ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 56 : อีกครั้งกับคุณ​นางเอก

วาซีรอส

12:15น.

ทางเดิน

 " รอแป๊บ​หนึ่งนะ" เสียงนักเรียนห้องAคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่เขาจะเดินหายเข้าไปในห้องเรียนของตนเอง

  ตอนนี้พวกอลันกำลังยืนอยู่ที่ทางเดินตรงประตูหลังของห้องA พวกเขาต้องการของบางอย่างจึงต้องมาที่นี่และให้นักเรียนที่เป็นหัวหน้าห้องAไปเอาของมาให้

 " พวกนั้นทำอะไรกันน่ะ?" ฮานส์​ที่สายตาดีเกินไปบังเอิญ​เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงประตูหน้าห้องAเข้า เขาจึงชี้ให้ทุกคนมองตาม

  กำลังมีคนเอาถังนํ้าขึ้นไปวางไว้บนประตูห้อง และไม่ต้องเดาก็รู้ว่าในถังนั้นต้องมีอะไรบางอย่างใส่อยู่ในนั้นแน่นอน คงจะเป็นการกลั่นแกล้งทำนองว่าถ้ามีคนเปิดประตูเข้ามา ของในถังก็จะร่วงตกลงมาใส่คนที่เปิดประตู

 " คิดว่าใครจะเป็นผู้โชคดี?" ฝาแฝดถามด้วยนํ้าเสียงตื่นเต้นปนสนุก

 " ไม่รู้สิ แต่ทุกคนคงจะรักคนคนนั้นมากน่าดู" วิลล์​ตอบ

  และมันก็จริงของเขา​ เพราะคนคนนั้นจะต้องเป็นที่รักมากแน่ๆ คนหลายๆคนที่เห็นเหตุการณ์​ถึงได้ไม่มีใครห้ามหรือขัดขวางการนำถังนํ้าขึ้นไปวางบนประตูเลยแม้แต่คนเดียว และแน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่คิดที่จะห้ามด้วยเช่นกัน...อืม สมแล้วที่เป็นสภานักเรียนกันเกือบทั้งกลุ่ม

 " ดูเหมือนจะมาแล้วนะ" เกรเทลพูดหลังจากที่เฝ้ามองกลุ่มนักเรียนตรงประตูไปได้สักพักแล้วทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ตรงประตูก็รีบเดินกลับไปยังที่ตัวเองทันทีเมื่อคนดูต้นทางส่งสัญญาณ​มาให้ บ้างก็เดินเข้าไปอยู่ในห้องเรียน บ้างก็ยืนอยู่ตรงทางเดินระเบียงเหมือนพวกเขา

และแล้ว...

ครืด! โครม! ซ่า!

" กะ-"​

ตุบ

 " ฮ่าๆๆ" เป็นไปตามที่คาดเมื่อมีคนกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ถังบนประตูก็ตกลงมาเช่นกัน และนั่นก็ทำให้พวกอลันได้รู้ว่าของในถังไม่ใช่อะไร แต่เป็นนํ้าเปล่านั่นเอง แต่ที่เป็นของแถม คือตอนที่​ผู้หญิง​ที่โดนนํ้าในถังตกลงมาใส่แล้วกำลังจะกรี๊ด ถังใบเดิมก็ตกลงมาครอบหัวของเธอ ทำให้กรี๊ดไม่ได้ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนในห้อง และมันจะดีกว่านี้ถ้าพวกอลันได้เห็นใบหน้าของผู้หญิ​งที่โดนแกล้ง แต่เพราะมีคนบังอยู่ในตอนที่เธอเดินมา ทำให้พวกอลันไม่เห็นใบหน้าของเธอ

 " ใครทำยะ?!" ผู้หญิงคนนั้นนำถังนํ้าออกจากหัวของตัวเองแล้วปาทิ้งลงบนพื้นอย่างแรงก่อนจะตวาดถามเสียงแหลม

 " เมลโล?" คนในกลุ่มของโรสอุทานออกมาอย่างแปลกใจหลังจากได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงที่ถูกแกล้งชัดๆ

ที่แท้คนที่ได้รับความรักจากทุกคนในห้องก็คือเมลโลนี่เอง

  แต่จะว่าไป พวกเขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเลยตั้งแต่วันสอบเข้า แล้วก็ไม่เห็นจะไปสร้างเรื่องใหญ่ที่ไหนเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้ามีเรื่องก็คงจะมีข่าวมาให้ได้ยินบ้าง บวกกับฐานะของเธอที่ตอนนี้เป็นเจ้าหญิง ถ้ามีเรื่อง ข่าวลือก็คงจะหนักยิ่งกว่าเดิม

 " ยัยโรส! แกใช่มั้ย?!" เมลโลที่สายตาเหลือบมาเห็นกลุ่มของพวกอลันเข้า แลพสังเกตุเห็นโรสด้วย เธอเลยตวาดเสียงดังพลางเดินเข้ามาหาโรสด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด ทำเอาโรสได้แต่มึนงง

  เมื่อกี๊ยังถามอยู่เลยว่าใครทำ แล้วต่อมาก็มาคิดเอาเองว่าเป็นความผิดของเธอ แล้วแบบนี้ตอนแรกจะถามเพื่อ?

  แต่แล้ว เมื่อเธอคิดได้ถึงบางอย่าง โรสก็หันมามองหน้าราฟโดยอัตโนมัติ​ ซึ่งเดิมราฟก็หันมามองเธออยู่ก่อนแล้ว จึงกลายเป็นว่าพวกเขาสบตากัน แต่สิ่งที่ดวงตาสองคู่แสดงออกมาไม่ใช่ความหวานลํ้าใดๆ แต่กลับเป็นความเจ้าเล่ห์​และความสนุกเท่านั้น

  ดูจากท่าทางเกรี้ยวกราดของเมลโลในตอนนี้ พวกเขาสองคนขอพนันได้เลยว่าทุกคนคงรู้ธาตุแท้ของเมลโลจากการสารภาพ​ทุกอย่างในงานเลี้ยงหมดแล้ว ดังนั้น เมลโลที่ไม่เหลือแม้แต่เกียรติ​หรือชื่อเสียงเลยเผยธาตุแท้ออกมาได้อย่างไม่ต้องกลัวใคร เพราะเธอไม่มีอะไรจะให้เสียแล้ว และถ้าจะให้พูดจริงๆ ตั้งแต่เปิดเทอมมาก็มีเรื่องข่าวลือของเมลโลในทางเสียหายลอยมาให้พวกเขาได้ยินอยู่บ้างแม้จะเพิ่งเปิดเทอมก็ตาม แต่เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่ห้องSและนักเรียนห้องนี้ก็ไม่ค่อยจะมีเวลาให้ไปสนใจเรื่องอย่างอื่นมากนัก ข่าวลือที่พวกเขาได้ยินจึงมีน้อยมากจริงๆ

  แต่จะว่าไป...เจ้าลูเซียนกับเจ้าไรเดอร์​มันไปไหนกันนะ? เพราะถึงธาตุแท้ของเมลโลจะถูกเผยออกมาแล้ว แต่พวกเขาก็ยังได้ยินข่าวมาบ้างว่าสองคนนี้ยังคงหลงรักเมลโลอยู่ คงจะต้องเรียกว่ารักมาก เอ๊ะ หรือจะบอกว่าหลงดีล่ะ? แต่แล้วความคิดของพวกเขาก็ต้องหยุดลงเมื่อเมลโลเดินเข้ามาใกล้โรส แต่ก็ยังมีอุปสรรค​อยู่ นั่นคือพวกอลัน

 " ออกไปนะยะ! พวกชั้นตํ่า! ถึงพวกแกจะเป็นชนชั้นสูง! แต่ฉันเป็นราชวงศ์! เพราะฉะนั้น​ก็ถอยไปซะ!" เมลโลพูดด้วยความเกรี้ยวกราดแต่ไม่ได้ลงมือทำอะไรเพราะรู้ดีว่าตัวเองเสียเปรียบ จึงทำได่เพียงแค่พูดข่มขู่เท่านั้น

 " เฮ้ๆ! ตำแหน่งสูงกว่าแล้วมาทำเป็นกร่างเหรอ?" ซีน่อนกับซีเวลพูดด้วยนํ้าเสียงยียวน

 " หึ! อย่ามาทำเป็นปากเก่งหน่อยเลย เป็นแค่กาที่บังเอิญ​มีอัญมณี​อยู่กับตัวเลยได้คนรับไปเลี้ยงแท้ๆ" วิลล์​พูดยั่วโทสะต่อ

 " ใช่! แถมยังไม่แน่ว่าอัญมณี​นั่นจะเป็นของกาจริงๆรึเปล่า!" เกรเทลพูดต่ออย่างไม่เว้นช่วงให้เมลโลได้แทรกทันที และคำพูดของเขาก็ตกเป็นหัวข้อเสียงซุบซิบนินทาของคนที่อยู่รอบข้างอีกด้วย

 " เจ้าชายเกรเทลพูดถูกนะ!"

 " ก็ไม่แน่ บางทียัยเมลโลอาจจะไปขโมยตรานั่นมาจากคนอื่นอีกทีก็ได้"

 " ใช่ๆ! ฉันเห็นด้วย"

 " นั่นสิ ถ้าอย่างนั้นยัยนั่นอาจจะไม่ใช่ราชวงศ์​ก็ได้นะ"

  เสียงซุบซิบมากมายเกิดขึ้นเป็นวงกว้าง พวกอลันที่ได้ยนก็ยกยิ้มอย่างพอใจและสนุกสนาน แต่เมลโลกลับมีสีหน้าซีดเผือดและพยายามจะพูดแก้ตัวออกมา

 " มะ ไม่จริงนะ! ฉันเป็นเจ้าหญิงจริงๆ! ไม่ใช่สามัญชน​แน่นอน!" เธอพูดเสียงดังและยังคงพูดต่อไป

 " ชักจะเหมือนหมาบ้าแล้วสิ" ลิลลี่พูดออกมาอย่างดูถูก

 " ไปกันดีกว่า ฉันเบื่อแล้ว" ฮานส์​พูดต่อส่วนมาร์ตินก็พยักหน้าเห็นด้วย และในขณะที่ทุกคนกำลังจะตอบรับนั้น...

เพี๊ยะ! ตุบ

 " เพื่อนฉันฝากให้มาตบเธอน่ะ" โรสพูดพลางยิ้มเย็นหลังจากที่เพิ่งจะตบเมลโลไปฉาดหนึ่งจนเธอเลือดกบปากแถมยังล้มลงไปกองกับพื้นอีกด้วย

 " แก!" เมลโลลุกขึ้นและชี้มาทางโรสด้วยความเคียดแค้นทันที

 " เจ้าหญิงเมลโล เป็นเจ้าหญิงแล้วก็ช่วยทำตัวให้สูงส่งขึ้นด้วยครับ อย่าทำให้องค์​ราชาแห่งวินเซนต์​ต้องเจ็บปวดกับการกระทำแบบนี้" มาร์ติน​พูดออกมาและนั่นสร้างความแปลกใจให้กัลทุกคนไม่น้อย เพราะอย่างที่รู้กันว่ามาร์​ตินเป็นคนดีและสุภาพบุรุษ​ เขาจึงไม่เคยเข้าร่วมด่าเมลโลเลยสัก​ครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับเอ่ยปากซะนี่

  ในความคิดของมาร์​ตินนั้น ยังไงเมลโลก็เคยดีกับเขามาก่อน และเขาก็เชื่อว่าเมลโลจะยังคงมีด้านที่ดีแฝงอยู่แน่ๆ เขาจึงอยากจะลองพูดด้วยดีๆกับเมลโลสักครั้ง

 " สามัญชน​ชั้นตํ่าอย่างนายไม่ต้องมาสอนฉันหรอก!" ดูเหมือนว่าเมลโลจะกู่ไม่กลับเกินไปนะ และคำพูดนั่นก็เป็นดั่งค้อนที่ตอกหนามอันเดิมที่เคยปักลงที่ใจของเขาในตอนที่เมลโลเคยทิ้งเขาเพราะได้เป็นคู่หมั้นของลูเซียนให้หนามนั้นปักลงไปในใจเขาลึกกว่าเดิม

  จาก 'คุณ​มาร์ติน'​ กลายเป็น 'สามัญชน​ชั้นตํ่า'​ ตลกสิ้นดี จากที่เคยพูดกันด้วยนํ้าเสียงหวานแหววและจริงใจ กลับกลายเป็นนํ้าเสียงที่มีแต่คำด่าทอและดูถูก หึ! จริงๆเขาก็ควรจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว ว่าทุกอย่างคือการแสดงและไม่ควรคาดหวังอะไรอีก แต่สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี เห้อ มาตอนนี้ก็คงจะทำได้แค่โทษที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้ล่ะมั้ง?

 " ครับ?" มาร์ติน​หันไปมองคนที่ตบบ่าเขาอยู่เป็นเชิงถาม

 " อย่าให้โอกาสกับคนมากเกินไป เพราะบางคนมันอาจจะกู่ไม่กลับ และความหวังดีของเราที่ให้คนอื่นไปมันก็จะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเอง ที่สำคัญ...การที่คนเรามีความหวังมันก็เป็นเรื่องดี แต่ก็ควรหวังในสิ่งที่ดี ไม่ใช่หวังในสิ่งที่ภายนอกอาจจะดูงดงาม แต่จริงๆแล้วภายในกลับเน่าเฟะ แต่คราวนี้ก็ไม่เป็นไร ถือเสียว่านี่เป็นบทเรียนราคาแพงก็ได้" ราฟพูดพลางตบบ่ามาร์ติน​

  ถึงจะเขาจะไม่ใช่คนดีและไม่อยากช่วยเหลือใครโดยไม่จำเป็น แต่อย่างน้อยมาร์ติน​ก็เป็นหนึ่งในคนที่อยู่ร่วมกับเขาและโรสในโลกนี้ จะไม่ช่วยเลยก็คงไม่ได้

 " ขอบคุณ​นะครับ!" มาร์ติน​ที่คิดได้ตามคำพูดของราฟรีบโค้งตัวลงขอบคุณ​ราฟทันที ส่วยอีกคนก็ทำเพียงพยักหน้ารับ

 " ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ!" เมลโลพูดขึ้นเมื่อไม่มีใครสนใจเธอเลย

ตุบ!

 " พูดมากน่ารำคาญ​" คราวนี้เป็นลิลลี่ที่ยื่นเท้าไปเข้าไปสะกิด(?)​ที่ท้องของเมลโลจนเธอล้มลงไปอีกครั้งหนึ่ง

 " ท่านพะ-"

 " หุบปาก! ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันว่าพี่!" เกรเทลที่เห็นเมลโลกำลังจะหันมาเรียกเขาก็ตวาดเสียงดังทันที

 " เอาล่ะๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวยัยนี่จะตายซะก่อน" ฮานส์​ห้ามปราม

 " เอ่อ เจ้าชายอลาโน่ นี่ครับ" หัวหน้าห้องAที่เห็นพวกเขากำลังจะเดินจากไปก็นำของมาให้อลันทันที

 " ขอบคุณ แล้วก็ขอโทษด้วยที่สร้างความวุ่นวาย" อลันรับของมาพร้อมบอกขอโทษ

 " ไม่เป็นไรครับ"

  หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินจากไปทันที ส่วนเมลโลก็กรีดร้องออกมา ทำให้พวกอลันต้องรีบเดินออกมาจากตรงนั้นเร็วกว่าเดิ​มเพราะไม่อยากได้ยินเสียงแหลมบาดแก้วหู

 " เมื่อกี๊ท่านพี่ตบได้สุดยอดมากเลยค่ะ!" ลิลลี่เดินมากอดแขนโรสข้างหนึ่ง

 " ใช่ๆๆ" ฝาแฝดพยักหน้าเห็นด้วยทันที

 " ว่าแต่ที่เธอบอกว่าเพื่อนฝากมาตบน่ะ เพื่อนคนไหนเหรอ?" วิลล์​ถามต่อ เพราะในบรรดาพวกเขาทุกคนคงจะไม่มีใครอยากให้โรสไปยุ่งกับเมลโลมากนัก ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะพูดแบบนั้นกับโรสแน่นอน

 " เพื่อนเก่าน่ะ" โรสตอบไป

  ที่เธอบอกว่าเพื่อนฝากมาให้ตบเมลโลนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่พูดเพื่อหาเรื่องตบเมลโล ซึ่งเพื่อนเก่าที่เธอพูดไปก็แน่นอนว่าต้องหมายถึงพวกอเดล และคนที่ฝากเธอมาตบก็คือเชอร์​รี่

 " อลิส ถ้าเธอเจอยัยนั่นแล้วมันมาหาเรื่องอีกก็ช่วยตบสักทีเถอะ ถ้าเป็นฉันนะ จะเอาให้ลงหลุมไปเลย"

  นึกแล้วเธอก็อดยิ้มไม่ได้ ตอนนั้นเชอร์รี่​พูดอย่างใส่อารมณ์​มากทีเดียว คงจะหมั่นไส้มานานจริงๆอย่างที่พูด

  แต่แล้วเสียงออดหมดเวลาพักก็หยุดความคิดของโรสและทุกคน

 " ดูท่าว่าพวกเราจะเสียเวลา/กับเมลโลมากไปหน่อยนะ" ซีน่อนกับซีเวลพูดอย่างเบื่อหน่ายเพราะถึงเวลาเข้าเรียนคาบบ่ายแล้ว

 " คาบต่อไปเป็นวิชาสัตว์​เวทย์​ พวกเราต้องไปเข้าเรียนก่อน พวกนายเอานี่ไปเก็บให้ทีได้มั้ย?" อลันหันมาถามโรสกับราฟพลางยื่นของที่ได้มาจากห้องAไปให้ทั้งสองคน

  ถ้าถามว่าทำไมต้องฝากให้โรสกับราฟให้เอาไปเก็บทั้งๆที่สองคนนี้น่าจะต้องไปเรียนด้วย ก็ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าราฟกับโรสไม่ได้ลงเรียนวิชาสัตว์​เวทย์​ ซึ่งเหตุผล​ก็ง่ายๆ พวกเขาสองคนกลัวว่าพลังของสัตว์​เวทย์​ของพวกเขาจะมากเกินไปจนสร้างเรื่องอีก ขนาดตอนเรียนวิชาเวทมนต์​ที่ราฟเก็บกวาดซากกำแพงได้อย่างรวดเร็วแล้ว ยังมีนักเรียนที่เห็นตอนกำแพงมันพังลงมา ทำให้มีข่าวลือดังไปทั่วทั้งโรงเรียน ทำเอาราฟและโรสนึกขยาดกับพลังที่พวกเขามี และนั่นทำให้ทั้งสองคนไปขอยื่นเรื่องไม่ลงเรียนวิชาใดๆก็ตามที่เกี่ยวกับเวทมนต์​ ซึ่งนั่นก็รวมถึงวิชาสัตว์​เวทย์​ด้วย และผู้อำนวยการอย่างติเซียโน่เองก็ไม่ได้ขัดข้อง ทำให้สองคนนี้ไม่ต้องไปเรียนวิชาสัตว์​เวทย์

 " ได้ พวกนายไปเถอะ" ราฟตอบรับ และเมื่อพวกอลันเดินจากไป โรสกับราฟก็เดินไปที่ห้องสภานักเรียนทันที เพราะของที่พวกเขาไปเอามาจากห้องAต้องเอาไปส่งให้กับพวกรุ่นพี่ในสภานักเรียน

ห้องสภานักเรียน

 " โย่ว! สุดสวยมาไงครับเนี่ย?"

 " สวัสดีค่ะ/ครับ"

 " ฮ่าๆๆๆ น้องเมินนายอีกแล้ว" ไบรอันหัวเราะออกมาเมื่อเซ็นไม่ได้รับกการตอบรับจากโรสที่เพิ่งจะเข้ามาในห้อง

 " รุ่นพี่ก็อย่าซํ้าเติมผมสิ" เซ็นหันไปทำหน้าน้อยใจใส่ไบรอัน ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มทำสงครามกัน

 " เห้อ อย่าสนใจเจ้าพวกนั้นเลย" เซเลสเทียพูดออกมาพร้อมถอนหายใจเล็กน้อย

 " มีอะไรเหรอ?" ดิเอโก้ถามต่อทันที

 " พวกเราเอาเอกสารเกี่ยวกับห้องAมาให้ครับ" ราฟตอบพร้อมเอาของในมือไปส่งให้กับดิเอโก้ ส่วนอีกคนก็รับมาเปิดพร้อมตรวจดูความเรียบร้อย

 " คนอื่นๆล่ะ?" เซเลสเทียถามขึ้นในระหว่างที่ดิเอโก้กำลังตรวจเอกสาร

 " ไปเรียนวิชาสัตว์​เวทย์​ค่ะ" โรสตอบ

 " เห้อ พวกเธอสองคนจะไม่เรียนวิชาที่เกี่ยวกับ​เวทมนต์​จริงๆเหรอ?" เซเลสเทียถามต่อส่วนคนถูกถามก็ยืนยันหนักแน่นในความคิดจนเธอไม่อยากจะซักไซ้​ถามต่อ

 " จริงสิ วันหยุดอยากจะลองฝึกพลังเวทย์​หรือสัตว์​เวทย์​มั้ย? พี่มีที่ดีๆอยู่ด้วยนะ" เซเลสเทียพูดต่อ

 " ขอคิดก่อนนะครับ" ราฟตอบออกไป

 " ไม่ต้องรีบคิดก็ได้ มีเวลาอีกเยอะ จะไปชวนเพื่อนๆด้วยก็ได้นะ"

 " ขอบคุณ​ครับ"

 " พี่แดนกับพี่คริสล่ะคะ?" โรสถามบ้างเพราะเธอไม่เห็นพี่ชายทั้งสองคนเลยตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ ทั้งๆที่พี่เซ็นที่อยู่ห้องเดียวกันกับพี่ชายของเธอก็ยังอยู่ตรงนี้ แต่พี่ชายของเธอล่ะ? พวกเขาไปไหน?

 " อ่อ เจ้าพวกนั้นไปจัดการเรื่องวุ่นวายของปี2อยู่น่ะ" เซ็นพูดขึ้นส่วนมือก็ยกขึ้นกันหมัดที่ไบรอันกำลังส่งมาให้

 " อ่อ ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ"

 " ได้ๆ ไปเถอะ"