ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 17 : เป็นคนของโลกนี้

 " หึ หึๆๆ ใช่จริงๆด้วย คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นเหมือนฉันน่ะ " เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดขึ้น ดวงตาก็พราวระยับไปด้วยความเจ้าเล่ห์

 " ดูนายจะไม่ตกใจเลยนะ" เธอเห็นเขาไม่ตกใจแถมยังทำราวกับเป็นเรื่องสนุกก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้

 " เธอเองก็ด้วยไม่ใช่รีไง? อีกอย่าง ฉันคิดมาสักพักแล้วว่าเธอน่ะไม่เหมือนกับคนในโลกนี้ พอมารู้ก็เลยไม่ตกใจน่ะสิ" นํ้าเสียงของเขาตอนนี้แม้จะยังเหลือความเย็นชาอยู่ แต่มันก็น้อยกว่าตอนแรกมาก

 " แล้วเธอล่ะ มาที่นี่ได้ยังไง?" จู่ๆเขาก็ถามเธอขึ้นมา

 " ก็เหมือนนายนั่นแหละ อยู่ดีๆไอ้พระเจ้าก็มาถามว่าอยากจะไปโลกใหม่มั้ย แล้วฉันก็เลยมาที่นี่น่ะ " พูดแล้วก็ยังแค้นไม่หายที่โดนหมอนั่นถีบเข้ามาในมิตินี่งนี้น่ะ

 " ทำไมถึงอยากมาที่โลกอื่นล่ะ" ดูจากสิ่งที่เธอทำ ทั้งการควบคุมอารมณ์ ทั้งการวางตัว เธอก็คงจะเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคมน่าดู แล้วทำไมถึงอยากมาในที่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะลำบากรึเปล่า ทั้งๆที่ชีวิตในปัจจุบันก็น่าจะดีอยู่แล้ว

 " ชีวิตฉันในตอนนั้นมันน่าเบื่อเกินไป มีพร้อมทุกอย่างแต่กลับไม่มีเรื่องสนุกให้ทำน่ะสิ "

 " หึ เธอน่าสนใจจริงจริงๆนั่นแหละ"

 " ฉันเคยมีคนรู้จักอยู่ หมอนั่นก็น่าสนใจเหมือนนาย แต่หมอนั่นไม่มีทางที่จะมาคุยดีๆกับฉันแบบนายได้หรอก" ใช่ และมันก็คงจะไม่มีวันนั้น

 " ทำไม?"

 " หมอนั่นน่ะ ตายไปแล้วน่ะสิ"

 " คนรักของเธอ?" เขาอดที่จะถามไม่ได้ เพราะนํ้าเสียงใช้ที่เธอพูดถึงคนคนนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจแต่แฝงความเศร้าเอาไว้

 " ห้ะ! 555 อย่าพูดให้ขำเลย คนรักงั้นเหรอ? แค่เพื่อนฉันกับเขาก็ยังเป็นไม่ได้เลย" เธอพูดกลั้วหัวเราะ

  หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันพร้อมกับจิบไวน์​ไปเรื่อยๆจนหมดไป2ขวด ก่อนจะต่างฝ่ายต่างแยกกันไปพักผ่อน 

05.00น.

  ตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายก่อนจะออกไปวิ่งอย่างปกติทุกวัน แต่มันมีบางอย่างที่ไม่ปกติอยู่อย่างหนึ่ง ก็คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไงล่ะ

 " มีอะไรอีกล่ะ" เธอพูดเสียงเรียบพร้อมจ้องมองอีกฝ่าย จะใครล่ะ? ถ้าไม่ใช่คนที่เธอใช้เป็นเครื่องมือไม่ให้เหล่าตัวเอกเข้ามายุ่งกับเธอน่ะ

 " ขอโทษ"

 " เรื่อง?" เขาเคยทำอะไรให้เธอด้วยเหรอ ก็มีแต่เธอที่ไปใช้เขาเป็นเครื่องมือนี่

 " ทุกเรื่อง พอฉันลองคิดๆดูแล้วเธอก็ไม่ได้ผิดไปทุกเรื่องแต่เป็นพวกฉันที่เข้าใจไปเอง" เขาคงรักเมลโลมากจนลืมคิดเรื่องต่างๆให้ดี พอฟังเธอพูดเมื่อครั้งที่แล้วเขาถึงจะคิดได้

 " อ๋อ ช่างมันเถอะ จริงสิ ถ้านายลองวางตัวเป็นคนนอกดู นายอาจจะได้เห็นอะไรดีๆก็ได้นะ" ยังไงเขาก็คิดได้แล้ว ถ้าเธอจะช่วยเขาให้ออกจากมารยาของแม่นางเอกอีกสักนิดคงไม่เป็นไร และเธอก็วิ่งผ่านอีกฝ่ายไป

  แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องที่เขาทำเอาไว้กับยัยหนูโรสเมื่อก่อนหรอก เพราะเธอถือว่าเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วแก้อะไรไม่ได้อยู่ดี จะให้ไปแก้แค้น เธอก็ทำไม่ลงเพราะคนที่โดนน่ะ ไม่ใช่เธอ ก็เลยจะให้ไปเอาคืนมันก็ยังไง ยังไงอยู่ อย่างที่เธอบอกว่าถ้าไม่มายุ่งกับเธอ เธอก็จะไม่ยุ่ง

กับอีกฝ่าย

  ก็คงจะมีแค่ไม่กี่เรื่องที่เอาเธอไปเกี่ยวกับพวกนั้น อย่างเรื่องที่คุณนางเอกชอบมาหาเรื่องเธอก่อน ถ้าเป็นเรื่องนี้ฝ่ายที่ผิดก็คงไม่ใช่เธอ กับอีกเรื่องคือเวลาเธอเบื่อ เหล่าตัวเอกจะเป็นเครื่องมือแก้เบื่อชั้นดีของเธอน่ะสิ ก็มีแค่เรื่องพวกนี้แหละที่จะดึงพวกเราเข้ามาเกี่ยวกัน

 " ไม่คิดว่าจะตื่นไหว" เสียงหนึ่งดังขึ้นและปลุกเธอออกจากภวังค์​ เมื่อหันไปมองก็พบกับเพื่อนคนใหม่ของเธอ

 " ทำไมล่ะ?" เธอถามเขานํ้าเสียงราบเรียนปนสงสัย

 " เมื่อคืนเกือบ3ขวดนี่" เขาตอบเธอกลับมาในขณะที่​ยังวิ่งอยู่ เขาเคยเห็นเธอมาวิ่งตั้งแต่เปิดเทอม ราฟคนเดิมปกติก็ออกกำลังกายแต่ยังไม่มากเท่าเขาหรอก

 " แค่3ขวด สบายๆ แล้วปกตินายมาวิ่งด้วยเหรอ?" ยัยนี่ ให้ตายสิ

 " ปกติฉันก็มาแต่เธอไม่เห็นฉันมากกว่า"

 " นายพูดเยอะขึ้นนะ แต่ก็ดี" เมื่อก่อนเขาพูดอย่างประหยัด​ถ้อยประหยัด​คำ จนเธออดคิดไม่ได้ว่าดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากเขาหรืออะไร

 " เธอมาจากโลกเดียวกันกับฉัน ฉันก็เลยคุยกับเธอได้มากกว่าคนอื่น เพราะไม่ว่าฉันจะพูดอะไรเธอก็เข้าใจหมดไม่เหมือนกับคนอื่นน่ะสิ"

 " แล้วนิสัยเย็นชาที่เปลี่ยนแบบกะทันหัน​ล่ะ?" ดูเขาจะไม่เหลือเค้าโครงความเย็นชาให้เห็นแล้วนะ

 " นิสัยฉันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม​กับคนรอบข้าง" หลังจากนั้นก็เหมือนกับเธอไล่ต้อนถามคำถามเขา ราวกับจะหาว่ามีคำถามไหนบ้างที่เขาตอบไม่ได้

  เธอกับเขาวิ่งกันจนถึง6โมง และเธอกับเขาก็แทบจะวิ่งแข่งกันตอนกลับมาที่หอ ก​่อนจะไปอาบนํ้าแล้วลงมาเจอกันที่ห้องนั่งเล่น ดีที่วันนี้ไม่มีคนมาเล่นหนังสดกัน พวกเธอจึงคุยเล่นกันได้

 " ตอนมาที่นี่ฉันได้ขอพรมา5ข้อ นายได้ขอพรอะไรมั้ย" พูดกันไปเรื่อยๆเธอก็ถามขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ได้

 แต่เขากลับส่ายหัวน้อยๆก่อนจะพูดต่อ "หมอนั่นให้พรฉันมา5ข้อเลย ไม่ได้ให้ฉันขอ" แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะไม่ว่าจะได้พรมามั้ย เขาก็ไม่สนอยู่ดี

 " นายได้พรอะไรมาบ้าง" เขาได้พร5ข้อเหมือนเธอ แต่สิ่งที่ได้จะเหมือนกันมั้ยล่ะ?

 " มีพลังทุกอย่าง อ่านอะไร​ทีเดียวก็จำได้หมด คุย​กับสัตว์​และพืชได้ มีเลือดเป็นพิษกับยาถอนพิษ แล้วก็มีมิติส่วนตัว" เหอะ! อย่าบอกนะว่าพระเจ้านั่นให้เธอขอพรแต่กลับเลือกพรให้ราฟเลย เดี๋ยวสิ!

 " นายได้พรเหมือนกับฉันทุกข้อ ถ้างั้นนายก็มีโทรศัพท์กับรถอยู่ในมิติใช่มั้ย?" เธอโพล่งขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ได้

 " มี มันทำได้ทุกอย่างเหมือนตอนอยู่ที่โลกเดิม แต่ฉันติดต่อใครไม่ได้แล้วก็ไม่มีข่าวเรื่องที่ฉันหายตัวไปด้วย เธอล่ะ?" เมื่อได้ยินเขาถามมาแบบนั้น เธอก็ได้แต่ส่ายหัว

  เพราะถึงเธอจะมีโทรศัพท์​และติดตามข่าวสารการอัพเดตต่างๆของโลกเดิมได้ แต่เธอกลับไม่สามารถคุยแชทหรือโทรออกได้เลย และไม่มีข้อความหรือมีใครโทรเข้าเครื่องเธอได้เลย ข่าวการหายตัวไปของเธอก็ไม่มี ไม่มีแม้แต่ข่าวว่าเธอตายไปแล้วไง​ ราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่ในโลกนั้น และเธอไม่เห็นข่าวของเพื่อนๆเลย มีแต่ข่าวเกี่ยวกับคุณ​พ่อเท่านั้น

 " พวกเราคงถูกตัดการติดต่อกับโลกนั้น แล้วก็เหมือนกับถูกลบตัวตนออกไปจากที่นั่นแล้วสินะ" เธอพูดขึ้น

 " พระเจ้านั่นคงอยากให้เรากลายเป็นคนของโลกนี้โดยสมบูรณ์​" จริงอย่างที่เขาพูด

 " ใช่แล้ว พวกเจ้าคิดได้ถูกแล้ว" ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นและเมื่อมองไปรอบๆตัว พวกเขาก็พบกับที่ที่เจอกับพระเจ้าครั้งแรก

 " จะพามาก็บอกกันก่อน" เธอพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไม่ต้องฟังก็รู้ว่าหงุดหงิด

 " เอาน่า เข้าเรื่องดีกว่า เมื่อพวกเจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ข้าก็จะสร้างคนอีกคนขึ้นมาทดแทนพวกเจ้าในโลกนั้น และลบพวกเจ้าออกไปจากความทรงจำของคนที่อยู่ในโลกนั้น แบบนี้มันอาจจะดีกว่าการที่ปล่อยให้พวกเจ้าเหลืออยู่ในความทรงจำของคนที่ยังอยู่ในโลกนั้นนะ"

  นั่นสิ มันอาจจะดีแล้วจริงๆก็ได้ การที่เธอหายตัวมาโดยไม่บอกอาจจะทำให้พวกเขาเป็นห่วงก็ได้ ถึงเธอจะเจ็บปวดอยู่บ้างที่จะต้องหายไปจากความทรงจํา​ของพวกเขา แต่มันก็ดีกว่าให้พวกเขามาเจ็บปวดแทนเธอ

 " งั้นเราก็ติดต่อพวกเขาไม่ได้ด้วยใช่มั้ย?" คราวนี้เป็นราฟที่ถามขึ้น

 " ก็ต้องเป็นแบบนั้น เพราะถึงพวกเจ้าติดต่อได้ สำหรับพวกเขาเจ้าก็เป็นแค่คนแปลกหน้า แต่เจ้าก็ยังติดตามข่าวเกี่ยวกับพวกเขาได้อยู่นะ" ติดตามได้?

 " นายบอกว่าติด...อะ ไอ้!" เธอกำลังจะถามหมอนั่น แต่พอมาดูอีกทีก็กลายเป็นว่าเธอดับราฟก็กลับมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว เธอจึงได้แต่สบถเสียงเย็น

 " เธอจะถามอะไรหมอนั่นน่ะ?" เขาถามขึ้น

 " หมอนั่นบอกว่าพวกเราติดตามข่าวคนในโลกนั้นได้ แต่ฉันไม่เห็นมีข่าวเกี่ยวกับเพื่อนของฉันเลย" เธอเจอแต่ข่าวของคุณพ่อ ส่วนเพื่อนของเธออีก4คนไม่มี ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะเจ้าพวกนั้นเป็นนางเเบบ นักร้อง ดาราชื่อดังกันทั้งนั้น มีข่าวให้เห็นกันอยู่ทุกวัน ถึงขั้นที่ว่าเธอเปิดโทรทัศน์​ช่องไหนก็เห็นแต่หน้าของเจ้าพวกนั้นจนเธอรู้สึกเบื่อ

 " เพื่อนของเธอดังขนาดนั้นเลยเหรอ?"

 " เพื่อนฉันมี4คน ชาย2 เป็นนายแบบกับนักร้องไอดอล หญิงอีก2 เป็นนางแบบกับนักแสดง เก่งระดับแนวหน้าของโลก" เขาเคยคิดว่าเธอคงจะเป็นคนที่พอจะมีหน้ามีตาอยู่บ้าง แต่ถ้าเธอรู้จักกับเพื่อนแบบนั้นจริงก็แสดงว่าเธอก็คงจะดังน่าดู

 " เมื่อก่อนธอเป็นอะไร?" เขาอดที่จะถามไม่ได้

 " นักธุรกิจ​ล่ะมั้ง?"

 " ละมั้ง? หมายความว่าไง"

 " หึๆๆ ก็หมายความว่าฉันทำงานหลายอย่างมากเกินไป แต่หลักๆก็มีอยู่แค่2อย่างคือนักธุรกิจกับ..." เธอเว้นช่วงไว้แล้วเขาก็ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังรออยู่ ทั้งที่สงสัยอยู่แท้ๆ ยังจะทำหน้าเย็นชาได้อีก

 " ไม่รู้สิ แล้วนายทำอะไรล่ะ? "

 " ฉันก็เป็นนักธุร​กิจ" เขาทำหน้าคล้ายหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะตอบเธอด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือน​เดิม

 " อายุล่ะ ฉัน24 เกิดเดือนมิถุนา วันที่15" เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาหรือเธอแก่กว่ากัน

 " 24ปี เกิดเดือนมิถุนา วันที่1" เขาตอบด้วยนํ้าเสียงแปลกใจเล็กน้อย วันที่15 เดือนมิถุนา งั้นเหรอ?

 " นายเเก่กว่าฉันแค่15วันงั้นสิ" เห้อ เหมือนกันแม้กระทั่งเดือนเกิดเลยเหรอเนี่ย

 " เธอต้องเรียกฉันว่าพี่" พี่ราฟ คำนี้จะไม่มีวันออกมาจากปากเธอแน่

 " ถึงตายก็ไม่เรียก แล้วชาติที่แล้วนายชื่ออะไรล่ะ บางทีเราอาจจะเคยร่วมงานกันก็ได้" เขาเป็นนักธุรกิจ​ ส่วนเธอก็เป็นนักธุรกิจ แล้วเธอก็ทำธุรกิจแทบทุกด้านด้วยสิ เป็นไปได้ว่าเธอกับเขาอาจเคยเจอกัน ถ้ารู้ชื่อเขา เธออาจจะจำเขาได้ก็ได้

 " ชื่องั้นเหรอ? เรากลายเป็นคนของโลกนี้โดยสมบูรณ์แบบแล้ว จะยึดติดกับชื่อเก่าไปทำไมล่ะ? เพราะฉะนั้น​มันก็ไม่จำเป็นอีก" เขาพูดพึมพำก่อนจะพูดขึ้นเสียงเย็นต่างจากตอนแรกจนเธออดขนลุกไม่ได้

  ชื่อที่ผู้ชายคนนั้นตั้งให้น่ะ เขาไม่อยากได้ยินหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ​แม่ขอไว้ เขาก็ยอมเป็นคนไม่มีนามสกุลดีกว่าใช้นามสกุลของชายคนนั้น ชายคนที่แม่ของเขามอบความรักให้หมดใจ ให้อย่างไม่มีเงื่อนไข แต่ชายคนนั้นกลับเหยียบยํ่ามันซํ้าแล้วซํ้าเล่า ชื่อที่ชายผู้ให้กำเนิดเขา ชื่อที่ชายผู้ขึ้นชื่อว่าพ่อแท้ๆตั้งให้ ชื่อที่ตั้งโดยพ่ออย่างคนคนนั้นน่ะ เขาไม่อยากมีหรอก

  เพราะฉะนั้น​ อย่าเรียกชื่อนั้นอีกเลย เขาไม่อยากได้ยินมันอีกแล้ว

 " จริงของนาย พูดไปก็ชวนแต่จะให้นึกไปถึงเรื่องเก่าๆ เพราะ​งั้น​ ชื่อของพวกเราในโลกนี้นี่เเหละดีที่สุด" พอเธอพูดถึงเรื่องชื่อในโลกเดิมแล้วเขาก็มีท่าทีแปลกไป เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคงมีอดีตที่เลวร้ายอยู่ เธอจึงเลือกที่จะไม่พูดต่อ

ตึกๆๆ

  มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาในโสตประสาท​ของเธอกับเขา ทำให้พวกเธอหยุดพูดคุยกันและแล้วท่าทางให้เป็นแบบปกติ ถ้าเป็นคนทั่วไปก็อาจจะไม่ได้ยิน แต่นักฆ่าอย่างเธอได้ยินแน่ ส่วนราฟ ถึงเธอจะแปลกใจนิดหน่อยที่เขาได้ยินเหมือนเธอ แต่มันก็ไม่น่าแปลกอะไร เพราะสำหรับญาติผู้พี่ของเธอคนนี้ เขาก็มีความลับมากมายอยู่แล้ว เพิ่มเรื่องมีประสาทสัมผัสที่ดูจะดีพอๆกับเธอ​เข้าไปอีกสักอย่าง ก็คงจะไม่มีอะไรน่าแปลกใจ

 " อ้าว! ท่านหญิง ตื่นเช้าจังนะคะ" มีผู้หญิงสามสี่คนเดินลงมาจากบันไดฝั่งเดียวกันเดินเข้ามาทักเธอ เธอจึกพยักหน้าน้อยๆเพื่อตอบรับ

 " จะ เจ้าชายราฟาเอล กะ ก็ด้วยนะ พะ เพคะ" นักเรียนหญิงอีกคนพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับใบหน้าที่แดงกํ่า

  เธอไม่แปลกใจ เพราะญาติผู้พี่ของเธอคนนี้มีใบหน้าที่หล่อเหลา ถึงตอนนี้เขาจะทำหน้าเย็นชาอยู่ตลอดแต่มันกลับเป็นสเน่ห์​อย่างหนึ่งที่เสริมให้เขาดูน่าค้นหาขึ้น ดังนั้นมันก็ไม่แปลกที่จะมีสาวน้อยสาวใหญ่อยากรู้จัก แต่ดูจากการที่เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออกว่ารำคาญหรือตื่นเต้นอะไร ก็แปลว่าเขาคงเคยชินกับเหตุการณ์​แบบนี้

  หลังจากที่เขาพยักหน้าน้อยๆเพื่อเป็นการตอบรับเหมือนเธอ ผู้หญิง​พวกนั้นก็ท​ำ​ท่าเขินอายบิดตัวไปบิดตัวมา จนเธออดยิ้มนิดๆและส่ายหัวไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเธอสมเพชหรืออะไร แต่เพราะเธออดจะรู้สึกดีใจแทนผู้หญิง​พวกนี้ไม่ได้ เพราะตอนที่เธออายุเท่าผู้หญิงพวกนี้ เธอก็ไม่มีรอยยิ้มหรือมีชีวิตที่สดใสร่าเริงแบบนี้เหมือนผู้หญิง​ทั่วไป เธอไม่อยากให้ใครต้องมีชีวิตมืดมนเหมือนเธอหรอกนะ

 " เป็นอะไร?" เขาถามขึ้นเมื่อเห็นเธอมีอาการแปลกๆอย่างการยิ้มออกมานิดๆ ชนิดที่ว่าถ้าไม่สังเกตคงไม่ห็น

 " เปล่า" พอรู้ตัวว่ากำลังยิ้มออกมานิดๆอยู่ เธอก็กลับมาทำหน้าเย็นชาเหมือนเดิม จริงๆแล้ว รอยยิ้มสำหรับเธอถือว่าหาได้ยาก เพราะถ้าไม่มีเรื่องที่ดีและมีความสุขจริงๆเธอก็จะทำหน้าเย็นชาตลอดเวลา

  คงจะมีแต่การแสยะยิ้มเท่านั้นแหละที่เธอทำได้บ่อยที่สุด ถามว่าแสยะยิ้มเพื่ออะไรน่ะเหรอ? ก็คงจะเป็นเวลาที่เธอได้ทำลายศัตรูของเธอให้ย่อยยับ และพินาศลงน่ะสิ จะหาว่าเธอโรคจิตก็ได้ เพราะมันคือเรื่องจริง

 " อรุณสวัสดิ์​ค่ะ ท่านหญิง จะ เจ้าชาย" หลังจากกลุ่มที่พวกผู้หญิง​เมื่อกี้ไปได้ไม่นาน ก็มีคนเข้ามาทักทาย​เธออีกครั้ง ทายซิ เสียงเหวานๆ กับคำพูดเพราะๆ และมีหางเสียงแบบนี้ คือใคร?

3

2

1

ปิ๊งป่อง คุณ​นางเอกไงล่ะ เธอกับราฟนั่งกันอยู่ตรงโซฟาที่ติดกับหน้าต่าง แล้วผู้หญิง​กลุ่มเมื่อกี้ก็เดินไปนั่งกันที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง และคุณ​นางเอกก็เดินเข้ามาทักทายเธอพร้อมกับเหล่าตัวเอกและลูกสมุน ซึ่งสิ่งที่เธอกับราฟทำมีเพียงแค่การมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับไม่ได้ยินเสียงพวกเขา

 " เอ่อ ท่านหญิง​ค่ะ" เมื่เห็นอีกฝ่ายทำราวกับไม่ได้ยินตน จึงยังคงเรียกต่อไป

 " นกที่ไหนมันร้องกันนะ" เมื่อเห็นคุณนางเอกยังคงเรียกเธอต่อ เธอก็เริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมา

  ปกติเธอไม่ใช่คนหงุดหงิดง่ายแต่ที่เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาง่ายๆแบบนี้ คงจะเป็นเพราะนํ้าเสียงที่คุณนางเอกใช้เรียกเธอมันเต็มไปด้วยความเสแสร้งจนเธอรู้สึกเอียนขึ้นมาล่ะมั้ง บางครั้งการแก้ปัญหา​ก็ไม่ใช่การหลีกหนีแต่เป็นการสู้กับมัน

 " ร้องจนฉันเริ่มรำคาญแล้วด้วยสิ" เมื่อเห็นเธอเริ่ม เขาก็ไม่รอช้า ร่วมผสมลงโรงไปด้วย เขาก็รำคาญเหมือนเธอนั่นแหละ เขาไม่ชอบเสียงแบบนี้เพราะมันทำให้ระคายหู

 " ว้าย! ตายแล้ว คนเขาบอกว่ารำคาญยังจะเสนอหน้าอยู่อีก ด้านเนอะ" หนึ่งในนักเรียนหญิงที่เข้ามาทักพวกเธอพูดขึ้น อืม...เธอชอบนะ

 " นี่! เมลโลไปทำอะไรให้พวกเธอนักหนา! ทำไมต้องว่ากันด้วย" แล้วก็เป็นไรเดอร์​ที่ออกตัวคนแรก พร้อมกับทำท่าจะเดินเข้าไปหาเรื่องผู้หญิงกลุ่มนั้น แล้วมันก็ทำให้พวกเธอเริ่มกลัวขึ้นมาเพราะถึงยังไง ไรเดอร์​ก็เป็นลูกชายของหัวหน้าองครักษ์​ เขาก็ต้องฝึกการต่อสู้มาบ้าง

  น่าสนใจนะว่ามั้ย? เธอหันไปถามคนที่ยังคงทำหน้าเย็นชาด้านข้างเธอผ่านทางสายตา แต่เขาก็ยักไหล่น้อยๆ เป็นเชิงว่าไม่ค่อยน่าสน เธอคงต้องพิสูจน์​แล้วล่ะมั้ง? ว่าหมอนี่น่าสนใจรึเปล่า แน่นอนว่าเรื่องที่เธอสนใจคือฝีมือในการต่อสู้ของเขา พูดถึงเรื่องนี้.....

เธอยังไม่รู้เลยนี่ ว่าราฟมีฝีมือแค่ไหน ดูแล้วเขาก็คงเก่งมากแน่ๆ

 " เป็นผู้ชาย จะไปรังแกผู้หญิง มันไม่ไร้ยางอายเกินไปหน่อยรึไง?" และเมื่อเธอพูดอย่างนั้นออกไป เขาก็หยุดแล้วหันกลับมามองหน้าเธออย่างหาเรื่อง จริงๆเธอก็ไม่มีสิทธิ์​ไปว่าคนอื่นเรื่องไร้ยางหรอก เพราะเธอน่ะ...หน้าหนายิ่งกว่ากำแพงไงล่ะ

 " เราไม่มีเรื่องต้องคุยกัน เพราะฉะนั้น...ต่างคนต่างอยู่" เธอพูดขบก็เดินออกมาจากหอพัก แล้วก็มีราฟเดินตามมาไม่ห่างแต่ก็ไม่ใกล้กันมาก ระยะห่างกำลังพอดี พอจะให้คนอื่นเห็นว่าเธอและเขาไม่รู้จักและไม่สนิทกัน

  เธอกับเขารู้ดี ถ้าให้คนอื่นเห็นว่าพวกเธอสนิทกัน มันอาจจะไม่ค่อยส่งผลดีนัก เธอพึ่งจะถอนหมั้นถ้าใกล้ชิดกับเขามากเกินไป มันอาจจะทำให้มีข่าวออกมาว่า เธอถอนหมั้นเพราะหลงรักราฟ ถึงจะยากเพราะทุกคนรู้ดีว่าเธอ ไม่สิ โรสคนก่อนรักลูเซียนแค่ไหน

  แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีข่าวออกมา ข่าวลือมันเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง เธอจะไม่สนก็ได้เพราะถึงมันจะทำลายชื่อเสียงของเธอแค่ไหน เธอก็ไม่สนเรื่องชื่อเสียงอยู่ดี แต่เธอจะลืมไม่ได้ว่าเธอไม่ได้ตัวคนเดียว คนที่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ยังมีท่านพ่อ ท่านพี่ และตระกูลวาเรนเซียอีก แล้วอีกหนึ่งคนที่จะมีอยู่ในข่าวลือคงหนีไม่พ้นญาติผู้พี่ของเธอ

  ถึงเขาจะไม่สนชื่อเสียงตัวเองเหมือนเธอ แต่ยังไงเขาก็เป็นถึงเจ้าชายแดนปีศาจ ถึงจะไม่ได้เป็นรัชทายาทแต่มันก็ส่งผลต่อราชวงศ์​ทาทารอส และแดนปีศาจอยู่ดี เธอกับเขาต่างก็มีสิ่งที่ต้องห่วง 

  ถึงจะมาจากต่างโลก ไม่ได้อยู่กับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เกิด ถึงจะไม่อยากสนใจ แต่มันก็ต้องทำเพราะตอนนี้พวกเขาเป็นคนของโลกนี้ แล้วก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ

เธอกับเขาต่างรู้ข้อนี้ดี

  แต่สำหรับเธอน่ะ หน้าที่ในโลกนี้ของเธอมันก็แค่การปกป้องครอบครัวและคนที่เธอรัก เพราะฉะนั้น​ เธอเต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้และต่อให้มันไม่ใช่หน้าที่ เธอก็จะทำ