ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 20 : วันเกิดรัชทายาท1

เช้าวันต่อมา

  วันนี้ก็ยังคงเป็นที่ปกติเหมือนเดิม หลังจากผ่านเรื่องวุ่นวายมาตลอดทั้งวันจากเมื่อวาน ตอนนี้เธออยู่กับอาจารย์​เดวิดเพราะเธอมีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับการปรุงยานิดหน่อย

 " เธอจะไปร่วมงานที่พระราชวังมั้ย?" อาจารย์​เดวิดถามขึ้นหลังจากที่เธอถามเรื่องการปรุงยาเสร็จ

 " ก็คงต้องไปค่ะ" เธอหยุดคิดไปสักพักก่อนจะตอบออกมา ถ้าอาจารย์​เดวิดไม่ถาม เธอก็คงลืมไปแล้วว่าอีก3วันจะมีงานที่วัง เป็นงานที่เธอไม่ค่อยจะอยากไปเลยด้วยสิ

 " ฉันก็ได้รับเชิญให้ไปด้วย คงจะได้เจอกัน"

  งานในวัง สามัญชน​จะไม่ได้รับอนุญาติ​ให้เข้าร่วม ยกเว้นพวกเศรษฐี​ที่ทำการค้ากับทางพระราชวัง หรือได้รับบัตรเชิญเท่านั้นที่จะได้เข้าร่วม ซึ่งอาจารย์​เดวิดก็เป็นสามัญชน​เช่นกัน แต่เพราะเขาเป็นถึงนักปรุงยาอันดับ1 ทำให้เขาได้รับบัตรเชิญ​ทุกครั้งที่มีงาน

 " ฮานส์ นายจะไปด้วยรึเปล่า?" เธอหันไปถามฮานส์ที่กำลังปรุงยาอยู่

  ตอนนี้เป็นคาบที่3ของช่วงบ่ายแต่มันเป็นคาบว่าง บางคนก็กลับหอพัก บางคนก็ไปเที่ยวหลังเรียนเสร็จ ตอนที่เธอจะมาหาอาจารย์​เดวิดก็เจอเขาพอดี เลยมาที่ปรุงยาพร้อมกัน

 " พ่อแม่ฉันน่าจะมา ฉันก็คงจะไป" พ่อกันแม่ของเขาเป็นราชทูต​จากสวรรค์​ และก็คงจะเป็นตัวแทนจากสวรรค์​มาร่วมงานในครั้งนี้ เขาไม่ได้เจอท่านพ่อท่านแม่นานแล้ว ใช้โอกาสนี้ไปเจอในงานก็คงจะไม่เลว

 " อย่าลืมเตรียมตัวด้วยล่ะ" งานนี้ถือว่าสำคัญ​อยู่มาก ต้องเตรียมตัวให้ดี

 " ค่ะ/ครับ" พวกเขาขานรับ

 " พวกเธอจะอยู่ต่อหรือทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันจะไปทำงานต่อ" เขาพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง เขายังต้องทำรายงานส่งองค์​ราชาอีก เห้อ ตาแก่อย่างเขาจะได้พักบ้างมั้ยเนี่ย?

  งานที่จะจัดขึ้นก็ไม่ใช่งานอะไร แต่เป็นงานวันเกิดขององค์​รัชทายาทอย่างลูเซียน ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นรัชทายาท ของขวัญ​ก็ต้องเป็นของดี แต่คนอย่างลูเซียนคงไม่เหมาะกับของดีๆหรอก เธอกับฮานส์ได้แต่ถอนหายใจ เพราะจะให้ของแย่ๆก็ไม่ได้เพราะคงได้เสื่อมเสียถึงตระกูล

 " เป็นอะไร?" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นตรงประตู พอหันไปเธอก็พบกับญาติผู้พี่ของเธอ เขายังอยู่ในชุดนักเรียนกำลังยืนพิงขอบประตูอยู่ ดูแล้วคล้ายพระเอก ไม่สิ! อย่างเขาคงเหมาะกับตัวร้ายมากกว่า

 " งานวันเกิดลูเซียนน่ะ" เธอตอบออกไป ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับหรือควรจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว

 " นายจะร่วมงานนี้รึเปล่า?" เธอถามขึ้น

 " ราชาปีศาจให้เจ้าชายลำดับที่2กับเจ้าหญิง​ลำดับที่3เป็นตัวแทนไปร่วมงาน เพราะงั้นฉันจะไปหรือไม่ไปก็ได้" หืม? เขาไม่ได้เรียกราชาแดนปีศาจ​ว่าพ่อ? โรสคิด

 " ฉันไม่เรียกคนอย่างนั้นว่าพ่อ และในโลกนี้ฉันก็ไม่มีน้อง" เขาพูดเสียงเย็นเมื่อเห็นความสงสัยในดวงตาของเธอ

  หึ! ไม่ว่าชาติที่แล้วหรือชาตินี้เขาก็ยังคงมีพ่อที่ไม่ได้เรื่อง ท่านแม่ก็ยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม ส่วนเจ้าชายลำดับที่2กับเจ้าหญิง​ลำดับที่3ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ทั้ง2คนเป็นฝาแฝดที่เกิดจากราชินีแดนปีศาจ​คนปัจจุบันกับราชาแดนปีศาจ

  ถึงในตัวจะมีเลือดครึ่งหนึ่งที่เหมือนกันแต่เจ้าฝาแฝด2คนนั้นกลับไม่ชอบเขา ก็เหมือนกับที่เขาเกลียดเจ้าพวกนั้นนั่นแหละ 2คนนั้นก็เรียนอยู่ที่อควาเรสแต่อยู่ปี2 เขาพยายามไม่เจอหน้าเจ้าพวกนั้น

 " ดีชะมัด ฉันต้องไปในฐานะท่านหญิง" เธอพูดขึ้น

 " ราฟ นายมีเกล็ดทับทิมอีกรึเปล่า?" ฮานส์ถามขึ้น

  เรา3คนอยู่ในห้องปรุงยาของราฟ ก็ตั้งแต่ที่มาช่วยงานอาจารย์​เดวิดห้องนี้ก็กลายเป็นห้องของเธอกับฮานส์​ด้วย แต่คนที่มาบ่อยที่สุดคงหนีไม่พ้นฮานส์ ​เจ้าหมอนี่บ้าเรื่องที่เกี่ยวกับการปรุงยายิ่งกว่าใคร คนที่มาหอปรุงยาบ่อยที่สุดก็หมอนี่นี่แหละ

  เพราะเมื่อกี้เธอกับราฟคุยกันพอให้ได้ยินกันเเค่2คน ฮานส์​คงไม่ได้ยิน และหมอนั่นก็หันไปจดจ่อกับการปรุงยาในหม้อตั้งแต่ที่ราฟเข้ามาในห้องแล้วด้วย

 " น่าจะหมดแล้ว นายไปหยิบเอาที่ห้องโถงใหญ่ก็ได้" พูดไม่ทันจบดี เขาก็รีบขอบคุณ​ก่อนจะวิ่งพรวดออกจากห้องไปทันที 

 " อีกไม่นานสมุนไพรในห้องนายจะหมดทุกอย่าง" เธอพูดด้วยนํ้าเสียงเอือมๆ ในขณะที่​สายตายังคงมองทางที่ฮานส์วิ่งจากไป

 " จะใช้ให้หมดห้องเลยก็ได้ ฉันกำลังจะจัดชั้นวางใหม่พอดี" เขาพูดด้วยสีหน้าอมยิ้มนิดๆ ห้ะ! อมยิ้มนิดๆ เขาเนี่ยนะจะยิ้ม? แต่พอมองดูอีกที เขากลับยิ้มออกมานิดๆจริงๆ

 " มีอะไร?" พอเห็นเธอทำหน้าแปลกประหลาด​เขาก็ถามขึ้น

 " นายยิ้มหรอ?" พอเธอพูดออกไป เขาก็ตีสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม

 " เอ๋...ยิ้มอีกสิ เวลายิ้มนายดูดีจะตาย" เธอพูดเสียงสดใส

 " ใครยิ้ม? ฉันไม่ได้ยิ้มสักหน่อย" เขาแกล้งทำเสียงขรึม

 " ไม่ นายยิ้ม ฉันเห็นนะ" เธอยังคงเซ้าซี้ เขาหันข้างให้เธอ เห็นดังนั้นเธอเลยใช้นิ้วจี้ไปที่เอวเขาเเรงๆ

 " อุ๊บส์!" เขาหลุดร้องออกมานิดๆ เธอเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์​ออกมา

 " หึๆๆ เลือกสิ จะยิ้มหรือจะให้ฉันจี้" เขายังคงเงียบ เธอเลยจี้ไปที่เอวเขาแรงๆอีกครั้งจนเขาสะดุ้ง

 " ทะ ทำอะไร หยุด!" ตอนนี้เธอกำลังพยายามจี้เขา ส่วนเขาก็ถอยห่างจากเธอเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ ใครจะไปคิดว่าคนที่เย็นชาอย่างเขาจะบ้าจี้กันล่ะ

 " อุ๊บส์!" คราวนี้ไม่ใช่เสียงเขาที่ร้อง แต่เป็นเธอต่างหาก มือ​ของเขามันไปโดนที่เอวเธอน่ะสิ ก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะแต่เธอก็บ้าจี้เหมือนเขานั่นแหละ!!

 " หึ คราวนี้ตาฉันบ้างล่ะ!" ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่ไล่ต้องเธอบ้าง

 "ฮ่าๆๆ โอ๊ย พอๆ" เธอร้องขึ้นเมื่อเขาจี้ที่เอวของเธอ

 " แน่นะ ไม่แกล้งแล้วใช่มั้ย?" เขาถาม เธอพยักหน้าแรงๆ

ฟุบ~

  เธอกับเขานั่งลงที่โซฟาเพียงตัวเดียวในห้อง เล่นอะไรแบบนี้มันก็สนุกดีนะ เขาเป็นคนเดียวตั้งแต่โลกก่อนจนถึงโลกนี้ที่เธอเล่นแบบนี้ด้วยได้

 " วันนี้อารมณ์​ดีนะ" เขาพูดขึ้น วันนี้เธอดูสดใสมากตั้งแต่เจอกัน

 " นายก็ด้วย ปกติไม่ยิ้มนี่" ถึงตอนนี้จะไม่ยิ้มแต่ตอนเธอเล่นกับเขาเมื่อกี้เขายังยิ้มอยู่เลย ถึงจะไม่ได้ยิ้มกว้างๆ แต่แค่อมยิ้มก็เถอะ

 " บอกแล้วนี่ ว่านิสัยฉันขึ้นอยู่กับอารมณ์​แล้วก็สถานการณ์​น่ะ" เขาตอบคล้ายไม่ใส่ใจ ที่ยิ้มก็ไม่ใช่อะไร เขาก็แค่เห็นตอนฮานส์วิ่งไปหาสมุนไพรเหมือนเด็กๆ ก็เลยอดยิ้มไม่ได้ หมอนั่นพร้อมจะทำตัวเหมือนเด็กตลอดเวลาถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการปรุงยา

 " เป็นอะไร?" เขาหันมาถามเธอ เมื่อเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

 " ไม่อยากไปร่วมงานที่วัง" เธอพูดเสียงเบื่อๆ ตอนนี้เธอก็หมือนกับเด็กที่ไม่อยากไปเที่ยวคนหนึ่งในสายตาของเขา แต่ทำไมเธอถึงไม่อยากไปล่ะ? เขาเลิกคิ้วขึ้น

 " มันวุ่นวาย น่าเบื่อ มีแต่กฎระเบียบ​" เธอพูดขึ้น

 " ทำไมไม่คิดว่ามันอาจจะมีเรื่องสนุกล่ะ" เขาพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก

เรื่องสนุก? อา...จริงอย่างที่เขาว่า งานสำคัญ​เท่าไหร่ เรื่องวุ่นวายก็ยิ่งมากขึ้น พอคิดได้อย่างนี้ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกาย เรื่องวุ่นวายของคนอื่นก็คือเรื่องสนุกสำหรับเธอ ราฟช่างเป็นพี่ชายที่ดีจริงๆ

 " จริงของนาย" เขามองร่างบางด้วยความอ่อนใจ เขาคิดว่าคนตรงหน้าเป็นทั้งเพื่อนทั้งน้องสาวไปซะแล้ว

  อยู่ต่อหน้าคนอื่นเธออาจจะดูเย็นชาและเป็นท่านหญิง​ผู้สูงส่ง หยิ่งยะโส​ อย่างที่ชนชั้นสูงเป็น แต่พออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้เธอดูคล้ายกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่ติดพี่ชาย

  หลังจากนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนพรุ่งนี้จะเป็นวันงาน ตอนนี้เธอก็เลิกเรียนแล้วและกำลังไปซื้อชุดสำหรับร่วมงานเลี้ยง ร้านไหนน่ะเหรอ? แน่นอนว่าต้องเป็นร้าน snow dew ของเจ๊ลิส เธอเจอพี่อลันกับวิลล์​ก็เลยมาที่ร้านด้วยกันแต่...

 " โรส เป็นอะไรไป"

 " ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ" เจ้าฝาแฝด2คนพูดขึ้น

 " โมโหอะไรรึเปล่า?" เกรเทลถามขึ้นด้วยความสงสัย

 " บอกหน่อยสิ" ฮานส์​ถามขึ้นอีกคน

  ไอ้4คนนี้มันมาจากไหน?

  เธอจำได้ว่าเจอพี่อลันกับวิลล์​ตอนออกมาจากอควาเรส เลยมาที่ห้างพร้อมกัน แต่พอมาดูอีกทีก็กลายเป็นว่าเจ้า4คนนี้มารวมกลุ่มด้วยตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ กลุ่มที่เธอเดินตกเป็นเป้าสายตาอย่างมาก เพราะเต็มไปด้วยเหล่าชายหนุ่มรูปงามแห่งอควาเรส คนที่มาห้างก็มีแต่นักเร้ยนของอควาเรสที่เลิกเรียนแล้ว เธอเลยได้ยินดสียงกรี๊ด​อยู่เนืองๆ

  ดีที่เธอเปลี่ยนมาสวมชุดที่คล้ายๆผู้ชายก่อนจะมาที่ห้าง ไม่งั้นคงได้รับสายตาทิ่มแทงจากผู้หญิงรอบข้างแน่ๆ แต่การที่เธอสวมฮู้ดจากเสื้อกันหนาวก็ทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาด้วยเช่นกัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าผู้หญิงรอบๆคงคิดว่าเธอเป็นชายรูปงามเหมือนคนรอบๆตัวเธอ

  การมีชายหนุ่มหน้าตางามมาเที่ยวเป็นเพื่อนก็ไม่ดีหรอกนะ แล้วเธอก็ไม่อยากได้ด้วย เพราะฉะนั้น​เธอก็ได้แต่ทำหน้าไม่สบอารมณ์​จนเจ้าพวกนี้ถามขึ้นไงล่ะ!

 " ยินดีต้อนรับค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ" เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์​ของร้านทันที

 " เจ๊ลิสอยู่มั้ย?" เธอถามขึ้น

 " แหมๆ ใครเรียกเจ๊คะเนี่ย ว๊าย! ท่านหญิง​ของเจ๊นี่เอง" เสียงทุ้มที่ถูกดัดจนหวานกว่าผู้หญิง​บางคนถูกเอ่ยขึ้น พอเห็นอีกฝ่ายเธอก็ยิ้มออกมาพร้อมเอาฮู้ดลง

 " สวัสดีค่ะ เจ๊ลิส" เธอทักทายแล้วก็เข้าไปกอดอีกฝ่าย ตั้งแต่ที่เธออกแบบเครื่องประดับให้เจ๊ลิส เธอก็แวะมาที่ร้านนี้บ้าง แบบเครื่อง ระดับบางครั้งเธอจะฝากพี่อลันให้เอามาให้เจ๊ลิส แต่บางครั้งก็อามาให้เองถ้าว่าง ทำให้เธอกับเจ๊ลิสสนิทกันมากขึ้น

 " อะแฮ่ม เจ๊ลืมผมแล้วเหรอครับ" อลันกระแอมเล็กน้อย ตั้งแต่โรสกับเจ๊ลิสรู้จักกัน บางครั้งเขาพาโรสมาที่นี่ แต่เขาก็มักจะกลายเป็นหมาหัวเน่าทุกครั้ง พอเขามาที่นี่ทีไร เจ๊ลิสก็มักจะถามถึงโรสเป็นอย่างแรก

 " แหม ใครจะไปลืมน้องอลันได้ลงล่ะคะ" เด็กพวกนี้น่ารักกันจริงเชียว

 " ว่าแต่มีอะไรรึเปล่า เห็นพาเพื่อนมาด้วยนี่" จะมาส่งแบบเครื่องประดับก็คงไม่ใช่ เพราะยังไม่ถึงกำหนดส่ง

 " จะมาซื้อชุดไปร่วมงานเลี้ยงที่วังค่ะ" เธอตอบขึ้น เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปซะแล้ว

 " วันเกิดองค์​รัชทายาทสินะ เจ๊ก็ได้รับเชิญ​เหมือนกัน"

  อย่างที่เคยบอกว่าถึงเจ๊ลิสจะเป็นสามัญ​ชน แต่ก็คอยรับผิดชอบเรื่องเครื่องแต่งกายของเชื้อพระวงศ์​ ทำให้เป็นที่ยอมรับในชนชั้นสูง ก็ไม่แปลกที่จะได้รับเชิญ​ให้ไปงานในวัง

 " มาสิ เดี๋ยวเจ๊ช่วยแต่งตัวเอง" เธอพูดขึ้นตาเป็นประกาย เด็กคนนี้มาที่นี่ทีไร เธอเห็นใส่แต่กางเกงทุกที หน้าตาก็ไม่เคยแต่ง คราวนี้แหละ เจ๊จะปั้นให้งามยิ่งกว่านางฟ้า

 " วันนี้คนที่ร้านจะเยอะสักหน่อย เพราะมาซื้อชุดไปงานเหมือนกัน เด็กๆ ดูแลพวกเขาให้ดีล่ะ" เจ๊ลิสพูดกับพวกเขาก่อนจะหันไปสั่งพนักงานในร้าน

 " ไปกันเถอะค่ะ ท่านหญิงโรสของเจ๊" ก่อนจะลากเธอไปทางฝั่งชุดของผู้หญิง

 " ท่านหญิงมีชอบสีอื่นนอกจาก สีดำกับขาวมั้ยคะ?" ดูจากชุดที่เธอใส่มาทุกครั้งก็มีแค่สองสีนี้

 " นํ้าเงินกับแดงค่ะ" เธอตอบออกไป ก็เหมาะดีนะ ท่านหญิงคนนี้ไม่เหมาะกับสีหวานๆอย่างสีชมพูหรืออะไรทำนองนั้นหรอก

 " ชุดนี้เป็นไงค่ะ" เจ๊ลิสพาเธอมาในห้องพิเศษสำหรับคนพิเศษเท่านั้น ของทุกอย่างจึงดีกว่าที่วางอยู่ข้างนอก

  ชุดที่เจ๊ลิสหยิบมาให้เธอดูเป็นเกาะอกสีดำ ข้างหน้า​สั้นข้างหลังยาว ตรงขอบปักด้วยดิ้นสีทอง ไม่เรียบไม่หรูจนเกินไป เจ๊ลิสตาแหลมจริงๆ

 " สวยดีค่ะ" เธอตอบออกไป เจ๊ลิสส่งชุดให้พนักงานคนหนึ่ง ก่อนจะพาเธอไปดูเครื่องประดับกับรองเท้า จริงๆเธอก็มีเยอะแล้วนะ แต่เจ๊ลิสยังคงยืนยันเธอจึงต่อรองจนเหลือแค่รองเท้า เธอเดินดูไปเรื่อยๆ จนไปสะดุด​ตากับส้นสูงหนังหนังสีดำไขว้ จึงหยิบส่งให้พนักงาน

 " ไม่ต้องหรอกค่ะ ท่านหญิง" เจ๊ลิสปฏิเสธ​ที่จะรับเงินค่าชุดกับรองเท้า เธอจึงไม่คิดอะไรมาก ปฏิเสธผู้ใหญ่ถือว่าเสียมารยาทไม่ใช่รึไง? เธอจึงบอกลาเจ๊ลิสกับพนักงานก่อนจะเดินมาหาพี่อลันกับคนอื่นๆ

 " เสร็จ​แล้วเหรอ?" อลันถามขึ้น

 " เสร็จแล้วค่ะ แล้วพวกนายซื้อชุดเรียบร้อยแล้วเหรอ?" พวกเขาไม่ตอบแต่ยกถุงใส่ชุดในมือขึ้นมาชูแทน เธอพยักหน้าก่อนจะเดินทางกลับหอพัก

19:30น.

หอพักA

  ตอนนี้เธอกำลังทานข้าวกับคนอื่นๆในหอพักอยู่ และแน่นอนว่ากลุ่มของคุณนางเอกก็อยู่ด้วยเช่นกัน พอทานเสร็จพวกเธอก็ช่วยกันนำจานไปเก็บก่อนจะมานั่งพักย่อยที่ห้องนั่งเล่น

 " ยา" เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านบนหัวเธอ พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับจะพรากวิญญาณ​ของเหล่าหญิงสาวไปได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรราวกับปีศาจ ซึ่งเขาก็เป็นปีศาจจริงๆ แต่ใบหน้าเขากลับเย็นชานักและคนเดียวที่ทำหน้าแบบนี้นอกจากเธอก็คงมีแค่เขาคนเดียว

 " ขอบคุณ" เธอเอื้อมมือไปรับยาเม็ดสีขาวกับนํ้าเปล่ามาจากเขา ก่อนจะทานยาแล้วกรอกนํ้าเข้าปากตามไป ตั้งแต่ที่เธอรู้ตัวว่าโดนพิษก็ค้องคอยทานยาตลอด

  ราฟบอกเธอว่ายานี้ต้องกินเป็นประจำถึงจะกำจัดพิษในตัวได้ ยังดีที่ต้องกินแค่วันละ1เม็ดหลังมื้อเย็น แต่พอเธอขอยาจากเขา เขากลับบอกว่าพอถึงเวลาจะจัดยามาให้เธอเอง เพราะกลัวเธอจะลืมทานยา นับวันที่เธออยู่กับเขา เธอเริ่มจะกลายเป็นเด็กตริงๆไปซะแล้วสิ

  เขากลัวเธอจะลืมทานยาจริงๆนั่นแหละ เขารู้ว่าเธอเป็นยังไงจากการใกล้ชิดกันมาสักพัก อย่างเธอคงได้ลืมทานยาทุกวันแน่ เขาถึงได้เป็นห่วงไงล่ะ อีกอย่าง ถ้าเขาจัดยาให้เธอทานก็ได้เจอหน้าเธอแทบทุกวันต่อให้ยุ่งแค่ไหน

  เขายอมรับว่าอยากอยู่ใกล้ๆเธอ อยู่กับเธอแล้วเขาสบายใจจริงๆนั่นแหละ เขาจะทำอะไรก็ได้ ได้เป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องมานั่งสวมหน้ากากหรืออะไรทั้งสิ้น

  สำหรับพวกเขา2คน การใกล้ชิดหรือการคุยกันแบบปกติ มันคงจะเป็นเรื่องที่เห็นได้ทั่วไปและไม่มีอะไรน่าแปลก แต่นั่นมันสำหรับพวกเขา2คน!! ไม่ใช่สำหรับคนอื่นๆ!!

  อลันก็คิดมานานแล้วเหมือ​นกัน ว่า2คนนี้สนิทกันมากกว่าปกติ ตอนโรสอยู่กับเขาเธออาจจะลดควาทเย็นชาลงไปบ้าง แต่พออยู่กับราฟาเอล โรสกลับดูผ่อนคลายลงแถมบางครั้งเขายังเห็นทั้งคู่หยอกเล่นกันอีกต่างหาก

 " แล้วนายจะไปงานเลี้ยงมั้ย?" โรสถามขึ้นหลังจากที่ทานยาเสร็จ แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่น้อยๆไม่ได้พุดอะไร คล้ายไม่สนใจงานนี้ เธอทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย ยอบรับว่าเธออยากให้เขาไปด้วย เพราะอยู่กับเขาคงลดความน่าเบื่อได้ไม่น้อย

 " อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?" เขาถามพร้อมยิ้มมุมปาก ทำเอาสาวๆที่ลอบมองอยู่เขินกันจนแทบละลาย ถึงคนที่เขายิ้มให้จะไม่ใช่พวกเธอก็ตาม แน่นอนว่าหนึ่งในคนที่ตาเยิ้มไปด้วยย่อมมีคุณนางเอกที่ลอบมองราฟรวมอยู่ด้วย

 " อืม" เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาเขินอายกับเรื่องพวกนี้นะ

 " หึๆ ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ" เขาพูดขึ้นก่อนจะขึ้นห้องไปนอนพร้อมกับเธอ

แต่คำว่าดึกที่เขาใช้มันพึ่งจะ2ทุ่มเองนะ?!

วันต่อมา

17:45น.

 " ไปเตรียมตัวกันได้แล้วล่ะมั้ง?" อลันพูดขึ้นกับพวกเธอ อันที่จริงคนอื่นๆเขาก็เริ่มเตรียมตัวกันตั้งแต่เลิกเรียนแล้วแหละ มีแต่กลุ่มของเธอเนี่ยแหละที่ยังนั่งเอ้อระเหย​อยู่ที่ห้องนั่งเล่นของหอพักน่ะ

 " ก็ดี" พูดจบก่อนจะแยกย้ายกันไปเตรียมตัวบ้าง

  ขึ้นห้องมาเธอก็อาบนํ้าก่อนจะเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย แล้วแต่งหน้าบางๆแค่ปัดแก้มเล็กน้อยทาปากสีชมพูอ่อนๆ ทรงผมเธอก็แค่ปล่อยเหมือนปกติแค่ดัดลอนตรงปลายนิดหน่อย ก่อนจะสวมถุงมืออย่างปกติ เครื่องประดับก็แค่ตุ้มหูรูปหยดนํ้าสีแดงล้อมเพชร ก่อนจะสวมส้นสูงเเล้วลงไปข้างล่าง

 " มาแล้ว รอนานมั้ย?" เธอพูดขึ้น พอลงไปทุกคนก็มากันครบแล้ว ผู้ชายแต่งตัวไวกันจริงๆ

 " เป็นอะไร?" เธอถามขึ้น

 " ห้ะ! อะ อะไรนะ" เกรเทลพูดขึ้นเสียงดังจนคนอื่นๆตื่นจากภวังค์​ด้วยเช่นกัน

 " เปล่า จะไปกันเลยมั้ย?" เธอถามขึ้น

 " ไปเถอะ" อลันพูดขึ้น

  เกือบไปแล้ว เธอคนนี้ช่างอันตรายจริงๆ ปกติก็สวยอยู่แล้วแต่พอแต่งหน้าแต่งตัวกลับสวยจนแทบหยุดลมหายใจ

  พอพวกเขาจะเดิรไปที่รถม้าก็พบกับวัตถุหน้าตาแปลกประหลาด ทุกคนต่างตกใจเป็นอย่างมาก ดีที่คนอื่นๆในหอพักเดินทางไปที่งานได้สักพักแล้ว ทำให้ไม่มีคนอื่นเห็นวัตถุชิ้นนี้ ในขณะที่​ทุกคนกำลังคิดว่าวัตถุชิ้นนี้คืออะไร กลับมีคนคนหนึ่งที่ไม่แปลกใจเลยสักนิด

 " ราฟ" เธอเรียกชื่อคนคนหนึ่ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือรถสปอร์ตสีดำำ และไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่เป็นเจ้าของมันได้ก็มีแค่เขากับเธอ

 " ไม่แปลกใจหน่อยเหรอ" เสียงของเขาดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทุกคนหันไปมองเขายกเว้นเธอที่ยังคงมองไปที่รถ

 " ราฟาเอล นี่มันอะไร" วิลล์​ถามขึ้น

 " อลัน เดี๋ยวฉันพาโรสไปส่งเอง พวกนายไปเถอะ" พูดจบก็ไม่รอใครทั้งนั้น ลากเธอเข้าไปในรถแล้วเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับก่อนจะขับออกมาทันที

  ส่วนพวกอลัน พวกเขายังคงมึนงงอยู่จึงรั้งตัวโรสไว้ไม่ทัน พวกเขาก็เห็นตอนราฟาเอลทำท่าราวกับจะไม่ไปร่วมงาน แล้วไหนจะไอ้วัตถุประหลาดนั่นอีก พวกเขาจึงได้แต่รีบนั่งรถม้าไปที่งานแทน

 " ไหนนายบอกว่าไม่ไปไง?" เธอถามขึ้นหลังจากรวบรวมสติกลับมา กับคาดเข็มขัดนิรภัย​เรียบร้อยแล้ว มันเกิดขึ้นเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทันจริงๆ

 " ถ้าบอกจะไปสนุกอะไรล่ะ" เขาพูดนํ้าเสียงเจ้าเล่ห์

 " เหอะ สมเป็นนายเลยจริงๆ" เธอพูดขึ้นคล้ายปลงตกก่อนจะหันมาสำรวจรอบๆแทน

  แม้แต่ภายในรถของเขายังมีแต่สีดำเลย อืม...วันนี้เขาใส่ชุดประจำตำแหน่งสีดำ ไม่สวมถุงมือ ผมสั้นสีขาวที่ปกติจะถูกปล่อยวันนี้กลับถูกเซ็ตเป็นอย่างดี เขาดูดีจนเธอเผลอจ้องเขาโดยไม่รู้ตัว

  แต่ไม่ใช่เธอเพียงแค่คนเดียวที่จ้องมองอีกฝ่าย ราฟก็ช่นกัน เขาลอบมองสำรวจอีกฝ่ายอยู่แทบจะตลอดตั้งแต่เจอกัน วันนี้เธอใส่ชุดเกาะอกสีดำเปิดข้างหน้าให้เห็นเรียวขาขาวสวย แต่งหน้าบางๆและปล่อยผมสีขาวเงินดัดลอนนั่น แต่เขาเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเธอใส่เครื่องประดับเพียงชิ้นเดียว

  เขารู้ว่าเธอคงไม่อยากเด่นมากแต่แบบนี้มันเรียบเกินไป เขาเปลี่ยนระบบของรถเป็นแบบขับอัตโนมัติ​ ก่อนจะหันมาหาเธอที่ตอนนี้มองเขาด้วยความงงงวย เขาปลดเข็มขัดของตัวเองออกก่อนจะเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดเธอด้วย

 " หันหลังมา" เขาสั่ง ถึงเธอจะยังงงๆอยู่บ้างแต่ก็ทำตาม และแล้วเธอก็รู้สึกถึงสัมผัสนิ่มๆคล้ายผ้าจากอะไรบ้างอย่างที่บริเวณ​คอของเธอ

 " หันมา" เขาสั่งอีกครั้งก่อนจะถอดถุงมือของเธออกทั้ง2ข้าง แล้วใส่กำไลผ้าสีดำมีโซ่เล็กๆเชื่อมกันแหวนกุหลาบสีดำเข้าไปแทน

 " แบบนี้ค่อยดีหน่อย" เขาพึมพำหลังจากถอยมานั่งที่เรียบร้อยแล้วชื่นชมฝีมือตนเอง ส่วนโรสก็ได้แต่มองดูที่คอของเธอ ซึ่งตอนนี้มีผ้าลูกไม้ติดโซ่เล็กๆมีอัญมณี​สีดำห้อยลงมาตาปริบๆ มันเข้ากับชุดแล้วก็ตุ้มหูของเธอพอดี

 " ขอบคุณ" เธอตอบพร้อมเก็บถุงมือเข้าไปในมิติ ช่วงนี้เธอมีแต่เรื่องต้องขอบคุณ​เขาทั้งนั้น

 " อืม ไม่เป็นไร" เขาครางรับในลำคอ ของพวกนี้มันมีอยู่ในมิติของเขาอยู่แล้ว เขาเป็นผู้ชายคงไม่ได้ใช้ ให้เธอไปก็ดีแล้ว

 " เอาไปสิ" เธอนึกถึงบางสิ่งในมิติก่อนจะนำมันออกมาแล้วส่งให้เขา เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรับกล่องใบเท่าฝ่ามือไปเปิดดู ข้างในเป็นสร้อยคอสีเงินทั้งอันเป็นรูปมังกรกำลังเกาะอยู่กับดวงจันทร์​รูปเสี้ยว

 " นี่..." เขายิ้มออกมาเล็กน้อย "ฉันใส่ให้เธอเองกับมือ เธอก็ต้องใส่ให้ฉันบ้างสิ"

 "..." เอาจริงเหรอ?

 " อะไรล่ะ? เร็วสิ" เขาเร่ง ส่วนโรสก็เม้มปากเล็กน้อย เขาไม่ยอมหันหลังให้เธอใส่ เพราะฉะนั้น​เธอก็ต้องโน้มตัวไปใส่ให้เขาอย่างยากลำบาก แล้วเขาในตอนนี้ก็คล้ายอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ทำให้เหมือนเธอกำลังโอบกอดเขากลายๆ แต่คนที่ลำบากในตอนนี้ไม่ใช่เเค่เธอคนเดียว ตอนแรกราฟอยากจะแกล้งเธอนิดหน่อย แต่พอเธอโน้มตัวมาหน้าอกของเธอก็อยู่ใกล้เขามาก เเล้วเธอยิ่งใส่เกาะอกด้วยแล้ว...เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคจิตซะแล้ว

 " เรียบร้อย" พอเธอสวมสร้อยคอให้เขาเสร็จก็รีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว ส่วนราฟก็รีบหันไปขับรถต่อทันที ให้ตายสิ เขาคิดจะแกล้งเธอแต่ตัวเองกลับโดนไปด้วย

นี่ใช่มั้ย? ที่เรียกว่ากรรมตามสนองน่ะ?

 " ถึงแล้ว" เขาลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูฝั่งเธอ

 " พร้อมจะสนุกรึยัง?" เขาถามขึ้นหลังจากที่เก็บรถเข้าไปในมิติ ถ้าจอดเอาไว้คงได้วุ่นวายกันทั้งงานแน่ แค่คนที่อยู่หน้างานเเล้วเห็นพวกเขาตอนนี้ยังแตกตื่นกันเลย

 " พร้อมนานแล้ว" เธอตอบก่อนจะเดินเข้าไปในงานพร้อมกับเขา

_________(ตัด)​

  บอกก่อนว่าเขียนฉากหวานๆไม่เป็นและสุดท้าย...

สุขสันต์​วันปีใหม่

แก้ไขเนื้อหาล่าสุด

10/พ.ค./2562