ตัวร้ายข้ามมิติ​

ตอนที่ 12 : ปะทะ

คฤหาสน์​วาเรนเซีย

" โรส จะไปจริงๆเหรอลูก" ขณะนี้ท่านดยุควาเรนเซียผู้ยิ่งใหญ่ กำลังทำท่าราวกับจะขาดใจที่ลูกสาวสุดที่รัก กำลังจะไปอยู่ที่หอพักของอควาเรส และราวกับจะไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์​วาเรนเซียอีกเลย

 " ท่านพ่อครับ ปล่อยน้องไปเถอะครับ ยังไงช่วงสุดสัปดาห์​ก็มีวันหยุดตั้ง2วัน อควาเรสกับบ้านเราก็ไม่ได้อยู่ไกลกันมาก" แดนพูดขึ้นพร้อมทำท่าเอือมระอากับท่านพ่อของตน รู้แท้ๆว่ายังไงน้องก็ต้องไปยังจะห้ามไว้อีก

 " ใช่ค่ะ เดี๋ยววันหยุดโรสจะมาเยี่ยมนะคะ"

 " นั่นสิครับ" คราวนี้เป็นคริสบ้างที่เอ่ยขึ้น ทีตอนพวกเขาอยู่ปี3แล้วต้องไปอยู่หอพัก ท่านพ่อไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ แต่ทำท่าดีใจจนแทบจะไล่พวกเขาออกจากบ้าน แต่พอเป็นยัยนี่กลับแทบจะจัดงานเลี้ยงอำลา

  ดูเหมือนดยุควาเรนเซียจะอ่านความคิดลูกชายออก เหอะ! ถ้าเจ้าพวกนี้ยังอยู่ที่คฤหาสน์​โรสก็จะต้องแบ่งเวลาให้เจ้าพวกนี้ด้วย แต่พอเจ้าพวกนี้ไม่อยู่เขาก็ได้อยู่กับโรสนานขึ้น

 " ท่านดยุคครับ ต้องไปที่วังแล้วนะครับเดี๋ยวองค์​ราชาจะรอนาน" เซบาสเตียนพูดขึ้น

 " ช่างมันสิ" ใช่ เจ้าราชานั่นน่ะปล่อยให้มันรอจนเฉาไปเลย

 " องค์​ราชาน่ะช่างได้ แต่งานน่ะช่างไม่ได้นะครับ ถ้าท่านยังไม่ไปผมจะเอางานที่อยู่อาณาจักรอื่นมาให้ท่านทำด้วย" เซบาสเตียนพูดขึ้นอีกครั้งและดูเหมือนว่า​มัน​จะ​ได้​ผล

 " โรส ลูกรีบไปเถอะเดี๋ยวจะไปสายเอานะ แดน คริส พวกแกก็ดูแลตัวเองแล้วกลับมาบ้านบ้างนะ" เขาพูดขึ้นอย่างร้อนรน แค่งานที่มีอยู่ของตำแหน่งดยุคกับกิจการต่างๆของตระกูลวาเรนเซีย ที่อยู่ในอาณาจักร​เฟอร์​เดียก็ทำเขาไม่มีเวลาให้ลูกแล้ว แต่นี่ถ้าเซบาสเตียนเอางานของอาณาจักร​อื่นมาด้วยเขาได้ขาดใจตายจริงๆแน่

  หลังจากนั้นท่านดยุคผู้​ยิ่งใหญ่​ก็รีบไปขึ้นรถม้าเพื่อไปสะสางงาน ส่วนโรส แดน และคริสก็แยกกันขึ้นรถม้าเพราะวันนี้ อคาเรสและวาซีรอสจะเปิดเทอมวันแรก

  ชุดนักเรียนของที่นี่ เสื้อของผู้หญิ​งกับของผู้ชายจะเหมือนกัน คือเสื้อเชิ้ตขาวผูกด้วยเนคไท​สีดำ ทับด้วยเสื้อสูทขาวขอบดำอกซ้ายมีตราอควาเรสอยู่ และมีกระเป๋าตรงชายเสื้อ ตรงข้อมือกับขอบเสื้อมีกระดุม2เม็ดสีทอง กระโปรง​สีดำสั้นเหนือเข่ามาคืบหนึ่งตรงชายกระโปรงมีแถบสีขาว ส่วนของผู้ชายเป็นกางเกงสีดำ

ของผู้ชายเปลี่ยนแค่เป็นกางเกงสีดำล้วน

   เธอเลือกที่จะปล่อยผมสีขาวที่ยาวถึงเอว และก็ใส่ถุงน่องสีดำทับที่ขาอีกที ส่วนรองเท้าก็เป็นผ้าใบสีขาว เธอไม่ชอบใส่ส้นสูงเหมือนผู้หญิง​ส่วนมาก เพราะวิ่งไม่สะดวก และที่ขาดไม่ได้คือถุงมือสีขาวอันโปรดของเธอ

  ตอนนี้เพิ่งจะ7โมงกว่าแต่เริ่มเรียนตอน8โมง อีกนานกว่าจะถึงเวลาเธอเลยเดินไปเรื่อยๆจนพบตึก3ชั้นตึกหนึ่ง มันมีป้ายเขียนว่า หอปรุงยา เธอได้กลิ่นยาอ่อนๆลอยออกมาจากที่นี่ พอเดินตามกลิ่นไปเรื่อยๆก็พบกับห้องๆหนึ่ง

  ในนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรมากมายแต่ไม่มีคนอยู่ และที่มาของกลิ่นยาคือหม้อใบใหญ่​ที่อยู่กลางห้อง ในนั้นมีนํ้าสีใสที่ดูเหมือนนํ้าเปล่าธรรมาดาอยู่ แต่เธอรู้ว่ามันไม่ธรรมดาเพราะเธอเคยได้กลิ่นแบบนี้จากห้องปรุงยาในมิติ

  ในมิติน่ะ ไม่ได้มีแค่คฤหาสน์​อย่างเดียว มันมีป่าที่มีผลไม้และวัตถุดิบ​หายากมากมาย และในคฤหาสน์​ยังมีห้องปรุงยาที่มีขวดยาอยู่มากมาย เธอเลยเอายาพวกนั้นไปเทียบกับในหนังสือและรู้ว่ายาพวกนั้นมีค่ามาก เพราะมันมียาที่ปรุงได้ยากทั้งนั้น และหนึ่งในยาพวกนั้นก็มียาเพิ่มพลังเวทย์​อยู่มันจะช่วยเพิ่มพลังให้ผู้ดื่มชั่วเวลาหนึ่ง

  และยาในหม้อนี้คือยาเพิ่มพลังเวทย์​ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่สมบูรณ์​เพราะขาดบางอย่าง และมันก็คือ ผลหิมะ มันหายากมากและเติบโตท่ามกลางหิมะที่หนา และอีกอย่างคือ หญ้าจันทรา สิ่งนี้จะเรียกว่าหายากก็ไม่ได้ หาง่ายก็ไม่ได้เพราะมันเป็นหญ้าที่ได้รับแสงจากดวงจันทร์​มากเกินไป จนกลายพันธุ์​ แต่ก็ต้องได้รับแสงจากดวงจันทร์​ในปริมาณ​ที่มากพอสมควร

  แต่มัน​บังเอิญ​หรืออะไร ที่เธอมีของทั้ง2อย่างอยู่ในมิติ ถ้าเธอช่วยทำให้ยามันสมบูรณ์​จะเป็นอะไรมั้ย เห้อ ช่างเถอะ จะทำหรือไม่ทำก็คงเหมือนกันนั่นแหละ คิดได้ดังนั้นเธอก็หยิบผลหิมะกับหญ้าจันทราออกมาจากมิติ และเตรียมพวกมันให้เรียบร้อยก่อนจะนำลงหม้อต้มยาแล้วคนให้มันเข้ากัน จากนั้นยาที่เคยเป็นสีใสก็กลายเป็นสีฟ้าอ่อนๆ และมีกลิ่นหอมมากกว่าเดิม

 " คนแปลกหน้า! คนแปลกหน้า!" หลังจากที่ยาเสร็จสมบูรณ์​ไม่นาน ก็มีตัวป่วนเข้ามา มันคือนกแก้วพูดได้ ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันมองเธอนานแล้ว แต่มันเป็นแค่นกเธอเลยไม่สนใจ ใครจะรู้จากที่มันเงียบมานานก็พูดขึ้นหลังจากที่เธอปรุงยาเสร็จ

 " เงียบ" นับว่านกตัวนี้ยังดีอยู่เพราะมันยอมเงียบตามที่เธอบอก เธอจึงนำผลเบอร์​รี่จากในมิติให้มันไปลูกหนึ่งและมันก็กินอย่างว่าง่าย

 " อย่าบอกใครว่าฉันมาที่นี่ล่ะ" เพราะเจ้านกนี่ดูท่าจะเข้าใจที่คนพูด และมันก็พูดได้เธอจึงต้องสั่งไว้ก่อน

 " ครับ คุณ​หนู! คุณ​หนู! "

 " ฮ่าๆๆ เจ้านกขี้ประจบเอ๊ย! ฉันไปล่ะ" หลังจากนั้นเธอก็ออกมาจากที่นั่น แต่ก็หยิบลูกเบอร์รี่ให้เจ้านกขี้ประจบไปอีกหลายลูก

  ดูเหมือนว่าเธอจะใช้เวลาที่นั่นนานไปหน่อย พอออกมาก็เหลือเวลาอีก15นาทีจะเริ่มเรียน เพราะหอปรุงยาค่อนข้างอยู่ลึกเข้าไป ทำให้เธอเสียเวลาเดินมาที่ห้องเรียน เมื่อเธอเข้ามาในห้องทุกคนก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียว สายตาเหล่านั้นไม่เหมือนเดิม ไม่เหยียดหยามแต่ก็ไม่เคารพเธอเท่าที่ควร แล้วไงล่ะ? เธอไม่สน

  เธอเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่าง ตอนนี้เหลือเวลาอีก10นาทีกว่าจะเริ่มเรียน แต่คนที่อยู่ในห้องก็ยังบางตาอยู่ คนที่ได้มาเรียนห้องA มี30คน คนที่ได้คะแนน11อันดับแรก

  เห้อ เธอได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก โล่งอกที่คุณนางเอกสอบผ่านน่ะสิ คุณ​นางเอกน่ะได้คะแนน200คะแนนกับ11อันดับแรก ถือว่าเส้นยาแดงผ่าแปดจริงๆ เพราะถ้าพลาดไปอีกแค่1คะแนนเธอก็จะได้อยู่ห้องB ที่เธอสนใจก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะถ้าพวกคุณ​พระเอกทั้งหลายติดอยู่กับคุณ​นางเอก ก็จะได้ไม่มายุ่งกับเธอยังไงล่ะ แต่ถ้าคุณ​นางเอกมายุ่งกับเธอเนี่ยสิ.... เห้อ

  ไม่นานเกินรอ เหล่าพระเอกนางเอก และคนที่เหลือก็เข้ามาในห้องกันจนครบทั้ง29คน ขาดแค่คนเดียว

ครืด~

  ประตูถูกเปิดออกและทุกคนก็หันไปมองยกเว้น....โรส เพราะตอนนี้เธอกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง และคนๆนั้นก็เดินมาเรื่อยๆจนผ่านโต๊ะที่เมลโลและเหล่าตัวเอกนั่งอยู่ก็ถูกรั้งไว้

 " คุณ​ราฟมานั่งด้วยกันสิคะ" เมลโลพูดรั้งราฟาเอลเอาไว้ ด้วยนํ้าเสียงออดอ้อนสดใส ยิ้มหวานให้อีกฝ่าย และหวังว่าเขาจะต้องมานั่งกับตนแน่ๆ เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนปฏิเสธ​เธอ แต่ทว่า.....​

 " เธอสกปรกเกินไป  เเล้วก็เรียกฉันว่าเจ้าชายราฟาเอล และใช้คำราชาศัพท์​ซะ ฉันไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่ที่เธอจะหลอกได้เหมือนเจ้าพวกนี้" เขาร่ายยาวด้วยนํ้าเสียงราบเรียบเย็นชา และใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์​อย่างปกติ

  เมื่อเขาพูดอย่างนี้ทำให้เมลโลยิ้มเก้อและเริ่มทำท่าราวกับจะร้องไห้ออกมา

 " ราฟาเอล! พูดดีๆกับเมลโลหน่อย เธอเป็นผู้หญิง​นะ " แน่นอนว่าคนที่ออกตัวคนแรกก็คือ เจ้าชายลูเซียน

 " โง่ " แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำด่าจากอีกฝ่าย

 " ว่าไงนะ! อย่าลืมสิว่าแกเป็นเเค่เจ้าชายธรรมดา แต่ฉันเป็นเจ้าชายรัชทายาทเลยนะ!" เขาตอบกลับไปด้วยความเดิอดดาล

 " รัชทายาทที่กำลังจะถูกปลดงั้นเหรอ? " เอาอีกแล้วเขาได้ยินคำว่าเขากำลังจะถูกปลดอีกแล้ว ครั้งแรกก็เป็นยัยโรส มาตอนนี้ก็เป็นเจ้าชายนี่อีก

 " แต่ถึงยังไงตอนนี้เขาก็ยังเป็นรัชทายาทอยู่ นายไม่มีสิทธิ์​มาว่าลูเซียน " คราวนี้เป็นเกรเทล เจ้าชายต่างเมืองเอ่ยขึ้นบ้าง

 " รัชทายาทที่วันๆเอาแต่ไปเที่ยวกับผู้หญิง ไม่ทำงานที่ควรทำ ประชาชนจึงเดือดร้อน" คราวนี้พวกเขาถึงกับเงียบไป เพราะเถียงต่อไม่ออก เรื่องก่อนๆอาจเถียงแบบข้างๆคูๆได้ แต่เรื่องนี้พวกเขาเถียงไม่ได้ เพราะมันเกี่ยวพันถึงประชาชน

 " นาย!" การได้ยั่วโมโหคนอื่นก็ดีเหมือนกันนะ ลดความน่าเบื่อไปได้อีกหน่อย ถึงภายนอกเขาจะเย็นชาและเรียบเฉยแค่ไหน แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจเขานั้นกำลังยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์​เพียงใด

 " พอแล้ว! กลับไปนั่งที่ให้หมดเลย" เมื่อทนเห็นพวกเขาทะเลาะกันไม่ได้อีก อลันและวิลล์​จึงออกมาห้ามพวกเขา ใบหน้าและนํ้าเสียงที่ปกติจะอ่อนโยนกับคนที่สนิท มาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความทรงอำนาจ และทุกคนก็ยอมทำตามแต่โดยดี เพราะพวกเขารู้ดีว่าอย่าทำให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของเจ้าชายผู้อ่อนโยน

 " ราฟาเอล นายก็ไปเถอะ" เมื่อจัดการกับคนของตัวเองเสร็จก็หันกลับมาพูดกับคนรู้จัก เขาเคยไปที่อาณาจักรปีศาจ​เขาเคยเจอกับราฟาเอล และทั้งสองก็เคยทำงานร่วมกันจึงทำให้พอรู้จักกันอยู่บ้าง เขารู้ว่าปีศาจตนนี้เป็นพวกเย็นชา เจ้าเล่ห์​ หยิ่ง และไม่ชอบให้คนอื่นมาทำตัวสนิทสนมด้วยมากแค่ไหน แต่ก็ยังดีที่อีกฝ่ายยอมทำตามที่เขาบอก

  แต่ใครจะรู้ว่าตลอดเวลาที่ทุกคนกำลังหันไปสนใจกับเหตุการณ์​ตรงหน้า กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง...โรส

 " !!! " การกระทำของราฟาเอลสร้างความตกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก เพราะเขาเดินไปนั่งข้างๆโรสที่ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ตัวว่ามีคนมานั่งด้านข้าง

 " ฮึก คุณ อึก จะ เจ้าชาย อึก ราฟาเอล ฮึก ทำไมถึง ยะ อึก ยอมนั่งกับ ฮึก อึก ท่านหญิง​ ล่ะ อึก เพคะ ฮึก" เมลโลที่ตอนนี้กำลังถูกปลอบโดยเหล่าพระเอกอยู่พูดขึ้น เมื่อเห็นการกระทำของราฟาเอล

 " น่ารำคาญ ​" เขาเริ่มจะเบื่อแล้วสิ

 " ฮึก ทะ ทำไม ต้องว่า อึก เมลโล ดะ ด้วย พะ เพคะ " แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ

 " นี่ ผู้ชายเขาไม่สนก็อย่าไปเกาะแกะหน่อยเลย มันน่ารำคาญ​" คราวนี้เป็นวิลล์​ที่เอ่ยขึ้น เขารู้ดีว่าความรู้สึกของราฟาเอลตอนนี้เป็นยังไง เพราะเขากับอลัน ก็เคยโดนยัยนี่ตามรังควานเหมือนกัน

ครืด~

  แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งแต่คนที่เปิดเข้ามาคืออาจารย์

 " ฉันชื่อ อเล็กซ์​ เฟอร์กูสัน​ เป็นครูที่ปรึกษา​ห้องA สอนวิชาเวทมนต์​ จะทำอะไรก็ได้แต่อย่าให้เดือดร้อนถึงฉันหรืออควาเรส คาบนี้เป็นคาบว่างเพราะฉะนั้นอยู่กันเงียบๆ ฉันมีงานต้องไปทำ" เขาพูดขึ้นหลังจากที่เดินเข้ามา แล้วก็เดินออกไป

  แต่ทว่า....โรสก็ยังคงตกอยู่ในภวังค์​ความคิดเช่นเดิม จนคนที่อยู่ข้างๆต้องสะกิดเธอเพื่อปลุกเธอขึ้นมาจาก​ภวังค์

 " หืม? มีอะไร? " หลังจากที่เธอถูกสะกิดก็หันมาถามเขา ว่าแต่...​เขามานั่งตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนน่ะ

 " เธอเหม่อตั้งนาน อาจารย์​เข้ามาเมื่อกี้แน่ะ" อีกฝ่ายยังคงตอบด้วยนํ้าเสียงราบเรียบ และสั้นๆกระชับได้ใจความเช่นเดิม

 " แล้วอาจารย์​บอกว่าอะไรบ้าง?" ให้ตายสิ ที่เธอเหม่อแบบนี้ก็เพราะไอ้พระเจ้านั่นแท้ๆ ถอดจิตเธอไปตั้งแต่เธอเพิ่งเข้าห้องเรียนมาได้ไม่นาน ไปทำอะไรน่ะเหรอ? ก็ไปคุยเรื่องไร้สาระน่ะสิ แถมยังพล่ามอะไรก็ไม่รู้นาน ถ้าราฟาเอลไม่ปลุก เธอก็คงจะต้องฟังไอ้พระเจ้านั่นพล่ามต่อแน่ๆ

 " อาจารย์​ที่ปรึกษามาแนะนำตัวว่าชื่อ อเล็กซ์ ​เฟอร์กูสัน​ และอย่างสร้างเรื่องเดือดร้อน แล้วก็คาบนี้เป็นคาบว่าง" เขาพูดประโยดที่ยาวยืด ซึ่งหาได้ยากจากคนที่ประหยัดถ้อยประหยัดคำอย่างเขา

 " ว่าแต่ นายมานั่งอยู่ตรงนี้ตอนไหนเนี่ย?" เธอถามขึ้นในขณะที่​สำรวจอีกฝ่าย คราวนี้เขาอยู่ในชุดของอควาเรส ไม่เหมือนกับคราวที่แล้วที่แต่งตัวสบายๆ ดูไปแล้วเขาก็ดูดีมากกว่าลูเซียน​กับพี่อลันซะอีก ถ้าเป็นยุคของเธอ เขาคงจะเป็นนายแบบได้อย่างสบายๆ

 " ตั้งแต่เข้าห้องมา " เขาตอบในขณะที่​ไม่ได้มองหน้าเธอ แต่กลับมองตรงไปที่หน้าห้อง

  หลังจากนั้นเธอและเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก และเริ่มเรียนวิชาต่อไปเรื่อยๆจนถึงเวลาพักเที่ยงเธอและทุกคนก็ออกไปหาอะไรทานกัน