ตัวร้ายข้ามมิติ
ตอนที่ 16 : ความลับที่เหมือนกัน
2อาทิตย์ผ่านไป
ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะ3อาทิตย์แล้วที่เธอเปิดเทอม ถึงไม่วุ่นวายแต่ก็ไม่สงบสุข วันปกติก็นั่งเรียนอย่างเบื่อหน่าย มีบ้างที่จะไปช่วยอาจารย์เดวิดแต่ก็ไม่บ่อยนักซัก2ครั้งต่อ1สัปดาห์ ส่วนวันหยุดก็ต้องมานั่งซ้อมกีต้าร์กับเจ้าลูกหมาสีฟ้า2ตัว เจ้าพวกนี้นับว่าเรียนรู้ได้เร็วดีสอนเจ้าพวกนี้ก็ลดความน่าเบื่อลงไปได้เยอะ มีบางวันที่ถ้าเลิกเรียนเร็วและไม่มีงานก็จะมาซ้อมกันตอนเย็น
ส่วนคุณนางเอกกับเหล่าฮาเร็มก็เจอกันบ้าง นับเป็นสีสันอีกอย่างหนึ่งในชีวิตประจําวัน แต่เธอก็ไม่ค่อยจะเข้าไปยุ่งซะเท่าไหร่ ช่วงนี้เธอเห็นเกรเทลเริ่มออกจากกลุ่มแล้วด้วย แผนเธอได้ผลสินะ คุณนางเอกเเละเหล่าฮาเร็มเลยไม่ค่อยมายุ่งกับเธอเพราะพยายามทำให้เกรเทลกลับมาอยู่กลุ่มเดิมน่ะสิ
งาน ไม่สิ! สิ่งที่เธอชอบอีกหนึ่งอย่าง คือการกลับไปที่คฤหาสน์วาเรนเซียในวันหยุด แต่กลับไปได้แค่1ครั้งต่อ3สัปดาห์และนั่นหมายถึงวันนี้ ซึ่งเป็นวันหยุดและครบ3อาทิตย์แล้ว วันนี้เธอจะได้กลับบ้านครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่หอพัก
ส่วนชุดที่เธอเลือกใส่กลับบ้านน่ะเหรอ? ก็แค่เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงยีนส์ ทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำไม่มีลายตัวโปรด รองเท้าผ้าใบสีขาวกับถุงมือสีขาวลายดำอันเดิมนั่นแหละ
"ท่านพ่ออยู่ไหน?" เธอถามพ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านข้างหลังจากที่กลับมาถึงคฤหาสน์ การกลับมาที่บ้านครั้งนี้เธอส่งจดหมายมาบอกแค่เซบาสเตียนเท่านั่น คนอื่นๆจึงยังคงตกใจและงงงวยอยู่บ้าง
" ท่านดยุคอยุ่ที่ห้องทำงานครับ"
" ขอบคุณ ไปทำงานต่อเถอะ" หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นบันไดและตรงไปที่ห้องของท่านพ่อ
ก๊อกๆๆ
" เข้ามา" เมื่อมีเสียงตอบรับจากในห้องหลังจากที่เธอเคาะประตู เธอก็เปิดประตูเข้าไป
" มีอะ- โรส! ลูกกลับมาแล้ว!!" ท่านพ่อพูดขึ้นหลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาจากงาน เธอเลยเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อ
" เป็นยังไงบ้าง ทานอะไรมารึยังคะ?" ดยุควาเรนเซียพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น ถ้าเขารู้ว่าลูกจะมาเขาคงจะจัดงานเลี้ยงฉลองไปแล้ว
" ยังเลยค่ะ ท่านพ่อล่ะคะ" เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้วตอนนี้ก็เที่ยงแล้วด้วยสิ
" พ่อก็ยังไม่ได้ทานเลย ถ้างั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่านะ" หลังจากนั้นเธอกับท่านพ่อก็ไปทานข้าวที่ห้องอาหาร
" พี่แดนล่ะคะ" ตั้งแต่มาถึงบ้านเธอยังไม่เห็นพี่แดนกับคริสเลย
" ยังไม่กลับมาตั้งแต่ไปอยู่ที่วาซีรอสเลย คงจะติดเรียนนั่นแหละ" เจ้าพวกนั้นคงจะติดเรียนแน่ๆ เขาก็จบมาจากวาซีรอสเลยรู้ว่าที่นั่นก็เรียนหนักไม่เบา
" แล้วโรสเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะ" ถึงอควาเรสจะเรียนไม่หนักเท่ากับวาซีรอส แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าการเรียนจะง่าย
" สบายมากค่ะ" เธอไม่อยากบอกว่ามันน่าเบื่อหรอกนะ เดี๋ยวท่านพ่อจะกังวลแค่เรื่องงานก็มากพอแล้ว เธอไม่กล้าทำให้ท่านเหนื่อยไปมากกว่านี้แน่
" ถ้าขาดอะไรก็บอกพ่อนะ โรสลูกรู้มั้ยว่าพ่อคิดถึงลูกมากๆเลยน่ะ" พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วเขาก็นึกถึงเจ้าราชาตัวดีนั่น บ่นว่าคิดถึงโรสอย่างนู้น อย่างนี้ เจ้านั่นคงลืมไปแล้วสินะ ว่าโรสน่ะ...เป็นลูกของเขา!!!
" โรสก็คิดถึงท่านพ่อค่ะ" ชาติก่อนตอนเด็กๆคุณพ่อต้องทำงานแต่ก็พยายามแบ่งเวลามาให้เธอ เเต่พอเธอโตขึ้นก็ต้องไปเรียนและทำงานไปด้วยทำให้ค่อนข้างห่างกัน พอมาชาตินี้หลังจากที่เธอฟื้นก็ได้อยู่ที่บ้านแค่2เดือนก็ต้องย้ายไปอยู่หอพักอควาเรส กว่าจะได้กลับบ้านก็ตั้ง3อาทิตย์ เห้อ
" ท่านดยุคครับ องค์ราชาส่งคนมาเชิญท่านกับคุณหนูไปที่พระราชวังครับ" เซบาสเตียนเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนจะพูดขึ้น ในขณะที่เธอกับท่านพ่อกำลังคุยกันและทานคุกกี้ที่เธอทำเอง
" ตอนนี้เนี่ยนะ?" และสิ่งที่เขาได้คือคำตอบรับจากอีกฝ่าย ลูกเขาพึ่งจะกลับมาถึงบ้านแค่2ชั่วโมงเองนะ! เขายังคุยกับลูกไม่นานเอง เจ้าราชานั่นต้องส่งคนมาสืบแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่รู้หรอกว่าโรสกลับมาบ้านน่ะ
" รีบเตรียมตัวเถอะครับท่านดยุค ให้องค์ราชารอนานมันจะไม่ดี" เซบาสเตียนพูดยํ้าเมื่อเห็นท่านดยุคยังคงนิ่งงัน
" อืม" เขาได้แต่ตอบรับออกไปก่อนจะลุกไปขึ้นรถม้าพร้อมกับโรส แต่ในหัวกำลังคิดบางอย่าง ถ้าอยากเจอโรสก็ไม่จำเป็นจะให้เขาไปด้วย แต่การที่เรียกเขาไปด้วยคงมีเรื่องเกี่ยวกับงานแน่ๆ ลูกเขาอุตส่าห์กลับบ้านทั้งทียังต้องมานั่งทำงานเหรอเนี่ย
ห้องโถงพระราชวัง
" หนูโรส เป็นยังไงบ้าง" องค์ราชาถามขึ้นด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน หลังจากที่พวกเธอทำความเคารพเสร็จ
" สบายดีค่ะ ท่านลุง"
" ท่านป้ารอหนูอยู่ที่สวน รีบไปเถอะ" องค์ราชาพูดขึ้นก่อนจะให้คนพาเธอไปที่สวน คงจะมีงานที่ต้องคุยกับท่านพ่อล่ะมั้ง
" ถวายพระพรเพคะ ท่านป้า" เมื่อเธอไปถึงก็พบกับท่านป้ากำลังนั่งจิบชาอยู่กับสนมเอก
" อ้าว! หนูโรส มาแล้วหรอ นั่งสิ" เมื่อมองไปตามเสียงก็พบกับคนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่ ก่อนจะรีบบอกให้เธอนั่งลง
" นึกว่าใคร ที่แท้ก็ท่านหญิงโรซาเรีย ว่าแต่เธอลืมอะไรไปรึเปล่า" สนมเอกพูดขึ้นอย่างมีจริต ลืม? คงหมายถึงการที่เธอไม่ทำความเคารพสนมเอกล่ะมั้ง?
" เธอลืมทำความเคารพฉัน " เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่ง เธอเลยพูดขึ้น เห้อ คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์สั่งให้เธอทำความเคารพงั้นเหรอ? ประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว
" บังอาจ!! " เมื่อเห็นเธอยังคงนิ่งและทำหน้าตาสมเพช อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นชี้หน้าเธอแล้วตวาดเสียงดัง
" เจ้าสิบังอาจ!! โรซาเรียคือลูกสาวของดยุคลำดับที่1 คนที่ควรจะทำความเคารพคือเป็นเจ้าได้ซํ้า ยังมาตวาดเสียงดังต่อหน้าเราอีก!" แหม ถึงเธอไม่ต้องลงมือเอง ก็มีท่านป้าที่จัดการให้เธออยู่แล้วสิ
" ตะ แต่ว่า"
" หยุด กลับไปห้องของเจ้าเดี๋ยวนี้" ยังไม่ทันที่สนมเอกจะได้พูดอะไรต่อ องค์ราชินีก็สั่งขึ้นดเวยนํ้าเสียงราบเรียบแต่ก็แสดงให้เห็นว่ากำลังโกรธอยู่ ถ้าเป็นปกติเธอคงไม่โกรธขนาดนี้ แต่ตอนนี้โรสอยู่ที่นี่และคนที่สนมเอกล่วงเกินอยู่ คือคนมี่เธอรักเหมือนลูก เพราะฉะนั้นเธอยอมไม่ได้
เมื่อเห็นองค์ราชินีโกรธ สนมเอกก็ยังไม่อยากจะลองดีในตอนนี้ รอให้ถึงวันที่ลูกชายของฉันได้ขึ้นเป็นราชาก่อนเถอะ ฉันจะจัดการพวกแกให้หมดเลย แต่ก่อนไปก็ไม่วายหันมาส่งสายตาน่ากลัวให้โรสอยู่ดี
" หนูโรสไม่เป็นไรใช่มั้ย กลัวรึเปล่า?" หลังจากที่สนมเอกจากไปองค์ราชินีก็หันมาถามเธอด้วยความเป็นห่วง
" ไม่เป็นไรค่ะ โรสทำคุกกี้มาฝากด้วยนะคะ" เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายกังวล เลยเปลี่ยนประเด็นเรื่องที่พูดแทน แค่สายตาของสนมเอกน่ะ ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก มันก็แค่ทำให้เธอรู้สึกสมพชอีกฝ่ายก็แค่นั้น
" อร่อยจัง ไม่เคยรู้มาก่อนว่าหนูทำขนมเป็นด้วย" องค์ราชินีพูดขึ้นหลังจากที่ทานขนมเข้าไป ก็ไม่แปลกที่องค์ราชินีจะพูดแบบนั้น เพราะยัยหรนูโรสคนก่อนก็ทำขนมเป็นแถมอร่อยซะด้วย เพราะอยากเอาใจลูเซียนเลยเพียรพยายามทำขนมไปให้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่สนใจ เธอเลยเลิกทำขนมไป ดังนั้นคนที่รู้ว่าโรสทำขนมเป็นจึงมีแค่น้อยคน
ส่วนเธอน่ะเหรอ? ก็ทำได้หมดทั้งของคาวและของหวาน ถึงเธอจะเป็นนักฆ่าแต่ก็มีบ้างที่เป็นสายลับ ซึ่งแต่ละครั้งก็ต้องไปในที่ๆของกินดีๆหายาก แล้วพวกที่รักสุขภาพอย่างเธอก็ทนไม่ได้ที่จะกินของที่ไม่ดี ก็เลยฝึกปรุงอาหารทุกอย่างด้วยวัตถุดิบจากทั่วทุกมุมโลกที่เธอไปทำงาน
หลังจากนั้นเธอกับองค์ราชินีก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนมีคนมาบอกว่าท่านพ่อกำลังหาตัวเธออยู่ เธอเลยลาองค์ราชินีกลับมาหาท่านพ่อที่ห้องโถง แต่ตอนที่เธอมาถึงคือตอนที่ท่านพ่อกับท่านลุงกำลังทำหน้าเครียดกันอยู่
" มีอะไรรึเปล่าคะ? ท่านพ่อ" เธอถามออกไป
" อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก" เมื่อท่านพ่อเห็นเธอก็พยายามเปลี่ยนสีหน้าให้ดีขึ้น เพื่อเป็นการยืนยันว่าสบายดี แต่ถึงยังงั้นในแววตาก็ยังคงมีความกังวลอยู่
" เรื่องนํ้าท่วมที่ เมืองเอลินอส ใช่มั้ยคะ?" เมืองนี้มีลักษณะเป็นที่ราบลุ่มและฝนก็ตกบ่อยมาก ทำให้เกิดปัญหานํ้าท่วมบ่อยๆ ปัญหานี้มีมาหลายปีแต่ก็ยังแก้ไม่สำเร็จเพราะเงินที่ใช้แก้ปัญา ถูกพวกขุนนางเก็บเข้ากระเป๋าจนหมด และมันไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้เลย
ช่วงนี้เธอได้ยินข่าวมาว่านํ้าเริ่มท่วมบ่อยขึ้นเรื่อยๆด้วย เธอเลยเดาว่าเป็นเรื่องนี้ที่ทำให้ท่านพ่อไม่สบายใจและต้องมานั่งเครียด
" หนูรู้ได้ยังไง?" คราวนี้ไม่ใช่ท่านพ่อ แต่เป็นท่านลุงที่พูดขึ้น
" ก็พอได้ยินข่าวมาบ้างค่ะ แล้วท่านลุงกับท่านพ่อจะแก้ปัญายังไงล่ะค่ะ?" เธออยากจะรู้ว่าเรื่องนี้มันจะแก้ได้ยังไง
" ยังไม่รู้เลยน่ะ" ท่านดยุคพูดขึ้นเสียงเครียด
" ถ้าจะให้ทำอะไรก็ไม่ได้เพราะเงินไม่มี" องค์ราชาพูดขึ้นอีกครั้ง
" ไม่ใช่ไม่มีแต่ไปไม่ถึงต่างหากล่ะค่ะ และเพราะเงินไปไม่ถึงก็เลยขุดทางระบายนํ้าไม่ได้ " เธอพูดตอบไปตามความเป็นจริง
โดยไม่รู้เลยว่า1ราชาและ1ดยุคจะตกใจแค่ไหนกับคำพูดของเธอ ว่ากันตามตรงเด็กอายุ16และยิ่งเป็นเด็กผู้หญิง จะมาเข้าใจเรื่องแบบนี้ก็คงยาก แต่คำพูดต่อมากลับทำให้พวกดขาตกใจยิ่งกว่าเดิม
" แต่ถ้าเราไม่ต้องจ่ายเงินล่ะค่ะ" เธอพูดขึ้นด้วยดวงตาที่พราวระยับและเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
" เป็นไปไม่ได้หรอก" ท่านดยุคพูดขึ้น
" ถ้าไม่จ่ายเงินก็ไม่มีมครยอมทำงานหรอก" องค์ราชาพูดเสริม
" เราก็แค่ให้คนมาขุดทางระบายนํ้า ซึ่งคนที่มาช่วยเราก็จะไม่เก็บภาษีสัก1ปีหรือ2ปีก็ได้นี่คะ" ณ ตอนนี้ จากที่พวกเขามืดแปดด้าน โรสกลับเป็นแสงสว่างนำทางให้พวกเขาขึ้นมา
" ใช่/ใช่แล้ว!!" ณ ตอนนี้ จากที่พวกเขามืดแปดด้าน โรสกลับเป็นแสงสว่างนำทางให้พวกเขาขึ้นมา
" ขอบใจหนูมากนะ!! "เมื่อได้สติ องค์ราชาก็หันกลับมาพูดกับเธอ
" ใช่ โรส ลูกเก่งมากเลยนะ" ลูกเขาเก่งจริงๆ
" ถ้าช่วยท่านพ่อได้ โรสก็ดีใจแล้วค่ะ" เธอยิ้มออกมานิดๆด้วยความจริงใจ ถึงการทำแบบนี้อาจจะเป็นการนำเรื่องวุ่นวายมาให้ เเต่แค่ได้ช่วยท่านพ่อเธอก็ดีใจแล้ว
" ลุงจะให้รางวัลหนูเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นมาควิสดีมั้ย? " องค์ราชาถามขึ้น เธอคิดว่าท่านลุงคงแค่พูดเล่น แต่ใบหน้ากับนํ้าเสียงที่สุดแสนจะจริงจังนั่นทำให้เธอรู้ว่าท่านลุงพูดจริง
" ไม่ดีกว่าค่ะ หนูยังเรียนไม่จบและการที่โรสแก้ปัญหาแค่นี้ แต่ได้เป็นถึงขุนนางขั้นมาควิสมันอาจจะทำให้คนภายนอกไม่เห็นด้วย" เธอรีบตอบทันที
" ไม่หรอก ปัญหาแค่นี้ที่หนูว่าน่ะ มันมีมาหลายปีแล้วแต่ก็ไม่มีใครเเก้มันได้ ส่วนเรื่องที่หนูยังเรียนอยู่ ก็รอให้หนูจบจากอควาเรสก่อนแล้วค่อยมารับตำแหน่งก็ได้ ดีมั้ย? "
" ไม่ดี! ถ้าโรสรับตำแหน่งเธอก็จะต้องแบ่งเวลาเรียมาทำงานในตำแหน่งนี้ด้วย แบบนี้โรสจะไม่เหนื่อยเกินไปหรอก!! " อีกอย่าง แค่เรียนลูกเขาก็แทบไม่ได้กลับบ้านแล้ว เพราะเจ้าเซบาสเตียนนั่นบอกให้โรสกลับมาที่บ้านแค่1ครั้งต่อ3สัปดาห์ เพราะบอกว่าไม่อยากให้โรสเสียการเรียน แต่นี่ถ้ามีงานด้วยโรสกับเขาได้กลายเป็นแปลกหน้ากันแน่
ที่สำคัญ ตำแหน่งมาควิสถึงงานจะไม่หนักเท่าตำเเหน่งดยุคของเขา แต่งานมันก็มีมากเกินไปสำหรับเด็กอายุ16อย่างโรส เขาสามารถเลี้ยงลูกได้ไปจนตาย โดยไม่ให้เธอไปลำบากทำงาน
" ไม่เป็นไร งานของหนูโรสน่ะ ฉันจะให้เฉพาะงานที่มันเหมาะกับเธอและไม่หนักเกินไป แต่ถ้าหนูไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไร ไว้ตอนหนูจบอควาเรสก็ค่อยมาบอกลุงก็ได้ว่าจะรับตำแหน่งมั้ย ตามนี้นะ" เขาหันไปพูดกับดยุควาเรนเซียก่อนจะหันมาพูดกับโรส แถมยังพูดเองเออเองจนคนฟังอย่างยุควาเรนเซียอยากจะไปจับอีกฝ่ายมากระทืบ
" แคสเซียส เจ้ารีบพาหนูโรสกลับเถอะ วันนี้เหนื่อยมามากแล้ว" เขาเป็นเพื่อนกับแคสเซียสมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอยากกระทืบเขา ต่อให้เขาจะเป็นราชาแล้วแจ่อีกฝ่ายก็ใช่ว่าจะสนใจ บางครั้งยังเขกหัวเขาเล่นก็ยังมี
เมื่อเพื่อนกับเด็กที่เขารักยิ่งกว่าลูกจากไปแล้ว เขาก็มานั่งคิดทบทวนเกี่ยวกับลูกสาวของเพื่อนสนิท เห้อ เมื่อก่อนว่าเสียดายแล้ว มาตอนนี้เขายิ่งเสียดายเข้าไปอีก เจ้าลูเซียนนั่นก็เหลือทนแค่ผลักหนูโรสตกบันไดก็ว่าแย่แล้วขนาดเขาลงโทษไปก็ยังไม่สำนึก
มาตอนนี้ช่วงวันหยุดก็ไม่ยอมกลับมาเยี่ยมพ่อเยี่ยมแม่ที่พระราชวัง พอเขาให้คนไปสืบก็กลายเป็นพาแม่สามัญชนสาวนั่นไปเที่ยวเล่นเรื่อยเปื่อย ตอนนี้พวกขุนนางที่อยู่ข้างตัวเองก็เริ่มย้ายฝั่งกันแล้ว แล้วยิ่งไม่สร้างผลงานอะไรอีก คงต้องเปลี่ยนรัชทายาทแล้วล่ะมั้ง? เขารู้ว่าสีกวันต้องปลดลูเซียนออกจากตำแหน่ง แต่เขาก็ยังคงหลอกตัวเองว่าลูเซียนจะต้องปรับปรุงตัวและขึ้นเป็นราชาที่ดีได้
แต่ตอนนี้เขาคงต้องเลิกหลอกตัวเอง อลันเองก็พยายามทำงานของลูเซียนมาตลอดทั้งๆที่ไม่ได้อะไร ตอนนี้คนที่เหมาะกับตำแหน่งรัชทายาทคงไม่มีใครเหทาะไปกว่าอลันอีกแล้ว ถ้าเขาไม่เปลี่ยนรัชทายาทแล้วปล่อยเลยตามเลยให้ลูเซียนเป็นราชาคนต่อไป คนที่จะเดือดร้อนคงหนีไม่พ้นประชาชนซึ่งเขาทนไม่ได้ที่จะให้พวกเขามาเดือดร้อน
" กระหม่อมได้ยินมาว่าท่านหญิงโรซาเรียทำขนมมาฝากองค์ราชินีน่ะพ่ะย่ะค่ะ" พ่อบ้านที่สนิทกับองค์ราชาที่สุดเอ่ยขึ้น เขาทนเห็นเจ้านายของตัวเองทำหน้าอมทุกข์ไม่ได้หรอกนะ ดีที่มีเมดมาบอกเรื่องนี้กับเขา
" จริงเหรอ? เราจะไปหาองค์ราชินี ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" และมันก็ได้ผลเพราะเพียงแค่ได้ยินคำว่า หนูโรสทำขนม แค่นี้หูเขาก็กระดิกแล้ว และนั่นก็ทำให้คนรอบข้างต่างพากันอมยิ้มที่นายของตนกลับมายิ้มได้ แต่ทว่า.......
พวกเขาจะรู้มั้ย? ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของศึกการแย่งชิงขนม ระหว่างองค์ราชาและองค์ราชินี
หลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว เธอเลยอยู่ทานข้าวเย็นกับท่านพ่อและพี่แดนที่พึ่งกลับมาที่บ้านในตอนที่เธอกับท่านพ่อไปที่พระราชวัง ก่อนจะรีบนั่งรถม้าที่เซบาสเตียนจัดไว้กลับหอพักที่อควาเรส วันที่เรียนมี5วันส่วนอีก2วันเป็นวันหยุด
ซึ่งวันที่เธอกลับมาบ้านเป็นวันหยุดวันที่2 เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้เธอมีเรียนจึงต้องรีบกลับมาที่หอพัก และคฤหาสน์วาเรนเซียกับอควาเรสก็อยู่ห่างกันมากพอสมควร พอเธอกลับมาที่หอพักก็ประมาณ1ทุ่มครึ่งแล้ว แต่ในห้องนั่งเล่นกลับมีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด
" อ้าวท่าน- "
" โรส!! เธอกลับมาแล้ว!" ยังไม่ทันที่แม่นางเอกจะเอ่ยจบ ก็มีเสียง2เสียงที่พูดประโยคเดียวกันเอ่ยขึ้นตัดหน้าเธอ
" ไปไหนมา?" ซีน่อนถามก่อน
" ทำไมไม่มาสอนพวกเรา?" แลเวก็ตามมาด้วยซีเวล
" ไปคุยชั้น2 ตรงนี้คนเยอะ" เธอบอกก่อนจะเดินนำขึ้นไปชั้น2
" เดี๋ยวสิคะ คุณ- ท่านหญิง" เธออุตส่าห์หาเรื่องให้อีกฝ่ายไปตามเกรเทลกลับมาเข้ากลุ่ม แล้วจะได้ไม่มายุ่งกับเธอ ไม่คิดว่าสุดท้ายจะถ่วงเวบาได้แค่2อาทิตย์
" ขะ ขอโทษนะคะ ที่วันนี้คุณคริสไม่ได้กลับบ้านนะคะ คือคุณคริสเขาพาเมลโลไปเที่ยวน่ะค่ะ" เธอพูดนํ้าเสียงสดใสปนรู้สึกผิด อืม คุณนางเอกรู้เยอะเหมือนกันนะ รู้แม้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันที่คริสต้องกลับบ้านน่ะ แต่ว่า...เธอคิดผิดแล้วล่ะสาวน้อย ที่มาเล่นแบบนี้กับฉันน่ะ
" แล้ว? " เธอถามเย็นชา ในขณะที่ถอดเสื้อกันหนาวสีดำออกมาวางพาดไว้ที่แขน แล้วค่อยๆลูบมันอย่างช้าๆ เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เธอทำมันช่างมีสเน่ห์เหลือเกิน แต่มันกลับทำให้คนบางคนขนลุกเกรียวกับความน่ากลัวของมัน
" คะ คือ เมลโลแค่อยากขอโทษน่ะค่ะ" อืม คุณนางเอกนับว่ามีหุ่นที่เล็กและบอบบาง ทำให้ดูน่าปกป้องน่าเอ็นดู หน้าตาก็ออกไปทางน่ารักแต่ก็ดีกว่าคนอื่นแค่1ขั้น หน้าอกกับเอวก็นับว่าธรรมดานัก พอมาอยู่ต่อหน้าเธอที่ตัวสูง บวกกับความตัวเล็กของเธอทำให้คุณนางเอกดูน่าปกป้องไปอีก
" ลูเซียน วันนี้นายอยู่กับแม่นางฟ้านี่รึเปล่า?" เธอไม่พูดอะไรกับคุณนางเอก แต่กลับหันไปถามลูเซียนแทน แต่นั่นทำให้ในเเววตาของคุณนางเอกมีความตื่นตระหนกวาบขึ้นมา เพราะเธอหันหลังให้คนอื่น ทำให้พวกเขาไม่เห็นแต่เธอน่ะ เห็นเต็มๆเลยล่ะ
" เธออยู่กับฉันแค่ช่วงเช้า แต่ช่วงบ่ายเธอบอกว่าจะกลับบ้าน" เขาตอบออกไป ขอแค่โรซาเรียไม่ทำอะไรเมลโล เขาก็ยินดีทำตาม
" เอ๋? น่าแปลกนะ เธอบอกว่าจะกลับบ้าน แต่ทำไมเธอถึงมาขอโทษที่วันนี้คริสไม่ได้กลับบ้านเพราะพาเธอไปเที่ยวล่ะ น่าแปลกจริงๆ ว่ามั้ย?" เธอพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงเจ้าเล่ห์
นับว่าลูเซียนยังมีสมองอยู่บ้างที่ยอมตอบเธอ และไม่ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง บวกกับตอนแรกที่คุณนางเอกเข้ามาพูดกับเธอน่ะ เธอพูดให้ได้ยินกันแค่2คนทำให้เธอโต้กลับได้อย่างสบาย
" จริงเหรอ? เมลโล" ลูเซียนพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงไม่อยากเชื่อ
" คนผิดที่ไหนเขาจะยอมรับว่าผิดกันล่ะ" เธอเริ่มใส่ไฟเข้าไปอีกครั้ง เธอไม่ได้แก้เเค้นหรืออะไรทั้งนั้น แต่กำลังสร้างเรื่องสนุกเพื่อไม่ให้มันน่าเบื่ออยู่ต่างหากล่ะ
" พวกเราเป็นพยานได้/ยัยนั่นพูดแบบนั้นจริงๆ" แล้วก็เป็นเจ้าฝสแฝดหัวสีฟ้าที่สนับสนุนเธอ เจ้า2คนนี้อยู่ฝั่งเดียวกับเธอและอยู่ใกล้ในตอนที่แม่นางเอกพูดกับเธอมาก ก็ไม่แปลกที่จะได้ยิน
" มะ ไม่จริงนะคะ" เธอพูดเสียงสั่นเครือ
" ใช่! เมลโลไม่ทำแบบนั้นหรอกนะ!" โรเช่ ลูกสมุนคุณนางเอกออกตัวปกป้องคนแรก
" มันก็ไม่แน่หรอกนะ!" นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นส่วนคนอื่นๆก็เห็นด้วยและเริ่มพูดบ้าง ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเขาคงจะไม่เชื่อและเข้าข้างเมลโล แต่หลังจากที่ท่านหญิงโรซาเรียถอนหมั้นกับลูเซียน เมลโลก็เริ่มเกาะติดเหล่าขวัญใจนักเรียนแห่งอควาเรส และยังกันผู้หญิงออกจากเหล่าชายหนุ่มแห่งอควาเรส
จนคนอื่นๆเริ่มเข้าข้างโรซาเรียมากขึ้นถึงขั้นตั้งกลุ่มแฟนคลับ ซึ่งมีนักเรียนทั้ง3ชั้นปีเข้าร่วมด้วย แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะยังไม่รู้แค่นั้นเอง
" เอาล่ะ เล่นกันไปนะ แล้วก็หน้ากากน่ะใส่ไว้ให้ตลอดล่ะ ใส่ไว้นานๆ ฉันจะได้ไม่รู้สึกเบื่อเกินไป" เธอพูดกับทุกคนก่อนจะหันไปพูดกับคุณนางเอกเสียงดัง เธอไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนนี่ หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นไปชั้น2และคุยกับเจ้าพวกฝาแฝดอีกนิดหน่อยแล้วกลับห้องไปอาบนํ้าเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีนํ้าเงิน
หลังจากนั้นเธอก็เดินมาที่ระเบียงด้านนอก แต่จากที่คิดว่าจะไม่มีใครอยู่เธอกลับพบว่ามีคนอยู่ที่ระเบียงห้องของเธอ
" นายมาทำอะไร" เธอถามอีกฝ่ายออกไป เขามาทำอะไรที่ระเบียงของเธอ ห้องเขาก็มีระเบียงนี่แล้วเขาก็ยกแก้วไวน์ขึ้นมาก่อนจะดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว ตอนนี้เขาใส่ชุดนอนสีดำไม่ติดกระดุมบน3เม็ดเผยให้เห็นหน้าอกขาวๆ บวกกับที่มุมปากเขามีไวน์หกลงมานิดๆมันทำให้เขาดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ
ให้ตายสิ เห็นเขาดื่มแบบนี้แล้วเธอก็อยากจะดื่มบ้างแล้วสิ เมื่อคิดได้เธอจึงเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วออกมาพร้อมกับแก้วที่เอาไว้ดื่มแอลกอฮอล์โดยเฉพาะ และสิ่งที่เธอทำต่อมาคือการเดินไปเทขวดไวน์ของเขาลงในแก้วของเธอก่อนจะยกขึ้นจิบ
" ของดีนี่" เธอพูดขึ้น
" ถ้าเมาฉันไม่แบกเธอกลับเข้าห้องแน่ อันนี้ยิ่งแรงอยู่" เขาพูดขึ้น ถ้าเป็นคนปกติแค่แก้วเดียวก็ต้องหน้าแดงแล้ว แต่เธอกลับยังไม่เป็นอะไร
" ทำไมมาดื่มที่ระเบียงห้องฉันล่ะ?"
" ระเบียงห้องเธอลมพัดสบายดี" เธอหันมามองหน้าเขา ห้องของเธออยู่ตรงมุมตึกลมเลยรับลมได้ดีกว่าก็จริง แต่เหตุผลแค่นี้มัน.....เห้อ เอาเถอะ อย่างน้อยก็
" ดีแล้ว ฉันจะได้ดื่มด้วย" เธอพูดติดตลกก่อนจะดื่มไวน์ไปเรื่อยๆ
ตลอด2สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอกับเขาก็ยังคงเหมือนเดิม นั่งเรียนอย่างปกติ ไปช่วยอาจารย์เดวิดอย่างปกติ คุยกันเรื่องเรียนเรื่องงาน เพราะเริ่มเรียนไปนานๆ งานก็เริ่มมีเยอะ เธอกับเขาก็มีความสัมพันธ์กับแบบเเปลกประหลาด คล้ายจะสนิทแต่ก็ไม่สนิท
" ทำไมถึงดื่มล่ะ? ปกติไม่เห็นนายยุ่งกับของพวกนี้นี่"
" อาจจะเพราะคิดถึงล่ะมั้ง คิดถึงที่ที่จากมา คิดถึงคนบางคน ก็เลยต้องดื่มให้หายคิดถึง"
" ที่ที่จากมาน่ะ คือแดนปีศาจเหรอ" ที่ที่เดียวที่เขาจากมาก็มีแต่แดนปีศาจ
" ถ้าเป็นเธอคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เธอเชื่อมั้ยว่าฉันน่ะมาจากอีกโลกนึง พระเจ้าเป็นคนพาฉันมาที่นี่" ประโยคแรกเขาพูดพึมพัมก่อนจะพูดแบบปกติให้เธอได้ยิน
" !!! " แววตาเธอมีความตื่นตระหนกมาจากอีกโลก? พระเจ้าพามา? ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธออาจจะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เธอเจอมากับตัวเองแล้วนี่นา เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็เผลอยิ้มออกมา และในแววตาก็กลับมาเรียบนิ่งดังเดิม เธอกับเขาเหมือนกันมากจริงๆซะด้วยสิ เหมือนแม้กระทั่งความลับ
" ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ ในเมื่อฉันก็เป็นเหมือนนายน่ะ"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
คนบ้านเดียวกัน
รอค่าาาาา????