ว่าในราชวงศ์จะมีเจ้าชายแค่2คนนี่
ดังนั้นการที่ลูเซียนหมั้นกับโรซาเรียตามที่สนมเอกบอกก็ทำให้ลูเซียนกลายเป็นรัชทายาทได้ จะว่าไปสนมเอกเนี่ยทะเยอทะยานเมือนกันนะ นั่นสิ! สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน
" นั่นสิ ตั้งครึ่งเดือนตั้งแต่ปิดเทอม" เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่มากับเมลโล ในแววตาของคริสก็วาบความเป็นศัตรูเข้ามาเสี้ยวหนึ่ง ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าเจ้าชายลูเซียนก็ชอบเมลโลน่ะ
จะว่าไปคุณนางเอกนี่... เป็นต้นเหตุแห่งความร้าวฉานทั้งมวลเลยสินะ!
" พี่แดนคะ เราไปกันเถอะค่ะโรสหิวแล้ว" เมื่อเห็นว่าทั้งคู่มีเเววจะพูดคุยกันนานเธอก็ไม่อยากจะขวาง
" ได้สิครับ คริส เจ้าชายลูเซียน ผมกับโรสขอตัวก่อนนะ ส่วนคริสพวกผมกลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวผมให้คนมารับพี่อีกที"
" อ้าว คุณโรสก็มาด้วยเหรอคะ น่าเสียดายจังไปเที่ยวกับพวกเราไม่ดีกว่าเหรอคะ? " อืม... นางเอกเหรอ แต่ทำไมเธอสวยกว่าล่ะ? ทั้งๆที่วันนี้เธอก็ไม่ได้แต่งหน้าส่วนคุณนางเอกก็...นั่นหน้าคนหรือกำแพงล่ะนั่นโบกแป้งจนหน้าลอยแล้วนะ
" ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากไปกับคนแปลกหน้าน่ะ พี่แดนคะรีบไปเถอะ โรสหิวแล้ว " ประโยคที่เธอเอ่ยออกไปสร้างความตกใจอย่างมาก เพราะถ้าเป็นปกติถ้าเธอไม่ทำร้ายหรือด่าเมลโล ก็ต้องไปเกาะแกะกับเจ้าชายลูเซียน
ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปนั้นจู่ๆแม่นางเอกก็ร้องไห้ขึ้นมา
" ฮึก คะ คุณโรส รังเกียจ เมลโลหรอคะ ฮึก ถึงไม่อยากไปด้วยกัน อึก " แต่เธอก็ยังคงไม่สนและเดินต่อไป ส่วนคุณพระเอกกับคริสก็เข้าไปปลอบกันยกใหญ่ส่วนพี่แดนน่ะเหรอรายนี้ไม่ต้องห่วงเดินมาพร้อมกับเธอนานแล้ว จนกระทั่งมีคนกระชากเธอจนเซถอยกลับไป จนคนเริ่มมามุงดูกัน
" เธอต้องขอโทษเมลโลซะ " เห้อ ตอนแรกเธอก็กะจะไม่ยุ่งนะแต่คงไม่ได้ ก็ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรก็โดนซะขนาดนี้ เธอเลยเปลี่ยนเป็นใช้แขนอีกข้างช่วยทุ่มคนที่มากระชากเธอจนเจ้าชายผู้สูงส่งกลายเป็นคนข้างถนนซะแล้ว ส่วนพวกการ์ดก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเพราะยังไงเธอก็ถือเป็นลูกสาวดยุคผู้ยิ่งใหญ่มีอำนาจมากพอๆกับราชา
" เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!" คริสพูขึ้นด้วยความตื่นตะลึงและตกใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ายัยนี่จะต่อสู้เป็น
" ฉันทำอะไรมิทราบ? ฉันก็แค่ปฏิเสธที่จะไปกับพวกนายมันผิดมากเหรอ แล้วนายนี่ก็มากระชากแขนฉันทั้งๆที่ฉันไม่ผิด ว่ากันตามจริงแล้วนายนี่ต่างหากล่ะที่ผิด เป็นเขาต่างหากที่ต้องขอโทษที่กระชากฉันจนแขนเป็นรอยแดงแบบนี้น่ะ" และสิ่งที่เธอพูดไปต้องทำให้ทุกคนเงียบกริบ เพราะมันคือความจริงถ้าการปฏิเสธที่จะไปเที่ยวกับคนอื่นคือความผิดโลกนี้ก็คงไม่มีคนถูก
ดังนั้นเธอก็เป็นผู้ถูกกระทำทั้งๆที่ไม่ผิด ร่างนี้ยิ่งอ่อนแอและบอบบางอยู่โดนอะไรนิดหน่อยก็เป็นรอยแล้ว แต่นี่โดนกระชากอย่างแรงเพราะงั้นผลที่ได้คือ รอยฟกชํ้าที่เกือบจะเป็นสีม่วง
" เจ้าชายลูเซียน ท่านทำอะไรเนี่ย! น้องผมไม่ผิดแต่ท่านกลับทำร้ายน้องผมจนเป็นรอย ขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!" คนที่ได้สติจากแผลของเธอคนแรกคือ พี่แดน และก็ไม่ทำให้เธอผิดหวัง คราวนี้มีหลักฐานพร้อมเขาจึงต้องขอโทษเธออย่างช่วยไม่ได้ เพราะถ้าเขาไม่ทำจะทำให้ชื่อเสียงของเขาด่างพร้อยไม่เหมาะกับการเป็นรัชทายาท
" ขอโทษ! " เธอคงจะสะใจสินะที่ทำให้เขากับเมลโลเสียหน้าน่ะ!
" พี่แดนคะ รีบไปเถอะ " แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจเลย แต่กลับหันไปเร่งพี่ชายของตัวเองและเหมือนแดนจะรู้ว่าน้องสาวเขาอยากไปจากที่นี่แล้ว เขาจึงพาเธอไปทานอาหารแล้วกลับบ้าน
ส่วนทางคุณนางเอกเธอก็ไม่สนใจอะไรมากเพราะถ้าไม่มายุ่งกับเธอ เธอก็จะไม่ยุ่งกับอีกฝ่าย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายก้าวลํ้าเส้นมาเธอก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น เเละเธอก็ไม่คิดจะล้างแค้นให้โรซาเรียด้วยเพราะเรื่องมันควรจะจบไปตั้งนานแล้ว ตามเนื้อเรื่องโรซาเรียจะถูกทำให้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ตาย หรือไม่ก็พิการ ส่วนนางเอกเอกก็จะได้แต่งงานหรือจะไปทำอะไรกับพระเอกนี่แหละ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
โชคดีจริงๆ ที่ไม่พลาดไปอยู่ในวงจรอุบาทว์นี่