คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ค่ำคืนที่เหน็บหนาว
รัสลับร่า
อนที่ 1 ่ำืนที่หนาวเหน็บ
พ่อรับแม่รับผมำลัะามพวท่านไปแล้วนะรับ ผมที่ำลัิอยู่ในใ เพราะอนนี้ผมำลันอนหายใอย่ารวยรินอยู่ที่ไหนสัที่หนึ่ลาป่า มันมืมานมอไม่เห็นอะไรเลย รู้สึว่าร่าายมันหนัไปหมแนาไม่มีเรี่ยวแรเลยสันิ หนาว็หนาว ะร้อะโน็ไม่มีแรแม้แ่ยับปา ลิ่นาวเลือลุ้ไปหมนรู้สึเอียน ถามว่าทำไมผมถึมานอนมอเลืออย่าี้หนะหรอรับผมะเล่าให้ฟั
2 สัปาห์่อน
“อาาศร้อนะมั” ผมบ่นเมื่อมาถึออฟฟิศอัวเอ
ผมเป็นใรหนะหรอรับ ผมนายอธิวรา ภิรัษ์ุล หรือเรียสั้น ๆ ว่า ุ ็ไ้ อายุ 30 ปี สู 178 หนั 65 เรียไ้ว่าหุ่นีเลยหละ เิวันอาทิย์ที่ 13 มีนาม 1992 ราศีมีน ♓️ เป็นเ้าอบริษัทผลิและัำหน่ายนมบเียว่า ๆ ที่เป็นแบรน์อัวเอ และที่สำัผมมีแฟนแล้ว
“สวัสี่ะท่านประธาน ุอรรออยู่ที่ห้อแล้ว่ะ” ิรา เลาส่วนัวผมเินเ้ามาบอผมเมื่อผมมาถึ
“โอเ” ผมบอ่อนะเินไปยัห้อทำานอัวเอที่อยู่ั้น 10 อออฟฟิศนี้
อร ือหุ้นส่วนอผมมีอำนาเทียบเท่าับผมและเป็นเพื่อนผมมาั้แ่สมัยเ็ พวเราทั้สอเิบโมา้วยัน
“มีอะไรมาหาันแ่เ้าเลย” ผมถามเมื่อมาถึห้อเห็นอรนั่รออยู่่อนแล้ว
“แ ันอหัฮือออออ” อรปล่อยโฮเมื่อเห็นหน้าผม
ส่วนผมมอบนทันที ทำไมหนะหรอรับ็เพราะว่ายัยนี่อหัเป็นว่าเล่น ไม่ไ้เป็นแฟนเ้าเลยมโนไปเอ พอเ้ามีแฟน็มามโนอหันเียวอี ยิ่พระเอเาหลีที่ประาศแ่านยัยนี่นิ่หนัเ้าไปให่ และนี่็เป็นรั้ที่ 3 ในรอบ 3 เือนแล้วที่ยัยนี่อหั ผมทำอะไรไ้ไม็ไม่ทำไ้แ่
“เออ ๆ อาทิย์หน้าว่าไปเที่ยวทะเลย้อมใัน” ผมบอ ยัยอรถึับหยุร้อไห้ยิ้มอย่าีใ
“รอบนี้ไประบี่นะันอเลือโรแรมเอ” ยัยอรบอ่อนะเินมาอแล้วหอมแ้มผม่อนะเินออไป
ให้มันไ้อย่าี้ิบาทีผม็ินะว่ายัยนี่แ่้อารหา้ออ้าเที่ยวเท่านั้นแหละไม่ไ้อหัอะไรหรอ
ผมเลียร์านบนโ๊ะ่อนะออไปูโรานผลินมแล้ว็ลับเ้าออฟฟิศเพื่อประุม่อนึ
20:00น.
ผมลับมายัอนโหรูใลาเมือรุเทพฯ ที่ผมื้อมันมา้วยน้ำพัน้ำแรอัวเอ ผมอยู่นเียวแฟนผมอยู่อีอนโหนึ่ที่เราไม่ไ้อยู่้วยันเพราะว่าเรา่า็ให้พื้นที่อันและัน มีไปมาหาสู่ันลอเวลาิถึหรือ้อารันและัน พ่อับแม่ผมเสียไปแล้วเมื่อ 8 ปี่อนทิ้สมบัิอันมหาศาลไว้ให้ผม บ้านในัวเมือรุเทพที่ผมไม่ล้าไปอยู่เพราะวามทรำอผมับรอบรัวมันมามายเหลือเินผมเลยปล่อยไว้้าแม่บ้านูแลในทุ ๆ สัปาห์ บ้านพัที่เาให่ ที่ินที่เียใหม่อี 100 ไร่ เินในบัีอีไม่รู้เท่าไหร่ ่าย ๆ ็ือผมไม่้อทำานผม็มีเินใ้ไปอีหลายาิ แ่ที่ผมทำนผมประสบวามสำเร็็เพื่อที่้อารให้พวเ้าภูมิใในัวผม แ่สุท้ายพวท่าน็มา่วนาไป้วยโรร้ายทัู้่ ผมหมายถึโรมะเร็หนะรับ ผมเลยัวนเียวลอมา อนนี้ผมเอ็วาแผนีวิไว้หมแล้วหาผมาย่อนพินัยรรมที่ผมทำไ้ยให้ับอรหมเลยแ่ถ้าหาผมายทีหลัสมบัิะเป็นอมูลนิธิเพื่อเ็ยาไร้ทันที เหุผมว่าทำไม้อเป็นอรหนะหรอรับ็เพราะว่าเธอหนะเปรียบเสมือนพี่สาวน้อสาวอผมนหนึ่เลย็ว่าไ้
2สัปาห์่อมา
“เินทาปลอภัยนะลู พาันับรถอย่าระมัระวัหละ” แม่พรแม่ออรเินออมาส่พวเรารหน้าบ้านออร
“รับแม่” ผมอแม่พร ั้แ่พ่อแม่ผมเสีย็มีแม่พรนี่แหละที่เป็นแม่ผมอีนท่านอยปลอบผมอยูแลผมั้แ่อนนั้นมา
“ไปนะะแม่” อรโบมือลาแม่ัวเอ
“ไปนะรับสวัสีรับ” ผมยมือไหว้ลาพวท่าน
ผมับอรึ้นรถู้่อนะมุ่หน้าไปสนามบิน
ไม่นานเรา็มาถึุหมาย
รีสอร์ทที่พวผมมาพัหลัาลสนามบินมา้อับรถมาอีเลยออมาาัวเมือับออมาไลพอสมวร ระว่าทาที่ใล้ถึรีสอร์ทมีแ่สวนมะพร้าวเ็มไปหมแ่บรรยาาศีมา ๆ พอถึรีสอร์ท แล้วยิ่สวยโร ๆ เพราะ้านหน้าเป็นภูเา้านหลัิับทะเลวิวที่มอออไปาห้อ็ะเห็นวิวทะเลสวยมา
“สวยมา” ยัยอรอุทานเสียั ทะเลระบี่มาี่รั้็สวยทุรั้
“รีสอร์ท xxx ยินีอนรับ่ะ” พนัานรัสอร์ทเินออมาอนรับพวผมพร้อมับเวลัมริ้ มาให้่อนะยระเป๋าไปยัห้อที่พวเราอไว้ผมับอรนอนแยห้อันเพราะยัไอร็เป็นผู้หิผมึให้เียริอรเสมอ
Rrrrr
“รับนพ” ผมรับสายาแฟนผมที่อายุเราห่าันเือบ 5 ปี
(ถึแล้วหรอรับ” นพถามผม
“ถึแล้วรับ นพน่าะมา้วยันทะเลสวยมาเลยนะ” ผมบอ
(ุ็รู้ว่าผม้อทำานผมไม่ไ้รวยเหมือนุนะรับ) นพพู้วยน้ำเสียที่ัพ้อ
“ุ็บอแล้วไให้นพมาทำับุ ุให้เินเือนนพมาว่าที่เิม 2 เท่าเลย นพะไ้ไม่้อทำานหนันานี้” ผมบอเพราะนพทำานสายบรรเทิอยู่ฝ่ายั่อานเลยหนัเป็นธรรมา อ้ออีอย่าสมบัิผมในพินัยรรมระบุว่าอให้อรแบ่ให้นพ้วยไม่มาเท่าไหร่แ่็พอให้นพไ้ไปั้ัวไ้ ในวันที่ไม่มีผม เพราะลอเวลาที่บันนพีับผมมาลอ นี่็เป็นเวลา 7 ปีแล้วที่เราบัน
(ุ็รู้ว่าถ้านพทำแบบนั้นพวนั้นะว่านพยัไ เอาเป็นว่าเที่ยวให้สนุนะรับเี๋ยวนพไปทำานแล้ว” นพบอ
“รับรันะรับ” ผมบอ
(รัเ่นันรับ) นพพู่อนะวาสายไป
“ไป่ะไปแรัน” อรเินเ้ามาห้อผมเพื่อนวนออไปหาอะไรินที่ทาโรแรมัไว้ให้เพราะนี่็เย็นมาแล้วพวผมยัไม่ไ้ินอะไรเลยั้แ่เที่ย
“ป่ะ ๆ พร้อมแล้ว” ผมบอ
พวเราสอนนั่ทาน้าวที่ทารีสอร์ทัไว้ให้เมื่ออิ่มแล้ว็พาันเินออไปยัหน้ารีสอร์ทไม่ไลนัมีร้านนั่เล่นเรีย่าย ๆ ว่าร้านเหล้านั้นแหละรับแ่เป็นร้านที่่อน้ามีระับและแพมาเพราะนที่มาพัที่นี่ส่วนให่็นมีเินันทั้นั้น พวเราสอนนั่ื่มรับบรรยาาศลมเย็นอทะเลฟัเพลที่ทาร้านเปิอย่าิว ๆ นรู้สึว่ามันเริ่มึแล้ว็พาันเินลับรีสอร์ท แ่เมื่อใล้ถึรีสอร์ท
“เฮ้ย แันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านแน่ ๆ แไป่อนเลยเี๋ยวันลับไปที่ร้าน่อน” ผมบอับอร
“ันไป้วย” อรเลือที่ะามมาับผม
“ไม่้อใล้แ่นี้เอแไปพัผ่อนเลยเมามาแล้ว ไปถึ็รีบนอนหละยัยูหมึ ฝันี” ผมบอ่อนะันยัยอรให้เินลับไปอรโบมือแล้วเินไป
ผมึรีบเินลับมาที่ร้านเพื่อเอาโทรศัพท์แ่ยัไม่ถึร้าน็มีบาอย่าเ้ามาี้ที่เอวผมเป็นอแ็ ๆ ผมรู้ไ้ทันทีว่าผมโนแล้ว
“อย่าส่เสียเินามพวันมา” เสียอผู้ายนหนึ่บอให้ผมเินไป
ผมั้สิไม่ื่นระหนเินามไปามที่มันบอ มันมาผมมาที่ไหนไม่รู้มื็มือมีแ่้นไม้เ็มไปหม ผมอยสัเรอบ ๆ อยู่ลอเวลา นระทั่ัหวะที่มันเผลอาผมปรับเ้าับวามมืไ้ผมหันไป่อนะเะฟาเ้าไปที่อมันเ็มแรนมันนิ่ไป
“เล่นผินแล้ว” ผมพูับมัน็ผมเป็นมวยแถมยัเป็นนัเทวันโ้สายำ้วย แ่อนนี้ผมมึนนิ ๆ าารื่มไปึเเล็น้อยเพราะหันเร็วเินไป แ่ยัไม่ทันที่ะเินหนีออมาารนั้นผม็ไ้ยินเสียเหมือนปืนัึ้นแ่ไม่ัเหมือนอนที่ผมฝึยิ่
ปั ปั ปั
สามนัผมรู้สึไ้ว่ามีบาอย่าทะลุแล่นเ้ามาในัวผม่อนที่ผมะทรุัวนอนลไปับพื้น
“ใรันแน่ที่เล่นผิน” ายอีนเินออมาาหลั้นไม้เินมาหาผมมันมอผม้วยสายาที่เยาะเย้ย่อนะพาเพื่อนมันแล้วเินาไปปล่อยให้ผมนอนมอเลืออยู่นเียว
ใบหน้าอพ่อและแม่ผมผุึ้นมาเป็นระยะน้ำาใสไหลออมาอย่าไม่รู้ัว อนนี้ผมำลัะายแล้วินะ พ่อรับแม่รับผมำลัะามไปแล้วนะรับ ลา่อนนที่ผมรั ผมิในใ่อนที่าผมะ่อย ๆ ปิลอย่า้า ๆ แล้วสิผมับวูบไป
ความคิดเห็น