คืนท้องฟ้าเดี่ยวดาย

m.p

"ชื่อนี้แหละ"

เสียงร้องดีใจเหมือนเด็กๆดังก้องไปทั่วห้องให้คุณพ่อที่กลายเป็นเบาะรองนั้งได้ยกยิ้มเอ็นดู

"ทำไมถึงตั้งว่า m.pละครับ ?"

เขาถามด้วยเสียงนุ่มลึกอย่างเป็นผู้ใหญ่

ในค่ำคื่นนี้เขาไม่อยากให้ลูกสาวอายุยังน้อยคิดถึงคุณแม่ที่เพิ่งจากไป

เขายังไม่พร้อมที่จะปลอบประโลมเด็กคนนี้ในเมื่อ

เขายังโศกเศร้าใจจะขาดกับการตายของคนที่เขารักที่สุดอยู่

"เพราะว่าเราจะได้ไม่ลืมคุณแม่แม้ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน"

ขอบตาแดงก่ำ

ที่พึงผ่านการเสียน้ำตาครั้งใหญ่มามาดๆก็ต้องข่มลงเพราะไม่อาจห้ามหยาดน้ำตาที่กลั้นมาจากอารมณ์มากมายเกินจะบรรยายได้ลง

"พ่อรักหนูนะ รักหนูที่สุดในโลกเลย"

เขากำชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

เป็นตัวเขาต่างหากที่เหมือนแตกสลายทั้งที่ลูก

สาวนั้งอยู่ทั้งคนแทนที่เขาจะอายที่ต้องร้องไห้ให้เธอเห็นแต่เขากลับดีใจที่เธออยู่กับเขาในช่วงเวลาแห่งการสูญเสียมากที่สุด

"Me too"

ภายในห้องสีสดตลบไปด้วยความหม่นหมอง

คนรู้จักทั้งเก่าทั้งใหม่ผู้มาแสดงความเสียใจก็กลับไปจนหมดแล้ว

แต่เสียงสะอื้นและใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะบาดแผลสดของการจากลาไม่มีกำหนดยังคงอยู่คู่ค่ำคืนเดียวด่ายนี้ต่อไป

เรียวแขนบางอย่างเด็กผู้หญิง

ละจากสมุดวาดภาพเล่มแรกราวกับมันไม่ได้มีค่าอะไรในตอนนี้แล้ววาดโอบกายเขาอย่างต้องการแบ่งปันความเสียใจจากเขาทั้งที่ยังไม่รู้เรื่องมากนัก

กรอบรูป

มีดอกไม้สีแสดตัดกับความเศร้าหมองที่อวลอยู่เต็มห้องย่ำเตือนเขาทุกครั้งที่ได้จ้องมองว่าเธอคนนั้นต้องการให้ชีวิตของเขาเป็นอย่างสีของดอกไม้

เธอไม่อยากให้เขาต้องหลั่งน้ำตาเมื่อถึงเวลาของเธอนานนัก

เพราะอย่างนั้น

เขาขอเก็บทุกอย่างให้เป็นความสรงจำที่งดงามแล้วนั้งพักพร้อมลูกสาวที่จะเป็นทุกอย่างของเขาและจะออกเดินทางต่อ ในถนนชีวิตที่ทอดยาวจนไม่เห็นจุดจบนี้

เขาสัญญา

จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อคนที่ยังอยู่ตรงนี้แทนคุณเอง