ตัวร้ายข้ามมิติ
ตอนที่ 21 : วันเกิดรัชทายาท2
ปัง
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี ภาพที่ปรากฏแก่สาบตาของพวกเขาคือหญิงสาวที่สูงส่งยิ่งกว่าใคร กับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา พวกเขาทั้งคู่ดูราวกับปีศาจจำแลงกายมา
" ถวายพระพรเพค่ะ/พ่ะย่ะค่ะ องค์ราชา องค์ราชินี" เธอกับราฟเข้าไปทำความเคารพองค์ราชากับราชินีก่อน และนั่นก็เป็นการเรียกสติของคนในงานด้วย
" ละ ลุกขึ้นเถอะ" องค์ราชาพูดขึ้น
" ขอบพระทัยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ"
" หนูโรส เป็นยังไงบ้าง?" องค์ราชินีพูดขึ้นเสียงอ่อนโยน
" สบายดีค่ะ" เธอตอบพร้อมยิ้มนิดๆ จนคนในงานต่างตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
" โรส!" เสียงดยุควาเรนเซียดังขึ้น
" ท่านพ่อ สบายดีมั้ยค่ะ" เธอพูดขึ้นด้วยความดีใจ วันนี้ท่านพ่อใส่ชุดประจำตำแหน่งสีขาว ด้านหลังท่านพ่อมีพี่แดนกับคริสที่ใส่ชุดสูทสีดำยืนอยู่
" พ่อสบายดี" ต่อให้งานจะเยอะแค่ไหนแต่พอได้หน้าเจอโรสเขาก็ไม่เหนื่อยแล้ว
" แคสเซียส เจ้าปล่อยหนูโรสไปก่อน เรามีเรื่องต้องคุยกัน" องค์ราชาขัดขึ้นจนดยุยวาเรนเซียอดมองค้อนไม่ได้ แต่ก็ยอมปล่อยลูกสาวสุดที่รักไป แต่...มีบางอย่างที่แปลก เจ้าชายราฟาเอลนั่น ทำไมถึงมากับลูกเขาได้? แถมยังดูสนิทกับลูกสาวเขาจนน่าหมั่นไส้
" แดน ไปดูแลน้องด้วย" เขาหันไปสั่งเสียงเข้ม แน่นอนว่าอีกฝ่ายให้ความร่วมมืออย่างดี
" โรสน้องรัก~" เธอกำลังจะไปที่โซนเครื่องดื่มแต่ก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงพี่ชาย
" พี่แดน ที่วาซีรอสเป็นไงบ้างค่ะ" เธอถามออกไป
" ก็ปกติ เเค่เรียนหนักกว่าอควาเรสนิดหน่อยครับ" อันที่จริงมันก็ไม่นิดหรอก
" งั้นเหรอค่ะ"
" โรส!" เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นพร้อมกัน
" พวกนาย" แดนพูดขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มรุ่นน้องกำลังรุมล้อมน้องสาวของเขาอยู่
" อ้าว แดน" อลันทักทายอีกฝ่าย ที่จริงแดนกับอลันอายุห่างกันแค่สี่ห้าเดือน ส่วนคริสเกิดพร้อมกับแดน
" แล้วพวกนายเป็นใครกัน มายุ่งกับน้องฉันทำไม?" คุณพี่ชายผู้หวงน้องสาวพูดดสียงเย็น
" นายเป็นพี่ของโรสเหรอ?" ฝาแฝดพูดขึ้น
" พวกเราเป็นเพื่อนกับโรสครับ" เกรเทลอธิบาย ส่วนฮานส์ขอตัวไปหาครอบครัวนานแล้ว
" อ่อ เพื่อน" อย่าให้รู้ละกันว่าคิดไม่ซื่อกับน้องเขาน่ะ
" ขอโทษครับ ท่านชายทั้งสอง ท่านดยุคเรียกครับ แล้วก็เจ้าชายอลาโน่ องค์ราชาเรียกหาพระองค์อยู่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ" มีพ่อบ้านคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก
" โรส พี่ไปก่อนนะ" อลันหันมาบอกโรสก่อนจะเดินตามพ่อบ้านไป
" เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?" เกรเทลถามขึ้น
" พวกเราเป็นห่วงแทบแย่ตอนเธอมากับราฟาเอล"ฝาแฝด
" ไม่ต้องห่วง ราฟน่าไว้ใจกว่าพวกนายตั้งเยอะ" เธอพูดหยอก
" ว่าไงนะ!/ว่าไงนะ!" พูดพร้อมกันเพื่อ?
" พวกเราดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยรึไง?" เกรเทลถามคล้ายไม่เข้าใจ
" ใช่ ไปล่ะ" เธอตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินจากมา ทิ้งให้พวกเขา3คนโวยวายเธอต่อไป
" ไม่ไปหาองค์รัชทายาทเหรอ?" เสียงชายที่ฟังไปก็คล้ายผู้หญิงดังขึ้นใกล้หูของเธอ
" เจ๊ลิส" เธอหันไปมองทันที
" เจ๊เอง รัชาทายาทนี่ตาถั่วเนอะ เจ๊ดูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะตอแหล" เธอพูดขึ้น ท่านหญิงของเจ๊ดูยังไงก็ดีกว่าเห็นๆ เจ้ารัชทายาทนั่นกลับหันไปคว้าผู้หญิงเสแสร้งซะได้
" นั่นสินะคะ" เธอหัวเราะน้อยๆกับคำพูดของเจ๊ลิส
" เจ๊ลิสคะ นี่เจ้าชายลำดับที่1แดนปีศาจ ราฟาเอลค่ะ ราฟ นี่เจ๊ลิส เจ้าของร้านsnow dew " เธอหันไปแนะนำพวกเขาให้รู้จักกัน
" ว๊าย ตายแล้ว น้องที่เคยไปสั่งตัดชุดที่ร้านเจ๊นี่" เธอพูดขึ้นด้วยความตกใจ
ตอนแรกก็นึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนของราชวงศ์ที่ให้มาตัดชุดแทน ที่ไหนได้กลับเป็นถึงเจ้าชาย ตอนนั้นอีกฝ่ายใส่หมวกอยู่เลยมองไม่เห็นหน้า พอมาเห็นเต็มๆตาแล้วอยากจะหิ้วกลับบ้านจริงๆเลย
" ชุดดีมากเลยครับ" เขาตอบกลับไป ชุดที่ใส่วันนี้เขาไปสั่งตัดที่ร้านsnow dew เขาก็เห็นอีกฝ่ายแต่ไม่ได้คุยกัน
" ถ้าว่างก็แวะไปที่ร้านเจ๊บ่อยๆล่ะ ตายแล้ว! เจ๊ไปก่อนนะ ต้องไปหาองค์ราชินีแล้ว" เธอพูดจบก็จากไปทันที
" เจ๊ดูเป็นคนอารมณ์ดีนะ" ราฟพูดขึ้น เขาไม่ใช่พวกเหยียดเพศ เพราะฉะนั้นอีกฝ่ายจึงเหมือนกับคนปกติสำหรับเขา
" แน่นอน" เธอยืนยัน
" ไปนั่งเถอะ" องค์ราชาประกาศเริ่มงานตั้งแต่ลูเซียนเข้ามาในงานแล้ว แต่เธอคุยกับเจ๊ลิสอยู่เลยไม่ได้ฟังว่าเขาพูดอะไรบ้าง คนที่มีตำแหน่งสูงๆที่มีที่นั่งก็เริ่มไปนั่งที่กันแล้ว เธอกับราฟก็มีที่นั่งเพราะฉะนั้นก็ต้องแยกกันไปนั่งที่ตัวเอง
" เป็นไงบ้าง?" พี่แดนถามขึ้นหลังจากที่เธอมานั่งได้ไม่นาน ท่านพ่อของเธอเป็นดยุคลำดับที่1 จึงได้นั่งฝั่งขวามือขององค์ราชา ถัดจากท่านพ่อก็เป็นเธอต่อด้วยพี่แดนกับคริส
" น่าเบื่อค่ะ" เธอบอกตามตรง ให้ดีก็ควรจะมีเรื่องสนุกให้เธอได้ดูหน่อย
" เดี๋ยวก็เบื่อได้ไม่นานหรอก" คริสพูดขึ้น เธอกับแดนหันไปมองเขาทันที วันนี้เขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา ปกติจะต้องพูดจิกกัดเธอสิ แบบนี้มันไม่ปกติ!!
" ถึงเวลามอบของขวัญให้รัชทายาทแล้ว เป็นอะไรกัน?" เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะถามต่อเมื่อเห็นเธอกับพี่แดนทำหน้าตกใจ
" โรสเตรียมของขวัญอะไรไว้รึเปล่า" แดนหันมาถามถึงของขวัญที่โรสจะให้องค์รัชทายาททันที
" คนอย่างเขาไม่เหมาะกับของที่โรสจะให้ค่ะ" แดนทำหน้าสะใจเห็นด้วยก่อนจะหันไปสนใจการมอบของขวัญแทน
ส่วนมากก็เป็นพวกสิ่งของมีค่า อัญมณีอะไรทำนองนี้ จนมาถึงคนสุด้าคุณนางเอกที่เดินไปกลางห้องโถงจัดงาน ก่อนไฟบางดวงจะดับลงจนเกิดเป็นความมืดสลัวๆ และจู่ๆมีแสงสว่างขึ้นจากบนเพดาน แสงนั้นส่องลงไปตรงจุดที่คุณนางเอกยืนอยู่ ก่อาเสียงหวานจะถูกขับออกมาเป็นบทเพลง
ประยุกต์พลังให้เข้ากับการแสดง คุณนางเอกพัฒนาแล้วสินะ เธอคงได้สนุกอีกแน่
จนกระทั่งเพลงจบลง ไฟทุกดวงก็กลับมาสว่างเหมือนเดิม เสียงชื่นชมก็ดังขึ้นมา การแสดงนี้นับว่าไม่เลว แต่ถึงอย่างนั้น...คุณนางเอกก็ยังพลาดอยู่ นั่นคือตอนที่ร้องเพลง เธอร้องผิดไปหลายท่อน ทำให้เสียงชื่นชมลดน้อยลงไปด้วย
อีกอย่างคือตอนที่คุณนางเอกจบการแสดง ไม่ได้โค้งตัวขอบคุณทุกคนในงาน ซึ่งสิ่งนี้นับเป็นสิ่งสำคัญเพราะถึงแม้จะเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงคนไหนที่ออกมาแสดง ยังต้องโค้งตัวขอบคุณผู้ชม มันเป็นการแสดงถึงความเคารพต่อทุกคนด้วย แต่ก็...ช่างมันเถอะ
" ท่านหญิงจะมอบอะไรเป็นของขวัญให้คุณลูเซียนเหรอค่ะ" เมลโลเดินมาถามโรสหลังจากที่การแสดงจบลง อาศัยจังหวะที่ตัวเองยังเป็นเป้าสายตาแล้วเข้ามาพูดเสียงดังกับเธอ อันที่จริงเธอเคยเห็นในใบรายชื่อว่า คุณนางเอกได้เป็นคนสุดท้ายในการมอบของขวัญ
ซึ่งคนที่เห็นใบลำดับการมอบของขวัญก็มีแค่ไม่กี่คนด้วยสิ แต่ยังไงคนที่ได้มอบของขวัญคนสุดท้ายอย่างคุณนางเอกก็ต้องได้เห็นใบลำดับการมอบของขวัญอยู่ดี เพราะมันมีความจำเป็นต่อการดำเนินงานเลี้ยง ถ้าเธอคิดไม่ผิด คุณนางเอกคงจะฉวยโอกาสนั้นดูว่าเธอไม่มีของขวัญจะให้ลูเซียน
เเล้วก็เอามาพูดตอนนี้เพื่อให้เธอตกเป็นเป้าให้คนสนใจล่ะสิ ถึงจะไม่มีรายชื่อในการมอบของขวัญแต่จะไม่ให้ของขวัญเลยก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงองค์รัชทายาท จะไม่มอบของขวัญก็คงจะเป็นการทำลายเกียรติของอีกฝ่าย...ต่อให้ลูเซียนจะไม่มีเกียรติให้ทำลายก็เถอะ
แต่...คิดจริงๆเหรอ? ว่าแค่นี้จะทำอะไรเธอได้น่ะ
" ขอบคุณนะที่เตือน บังเอิญฉันลืมไปหน่อยน่ะ" เธอแกล้งตกใจ พอพูดจบเธอก็เดินไปอยู่กลางโถงจัดงานที่คุณนางเอกใช้แสดง แล้วโค้งตัวเคารพทุกคน ก่อนจะเรียกเปียโนสีขาวออกมาจากมิติ จริงๆแล้วในมิติมันมีเครื่องดนตรีทุกชนิดน่ะ
การกระทำของเธอเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างมาก เพราะในสายตาคนอื่นนั้นมันเหมือนกับเธอเสกเปียโนขึ้นมาได้ แต่เธอกลับไม่สนและนั่งลงบนเก้าอี้เปียโนแล้วเริ่มบรรเลงบทเพลงขึ้น เพลงที่เธอใช้เล่นมันเป็นเพลงฟังแล้วเศร้า ซึ่งมาจากโลกเดิมของเธอ
"!!!"
เธอหันไปมองด้านข้างในขณะที่มือยังคงเล่นเปียโนอยู่ ตอนนี้กำลังมีคนบรรเลงไวโอลีนร่วมกับเปียโนของเธอในบทเพลงเดียวกัน ซึ่งคนที่เล่นเพลงจากโลกเดิมของเธอได้คงมีแค่คนคนนี้เท่านั้น
ฉันไม่ยอมให้เธอสนุกคนเดียวแน่
เธออ่านสายตาที่เขาส่งมาได้อย่างนั้น แล้วแต่นายสิ เธอตอบเขาผ่านทางสายตา จากนั้นพวกเขา2คนก็ร่วมกับบรรเลงดนตรีร่วมกันจนจบบทเพลง เธอกับเขาหันไปโค้งตัวให้กับทุกคนก่อนจะเก็บเครื่องดนตรีเข้ามิติ จนถึงตอนนั่นล่ะ คนอื่นๆถึงจะได้สติกลับคืนมา
" ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก"
" เกิดมาไม่เคยได้ยินอะไรไพเราะขนาดนี้มาก่อนเลย"
" ใครบอกว่าท่านหญิงไร้ความสามารถกัน! นี่มันยิ่งกว่านักเปียโนอันดับ1อีก!"
" เจ้าชายราฟาเอลก็ใช่ย่อย ได้ข่าวว่าเรียนเก่งด้วยนี่" เสียงชื่นชมดังขึ้นจากทุกคนภายในงาน
" เจ้าชายราฟาเอล หนูโรส พวกเจ้าทำได้เยี่ยมมากจริงๆ" องค์ราชินีชื่นชม
" นั่นสิ พวกเจ้าสมควรได้รับรางวัล" เมื่อได้ยินประโยคนี้ เธอกับเขาตอบออกไปทันที
" ไม่จำเป็นพ่ะย่ะค่ะ"
" ยังไงสิ่งนี้ก็เป็นของขวัญให้รัชทายาทอยู่แล้วเพคะ"
" แหม น่าเสียดายจริง" องค์ราชินีพูดด้วยความเสียดายจากใจจริง
" ถึงยังไงพวกเจ้าก็ทำได้ดีมากจริงๆ ไว้จบงานมารับรางวัลจากเราก็แล้วกัน" องค์ราชาพูดขึ้นก่อนที่พวกเขาจะขอบคุณแล้วกลับมานั่งที่
" ท่านดยุค" เธอกลับมานั่งที่ได้ไม่นานก็มีคนมาทักทาย
" องค์รัชทายาท" ดยุควาเรนเซียลุกขึ้นแล้วโค้งตัวลงเป็นเชิงทำความเคารพ
" ขอให้พระองค์มีความสุขมากๆนะพ่ะย่ะค่ะ" ดยุควาเรนเซียพูดส่งๆ เขายังไม่ลืมว่าอีกฝ่ายเคยทำอะไรไว้กับลูกของเขาหรอกนะ
" ขอบคุณ" เขาพูดแบบไม่เคารพ ดยุคลำดับที่1แล้วไง? ยังไงก็เป็นแค่ดยุค เทียบกับรัชทายาทอย่างเขาไม่ได้หรอก
" รัชทายาท วันหลังก็สั่งสอนคนของพระองค์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ" เเดนพูดเสียงเรียบ
" นายพูดอะไร?" เขาถามเหยียดๆ วันนี้เป็นวันของเขาแล้วเขาก็เป็นรัชทายาท จะทำอะไรก็ได้
" เกาะแขนองค์รัชทายาทมางานในวัง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้สามัญชนกลายเป็นชนชั้นสูงขึ้นมาได้ เพราะฉะนั้น...กรุณาทำความเคารพท่านดยุคลำดับที่1ด้วย" เธอพูดเสียงเรียบ คนในงานเริ่มมองมาตจุดที่พวกเธอยืนอยู่ ไม่เคารพเธอได้ แต่ต้องเคารพท่านพ่อของเธอ!!
" ว่ายังไง?" คริสพูดขึ้น เขาเริ่มคิดหนักตั้งแต่ตอนที่โรสบาดเจ็บ สิ่งที่โรสเปิดในวันนั้นไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้ ก็เป็นไปได้ว่าที่ผ่านมาน้องเขาไม่ผิด แต่เป็นผู้หญิงตรงหน้าเขาต่างหากที่ผิด
" ว๊าย เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้"
" เป็นแค่สามัญชนแท้ๆ กล้ามาก"
" ท่านดยุควาเรนเซียยิ่งใหญ่แค่ไหน ใครบ้างไม่รู้"
" นั่นสิ ท่านดยุคทำงานเพื่อส่วนรวมแต่แม่นี่เป็นใครกัน ไม่แม้แต่จะทำความเคารพ ไร้มารยาท" เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้น
" อึก" เมลโลได้แต่สะอึกก่อนจะหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากลูเซียน
" เมลโล ทำความเคารพซะ" ลูเซียนได้แต่ฝืนพูดขึ้น
" ท่านดยุค" เมลโลพูดพร้อมย่อตัวลง
" ไม่ใช่แค่ฉัน ท่านหญิงท่านชายด้วย" ดยุควาเรนเซียพูดเสียงเรียบ
" แต่-"
" ไม่มีแต่" เมลโลกำลังจะเถียงแต่ลูเซียนกลับขัดขึ้นซะก่อน ถ้าเข้าข้างเธอตอนนี้ เขาจะถูกมองว่าสั่งสอนคนของตัวเองไม่ดี
ก็ไม่แปลกที่ลูเซียนจะพูดอย่างนี้ เพราะสามัญชนที่จะร่วมงานได้จะต้องเป็นคนที่มีความสำคัญมากจริงๆ อย่างอาจารย์เดวิดหรือเจ๊ลิส กับอีกแบบคือมาร่วมงานในฐานะผู้ติดตามของชนชั้นสูง ซึ่งคุณนางเอกที่ต่อให้มีธาตุแสงแต่มันก็ยังไม่มีความสำคัญพอที่จะได้รับเชิญให้มางาน
ก็จะต้องมาในฐานะของผู้ติดตาม ติดตามใคร? ต่อให้ไม่บอกก็คงรู้กัน ซึ่งคนที่พาสามัญชนเข้ามาจะต้องรับผิดชอบในการกระทำของสามัญชนผู้ติดตาม ถ้าสามัญชนทำผิด ผู้ที่พาเข้ามาจะได้รับผลกระทบหรือเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย
" ทะ ท่านชาย ท่านหญิง" เมลโลย่อตัวลงอีกครั้ง เธอกำมือเพื่อระบายความโกรธจนเลือดซิบ
" ไม่อยากได้" แดนพูดขึ้น พี่ชายเธอก็เก่งไม่เบานี่
" แดเนียล!" เจ้าของงานวันเกิดตวาดขึ้น
" อะแฮ่ม! พระองค์คงไม่อยากเสียหน้าไปมากกว่านี้ใช่มั้ยพ่ะย่ะค่ะ" คริสแกล้งกระแอมเล็กน้อย
" ฝากไว้ก่อนเถอะ" ลูเซียนพูกเสียงลอดไรฟัน
" ไม่รับฝาก" เธอไม่ลืมเติมเชื้อเพลิงเข้าไปอีกนิดก่อนอีกฝ่ายจะจากไป
" เยี่ยมมาก คริส" เธอชมอีกฝ่ายครั้งแรกตั้งแต่ที่มาโลกนี้
" แน่นอน" อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่าภาคภูมิใจ
" โรส น้องเล่นเปียโนเก่งกว่าเมื่อก่อนนะ" แดนพูดขึ้น จะว่าไปแล้ว...โรสคนก่อนก็เล่นเปียโนได้เก่งอยู่นะ แต่ก็ยังห่างชั้นกับเธออยู่มาก
" งั้นเหรอค่ะ" เธอตอบยิ้มๆ
" เห้อ พี่ตกใจแทบแย่ตอนสามัญชนคนนั้นเดินเข้ามาทักน้องน่ะ" เขาก็มองทุกอย่างออกเหมือนโรส เพราะฉะนั้นเขาก็ต้องรู้จุดประสงค์ของสามัญชนคนนั้นดี
" โรสไม่เหมือนเมื่อก่อนที่จะยอมให้ใครมารังแกแล้วนะคะ" เธอตอบ
" ฉันชอบเมลโลไปได้ยังไงเนี่ย" คริสพึมพำ
" พึ่งรู้ตัวรึไง?" โรสกับแดนหันไปพูดใส่เขาพร้อมกัน
" พี่แดน โรสไปหาอะไรดื่มหน่อยนะคะ" เธอคอแห้งตั้งแต่เข้ามาในงานแล้ว
จากนั้นเเธอก็เดินไปที่โซนเครื่องดื่มอีกครั้ง เธอหยิบค็อกเทลผสมเนื้อผลไม้ขึ้นมาดื่ม
" เล่นเปียโนเก่งเหมือนกันนี่" เขามาตอนไหน?
" นายเองก็เล่นไวโอลีนใช้ได้" เธอตอบกลับไป
" วันหลังมาเล่นดนตรีพร้อมกันอีกสิ" เล่นดนตรีร่วมกันงั้นเหรอ? หึ เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด แต่ตอนนั้นเธอเป็นคนพูดประโยคนี้
" ไว้วันหลังเรามาเล่นดนตรีพร้อมกันอีกนะ"
" ก็ดี "
" สัญญาสิ"
" แน่นอน ฉันสัญญา"
" โรซาเรีย! "
" นี่! โรส!"
" ห้ะ!"
" เป็นอะไรไป" อยู่ดีๆก็นิ่งไปซะงั้น
" อ่อ เปล่า" เธอตอบปัดๆ
" ทานอะไรรึยัง?" เขาถาม
" ยัง"
" ถ้างั้นก็อย่าดื่มเยอะ มันเมาง่าย"
" นายเป็นพี่หรือเป็นพ่อฉันกันเเน่เนี่ย"
" ยอมรับฉันเป็นพี่แล้ว?"
" ชาติหน้าก็อย่าหวัง" เธอตอบ
" แล้วเธอจะขออะไรจากองค์ราชา" เขาถามพลางจิบค็อกเทลในมือไปด้วย
" ก็คงจะไม่ขอ แต่ถ้าท่านลุงบังคับก็คงจะขอพวกหนังสือ" เธออยากรู้ว่าหนังสือในวังจะเหมือนกับหนังสือในมิติมั้ย
" เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว" เขาพูดพร้อมชี้ให้เธอมองไปทางองค์ราชา ที่ตอนนี้กำลังมีคู่รักร้องขอความเมตตาอยู่
" เสด็จพ่อ ได้โปรดอนุญาติให้ลูกกับเมลโลแต่งงานกันด้วยพ่ะย่ะค่ะ" ลูเซียนพูดเสียงดังหนักเเน่น จนคนในงานหันมาให้ความสนใจกัน
" บังอาจ! ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่าให้ทำตัวสมเป็นรัชทายาท แต่เจ้ากลับไม่ฟังเลยสักนิด!" องค์ราชาตวาดเสียงดัง และคำพูดของพระองค์ก็ทำให้ลูเซียนกับเมลโลหน้าซีดไปด้วย
" แต่ลูกกับเมลโลรักกันจริงๆนะพ่ะย่ะค่ะ" ลูเซียนยังคงไม่ยอมแพ้
" ไม่! ข้าไม่อนุญาติ ถ้าเจ้าจะแต่งงานกับสามัญชนคนนี้ เจ้าก็ต้องถูกปลดจากตำแหน่งรัชทายาท!" องค์ราชาพูดเสียงแข็ง
" ลูเซียน เสด็จพ่อ พระทัยเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ" สงครามระหว่างพ่อลูกหยุดลงเมื่อมีเสียงหนึ่งห้ามปราม
" เสด็จพ่อ ฟังลูกก่อนสักนิดได้มั้ยพ่ะย่ะค่ะ" องค์ราชาพยักหน้าก่อนอลันจะเดินไปกระซิบบางอย่างที่หูขององค์ราชา หลังจากฟังไปได้สักพัก พระองค์ก็กวาดสายตามองหาอะไรบางอย่าง จนหยุดลงที่โรสซึ่งเธอก็ยิ้มบางๆพร้อมพยักหน้าน้อยๆให้องค์ราชา
" แค่นี้แหละพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ" อลันเดินกลับไปนั่งที่ตนเองแล้วรอฟังผล
" ก็ได้ ลูเซียน ข้าอนุญาติให้เจ้าหมั้นกับสามัญชนคนนั้นได้ ส่วนเรื่องแต่งงาน เอาไว้คุยกันอีกที" องค์ราชาพูดขึ้น ถึงองค์ราชินีจะสงสัยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะเชื่อมั่นในการตัดสินใจขององค์ราชา
" ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ" คุณนางเอกที่ตอนแรกหน้าซีดเพราะได้ยินคำปฏิเสธจากองค์ราชา ก็มีสีหน้ายิ้มแย้มสดใสขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องดูล่ะนะ ว่าจะมีความสุขได้นานรึเปล่า
เรื่องสนุกมันไม่จบเร็วนักหรอก เชื่อสิ
" ไปทำอะไรเอาไว้?" คนด้านข้างโน้มตัวมากระซิบข้างหูของเธอ จนเธอรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อยจึงเบี่ยงหน้าหลบ
" ก็แค่หาเรื่องสนุกเอาไว้ดูนิดหน่อย" เธอตอบเขาไป
" องค์ราชาพ่ะย่ะค่ะ" นั่นมันอาจารย์เดวิดนี่ เธอเห็นอาจารย์เดวิดเดินไปด้านหน้าท่านลุงแล้วพูดอะไรบางอย่าง
" โรส เจ้าชายราฟาเอล พวกเจ้ามาตรงนี้สิ" องค์ราชาประกาศเสียงดัง เธอกับราฟหันมามองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาท่านลุง แล้วย่อตัวทำความเคารพเล็กน้อย
" พวกเธอเป็นคนช่วยเดวิดปรุงยาเพิ่มพลังเวทย์เหรอ?" จู่ๆองค์ราชาก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยนํ้าเสียงจริงจัง แล้วก็เป็นอีกครั้งที่คนในงานหันมามีจุดสนใจเดียวกัน
อาจารย์เดวิดคงจะบอกท่านลุงแล้วแน่ๆ ไม่อย่างนั้นท่านลุงคงไม่เรียกเธอกับราฟมาถามแบบนี้ ในเมื่ออาจารย์เดวิดบอกไปแล้ว เธอกับราฟก็คงจะปฏิเสธหรือโกหกไม่ได้
" เพคะ/พ่ะย่ะค่ะ" พวกเขาตอบพร้อมกันเสียงเรียบ
" ดี! ดีมาก! พวกเธอเพิ่งจะอายุ16ปีกัน แต่กลับมีความสามารถเก่งถึงขนาดนี้ คราวนี้จะเบี่ยงไม่รับรางวัลคงไม่ได้ เราขอมอบตราเพกาซัสประจำอาณาจักร ให้พวกเธอคนละอัน" ไม่นานนักก็มีคนนำตราบางอย่างมาไว้ตรงหน้าพวกเธอ
มันเป็นตรารูปโล่ที่มีมงกุฎพระราชาติดอยู่ด้านบน มีเพกาซัสยืนด้วยขาหลังกำลังสยายปีกอย่างองอาจ แล้วก็มีดาบ2อันไขว้กันด้านหลังเพกาซัสอีกที แน่นอนว่ามันมีสีทองทั้งอันในกล่องตรงหน้าเธอมีอยู่2อัน ตรานี้จะว่าดีก็ได้ เพราะมันสามารถใช้เข้าวังตอนไหนก็ได้ อีกอย่างคือจะมีสิทธิ์สั่งการกองทัพได้
กองทัพที่ว่าก็คือหน่วยงานทหารลับ ที่ขึ้นตรงต่อองค์ราชาเท่านั้น แต่คนที่มีตรานี้ก็สามารถสั่งการได้ด้วยเช่นกัน ซึ่งเรื่องกองกำลังลับนี้มีแค่ขุนนางที่ท่านลุงไว้ใจเท่านั้นที่รู้ แล้วตรานี้ก็เป็นตราประจำอาณาจักรเฟอร์เดียด้วย
ไม่มีคนได้รับมันมานานหลายสิบปี บางทีอาจจะเข้าร้อยปีเลยก็ได้ อีกอย่างคือมันมีทั้งหมด3ชิ้น แต่ว่าถูกทำลายไปแล้ว1อัน จึงเหลืออยู่แค่2อัน คืออันตรงหน้าเธอ มันสร้างจากทองคำบริสุทธิ์ผสมกันสารบางอย่าง ทำให้คงทนมากถึงขั้นเอาไฟมาลนก็ไม่ละลาย แต่อันทีถูกทำลายไปเธอก็ไม่รู้ว่าโดนทำลายไปได้ยังไง
แต่ว่าสร้างยาแค่1ชนิดก็ได้ของขนาดนี้เลยเหรอ?
อันที่จริง ในความคิดของอีกคนที่ได้รับของก็ไม่ต่างกันนัก เขาช่วยอาจารย์เดวิดตอนปรุงยาแค่ไม่กี่ขั้นตอน กับแนะนำสมุนไพรบางอย่างในการผสมยาเป็นบางครั้ง ก็ไม่น่าจะโดนเสนอชื่อว่าช่วยในการปรุงยากับได้รับของขนาดนี้
เขาอุตส่าห์ไม่ทำตัวเด่นแล้วแท้ๆ
" ขอบพระทัยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ" พวกเขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไปแล้วรับตรามา ก่อนจะกลับไปนั่งที่ประจำตำแหน่ง จะให้กลับไปตรงมุมเครื่องดื่มก็คงจะตกเป็นเป้าสายตาเยอะกว่ามานั่งประจำที่
กลับมานั่งสักพักก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาของคนรอบข้าง ความโลภ ในสายตาที่จ้องมองพวกเขามีแต่ความโลภ ยาเพิ่มพลังเวทย์อาจจะดูธรรมดาในสายตาพวกเขา2คน แต่สำหรับคนอื่นๆมันมีค่ามาก เพราะถ้าใช้ยานี้ในปริมาณมากๆ มันอาจจะเพิ่มพลังเวทย์ที่มากพอถึงขั้นยึดอาณาจักรเล็กๆได้ ซึ่งอยู่ในโลกก่อนพวกเขาก็เจอสายตาแบบนี้มามาก
สายตาของคนที่คิดจะหาผลประโยชน์ใส่ตัวเอง โดยใช้พวกเขา ถึงจะเจอมาจนชินชาและไม่รู้สึกอะไร แต่มันก็น่าสะอิดสะเอียนเกินกว่าที่พวกเขาจะทนไหว มนุษย์มีความโลภน่ะ เป็นเรื่องปกติแต่ถ้ามันมากเกินไป มันก็น่ารังเกียจอยู่ดี
" เดี๋ยวโรสมานะคะ" เธอบอกคนข้างๆก่อนจะเดินไปที่ริมระเบียงของห้องโถง และไม่ลืมที่จะหยิบค็อกเทลติดมือมาด้วย
" ไม่ว่าโลกนี้หรือโลกไหนก็มีแต่คนโลภ" ไม่เว้นแม้แต่เธอเองก็ด้วย...
" จริงของเธอ" เธอหันขวับไปมองทันที เป็นเขาอีกแล้ว
" ความโลภมันก็มีกันได้ทุกคน ไม่ว่าจะมนุษย์ เทพ หรือปีศาจ" เขายังคงพูดต่อ
" นายเจอบ่อยเหรอ?" เธอถามเขา
" แน่นอน ขนาดฉันยังมีความโลภเลย" เขาตอบพร้อมจิบค็อกเทลในมือ
" คนตายด้านอย่างนายมีความรู้สึกด้วยเหรอ?" เธอพูดขำๆ คนตายด้านงั้นเหรอ? ก็เหมาะกับญาติผู้พี่ของเธอคนนี้ดีนะ
" ตายด้านแค่ไหน เย็นชาแค่ไหน ต่อให้คนอื่นมองว่าเราไม่มีความรู้สึกแค่ไหน ก็มีแค่เราคนเดียวที่รู้ คนอื่นบอกว่าเราทำเรื่องชั่วๆได้โดยไม่รู้สึกอะไร แต่ใครจะคิดว่าในใจเราอาจจะรู้สึกผิดก็ได้"
"..."
" บอกว่าเราไม่เจ็บปวด แต่ใจเราอาจจะเจ็บก็ได้"
"..."
" บอกว่าเราทำร้ายคนที่รักได้โดยรู้สึกอะไร แต่ใครจะรู้มั้ยว่าในใจเราเจ็บปวดแทบตาย อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้"
______________________ตัด
บอกก่อนว่าผมไม่ได้วางพล็อตเรื่องละเอียดมาก เพราะฉะนั้นบางสิ่งในนิยายเรื่องนี้อาจจะถูกปรับเปลี่ยนได้เสมอ แต่สิ่งทีเปลี่ยนจะเป็นรายละเอียดเล็กๆที่ไม่ค่อยส่งผลต่อเนื้อเรื่องหลัก แล้วผมก็จะไม่เปลี่ยนบ่อยด้วย
ส่วนเรื่องเนื้อหาบางส่วน ผมค่อนข้างจะทิ้งปมเอาไว้เล็กน้อย แต่ผมจะกลับมาแก้ปมทั้งหมดอย่างแน่นอน
ปีใหม่ทุกคนไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างครับ? อากาศเริ่มหนาวแล้ว ระวังสุขภาพกันด้วย ก็...แค่นี้แหละครับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
สำหรับคริส ที่ทำร้ายน้องตัวเองเพื่อคนอื่นน่าจะมีบทลงโทษที่สมน้ำสมเนื้อบ้างก้อดีนะ
แล้วให้เจ้าชายต่างอาณาจักรไปจะดีหรอ น่าจะเสี่ยงต่อความมั่นคงของอาณาจักรนะ...
*อนุญาต
สนุกกมากกกกกกกก
ค่ะ - ประโยคบอกเล่า
ฝากแก้ไขด้วยนะคะ อย่างอื่นดีหมดเลยค่ะ ติดแค่เรื่องนี้จริงๆ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
ปีใหม่อ่านนิยายอยู่บ้านค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ