คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ปลอบโยน.... 100%
ความรัก.....
ช่างแสนสวยงาม
บางคนว่ากันว่า มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขมากที่สุด
แต่บางคน.....ก็คิดว่า มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ทรมานมากที่สุดเช่นกัน
ความรัก.....
มันเป็นยังไงกัน
ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
แต่ผมว่า ตอนนี้.......
ผมกำลังมี 'ความรัก'
แหงเลย........
........................................
........................................
........................................
........................................
ตอนที่ 8
วินาทีแรกที่เห็น......สายตาคู่นั้น ที่ดูมุ่งมั่น มุ่งหวังในชัยชนะ เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดให้ผมหลงรักผู้ชายคนนั้น เขาเป็นนักบาสร.ร.ไฮสคูลมินามิ ที่ทั้งเก่ง ทั้งเท่ห์ ทั้งหล่อ เพอร์เฟคเป็นบ้า.....
การได้รักใครซักคน.......แล้วพยายามเพื่อให้ได้เข้าใกล้คนๆนั้น มันสำเร็จ.......
มีความสุขจนแทบจะขึ้นสวรรค์
แล้ว.....ผมก็ได้รู้จักเขา......ได้ใกล้ชิดกับเขา
ดีใจมาก.......
แต่ทำไม.......ความสุขของผมเพียงชั่วครู่ยาม มันก็เลือนหายไป
เพียงเพราะผู้ชายอีกคน....ที่หน้าตาเหมือนเขา.........
ทำให้ความสุขของผม.......พังทลาย......
ไฮสคูลมินามิ.....
"เอ๋?? เรียวเฮไม่สบาย??"ร่างสูงอุทานเสียงดังด้วยความตกใจเล็กน้อย กลางห้องชมรม
"อืมๆ เดี๋ยวจะบอกให้นะอากิระ....จ๊ะๆๆ เดี๋ยวออกไปรับ"กริ้ก! นิ้วเรียวกดปิดมือถือเบาๆ
"ฮิโรกิ!!! เมื่อกี้ว่าไงนะ???"สมาชิกในชมรม ต่างก็ถามถึงผู้จัดการทีมหน้าหวานที่หายหน้าหายตาไปสามวันแล้วตั้งแต่มีข่าวลือกับยูตะ
"อากิระบอกนะ......แม่เค้าเห็นเรียวเฮกลับมาร้องให้ไม่หยุด ข้าวก็ไม่ยอมกิน อยู่แต่ในห้องไม่พูดกับใครเลยกับอากิระเค้ายังบอกว่า ' ขออยู่คนเดียว' เลยน่ะ"
"ฉันว่าไปเยี่ยมเรียวจังแล้วซื้ออะไรไปฝากกันดีมั๊ย??"ฮิซาโตะพูดขึ้น
"อย่าเลยนะฉันว่าน่ะ....ถึงไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เรียวจังอาจจะต้องการเวลาอยู่คนเดียวน่ะ"
"อืม....ว่าแต่ เจ้าทุกข์ของเราอีกคนล่ะ?"ฮิโรกิพูดถึงบุคคลที่กำลังเป็นข่าวฮือฮาอยู่ในตอนนี้
"เฉยๆน่ะ ไม่เห็นทุกข์ร้อนอะไรกับเขาเล้ย~~ ถึงจะดูขรึมไปก็เถอะ ก็ไม่มีคนคุยด้วยนี่นา"
ตั้งแต่เรียวเฮไม่มาโรงเรียน.....ท่านกัปตันก็หายหน้าไปไม่ค่อยอยู่ชมรมเท่าไหร่ พอกลับมาก็เปิดประตูเสียงดัง ด่าแต่หัววัน ไม่เคยอารมณ์ดีเลยสักครั้ง......ถึงแม้จะมีสาวๆมาเอาใจอยู่ไม่ขาดก็เถอะ
ปัง!!!!!
เสียงประตูเปิดอย่างแรงทำให้ทั้งห้องหยุดการพูดคุยทุกอย่างลง
"ยืนทำบ้าอะไรอยู่ในห้อง!!! ออกมาซ้อมกันได้แล้ว!!!"เสียงตวาดของกัปตันทีมทำให้ลูกทีมทุกๆคนค่อยๆทยอยกันออกจากห้อง
เหลือเพียง ฮิโรกิ และแฝดอิซากิ
"ทำแบบนี้......ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ ยูตะ......"
สายตาคมเหลือบมองผู้พูด
"เออ.......ไม่สมกับเป็นฉัน......แล้วแกพอจะรู้ไหม? ว่าบ้านเรียวเฮอยู่ที่ไหน?"
O [] O ////////
^
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นี่คือสายตาของทั้งสามมนุษย์ที่มองท่านกัปตัน ที่ไม่พูดถึงชื่อของอีกคนมานาน.....
"เป็นบ้าอะไร"
......................................................................
กิ๊งก่อง!
เมื่อเสียงกริ่งดังไปไม่นาน..... รูปร่างของหญิงวัยกลางคนรูปร่างไม่อ้วนไม่ผอมก็วิ่งๆเดินๆออกมาในชุดแม่บ้าน
"สวัสดีครับ...ทาชิบานะ ยูตะ เป็นรุ่นพี่ที่ชมรมของเรียวเฮน่ะครับ"สิ้นเสียงยูตะ เธอก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"สวัสดีค่ะ ดิฉันจิบะ เดจิโกะ เป็นแม่ของเรียวเฮค่ะ เชิญเข้ามาข้างในก่อนสิ......"
ยูตะเดินเข้ามาในบ้านจิบะ.....ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากคุณแม่และเรียวเฮ เป็นบ้านที่ดูโปร่งๆสบายๆ และอบอุ่น......
ไม่สงสัยเลย........ว่าทำไมลูกถึงได้ออกมาแบบนี้.......
เขายิ้มน้อยๆ.......
คุณแม่ของเรียวเฮนำทางขึ้นไปชั้น 2 ของบ้าน และมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ที่มีป้ายชื่อไม้ลายกระต่ายทำมือ "เรียวจัง"
"ขอเรียกว่ายูตะคุงได้ไหมจ๊ะ??"
"ได้ครับ คุณน้า^^"ยูตะยิ้มให้ คุณแม่ของเรียวจึงรู้สึกถูกชะตากับรอยยิ้มนั้นมาก
"เรียวจังน่ะ ไม่ยอมทานอะไรเลยมาสองสามวันแล้วน่ะ.... น้าคิดว่าถ้าเป็นยูตะคุงอาจจะทำให้เรียวจังยอมทานก็ได้ น้าเป็นห่วงแกน่ะ......."
"ผมจะพยายามครับ......"ยูตะรับถาดอาหารที่คุณป้าส่งให้ แล้วเธอก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มแช่มชื่น
ยูตะมองจนลับสายตาไป แล้วจึงหันกลับมามองประตูตรงหน้า
เขาตัดสินใจที่จะเคาะประตูก่อน...
ก๊อกๆ
เงียบ..........
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
เงียบ..........
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตุบ! เสียงหมอนกระทบกับประตูดังจากด้านใน
ท่าทาง.......เจ้ากระต่ายจะดื้อไม่เบา
แอ๊ด
"แม่.....ผมบอกแล้วไงว่าไม่กิน....."เสียงเล็กๆดังขึ้นจากก้อนขดๆบนเตียงที่นอนคุดคู้ปิดหน้าปิดตาไม่ให้ใครเห็น
ยูตะเดินเข้าไปใกล้ มือใหญ่จับผ้าห่มสะบัดออก
สายตาคมเหลือบลงมองร่างเล็กที่ยังคงนอนขดตัวเอามือปิดหน้า แถมร่างบอบบางนั่นยังอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งสีขาวบางๆเพียงตัวเดียวอีกตะหาก!!
"หนาวอ้ะ แม่ฮะ.......เอาผ้าห่มผมคืนมานะ!!"ร่างเล็กที่หลับตาพริ้ม แต่มือทั้งสองปัดป่ายจะดึงผ้าคืน ยูตะโยนผ้าลงไปกองบนพื้น
แกร้ก!
เสียงลงกลอนประตูดัง? ถ้าเป็นแม่ก็ไม่น่าจะล็อคประตู........
เรียวเฮเบิกตาโพลง จังหวะเดียวกับที่อ้อมแขนของร่างสูงตวัดช้อนร่างขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน
"พี่ยูตะ!!!!"เรียวเฮกล่าวชื่อบุคคลตรงหน้าเสียงดัง ใบหน้าแดงก่ำ
พี่ยูตะเข้ามาในห้องเราได้ยังไงกันน่ะ!!! แถมยังมาเห็นเราในสภาพแบบนี้อีก
ยูตะจดจ้องมองร่างเล็กในอ้อมกอด สูดกลิ่นหอมๆที่เป็นกลิ่นเฉพาะของร่างเล็ก สายตาสอดส่องไปทั่วทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวบางที่กระดุมบนหลุดสองเม็ด แถมชายเสื้อยังปิดถึงแค่ขาอ่อนขาวๆนั่นเท่านั้น
มือเล็กๆข้างหนึ่งดึงชายเสื้อปิดให้ยาวที่สุด ส่วนอีกมือนึงก็รวบเสื้อทั้งสองด้านเข้ามาปิดหน้าอกขาวๆนั่นไว้แน่น ร่างกายสั่นระริก ใบหน้าขาวๆจ้องมองร่างสูงอย่างงุนงงและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
(แหม ก็ดูมันสิจ้องซะหื่นขนาดนั้น)
"พะ.....พี่ เข้ามาในห้องผมได้ยังไงกันน่ะ...?"
"เปิดประตูเข้ามาไง? แล้วก็เอาของมาคืนเรียวเฮน่ะ ^ ^"ยูตะสะบัดหน้าไปทางมุมห้องที่เขาวางของไว้
"เอ๋!! นั่นมันกระเป๋าของผมนี่นา......ก่งก๊ง!!" ใช่แล้ว......ตั้งแต่วันที่โดดเรียนออกมา กระเป๋าของเขาก็ไม่รู้เอาไปตั้งไว้ตรงไหน คิดว่าหายไปซะแล้ว ที่แท้พี่ยูตะเป็นคนเก็บไว้เองหรอ??
"พี่เจอมันที่ซอกตึกหลังร.ร.น่ะ ไม่รู้ไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง?"
สายตาของร่างสูงราวกับคาดคั้นหาคำตอบจากปากของร่างเล็ก แต่สิ่งที่ได้กลับออกมาเป็นคำถามอีกคำถาม
"แล้วรูปนั่นละฮะ??"
แววตานั้นไหววูบหนึ่งแล้วกลับมาเป็นอย่างเดิม ยูตะนั่งลงบนเตียงนุ่มแล้วจับเรียวเฮให้นั่งบนตัก
"แล้วเรียวเฮคิดว่ายังไงล่ะ? ตอนเห็นรูปนั้นรู้สึกยังไง??"
เรียวเฮนั่งนิ่ง ทำท่าครุ่นคิด
จะว่าดีใจหรือว่า เสียใจ?......ไม่รู้สิ ตอนนั้นตกใจมากกว่า....
"แล้วเรียวเฮรักพี่มั๊ย?"
ร่างเล็กหน้าแดงก่ำ
ทำไมถึงมาถามเราตรงๆแบบนี้นะ?? แล้วทำไมจู่ๆถึงนึกถึงหน้าคนใจร้ายเคตะได้ล่ะเนี่ย???
ไม่......คนที่เรารักคือพี่ยูตะนะ......
ริมฝีปากบางเผยออกมาเล็กน้อย
"ระ......รัก.....พี่....ยะ......ยูตะ...."
"หืมม์?......"ยูตะเลิกคิ้ว ยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้ามามาใกล้ร่างเล็กยิ่งตัวสั่นเข้าไปใหญ่
พระเจ้า........พะ.....พูดไม่ออกแล้ว
"พูดดังๆหน่อยสิเรียวเฮ......."ความจริงแล้วเจ้าเสือทาชิบานะได้ยินแล้วน่ะ แต่อยากได้ยินคำนั้นจากปากสวยๆหวานๆนั้นอีกครั้ง
แต่สิ่งที่ได้จากร่างเล็กนั้นไม่ใช่คำบอกรักแต่เป็น
จุ๊บ!
ปากเล็กๆสีชมพูระเรื่อประทับลงบนแก้มของร่างสูง
ยูตะตาโต รอยยิ้มน้อยๆเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อๆ
ไม่คิดเลย...ว่าจะกล้าขนาดนี้......เรียวเฮ
ร่างเล็กทำท่าพลิกตัวทำท่าจะหนีออกจากอ้อมกอดที่เหนียวเหมือนปลาหมึกแต่ไม่สำเร็จ.......
"อ๊ะ!!"
เรียวเฮถึงกับเหวอเมื่อร่างสูงกลับพลักตัวเขากดลงบนเตียวนุ่มแล้วจุมพิตที่ริมฝีปากแผ่วเบา
สายตาคมๆจดจ้องมองใบหน้าขาวนวลที่ถูกฉีดพล่านไปด้วยสีแดงระเรื่อๆ
หึ.....น่ารักจริงๆน้า.......
"เริ่มจากตรงไหนดีน้า??"
"ยะ.........อย่า....นะ"
ใบหน้าหล่อๆนั่นยื่นเข้ามาใกล้ร่างเล็ก
กรี้ดดดดด พี่ยูตะ........จะทำอะไรน่ะ??
"ล้อเล่นน่ะ.......หึๆๆๆ นี่กลัวจนตัวสั่นเลยรึไง?"
"พี่ยูตะ......บ้า"
เรียวเฮแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก(?)
ยูตะโน้มตัวก้มลงจูบที่หน้าผากมนเบาๆ แล้วยันกายขึ้น
"ถ้ารักพี่จริงๆ พรุ่งนี้ต้องไปร.ร.นะ"
"ตะ.........แต่ว่า....."
"เรื่องทุกอย่างพี่จะจัดการให้เอง......"ยูตะยิ้มให้เรียวเฮอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
เรียวเฮยิ้มตอบ.....รักพี่ยูตะจังเลย....
ปัง
เสียงประตูปิดลง
"อย่าลืมฝันถึงพี่นะครับ"
ตุบ!
หมอนใบใหญ่ถูกซัดเข้าที่ประตู
"บ้า!!"
เรียวเฮเดินไปหยิบกระเป๋าของตนที่ตั้งอยู่พื้น ก็ดันไปนึกถึงคนๆนั้นซะได้
ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง.......อ๊ะ.....ช่างมันเถอะเราไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย!!
เนอะก่งก๊ง!!
..........................
อีกครึ่งนึงเดี๋ยวค่อยมาต่อตอนกลับมาแล้วนะคะ
จะรีบกลับมาอัพน่อ
ตอนนี้อ่าน 50% ไปก่อนนะจ๊า
บะบาย
ปล.ขอเม้นท์เยอะๆหน่อยนะจ๊ะ
มาต่อกันเลยนะคะ!!
ผิดกำหนดไปหลายวันขอโทดด้วยค่ะ พอดีติดเชงเม้ง
โย่วววว >>>
ไฮสคูลมินามิ
8.00 น.
ครืด
ประตูบานเลื่อนสีขาวของปี1 ห้องเอ ถูกเปิดออก ร่างหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องด้วยความเงียบเชียบ
แซ่ด แซ่ด
ห้องทั้งห้องรวมความสนใจไปที่ร่างบางที่ค่อยๆเดินไปที่หลังห้องตรงโต๊ะเรียน
สายตาคู่สวยมองโต๊ะของตน ที่เต็มไปด้วยรอยมีดกรีด สี คำด่าทอหยาบๆ ขยะ.......
"ยังกล้ามาโรงเรียนอีกหรอ?"เด็กนร.หญิงในห้องคนหนึ่งกล่าวขึ้น
"หน้าด้านจริงๆเลยนะ....."
"นี่คิดว่าอายซะจนลาออกไปแล้วนะเนี่ย?"
"โฮะๆๆๆๆๆๆๆ"แล้วพวกหล่อนก็แปะมือเข้าหากัน หัวเราะเสียงแหลมสูง
เพียะ!!!
ฝ่ามือเรียวฟาดลงไปบนใบหน้าขาวๆของเธอ
"มากไปแล้วนะ!!! เรียวเฮเค้าจะมีอะไรกับใครมันหนักหัวแม่พวกเธอนักหรอฮะ!! โธ่เอ๊ย!! ตัวเองไม่มีปัญญาหาได้เลยมาลงที่คนอื่นล่ะสิ นังกะหรี่เอ๊ย!!"
"สึสึเมะจัง......."ร่างบางกล่าวชื่อของเด็กสาวที่มายืนอยู่เบื่องหน้า แล้วเด็กอีกหลายๆคนกว่าครึ่งห้องก็มายืนบังหน้าเรียวเฮไว้ราวกับเป็นเกราะป้องกัน
"เพื่อนๆ......."
เมื่อเห็นสภาพดังกล่าว แม่เด็กแรดทั้งหลายจึงสะบัดก้นเดินเชิ่ดออกไปจากห้องทันที
"เรียวจังไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย??"
"ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้โต๊ะเรียนของเธอเป็นแบบนี้ แต่พวกเราพยายามช่วยล้าง เช็ด กันแล้วนะ"
ร่างบางสังเกตโต๊ะของตน ก็พบว่ามีรอยขัดออกอยู่ บ้างก็มีสีน้ำตาลที่เอามาทาทับสีที่โดนทาแกล้ง
เรียวเฮส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มให้เพื่อนๆอย่างน่ารัก
"ขอบคุณมากเลยนะ......ทุกๆคน ถึงจะมีพวกนั้นอยู่ก็ไม่เป็นไรหรอก ก็เพราะฉันยังมีพวกเธออยู่เป็นเพื่อนนี่"
ฮ่าๆๆๆๆๆ
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆที่แฝงไปด้วยความสุขก็ดังขึ้นอย่างอดไม่ได้.........
อย่างน้อย.....มิตรภาพที่ได้รับจากเพื่อนๆก็พอจะทำให้เรียนต่อไปได้ล่ะ.......
................
..................พักเที่ยง
"เรียวจังจะไปไหนหรอ?"สึสึเมะกล่าวขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนชายหน้าสวยทำท่าจะออกจากห้อง
"ไปส่งจดหมายลาให้อาจารย์น่ะฮะ หยุดหลายวันเดี๋ยวจะกลายเป็นขาดเรียนไปน่ะ...."
เรียวเฮเดินออกจากห้องไป สายตาของคนมากมายยังคงจ้องมองมาที่เขา แต่ก็มีบ้างแล้วที่ไม่ได้มองด้วยสายตามุ่งร้าย นั่นก็ทำให้เขารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย
พรึ่บ.....
อาจารย์สาวรับซองจดหมายจากมือของร่างเล็ก
"ไม่สบายหรอ? รักษาสุขภาพหน่อยล่ะ......."
"ฮะ"
"เรื่องข่าวลือน่ะ.....บรรดาครูๆท่าทางเขาจะเชื่อใจเธอนะ อย่าก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ?"เธอยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ขอบคุณมากฮะ"เรียวเฮโค้งตัวให้อาจารย์ แล้วเดินออกไปจากห้องพักครู
"เฮ้อ.....เด็กคนนี้เนี่ย....น่ารักจังน้า~~"
..................
.............
ตึกๆๆๆๆๆๆ
เรียวเฮวิ่งไปจนถึงข้างๆตึกที่มีต้นไม้ขึ้นปรกบังแดดได้ ร่างบางนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ หยิบข้าวกล่องทำเองขึ้นมานั่งกิน
งั่มๆๆๆๆๆๆๆๆ
อากิจังไปไหนน้า? รู้งี้น่าจะไปตามอากิจัง .....แต่ว่า อากิจังก็ต้องจู๋จี๋อยู่กับพี่ฮิโรกิแหงๆ
คงต้องนั่งกินคนเดียวแล้วละ.....
"พี่ยูตะ........"ริมฝีปากสีกุหลาบเผลอเอ่ยชื่อของคนที่คิดถึงขึ้นมาลอยๆ สายตามองก้อนเมฆบนฟ้าลอยเอื่อยๆ
โดยไม่ได้สังเกตว่า มีอีกคนที่อยู่ในบริเวณเดียวกัน.....
พรึ่บ!สวบ!
เอวบางโดนวงแขนแข็งแกร่งช้อนตัวดึงเข้าไปหลังต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นมุมอับ ร่างกายถูกโอบรัดแนบชิดกับร่างสูงเบื้องหน้าจนแทบหายใจไม่ออก
"อะ.........อื้ออ!!!"ร่างสูงตรงหน้าบดจูบดูดดื่มลงมาอย่างแรง ไม่ยั้ง มือใหญ่กดท้ายทอยของร่างเล็กเข้ามาใกล้สอดลิ้นร้อนตวัดกวาดหาความหอมหวานจากร่างเล็กไม่ขาด
มืออีกข้างล้วงเข้าไปภายใต้เสื้อนร.หนา สัมผัสกับผิวขาวเนียน ลูบไล้ไปทั่วจนร่างเล็กครางออกมา
"อะ.....อือ......อ๊า~~"
ร่างสูงยิ้มอย่างสะใจ ก่อนก้มลงกระซิบข้างหูเรียวเฮที่แทบจะละลาย
"ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ......อุซางิจัง....."
เฮือก!!
"แฮ่ก.....แฮ่ก......คะ...เคตะ......."นัยน์ตาคู่ สวยค่อยๆช้อนมองบุรุษผู้ประสงค์ร้ายที่ทำบ้าๆกับเขาเมื่อกี้
ใบหน้าคมหล่อเหลา ชุดนร.ที่ปลดกระดุม3เม็ด ชายเสื้อหลุดลุ่ย แขนเสื้อพับขึ้น เครื่องประดับเงินที่ข้อมือ คอและหูดูมากกว่าเดิม และเหนือสิ่งอื่นใด รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมและสายตาคมกร้าวราวกับจ้องตะครุบเหยื่อนั่น
.......บวกกับนิสัยเลวๆแบบนี้........
ทุกอย่างมันช่างทำให้เขาดูน่ากลัวสำหรับเรียวเฮจริงๆ
พาลให้คิดไปถึงเรื่องในวันนั้น......เขากำลังจะทำให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง!!
"ปล่อยนะ!!! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!"ร่างเล็กดิ้นเร่าอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงจอมเจ้าเล่ห์ ทั้งทุบ ทั้งตี ทั้งถีบก็ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย
"ทำไม? คิดถึงมันมากนักหรอ? หืมม์? ลืมเรื่องของเราไปแล้วรึยังไงฮะ?"
เรียวเฮมองเคตะด้วยสายตาที่แสนรังเกียจ และสมเพชเป็นที่สุด
เพี้ยะ!!
ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนใบหน้าคมอย่างแรง
"ฉันลืมมันไปหมดแล้วล่ะ......เรื่องบ้าๆแบบนั้นน่ะ ใครมันจะไปอยากจำ......."
สายตาคมกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ
วงแขนกว้างจับร่างเล็กกดลงบนพื้นหญ้านุ่มด้วยความรุนแรง
มือขวาจับคางร่างเล็กให้รับจุมพิตอันแสนร้อนแรงราวกับสั่งสอน
"อื.....อื้อ!!!"เมื่อเห็นว่า ร่างเล็กเริ่มหายใจไม่ออกจึงถอนริมฝีปากออก แล้วยิ้มอย่างสะใจ
แฮ่ก.....แฮ่ก......
น้ำตาแห่งความเกลียดชังไหลออกจากดวงตากลมโต ริมฝีปากแดงเจ่อแดงจากการจูบอันรุนแรงของเขาคนนี้
เกลียด......
เกลียด.........
เกลียดที่สุด!!
ความคิดเห็น