คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : คิดชื่อตอนไม่ออก (ฮา)
“แล้วก็ตรงนี้ก็เป็นห้องอาหาร”อิฟุชี้ไปที่ห้องโถงใหญ่โตมโหฬาร มีโต๊ะไม้เรียงกันเป็นแถบสุดลุกหูลุกตา ร้ารวงติดๆกันไป มีคนนั่งอยู่ในห้องอาหารเยอะพอสมควร
“โห....”
ใหญ่ชะมัด.....
เซสึนะคิดในใจ........
โรงเรียนนี่เอางบสร้างโรงเรียนมาจากไหนวะ??
ที่เขาผ่านๆมาก็มี ห้องน้ำสุดเวอร์ ห้องพักสุดหรู บันไดมหัศจรรย์ สนามเซนท์ฮาริโซน่า ตึกเรียนปี1-8 หอคอยดวงดาว และอีกมากมาย
อิฟุเดินตามทางเดินเชื่อมตึก พลางสาธยายถึงสรรพคุณมากมายของห้องอาหารจนคนที่เดินสวนกันมองเหลียวหลัง ทำให้เซสึนะรู้สึกร้อนๆที่หน้า
“แล้วก็นะ......ร้านที่กินเมื่อเดือนที่แล้วน่ะ มีแถม.......”อิฟุกำลังจะพูดต่อก็โดนเซสึนะเข้ามาปิดปาก
“พอแล้วน่า....นายพูดจนชั้นอิ่มแล้ว พอได้แล้ว....”เซสึนะขมวดคิ้ว ปล่อยมือออกจากปากมากๆของอิฟุ แต่มือใหญ่ก็คว้าข้อมือเล็กๆไว้
“มือนุ่มจังเลย”พลางเอามือเล็กมาถูกับแก้ม จนคนตัวเล็กหน้าแดงก่ำ ฟาดอีกมือเข้ากับแก้มอีกข้างของอิฟุอย่างแรง
ป้าบ!!!
“ไอ้บ้า!! โรคจิต รีบๆนำเที่ยวทัวร์โรงเรียนให้เสร็จ ฉันเหนื่อยแล้ว!!”เซสึนะดึงมือออก อิฟุเบ้หน้าอย่างเสียดาย
“โอเคๆๆ นี่เหลือที่สุดท้ายแล้วล่ะ”
นิ้วชี้ของอิฟุชี้ไปข้างหน้า ที่น่าจะเป็นทางตันของตึก
เซสึนะเงยหน้ามอง(เพราะตัวเตี้ย)
ประตูแบบเปิดสองด้านทำจากทองคำ ที่ตอนนี้ถูกปิดอยู่ ประตูบานนี้สูงกว่าเซสึนะ 4 เท่า......มีป้ายห้อยไว้ว่า
“ห้องสมุด เซนท์ฮาริโซน่า”
เซสึนะอ่านข้อความบนป้ายสลักแล้ว ถึงกับตาเป็นประกาย
“ห้องสมุดงั้นหรอ......”
ห้องสมุดๆๆ มันก็ต้องมีหนังสือเยอะแยะเลยสินะ
หนังสือๆๆๆๆ
อิฟุสังเกตท่าทางของเซสึนะที่ดูเงียบไป จึงพูดขึ้น
“เป็นอะไร? ชอบงั้นหรอ?”
แน่นอน......
เซสึนะชอบอ่านหนังสือที่สุด มันเป็นเหมือนเลือดที่หล่อเลี้ยงร่างกายเลยทีเดียว
ก่อนที่จะออกมาแบบนี้เขาอ่านหนังสือวันละไม่ต่ำกว่า15เล่ม
“อื้ม......ชอบมากเลยล่ะ”เซสึนะกล่าวพลางยิ้มอย่างจริงใจให้อิฟุ
อิฟุอึ้งสนิท
ตั้งแต่รู้จักมันมา...เพิ่งเคยเห็นมันยิ้มก็ครั้งนี้แหละ
แถมไม่ใช่การยิ้มแบบเสแสร้งซะด้วยสิ.........
ท่าทางจะชอบจริงๆล่ะสิ......(รวมทั้งแกด้วย)
“แปลกจริงนะนายเนี่ย.........หนังสือมันมีอะไรน่าสนุกรึไง?”
เซสึนะที่ยิ้มอยู่นั้นกลับก้มหน้าลง
“มัน.....เป็นสิ่งเดียว .....ที่....ทำให้ชั้น.....รู้สึกว่า มันสนุก ไม่น่าเบื่อ.......แล้วก็....รู้สึกอิจฉา...”
คำตอบของเซสึนะเรียกความฉงนให้กับอิฟุ
จริงสินะ......เราไม่เคยรู้เลยว่า
หมอนี่เป็นใคร มาจากไหน......
“อิจฉา?? ทำไมล่ะ??”
เซสึนะเงยหน้าขึ้น
“ครั้งแรกที่ชั้นอ่านนิยายน่ะ.....ชั้นรู้สึกอิจฉา ตัวละครที่อยู่ในหนังสือน่ะ อิจฉา....ที่ได้ ไปนู่นมานี่ ผจญภัยไปทั่ว......เจอกับหลายสิ่งหลายอย่าง.............ไม่เหมือนชั้น......”
“นายทำไม??”
อิฟุตั้งใจฟังเรื่องราวที่ออกมาจากปากของเซสึนะทั้งหมด
แต่ทว่า....
เซสึนะกลับเงียบไป
“พอเถอะ.......ชั้นไม่อยากพูด”
แอบเสียดาย.....
“เอาเถอะๆๆ ถ้าไม่อยากพูด.....มันก็ช่วยไม่ได้......ไปกันเถอะ”
อิฟุกลับหันหลังเดินกลับไปทางเดิม
“ไปไหน??”เซสึนะถามขึ้น แต่ก็เดินตามมาด้วย
“ไปไหนน่ะเรอะ?? ถามได้นี่6โมงแล้วนะ......หิวข้าว จะไปกินข้าวแล้ว นายจะกินมั้ยอะ?”
โห.....เดินมานานขนาดนั้นเชียวหรอ??
“ไปดิ.......นายไปชั้นก็ไปด้วย......”
เซสึนะวิ่งตามอิฟุที่เดินนำลิ่วไปแล้ว
ณ ห้องอาหาร..........
“แฮ่ก แฮ่ก.....”เซสึนะยืนหอบไม่เป็นจังหวะอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“เป็นอะไร? วิ่งแค่นี้ก็เหนื่อยซะแล้วหรอ......บอบบางจังเลยนะ เซสึนะจัง”อิฟุหัวเราะได้ใจ
ไอ้บ้าอิฟุ....
ดันท้าแข่งวิ่งใครมาถึงก่อน อีกคนต้องยอมทำอะไรก็ได้ตามใจคนชนะ
แล้วมันก็ไม่ได้หันมาถามเขาเล้ยยย
วิ่งแน่บไปก่อน2กิโล.........(เว่อ)
และแน่นอน........ว่าเซสึนะไม่มีทางชนะชัวร์
วัดเอาจากช่วงขาที่ต่างกัน เพราะส่วนสูงผิดกันลิบ
เขาก็แพ้ไปแล้ว..............
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”แค่เซสึนะกับอิฟุวิ่งมาก็ดึงดูดคนแถวนี้แล้ว นี่มันยังหัวเราะหน้าไม่อาย เค้าได้ยินกันทั้งโรงอาหารแล้วมั้งเนี้ยะ??
เซสึนะได้แต่กำมือแน่นอย่างเจ็บใจ
ฮึ่มๆๆๆๆ........
“เหอๆ เด๋วชั้นไปซื้อข้าวให้ละกันนะ......นั่งรอที่โต๊ะนะ ‘น้องสาว’ ฮ่าๆ”อิฟุเดินหัวเราะอย่างสะใจ ทิ้งให้เซสึนะนั่งฟึดฟัดอยู่คนเดียว
ไอ้บ้าอิฟุ!!
หัวเราะเสียงดังแล้วยังปล่อยให้เรานั่งอายสายตาชาวบ้านอยู่คนเดียวอีก.......
บ้าที่สุด!!
เซสึนะไม่รู้จะหลบตาคนมากมายที่กำลังจ้องมองเขายังไงดี......
จึงนั่งก้มหน้ามองโต๊ะเพียงอย่างเดียว
ปัง!!
เซสึนะสะดุ้งเฮือก......
เมื่อจู่ๆ ใครที่ไหนก็ไม่รู้ วางกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างถือวิสาสะ
ห้องอาหารทั้งห้องเงียบกริบ...
สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เซสึนะ.....และผู้มาเยือน
หนอย!!
เซสึนะเงยหน้าขึ้นมองแขกไม่ได้รับเชิญทันที
ชายร่างสูงราว180ซม. ผมสีแดงแปร๊ด ถูกทำให้ชี้ตั้งขึ้นทั้งหัว ที่ใบหน้ามีรอยแผลเหมือนไปต่อยกะใครมา รอยยิ้มยียวนกวนประสาทปรากฏขึ้นแจ่มชัดบนใบหน้า ใส่ชุดนร.เซนท์ฮาริโซน่า แต่สวมเนคไทสีน้ำเงิน ข้างหลังมีคนที่เซสึนะคิดว่าน่าจะเป็นลูกน้องของไอ้นี่ยืนอยู่3คน
“ว่าไงจ๊ะน้อง??.......เด็กใหม่หรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่?”
“.......”
เซสึนะไม่ตอบ เพียงแต่ใช้นัยน์ตาสีแดงสดจับจ้องไปที่ผู้มาเยือน
จ้องแบบเอาเรื่อง.....
ความโกรธฉุนกึกลอยขึ้นมาในหัวสมองของนักเลงโตผู้นั้นทันที
“หึ.....คิดว่าชั้นจะไม่กล้าเอาเรื่องกลางห้องอาหารรึไง?? ไอ้เด็กใหม่?....”ใบหน้ากวนประสาทนั่นค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่บูดเบี้ยวไปด้วยความหงุดหงิด
เซสึนะกลับกวนประสาทกลับด้วยการทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มองไปทางอื่น
การกระทำท้าทายของเซสึนะเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย....
บ้างก็ชื่นชม บ้างก็สมน้ำหน้า
แต่คนที่ถูกไม่สนใจนี่สิ...
มือใหญ่กำแน่น......สายตาเกรี้ยวกราดตวัดไปรอบตัว
ไอ้เด็กใหม่หน้าอ่อนนี่......ทำให้ชั้น........อับอาย...
“บังอาจนักนะ....งั้นก็อย่าอยู่เลย!!”เขาเรียกดาบเล่มใหญ่ออกมา ขนาดของมันใหญ่มาก ง้างดาบเตรียมที่จะฟาดฟันคนตรงหน้า
เซสึนะได้แต่นั่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก นัยตาสีแดงเพลิงเบิกกว้าง
มือทั้งสองข้างไขว้กันกำบังใบหน้าของตัวเองไว้
“อย่านะ!!!!!!!!!!!!!!!!!”
สิ้นเสียงของเซสึนะ
อะไรบางอย่างก็ออกมาจากร่างกายของเซสึนะ
แสงสีขาวสว่างวาบก็ปรากฏขึ้นแก่สายตาทุกๆคน แสงนั่นแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังชายผู้หวังจะทำร้ายเซสึนะ ดาบในมือเขาแตกกระจาย ร่างสูงใหญ่ทรุดลงกับพื้น แขนทั้งสองข้างอาบไปด้วยเลือด
“อ้าก!!!”ร่างของชายผู้โดนลำแสงปริศนาดิ้นทุรนทุรายบนพื้นห้องอาหารอย่างน่าสมเพช
ผู้คนที่อยู่ในห้องอาหารต่างก็มุงดูด้วยความสนใจ แต่กลับไม่มีใครเข้าไปช่วยเลยซักคน
เซสึนะทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรงกับพื้น
ปวดหัวจัง......ใครก็ได้ ....ช่วยที..........
เพล้ง!!
เสียงจานกระแทกลงแตกกับพื้น
“เซสึนะ!!”อิฟุที่กำลังถือถาดอาหารเข้ามา ปล่อยมันทิ้งลงอย่างตกใจ วิ่งเข้ามาหาเพื่อน(?)ของตัวเองที่ตอนนี้แทบจะลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
เขาช้อนร่างเซสึนะขึ้นมานอนราบบนเก้าอี้ยาวที่ใช้สำหรับนั่งกินข้าว
“อิ....อิฟุ......ชั้น ปวดหัว.......”
“ปวดหัวหรอ??.....”อิฟุแนบมือลงกับหน้าผากของเซสึนะ
ตัวร้อนจี๋เลย.......
ไรเหงื่อไหลลงมาตามเส้นผมสีแดง ใบหน้าบ่งบอกถึงความทรมาน
ทำไงดี!!
คำถามแรกปรากฏขึ้นในหัวสมองของอิฟุ
“เอ้าๆ....ยืนขวางอยู่ทำไม หลีกสิยะ........”เสียงเล็กๆแต่ท่าทางวางมาดดังขึ้นจาก ข้างหลังกลุ่มนักเรียนมุงทั้งหลาย
ทันทีที่เสียงดังขึ้น กลุ่มนักเรียนทั้งหลายก็แยกตัวกันเป็น2ฝั่งเหมือนทะเลแหวก
สาวน้อยร่างบางตัวไม่สูงมากนัก เรือนผมสีดำขลับ นัยตาเป็นประกายดูมีอำนาจสะกดใจผู้มอง เดินถือคทาใหญ่ยักษ์ไม่สมตัว เข้ามาทางอิฟุอย่างถือสิทธิ์
ข้างหลังเธอมีเด็กหญิงที่อายุไล่เลี่ยกัน ผมสีชมพู ตาสีม่วง ท่าทางสุภาพเรียบร้อยถือคทาขนาดกำลังดีมาด้วย
เสียงฮือฮาของเหล่านักมุงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
อิฟุเริ่มเหงื่อตก.......
ยัยพวกกรรมการนักเรียนนี่นา.....
ฮาคุราอิ เฮลลินน่า ยัยจอมอัจฉริยะ......กะ ทาชินางิ มารินะ นี่ก็เพื่อนกัน ความสามารถไม่แพ้กันเลย.....
มาทำไมนะ??
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ....คุณคุโรซึระ เรามาช่วยเหลือค่ะ”หญิงสาวผมชมพูดและส่งยิ้มให้อิฟุที่ตั้งท่าการ์ดไว้
“พวกชั้นได้รับหน้าที่ให้มาดูแลนักเรียนใหม่ที่ชื่อ ยูระ เซสึนะ......ส่งเขามาให้ชั้น”
อิฟุมองไปที่หน้าของเพื่อน แล้วมองกลับไปที่หญิงสาว
“ชั้นจะเชื่อใจพวกเธอได้ยังไง??”
สายตาของเฮลลินน่าฉายแววไม่พอใจขึ้นมาทันที
มือเรียวเล็กมารินะข้างหลังจับไหล่ของเฮลลินน่าเบาๆ
“ชั้นจัดการเอง”เฮลลินน่าพยักหน้าน้อยๆ
มารินะแจกยิ้มให้อิฟุ รอยยิ้มนั่นแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจ ทำให้อิฟุใจชื้นขึ้น
“อาการของคุณยูระนั้นคือ อาการของผู้ที่ถูกปลดปล่อยพลังเวทย์มนต์เป็นครั้งแรก จึงเกิดอาการแบบนั้น หากให้ทานยาเฉพาะทาง แล้วพักผ่อนพรุ่งนี้เช้าจะเป็นปกติ.....”
“แล้วยานั่นอยู่ไหนล่ะ??”
“ชั้นได้เตรียมไว้แล้วล่ะค่ะ ขอให้คุณบอกห้องพักของเขา เราจะไปส่งเอง....รึคุณจะไปด้วย??”คำตอบของมารินะยกภูเขาออกจากอกของอิฟุได้ในพริบตา
“ตกลง.....ชั้นจะพาพวกเธอไป.....”
“ขอบคุณมากค่ะ.....”มารินะยิ้มขอบคุณ ในขณะที่เฮลลินน่าบ่นปากขมุบขมิบ
แต่ถึงกระนั้น.....เขาก็ยังไม่ไว้ใจที่จะให้กรรมการนร.สองคนเป็นผู้ประคองร่างไป จึงขอเป็นผู้อุ้มร่างบางไปเอง
ฝูงนร.ทั้งหลายแยกตัวเป็นสองฝั่งอีกครั้ง หลีกทางให้ แขกอภิสิทธิ์ผ่านไปอย่างง่ายดาย...........
........................................................................................................................................
ณ ห้อง1311
เซสึนะนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง........
“ถ้าเขามีอาการอะไรแปลกๆละก็ เอายานี่ให้เขากินซะนะคะ พวกเราคงต้องขอตัวก่อน”มารินะกล่าวลาเจ้าของห้อง
“อืม.....ขอบคุณแทนหมอนั่นด้วยละกัน.......”
“ไม่เป็นไรค่ะ.....กลับกันเถอะเฮลจัง”มารินะเดินออกจากห้องไปโดยมีเฮลลินน่าเดินตามหลังไป ก่อนออกไปก็ส่งสายตาอำมหิตมาให้อิฟุก่อนด้วย.....
ยัยบ้า........
อิฟุคิดในใจ พลางเดิน ไปที่เตียง3ชั้น.......
ชั้นที่1ที่เซสึนะนอนอยู่.......
ตั้งแต่รู้จักกับหมอนี่ เจอแต่เรื่องแปลกประหลาดไม่เว้นวันเล้ยยย ให้ตายสิ.......
อิฟุเดินเกาหัวแกรกๆ เตรียมชุดจะเข้าไปอาบน้ำ
และแล้ว
....เสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้น
แกร้ก!!
ยัยพวกนั้นลืมของรึไงเนี่ย??
แอ๊ด!!!!!
และบุคคลที่เข้ามาในห้องนั้น.....ไม่ใช่ สองสาวน้อยเมื่อกี้.......แต่กลับเป็นเด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา......
“ใครน่ะ!!”
อิฟุถามขึ้น........
และไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆจากอาคันตุกะผู้มาเยือนเลยแม้แต่น้อย................
เขาเป็นใครกัน???
..................
ตอนหน้าแฟนอีฟจะออกมาแย้ว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้แอบอู้นิดส์นึง กรั่ๆๆ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์มากๆเลยนะฮะ
ตอนหน้าจะมาลงให้
คอมเม้นท์ที่กำหนดไว้แบบนี้ก็เหมือนโพยนั่นแหละว่า คนอ่านเค้าอยากจะอ่านต่อรึป่าวไง? ถ้ามันน่าเบื่อก็ไม่คอมเม้นท์
ถ้ามันโอเชหน่อยคนอ่านเค้าก็จะคอมเม้นท์ เพิ่มความมั่นใจให้คนเขียนน่ะฮ่ะ เปงกำลังใจมากๆเลยด้วย> <
ตอน 7 >>>>> 85 คอมเม้นค่ะ
T- T ช่วยๆกันหน่อยน้า
ความคิดเห็น