คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : ไปร.ร.
เซสึนะ.................................
เซสึนะ..................................
“ใครน่ะ?”เด็กชายหันไปยังต้นเสียงที่เรียกชื่อเขา
จำฉันไม่ได้หรอ?.....................
เราเคยเจอกันแล้วนี่?..........................
เซสึนะเพ่งตามอง
ชายผู้นี้ มีเรือนผมสีแดงเลือดหมู นัยตาสีแดงสด เหมือนกับเขา............
และเหนือสิ่งอื่นใด...........
แผลเป็นที่แก้มซ้าย!!
“พี่ชาย!!”
เซสึนะเอื้อมมือไปข้างหน้า
คนๆนี้
คนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่.........
คือครอบครัวของเขาที่เขาตามหามาแสนนาน...........
แต่แล้ว.......
คนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมกลับอยู่ไกลออกไป.........เรื่อยๆ
มือข้างหนึ่งของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย พยายามเอื้อมมือจับมือของเซสึนะไว้.....
แต่มัน..................
ไม่สำเร็จ..................
“อย่านะ........พี่ชาย......อย่าไปนะ อยู่กับผม.....อย่าเพิ่งไป.........”ร่างของพี่ชายหายวับไปกับตาของเซสึนะ
น้ำตาที่ถูกสั่งสมมายาวนาน หลั่งไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“พี่ชายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พรึ่บ!!
“พี่.....ฮึก......ฮึก.......”
ฝันอีกแล้ว.................
นัยน์ตาสีแดงคู่สวยกวาดไปรอบห้อง แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กตรงปลายเตียง แจกันสีสวยวางอยู่บนหัวเตียง กระเป๋าใบเก่าของเขาอยู่ตรงเก้าอี้ข้างตัวเขา
“จริงสิ......เมื่อคืนนอนโรงแรมนี่นา.......”เขาลุกขึ้นจากเตียงเดินไปรอบๆห้อง
เตียงอีกเตียงที่ยับยู่ยี่ผ้าห่มกองเป็นกระจุกไม่ได้พับ.....
ไอ้บ้านั่นไปไหนของมัน.......
“จ๊ะเอ๋!!”
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!”จู่ๆ อิฟุที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ขึ้นมากระโดดกอดเซสึนะจนล้มลงไปที่เตียงอีกที
“ตื่นแล้วหรอ.......เซสึนะจัง”อิฟุยิ้มยิงฟันตาหยี แถมยังนอนคร่อมเซสึนะอีก.......
ไอ้สถานการณ์แบบนี้ล่ะเกลียดชะมัดลย!!
“ออกไปนะ!!”เซสึนะขึ้นเสียงใส่
“ไม่”เจ้าตัวร้ายตอบเรียบๆ นอนทาบชิดลงมาบนร่างเซสึนะอย่างสบายใจเฉิบ ใบหน้าซุกไปที่ไรผมไล่ลงไปถึงคอ
“อ๊ายยยย!!!! ไอ้โรคจิตเอาหน้าแกออกไปนะ!!”มือเล็กๆปัดป่ายไปมา แต่ดูท่าไอ้คนข้างบนนี่มันไม่ยอกลุกซักที
“หอมจัง^ ^”ทีนี้อิฟุถึงจะยันกายลุกขึ้น พร้อมกับดึงเซสึนะขึ้นมาด้วย
“เมื่อกี้ทำอะไรน่ะ!! น่าเกลียดมาก......อ๊ะ!!”คราวนี้อิฟุ(ก็ยังไม่เลิกรา)แอบจุ๊บพวงแก้มชมพูระเรื่อของคนขี้โวยวายจนได้ - -“
“เฮือก......”เซสึนะหน้าแดงแปร๊ด ทั้งเขินอายทั้งโกรธ มือคว้าอะไรได้ก็ซัดใส่ไม่ยั้ง
“โอ๊ย! พอแล้วๆๆๆๆ”นั่นแหละ ถึงจะหยุด- -
เซสึนะเดินไปที่หน้าต่างบานเล็ก
ลมพัดกลิ่นอายของเมืองยามเช้าขึ้นมา ผู้คนกำลังทำงานกันขันแข็ง…..
อ้อ......วันนี้วันจันทร์
เขามองสิ่งต่างๆรอบตัวไปเรื่อยเปื่อยจนไปสะดุดกับกลุ่มเด็กผู้ชายและหญิงกลุ่มหนึ่ง คุยเฮฮากันเสียงดัง
เฮ้......ไอ้พวกเด็กรวยนี่มันไม่ตื่นเช้ากันขนาดนี้ไม่ใช่หรอ?
เขามองต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะถนนไหนๆ เด็กๆทั้งหลายก็ออกมาเดินอยู่หน้าบ้านกันหมด ทำท่าตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่.....บ้างก็กังวล บ้างก็สนุกสนาน.......
ถึงวันนี้จะวันจันทร์ก็เถอะ......แต่ผิดสังเกตุไปนิด.......
“เอ้า! ไปอาบน้ำซะ”อิฟุเดินมายื่นผ้าขนหนูให้
“ทำไมต้องรีบด้วยล่ะ?”เซสึนะเอ่ยถาม แต่ท่าทางก็ยังหวาดๆอยู่- -
“นายก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอ........”นิ้วชองอิฟุชี้ไปที่หน้าต่าง
“อะไร?? วันนี้มีอะไร??”
“วันนี้? นายไม่รู้จริงๆหรอ??”อิฟุทำท่าขมวดคิ้ว
“แล้วมันวันอะไรเล่า?”
เซสึนะทำท่าไม่พอใจ...
แต่เขาจะว่าใครก็ไม่ได้....ตั้งแต่จำความได้ เขาก็อยู่แต่ในห้องหนังสือเก่าๆ
ไม่เคยออกมาลืมตาดูโลกภายนอกแบบนี้เลย....
“เฮ้อ.......มีคนไม่รู้ว่าวันนี้คือวันอะไรอยู่ในโลกนี้จริงๆด้วยแหะ...... จะบอกให้ก็ได้ วันนี้ของทุกปีน่ะ เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของเซนท์ ฮาริโซน่าไงเล่า.......”
เซสึนะตาโต...
“เฮ้ย!! ลืมไปเลย........วันนี้ต้องไปเซนท์ฮาริโซน่านี่นา!!”เซสึนะคว้าชุดของตัวเองวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
ปล่อยให้อิฟุยืนเอ๋ออยู่คนเดียว....
“อะไรของเค้า.....”อิฟุทำท่าขำๆ เดินไปนั่งบนเตียงของตัวเอง
ที่ขำน่ะ ขำตั้งแต่เมื่อวานแล้ว......
คนอะไรวะไม่มีเงินซักกะแดงเดียว แถมเรื่องวันเปิดภาคเรียนที่ไม่มีใครไม่รู้ก็ยังไม่รู้ด้วย........
วิ่งมาขอให้เราช่วย.....
แถมยัง.....
น่ารักเป็นบ้า
เมื่อคืน 23.00
“เฮ้ เซสึนะ โรงเรียนน่ะไปพรุ่งนี้ก็ยังทัน คืนนี้นอนก่อนดีไหม? ชั้นง่วงแล้วนา......”อิฟุชี้ไปที่โรงแรมไม้ย่านสามัญชนที่ไม่หรูหรามากนัก............
เซสึนะค้อนขวับ...
“นายก็เห็นสภาพชั้นแล้วไม่ใช่หรอ? คิดว่าชั้นจะมีปัญญาจ่ายค่าที่พักรึไงฮะ??”
“ชั้นออกให้ก่อนมั้ยล่ะ?? แล้วค่อยคืนอะ”
“ไม่มีคืนหรอก.....ชั้นน่ะไม่มีเงินเลยซักโซล*เดียว!!”(หน่วยเงินตราของเชสทาเรีย)
“งั้นก็ไม่ต้องคืน.........”
แค่นั้นแหละ นัยน์ตาสีแดงกลมโตก็แปรเปลี่ยนเป็นประกาย
“งั้นรีบไปเถอะ ชั้นง่วงแล้ว........”
เดินนำลิ่วเข้าโรงแรมก่อนคนจ่ายเงินเงินซะอีก.......เซสึนะ งกใช่ย่อยเลยนะเนี่ย.......
กลับสู่ปัจจุบัน.........
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”อิฟุนอนกลิ้งไปมาบนเตียงโดยมีเซสึนะยืนจ้องเขม็งอยู่
“ประสาทชะมัด เลิกบ้าแล้วพาชั้นไปเสียทีสิ!!”
อิฟุกลั้นหัวเราะแล้วกระโดดลงมาจากเตียง
“จ้าๆ ดุจัง”
และแล้ว....อิฟุและเซสึนะก็เดินออกมายังถนนใหญ่ที่มีคนพลุกพล่านมากกว่าปกติ
“นี่......พวกนี้คือพวกที่จะเป็นนร.เซนท์ฮาริโซน่าหมดเลยหรอ?”เซสึนะถามขึ้น
“ใช่......ปีนึงน่ะ มีคนสมัครเป็นพันๆหมื่นๆ แล้วก็จะคัดเลือกไปเรื่อยๆ จนเหลือ 50 คนเท่านั้นแหละ...”คำตอบของอิฟุเล่นเอาเซสึนะตาโตเท่าไข่ห่าน
พลางคิดในใจ.......
โรงเรียนนรกอะไรเนี่ย?
“แล้วคนที่ได้เข้าแบบฉันละ??”
“คนที่จะได้สารเชิญเข้าไปน่ะ 2 ปีมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ..... ว่าแต่จดหมายนายน่ะปลอมเหมือนแล้วแน่นะ??”
และเสียงหัวเราะตบท้ายก็ส่งผลให้ปากอันกวน ปราแสดของพี่ท่านรับประทานหมัดสลาตันของเซสึนะไปอีกตามเคย
แต่ว่า2 ปีได้เข้าคนเดียว.......
เซสึนะจ้องมองจดหมายของตนที่อยู่ในกระเป๋า.......
เขาก็กำลังสงสัยอยู่เหมือนกันว่า ......ไอ้เนี่ย มันของปลอมรึปล่าวน้า??
“แล้วนายล่ะ? นายเข้าไปเรียนที่นั่นได้ยังไง? นายสู้กะไอ้พวกที่ไปเข้าสอบไหวหรอ??”เซสึนะกวาดตามองไปที่เด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่น่าจะเป็นผู้สมัครด้วยเช่นกัน...แต่ละคนหน้าตาท่าทางไม่ธรรมดาทีเดียว
อิฟุมองเซสึนะด้วยสายตาประหลาด
“ความลับ”
“หา??”
“เอาเถอะๆๆ นายก็รีบไปได้แล้ว เห็นนายบอกฉันว่าจะมีคนไปรับนายหน้าโรงเรียนไม่ใช่หรอ? เดี๋ยวช้าเขาก็ไม่รอหรอก”อิฟุจับแขนเซสึนะลากผ่าฝูงชนเลาะไปอย่างรวดเร็ว
“นี่!! เบาๆหน่อยสิ ฉันเจ็บ”อิฟุไม่หันหน้ามามองเซสึนะเลยแม้แต่น้อย เพราะคำถามเมื่อกี้น่ะหรอ?
อิฟุ .....มีความลับอะไรกับฉันรึไง??
“เฮ้ย!! พอแล้ว”เซสึนะสะบัดแขนตัวเองออก
“เอ้า .....ถึงแล้วไง”อิฟุหันมายิ้มแฮ่ให้เซสึนะ
“เอ้ะ??”เซสึนะเงยหน้าขึ้น
ปราสาทสีขาวที่ทำขึ้นจากก้อนอิฐใหญ่เรียงกันอย่างสวยงาม
มันใหญ่!! ใหญ่มากจริงๆ เขาไม่เคยเห็นอะไรใหญ่ขนาดนี้มาก่อน....
เขาเงยหน้าขึ้น ธงสีแดงถูกปักอยู่ตามยอดหอคอยแปดด้านรอบๆ
ประตูสีเงินบานใหญ่ที่ต้องเปิดสองด้านนั่น......ชาตินี้เขาคงไม่มีวันเปิดออกได้แน่.....
และ สัญลักษณ์รูปสี่เหลี่ยม มีปลายทู่ยื่นออกมาข้างล่าง
สัญลักษณ์รูปตัวเอสและตัวเฮชโดยมีดาบเล่มยาวอยู่ระหว่างตัวเอสและเฮชอีกที
นี่หรือ?........
เซนท์ฮาริโซน่า.............
แต่แล้ว เขาก็ต้องเลิกตะลึงกับปราสาทมหึมา แล้วหันไปสนใจสิ่งรอบตัว........
เมื่อกี้ที่ถนนก่อนถึงที่นี่มีฝูงชนมากมายแออัดจนแทบเดินไม่ได้....
แต่พออิฟุพาเขาวิ่งมาหน้าปราสาทนี่...
ในระยะ20เมตรจากหน้าประตูกลับไม่มีใครเดินอยู่เลยซักคนนึง!!
นอกจากเขา....และอิฟุ........
ผู้คนที่ยืนอยู่เริ่มมองมาที่เขาและอิฟุ กันใหญ่
ราวกับว่า เขาเป็นตัวประหลาด??.......
“จะบ้าหรือไงน่ะ เด็ก2คนนั่น ไปยืนอยู่แบบนั้น มันยังไม่ถึงเวลาที่ผู้สมัครจะเข้าไปได้เลยนี่ เดี๋ยวก็โดนดีหรอก......”
“นั่นสิ คนที่จะเข้าไปได้ตอนนี้น่ะ มีแค่นักเรียนเก่า แล้วก็......”
“เฮ้ย....ไม่มีทางหรอก คนที่ได้สารเชิญน่ะ ต้องเป็นคนที่ดูมีสง่าราศี แล้วก็เป็นลูกผู้ดีมีสกุล ไม่ใช่พวกนี้.......”
เสียงดังมาจากกลุ่มพวกเด็กชายและหญิงอายุราว14-15ที่ดูมีเงิน หัวเราะเยาะเย้ยเซสึนะและอิฟุกันยกใหญ่
“อิฟุ.....ไอบ้า แกลากฉันมาทำไมเนี่ย?? ดูสิไม่มีคนเลยอะ”เซสึนะเริ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อมีสายตาจับจ้องเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ต้องห่วงน่า......ที่พวกนั้นเข้ามาไม่ได้ ก็เพราะว่า มันเป็นพวกมาสมัครน่ะสิ คนที่จะเข้ามาได้น่ะ ต้องเป็นนร.ที่นี่อยู่แล้ว ไม่ก็พวก.....แบบนายนี่แหละ.....................”อิฟุยังคงหัวเราะคิกคัก
เขาเดินนำเซสึนะไปที่ข้างประตูบานใหญ่มหึมา......
รูปมังกรทำจากทองขนาดใหญ่ตั้งอยู่......
เซสึนะจ้องมอง ใบหน้ารูปมังกรขนาดใหญ่นั่น แล้วจู่ๆ นัยน์ตาของมันก็เหลือบมามองเซสึนะ
เฮือก!!
รูปภาพขยับได้......อะ........งะ
“ขอรหัสผ่าน”มันพูด
อิฟุเปิดปกคอเสื้อด้านซ้ายของเขา
ตรงกระดูกไหปลาร้า มีรูปสัญลักษณ์ตัวเฮชและเอสและดาบคั่นตรงกลาง ข้างล่างสัญลักษณ์นั่น มีบราโค้ดอยู่
มังกรตัวนั้นส่องแสงสีแดงไปที่บราโค้ดของอิฟุ
“ผ่าน” (เหมือนไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเกตเรยอะ)
“ขอบใจหลาย ลาล่าจัง”อิฟุกล่าวขอบคุณมังกร
“อย่าเรียกชื่อชั้นแบบนั้น เจ้าหนู”ท่าทางมันจะไม่พอใจ จ้องอิฟุตาเขม็ง แต่นายจอมกวนของเราไม่สนใจหรอก.....
“ช่างฉันเถอะ.....รีบๆตรวจเจ้านี่เร็วๆ ฉันจะได้เข้าไป”
สายตาของมังกรตัวนั้นตวัดขวับมาที่เซสึนะ
“ขอรหัสผ่าน”
เซสึนะทำหน้างง หันไปสะกิดอิฟุ
“อะไรอะ.....ถ้าแบบนายชั้นไม่มีหรอก”
“ก็จดหมายนั่นไง”
แล้วเซสึนะก็ถึงบางอ้อ ควักจดหมายสีขาวบริสุทธิ์ออกมาจากกระเป๋า
ยื่นไปตรงหน้ามังกรตาดุในรูป
“นี่ได้มั้ย?”
“เฮ้ๆๆ บอกไว้ก่อนนะ ของปลอมน่ะ ต่อให้เหมือนแค่ไหนก็ตบตาชั้นไม่ได้หรอก ก่อนหน้าโดนมาเยอะแล้ว”
“ชั้นไม่รู้หรอกว่านี่มันของปลอมรึปล่าว แต่มีเหยี่ยวตัวใหญ่สีดำเอามาส่งให้ แล้วก็ไป”เซสึนะไม่กล้าจ้องตามังกร เพราะมันกำลังจ้องเขาแบบกินเลือดกินเนื้อ เลยได้แต่มองพื้นหินข้างล่างเท่านั้น
เจ้ามังกรลาล่า(เรียกตามอิฟุ)ทำท่าครุ่นคิด ก่อนที่จะยิงคำถามออกไป
“ชื่อล่ะ?”
“ยูระ เซสึนะ....”
ลาล่าจัง(??)ตาโตจนแทบออกมาข้างนอก
ยูระ.....??
รึว่า??
“ผ่าน”สิ้นเสียงของลาล่าจัง เซสึนะแทบกระโดด
โล่งอก......
อิฟุสังเกตเห็นสีหน้าของเซสึนะแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้...
“หึ”
“ยิ้มอะไรน่ะ??”เซสึนะหันไปดุอิฟุ
“เอาน่าๆ รีบๆเข้าไปดีกว่า ลาล่าจัง~~”อิฟุหันไปทางประตูบานใหญ่
“เออ”ทันทีที่เจ้ามังกรพูดจบ ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก
เซสึนะยืนมองประตูเปิดออกอย่างตื่นเต้น จนลืมเข้าไปข้างใน
“เฮ้ เซสึนะ”อิฟุตะโกนเรียกจากข้างในประตู
“อื้ม”เซสึนะวิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
ผู้คนที่ยืนอออยู่หน้าประตูพากันตกใจกันยกใหญ่....
เด็กคนที่เขาดูถูกเป็นนักเรียนของเซนท์ฮาริโซน่าจริงๆ
ส่วนทางด้านเซสึนะนั้น......
“ว้าว......”เขาอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ภายในของโรงเรียนแห่งนี้ใหญ่กว่าข้างนอก100เท่า
มันกว้างมากจริงๆ!
ซ้ำยังสวยงามจนแทบจะไม่เชื่อว่านี่คือโรงเรียน....
ต้นไม้น้อยใหญ่ที่อยู่รอบข้าง เสียงนกไนติงเกลแสนไพเราะขับกล่อมให้สถานที่แห่งนี้น่าอยู่ขึ้นอีกหลายเท่า
ทางเดินตรงกลางปูด้วยอิฐสีแดง ลาดยาวไปจนถึงน้ำพุขนาดใหญ่กว่าตัวเขา5เท่า
และตรงบริเวณข้างๆน้ำพุนั่น......
มีใครคนนึงยืนอยู่......
เขามองตรงมาทางเซสึนะ
“นี่ คนนั้นหละมั้ง? ที่มารับนายน่ะ?”อิฟุพาเซสึนะเดินไปที่น้ำพุตรงกลางสวนนั่น
ชายตัวเล็กมีสวมหมวกใบใหญ่ไม่สมตัวกับปีกเทวดาเล็กๆน่าขันนั่นทำให้เซสึนะอดขำไม่ไหว
“หึ ๆๆ .....”
“หัวเราะอะไรเจ้าหนู.....เด้ะ พ่อยิงไส้แตก.....”เสียงเล็กๆแต่วาจาสุดโหดทำให้เซสึนะหยุดกึก
“นี่.....คุณคิวปิด ใช่ปะเนี่ย??”อิฟุพูดขึ้นบ้าง
“ฉลาดมาก เจ้าหนูตัวใหญ่ หัดสอน เจ้าหนูตัวเล็กนี่มั่งนะ....”
เซสึนะเริ่มฉุน
“อิฟุ!! ไอ้นี่มันเป็นใครอะ?? นายรู้จักด้วยหรอ??”
“แน่นอน คนที่เรียนที่นี่น่ะรู้จักฉันทุกคน ยกเว้นพวกเข้าใหม่น่ะ....”เทวดาน้อยตอบแทนอิฟุ
“อย่างที่เขาว่าแหละ...หึๆๆ”อิฟุหัวเราะคิกๆ
เซสึนะโกรธฟึดฟัด แต่ไม่แสดงอาการออกมาให้เห็น....
“เอ่อ....ขอโทษ คุณคิวปิด พอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนมารับผมน่ะ??”
คุณคิวปิดตัวจ้อยหัวเราะกึกๆ
แล้วก็กลับมาแสดงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม.......
“ผู้ที่มารับ ยูระ เซสึนะ ผุ้ได้รับสารเชิญให้เข้าศึกษาในโรงเรียนแห่งนี้คือ ฉันเอง......”
“ห๊า!!!”
“โอ้ลัลล้า~~~”อิฟุผิวปากฟิ้ว
โอ้ว..................แม่เจ้า.............ไอ้โรงเรียนนี่มันยังไงกันแน่น่ะเนี่ย!!!!
แล้วชะตากรรมต่อไปของเซสึนะจะเป็นยังไงเนี่ย??
"""""""""""""""""""""""""""""""""""\\\\\
กรี้ด! > <
ถึง 35 คอมเม้นท์ด้วยล่ะ วี้วๆๆๆ
ดีใจมากเลยฮับ ขอบคุณมากนะฮับ
ตอนต่อไปจะแก้เยอะหน่อย ขอเวลาๆ ฮ่าๆๆๆ
เช่นเดิม!!
ขอคอมเม้น คราวนี้ขอเยอะนิดนึง > <
50
OoO
หลายวันก็ได้....แล้วแต่ผู้อ่านฮับ > <
ขอเวลา แก้นิดนึง หวังว่าคงไม่ขอมากเกินไปนะฮับ ><
บะบาย
ความคิดเห็น