ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วาเลนไทน์ ของแนน และ เอ
ึ้ีรับ...
ทำให้รู้ว่า ารที่เรารัใรนหนึ่ มา
เราะยอมมอบให้เาแม้ระทั้สิ่สำัที่สุ
นั่น็ือีวิ..และลมหายใ
บทวามนี้นานมาแล้วนะรับ
My memory - OST. Winter love song
ผมอบเพลนี้มารับ!
--------------------------------------------------------------------------------------------------
“แนนๆ ใล้วันวาเลนไทน์แล้วนะ...” อย เพื่อนร่วมานอแนนหันมาุย
ะแนนำลั่วนอยู่หน้าออมพิวเอร์ที่โ๊ะัวเอ
“อืม...วาเลนไทน์อีแล้วน่ะสิ” แนนเยหน้าึ้นสบาอยพลายิ้มพูเบาๆ
วาเลนไทน์...14 ุมภาพันธ์ วันทีุ่หลาบทั่วโลบานพร้อมัน วันที่วามรั
อามไ้เร็วว่าทุวัน และเป็นวันที่ามเทพแผศร ให้หลายๆู่ไ้สมหวั
แ่ไม่ใ่แนน...เธอนนี้อย่าแน่นอน
ท่ามลาวามสับสนวุ่นวาย วามแออัและึสูในเมือหลว...มีหมู่บ้านัสรร
เล็ๆำลั่อัวึ้น ่อัวึ้นพร้อมับวามรั วามรัอเาและเทอ
“เธอๆ มาเล่น่ออทราย้วยันมั๊ย” เ็ผู้ายัวเล็ๆหน้าามอมแมมำลันั่เล่นบนอทรายสูท่วมหัว
“เธอื่ออะไร เราื่อเอ” เ็ผู้ายแนะนำัวเอ่อน พลาระโลมาาอทราย
“ันื่อแนน” เ็ผู้หิแนะนำัวเอบ้าพลานั่ล
ทัู้่่อยๆ่ออทราย เ็ผู้หิวิ่ไปเอาน้ำมารให้ทรายเปียุ่ม เ็ผู้าย่อยๆเอาเศษไม้เลี่ยินทรายที่เปีย่อยๆ่ออทรายเป็นรูปร่า นไ้เ้าโรอปราสาททรายที่้อาร “เอ เี๋ยวแนนประับปราสาททรายเอนะ” เ็ผู้หิวิ่มาพร้อมับ้อนหินสีสวย
ในำมือ วาล้าๆปราสาททรายที่ำลัะอวโมออมาเป็นรูปเป็นร่า
“แนนๆ รนี้เป็นห้ออแนนนะ ห้ออเ้าหิัย ส่วนรนี้เป็นห้ออเอ
อันนี้ห้อประุมนะ” เอพูพลาี้ไปบนปราสาททราย...อทรายแห่วามฝัน
“เอ ้อทำสวนอไม้รนี้้วย เ้าหิ้อมีสวนอไม้นะ” แนนพูึ้นพลาี้ไปที่้านหน้าปราสาททราย
“แนนอยา้ายสวนอะรัย...อยา้ายอไม้อะรัย” เอพู เยหน้าึ้นมอหน้าแนน
อย่าใใ่อ
“เอาออะรัยี...เอ ่วยแนนิหน่อยสิ” แนนมอหน้าเอ้วยแววาใสื่อ เ็ัวเล็ๆสอนำลัสวมบทเ้าหิและเ้าายันอยู่
“อืม...เ้าหิ้อเหมาะับอุหลาบนะ” เอพูพลาทำท่าิ
“ล สวนอุหลาบนะ เราะทำสวนอุหลาบที่ลานหน้าปราสาทอเรา” แนนพูพลายิ้ม ่อยๆเลี่ยทรายให้เรียบเพื่อทำเป็นลาน...ทัู้่สร้าปราสาททรายแห่วามฝันอพวเ้าอยู่นาน...นานนระทั่
“เอ ไปไ้แร้วลู พ่อานเสร็แล้วล่ะ” เ้าอโรารบ้านัสรรเินมาสะิลูายัวเอเบาๆ
“พ่อๆ ให้เอเล่นับแนนอีแปบนึนะ” ลูายอออ้อนพ่ออัวเอ
“หน่า...ไปไ้แล้วเี๋ยววันพุ่นี้มาเล่น็ไ้นี่” พ่ออเ้านั่ยอล อธิบายให้ลูายฟัพลาลูบหัวเบาๆ
“ลับ เี๋ยวให้เอบอแนน่อนนะ” เ็ผู้ายัวมอมแมมพูพลาวิ่ลับหลัไปหาเพื่อนอเ้า
“แนน เี๋ยวพุ่นี้เอมาหานะ พุ่นี้เอะเอาอุหลาบมา มาทำสวนุหลาบให้แนนนะ”
เอพูพร้อมรอยยิ้มที่สใสพร้อมับี้ไปที่ลานหน้าปราสาททราย
“ล พุ่นี้เอันนะ” แนนยิ้มพูพลาพยัหน้า เ็สอนเล่นัน่าูน่ารัเสียริ
ทุวัน เอและแนนะมานั่่อประสาททราย้วยัน ่อสร้าวามหวับนมิรภาพและวามรัระหว่าลูายเ้าอโรารบ้านัสรรและลูสาวนาย่าให่
“แนนๆ เมื่อวานแม่เราสอนเียนหนัสือ้วยล่ะ” เ็ผู้ายพูพลาอมยิ้มบอับเ็ผู้หิัวเล็ๆที่ำลัวิ่เ้ามา
“ไหนๆ แม่อเอสอนเียนำว่าอะรัย” แนนถาม้วยสีหน้าื่นเ้น
“แม่เอสอนเียนหลายำ แ่เอำ้ายแ่ำเียว” เอพูพลาทำเสียเศร้าๆ
เออยาำให้ไ้ทุำ แล้วเอามาเียนให้แนนู
“เอำำไหนไ้ เียนให้แนนูหน่อยสิ” แนนพู เอ่อยๆ้มล้าๆอทราย
หยิบเศษไม้เล็ๆปัลบนผืนทรายที่เพิ่ผ่านฝนมาเมื่อืนและวัเป็นัหวะเพียั่วรู่ ปราเป็นัวอัระลายเส้นบิพลิ้ว ำว่า รั ปราบนผืนทรายที่ราบเรียบ
เ็ัวเล็ๆสอนยืนมอ้วยวามื่นเ้น
“อ่านว่าอะรัยหลอ เอ” แนนพู้วยสีหน้าื่นเ้นและแปลใ
“อ่านว่า รั” เอพูระิบ้าหูแนนเบาๆ
“เหรอ อ่านว่ารัเหรอ...สอนแนนเียนบ้าสิ นะๆๆๆ” แนนพูพลาเาะแนอออ้อนเอ
“มานี่ๆ เอะสอน” เอพูพลาหยิบเศษไม้เล็ๆให้แนนับไว้ มือเอและมือแนนับประสานัน วับนอทรายให้เิเป็นอัระบิพลิ้ว
“นี่ัย แนนเียนไ้แล้ว ีใัเลย” แนนพูพลาหันลับไปอเอ้วยวามีใ
“มันแปลว่ารัยหลอ เอ” แนนยัสสัยไม่หายในวามหมายอมัน
“เอ้อไม่รู้เหมือนัน แ่แม่บอว่ามันมีวามหมายมานะ มานอธิบายไม่ไ้”
ใ่สิ...วามหมายมันมามายมาว่าที่เ็ห้าวบะรู้ หรือแม้แ่บานใ้เวลาทั้ีวิ ้อไม่อารู้ว่าำว่ารัืออะรัย
“สัวัน เราะรู้วามหมายอมัน แม่เอบอ” เอพูพลาหันไปมอแนน
เ็ผู้หิัวเล็ๆที่ยืน้าๆน
“อืม...สัวันนะ” แนนพู พลาหันมายิ้มให้ับเอ ใ่ สัวันแนนและเอรู้วามหมายอมัน
“โอ๊ย...เ็บ” เ็ผู้หิผมเปียพูึ้นพลาับผมเปียอัวเอ้วยสีหน้าเ็ๆ
เธอโนเพื่อนแล้ึผมเปียอเธอประำ
“ใรึผมเปียแนน” เ็ผู้ายนั่้าๆเธอหัววับลับไปมอพร้อมันับเ้าอผมเปีย เห็นเ็ผู้ายวัยเียวันสามนนั่อยู่้าหลัหัวเราะันิั
“ทำไม ้าึเอ ะทำไม” หนึ่ในเ็สามนพูพลาี้นิ้วเ้าหานเอ
“แล้ผู้หิ หน้าัวเมีย” เอยืนึ้นี้หน้า่า
“แล้วะทำไม” เ็สามนรูันมายืนหน้าเอ ถีบโ๊ะเรียนระัระายนละทิศนละทา
“ไม่เอาเอ อย่าไปยุ่ับพวนั้น” แนนพูพลาเาะแนเอเอาไว้ เอเอามือับแนแนนออาัวทันที
ปั้...หนึ่หมัปล่อยออไป ล้ายเป็นารประาศสรามอนสอลุ่ม
ทั้สามนรูเ้ามารุมเอล้ายหมาป่าเ้ามายุ้มเหยื่อ โ๊ะเรียนที่ระัระาย
้าวอทั้อเอและแนนระาย นละทิศทา
“หยุ!!!” เสียหนึ่ัมาา้านหลั...มีอำนาพอที่ะทำให้ทั้สี่นหยุาระลุมบอนัน
“พวเธอทำอะรัยัน อันธพาลันให่แล้วนะ” รูประำั้นเ้ามาห้ามทัพ
หมาป่ายุ้มเหยื่อ แม้ะห้ามทัพ้าย แ่้อปราเลือไหลิบๆที่ิ้วและโหนแ้มอเอ
“เอ เ็บมั๊ย” แนนวิ่เ้ามาทันทีที่รูประำั้นเินออไป
“ไม่เ็บหลอ” เอพูพลา้มหน้าหลบสายาแนน
“ไม่เ็บอะรัย เลือไหลให่แล้ว ไปห้อพยาบาลนะ เี๋ยวแนนทำแผลให้”
แนนพูพลาึัวเอออาห้อเรียนไป เลือไหลเป็นทาลมาาิ้วและโหนแ้มเปอะเปื้อนเสื้อนัเรียนสีาวอเอ
“โอ๊ย...เ็บอย่าับสิ” เอพูึ้นะที่แนนำลัูวามลึอแผล...แ่แนนลับยิ้มออ
“โอ๊ย...แสบ” เอโอรว้วยวามเ็บปว ทันทีที่แนน่อยๆสำลีุบ
แอลอฮอล ลบนแผลเอ
“แสบ้อทนสิ อยาหาเรื่อเ้านี่นา” แนนพูพลายิ้ม ่อยๆเ็แผลบนใบหน้าอเอ้าๆอย่าระมัระวั
ทุรั้ที่มีนแล้แนน เอะยือปป้อแนนเสมอ แม้ะ้อเ็บัว้อามที
“แนนๆ แฮปปี้ วันวาเลนไทน์นะ” ายหนุ่มวัยรุ่นแ่ัวภูมิานพูห้วนๆพลายื่น
อุหลาบแให้ับหิสาว
“อีาบ๊อ อย่ามาทำหวานใส่ันหน่า” แนนพูวนๆพลายิ้มๆ เอไ้แ่ยืนม้วน้วยวามอาย
“อ้าว ็วันนี้วันวาเลนไทน์ ทำหวานให้เ้าหิอัวเอหน่อยะเป็นไรไป”
เอพูพลายิ้ม ทำไมหนุ่มวัยรุ่นพอเวลาอายลีแท้ ทั้มือทั้แนแทบะไม่มีที่เ็บ สสัยถ้าแทรแผ่นินหนีไ้ หนีหายไปแล้วมั้
“หวานับเ้า้อเป็นหลอ เี๋ยวนี้พันาึ้นนะ” แนนพูพลายื่นมือไปหยิมูเอ
้วยวามเิน เอยัพยายามสำรวมอาารเินอยู่
“เอรัแนนนะ” เอพูพลาับมือแนนึ้นมาเียนรูปหัวใไว้ที่ฝ่ามือ อนนี้แนน
เริ่มหน้าแึ้นบ้าแล้ว แ่ยัพยายามลบเลื่อนอยู่
“เหรอ...เียนำว่ารัรนีู้ไม่ึ้เลยนะ” แนนพยายามบ่ายเบี่ย ไม่เลิแหย่เอ
“เี๋ยวสัวัน เอะเียนไว้รหัวใแนนเลยนะ “เอพู มอหน้าแนนพลาเอื้อมมือึัวแนนเ้ามาโอบอไว้แน่น... ”สัวัน เอะเียนำว่ารัไว้ในหัวใแนนเลย...”
ใ้้นไม้ให่ บรรยาาศร่มรื่น มีโ๊ะหินอ่อนวาเรียรายเป็นแถว มีนัศึษา
ับลุ่ม บ้าุยัน บ้าหยอล้อัน
“เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์ับเพื่อนนะ” แนนพูพลาเ็บหนัสือ
“ไปทำวิทยานิพนธ์ับใร” เอเยหน้าึ้นมอแนนทันที
“ไปับิ๊ฟับฝนน่ะ นะๆๆๆๆ” แนนพูพลาเินไปนั่้าๆเอ เย่าแนเหมือนเ็อ้อนวอนผู้ให่
“ให้เอไปส่มั๊ย เอว่านะ” เอพูพลายิ้ม ลูบผมแนนเบาๆ
“ไม่้อหลอเี๋ยวฝนเอารถมา” แนนพูพลาบหน้าลบนบ่าอเอ
“นี่ ิน้าวเสร็อย่าลืมินยานะ เ้าใมั๊ย ลับถึบ้าน็อย่าลืมโทมาบอ้วย”
เอพูพลา้อหน้าแนน้วยสีหน้าิั
“่ะ หัวหน้าสั่ิๆเลย” แนนพูพลายิ้ม เอามือบีบมูเอ้วยวามเิน
“ิ๊ฟๆ แฟนแเป็นัยบ้า” ฝนเอ่ยึ้นท่ามลาวามเียบภายในรถ ะที่นอยู่หลัพวมาลัย
“ปวหัวสุๆ เ้าู้เป็นบ้าเลย” ิ๊ฟพูปัๆล้ายับไม่พอใในวามเ้าู้อ
แฟนัวเอนั
“ทำไมไม่เลิไปะล่ะ ะ้ายไม่ลุ้ม” ฝนเสนอวามเห็นมอหน้าิ๊ฟ
ผ่านระมอหลั
“หน่า...ให้โอาสสัรั้” ิ๊ฟพูพลาบหน้าลที่ระหันหน้ามอออนอรถ้วยอาารเอือมระอา
“โอาสสัรั้ รอบที่ล้าน” เสียหัวเราะัึ้นเือบพร้อมันทั้รถ
“แล้วแนนล่ะ แหม...เ้าายเธอเอาใเธอีนะ” ฝนพูึ้นพลาหันไปมอ
แนนึ่นั่อยู่้าๆ
“โอ๊ย...รายนั้นไม่รู้ี่ปีแล้ว ยัับไม่ไ้สัทีว่ามีิ๊เ็บไว้ที่ไหน” แนนพูพลายิ้มหัน
ไปมอหน้าฝน
“แปลไ้สออย่า...ถ้าแฟนเธอไม่รัเธอนเียว เ้าเ่มาที่หลอเธอมานาน
หลายปี” เสียหัวเราะึึ้นแทบะพร้อมันทั้รถ
“เอี๊ย…” เสียเบรลาล้อัยาวา้าน้าัวรถ นทั้รถหันไปมอแทบะพร้อมัน รถบรรทุฝ่าไฟแพุ่เ้านรถเ๋อฝนอย่าั
แรอัทำให้ระทุบานและเอีย ห้อโยสาร้านหน้าฝั่นนั่ยุบ
เ้ามาอย่าเห็น้ายั ร่าไร้สิอแนนยัสบนิ่ิอยู่ในรถเ๋าสออน มัุราอาุวิาเธออาร่าไ้ทุเมื่อ
“แนนๆ” เสียะิบเบาๆั้าหู ทำให้แนน่อยๆลืมาึ้นมา
“อยู่ไหน...โอ๊ย...เ็บ” แนน่อยๆอ้าปาพูแ่ไม่ันัเฝือาวถูแ่แ้ม
บนร่าายอแนนล้ายับเป็นเรื่อประับ
“ใเย็นๆแนน เธอสลบไปสอเือน”…..สอเือน สอเือน สอเือน แนนแทบไม่เื่อ
หูอัวเอ...ฝน่อยๆอธิบายเหุาร์ทั้หมให้แนนฟั
“แล้ว สรุปว่าันเ็บนเียวใ่มั๊ย” แนนพยายามพู เสียพูอแนนแทบะไม่ไ้ยิน
“อืม.....” ฝนพยัหน้าเบาๆุมมือแนนไว้นิ่ๆ
“เอล่ะ เออยู่ไหน” แนนเพิ่นึึ้นไ้ แฟนเธออยู่ไหน
“เอมาหาเธอรั้เียว วันแรที่น แล้วหายไปเลย” ฝนพูพลาลูบหัวแนนเบาๆ
” ไม่เป็นรัยนะ ไม่มีเอ เรา้ออยู่ัน้าย ิมั๊ยเพื่อน” ฝนพูปลอบใแนน
“อืม.....” น้ำา่อยๆลั่นัวหยลมาานัยน์าอแนน ำพูอฝนอนุยันในรถะเป็นวามิ.....เาเ่มาิๆ เ่มาที่หลอแนนมาหลายปี
เ่มาที่หลอว่ามีแนนนเียว.....ทำไมผู้ายทั้โลถึมีนิสัยเหมือนันหมเลย เสียายเวลาที่อยู่้วยัน เสียายวามรัที่มอบให้.....เสียาย เสียาย เสียาย
“ุแนน ่อยๆ้าวนะับ ้าๆ” บุรุษพยาบาลพยายามพยุแนนึ้นเิน แนนยัไม่หายเ็บี ยั้อทำารายภาพบำบัอี
“ระวัล้มนะับ ับผมไว้ีๆ” บุรุษพยาบาลเิน้าๆ เพื่อให้แนนเาะแนเินาม้าๆ.....ทำไมบุรุษพยาบาลนนี้ถึไม่ใ่เอนะ ทำมัย ทำมัย ทำมัย
“ุบุรุษพยาบาละ นี่ันสลบไปถึนา้อทำารายภาพบำบัันเลยหลอะ”
แนนถาม้วยวามสสัย
“โห ้อุไม่ไ้เินมาั้สามเือน มันนานนะับ” บุรุษพยาบาลอบ้วยวามสุภาพ “ะว่าอะรัยมั๊ยะ ถ้าะถามื่อเล่น เรียว่าุบุรุษพยาบาล เรว่ามันะยาวไป”
แนนพูพลายิ้ม
“ผมื่ออล์ฟับ” บุรุษพยาบาลอบ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียเรียบๆ
นับั้แ่วันนั้น แนนและอล์ฟเริ่มสนิทัน ทุเย็นอล์ฟะพาแนนไปทำารายภาพบำบั
ไม่นานแนน้อสามารถเินไ้ และออาโรพยาบาลไ้
“ุแนนะ น้ำื่ม่ะ” พยาบาลุาวเินถือแ้วน้ำมาวา้าๆเธอ ะเธอนั่รออล์ฟที่ล็อบบี้อโรพยาบาล เธอไ้แ่พยัหน้าและยิ้มให้้วยไมรี
“อล์ฟๆ ไปิน้าวัน” แนนพูทันทีที่เห็นอล์ฟเินออมา มีพยาบาลหลายน
ยมือไหว้แนน แนน้อ้ายแ่รับไหว้้วยสีหน้าเล็น้อย
“ไปสิับ” อล์ฟพูพลา้อมัวลผายมือไปที่ห้ออาหารอทาโรพยาบาล
ูอล์ฟะ่อน้าสุภาพและให้เียริแนนมาๆ มานน่าแปลใ
แนนและอล์ฟสนิทันึ้นเรื่อยๆ...นบารั้แนน้ออยาให้อล์ฟมาแทนที่เอ
บ่อยรั้ที่แนนิถึเอ เอ้อไม่โทมา บ่อยรั้ที่แนนอยาุยับเอ เอ้อไม่ิ่อมา
บ่อยรั้ที่แนนนั่เหา อยาให้เอมานั่เป็นเพื่อน แ่เอ้อไม่ปราัว เอ...เอ...เอ
เอหายไปไหน ไหนล่ะ หัวใที่เอบอะให้แนน ไหนล่ะ หัวใที่เอเยเียนไว้บนฝ่ามือแนน
มันหายไปแล้ว หายไปพร้อมับเอ หายไปพร้อมับผู้ายโห...ผู้ายเ้าู้
ทำไมผู้ายเหมือนันทั้โล...ทำไม ทำไม
ใล้วาเลนไทน์เ้าไปทุที ปีนี้ไม่เหมือนับปี่อนๆ ไม่มีเออยให้อุหลาบแ
ไม่มีอีาบ๊อทำท่าเินอายใหู้
“แนนๆ วาเลนไทน์ปีนี้ว่าป้ะับ” เสียอล์ฟัามสายโทสับ
“ว่า่ะ ทำไมหลอ” แนนอบ้วยน้ำเสียเรียบๆ
“พอีผมมีอะให้แนนน่ะับ เี๋ยววันวาเลนไทน์บ่ายสามโม เอันที่สยามนะับ” อล์ฟเสนอวามเห็น
“ล่ะ” แนนพูพลาวาสาย สีหน้าแววาเปี่ยม้วยวามหวั
หวัว่าอล์ฟะมาแทนที่เอ้ายเสียที
วันวาเลนไทน์ วันทีุ่หลาบแบานสะพรั่พร้อมันทั่วโล แม้ในลานที่สยาม
หรือที่วัยรุ่นเรียันว่า เ็นเอร์พ้อย์ ยัถูละเล้วยอุหลาบสีแ
นัเรียน นัศึษา ่าถืออุหลาบในมือันเินให้วัไว่ันทั่ว
“อโท่ะ มาสาย” แนนพูพลายิ้ม่อนึ้าวอี้ ออมานั่
“ไม่เป็นรัยับ” อล์ฟพูพลายิ้ม
“อืม...ว่าแ่มีอะรัยะให้แนนหลอ” แนนพูพลา้อาอล์ฟ หาอล์ฟมีพิรุธ
แนนะับ้ายทันที
“อันนี้อแนนนะับ” อุหลาบสีแึออาถุอย่า้าๆ ถูวาบนโ๊ะอย่านุ่มนวล
“หมายวามว่ายััยะ ะอหัวใแนนหลอ” แนนพูิลพลายิ้ม เธอิว่า
เธออ่านเมส์ออหม
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหลอับ” อล์ฟพูพลายิ้ม แ่ับทำให้แนน
“อ้าว...แร้วุหลาบสีแนี่...” ไม่ทันแนนะพูบ อล์ฟ่อำพูแนนทันที
“ผมไม่ล้าอหัวใแนนหลอับ เพาะหัวใแนนไม่ใ่อแนน” แนนเริ่มับวามหมายเ้าไปทุที มันแปลว่าอะรัย???
“หัวใอุ ือเ้าออุหลาบนนี้” อล์ฟพู่อ...แนนทำหน้าไม่เ้าใ
“อนุประสบอุบัิเหุ ุเสียเลือมา หัวใุเ้นอ่อนลนแทบะล้มเหลวพวผมและหมอ่วยันพยายามเยียวยาุนถึในที่สุ”
อล์ฟอธิบาย่อให้แนนฟัับเรื่อที่แนนไม่เยรู้
“มีผู้ายนนึ วิ่เ้ามาบอว่าเป็นแฟนุ เ้าบอให้่วยุให้ไ้ เสียเินเท่ารัยไม่ว่า เ้ายอม่ายไม่อั้น ไม่ว่าทาเราะออะรัย เ้าะัให้หม
ำพูอเ้า ทำให้ผมประทับใมา” อล์ฟหยุพูั่วะ แนนรู้ทันทีอล์ฟหมายถึเอ
“ผมยอมแลทุอย่าับีวิเธอ – เ้ายอมแลทุอย่าให้ับีวิุ”
อล์ฟพูพลา้อหน้าแนนนิ่ แ่แนนยัมีสีหน้าอยู่
“เ้ายอมทุอย่าิๆ ทีแรหมอบอว่าทาเราหาเลือไม่พอใหุ้ เาวิ่
ามหาเลือใหุ้ไปทั่วทุโรพยาบาล แ่ลับไม่พบว่ามีเลือถุไหนที่รับ
เลือุ” อล์ฟพู้วยน้ำเสียปิ สายามอที่แนน
“สุท้ายเรารวเลืออเ้าพบว่ารับอุพอี เ้าบอให้ทาเราเอาไปใหุ้ ไม่้อห่วว่าเ้าะเป็นยััย อใหุ้ปลอภัย้อพอ”
อล์ฟหยุพูั่วรู่พยายามลั้นน้ำา...แ่นัยน์าแนนเริ่มเิ่นอไป้วยน้ำใสๆ
“่อมา...อนพวผมถ่ายเลือใหุ้ หัวใุเ้นอ่อนลเรื่อยๆ นหมอ้อเินออไปบอให้เ้าทำใ...ทำใว่าเ้าะ้อเสียุไป” อล์ฟพยายามพู่อไปเรื่อยๆ นัยน์าอล์ฟแ่ำ
“เ้าถามหมอว่า เธอ้อารอะรัย” ใ่ เอถามหมอว่าแนน้อารอะรัย
“เธอ้อารหัวใับ หัวใเธอเ้นไม่ปิ ารสูบีล้มเหลว เราหาเลือให้เธอ้าไป เพาะะนั้นสิ่ที่เธอ้อารือ หัวใ” หมอหวัว่าเอะเลิหวัในัวแนนเสียที
“ล ผมหาให้ – เ้าอบโยไม่ลัเลเลย” ลผมหาให้ เอะหาหัวใให้แนน
ทั้ๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ไ้ เ้าไม่ลัเลเลยแม้แ่วินาทีเียวเพื่อะทำใหุ้
“ุรู้มั๊ยับ ว่าำพูอเ้าทำให้ผมและหมออึ้ันไปหม โรพยาบาลยัหาหัวใใหุ้ไม่ไ้ เ้าะมีปัาที่ไหนหาหัวใใหุ้้าย” อล์ฟพูพลาพยายาม
หลบสายาแนน อนนี้อล์ฟลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่แล้ว
“เ้าถามเลที่บัีอโรพยาบาลับหมอ...เ้าไม่ไ้โอนเินมาื้อหัวใเทียม
ใหุ้แ่เ้ามาั้มูลนิธิารุศลให้โรพยาบาล มูลนิธิผู้ป่วย้านหัวใเทียม “นานา” ุูีๆ ำว่าแนน และ เอ ถ้าเียนิัน มันือ “นานา” นี่ือวามปรารถนาสุท้ายอเ้า – เ้าอยาให้ัวเ้าเอเป็นนสุท้ายที่ไม่ไ้อยู่ับนที่เ้ารั...เพาะไม่มีหัวใเทียมสำรอ” เปรี้ย...!!!!!.....แนนโนสะิ่อมวามำเ้าเ็มเปา เธอเยเห็นป้ายมูลนิธิึ้นหราที่หน้าโรพยาบาล แ่เธอไม่เลียวใสันิเียว มิน่า ทำมัยหมอและพยาบาลถึให้เียริและูแลเธอนานี้ ทั้ๆที่เธอไม่มีส่วนไ้เสียับโรพยาบาลแม้แ่นิเียว
“ทันทันที่มีารยืนยันว่าเินเ้าบัีทาโรพยาบาล เ้า้อยิัวายในห้อน้ำ
ที่โรพยาบาลับ ทิ้โน้ไว้ว่า มอบหัวใให้เธอ – เ้ามอบหัวใใหุ้”
ทันทีที่อล์ฟพูบ แนนปล่อยโฮออมาเหมือนไม่มีใรอยู่้าเธอเลย โ๊ะรอบ้ามอแนนเป็นาเียว...เอือเ้าอหัวใ หัวใที่อยู่ในร่าแนน
“เ้ายอมแลทุอย่าับุิิ” อล์ฟพูพลาวาอทั้หมที่เอเยฝาไว้
ืนให้ับแนน มีทั้เรื่อเล่นเทป ม้วนเทป หมาย
“ผมไม่ล้าอหัวใุหรอ หัวใุเป็นอเ้า หัวใเ้าเป็นอุ”
ใ่ หัวใเอเป็นอแนน หัวใแนนอนนี้ายไปแร้ว ายไปพร้อมับเอ
ายไปพร้อมับผู้ายที่ยอมทุอย่าเพื่อเธอ
“ุหลาบอนี้ เ้าบอผม่อนไปเ้าห้อน้ำว่า...วาเลนไทน์ที่ะถึ รบวนื้อ
อุหลาบสีแใหุ้สัอ อแ่อเียว้อพอ...เป็นำอร้อสุท้ายอเ้า” อล์ฟพูพลาเ็น้ำา นั่นิ่ๆสัพั ่อนลุออไปทิ้แนนไว้ที่โ๊ะเพียลำพั
“เอรัแนนนะ” “เอรัแนนนะ” “เอรัแนนนะ” ำพู้ำๆัมาาเรื่อเล่นเทป
ำพูเียวันที่พูัน้ำๆโยไม่มีารั่อเทป.....เทป 120 นาที โยมีเพลประอบเบาๆ แนน่อยๆลี่หมายอออ่าน...หมายที่มีเนื้อวามเพียบรรทัเียว
“หัวใเอ...เียนำว่ารั เียนให้แนนนเียว”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น