คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : รับน้อง (ภาค 2)
ณ ห้อง 1311.......
“อือ~~~”ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงชั้น1 ครางเบาๆ เหมือนคนเพิ่งตื่น
เซสึนะ ลืมตาขึ้นช้าๆ ปรากฎภาพของเพื่อนตัวแสบ ที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงจ้องเขาด้วยแววตาขี้เล่นอย่างเคย
“ไง.....ที่รัก...ฟื้นแล้วหรอ??”
เซสึนะ ค่อยยันกายขึ้นนั่งพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปยังเพื่อนปากพล่อยที่ยังสีหน้าระรื่นไม่เปลี่ยน
“คนเค้าเพิ่งตื่นก็หาเรื่องอยู่นั่นแหละ...นายนี่กวนประสาทฉันตลอดเวลาเลยนะ”
“คนอื่นๆล่ะ?”เซสึนะเอ่ยถาม
“ไอ้บ้าเฟยกลับห้อง ทามากิพาชินโนจิไปห้องพยาบาล บอกว่าเดี๋ยวไปเจอกันตอน3ทุ่มเลย”
“หรอ....”
ร่างบางลุกออกจากเตียง เดินไปเปิดผ้าม่านที่ถูกปิดอยู่ออก
พรึ่บ
ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือไว้เพียง ดวงดาวสุกสกาวสดใส และ ดวงจันทร์เหลืองนวลสวยงาม ผิดกับใบหน้าเด็กชายลิบลับ
ที่ตอนนี้..........บูดสนิท
อิฟุ เดินเข้ามาเคียงข้างเซสึนะ มองออกไปนอกหน้าต่าง
“ว้าว......พระจันทร์เต็มดวง สวยเป็นบ้าเลยเนอะ ว่ามะ?”อิฟุพูดพลางหันไปมองหน้าเพื่อน
“อี๋ย์~~~ เซสึนะ ทำไมนายต้องทำหน้าอยากตายแบบนั้นด้วยอะ”
เซสึนะนั่งแผละลงกับพื้น
“กี่โมงแล้วอะ?”
“อีก10นาที สามทุ่มตรงเป้ะ”อิฟุยิ้มแก้มปริ
“นี่....คนที่เป็นลมน่ะไม่ต้องไปใช่ไหม?”เซสึนะมองเพื่อนด้วยสายตาแห่งความหวัง (ที่มีอยู่เพียงน้อยนิด)
“เลิกหวังได้เลย ตอนนายหลับอ่ะนะ รุ่นพี่สาวสวยวิ่งมาบอก ถึงป็นลมก็ต้องไป ถ้าไม่ผ่านการรับน้องให้ครบล่ะก็จะไม่ผ่านกิจกรรมนันทนาการน่ะ.....แหม พอดีเลย นายฟื้นได้จังหวะ ไปเปลี่ยนชุดลงไปข้างล่างได้แล้วล่ะ ฮะๆๆ”อิฟุหัวเราะอย่างได้ใจ
แกล้งคนมันสนุกอย่างนี้นี่เอง.....
“เออ....แล้วนี่ ที่เป็นลมเนี่ย? เป็นเพราะกลัวผีรึป่าว?? คิกๆๆ”
“ยุ่ง”
เซสึนะลงไปนอนแผ่อยู่ที่พื้น
“บอกพี่เค้าว่าฉันตายแล้ว”
คำพูดของเซสึนะทำให้อิฟุผิวปากฟิ้ว
“คงทำให้ไม่ได้”สุรเสียงเย็นชาวางอำนาจกล่าวขึ้นเรียบๆ
เซสึนะและอิฟุหันไปตามต้นเสียงที่อยู่ที่ประตู
ฮารุเซะ..............
“เฮ้ย!! นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ้ะ!!??”
“ก็นี่มันห้องฉันด้วยไม่ใช่หรอ? โง่ชะมัด......”
“หนอย!~~~~~”เซสึนะที่ง้างหมัดเตรียมท่าวิ่งเข้าไปลงโทษเพื่อนร่วมห้องจอมปากเสีย แต่ก็
โดนมือของอิฟุคว้าตัวไว้ก่อน
“ฮารุเซะ...อุตส่าห์มา......มีธุระอะไรรึป่าว?”อิฟุยิ้มน้อยๆ สายตาขำขันเป็นมิตร
“ไม่เกี่ยวกับแก...มีธุระกับไอ้เด็กบ้านั่น”ฮารุเซะชี้นิ้วไปที่เซสึนะที่โดนคว้าคอเสื้อไว้
“ฉันเนี่ยนะเด็ก!! ไอ้งี่เง่า!! ฉันอ่อนกว่าแกแค่นิดเดียว ตัวก็เล็กกว่านิดเดียว(ไม่มั้ง?) อ้าวเฮ้ย!! ปล่อยช้าน~~”เซสึนะแหกปากลั่นเมื่อคนที่เขากำลังพูดด้วยไม่ได้สนใจเขาเลย แค่ดึงตัวเขาออกมาจากมือของอิฟุ แล้วแล้วพาดร่างเขาไว้บนไหล่กว้าง
“ฮารุเซะ...แกจะเอาที่รักฉันไปไหนน่ะ?”อิฟุแกล้งทำหน้าตกใจ แต่ดูเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะอยู่มากกว่า
“อิฟุ!! ฉันไม่ใช่ที่รักแกนะ!! ฮือๆๆๆ แล้วแกไม่คิดจะช่วยฉันเลยหรอ!! ห๊ะ!!”เซสึนะกำลังลอยอยู่ในอากาศ เพราะฮารุเซะตัวสูงกว่าแถมยังพาดตัวเขาไว้แบบนี้ มือใหญ่ๆนั่นก็จับหมับเข้าที่เอวพอดี
เซสึนะดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาในอากาศ มือทั้งสองข้างพยายามไล่ต่อยหน้าฮารุเซะ แต่เขาก็หลบมันได้ทุกหมัด
“นายต้องการอะไรกันแน่!!!”
“เดี๋ยวก็รู้.....”ฮารุเซะกล่าว พลางหันหลังเดินไปทางประตู
“อ้าวๆๆ ฮารุเซะ นั่นแกจะพาเพื่อนเลิฟฉันไปไหนน่ะ?”อิฟุเดินไปขวางทางประตูไว้ แต่ยังคงอารมณ์ขันไว้เช่นเดิม
“รับน้อง......คืนนี้......แล้วก็...อย่าเรียกชื่อฉัน....”ฮารุเซะพูดแค่นั่นแล้วก็เดินถือ(?)เซสึนะที่แหกปากโวยวายไปในทันที
“ปล่อยชั้นน้า!~~~”
“หุบปาก อยากโดนแบบตอนเที่ยงอีกหรือไง?”
“อะ......”ได้ผล.....ร่างบางเลิกท้วง ใบหน้าขาวนวลเปลี่ยนเป็นสีแดง นิ่งสนิท แต่ริมฝีปากก็ยังบ่นขมุบขมิบ
“อะไรหว่า??”อิฟุเกาหัวแกรกๆพลางค่อยๆเดินตามหลังเพื่อนที่โดนลักพาตัวไปเสียแล้ว??
......แต่...ไม่มีใครสังเกตเห็นแววตาอันแสนลึกลับของอิฟุที่ออกมาแว่บหนึ่งก่อนที่จะกลับไปเป็นแบบเดิม......
เวลาสามทุ่มตรงเป้ะ
ณ สถานที่รับน้อง
ปี1ทั้งหลายพากันจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องรับน้องสุดสยองที่พวกเขาต้องเผชิญหน้าในคืนนี้กัน
เว้นเสียแต่.........
สองสาวกรรมการนักเรียน.......เฮลลินน่าและ มารินะ ที่ยืนอยู่ที่บอร์ดบนเวที
“บ้าจริง .......ถ้าฉันไม่ติดงานกรรมการนักเรียนล่ะก็จะได้ไปสนุกเหมือนกับเพื่อนๆแล้วเชียว น่าอิจฉาจัง”
“นั่นสินะคะ.....หุๆๆ ว่าแต่ คุณยูระยังไม่มาเลยนะคะเนี่ย? เดี๋ยวจะประกาศการเรียงลำดับคู่แล้วนะคะเนี่ย?”มารินะยืนถือกระดาษแผ่นใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม ตรงหัวกระดาษเขียนว่า ‘ลำดับการไปสถานที่รับน้อง(สุสานลาลับ)’
เวลาเดียวกัน.....
เซสึนะและฮารุเซะที่เพิ่งมาถึง...........
“อ๊า~~~~~ ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่าฮารุเซะ!!!!!!! แกพาฉันมาทามม้ายยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยยยยยยยยเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ~~~~~~~~”
ถึงแม้ว่า....จะเงียบตอนที่เดินมา แต่พอคิดถึงสถานการณ์ในคืนนี้แล้ว....ก็อดที่จะโวยวายด้วยความขนลุกไม่ได้
โครม!!
เซสึนะลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นหน้าเวทีในทันใด
“แหกตาดูบอร์ดบนเวทีซะ”
เซสึนะลุกขึ้นมาปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าอย่างอายๆ เพราะเพื่อนๆปี1ทุกๆคนกำลังจ้องเขาอยู่.....
หนอย.......ไอ้ฮารุเซะ.......ทำฉาวหมด......
เซสึนะค่อยๆเงยหน้าขึ้น...............
บอร์ดบนเวทีอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง.........ตามด้วยสองสาวกรรมการนร.ที่ยืนอยู่ข้างบอร์ด
“อ้าวคุณยูระ.......มาซะเกือบจะหมดเวลาแล้วนะคะ คู่ของคุณมาเช็คชื่อตั้งนานแล้วล่ะค่ะ”มารินะยื่นกระดาษเช็คชื่อให้เซสึนะ
“คู่ของผม??”เซสึนะยังงงๆอยู่แต่ก็เซ็นชื่อลงไปบนกระดาษยื่นคืนให้หญิงสาว
“ดูที่บอร์ดเลยค่ะ”
เซสึนะมองที่บอร์ด เขาหยิกแขนตัวเอง ขยี้ตา แล้วก็เขกหัวตัวเองสุดแรง
โป้ก!
“โอ้ย!!”เซสึนะแทบร้องออกมาไม่เป็นภาษามนุษย์ เมื่อชื่อคู่ของเขาคือ.........
ซารุนารุ ฮารุเซะ!!!!!!!!!!!!!!
Fjoj9t4tu49t8i4-05320-8350ut9 384ut 904ri-eo2 tvpog9tu390rj87545043968%$%$#5[23p442=+++++!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไม่นะ!! ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่!!”เซสึนะวิ่งไปหามารินะและเฮลลินน่าผู้ยืนอยู่บนเวที
“มีปัญหาอะไรรึไง? ยูระซัง”เฮลลินน่ากล่าวขึ้นกับเซสึนะที่วิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล
“ก็ๆๆๆ ไอ้รับน้องเนี่ย.......มันไปเป็นคู่ใช่มั้ย??แล้ว....พี่ๆเขาไม่ได้ให้จับคู่เองหรอกหรอ?”
“ไม่หรอกค่ะ......ที่ไปเป็นคู่เนี่ย จะจับฉลากขึ้นมานะค่ะ ถ้าใครดวงดีอยู่กับคนดีๆก็ดีไป ถ้าใครดวงซวยก็.....”มารินะอธิบายพลางมองไปยังคู่จับฉลากของเซสึนะ
“แล้วคุณได้คู่กับคุณมาดขรึมคนนั้นมันไม่ดียังไงหรอคะ?”
“ไม่ดีทุกอย่างแหละ!!!! ขอเปลี่ยนคู่ได้มั้ย?? คู่กับใครก็ได้ ที่ไม่ใช่ไอ้บ้านั่นน่ะ!!”
“ไม่ได้หรอก.......เสียใจด้วยนะ เซสึนะคุง”คำตอบถูกเฉลยขึ้นจากชายผู้จัดการเรื่องทั้งหมด......
รุ่นพี่ซึซึอิ!!
“เอ๋???.........จริงหรอ?”เซสึนะถามเสียงอ่อย
“แน่นอน....รายชื่อถูกขึ้นบนบอร์ดหมดแล้ว....เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วล่ะ.....อ้อ....แล้วก็ฉันจะบอกว่านายเป็นคนโชคดีมากเลยรู้ไหม? คนที่คู่กับนายคนนั้นน่ะ.....ดูพึ่งพาได้มากเชียวล่ะ.....เขาอาจจะช่วยนายได้สำหรับการรับน้องคืนนี้.....”ซึซึอิกล่าวจบก็เดินจากไป ทิ้งเซสึนะให้ยืนอยู่คนเดียว
พึ่งพาได้??
เซสึนะคิดพลางหันไปมองคู่จับฉลาก และสิ่งที่ได้กลับมาคือรังสีอำมหิตที่บอกว่า”มองหน้าหาเรื่องหรอ?”
แหวะ.....หน้ายังกะตรูด -_-“
และแล้ว....
เสียงประกาศบนเวทีก็ดังขึ้น โดยรุ่นพี่หุ่นเช้งนั่นเอง~~~
“เอาล่ะค่ะน้องๆปี1ทุกๆคน...ขณะนี้ก็ได้เวลาฤกษ์ยามงามดีแล้วนะคะ ตอนนี้ทุกคนก็คงรู้จักกับคู่จับฉลากแล้วสินะคะ^-^ ถูกใจกันบ้างไหมเอ่ย??”เธอยื่นไมค์มาทางเด็กปี1ที่ยืนอยู่เบื้องล่างซึ่งแต่ละคนหน้าตาบอกบุญไม่รับกันเป็นแถบ
“เฮ้อ......”เซสึนะถอนหายใจแรง
สงสัยไอ้คนจับฉลากจะมีดวงโดนรุมสกรรมตายด้วยน้ำมือของเด็กปี1แน่ๆ......
อ้ะ! จริงสิ....อย่างน้อยไอ้อิฟุก็น่าจะต่างกับคนอื่นๆ เพราะไอ้บ้านั่นไม่เคยอารมณ์เสียเลยซักครั้ง......เว้นแต่มันจะคู่กับ...................เฮ้อ.....จะบ้าเรอะอะไรมันจะบังเอิญขนาดน้านน~~~
ตุบ
มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเซสึนะ
เขาค่อยๆหันหลังไป...
“อ้าวอิฟุนี่เอง.....ทำไมมาช้านัก....อ่า???”เซสึนะเริ่มสังเกตความผิดปกติบนใบหน้าของเพื่อนรัก
นัยน์ตาขี้เล่นบัดนี้กำลังลุกโชน เส้นเลือดเริ่มปุดๆขึ้นมา
“ไม่ต้องบอกฉันก็รู้เลยว่านายคู่กับใคร.......ฮ่ะๆ”เซสึนะยิ้มแห้งๆ
“เฟย”อิฟุพูดพลางกำหมัดแน่น
“บ้าจริง!!! ทำไมฉันโชคร้ายอย่างนี้เนี่ย!!”
“แล้วคิดว่าฉันอยากคู่แกรึไงวะ!! ไอ้อ่อนเอ๊ย!!”เสียงอีกเสียงแทรกขึ้นมาด้านหลังเซสึนะ
“ฟะ......เฟย”
“หวัดดีเซสึนะ......วันนี้รู้สึกฉันโชคร้ายชะมัดเลยล่ะ ต้องเตรียมตัวดีๆซะแล้ว เผื่อมีเหตุการณ์อะไรจะได้ป้องกันตัวทัน เพราะไอ้อิฟุคงไม่ได้เรื่อง.....”
“หึ....ทุเรศว่ะ ฉันไม่ต้องให้คนอย่างแกมาช่วยหรอก รู้ไว้ซะด้วย เวลาเดินน่ะไปเดินห่างๆฉันล่ะ เดี๋ยวเสนียดมันจะติด”
ซูม!!!
อิฟุและเฟยเริ่มการต่อสู้ทางสายตาโดยการส่งไฟฟ้าแปล้บๆ(นี่คือมโนภาพของเซสึนะ- -“)
เสียงจ้อกแจ้กจอแจของเด็กปี1ดังขึ้นเรื่อยๆจนรุ่นพี่ที่ยืนอยู่บนเวทีเริ่มพูดออกมา
“เอาล่ะค่ะ เดี๋ยวน้องๆเดินตามพวกพี่ๆมาเลยนะคะ เดินไปคุยไปก็ได้ค่ะ หุๆ เพราะเดี๋ยวอาจจะไม่ได้คุยอีกก็ได้ค่ะ โฮะๆๆๆ”เธอพูดพลางหัวเราะอย่างสนุกสนานแล้วเดินลงจากเวที เสียงหัวเราะนั่นทำให้ความหวาดผวาเพิ่มขึ้นเป็น2เท่า
และแล้ว......ขบวนปี1ก็ค่อยๆเดินตามรุ่นพี่ไป ทางที่เดินนั้นทั้งมืดและวังเวง มีต้นไม้แปลกประหลาดขึ้นเต็มสองข้างทางเต็มไปหมด แต่การสนทนาของทุกๆคนก็ยังคงดังเซงแซ่เหมือนเดิม
เซสึนะนั้นในขณะนี้ยืนเป็นไม้กันหมาใหญ่(?)สองตัวอยู่ ตอนนี้สงครามไฟฟ้าทางสายตาล้มเลิกลงแล้ว- -“
“เฟย.....ฉันไม่อยากรับน้องคืนนี้เลยอะ”เซสึนะพูดเสียงอ่อย
“ฉันก็ไม่อยากเหมือนกันแหละเซสึนะ มันก็ต้องทำใจอ่ะเนอะ....”สิ้นเสียงเฟย ไฟจากคนข้างตัวเซสึนะอีกคนก็ลุกพรึ่บ ทำให้เฟยหัวเราะอย่างผู้กำชัยชนะ
“อ้าวว่าแต่......เซสึนะก็สีหน้าไม่ค่อยดีเลย...คู่ที่จับได้น่ะ ใครล่ะ?”
“เฮ้อ~ ก็คู่กับ.......”
“เซสึนะ!!!!!!”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากแถวข้างหลังเขา .......ชินโนจิ และ ทามากินั่นเอง- -“
“ทามากิ........ชินโนจิ........”
“เมื่อกี้เรียกนายตั้งนานไม่ยอมหันซักที ก็เลยตะโกนน่ะ........เหอะๆ”ทามากิเกาหัวแก้เก้อ
เซสึนะหันไปมองชินโนจิ ที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดตัวสั่น และด้วยความสงสัยนั้น......
“ชินโนจิ.....นายเป็นอะไรอะ? เป็นไข้หรอ”เซสึนะเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าไอ้หมอนี่ก็เป็นลมก่อนเขาอีก
“เฮ้อ...ไอ้หมอนี่มันได้คู่กับตุ้ดซี่จังน่ะ เหอๆๆ”ทามากิตอบแทนเมื่อเห็นสภาพเพื่อนไม่น่าจะตอบคำถามใครได้
ทามากิชี้นิ้วไปด้านหลังชินโนจิ ห่างไปประมาณสองแถว ชายร่างบึกบึน หน้าตามาดแมน แต่กลับทาลิปสติก ไว้หนวด ปัดขนตา ทำท่าสะดีดสะดิ้ง= 0 =
แค่นั้นแหละ แทบจะทำให้ทั้งเซสึนะ เฟย และอิฟุอ้วกกันทั้งแถบ
“เห็นว่าท่าทางจะชอบหมอนี่ด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วนายละ ทามากิ? ได้คู่กับใคร? เห็นอารมณ์ดีจัง”
“โอ้ย~~~! ฉันน่ะคู่ใครก็ได้ แต่ท่าทางเจ้าตัวเขาจะไม่อยากคู่ฉันน่ะสิ ยัยคุณหนูนั่น”ทามากิชี้นิ้วไปข้างหน้า ตรงประมาณกลางๆแถว
เจ้าหล่อนผมสีบลอน ดัดเป็นลอนใหญ่ หน้าตาผู้ดี๊ ผู้ดี ยืนคุยกับเพื่อนสาวท่าทางคล้ายๆกันด้วยท่าทางดัดจา- หริด
เฟยคู่อิฟุ ไฟมันจะลามสุสานมั้ยเนี่ย- -“.....
ชินโนจิโชคร้ายหน่อยคู่ตุ้ดซี่ร่างบึก.....
ส่วนทามากิก็ไม่มีอะไรมาก......
แล้วทำไมฉันจะต้องไปคู่กับไอ้ปากเสียนั่นด้วยฟร้า~~~
“เหอะ......ว่าแต่นายเถอะ เซสึนะ หน้าตากลัดกลุ้มมานานแล้วนี่ ท่าทางคู่ของนายจะไม่ธรรมดาล่ะสิ?”
“ไม่อยากพูด....เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ......”
ทันใดนั้นเอง.....พวกรุ่นพี่ที่นำทางก็เริ่มหยุดเดิน เสียงนร.ปี1เริ่มดังขึ้นกว่าเดิม
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้านั้นคือ ภูเขาสุสานขนาดมหึมา.....มีทางเดินเล็กๆ หลายสิบทางระหว่างป้ายหลุมศพที่เรียงรายกันสะเบะสะบะนับพันๆป้าย
บรรยากาศมืดอึมครึม พระจันทร์เต็มดวงเหลืองอร่ามบนฟ้าไม่ได้ทำให้ที่แห่งนี้สว่างขึ้นแม้แต่นิดเดียว......มันกลับส่งเสริมให้ดูน่าสะพรึงกลัวมากกว่าเดิม ต้นไม้ที่ขึ้นตามทางข้างหน้าต่างกับที่ผ่านมามาก คือ...มันจะไม่มีใบไม้หรืออะไรขึ้นมาเลย จะว่าไปแล้ว สุสานแห่งนี้นอกจากพวกเขาก็ไร้ซึ่งสัญญาณแห่งการมีชีวิต.......ไม่มีแม้เสียงนกร้อง ใบไม้ไหว หรืออะไรซักอย่าง
เสียงจอแจของนร.ปี1ค่อยๆเงียบลง จนเงียบสนิท
“เอาล่ะ พวกเธอ.....เดี๋ยวให้จับคู่เรียงแถวกันเข้ามาเลย เราจะมีของให้เธอเข้าไปตามสุสานแห่งนี้เพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ’เทียน’ เพราะหลังจากนี้จะไม่มีแสงไฟเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่พวกเธอต้องทำคือ ผ่านสุสานลาลับไปให้ได้ แล้วเข้าไปลงชื่อที่หน้าศาลเจ้าที่อยู่หลังสุสาน ทางกลับหอพอถึงศาลเจ้าแล้วก็จะรู้เอง โอเคไหม? ใครมีคำถาม?”
เด็กหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้น
“แล้วพวกรุ่นพี่จะไปไหนคะ? ไปอยู่ที่ศาลเจ้าหรอคะ?”
“ป่าวๆ พวกพี่ก็กลับหอนอนน่ะสิ ง่วงจะตายชัก.......เดี๋ยวตอนเช้าค่อยมาเก็บสมุดลงนาม ใครไม่มีชื่อโดนดีแน่ อ้อ! แล้วก็ต้องลงเป็นคู่นะ ถ้าคู่ของใครเกิดหายไประหว่างไปศาลเจ้า คนนั้นก็รับกรรมแทน ......แล้วก็พวกที่คิดจะแอบหนีกลับนะ เชิญเลย เพราะว่าพวกนายกลับไม่ถูกแน่........เอาเหอะๆ พี่ขอตัวก่อนนะ บ้ายบาย~”
แล้วคุณเธอก็เดินไปรวมกลุ่มกับพวกพี่ๆอีก4-5คนที่นำทางมา เสกคาถาบางอย่างแล้วหายวับไปกับตา
ตรงใกล้ๆนั้น มีแท่นวางเทียนอยู่จำนวน50อัน นั่นหมายถึง.......1คู่ ต่อ1เล่ม เท่านั้น
ตอนนี้ทุกคนเริ่มจับคู่ของตนทยอยกันไปหยิบเทียนกันเกือบหมด
อิฟุและเฟยก็หยิบมาแล้ว ส่วนชินโนจิและทามากิขอแยกตัวไปหาคู่ของตน เหลือเพียงเซสึนะที่ยืนเอ๋ออยู่
“เซสึนะ......คู่นายน่ะอยู่ไหน? ฉันอยากเห็นอะ”เฟยกล่าวกับเซสึนะที่ยืนหน้ามุ่ยไม่ยอมไปจับคู่ซักที
“เฮ้อ......ช่างมันเถอะ เนี่ยเดี๋ยวฉันจะแอบไปคนเดียว....เหวอ!!!!”เซสึนะต้องแหกปากออกมาเมื่อจู่ๆตัวเขาก็ลอยขึ้นจากพื้น โดยฝีมือของใครบางคน......ไอ้ฮารุเซะ!!
เซสึนะโดยหิ้วคอเสื้อลอยต่องแต่งเหมือนแมว โดยคนที่หิ้วนั้นไม่ใช่ใครอื่น.....ซารุนารุ ฮารุเซะ
ฮารุเซะ ถือ(?)เซสึนะด้วยมือข้างซ้าย ส่วนข้างขวานั้นถือเทียนไว้
“หา! หมอนี่?....นี่หรอคู่ของนายเซสึนะ?”เฟยกล่าวอย่างตกใจ
“ฮือๆๆๆๆ เฟยจ๋า~~~ ช่วยเซสึนะลงไปที อิฟุ~~~~ ช่วยด้วยอ่า~~~~”เซสึนะเริ่มหงุดหงิดเมื่อทั้งต่อยทั้งเตะก็ไม่ได้ผล.......ขืนทำต่อมีแต่เหนื่อยเปล่า จึงยอมห้อยอยู่เฉยๆ
“ขาสั้นๆของแกคงเดินช้าน่ารำคาญ อุตส่าห์ ช่วยถือ(?) เดินก็ไม่ต้องเดิน สบายดีไม่ใช่รึไง?”เสียงทุ้มต่ำเปรยเบาๆ เสียงนั้นยังคงแฝงไว้ซึ่งอำนาจเช่นเคย
“ขอบใจ!!!!แต่ฉันเดินเองได้เว้ย!!!! ปล่อยเส่~~~~~”
“........”ฮารุเซะเงียบกริบ แต่เดินฉับๆไปที่ทางเข้าสุสานทันที พร้อมทั้งเปลี่ยนท่าหิ้วคอน้องแมวเป็นเอามาพาดไว้บนไหล่แทน
เซสึนะขนลุกกราว.....แผนที่จะแอบกลับหอถูกทำลายจนหมดสิ้น....อีกทั้ง.......ต้องเข้าไปเจอกับตัวอะไรก็ไม่รู้.....???
เขาเหลียวซ้ายแลขวา เพื่อนๆปี1ทุกคนกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาประมาณว่า.....”ไปสบายนะเมิง- -“เพราะในตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปในสุสานเลย ทั้งๆที่ประตูถูกเปิดไว้ตั้งน้านนนนน นานแล้ว
แหม...ก็ดูสภาพสิ มืดๆ หวิวๆอย่างนี้ มองก็แทบจะไม่เห็นอะไร เห็นแต่ป้ายชื่อสุสานใครก็ไม่รู้ยาวเป็นทาง แถมบางป้ายหัก ถูกขุด ล้มระเนระนาด........บรื๋อ~~~
ทางเข้าประตูเข้าสุสานถูกแยกเหมือนทะเลแหวก ทุกๆคนหลีกทางให้ฮารุเซะเข้าไปก่อน.......
สงสัย กำลังคิดจะส่งตัวล่อออกไปก่อน??
เซสึนะหันไปมอง2เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่ยืนหน้าหงิก โบกมือบ้ายบายอย่างสมเพช(?)
พระเจ้าช่วยลูกด้วย~~~~~~ToT
แอ๊ด~~~~
ฮารุเซะผลักประตูเหล็กสนิมเขรอะที่มีป้ายติดว่า “ไปไม่กลับ”
ความจริงแล้ว ประตูทางเข้านั้นมี4ประตูคือ ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี และ หนีไม่พ้น
แต่ประตูนี้อยู่ใกล้ที่สุดและไอ้หมอนี่ท่าทางจะขี้เกียจยุ่งยากเลือกประตูด้วย- -“
ฮารุเซะเดินเข้าไปข้างในอย่างระแวดระวังตัว มือข้างขวาถือเชิงเทียน มือข้างซ้ายก็จับเซสึนะเอาไว้(ทำเพื่อ??)
น่าแปลก......หลังจากที่เดินเข้าไปประตูก็ปิด คนที่ยังไม่ได้เข้ามาก็จะมองไม่เห็นคนที่เข้ามาแล้วเลยแม้แต่นิดเดียว เห็นเพียงความมืดมิดและกลิ่นอายของสุสานเท่านั้น.....
(ข้อความในป้ายข้างสุสาน)
ประตู1ประตูเข้าไปได้ทีละไม่เกิน2คน หลังจากนั้นจะปิดลง3นาที แล้วจึงจะให้คนต่อไปเข้าไปได้ ทั้งนี้เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนวิญญาณที่หลับใหลอยู่ในสุสานลาลับ.........
โดย ผู้คุมสุสาน
หลังจากนั้น.......นร.ปี1ก็ค่อยๆทยอยเข้าไปกันเรื่อยๆ
หลังจากนี้??.......จะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเซสึนะที่เข้าไปในสุสานกันแน่???
โย่วววว
หวัดดีค่ะ
ห่างหายกันไปนานมั้ง?
คอมที่บ้านน่าเอาไปจำนำ ลงไม่เคยติดเลย น่าฆ่าให้ตาย
เหอๆๆ อุตส่าวิ่งมาปากซอยอากาศมานช่างร้อนเหลือหลาย
ตอนต่อไปคงจะมาลงให้ช้าหน่อยค่ะ เพราะไม่ได้เตรียมไว้เหมือนตอนอื่นๆ
ต่อไปนี้เราจะเล่นเกมแข่งกันค่ะ คอมเม้นที่ให้เม้นจะเยอะขึ้นนิดหน่อย
แล้วอีฟก้อจะปั่นแข่งกับคอมเม้น ดูสิว่าใครจะเสดก่อนกัน - -
(เหอๆ) ตอนนี้ขอคอมเม้นอาจจะเยอะไป แต่ว่าคิดว่า ท่านผู่อ่านคงจะมีน้ำใจค่ะ T-T
200 + 10 = 210 เม้นค่ะ
กรี้ดดดด อย่าตบช้านนน
ความคิดเห็น