ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 31 : เกิดเป็นมนุษ​ย์ดีกว่าเป็นพระเจ้า

08.25น.

 " ทำไมอาจารย์​ถึงยังไม่มาอีกล่ะเนี่ย?"

 " นั่นสิ พวกเราลองไปตามอาจารย์​กันดีกว่า"

 " ไม่ดีกว่า ฉันยังไม่อยากเรียนนะ"

 " ใช่ น่าเบื่อจะตาย"

 " แต่ใกล้สอบแล้วนะ"

 " จริงด้วย!"

 " เห้อ ไม่อยากสอบเลยอ่ะ อยากข้ามไปพักร้อนเลยมากกว่า"

  เสียงพูดคุยในห้องเรียนของนักเรียนห้องAดังขึ้นเป็นระยะเมื่อาจารย์​ประจำวิชายังไม่มาเข้าสอน แต่ทุกคนก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับการสอบเก็บคะแนนครั้งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่นานนี้ แต่ดูเหมือนจะมีนักเรียนเพียงแค่หนึ่งกลุ่มเท่านั้นที่ดูจะไม่ค่อยกังวลอะไรเลย

 " เที่ยงนี้ทานอะไรดี?" ฝาแฝดถามขึ้น

 " ไม่รู้สิ"

 " เห้อ พอลองกินอาหารที่ราฟกับโรสทำแล้ว..."

 " อาหารอย่างอื่นที่กินเข้าไปก็ดูจะไม่อร่อยเลยแหะ" ฝาแฝดทั้งสองพูดออกมาอย่างเสียดาย เพราะไม่บ่อยนักที่โรสกับราฟจะทำอาหารให้ทาน

 " ฉันผิด?" โรสชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพลางพูดขึ้น และลูกหมาสีฟ้าสองตัวก็พยักหน้าหงึกๆ

 " จะว่าไป อีกไม่นานก็จะสอบเก็บคะแนนครั้งใหญ่แล้วนี่นะ" ฮานส์​ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมา

 " เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ"

 " ช่วยกันคิดก่อนว่าวันนี้จะกินอะไร?" ฝาแฝดขัดขึ้นอีกครั้ง

  หึ! ดูสิ คนอื่นเขาคิดเรื่องการสอบกัน แต่เจ้าสองคนนี้ดันคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง มันน่านัก!

 " ไม่รู้สิ เสต็กมั้ยล่ะ?" เกรเทลเสนอ

 " ก็ดีนะครับ" มาร์ติน​สนับสนุน

 " โอเค งั้นต่อไป"

 " ของหวานล่ะ?" ฝาแฝดทั้งสองถามต่อ

 " เอา..."

  และแล้ว การประชุมกันเพื่อหาว่าเที่ยงนี้ทุกคนจะทานอะไรกันต่อก็ยังคงดำเนินต่อไป และเมื่อการประชุมเรื่องนี้จบลง พวกเขาก็คุยเรื่องต่างๆกันต่อ แต่เรื่องที่พวกเขาคุยกันนั้น ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับการสอบหรืออ่านหนังสือเลยแม้แต่น้อย

12:00น.

สวนวงกตลับ

 " อา...อีกไม่นานก็สอบแล้วสินะ" เสียงหวานติดจะราบเรียบและเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายดังขึ้น

 " อืม...สอบแล้วก็ปิดเทอมพักร้อน" คนที่นั่งอีกฝั่งตอบ

    อควาเรสจะมีการสอบเก็บคะแนนครั้งใหญ่ และเมื่อสอบเสร็จก็จะปิดเทอมภาคฤดูร้อน1เดือน ถึงจะบอกว่าเป็นแค่การสอบเก็บคะแนน แต่ก็มีความสำคัญ​ไม่แพ้กับการสอบจริงเลย เพราะมันมีผลต่อคะแนนของนักเรียนกว่าครึ่ง ทุกคนจึงจริงจังกับการสอบครั้งนี้ไม่แพ้การสอบก่อนปิดเทอมเลยแม้แต่น้อย

  และตอนนี้ แน่นอนว่าอยู่ในช่วงพักเที่ยงและพวกเขาทานข้าวเสร็จแล้ว นักเรียนที่ขยันกันหน่อยก็เริ่มอ่านหนังสือกันแล้ว คนที่มีงานค้างก็เริ่มเก็บงานกันแล้ว ส่วนพวกเกรเทลที่แน่นอนว่าเป็นต้องขยันให้สมกับที่มีคะแนนดีอันดับต้นๆของชั้นปี จึงเริ่มไปอ่านหนังสือกันแล้ว ส่วนโรสกับราฟก็ไม่ได้ไปด้วย ส่วนเหตุผลก็ง่ายๆ

  ถ้าพวกเขาจะอ่านก็ต้องหาที่อ่าน และทุกมุมของอคาเรส(ยกเว้นในสวนวงกตที่พวกเขาอยู่กันตอนนี้)​ก็มีนักเรียนจับจองพื้นที่กันเต็มไปหมด มันจึงทั้งเสียงดังและน่ารำคาญ​ และที่สำคัญ​ที่สุด...

พวกเขาเก่ง!! ไม่ต้องอ่านก็ทำได้อยู่ดี

  และเหตุผลแค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้พวกเขาไม่ต้องอ่านหนังสือ :)

 " ราฟ พวกเรามาที่โลกนี้ได้กี่เดือนแล้วนะ?" เธอถามคนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

 " พวกเรามาที่นี่ตอนช่วงที่อควาเรสปิดเทอม แล้วเราก็ใช้ชีวิตตอนช่วงปิดเทอม2เดือน และตอนนี้อควาเรสก็เปิดเทอมมาแล้ว4เดือน รวมกันก็...พวกเราอยู่ที่นี่มาประมาณ​6เดือน" เขาคำน​วณ​ให้เธอฟังก่อนจะตอบคำถาม

 " 6เดือน ครึ่งปีแล้วสินะ" เธอพึมพำกับตัวเอง ครึ่งปี...เวลาผ่านไปเร็วจริง

 "..."

 " งานวันเกิดขององค์​ราชาแห่งเฟอร์​เดีย จัดขึ้นตอนพวกเราปิดเทอมพักร้อนพอดีใช่มั้ย?" เธอพูดออกไปและราฟก็พยักหน้า

 " จัดตอนช่วงต้นเดือนหรือก็คือหลังจากที่เราปิดเทอมไม่กี่วัน" เขาเสริม

 " พักร้อนนายจะไปที่ไหนมั้ย? หรือว่าจะกลับแดนปีศาจ" เธอถามเขา ยังไงปิดเทอมพักร้อนก็ตั้ง1เดือนนี่นะ

 " ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่ก็ต้องดูอีกทีว่าจะไปเที่ยวที่ไหน" เพราะช่วงปิดเทอมพักร้อนทางควาเรสไม่อนุญาต​ให้นักเรียนอยู่ที่หอพัก ง่ายๆคือทุกคนต้องกลับบ้าน

 " งั้นนายจะกลับแดนปีศาจตอนปิดเทอมใหญ่สินะ" ถึงเขาจะไม่ใช่เจ้าชายจริงๆ แต่ร่างที่เขามาอยู่เป็นถึงเจ้าชาย แน่นอนว่าต้องกลับอาณาจักร ง่ายๆคือทำตามหน้าที่

 " ก็อาจจะกลับหรือ...ไม่กลับ" จะกลับหรือไม่กลับก็ไม่ต่างกัน เพราะสำหรับราชาของแดนปีศาจ เจ้าชายลำดับที่2กับเจ้าหญิงลำดับที่3สำคัญ​ที่สุด ส่วนเขาจะกลับหรือไม่กลับ เจ้าราชานั่นก็คงไม่สนใจอยู่ดี

 "..." เธอเริ่มคิดว่ามันเริ่มจะแปลกๆแล้ว จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

 " ถามแต่ฉัน เธอล่ะ? ปิดเทอมพักร้อนจะไปที่ไหน?" เขา​ถาม​กลับไปบ้าง

 " แน่นอนว่าต้องกลับคฤหาสน์​วาเรนเซีย ไปหาท่านพ่อกับท่านพี่ของฉัน" เธอตอบพลางอมยิ้ม แน่นอนล่ะ ก็นานๆทีเธอจะได้กลับไปหาทุกคนกว่าจะได้กลับบ้านครั้งหนึ่งก็เกือบจะหนึ่งเดือน แค่คิดว่าจะได้กลับไปอยู่ที่นั่น พบกับทุกคนในบ้าน เธอก็มีความสุขจนแทบจะยิ้มออกมาเหมือนคนบ้าแล้ว

 " แล้วจะไม่ไปเที่ยวที่ไหนหน่อยเหรอ?" ก็ปิดเทอมตั้งหนึ่งเดือนจะไม่ไปเที่ยวเลยก็น่าเสียดาย แต่บางทีการอยู่บ้านอาจจะดีกว่า เพราะพวกเขาสองคนไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะ

 " นั่นสิ" พอเขาพูดแบบนี้ เธอก็คิดต่อไป หยุดตั้งหนึ่งเดือนจะไม่ไปเที่ยวที่ไหนเลยก็น่าเสียดาย

 " ช่างเถอะ มาคุยเรื่องวันเกิดขององค์​ราชาของที่นี่กันก่อนดีกว่า" ราฟเปลี่ยนเรื่อง

 " พวกเรายังไม่รู้เบื้องหลังของเรื่องนี้เลยนี่นะ" เธอพูด เบื้องหลังที่ว่าเเน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องที่ ทำไมจู่ๆเธอถึงกลายเป็นจักรพรรดิ​นีไปได้?

 " พระเจ้านั่นก็-"

พรึ่บ!

 " นินทาข้าอยู่เหรอ?" ยังไม่ทันที่ราฟจะพูดจบ ร่างทั้งสองร่างที่เคยอยู่ในสวนวงกตก็มาโผล่ในมิติส่วนตัวของพวกเขาเเทน โดยพวกเขานั่งอยู่ที่โซฟาในโถงนั่งเล่นและมีผู้มาใหม่นั่งอยู่ด้วย

 "..." คนถูกถามไม่ได้ตอบแต่ร่างหนึ่งกลับปล่อยหมัดไปที่หน้าของบุคคลมาใหม่แทนแต่เจ้าตัวกลับหลบได้ด้วยการลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วเบี่ยงตัวออกจากรัศมีของการโจมตี แต่ทว่า...

พลั่ก! ตุบ!

  บุคคลมาใหม่ไม่อาจจะหลบส้นเท้างามๆของอีกร่างที่ปล่อยออกมาในตอนที่เขากำลังหลบการโจมตีของคนก่อนหน้าอยู่ ทำให้เท้างามๆนั้นอัดเข้าเต็มๆที่ช่วงท้องของเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ยังดีที่เจ้าของส้นเท้านั้นออมแรงไว้อยู่ เขาจึงเพียงแค่ล้มตัวลงไปนอนอยู่บนโซฟาที่พึ่งลุกขึ้นมาและไอแค่กๆออกมาเท่านั้น

 " ขอโทษที เท้ามันกระตุก" ผู้หญิงที่พึ่งจะใช้เท้าอัดคนไปเมื่อครู่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ออกจะหวานกว่าปกติเล็กน้อย แต่ในนํ้าเสียงนั้นสัมผัสไม่ได้ถึงความจริงใจเลยแม้สักนิด ออกจะสมนํ้าหน้าด้วยซํ้า และดูเหมือนประโยคที่เธอเอ่ยนั้น เหมือนจะเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่ง

หึ! เธอบอกไว้แล้วว่าจะเอาคืน!

 " ไม่เลวนี่" เมื่อ​ขอโทษ? คน ไม่สิ! พระเจ้าเสร็จแล้ว เธอจึงหันไปบอกคนที่ช่วยเธอเอาคืนพระเจ้าที่กำลังนอนตัวงอเป็นกุ้งอยู่

  หมัดของราฟแค่เธอดูก็รู้ว่าทั้งเร็วและทรงพลัง แต่การที่ลีออนจะหลบได้ก็ไม่แปลกเพราะหมอนี่รู้ดีว่าเธอกับราฟเคยเป็นนักฆ่า เรื่องฝีมือจึงไม่ต้องพูดถึง ลีออนจึงต้องมีความระแวดระวัง​ตัวแน่นอน อีกอย่างคือการโจมตีครั้งแรกมีความเป็นไปได้สูงที่อีกฝ่ายจะหลบได้ การโจมตีครั้งที่สองและสามจึงสำคัญ​ไม่ต่างกับครั้งแรก เพราะมีโอกาสที่อีกฝ่ายจะยังคงตั้งตัวกับการโจมตีครั้งแรกจนไม่ได้ป้องกันการโจมตีครั้งที่สอง และยิ่งมีกันสองคนแบบเธอกับราฟอย่างเช่นในตอนนี้แล้วล่ะก็...

 " ไม่จำเป็น เพราะฉันก็ได้ประโยชน์​" เขาหมั่นไส้เจ้าหมอนี่มานานแล้ว ทั้งปิดบังเรื่องที่โรสคืออลิส แล้วไหนจะนิสัยเสียที่ชอบมาโผล่แบบไม่ให้สุ้มให้เสียงอีก

 " เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเถอะ" ผู้หญิงเพียงคนเดียวในห้องพูดขึ้น โดยไม่สนใจบุคคลที่พึ่งจะถูกประทุษร้าย​ไปเมื่อครู่แถมตอนนี้ยังดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่หายจากอาการจุกเลย

 " ใจร้าย!" ลีออนพูดออกมา

 " อันที่จริง..." โรสพูดเสียงเย็น

 " ควรจะโดนมากกว่านี้นะ" ราฟต่อนํ้าเสียงไม่ต่างจากคนเริ่มประโยคมากนัก

 "..." คนที่เตรียมจะโวยวายปิดปากฉับทันที

 " มิติเวทมนต์?"

 " จักรพรรดิ?" พวกเขายังคงต่อ

 "..." คนที่เพิ่งจะปิดปากเงียบเริ่มมีเหงื่อปรากฏ​ให้เห็น ในใจตะโกนกู่ร้อง

  รู้แล้ว! พวกเขารู้แล้ว! ท่าทางแบบนี้ คำถามแบบนี้ ต้องรู้เรื่องแล้วแน่ๆ! เดิมทีเขาแค่จะส่งทั้งสองคนไปทำความรู้จักกับเรื่องพวกนี้ไว้ก่อน ไม่คิดว่าจะได้รู้สถานะที่แท้จริงของตัวเอง ดูท่าว่าพวกชาวเมืองคงจะเล่าเรื่องทุกอย่างไปแล้วแน่ๆ! และแน่นอนว่า...

เขาก็ตายแน่ๆ!

 " ตอบสิ/ตอบมา"

 "..." ลีออนไม่ตอบแต่ในหัวกลับพยายามคิดหาวิธีอธิบายที่ดีที่สุด เพื่อที่ร่างกายของเขาจะได้ยังอยู่ครบ32ประการ

 "..." คนที่ต้องการคำตอบเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ ตนก็เงียบบ้าง ถ้ากดดันมากไปเดี๋ยวเจ้านี่จะเครียดขึ้นสมองจนบ้าตายเสียก่อน ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเขาก็คงจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

 " ว่าไง?" ราฟถามต่อเมื่อต่างฝ่ายต่างเงียบกันมาสักพัก

 " เอ่อ คะ คือจริงๆแล้ว พวกเธอไม่ได้เป็นคนธรรมดาแต่เป็นจักรพรรดิ​ของอาณาจักรเวทมนต์​ที่ลึกลับของโลกนี้" เขาเริ่มเกริ่น ที่เริ่มเล่าตั้งแต่ตรงนี้ก็เพราะเขายังไม่รู้ว่าทั้งสองคนรู้เรื่องไปแล้วมากน้อยแค่ไหน เพราะฉะนั้นเล่าตั้งแต่ต้นจึงดีที่สุด

 "..." ทั้งสองไม่ได้ขัด ทำเพียงแค่นั่งฟังเงียบๆ

 " แต่จริงๆมันไม่ได้มีแค่นั้น"

 "..."

 " นานมาแล้ว...ในสมัยที่ยังไม่มีอะไรเลย มีเพียงแค่จักรพรรดิ​สององค์​ วันหนึ่งพระองค์​ทั้งสองก็ได้สร้างมิติต่างๆขึ้นมา สร้างสิ่งมีชีวิตในแต่ละมิติขึ้นมาด้วย และตัวข้าที่เป็รพระเจ้าก็ถูกองค์จักรพรรดิ​ทั้งสองสร้างขึ้นมาด้วยเข่นกัน ข้ามีหน้าที่ดูแลไม่ให้เกิดความปั่นป่วนขึ้นในแต่ละมิติ และหน้าที่อีกอย่างของข้าคือการดูแลองค์​จักรพรรดิ

  อยู่มาวันหนึ่ง  องค์​จักรพรรดิ​เกิดความเบื่อหน่ายจึงได้ลงไปเกิดในมิติต่างๆ และเมื่อสิ้นอายุขัยก็จะกลับมาเป็นองค์​จักรพรรดิ​อีกครั้งก่อนจะลงไปเกิดในแต่ละมิติอีก มันเป็นแบบนี้มาหลายหมื่นปีหรืออาจจะนานกว่านั้น เพราะมันนานมากเสียจนข้าเองก็จำไม่ได้"

 "..."

 " และเมื่อครั้งเกือบล่าสุด องค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองก็ได้มาเกิดในโลกแห่งนี้ แถมยังสร้างฐานะของตัวเองเอาไว้ จนในโลกนี้พระองค์​มีชีวิตอยู่ในฐานะขององค์​จักรพรรดิ​ผู้สร้างสรรค์​ทุกสิ่ง และเป็นผู้ปกครองอาณาจักรเวทมนต์​ที่ลึกลับ แต่แล้วพระองค์​ก็ใช้พลังของตนเองกลับไปหาข้าที่คอยเฝ้ามองทุกเหตุการณ์​อยู่

  พระองค์​บอกกับข้าว่า 'เบื่อ'​ และได้ฝากความทรงจำรวมถึงพลังทั้งหมดเอาไว้กับข้าและสั่งข้าอีกเล็กน้อย ก่อนจะลงไปเกิดในมิติแห่งหนึ่งอีก มิติแห่งนั้นก็คือที่ที่พวกเจ้าทั้งสองจากมา และหลังจากที่พระองค์​ลงไปเกิดในมิติแห่งนั้น ข้าก็ได้นำความทรงจำกับพลังครึ่งหนึ่งขององค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองไปซ่อนเอาไว้ในส่วนใดส่วนหนึ่งของโลกแห่งนี้ส่วนอีกครึ่งนั้นเก็บเอาไว้กับข้า ซึ่งนี้เป็นสิ่งที่องค์​จักรพรรดิ​สั่งข้าไว้ก่อนที่จะลงไปเกิด

  ต่อมา ข้าได้พาองค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองกลับมาที่โลกแห่งนี้ เพื่อให้ทั้งสองได้กลับมานำความทรงจำและพลังกลับคืนไป และเรื่องราวต่อจากนั้นขององค์​จักรพรรดิ​ พวกท่านทั้งสองคงจะรู้ดีที่สุด"

 "..."

 " เรื่องราวทั้งหมดก็มีแค่นี้พ่ะย่ะค่ะ องค์​จักรพรรดิ​ องค์​จักรพรรดิ​นี" กล่าวจบ ร่างของสิ่งมีชีวิตอันยิ่งใหญ่ที่เรียกว่าพระเจ้าก็ลุกขึ้นแล้วลงไปหมอบอยู่กับพื้นเพื่อทำความเคารพเจ้านายของตน

 "..."

 "..."

 "..."

 "​..."

 " นายกำลังจะบอกว่าพวกเราคือองค์​จักรพรรดิ​ที่สร้างทุกอย่างขึ้น? รวมถึงสร้างนายขึ้นมาด้วย?" เนิ่นนานทีเดียวกว่าที่โรสจะพูดขึ้นทำลายความเงียบ

 " พ่ะย่ะค่ะ" ลีออนตอบ

 " จริงเหรอ?" ราฟถามและลีออนก็พยักหน้า

 " ไม่เอาน่า นายอย่าล้อพวกเราเล่นสิ" โรสพูดต่อแต่คราวนี้ลีออนไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะปกตินั้น ลีออนมักจะแสดงท่าทางเหมือนเด็กเล่นได้ตลอดเวลามาตลอด เมื่อเขาแสดงท่าทางจริงจังจึงยากที่จะคิดว่าเขากำลังพูดล้อเล่น

 " ลีออน พวกเราเริ่มไม่ขำแล้วนะ" โรสเอง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแสดงท่าทีจริงจัง ตนจึงเริ่มจริงจังขึ้นมาบ้าง

 " กระหม่อมมิได้ล้อเล่นพ่ะย่ะค่ะ" ลีออนเองก็ตอบออกไปด้วยนํ้าเสียงหนักแน่น

 " ขึ้นมานั่งก่อน" ราฟบอก ถ้าจะคุยก็ต้องมานั่งกันดีๆก่อน

 " กระหม่อมมิบังอาจ" ลีออนยังคงตอบด้วยท่าทีจริงจัง

 " ถ้าพวกเราเป็นจักรพรรดิ​จริง นายก็ต้องฟังคำสั่ง" ราฟยกสิ่งที่ลีออนพูดขึ้นทาอ้างและมันก็ได้ผลเพราะลีออนยอมกลับขึ้นมานั่งบนโซฟาตามเดิม

 " อย่างแรก นายบอกว่าความทรงจำกับพลังของพวกเราครึ่งหนึ่งอยู่ที่นายส่วนอีกครึ่งนายเอาไปซ่อน ถ้างั้นส่วนที่นายเอาไปซ่อนอยู่ที่ไหน?" โรสถามคำถามแรก ถ้าจะบอกว่าเชื่อเรื่องที่ลีออนเล่ามั้ย? แน่นอนว่าเธอต้องตอบว่าไม่เชื่อ แต่มันยังไม่มี​หลักฐาน​จึงทำได้เพียงแค่ลองเชื่อดูไปก่อน ยังไงก็คงไม่มีอะไรเสียหาย

 " หลังจากที่กระหม่อมนำมันไปซ่อน กระหม่อมก็ได้ลบความทรงจำของตนเองว่านำมันไปซ่อนไว้ที่ไหน ซึ่งนี่ก็เป็นคำสั่งก่อนที่องค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองจะลงไปเกิดเข่นกันพ่ะย่ะค่ะ"

อา...เป็นอีกครั้งที่พวกเขารู้สึกเกลียดความรักสนุกของตนเอง

 " แต่อีกครึ่งยังอยู่ที่กระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ พระองค์​จะนำมันไปตอนนี้เลยก็ได้" ลีออนอธิบายเพิ่มเติม

 " เอา!/ได้!" พวกเขาตอบอย่างรวดเร็ว

 " พ่ะย่ะค่ะ" ลีออนใช้นิ้วชี้ของมือทั้งสองข้างจิ้มลงมาที่หน้าผากของเจ้านายของตนทั้งสองคนก่อนจะมีแสงส่องสว่างออกมาจากนิ้วของเขา ฉับพลัน ความทรงจำตั้งแต่ตอนที่องค์​จักรพรรดิ​ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยที่ยังไม่มีอะไรเลย จนถึงสมัยที่พระองค์ทั้งสองได้ไปท่องเที่ยวตามมิติต่างๆกว่าครึ่งมิติที่ได้ไปมาก็ได้หลั่งไหลกลับคืนสู่เจ้าของเดิม

 " เป็นยังไงบ้างพ่ะย่ะค่ะ?" เมื่อผ่านไปสักพักแล้วเห็นว่านายของตนยังคงนิ่งอยู่ ลีออนจึงถามออไปด้วยความเป็นห่วง

 " ก็...ดี" โรสตอบส่วนราฟเพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วย

 " พระองค์อาจจะต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะชินกับมัน" ทั้งสองก็ทำเพียงพยักหน้าเห็นด้วย เพราะตอนนี้มันเหมือนกับว่าพวกเขาได้รับความทรงจำของคนอื่นมา มันราวกับไม่ใช่เรื่องราวของตนเอง แต่เดี๋ยวก่อน!

  พวกเขาพึ่งจะรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว!

 " ลีออน นายช่วยพูดแล้วก็ทำท่าทางเหมือนเดิมทีสิ" โรสพูดกับเขา เพราะเธอเห็นจากความทรงจำที่เพิ่งได้มาเหมือนกัน ว่าก่อนหน้านี้ในสมัยที่ลีออนยังคงดูแลเธอกับราฟที่เป็นจักรพรรดิ​อยู่ หมอนี่ก็มีท่าทางขี้เล่นเหมือนเด็ก แล้วจู่ๆมาเปลี่ยนเป็นแบบนี้ มันก็ทำเอาพวกเขารู้สึกแปลกๆ

 " จะดีเหรอ?" ถึงปากจะถามแต่นํ้าเสียงและใบหน้าของลีออนนั้นกลับเต็มไปด้วยความกวนประสาท​เหมือนก่อนหน้านี้ แถมคำพูดที่เอ่ยก็ไม่ไช้คำราชาศัพท์​เช่นกัน

 " พูดแบบนี้อย่างถามเลยดีกว่า" ราฟบอกด้วยความหมั่นไส้

 " แหมๆ ข้าก็ป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ท่านก็รู้ดีกว่าใครนี่นา"

 " จะว่าไป...ก่อนที่ฉันจะมาอยู่มิตินี้ นายทำอะไรเอาไว้นะ?" โรสพูดเสียงเจ้าเล่ห์

 "..." คนถูกถามกลับไปมีสภาพที่ดูยํ่าแย่เหมือ​นเดิม

 " เท้ากระตุกอะไรนะ?" เธอถามต่อ

 " เอ่อ ฝะ ฝ่าบาท ตอนนั้นข้าแค่ล้อเล่น แถมพระองค์​ก็เอาคืนหม่อมฉันไปแล้วด้วยนะ" ลีออนตอบเสียงเกร็ง

 " ฉันเป็นจักรพรรดิ​นี นายอย่าเถียงสิ" เธอยังคงไล่ต้อนอีกฝ่าย

 " อะ องค์​จักรพรรดิ​ ช่วยข้าด้วย" เขาหันไปขอความช่วยเหลือจากเจ้านายของตนอีกคน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความร่วมมือสักเท่าไหร่

 " หืม? ไม่ล่ะ ฉันร่วมกับโรสดีกว่า" ราฟตอบพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

โธ่!...เจ้านายข้า พวกท่านยังคงเข้ากันได้ดีเหมือนวันวาน แต่เพราะแบบนี้แหละ มันถึงได้ทำให้ข้ากลัว!!

  เมื่อคิดได้ ลีออนก็เตรียมจะลุกขึ้นแล้วเผ่นหนีทันทีแต่ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะไม่ยอม

 " จะหนีไปไหน?" โรสพูดเสียงเย็น

 " กลับมาเป็นของเล่นให้พวกเราซะดีๆ" ราฟพูดต่อ

  ม่ายยยยย ข้าไม่น่าเกิดมาเป็นผู้รับใช้ของพวกท่านเลย! เกิดเป็นมนุษ​ย์ยังดีซะกว่า!!