ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 25 : แผนที่

10:00น.

คาบเรียนที่3

 " วันนี้สอบเก็บคะแนนค่ะ" อาจารย์​วิชาการคำนวณพูดขึ้น และนั่นทำให้ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงโอดครวญ​ มันก็ไม่แปลก เพราะถึงจะเป็นห้องA วิชาการคำนวณก็ป็นวิชาที่น่าเบื่อและยากมากอยู่ดี แต่ในความคิดของโรสน่ะเหรอ?

เบื่อ

  ตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงแค่คำคำนี้เท่านั้น ทุกวันนี้เธอเหมือนได้กลับไปเรียนมหาลัยอีกครั้ง มันน่าเบื่อ เนื้อหาส่วนมากที่เรียนก็คล้า​ยๆกับในโลกเดิม มันจึงไม่อยากที่จะทำให้เธอเบื่อ

 " ถ้าใครสอบเสร็จก็ออกไปได้เลย" ก็ดี เธอจะได้ไปหาอะไรทำ

  ทันทีที่ข้อสอบวางอยู่ตรงหน้า เธอก็ทำทันที อืม มีทั้งข้อเขียนข้อกาแต่มีออยู่หนึ่งอย่างที่เหมือนกัน คือมันง่าย เพราะนี่เป็นแค่สอบเก็บคะแนน เธอจึงไม่จำเป็นต้องแกล้งทำผิดเหมือนตอนสอบเลือกห้อง เธอทำเสร็จพร้อมกับราฟพอดี พวกเขาจึงนำข้อสอบไปส่งหน้าห้องที่โต๊ะของอาจารย์พร้อมกัน

  และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับคนอื่นๆ ที่โรสจะทำข้อสอบเสร็จคนแรก เพราะตั้งแต่เปิดเทอมใหม่มา โรสนับว่าเกรดการเรียนดีมาก ส่วนราฟ เขาก็เรียนเก่งอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นจึงไม่ใล่เรื่องแปลก

 " นายมีอะไรให้เล่นมั้ย?" เธอหันไปถามคนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

  หลังจากสอบเสร็จเธอกับราฟก็มานั่งที่ศาลาในสวนวงกต เวลาที่เธอกันราฟอยากหาที่สงบๆและไม่มีพวกตัวป่วน ก็มักจะมาที่นี่บ่อยๆ เพราะถึงจะรู้จักและเรียกได้ว่าสนิทกัน แต่เธอก็ไม่ได้บอกเรื่องศาลาในสวนแห่งนี้

 " วาดรูปมั้ยล่ะ?" เขาตอบออกไป เวลาคนตรงหน้าเขาได้เล่นอะไร ก็มักจะมีท่าทางเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ มันดูน่ารักดีในสายตาเขา เขาจึงชอบสรรหาอะไรมาให้คนตรงหน้าเล่นเสมอ แน่นอนว่าในโลกก่อนก็ด้วย

  เมื่อได้ยินเขาพูด เธอก็พยักหน้าเร็วๆทันที อย่างน้อยก็มีอะไรให้เล่นล่ะนะ

  เห็นเธออยากเล่น เขาก็นำสมุดวาดภาพกับเครื่องเขียนออกมาจากมิติ แล้วส่งไปให้คนตรงหน้าทันที และเมื่อเธอได้รับของจากเขา เธอก็เริ่มคิดว่าจะวาดภาพอะไรดี แต่เมื่อเห็นหน้าของราฟ มันก็ชวนให้เธอนึกไปถึงใครบางคน

เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ

  เธอไม่ได้เห็นหน้าเขามานานแล้วด้วยสิ ข่าวเกี่ยวกับเขาก็หายไปเหมือนเพื่อนของเธอเลยด้วยสิ เธออยากเจอเขาอีกครั้งจัง ถึงจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็ยังแอบหวังอยู่ดี

  และเพราะความคิดนี้ เธอก็รู้ว่าจะวาดอะไรดี

 " วาดอะไร?" เขาเดินมาดูเธอจากอีกฝั่ง หืม? ถึงจะยังวาดไม่เสร็จ แต่เขาก็รู้ดีว่าเธอกำลังวาดอะไรอยู่ ก็แน่ล่ะ ใครจะไปลืมหน้าตาของตัวเองได้ลงล่ะ และเพราะเธอวาดรูปของเขา เขาจึงเผลออมยิ้มออกมา

ถ้าเธอวาดรูปเขา แสดงว่าเธอยังไม่ลืมเขาสินะ

  อย่างน้อยเขาก็พอจะมีตัวตนอยู่บ้างในสายตาของเธอ ยังไม่ได้ถูกลืม เขาเคยกลัวว่าถ้าเมื่อไหร่ที่เธอรู้ความจริง เธอจะลืมเขาไปแล้ว สำหรับเขาแล้ว การถูกเธอลืมนับว่าเป็นสิ่งที่เลวร้ายเหมือนตายทั้งเป็น เพราะเธอคือแสงสว่างของเขา ถ้าแสงสว่างหายไป ชีวิตเขาก็คงเป็นเหมือนกับท้องฟ้าที่มืดมนเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาคงจะไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ

 " พอก่อน ไปทานข้าว" เขาบอกอีกคนที่กำลังวาดรูปอยู่

 " พักแล้วเหรอ?" เธอพูดขึ้นพร้อมดูนาฬิกาข้อมือ พักแล้วจริงด้วย แต่เธอรู้สึกเหมือนวาดรูปไปได้ไม่กี่นาทีเองนะ นี่เธอวาดรูปจนลืมเวลาเลยเหรอ

  หลังจากนั้น พวกเขาก็พากันไปทานข้าวที่โรงอาหาร ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาเจอกับพวกอลันและทานข้าวร่วมกัน

  เธอคิดไปเองหรือกลุ่มมันใหญ่ขึ้น ตอนเปิดเทอมใหม่ๆยังมีแค่ราฟ พี่อลันกับวิลล์​เองนะ แต่ตอนนี้ดันมีซีน่อนกับซีเวล เกรเทล ฮานส์ มาร์ติน แล้วไหนจะลิลลี่อีก รวมเธอไปด้วยก็10คนเลยนี่

  แต่เห็นพวกเขาแล้วก็ให้นึกไปถึงเพื่อนๆในโลกก่อนของเธอ ช่วงนี้เธอเริ่มหงุดหงิดกับการหาข่าวเกี่ยวกับเพื่อนไม่เจอมากขึ้น ถึงเธอจะรู้ว่าเจ้​าพวกนั้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่เธอก็อยากจะรู้ว่าเจ้าพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง งานจะไปได้ดีรึเปล่า แล้วจะแต่งงานรึยัง เห็นเจ้าพวกนั้นอายุ20กว่า แน่นอนว่าต้องมีแฟน เธออยากรู้ข่าวสักนิดก็ยังดี แต่นี่ดันไม่มีอะไรเลย

 " เฮ้ย! เจ้าฝาแฝดบ้า! เอาขนมฉันคืนมานะ!" วิลล์​โวยวายที่ซีน่อนกับซีเวลขโมยขนมของเขาไป

 " จ้างให้/ก็ไม่คืน" ฝาแฝดทั้งสองพูดจบจบก็นำขนมเข้าปากทันที

 " เอาน่าๆ ยังเหลืออยู่อีกนี่" อลันพูดขึ้น

 " นี่ไง" ฮานส์หยิบขนมส่งให้วิลล์​

 " คุณ​โรส เป็นอะไรรึเปล่าครับ?" คนที่เรียกเธอว่าคุณโรส ทั้งๆที่เธออนุญาติ​ให้เรียกว่าโรสได้ ก็คงมีแค่คนเดียว มาร์ติน

 " เปล่า คิดอะไรนิดหน่อย" เมื่อเธอตอบ เขาก็พยักหน้าเข้าใจ

 " นายไม่น่ามาอยู่กับเจ้าพวกนี้เลย" เธอพูดพึมพำพลางหันไปมองพวกตัวป่วนแต่มันก็ดังพอให้มาร์ตินที่นั่งข้างๆเธอได้ยิน

 " ไม่หรอกครับ" เขายิ้มออกมาเล็กน้อยราวกับการที่ต้องมาอยู่กับตัวป่วนเป็นเรื่องสนุก และไม่น่าปวดหัวเลยสักนิด

  เห็นมาร์ตินเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งสงสารเขาเข้าไปใหญ่ ถึงมาร์ตินจะเป็นสามัญชน แต่เขาก็ตั้งใจเรียนดี แล้วเขาก็ต้องมาอยู่กับพวกตัวป่วนแบบนี้ เขากลับไม่รู้สึกปวดหัวเลยสักนิด ผิดกับเธอลิบลับสิ้นดี ยังดีที่เธอไม่ได้ปวดหัวตลอดเวลา มันจะเป็นก็แค่บางครั้งเท่านั้น เอาเถอะ อย่างน้อยในความวุ่นวายมันก็ยังมีความอบอุ่นอยู่ ความอบอุ่นเหมือนที่เธอได้รับจากเพื่อนๆในโลกก่อน

  แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอมาอยู่โลกนี้และจะไม่ได้เจอพวกเขาอีก แววตาของเธอพลันหม่นหมองลง 

 " ไปนอนได้แล้ว" เสียงเย็นชากระซิบลงที่ข้างหูของเธอ เธอหันไปพยักหน้าตอบแล้วเดินขึ้นห้อลไปนอน

 " คิดถึงเพื่อนเหรอ?" เธอดูซึมๆไป และเรื่องที่ทำให้เธอซึมได้ก็มีไม่กี่เรื่อง

 " อืม ฉันหาข่าวเกี่ยวกับเพื่อนไม่เจอเลยสักนิด" เธอตอบไป

 " หายไป เหมือนกับพวกเราใช่มั้ย?" เขาถาม

 " เหมือนพวกเรางั้นเหรอ? เจ้าพวกนั้นจะข้ามมิติมาเหมือนพวกเรารึเปล่า?" เธอเริ่มตระหนัก

 " เป็นไปได้" ขนาดเขายังข้ามมิติมาพร้อมกับเธอเลย แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดประโยคหลังออกไป เขาจะยังไม่บอกเธอ เพราะเขาต้องการลงโทษที่เธอข้ามมิติมาโดยไม่ได้คิดเลยว่าตัวเขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแค่ไหนที่ไม่มีเธอ

 " แล้วเจ้าพวกนั้นจะอยู่ที่ไหนกันนะ" เธอยังคงคิดต่อ แววตาที่เคยหม่นหมองเต็มไปด้วยความดีใจ

 " ก็คงจะต้องตามหากันต่อ"

 "..."

 " เรื่องนั้นเอาไว้คิดพรุ่งนี้ก็ได้ แต่ตอนนี้ไปนอนซะ" เขาบอกแกมบังคับ

 " ค่ะๆ คุณ​พ่อ" เธอพูดติดตลกก่อนจะเดินเข้าห้องไป ส่วนอีกคนที่เห็นเธอเข้าห้องไปแล้ว ก็กลับเข้าห้องของตัวเองบ้าง

วันต่อมา

ภายในมิติ

 " ลีออน! ลีออน! ออกมา!" เช้านี้เธอเข้ามาในมิติหลังจากทำธุระทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว และตะโกนเรียกคุณพระเจ้าผู้แสนดีที่ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนออกมา

 " มาแล่วครับ! คุณหนู!" เสี้ยวพริบตาตรงหน้าเธอก็ปรากฏ​ให้เห็นชายหนุ่มคุ้นหน้า ซึ่งวันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดสีขาวเหมือนทุกครั้ง แต่กลับเป็นชุดตัวตลก เธอควรจะพาหมอนี่ไปโรงพยาบาลรึเปล่า?

 " นี่! ข้าไม่ได้บ้านะ! ก็แค่เล่นเฉยๆเอง!" อีกฝ่ายตะโกนกลับมาทั้งๆที่ห่างกันเพียง4ก้าว

 " เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน นายพาเพื่อนฉันข้ามมิติมาด้วยใช่มั้ย?" เธอถามเข้าประเด็นทันที

 " อืม ใช่" อีกฝ่ายพยักหน้ารับ

 " แล้วทำไมไม่บอกแต่เเรก!" เธออุตส่าห์​ตามหาข่าวเจ้าพวกนั้นแทบตาย หงุดหงิดจนเสียสุขภาพ แต่สุดท้ายดันกลายเป็นว่าเจ้าพวกนั้นอยู่ในโลกเดียวกับเธอ

 " ชะอุ้ย คะ คือตอนแรกที่ข้าพาเจ้าข้ามมิติมาใหม่ๆเนี่ย ข้าก็พึ่งนึกได้ว่าเจ้าจะเหงา ก็เลยพาเพื่อนของเจ้ามาทีหลังน่ะ" เห็นอย่างนี้เขาก็ไม่อยากพรากเพื่อนรักออกจากกันนะ เขาเป็นคนดีจะตาย เห็นมั้ย?!

 " แล้วฉันจะเจอพวกเขาได้ที่ไหน!?" เธออยากเจอเจ้าพวกนั้นเร็วๆ

 " ไม่นานหรอก เจ้ารอสักหน่อย แล้วพวกเจ้าก็จะได้เจอกัน" อืม ก็ไม่น่าจะเกิน1ปีนะ

 " มีแต่ต้องรอสินะ" เธอพูดพึมพำ เอาเถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้เจออีก

 " นี่ๆ เจ้าติดยังไงกับชุดนี้" ในขณะที่​เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ลีออนก็ใช้นิ้วสะกิดที่แขนของเธอพร้อมถามความเห็ยเกี่ยวกับชุดที่เขาใส่อยู่

 " เหมาะกับนายดี"

 " แน่นอน ข้าใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมด" ความมั่นหน้านี้ ท่านได้แต่ใดมา

 " แต่จะดีกว่านี้ถ้าเลิกบ้าซะ" เธอพูดต่อ

เพล้ง

  ทันทีที่เธอพูดจบก็เหมือนกับมีเสียงหัวใจที่แตกสลายดังขึ้น

 " นี่ คุณหมี โรสว่าเค้าอ่ะ" ลีออนที่ตอนนี้ราวกับหัวใจแตกสลายนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์​ พร้อมตัดพ้อโรสกับตุ๊กตาหมีในมือ

 " เฮ้ๆ ฉันพูดเล่นแค่นี้ ทำเป็นเด็กไปได้" เธอกอดอกส่ายหัวน้อยๆ จะว่าไป ลีออนกับเจ้าพวกฝาแฝดก็นิสัยคล้ายกันนะ

 " ชิ งอนแล้ว" ลีออนหันมาเบ้ปากใส่โรส

 " ไม่ง้อนะ" เธอตอบพร้อมอมยิ้ม

 " ไม่งอนแล้ว! ไม่งอนแล้ว! หายงอนแล้วครับ!" ลีออนพูดขึ้นอย่างร้อนรนพร้อมทิ้งตุ๊กตาในมือแล้ววิ่งมาหาเธอทันที

 " ทำอะไรกัน?" เสียงราบเรียบติดจะเย็นชาดังขึ้น

 " morning" โรสหันไปทักทายเขา

 " morning" เขาตอบกลับเธอ

 " มาพอดี พวกเจ้าสองคนอยากทำอะไรสนุกๆมั้ย?" ลีออนถามขึ้น

 " แน่นอน/อยาก" พวกเขาตอบออกไปพร้อมกัน มีเรื่องสนุกๆให้เล่น ไม่ทำก็แย่แล้ว

 " เอาไปสิ" เขายื่นกระดาษใบหนึ่งมาตรงหน้าพวกเขา เมื่อพวกเขารับมาและกางออกก็พบว่าเป็นแผนที่อะไรสักอย่าง

 " มันคือแผนที่ของอีกมิติหนึ่ง ลองไปเที่ยวดูสิ" เขาเลือกจะใช้คำว่าเที่ยว เพราะสำหรับคนพวกนี้คงไม่มีอันตรายไหนที่จะทำร้ายพวกเขาได้

 " ไปล่ะ" เขาพูดจบก็ทิ้งให้ทั้งสองคนคิดกันเองว่าจะทำยังไงต่อ แต่เขาคิดว่ายังไงสองคนนั้นก็คงจะไปอยู่แล้ว