คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เหตุการณ์ไม่คาดฝัน!! การมาเยือนของเจ้าหมาป่า!!
ตอนแรกว่าจะลงพรุ่งนี้เที่ยงๆ แต่คิดใหม่ๆ ลงเลยดีกว่าอะ
เนอะๆๆ
..............................................................
............................................
ความรัก.....
ช่างแสนสวยงาม
บางคนว่ากันว่า มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขมากที่สุด
แต่บางคน.....ก็คิดว่า มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ทรมานมากที่สุดเช่นกัน
ความรัก.....
มันเป็นยังไงกัน
ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
แต่ผมว่า ตอนนี้.......
ผมกำลังมี ‘ความรัก’
แหงเลย........
......................................................................
“เคตะ”ยูตะสบถ สีหน้าของเขาไม่ใช่สีหน้าที่แสดงความยินดีนัก
“อ้าว.....เป็นอะไรไปพี่ชาย? เห็นหน้าฉันโผล่มาที่ชมรมบาสแค่นี้ถึงกับอึ้งเลยหรอ?”
“เคตะ เห็นว่านายเลิกเล่นบาสไปแล้วไม่ใช่หรอ?”ยูสุจอมปากมาก เผลอหลุดปากพูดออกไปเสียงดัง
เคตะตวัดสายตาไปที่เจ้าคนพูด พร้อมกับใช้สายตาทิ่งแทงทุกๆคนที่มองเค้าด้วยสายตาตะลึงงัน
“ถ้าฉันจะเล่น แล้วใครจะทำไม?”
“ไม่มีใครว่านายหรอกถ้านายจะเล่นน่ะ ฝีมือนายน่ะไม่ใช่ย่อยๆ แต่ว่าถ้านายจะเข้าชมรมบาส ควรจะมาตั้งแต่ตอนเช้า”ฮิโรกิพูดเหน็บเจ้าจอมกะล่อนที่กำลังใช้สายตาควานหาเจ้ากระต่าย
“ไม่เป็นไรหรอก....ถ้าเค้าอยากจะเข้าชมรม ฉันมีการทดสอบพิเศษ”ยูตะที่เงียบอยู่นานกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
คำตอบของยูตะทำให้เคตะยิ้มที่มุมปาก
“เฮ้ย ยูตะ แบบนี้มันผิดกฎนะ....”
“ใช่ ฉันรับไม่ได้...”
“ใช่ พวกเราอุตส่าห์สู้จนผ่านรอบแรกที่คนมาสมัครเป็นร้อยเชียวนะ”
“แบบนี้ไม่ยุติธรรม”
ทั้งพวกรุ่นพี่ในชมรมและรุ่นน้องที่มาทดสอบรอบสองต่างก็โวยวายกันใหญ่
“เงียบ!”
คำสั่งเพียงคำเดียวของท่านกัปตันทำให้ทุกคนหยุดนิ่งได้ แต่เจ้ากระต่ายที่ยืนอยู่ข้างๆตัวสั่นตึกๆด้วยความตกใจ
(นี่ถ้ามีหูกะหางด้วย ต้องขนฟูๆแน่ๆเลย)
“เรียวเฮ เพิ่มชื่อ ทาชิบานะ เคตะลงไปในรายชื่อผู้มาคัดเลือกด้วย”
เจ้ากระต่ายเขียนชื่อ ‘ทาชิบานะ เคตะ’ ลงไปเร็วๆตามคำสั่ง
โดยมีเจ้าหมาป่าจ้องมองร่างเล็กอย่างสนใจ
(ถ้ากินได้มันกินไปแล้ว)
“การทดสอบคือ......ให้พวกปี1 ทั้ง 17 คนแบ่งออกเป็น 3 ทีม แบ่งกันแข่งรอบละ5นาทีก็พอ”
คำสั่งของท่านกัปตันทำให้ทุกคนงงเต๊ก
“หมายความว่าไงฮะ?? 17 คนแบ่งกันไม่ลงตัวไม่ใช่หรอฮะ แล้วทำไมถึงต้องแบ่งเป็นรอบๆด้วย.....”เรียวเฮกล่าวถามยูตะเบาๆ เพราะเขาเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุด
“แบ่งกันยังไงก็ได้ จะน้อยลงซักคนก็มีความหมายไม่ต่างกัน เพราะคู่ต่อสู้มีแค่คนเดียว”
“เอ๋??”
“ทุกคนที่แบ่งออกเป็นทีมๆแล้ว ต้องแข่งกับทาชิบานะ เคตะ ทีมไหนชนะได้เข้าชมรม ทีมไหนแพ้กลับบ้านไปซะ ส่วนเคตะนายต้องชนะ 2 ทีมเป็นอย่างต่ำ”
/ O [] O / !!!!!!!!!!!!!!
“หนอย! ดูถูกกันนี่หว่า”เด็กปี1 คนหนึ่งเกิดฟิวส์ขาดขึ้นมาจนเพื่อนๆต้องห้ามไว้
“งั้นแกก็ชนะฉันให้ได้สิ”เคตะกล่าวอย่างท้าทาย
และแล้ว.......การแข่งรอบแรกก็เริ่มต้นขึ้น
เด็กปี 1 ทุกคนเปลี่ยนชุดเป็นชุดเสื้อกล้ามหรือเสื้อยืด กับกางเกงขาสั้น แต่ทาชิบานะ เคตะ
แค่ถอดเสื้อนอกออก แล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตเท่านั้น..........
“หยามหน้ากันเห็นๆเลยนี่หว่า คนเดียวจะมาชนะพวกเราตั้งหลายคนได้ยังไง พวกเรานะตัวจริงทีมบาสมัยม.ต้นน่ะเฟ้ย....”
“ยังไงต้องให้ขายหน้าสุดๆ”
เคตะที่ยังเดินยืดเส้นยืดสายทำไม่รู้เรื่องความจริง เขาได้ยินเต็มสองรูหูเลยล่ะ......
เรียวเฮวิ่งผละจากที่ยืนอยู่ไปยังเคตะ
“นี่....รุ่นพี่เคตะฮะ เลิกดีกว่านะ”เรียวเฮเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า
“เลิก? พูดเรื่องอะไร? ว่าแต่ทำไมเรียกชื่อฉันล่ะ?”
“ก็ไม่อยากให้เรียกทาชิบานะผมก็ไม่เรียกไง”เรียวเฮทำหน้ามุ่ย
“งั้นเหรอ น่ารักจังนะ งั้นต้องให้รางวัล....”มือใหญ่ยื่นเข้ามาใกล้เรียวเฮก็กระโดดหนีไปข้างหลัง
“อย่านะ.... ที่ผมบอกให้พี่เลิกน่ะ เพราะต้องแข่งกับคนตั้งหลายคนนะฮะแล้วจะชนะได้ยังไง?”
เคตะเลิกคิ้วขึ้น และระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง ทำให้สายตาแทบทุกคู่หันไปมองเขา
“งั้นหรอ? คอยดูแล้วกันอุซางิจัง”เคตะยิ้มกริ่ม เรียวเฮจึงเดินกระทืบเท้าปึงปังกลับไปอยู่ที่เดิม
หนอย! คนอุตส่าห์จะช่วยแท้ๆ ดันมาทำเหมือนเราเป็นตัวตลกซะนี่
“เรียวเฮ....ไปคุยอะไรกับเคตะมา?”ยูตะที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยถาม พลางก้าวขาเข้ามาซะเกือบชิดร่างเล็ก
“อะ.......เอ่อ มะ ไม่มีอะไรฮะ.....”เรียวเฮตอบพร้อมถอยไปข้างหลัง
“เริ่มได้!!!”
เสียงของรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่กรรมการดังขึ้น พร้อมกับโยนลูกบาสขึ้นกลางอากาศ สายตาของผู้ที่อยู่ในสนามทั้ง 6 คนจับจ้องมองไปที่ลูกบาสที่หมุนติ้วๆ
ทาชิบานะ vs. เด็กใหม่ทีม 1 (แบบตัวประกอบน่ะไม่ต้องคิดชื่อหรอกเนอะ??)
หมับ!
มือของเด็กปี 1 ที่เคยกล่าวดูถูกเคตะนั้น กระโดดจับลูกบาสไว้ก่อนที่เคตะจะได้แตะและ ส่งให้เพื่อนอีกคนด้วยความรวดเร็ว
ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าที่ก้าวอย่างรวดเร็วและการส่งลูกที่แม่นยำ คนต่อคน
ทุกๆคนในโรงยิมต่างก็พากันทึ่งในฝีมือของเจ้าเด็กปี 1 ที่ฝีมือไม่ใช่เล่นๆ
โดยเฉพาะเรียวเฮที่ยืนทึ่ง มีเพียงยูตะที่ยังคงสีหน้าเรียบเฉยไว้
แต่สายตาคมๆนั้นจดจ้องไปที่น้องชายของตนไม่กระพริบ
เคตะยังคงสีหน้าสบายๆ วิ่งตามลูกบาสเรื่อยๆ
สวบ!
เสียงลูกลงผ่านตาข่ายชัดเจน โดยฝีมือของเจ้าเด็กที่ขี้โวยวายคนนั้น
เขามองเคตะด้วยสายตาเหนือกว่า ฉีกยิ้มกว้าง
“นี่.....รุ่นพี่ทาชิบานะ ยอมแพ้ซะดีกว่าน่า ถึงฝีมือจะเก่งยังไงน่ะ ก็ชนะพวกเราที่เป็นอดีตตัวจริงทีมบาสม.ต้นไม่ได้หรอกน่า......ฮ่าๆๆๆ”
เคตะเหลือบมอง กลุ่มเด็กปี1 ที่จับกลุ่มหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน
“เฮ้อ.......เด็กหนอเด็ก ลงลูก 2 คะแนนลูกเดียวก็ดีใจกันยกใหญ่ โง่เป็นควายเลยว่ะ”
“ว่าไงนะ!!”
ถึงแม้เคตะจะเหมือนพูดด่า แต่สายตาของเขากลับมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจนั่นเป็นส่วนที่ทำให้ผู้ถูกถากถางเจ็บใจเป็นท่าสุด!!
ฟุบ
กรรมการทำหน้าที่โยนลูกจากมุมสนามเพราะทีมเคตะมีเพียงคนเดียว เด็กหน้าใหม่ทุกๆคนจดจ้องไปที่ลูกบาสที่กำลังลอยมา
เสร็จฉันล่ะ!!
คนที่เพิ่งถูกเคตะเหน็บแนมไปหยกๆกระโดดทำท่าจะเอื้อมคว้าลูก มือนั้นเกือบจะถึงลูกอยู่แล้ว.....
หมับ!
เหมือนมีอะไรมาบังตาไว้ และลูกบาสที่อยู่ตรงหน้านั้น!
หายไปแล้ว??
“!!??”
“อยู่นั่น!!”เพื่อนร่วมทีมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก คนทั้งโรงยิมก็เช่นกัน
โดยเฉพาะนู๋เรียวของเรา O ๐ O วู้ว~~~
เคตะ!!
ร่างสูงเลี้ยงลูกหลบทุกๆคนที่กำลังยืนเอ๋อเหรอไปด้วยความรวดเร็ว คนแล้วคนเล่า....
“แน่จริงตามให้ทันสิ ไอ้หนู”
“หนอย!!”
ผู้ถูกหยามหน้าทุกคนต่างแยกเขี้ยวใส่เคตะ และวิ่งเข้าเตรียมแย่งลูกให้ได้
แต่......ช้าไปแล้ว......
เพราะเคตะกำลังจะไปถึงหน้าแป้นชู้ต
“แย่งลูกมาให้ได้!!!”
พริบตานั้น เคตะก้าวกระโดด แขนทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือหัวพร้อมลูกบาสในมือเขา!!
เอื้อก........เรียวเฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
สวบ!
\ O [] O / โอ้ว พระเจ้า!!
เคตะกระโดดเกาะอยู่บนห่วง ลูกบาสที่เคยอยู่ในมือ บัดนี้ลอดผ่านตาข่ายอย่างสวยงาม และ ค่อยๆตกลงมาที่พื้น.......
ตึง.......
ตึง
แสลม ดั้งค์!! (มันเป็นไงหรอ?)
ความจริงภาพการดั้งค์ลูกมีให้เห็นดาษดื่น แต่การดั้งค์ ครั้งนี้ได้เห็นจากฝีมือของบุคคลที่ไม่คาดฝัน!!
ทาชิบานะ เคตะ!!
“ว้าว!!”เรียวเฮเผลออุทานออกมาเสียงดัง จึงกลายเป็นจุดเด่นจากสายตาทุกคู่
ยูตะเหลือบมามองเรียวเฮด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา.....
“คอยดูให้ดีล่ะ อุซางิจัง”เคตะหันมายิ้มอย่างสะใจให้เรียวเฮ แล้วเหลือบไปมองพี่ชาย ด้วยสายตาท้าทาย (และกวนทีนยิ่งนัก)
และแน่นอนเรียวเฮนั้นไม่ละสายตาไปจากการเล่นบาสอันแสนยอดเยี่ยมของเคตะ และเผลอยิ้มออกมาทุกครั้งที่เคตะเล่นได้ดี
และคงจะตั้งใจดูมากซะจน......
ไม่ได้รู้สึกตัวว่ามีมือใหญ่ๆมาโอบเอวของเขาอยู่
(ซื่อบื้อแท้ๆ)
15 นาทีต่อมา......
(แข่งทีมละ 5 นาทีเองน้า)
ผลการแข่ง......เด็กใหม่ทุกทีม...........แพ้เรียบ....
“โหยไม่อยากเชื่อเลยว่ะ.......เคตะนี่......”
“สุดยอดเลย เล่นเก่งเป็นบ้า ถ้าได้คนแบบนี้เล่นล่ะก็ได้ไปถึงแข่งทั่วประเทศแน่!!”
“เหอะๆๆ”
“แต่ฉันว่านะ...อยากดูหมอนั่นแข่งกับกัปตันทาชิบานะมากกว่าว่ะ.....”
“เออ เห็นด้วย......”
ยูตะและเรียวเฮเดินไปหาเคตะที่กำลังยืนยิ้มอย่างกวนประสาทให้แก่ผู้แพ้ที่ยืนหน้าซีดคอตก
(รู้สึกนู๋เรียวนี่บ๊องแบ๊วจังแฮะ เดินตามยูตะยังกะ.....คิดเอาเอง - -“)
“ยินดีด้วย.......ต่อไปนี้นายคือหนึ่งในสมาชิกชมรมบาส มินามิ”ยูตะกล่าวเรียบๆเช่นสีหน้าของเขา พลางยื่นมือมาข้างหน้าตามมารยาทที่ควรทำ แต่แล้ว....
เพียะ
มือนั้นกลับถูกปัดออกไปอย่างแรง
“อย่าคิดจะได้จับมือกระชับมิตรกับฉัน เพราะยังไงๆแกก็ยังคงเป็นศัตรูของฉันวันยังค่ำ”
เคตะจ้องมองยูตะราวกับจะฆ่าให้ตาย แต่ยูตะกลับไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย
ผัวะ!!
ใบหน้าของเคตะถูกหมัดของยูตะซัดเข้าเต็มแรง เรียวเฮที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับสะดุ้งเฮือก
“แล้วคิดว่าฉันอยากจะจับมือกับแกนักหรอ? แกเกลียดฉันยังไงฉันเกลียดมากกว่าเป็นสองเท่า.....ถ้าเมื่อกี้แกไม่ปัดมือฉันออกฉันนี่แหละจะเป็นคนทำเอง!”
“แก!!”เคตะทำท่าง้างหมัดบ้าง แต่ก็โดนขวางไว้ก่อน
“อย่านะฮะ!! พวกรุ่นพี่อย่าทะเลาะกันสิฮะ แบบนี้ไม่ดีเลย อยู่ชมรมเดียวกันแล้วก็ต้องสามัคคีกันสิฮะไม่ใช่มาต่อยกันเองแบบนี้!!”เรียวเฮน้อยที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ วิ่งเข้ามายืนระหว่างยูตะและเคตะ
ผู้คนต่างก็หันไปมองแฝดทาชิบานะและเจ้ากระต่ายที่ยืนอยู่ตรงกลางกันด้วยความสนใจ
(เอ๊ะ เรื่องนี้จะมีแฝดซักกี่คู่วะ เนี่ย??)
“ถอยไป อุซางิ”เคตะเหลือบมองบุคคลตรงหน้า
“ไม่ถอย!! แล้วผมก็ไม่ได้ชื่ออุซางิด้วย!!”
“เรียวเฮ.......”ยูตะเรียกชื่อเขาเบาๆ เรียวเฮจึงหันขวับไปมอง
“รุ่นพี่ฮะ!! อย่าทะเลาะกันเลยนะฮะ”
ยูตะมองร่างเล็กตรงหน้าแล้ว ถอนหายใจเล็กน้อย
“ตกลง”ยูตะลูบหัวเรียวเฮเบาๆ แล้วเดินไปลากกระเป๋าเป้สีดำของตนมาไว้บนบ่าแล้วเดินออกไปจากโรงยิมอย่างเงียบเชียบ
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิวะ แม-ร่ง ฉันยังไม่ได้ต่อยแกคืนเลยนะเฟ้ย!!”ว่าแล้วเคตะก็หันมาเหลือบมองร่างเล็กแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะหยิบเสื้อนอกและกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปทางด้านหลังของโรงยิม
เรียวเฮมองคนทั้งสองที่เดินไปคนละด้านกัน แล้วยิ้มน้อยๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก ปาดเหงื่อที่แลกมาด้วยความกล้าเมื่อครู่ เดินไปหยิบกระเป๋าจะกลับบ้าน
และก็ยังงงๆอยู่ว่าทำไม เจ้าแฝดอิซากิ และฮิโรกิถึงได้นั่งผิวปากวิ้ดวิ้ว ส่วนพวกที่เหลือยืนปรบมือกันเกรียวกราว
เอ๋?.......สงสัยจะปรบมือให้ที่เคตะเล่นเก่งม้างงงง??
งงจังแฮะ
แล้วเรียวเฮก็เดินกลับบ้านโดยโบกมือบ๊ายบายผู้คนที่ยังเดินตามมาปรบมือให้ด้วยความสงสัย
(ไมเอ๋องี้ฟระ)
ณ บ้านจิบะ..........
“กลับมาแล้วฮะ~~~”เรียวเฮเปิดประตูรั้วแล้วก้าวฉับๆเข้าไปในบ้าน มองนาฬิกา ห้าโมงครึ่ง....
“ว่าไงลูก วันแรกที่มินามิ”พ่อของเรียวเฮกล่าวเรียบๆด้วยน้ำเสียงใจดี รูปร่างไม่สูงมากนัก สวมแว่นตาเหลี่ยม สวมชุดสูทของผู้จัดการบริษัท นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร
“สนุกมากเลยฮะ!!”ร่างเล็กก้าวกระโดดขึ้นบันไดไปเหมือนเด็กๆ
“เรียวจังเดี๋ยวลงมาช่วยแม่ด้วยนะ!! วันนี้ ทัตสึกิไม่อยู่!!”ผู้เป็นแม่ตะโกนออกมาจากในห้องครัว พลางกล่าวถึงผู้เป็น ‘พี่’ ของเรียวเฮ
“คร้าบ!!”เรียวเฮตะโกนกลับลงไป
มือเล็กๆเปิดประตูเข้าไปในห้อง กระโดดขึ้นไปบนเตียงลายกระต่ายสีขาวของตน แล้วดึง ตุ๊กตาตัวใหญ่มากอด
และ......แน่นอน ของทุกอย่างในห้องของเจ้าชายกระต่าย เป็นกระต่ายสีขาวทุกอย่าง...... - -“
“มีความสุขจัง ถึงจะเหนื่อยก็เถอะ......”เรียวเฮล้มตัวลงนอน หน้าปักไปบนหมอนลายกระต่ายขนฟู ค่อยๆจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข......
ทาชิบานะ.........ยูตะ
ทาชิบานะ.........เคตะ
พรุ่งนี้ก็ต้องเจอกัน และวันต่อๆไปด้วย จะเป็นยังไงน้า??
แต่วันนี้ขอผมหลับก่อนนะฮะ
(รวมถึงคนเขียนด้วย)
คร่อก.......
อ้าว? แล้วข้าวน่ะไม่กินหรอ??
........................................
เย้ๆๆๆ
มาลงแร้วๆๆๆ
ดีจายจัง
เนตเล่นม่ายด้าย เลยลงม่าด้าย
กรี้ๆๆ
แต่มาลงให้แล้วนะคะ
อย่าโกรดจนเลิกอ่านไปนะฮะ
ขอร้องๆๆ แง้ว
ก่งก๊งก็ขอร้องด้วยนะฮะ
แง้ว
เอ่อ.......
วันนี้ไปเต้นมา(ทั้งๆที่อู้......)
จะหลับแล้วอะ
ง่วงมากๆ
ขอไปนอนก่อนนะฮะ
จุ้บส์ๆๆๆ
บะบายฮะ
รักทุกโค้น~~~
ปล.เอาเฟิร์สคิสคืนมา
ปล.2 วันนี้เพิ่งเสีย เซคเคิ่นคิสไปน่ะ อุกร้ากๆๆ
ความคิดเห็น