ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 59 : ตอนพิเศษ ย้อนรอยอดีต

 " จะลงไปอยู่ในมิติพวกนั้น!" เสียงประสานดังขึ้นลั่นห้องโถง ทำเอาคนได้ยินได้แต่ลอบถอนหายใจ

  เจ้าพวกนี้จะตกใจอะไรกันนักหนา?

 " อืม"

 " ฝ่าบาท! พระองค์​อย่าพูดเล่นๆนะพ่ะย่ะค่ะ!" เทรเลอร์​พูดเสียงดังจนแทบจะกลายเป็นตะโกน ทำไมฝ่าบาทของเขาถึงได้มีแต่ความคิดอะไรแผลงๆแบบนี้?

 " หน้าตาพวกข้าเหมือนคนพูดเล่นรึไง?" ชายหนุ่มบนบัลลังก์​ตอบเสียงเรียบ

 " แต่ยังไงก็ไม่ได้เพคะ!" เอ็ดน่าพูดเสียงแข็ง

 " ถ้าฝ่าบาทไม่อยู่แล้วใครจะคอยดูแลพวกมิติต่างๆล่ะเพคะ?" ลิเลียน่าพูดเสริม

 " ก็พวกเจ้าไง?"

 " แต่พวกเรา-"

 " หรือพวกเจ้าจะปฏิเสธว่าที่ผ่านมา การที่มิติพวกนั้นสงบสุขดีไม่ใช่ฝีมือของพวกเจ้า?" ประโยคนี้ของจักรพรรดิทั้งสองทำให้ทั่วทั้งห้องโถงเงียบชะงักไป

  เหล่าพระเจ้าที่กำลังคิดจะขัดขวางการลงไปเที่ยวเล่นในมิติของเจ้านายทั้งสองเป็นอันต้องเงียบไปเพราะหาเรื่องมาเถียงกลับไม่ได้ ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่จักรพรรดิ​ทั้งสองว่า ตั้งแต่มิติทั้งหลายถือกำเนิดมา ฝ่าบาทก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือดูแลพวกมันเลย ทำเพียงเฝ้ามองและปล่อยให้ทุกอย่างถูกแก้ไขด้วยตัวเอง ส่วนพวกเขาก็ต้องคอยช่วยดูแลมิติต่างๆแทน อาจมีบ้างที่บางเรื่องต้องมาขอคำแนะนำจากฝ่าบาท แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และไม่ได้มีเกิดขึ้นบ่อยนัก

 " ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ยังไงก็ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!" หลังจากเงียบไปสักพัก เทรเลอร์​ก็เอ่ยออกมา

 " แต่สำหรับกระหม่อม ถ้าพระองค์​จะลงไปเที่ยวเล่นในมิติพวกนั้น กระหม่อมก็ไม่ขัด" ลีออนโพล่งขึ้น

 " ลีออน! เจ้าพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน?!" เทรเลอร์​กับเอ็ดน่าและลิเลียน่าหันไปตะโกนใส่ลีออนพร้อมกันทันที

 " ถึงฝ่าบาทจะไม่อยู่ แต่ข้าก็คิดว่าพวกเราดูแลพวกมิติต่างๆได้ ดังนั้นข้าก็เห็นด้วยกับลีออน" นาธานพูดต่อ ตอนนี้เขากับลีออนเข้ากันได้ดีต่างจากเวลาว่างนัก

 " แต่ว่า-"

 " ถ้าฝ่าบาทอยากไปจริงๆ เจ้าคิดเหรอว่าจะห้ามได้?" ประโยคนี้ของนาธานทำให้คนที่กำลังจะขัดต้องเงียบไป ก่อนจะเงียบยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของลีออน

 " และถึงพวกเจ้าจะเถียงข้ากับนาธานชนะ แต่คิดเหรอว่าจะเถียงฝ่าบาทได้?"

  จุก...คำคำนี้อธิบายความรู้สึกของพระเจ้าทั้งสามหรือเทรเลอร์​กับเอ็ดน่าและลิเลียน่าได้เป็นอย่างดี

  ทำไมพวกเขาจะไม่รู้? ว่าถ้าเรื่องไหนที่ฝ่าบาทตั้งใจจะทำแบบจริงๆจังๆแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ จะมีคำว่าผิดพลาดหรือไม่สำเร็จไม่ได้เด็ดขาด และถึงจะเอาพวกเขาทุกคนมาเถียงฝ่าบาทจนปากเปียกปากแฉะหรือจนเสียงแหบหาย ฝ่าบาทก็สามารถเถียงพวกเขาจนชนะได้ด้วยประโยคเพียงไม่กี่ประโยค...แล้วแบบนี้จะมีอะไรบ้างที่พวกเขาห้าม

 " สรุปจะเอายังไง?" จักรพรรดิ​นีสาวที่ท้าวแขน​กับที่วางแขนบนบัลลังก์แล้ว​ถามด้วยนํ้าเสียงเบื่อหน่ายเมื่อฟังคนใต้ปกครองทุ่มเถียงกันไปมาได้สักพัก

 " พวกกระหม่อมไม่มีอะไรจะขัดพ่ะย่ะค่ะ" ลีออนหันมาตอบแทนทุกคน

 " แต่มีข้อแม้ว่าทุกครั้งที่พวกท่านไปเที่ยวครบมิติหนึ่ง พวกท่านจะต้องกลับมาที่นี่อีกหนึ่งครั้งก่อนจะลงไปเที่ยวเล่นในมิติต่อไป และทุกครั้งที่ลงไปในมิติ พระองค์​จะต้องนำความทรงจำและพลังของพระองค์​ติดตัวไปด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ"

 " ตกลง แต่พวกข้าก็มีข้อแม้เหมือนกัน พวกเจ้าห้ามไปพบข้าเด็ดขาดในช่วงที่ข้าลงไปเที่ยวเล่นในมิติพวกนั้น"

  หลังจากนั้น จักรพรรดิ​ผู้ยิ่งใหญ่​ทั้งสองก็ไปเตรียมการสำหรับการลงไปเกิดในมิติแรก และการเตรียมการที่ว่าก็ไม่ใช่อะไร แต่เป็นการพาร่างอันงดงามไร้ที่ติของตนเองไปเก็บรักษาไว้ในจุดที่ลึกที่สุดภายในปราสาท ก่อนจะถอดดวงจิตที่ยังคงมีความทรงจำทุกอย่างอยู่ครบไปยังมิติหนึ่งที่ถูกสุ่มเลือกและจุติอยู่ในครรภ์ของสตรีนางหนึ่ง...และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตในมิติแรกที่จักรพรรดิ​ผู้ยิ่งใหญ่​เลือกที่จะลงไปเกิด

  ซึ่งในขณะที่​จักรพรรดิ​ผู้ยิ่งใหญ่​กำลังลงไปเที่ยวเล่นในที่ที่คนเองเลือก เหล่าผู้ติดตามอย่างพระเจ้า​ทั้งห้าก็ทำหน้าที่ดูแลมิติอื่นๆเป็นอย่างดี และไม่ได้ละเมิดกฎโดยการลงไปพบเจ้านายทั้งสองเลยแม้แต่น้อย

  และเมื่อการใช้ชีวิตในฐานะของคนในมิติแรกจบลง ดวงจิตของสองผู้ยิ่งใหญ่​ก็หวนกลัยคืนสู่ที่อยู่ที่แท้จริง ก่อนจะกลับลงไปเที่ยวเล่นต่อในมิติใหม่ๆ...ทุกอย่างวนเวียนเป็นวัฏจักร​แบบนี้ไปเรื่อยๆ จักรพรรดิ​ทั้งสองสนุกกับการเที่ยวเล่น บ้างเป็นสามัญชน บ้างเป็นเชื้อพระวงศ์​ บ้างเป็นมนุษ​ย์ บ้างเป็นปีศาจ เป็นอะไรหลายๆอย่าง ส่วนพระเจ้าทั้งห้าก็ยังคงทำหน้าที่ของตนเองและรอคอยการกลับมาของเจ้านายทั้งสอง บางครั้งก็เร็ว บางครั้งก็ช้า เพราะเวลาในแต่ละมิตินั้นแตกต่างกัน

  จนในที่สุด...จุดที่ความเบื่อของมหาจักร​พรรดิผู้ยิ่งใหญ่​ทั้งสองได้เริ่มก่อเกิดขึ้นอีกครั้งและมากขึ้นเรื่อยๆจนทั้งสองทนไม่ไหว...

 " พวกเจ้าจะไปจริงๆเหรอ?!"

 "..."

  เสียงตะโกนมาแต่ไกล ทำให้คนทั้งเจ็ดที่อยู่ในสวนต้องหันไปมอง

 " สหายรักพูดเรื่องอะไร?" จักรพรรดิ​นีหันมาถามผู้มาใหม่ทั้งสี่ หรือก็คือสหายรักของจักรพรรดิทั้งสอง ทั้งสี่คนนี้เองก็ถูกสร้างขึ้นเหมือนกับพระเจ้าทั้งห้า เพียงแต่ไม่ได้มีหน้าที่อะไรเป็นหลัก อาจมีบ้างที่จะมาพูดคุยคลายเหงาให้กับจักรพรรดิ​ทั้งสอง บ้างก็ไปช่วยงานพระเจ้าทั้งห้า

 " พวกข้าได้ข่าวมาว่าเจ้าสองคนกำลังจะไปเกิดใหม่ในมิติโดยไม่เอาอะไรติดตัวไป!" หญิงสาวหนึ่งในสี่คนหรืออเดลพูดเสียงดัง ส่วนคนถูกถามก็พยักหน้ารับ

 " พวกข้าไปด้วย!" สหายรักทั้งสี่สวนกลับทันที

 " ตามใจ แต่พวกเจ้าต้องจัดการตัวเองนะ" พูดจบก็หันไปจัดการบางอย่างกับพระเจ้าทั้งห้าต่ออย่างไม่คิดจะสนใจเพื่อนรักทั้งสี่เลยแม้แต่น้อย

 " เอาใหม่นะ การลงไปเกิดในมิติครั้งนี้พวกข้าจะไม่เอาอะไรไปเลย แม้แต่ความทรงจำหรือพลัง ง่ายๆคือเหมือนกับวิญญาณ​ทั่วไปที่กำลังจะลงไปเกิด

  พวกข้าจะลงไปเที่ยวในมิติสักสองสามมิติติกันโดยไม่กลับมาที่นี่ หลังจากนั้น พวกเจ้าจะต้องให้ใครคนหนึ่งมาบอกว่าตัวเองเป็นพระเจ้า เป็นเหมือนคนที่อยู่เหนือพวกข้า แล้วพาพวกข้าไปยังมิตินี้" พูดจบก็ชี้ไปยังลูกแก้วลูกหนึ่งขนาดเท่าลูกฟุตบอลที่ภายในแสดงภาพมิติหนึ่ง ซึ่งมิตินั้นมีทั้งพลังเวทย์​ สัตว์​เวทย์​ มนุษย์​ เทพ ปีศาจ ภูติ อาณาจักรต่างๆ แถมที่นั่นยังมีการนับถือจักรพรรดิ​ทั้งสองว่าอป็นผู้สร้างโลกอีกด้วย ซึ่งสถานที่ที่จักรพรรดิ​ทั้งสองอยู่นั้นก็คือมิติแห่งเวทมนต์ที่หายสาปสูญ​ไป

 " แล้วยังไงต่อครับ?" เทรเลอร์​ถามต่อ คนถูกถามจึงอธิบายต่อไป

 " ถ้าจะให้ลงไปเที่ยวเล่นอย่างเดียวก็คงไม่สนุก...ดังนั้น ข้าจะแบ่งความทรงจำออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งฝากไว้ที่พวกเจ้า แล้วอีกส่วนก็ให้พวกเจ้านำไปซ่อนไว้ส่วนไหนก็ได้ในมิติที่ข้าจะให้พวกเจ้าพาไปเป็นมิติสุดท้ายเพื่อหามันให้เจอ"

 " พระองค์​จะเอาของสำคัญ​อย่างความทรงจำตั้งครึ่งหนึ่งไปเล่นซ่อนหาของ?" ลิเลียน่าพูดขึ้น

 " ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ยังไงพวกเราก็รู้อยู่แล้วนี่นาว่าความทรงจำของฝ่าบาทอยู่ที่ไหน" เอ็ดน่าขัด

 " ไม่ หลังจากที่พวกเจ้านำความทรงจำส่วนนั้นไปซ่อนแล้ว พวกเจ้าทุกคนจะต้องลบความทรงจำออกทุกคน"

 " ห๊ะ!" พระเจ้าทั้งห้าส่งเสียงออกมาดังลั่น

 " ตามนั้น และไม่ใช่แค่เรื่องที่ซ่อนของความทรงจำอย่างเดียวที่พวกเจ้าต้องลบออกไป เรื่องวันนี้ แผนการ​ทุกอย่างต้องถูกลบออกให้หมด เหลือไว้เพียงแค่คำสั่งที่ข้ามอบหมายให้เท่านั้น"

 " ฝ่าบาท!" คราวนี้เสียงของพระเจ้าทั้งห้าดังยิ่งกว่าเดิมซะอีก

 " ห้ามขัดคำสั่ง ทีนี้เรื่องความทรงจำที่ข้าจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกจะเป็นส่วนที่ไม่มีความสำคัญ​อะไร ส่วนมากเป็นประสบการณ์​ในตอนที่ข้าลงไปเที่ยวเล่นในมิติต่างๆ ซึ่งส่วนนี้ข้าจะฝากเอาไว้กับพวกเจ้า ถ้าตัวข้าในตอนที่ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ขอความทรงจำส่วนนี้ พวกเจ้าก็มอบให้ข้าสองคนได้ทุกเมื่อ และส่วนต่อมาจะเป็นเรื่องทุกอย่างที่เหลืออยู่ รวมถึงเหตุการณ์​ในวันนี้ด้วย ซึ่งความทรงจำส่วนนี้จะเป็นส่วนที่พวกเจ้าจะต้องนำไปซ่อน"

 "..." คนฟังดูท่าว่าจะเป็นใบ้ไปแล้ว แต่คนพูดก็ยังคลไม่หยุด

 " จริงสิ พวกเจ้าอย่าลืมสร้างหรือทำอะไรที่เป็นร่องรอยหรือเบาะแสด้วยนะ ว่าความทรงจำของพวกข้าอยู่ที่ไหน" หลังจากนั้นจักรพรรดิ​ทั้งสองก็เริ่มกลับมาคิดอีกครั้งว่ายังมีอะไรที่ยังไม่ได้จัดการอีกรึเปล่า จนกระทั่ง...

 " ก่อนที่พวกข้าลงไปเที่ยวเล่นในมิติโดยไม่นำความทรงจำไป พวกเจ้าต้องไปจัดการเตรียมทุกอย่างในมิติที่ข้าเลือกให้พร้อม และที่สำคัญ​ ข้ามีเรื่องจะให้พวกเจ้าไปทำ" คราวนี้เหล่าพระเจ้าทั้งห้าต่างหน้านิ่วคิ้วขมวดมากกว่าเดิม

 " เรื่องอะไรพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ?"

 " พวกเจ้าช่วยไป..."

。

。

。

。

。

 " แค่นี้แหละ"

 " เห้อ ฝ่าบาท กระหม่อมขอถามหน่อยเถอะ ทั้งหมดที่พระองค์​ทำไปเนี่ย มันมาจากอะไรพ่ะย่ะค่ะ?" เทรเลอร์​ถอนหายใจหนักๆ

  คนถูกถามทั้งสองหันมามองหน้ากันก่อนจะตอบออกไปพร้อมกันว่า "เบื่อ" คำเดียว ใช่ คำเดียวจริงๆ และคำคำเดียวคำนี้นี่แหละ ที่เป็นบ่อเกิดของความวุ่นวายทั้งหลาย

 " ถ้างั้นพวกข้าก็จะไปเที่ยวกับเจ้าสองคนในมิติแรกๆที่พวกเจ้าจะไปด้วยล่ะกัน" มาร์ค​หรือหนึ่งในสหายรักทั้งสี่ขององค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองพูดขึ้น

 " อืม"

  หลังจากที่การประชุมทุกอย่างจบลง เหล่าพระเจ้าทั้งห้าก็ไปจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม และในที่สุดก็ถึงเวลาที่มหาจักร​พรรดิผู้นยิ่งใหญ่​ทั้งสองและสหายรักทั้งสี่จะลงไปเที่ยวเล่นในมิติที่ถูกเลือก

รอยต่อระหว่างมิติ

 " รับไป" มือสองคู่ของจักรพรรดิทั้งสองส่งของที่อยู่ในมือที่มีรูปร่างเป็นลูกแก้วใสๆ ซึ่งภายในบรรจุความทรงจำของคนหกคนเอาไว้ส่งให้กับลีออน

 " เมื่อพวกข้าไป พวกเจ้าก็นำความทรงจำของตนเองเกี่ยวกับเหตุการณ์​ทุกอย่างเก็บลงไปในลูกแก้วนี้ แล้วนำมันไปซ่อนในมิติที่ข้าเลือก ก่อนจะลบความทรงจำเกี่ยวกับที่ซ่อนขอลลูกแก้วใบนี้ทิ้งไปซะ"

 " พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ" พระเจ้าทั้งห้าตอบรับเสียงหนักแน่น

 " ถ้างั้นพวกข้าไปล่ะ" กล่าวจบ คนทั้งหกก็เดินเข้าไปในประตูมิติที่เปิดรออยู่ก่อนแล้วโดยมีจักรพรรดิ​ทั้งสองเป็นผู้เดินนำไปสองคนแรก แต่แล้ว...

ตุบ!

 " น้อมส่งเสด็จพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ! ขอฝ่าบาทเดินทางปลอดภัย! และทรงสำราญกับชีวิตใหม่!"

  พระเจ้าทั้งห้าคุกเข่าลงกับพื้นและพูดออกมาเสียงดังชัดเจน...เพราะเวลาในแต่ละมิติมันแตกต่างกัน การจากไปของจักรพรรดิทั้งสองในครั้งยี้จึลไม่อาจแน่ชัดว่าจะยาวนานหรือสั้นมากแค่ไหน เพราะมิติที่พระองค์​จะเสด็จไปไม่ได้มีแค่ที่เดียว ถึงจะเคยชินกับการห่างไกลกับเจ้านายทั้งสอง แต่มันก็ยังอดใจหายไม่ได้สำหรับพระเจ้าทั้งห้า ตลอดเวลาตั้งแต่ถูกสร้างให้มีชีวิตอยู่ พวกเขาก็เคยชินกับใบหน้าที่งดงามสูงส่งแต่แสดงเพียงความเฉยชา แล้วไหนจะเวลาที่พวกเขาเถียงกับพระองค์​แล้วไม่เคยชนะอีก บางครั้งก็ได้มานั่งคุยเล่นกัน ถึงจะไม่บ่อย แต่ถ้าช่วงเวลาเหล่านั้นหายไป...

  เอาเถอะ อย่างน้อยก็ขอให้ได้อวยพรให้ฝ่าบาทได้ทรงเกษมสำราญกับการใช้ชีวิตในมิติใหม่หน่อย ถึงแม้ฝ่าบาทอาจจะไม่ได้สนใจคำอวยพรของพวกเขาเลยก็เถอะ

แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าทั้งห้าจะคิดผิดไปไม่น้อย...

 " พวกเจ้าก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะกัน ถ้าข้ากลับมาแล้วพบกับความวุ่นวาย...คงจะรู้นะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง" เสียงราบเรียบสองเสียงดังขึ้นแต่กลับไม่เห็นตัวคนพูด เพราะตัวของทั้งสองคนได่ก้าวเข้าไปในประตูมิติแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น พระเจ้าทั้งห้าก็อดตื่นเต้นไม่ได้

 " พ่ะย่ะค่ะ!/เพคะ!"