[ Short Fiction ] *-*-*-*- Rain (เมื่อวันฝนพรำ)-*-*-*

เนื้อเรื่อง

[ Short Fiction ] *-*-*-*-  Rain -*-*-*-* [Jin x Kame] By :: Devil_ParaDise (( [[-kaMekaNe-]] ))

ในวันที่ฝนพรำ…ท้องฟ้ามืดมนไปด้วยเมฆสีเทา
ป้ายรถเมล์ที่มีผู้คนมายืนหลบฝนอยู่เต็มไปหมด…
ฉันเห็นชายคนหนึ่งยืนหลบฝนอยู่เช่นกัน…
แต่กระนั่นไหล่ข้างหนึ่งของเขาก็เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้า…
เพราะด้วยผู้คนที่แย่งกันหลบฝน..ทำให้เขาถูกเบียดไปอยู่ตรงริมของป้ายรถเมล์…
ฉันจึงตัดสินใจเดินไปใกล้เขา แบ่งปันร่มของฉันให้เขาได้หลบฝนด้วย
เขาหันมายิ้มให้ฉัน…พยักหน้าเชิงขอบคุณ…
รู้ไหม…รอยยิ้มของเขามันทำให้หัวใจฉันเต้นจนบอกไม่ถูก…..
และนั่นมันทำให้ฉันกับเขาได้เจอกันครั้งแรก…………

….ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง…..

“นี่คาซึโอะ….วันนี้มาสายนะ….ทุกคนเค้าทำเวรกันไปหมดแล้ว”เสียงหัวหน้าห้องดังแวดๆขึ้นเมื่อฉันก้าวเข้ามาในห้องเรียน..

“ขอโทษหน่าอายะ…..เดี๋ยวตอนเย็นค่อยทำก็ได้…”ฉันตอบกลับไป ส่ายหน้าให้กับหัวหน้าห้องที่ชอบแว้ดใส่ฉัน หรือไม่ก็อีกหลายๆคนที่ไม่ยอมช่วยเธอทำเวร…

….ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาในห้อง การเรียนก็เริ่มต้นขึ้น…ฉันนั่งอยู่สุดริมหน้าต่าง เหตุผลหน่ะหรือ เพราะฉันชอบมองออกไปบนท้องฟ้าในยามฝนตก เพราะฝนมันทำให้ฉันกับเขาเจอกันครั้งแรก….ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาคนนั้นจะอยู่ที่ไหนกันนะ….เขาจะรู้ไหมว่าเขา คือรักแรกของฉัน….

…..ทุกวันฉันจะมายืนรอป้ายรถเมล์ที่เดิม..
เหตุผลก็เพราะบ้างทีฉันอาจจะได้เจอเขาอีก
แต่ถึงกระนั้น…กระทั้งวันนี้ 1เดือนกว่าแล้ว
ฉันก็ไม่เจอเขาอีกเลยซักครั้ง….
ฉันชะเง้อมองหาเขาทุกวัน
หวังว่าเขาจะมาหลบฝนตรงนี้ที่เดิม
แต่ฉันก็ทำได้แค่ชะเง้อคอ มองหาเขาเหมือนเดิมทุกวัน…
หรือว่ารักครั้งแรกของฉัน….
คงจะต้องจบลงที่ป้ายรถเมล์ที่นี่แล้วหล่ะมั้ง……

………………….
…………..
……..

เสียงกรี้ดกร้าดของเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆดังขึ้น ในยามที่ฉันกำลังเดินเข้ามาในห้องเรียนห้องนี้….ผู้หญิงหลายคนรวมทั้งหัวหน้าห้องจอมแว้ด ต่างก็ยืนมุงดูนิตยสารบันเทิงบางอย่างเล่มหนึ่ง…ไม่น่าเชื่อเหมือนกันที่ยายหัวหน้าห้องจอมแว้ดจะเป็นไปกับเขาด้วย…สงสัยคนในหนังสือนั่นคงถูกใจกระมัง……..

“นี่คาซึโอะ…เธอดูนี่ซิ…คนนี้หล่อมากกกกก….”ว่าแล้วยายหัวหน้าห้องอายะที่เห็นฉันเดินเข้ามา ก็ลากฉันไปกับเธอทันที….ฉันทำหน้าเซ็งๆเดินตามเธอไป…..

“เนี่ยย….อะกานิชิ จินเฮ นักร้องใหม่ของค่ายbeat box หล่ะเป็นลูกครึ่งเกาหลีด้วย…เห็นเค้าว่าใครที่ได้อยู่ค่ายนี้นะ ไม่มีคนไหนที่จะไม่ดัง…..แค่เพลงเดียวของจินก็ขึ้นoricon chart 4สัปดาห์ติดกันแล้วนะ….กรี้ดด…”เสียงมากิเพื่อนในห้องอีกคนกรี้ดกร้าดเมื่อพูดถึงคนในนิตยสาร…จากที่ฉันทำหน้าเซ็งๆ แต่เมื่อฉันได้เห็นหน้าของเขา…..มันก็ทำให้ฉันพูดไม่ออก ใช่ เขาคนนั้น คือคนๆเดียวกับอะกานิชิ จินเฮคนนี้…..สงสัยความรักของฉันคงต้องจบมันจริงๆแล้วหล่ะ………..

หน้าฝน มันทำให้ความรักของฉันเริ่มต้นขึ้น….
และเช่นกัน มันคงทำให้ผมได้จบลง
เขาสูงเกินไปที่ฉันจะไขว่คว้า…ฉันรู้ดี
หน้าฝนกำลังจะหมดแล้ว……
ที่ป้ายรถเมล์นั่น มันคงเป็นเพียงความทรงจำ
รักครั้งแรกของฉัน…..
ร่มคันเดิมที่ฉันแบ่งปันให้เขาได้หลบฝนในตอนนั้น
บัดนี้ฉันก็ยังใช้มันอยู่เรื่อยมา…..
เพราะฉันหวังว่าซักวัน เขากลับมายืนหลบฝน
ในที่แห่งนี้…และร่มคันนี้คงจะทำให้เขารู้
ว่าฉันยังอยู่ที่นี่….ตลอดไป…………

……………………….
…………..
………..

เวลาผ่านไป1ปีกว่าแล้ว…..
หน้าฝนกำลังจะมาถึงอีกครั้ง
มันทำให้ฉันหวนนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น….
ตอนนี้ไม่ว่าจะไปทางไหน…
รูปของเขาก็ถูกติดโฆษณาเต็มไปหมด….
ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าป้ายโฆษณาของเขาอันหนึ่ง….
ฉันยิ้มออกมาบางๆ…เขายังคงหล่อเหมือนเดิม
ไม่ว่าจะตอนนั้น หรือตอนนี้…..
ในใจของฉันก็ไม่เคยลืมเขาแม้แต่น้อย….
เหมือนเขาจะเป็นรักแรกของฉันไปจริงๆซะแล้ว….

“แปะ แปะ….”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า…
ว้าา….ฝนกำลังจะตกอีกแล้ว…..
ร่มคันเดิมที่ฉันเฝ้าคอยถนุถนอม…
บัดนี้ฉันคงจะต้องใช้มันอีกครั้ง….


ฉันหันไปมองรูปโปสเตอร์ของเขาอีก…
ทำไมฉันถึงอยากจะร้องไห้ออกมาจังเลยนะ……
พระเจ้าให้ฉันเจอกับเขาเพียงครั้งเดียว…แล้วก็ให้เขาจากฉันไป
สิ่งที่ไหลลงมาปะทะแก้มของฉัน…
มันคือน้ำตาอย่างนั้นหรือ….นี่ฉันกำลังร้องไห้ใช่มั้ย….
ฝนเริ่มตกลงมาแล้ว….น้ำตาฉันแข่งกันไหลพร้อมๆกับน้ำฝนที่ตกลงมาปะทะบนใบหน้า…
ฉันยังไม่อยากกางร่ม…ฉันอยากยืนมองดูใบหน้าเขา
ผ่านโปรสเตอร์แผ่นใหญ่ที่ถูกติดไว้ตรงนี้…..

ฉันยังคงยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆคนเดียว…
ตัวของฉันเปียกปอนไปหมด…..
เพราะผมไม่คิดจะกางร่ม
เพราะยังไงเขาก็คงไม่มาอีกแล้ว….
ฉันโง่หรือเปล่านะ ที่ฉันยังรักเค้าอยู่……

ฝนยังคงตกลงมาไม่ยอมหยุด….
แต่ทำไมตรงที่ฉันยืนอยู่กลับไม่มีเม็ดฝนผ่านมายังร่างกายของฉัน….

“ไม่ยอมกางร่ม…เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก…”


ฉันค่อยๆหันหลังกลับไป…กับประโยคที่ดังขึ้นจากด้านหลัง
เขาคือคนๆเดียวกับในโปสเตอร์ใหญ่นั่น…
เพียงแต่ตอนนี้ร่างกายของเขากลับยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน….
ร่มสีน้ำเงินของเขา กำลังแบ่งปันให้ฉันได้หลับฝนไปพร้อมๆกับเขา….
ฉันยิ้มออกมาบางๆ….ก่อนที่จะโผกอดเขา…

ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม…
เขากลับมาแล้ว…
เขายังไม่ลืมผม…..
เชื่อไหม….เขาบอกฉันว่า….
รักครั้งแรกของเขา….
ก็คือตอนที่ฉันกางร่มให้เขาในตอนนั้น…

และที่ฉันคิดว่าเขาหายไปในตั้งแต่วันนั้น…
เพราะเราสองคน…ต่างคราดเวลากัน
เขามายามที่ฉันกลับไปแล้ว…
แต่ฉันกลับยืนรอเขา ยามที่เขายังไม่มา….
และเขาคิดว่าฉันคงไม่มาอีกแล้ว…
เขาจึงตัดสินใจ..ไม่มารอฉันอีกเลย…

แต่ถึงยังไง…..

ต่อไปนี้…ไม่ว่าจะหน้าฝน หรือหน้าไหนก็ตาม..
ข้างกายฉันก็จะมีแต่เขา..
เราสองคนจะเดินเคียงคู่ไปข้างหน้าพร้อมๆกัน…
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม….

++++ End ++++