ตัวร้ายข้ามมิติ
ตอนที่ 57 : เจ้านายกับลูกน้องสองคู่
" เบื่อชะมัด" โรสพูดออกมาหน้าบึ้ง
" นั่นสิ" ราฟเองก็พูดออกมาด้วยท่าทางไม่ต่างกัน
หลังจากที่เอาเอกสารไปส่งให้รุ่นพี่ที่สภานักเรียนเสร็จ พวกเขาก็มานั่งทำหน้าเซ็งอย่างคนเบื่อโลกอยู่ที่สวนของวาซีรอสเพราะไม่มีอะไรให้ทำ การบ้านที่พวกอาจารย์สั่ง พวกเขาก็ทำจนหมดแล้วด้วย งานอย่างอื่นก็ไม่มีให้ทำ
" เห้อ มีที่ไหนใกล้ๆให้ไปเที่ยวบ้างมั้ยนะ?" โรสพึมพำ
"..."
"..."
" ไปที่ห้างกันมั้ย?" ราฟหันมาถามอีกคน
" ก็ดีนะ ฉันอยากไปหาเจ๊ลิสด้วย" โรสตอบรับทันที
ยังไงซะ ที่วาซีรอสก็ไม่ได้มีกฎห้ามนักเรียนออกนอกโรงเรียนก่อนเวลาอยู่แล้วด้วย แถมห้างที่มีร้านsnowdewสาขาย่อยที่อยู่ใกล้กับอควาเรสก็ไม่ได้อยู่ไกลกับวาซีรอสมากด้วย นั่งรถม้าไปไม่นานก็คงจะไปถึง ดังนั้นก็คงจะไมมีปัญหาอะไร
ห้าง
ร้านsnowdew
" ท่านหญิง~" เสียงชายที่ถูกดัดดังขึ้นพร้อมกับร่างที่พุ่งเข้ามาหาคนสองคนที่เพิ่งจะมาถึง
" สวัสดีครับ/ค่ะ"
" สวัสดีค่ะ มาทำอะไรกันเอ่ย? ยังอยู่ในเวลาเรียนไม่ใช่เหรอ?" เจ๊ลิสถามต่อ
" พวกเราไม่ได้ลงเรียนคาบบ่ายน่ะครับ ก็เลยมาเที่ยว" ราฟตอบส่วนเจ๊ลิสก็พยักหน้ารับรู้
" อ่อ จริงสิ องค์ราชินีแห่งเฟอร์เดียสั่งลงมาว่าอยากได้สร้อยคอที่เป็นฝีมือของท่านหญิงกับเจ้าชายน่ะค่ะ" เจ๊ลิสพูดต่อ
" ท่านป้าเหรอ?" โรสพึมพำเบาๆ
หลังจากจบเทอม1ของอควาเรสและเธอกับคนอื่นๆก็ตั้งใจว่าจะสอบเข้าวาซีรอส เธอก็ไม่ได้ออกแบบชุดหรืออะไรให้กับเจ๊ลิสอีกเพราะอยากมุ่งเป้าไปที่การเรียน แต่เจ๊ลิสก็มาขอให้เธอออกแบบชุดให้อีกครั้ง ไม่ต้องบ่อยก็ได้ และด้วยความนึกสนุก เธอเลยไปขอให้ราฟออกแบบชุดแล้วเอาไปให้เจ๊ลิสแทน แล้วผลก็ไม่ต่างจากที่คิดนัก งานของราฟดีพอๆกับงานของเธอ จึงกลายเป็นว่าเธอกับราฟจะช่วยกันออกแบบของต่างๆให้เจ๊ลิสเมื่อเจ๊มาขอ ซึ่งงานที่เธอกับราฟจะเป็นงานที่สำคัญมากและไม่ได้มีบ่อยๆ
และที่น่าแปลกใจคืองานของเธอกับราฟถูกยกย่องให้เป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดของวงการแฟชั่นในโลกนี้ ซึ่งบวกกับข้อตกลงที่เคยทำไว้กับเจ๊ลิสว่าจะไม่เปิดเผยออกไปว่าใครเป็นคนออกแบบของพวกนั้น ทำให้คนที่ออกแบบพวกมันหรือก็คือเธอกับราฟถูกเรียกจากคนในวงการในทางต่างๆอย่างเช่นว่าเป็นบุคคลลึกลับที่มีความสามารถบ้างล่ะ อะไรบ้างล่ะ
" แล้วองค์ราชินีอยากได้สร้อยแบบไหนเหรอครับ?" ราฟถามต่อ
" มาคุยกันข้างในสิ เดี๋ยวเจ๊จะอธิบายรายละเอียดให้" เจ๊ลิสชักชวนและอีกสองคนก็ไม่ปฏิเสธ จึงกลายเป็นว่าทั้งสามคนอยู่คุยเรื่องงานกันจนเวลาผ่านไปสักพัก พวกราฟกับโรสก็ออกจากร้านsnowdewเพราะหมดธุระแล้ว
" อะไรเหรอ?" ราฟหันมาถามโรสเมื่อเดินออกมาจากร้านsnowdewได้สักพักแล้วเธอเกิดหยุดเดินกะทันหัน และเมื่อหันไปมองก็พบว่าเธอกำลังมองอะไรบางอย่างอยู่ และเมื่อเขาไล่สาสตาไปก็พบกับร้านคาเฟ่ขนมหวาน และปฏิกิริยาของคนด้านข้างก็ทำเอาเขาต้องเผยยิ้มบางๆ เพราะเธอกำลังต้องร้านคาเฟ่นั่นด้วยดวงตาเป็นประกายราวกับเด็กพบของเล่น
" ไปกันเถอะ" ราฟพูดพลางจูงมืออีกคนเดินเข้าร้านคาเฟ่
เมื่อเข้ามาในร้านและนั่งลงตรงโต๊ะมุมหนึ่งก็มีพนักงานมารับเมนู ทั้งสองคนจึงสั่งของกินไป และรอไม่นานนักก็มีของที่พวกเขาสั่งไปวางอยู่ลนโต๊ะตรงหน้า
" อร่อยมั้ย?" ราฟถามอีกคนที่กำลังตักเค้กที่ส่วนหนึ่งเป็นไอศกรีมเข้าปาก
" อร่อยสิ" โรสพยักหน้าส่วนคนได้รับคำตอบก็เผยยิ้มบางๆก่อนจะลงมือทานของที่ตัวเองสั่งมาบ้าง แต่เขาก็ต้องชะงักลงเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของอีกคน
" แต่นายทำอร่อยกว่า" โรสตอบตามที่คิดก่อนจะก้มหน้าลงทานขนมต่อจนไม่ทันได้สังเกตุใบหน้าของอีกคนที่กำลังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม
" จริงสิ เรื่องนี้ฉันยังไม่รู้เลย ในบรรดาของกินที่ฉันทำให้ นายชอบทานอะไรมากที่สุดเหรอ?" เธอถามต่อเพราะเรื่องนี้เธอยังไม่รู้จริงๆ ราฟเป็นคนกินง่าย อาหารอะไรที่เธอทำเขาก็บอกว่าอร่อยหมด ทำให้เธอยังไม่รู้ว่าเขาชอบทานอะไร
" อาหารที่เธอทำมันก็อร่อยหมดนั่นแหละ แต่ถ้าถามว่าชอบอะไรมาที่สุดก็คงจะเป็น..." เขาลากเสียงพลางเหลือบตามองคนที่กำลังรอคำตอบอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
" คนทำอาหาร"
"..."
" อะไร?" เขาถามพลางยิ้มกริ่มเมื่อเห็นอีกคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาคือมือบางสีขาวอมชมพูที่ยื่นมาแตะที่หน้าผากของเขาแทน
" นายไม่สบายเหรอ? หรือว่ากินอะไรแปลกๆเข้าไป?" โรสถามด้วยนํ้าเสียงจริงจัง
" ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?"
" ก็ปกตินายพูดคำหวานเลี่ยนแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ?
" ฉันพูดคำหวานที่ไหน ที่พูดไปน่ะเรื่องจริงทั้งนั้นแหละ" เขาพูดต่อก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับมือขาวที่ยังอังอยู่ที่หน้าผากของเขาขึ้นมาจุมพิตแผ่วเบาพร้อมกับส่งสายตาสื่อความหมายไปยังอีกคนที่กำลังหน้าแดงน้อยๆจนเขาอดยิ้มไม่ได้
" ยิ้มอะไรไม่ทราบ" โรสพูดพลางชักมือกลับส่วนอีกคนก็ปล่อยมือของเธออย่างง่ายดาย
ให้ตายเถอะ เขาจะหัดมียางอายบ้างได้มั้ย? ถ้าเป็นในที่ลับตาคนเธอจะไม่อายเลยสักนิด แต่นี่กลับเป็นในร้านขนม แถมคนก็ใช่ว่าจะมีน้อยๆ อันที่จริงตอนเข้ามาก็มีคนมองเธอกับเขาอยู่แล้ว แล้วการกระทำของเขาเมื่อกี๊ก็ทำให้เธอกับเขาตกเป็นเป้าสายตามากกว่าเดิม
" ซื้อไปฝากเจ้าพวกนั้นด้วยดีมั้ย?" โรสถามกลบเกลื่อน
" ก็ดี แต่ของพวกแฝดคงต้องซื้อไปเยอะหน่อยนะ" ราฟตอบ
หลังจากทานเสร็จ พวกเขาก็ไปสั่งของเพิ่มเติมให้พวกอลันก่อนจะไปเดินดูตามห้างต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะเดินทางกละบไปรอทุกคนที่หอพัก เพราะยัลไม่ถึงเวลาที่ทุกคนจะเลิกเรียน แต่เพราะความเบื่อหน่ายที่เกิดจากการว่างงานและไม่มีอะไรทำ พวกเขาจึงเข้าไปหาอะไรทำในมิติแทน แต่แล้ว สิ่งที่พวกเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา
" ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! เจ้าปีศาจ!"
" ทำไมภรรยาถึงเรียกสามีว่าปีศาจล่ะ?"
" สามีบ้านเจ้าน่ะสิ!"
" เจ้าพูดอะไรน่ะ? เจ้าเป็นภรรยาของข้าต่างหาก และข้าก็ป็นสามีของเจ้า"
" เจ้า!"
ถึงแม้ว่าจะมีบุคคลมาใหม่เดินเข้ามาภายในห้องแล้ว แต่คนสองคนที่กำลังสนทนากันด้วยความสนิทสนมก็ยังคงไม่รู้ตัว
" อะแฮ่ม!" เสียงกระแอมทำให้ลีออนและนาธานหันไปมองตรงริมประตูห้องนั่งเล่น ก่อนที่ลีออนจะเป็นฝ่ายผลักนาธานออกแล้วลุกขึ้นจากโซฟา เพราะเมื่อกี๊เขากำลังถูกนาธานคร่อมอยู่บนโซฟา
" ฝะ ฝ่าบาท มีอะไรเหรอ?" ลีออนถามเสียงตะกุกตะกัก
" ไม่มีอะไรมาก แค่เบื่อๆเลยมาหาอะไรทำ" ราฟตอบออกไป
" ก็ตามนั้นแหละ แล้วพวกนายล่ะ? กำลังทำกันอยู่?" โรสถามกลับพลางยิ้มกริ่มแต่ลีออนกลับทำหน้าเคร่งเครียดจนเหงื่อตก
" ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พวกเราแค่กำลังเพิ่มความสนิทสนมกันอยู่ก็เท่านั้น" นาธานเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้างลีออนก่อนจะพูดขึ้น
" อ่อ ถ้างั้นก็แล้วไป" โรสพยักหน้าทั้งๆที่ยังคงยิ้มกรุ้มกริ่ม
" แล้วก็นี่ด้วย พวกเราซื้อมาให้" ราฟพูดพลางยื่นถุงที่ด้านในบรรจุขนมหวานเอาไว้อยู่ ขนมหวานที่พวกเขาซื้อมานอกจากส่วนของพวกอลันแล้วก็ยังมีของลีออนและนาธานอยู่ด้วย
" ขอบคุณมากครับ" นาธานพูด
" ข้าจะเอาไปใส่จาน" ลีออนพูดจบก็หายลับไปในห้องครัวพร้อมกับขนมทันที
" พวกท่านนั่งก่อน" นาธานผายมือให้ราฟกับโรสไปนั่งที่โซฟาส่วนคนได้รับคำเชิญก็ทำตามแต่โดยดี และแล้วบทสนทนาเล็กๆก็เกิดขึ้น นาธานเล่าสิ่งต่างๆเกี่บวกับตัวเขาและเรื่องอื่นๆให้เจ้านายทั้งสองคนฟัง แต่เมื่อลีออนเดินเข้ามาพร้อมกับขนมบทสนทนาก็หยุดลง
" พวกท่านไม่กินเหรอ?"
" พวกเรากินมาแล้ว" โรสกับราฟตอบไปพร้อมกัน
" ห่วงแต่คนอื่น เจ้านั่นแหละ รีบทานเข้า เดี๋ยวก็ไม่มีแรงมาดูแลข้าหรอก" นาธานพูดต่อ
" เจ้าบ้า! ใครจะไปดูแลเจ้ากัน!" ไม่ทันขาดคำ ลีออนก็สวนกลับทันที
" ภรรยาก็ต้องดูแลสามีสิ แต่ถ้าเจ้าอยากให้ข้าดูแลเจ้าบ้างก็ไม่เป็นไร ข้ายินดี"
" ไม่ว่าแบบไหนข้าก็ไม่เอา!"
และแล้วสงครามนํ้าลายก็เริ่มขึ้นอีกครั้งโดยครั้งนี้มีคนฟังอย่างโรสกับราฟนั่งฟังกันอยู่ด้วย และทั้งสองก็ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่ได้ขัดขวางการสานสัมพันธ์ระหว่างคนอีกสองคน เพราะในสายตาของพวกเขา ภาพของลีออนและนาธานก็ดูเป็นภาพคู่รักคู่หนึ่งที่น่ารักและเหมาะสมกันมากทีเดียว
5นาทีผ่านไป
ไม่ ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มไม่น่ารักแล้ว แต่น่ารำคาญเสียมากกว่า เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะเจ้าสองคนที่เมื่อ5นาทีก่อนเริ่มทะเลาะกัน ตอนนี้ก็ยังคงทะเลาะกันอยู่น่ะสิ แถมมันก็เริ่มน่ารำคาญมากขึ้นด้วย จนในที่สุด...
" หยุด! ถ้าใครยังเถียงต่อเดี๋ยวแม่จะฟาดให้!"
"..."
ลีออนและนาธานหยุดเถียงกันทันทีที่โรสพูดขัด ก่อนจะหันหน้ามาทางโรสกับราฟแล้วคุกเข่าลงเพราะรู้ว่าตนทำผิด
" ขออภัย"
" จะเถียงกันก็ไปเถียงเวลาอื่นสิ ตอนนี้มากินขนมให้เสร็จก่อน" โรสถอนหายใจเล็กน้อยส่วนลีออนกับนาธานก็เลิกเถียงกันแล้วกลับมาทานขนมต่อ
" จะว่าไป เมื่อกี๊ท่านแทนตัวเองว่าแม่เหรอ?" ลีออนถามโรสพลางทำหน้าล้อเลียน
" หึๆ แล้วอยากโดนแม่ฟาดมั้ยล่ะจ๊ะ?" โรสถามด้วยนํ้าเสียงหวานแหววขัดกับรอยยิ้มที่ช่างดูอำมหิตบนใบหน้าจนลีออนต้องยกมือขึ้นมาลูบแขนเบาๆด้วยความขนลุก
" อืม...ถ้าองค์จักรพรรดินีเป็นแม่ ถ้างั้นพ่อก็ต้องเป็นองค์จักรพรรดิสินะ" นาธานพูดต่อโดยไม่ได้สังเกตุใบหน้าของโรสเลยแม้แต่น้อย
"..."
" ไม่เลว" ราฟพึมพำเบาๆจนไม่มีใครได้ยิน
" อะไรนะ?" โรสหันไปถามเขา เพราะเธอไม่ได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี๊
" โรส"
"..."
" มีลูกกันมั้ย?"
"..."
"!!!"
คำถามที่หลุดออกมาจากปากของราฟทำให้โรสนิ่งไป ส่วนลีออนกับนาธานนั้นตัวแข็งไปแลเวเพราะความตกใจ แต่แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าเดิมก็เกิดขึ้น...
" ก็เอาสิ" โรสตอบด้วยนํ้าเสียงท้าทายพร้อมรอยยิ้มบางๆประดับบนใบหน้า
ดูจากเหตุการณ์ในวันนี้แล้ว ถ้าเธอทำท่าเขินอายกับคำพูดล้อเล่นของเขา ก็คงจะเข้าทางเขาไปอีก และเธอก็คงจะยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ จึงต้องท้าทายเขากลับไป
แต่เธอก็คงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคำพูดของตัวเองได้สร้างความนื่นตะลึงให้กับลีออนและนาธานมากแค่ไหน
" ถ้างั้นก็มามีกันตอนนี้เลยดีกว่า!" ราฟพูดก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันมามองโรสด้วยสายตาจริงจัง และนั่นก็ทำให้โรสรู้แล้วว่าสิ่งที่เขาพูดมาคือสิ่งที่เกิดจากความนึกคิดจริงๆ ไม่ใช่การล้อเล่นอย่างที่เธอเข้าใจ และเมื่อคิดได้อย่างนี้ ร่างบางก็ลุกขึ้นจากโซฟาเช่นกัน ก่อนจะค่อยๆถอยหลังไปเรื่อยๆเพื่อให้ห่างจากอีกคนที่ก้าวเข้ามาใกล้เธอ จนในที่สุด เธอก็สัมผัสได้ถึงความแข็งของกำแพงและแขนแกร่งสองข้างที่กักขังเธอไว้
" จะเอาผู้หญิงหรือผู้ชายดีล่ะ?" ราฟถามพลางหยิบผมช่อหนึ่งของโรสขึ้นมาดม
" มะ ไม่เอาสิ ฉันแค่ล้อเล่นนะ" โรสพูดพลางยิ้มแห้ง
" แต่ฉันจริงจังนี่" เขาพูด ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงมาให้ใกล้กับอีกคนมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดโรสก็ผลักเขาออก
" ฉันไปข้างนอกก่อนนะ!" พูดจบก็ก้าวเท้าออกไปด้านนอกคฤหาสน์ทันที เพราะขืนให้เธออยู่ตรงนี้ต่อก็คงหนีไม่พ้นโดนใครบางคนแกล้งจนหัวใจวายแน่ๆ เพราะแค่ตอนนี้ใจดวงน้อยๆของเธอก็ทำงานหนักมากพอแล้วจริงๆ
" หึๆๆ" ราฟมองตามแผ่นหลังเล็กๆจนหายไปก่อนจะแสยะยิ้มและหัวเราะออกมา
" ฝ่าบาท...พระองค์กำลังตีตราองค์จักรพรรดินีอยู่เหรอ?" ลีออนถามออกมา
" ไม่จำเป็นต้องตีตรา เพราะเธอเป็นของฉันอยู่แล้ว...เหมือนที่ใจฉันเป็นของเธอ"
"..."
" จริงสิ นาธาน นายรีบจับเจ้านี่กินซะ" ราฟพูดต่อพลางใช้มือชี้ไปที่ลีออนก่อนจะพูดต่อ "ฉันไม่อยากให้มีใครหรืออะไรมาขัดขวางตอนกำลังเข้าได้เข้าเข็ม"
"..."
" และถ้าทำสำเร็จเมื่อไหร่...ฉันจะยกให้เจ้านี่เป็นของนายโดยชอบธรรม"
" กระหม่อมรับคำสั่ง!" นาธานตอบรับอย่างขันแข็งและส่งสายตาสื่อความหมายไปยังลีออน แต่คนได้รับสายตานั่นกลับแข็งค้างไปแล้วตั้งแต่ตอนที่รู้ชะตากรรมว่าจะต้องโดนจับกิน
อืม...แบบนี้คงต้องเรียกว่าเจ้านายกับลูกน้องคู่หนึ่งกำลังวางแผนจะจับใครบางคนกิน ส่วนเจ้านายกับลูกน้องอีกคู่หนึ่งก็กำลังจะถูกจับกินสินะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
กินนเลยยยยย
กินเลยๆๆๆๆๆ
พูดอะไรออกมาาาาาาาาาาาา
สนุกดีแท้ๆ เราชอบบบบบบบบบบบบ