คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The tiger VS. The wolf >> For The rabbit >3
ความรัก.....
ช่างแสนสวยงาม
บางคนว่ากันว่า มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขมากที่สุด
แต่บางคน.....ก็คิดว่า มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ทรมานมากที่สุดเช่นกัน
ความรัก.....
มันเป็นยังไงกัน
ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
แต่ผมว่า ตอนนี้.......
ผมกำลังมี 'ความรัก'
แหงเลย........
part 4
"นายคงกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่สินะ อาจจะชอบฉันรึว่า....'พี่ชายฝาแฝด'ของฉันอยู่ละสิ"ทาชิบานะ เคตะ กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรสุดๆ นิ้วเรียวชี้ไปที่ทาชิบานะ ยูตะ
สายตาคมของเจ้าหมาป่าเหลือบมองเจ้ากระต่ายน้อยที่ยืนตัวสั่นน้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างหน้า แล้วยิ้มเหี้ยมเกรียม
ตุบ
มือใหญ่ของยูตะวางลงบนไหล่เล็กของเรียวเฮ
สายตาแบบเดียวกันนั้นจ้องประสานไปที่ 'น้องชายฝาแฝด' ของตน
"เคตะ......เลิกทำสายตาแบบนั้นได้แล้ว จะเอาเรื่องคนที่เข้าใจผิดรึไง?"
"แต่ฉันไม่ชอบให้ใครเข้าใจผิดว่าฉันเป็นแกหรือแกเป็นฉัน เพราะฉันเกลียดแก รู้ไว้ซะ!!"
"เคตะ คำพูดนั้นฉันได้ยินจากปากนายจนเบื่อแล้ว อยากพูดอะไรอีกก็เชิญ แต่เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่องจริงๆ เพราะฉะนั้นถ้านายก่อเรื่อง นายนั่นแหละจะซวย ทาชิบานะ เคตะ"
น้ำเสียงของยูตะฟังดูอาจเฉยๆ แต่ท่าทางเอาจริง และสายตามั่นคง ทาชิบานะ เคตะจึงต้องยอมถอยทัพ
เคตะตวัดสายตาคมไปทางพี่ชายของตนและไล่ไปที่เจ้ากระต่ายของเราก่อนจะเดินจากไป และทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นเคย
เฮ้อ......................
เรียวเฮเหมือนยกภูเขาออกจากอก
นี่มันเรื่องอะไรกัน......
มีคนหน้าตาดีแบบนี้ตั้ง2คนเลยหรอเนี่ย (?)
แต่ยังไงก็ตาม คนที่เรียวเฮตกหลุมรักนั้น.........
แน่นอน ต้องเป็นทาชิบานะ ยูตะ........
หมายความว่าเมื่อเช้า........เค้าก็โดนหมาป่าขโมยจูบไปน่ะสิ
คิดแล้วอยากเอาหน้ามุดดินจริงๆเลย
แถมเจ้าหมาป่านั่นก็ดันพูดเรื่องจุ๊บแก้มต่อหน้าคนๆนั้น
ตะ......แต่ว่า คนๆนั้นก็พูดอะไรแปลกๆเหมือนกัน........
ก่อนที่จะคิดอะไรเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้ เรียวเฮก็นึกขึ้นได้
"เอ่อ......รุ่นพี่ทาชิบานะฮะ ขอบคุณมากนะฮะ"เรียวเฮโค้งตัวให้อย่างน่ารัก จน'ยูตะ'อดยิ้มออกมาไม่ได้
"ตามฉันมา"ยูตะเดินหันหลังไป โดยเจ้ากระต่ายก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย
"รุ่นพี่ทาชิบานะ......เอ่อ....คุณใช่มั๊ยฮะที่เป็นนักบาสร.ร.นี้ เอ่อ......เป็นคนเมื่อเช้าที่โรงยิมด้วยใช่มั๊ยฮะ??"
"ใช่"
"ขอบคุณมากนะฮะที่ให้โอกาสผมทดสอบเข้าชมรม ถึงผมจะเอ่อ....หน้ามืดน่ะฮะ แต่ว่าต้องขอบคุณที่ให้โอกาสผม จนคุณอาจต้องขายหน้า ตั้งแต่วันนี้ผมก็จะไม่โผล่มาให้คุณเห็นหน้าอีกแล้วละฮะ"เรียวเฮทำท่าจะวิ่งออกไป แขนเล็กๆก็โดนคว้าไว้เสียก่อน
"จะไปไหน?"
"เอ๋??"
"ฉันไม่ยอมเหนื่อยฟรีที่อุ้มเธอไปส่งห้องพยาบาลหรอกนะ ถึงเธอจะเล่นบาสไม่เป็นก็เข้าชมรมบาสได้"
"หมายความว่า......."
"ตั้งแต่วันนี้เธอคือ ผู้จัดการทีมบาสของมินามิ........"
บูม!!!!!!!!!
(ภูเขาไฟระเบิดกลางหัวเรียวจังเต็มๆ)
"จริงหรอฮะ!!"
"งานหนักนะจะบอกให้"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว!!"เรียวเฮดีใจจนทำท่าเหมือนจะกระโดดราวกับเด็กๆ
"นี่เป็นเพราะฉันเห็นแก่ความตั้งใจจริงของเธอที่อยากจะชมรมด้วยเหตุผลบางอย่าง........อ้อ แล้วก็...."ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเรียวเฮ
"อยากจะรู้ว่า........ที่บอกว่ารักฉันน่ะ.....จริงรึเปล่าน่ะสิ....."ถึงยูตะจะดูสุภาพแค่ไหนแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้ทั้งพี่และน้องเหมือนกันราวกับแกะ!!
พระเจ้า.........ตัวเขาตอนสลบเผลอพูดอะไรพล่อยๆออกไปรึยังไงเนี่ย!!??
(เพิ่งรู้เหรอเรียวจ้างงงง)
ยูตะเดินนำเข้าไปโรงยิมก่อน แล้วเดินต่อไปที่ห้องๆหนึ่งติดป้ายว่า"ชมรมบาสเกตบอล"
แอด.....
เมื่อประตูเปิดออก เรียวเฮสังเกตุเห็นคนราวๆ 10 คนอยู่ในห้อง ทุกคนต่างก็จ้องมองมาที่เขาและยูตะ
และในจำนวนนั้นก็มี ฮิโรกิ ยูสึเกะ และฮิซาโตะ รวมอยู่ด้วย และแน่นอน
3 คนนั้นถึงกับตาโตเมื่อได้เห็นเรียวเฮ คนอื่นๆก็เช่นกัน
"เฮ้! ไอ้กัปตัน อย่าบอกนะว่านั่นคือ ผู้จัดการคนใหม่ทีมเราน่ะ!!"ฮิซาโตะเผลอตะโกนออกมาเสียงดัง
"ใช่ จิบะ เรียวเฮ ตั้งแต่วันนี้เค้าคือ ผู้จัดการทีมบาสมินามิ ให้ทำความรู้จักกันไว้ล่ะ"
"อ้าว.....ไอ้กัปตัน ทีมเราไม่เคยมีผู้จัดการนี่นา คิดไงถึงรับเข้ามาล่ะ แถมยังเป็นผู้หญิงอีก"เสียงหนึ่งดังขึ้นจาก ด้านข้างฮิซาโตะ เรียวเฮหันไปมองทันที บังอาจว่าเราเป็นผู้หญิง.......
"ก็นี่ไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย"
เท่านั้นแหละ คนเป็นสิบทั้งห้องถึงกับตาค้างทันที มีเพียงยูสึเกะ ฮิซาโตะ ฮิโรกิที่ยังนั่งเฉย(แต่ยังไม่หายอึ้ง)
ผู้ชายอะไรวะ น่ารักเป็นบ้า........
เรียวเฮก็ตกใจเหมือนกันที่คนทั้งห้องกำลังจ้องมองมาที่เขา ใบหน้าขาวๆนั่นจึงเหมือนถูกย้อมไปด้วยสีแดง
"เอาล่ะเลิกจ้องเขาได้แล้ว ตอนนี้ก็แยกย้ายกันไปพักเที่ยงได้ ตอนเย็นเตรียมคัดเลือกรอบ2พวกเข้าใหม่"สิ้นเสียงท่านกัปตัน ทุกคนในห้องก็เริ่มส่งเสียงดังเซงแซ่ เดินรุมล้อมผู้จัดการทีมหน้าหวานกันเพียบ และเจ้าตัวที่ส่งเสียงดังกว่าใครคือ สองพี่น้องอิซากิ ยูสึเกะและฮิซาโตะนั่นเอง(เอ่อ....บางคนอาจจะยังไม่เข้าใจพวกเขาเป็นฝาแฝดกันน่ะค่ะ อยู่วง Flame)
"เรียวจัง!! สุดยอดเลย ไม่คิดเลยว่าจะได้เข้ามาชมรมบาสจริงๆนะเนี่ย"
"เอ่อ.....ความจริงผมยังงงๆอยู่เลยฮะ....ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องบาสแถมเล่นไม่เป็นเลย ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะฮะ ทุกๆคน ผมจะพยายามเต็มที่เลยฮะ"เรียวเฮแจกยิ้ม พร้อมโค้งตัวให้อย่างน่ารัก
"อืม.......ความจริงถ้าจะเป็นผู้จัดการน่ะไม่ต้องเล่นเป็นหรอกนะ แต่น่าจะมีความรู้ไว้บ้างน่ะ แต่ที่แปลกสุดๆนี่........ไอ้กัปตันทาชิบานะของเรา ไม่เคยรับใครเป็นผู้จัดการทีมเลยนะ แม้ทุกๆปีจะมีสาวๆมาตื้อเพียบเลยก็เถอะ เนอะ.......อ้าวหายไปไหนแล้ว"ยูสึเกะชะเง้อมองหากัปตันมาดขรึมก็พบว่าเขาได้จรลีออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว
"หวัดดีครับ ผม โองาตะ ริวอิจิครับยินดีที่ได้รู้จัก"
"ผมซากุราอิ โชครับ"
"ชิราสึ คิซาเมะอ่ะ ดีๆ"
"........."
"......."
ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างก็เข้ามาแนะนำตัวกับผู้จัดการทีมคนใหม่ พร้อมทำตาปิ๊งๆใส่อีก เล่นเอาเจ้ากระต่ายน้อยหน้าแดงรอบที่ล้านแปดของวันแล้ว
เรียวเฮเวลาประหม่าทีไรก็จะเผลอเอามือดึงเจ้ากระต่ายตัวจ้อยที่ห้อยกระเป๋าอยู่มากอดทุกที คราวนี้เลยกลายเป็นจุดเด่นทันที
"เอ๋......กระต่ายนั่น อะไรหรอครับเรียวจัง"คนที่ชื่อคิซาเมะ ท่าทางขี้เล่นกล่าวอย่างแปลกใจ
"คะ......คือว่า มันเป็น เครื่องรางนำโชคน่ะฮะ ชะ....ชื่อ ก่งก๊ง .....อะ"เรียวเฮพูดอย่างอายๆ เพราะไอ้ชื่อกระต่ายที่เขาตั้งน่ะ มันช่าง ประหลาดดีแท้ (แล้วบอกเขาทำไมเล่า- -")
แต่ถึงชื่อกระต่ายมันจะตลกเพียงไร ทุกคนก็ไม่สามารถหัวเราะออกมาได้ ก็เพราะภาพคนที่อยู่ตรงหน้านี่....มันช่าง...
ร่างเล็กบอบบาง หน้าหวานสวยยิ่งกว่าผู้หญิง ผิวขาวใสราวกับแก้ว เส้นผมเส้นเล็กนุ่มๆยาวประบ่ากำลังดี ตอนนี้ร่างเล็กๆนี่กำลังสั่นเทาเพราะความเขิน มือเล็กดึงเจ้ากระต่ายในมือมาแนบกับพวงแก้มนิ่มๆ ส่วนใบหน้าขาวๆก็กลายเป็นสีชมพูเรื่อๆริมฝีปากสีแดง อ้าออกน้อยๆ ดวงตากลมโตมองไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
ยั่วกันชัดๆ เรียวเฮ!!
(ตายแล้วคนเปงสิบ อย่ามารุมนู๋เรียวน้า)
"อ่า.......เรียวจัง น่ารักจัง"ฮิซาโตะพูดขึ้นลอยๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ
"เรียวจัง......ตัวเล็กกว่าผู้หญิงถึกๆที่ห้องฉันอีกอะ......."
"เรียวเฮ ผิวขาวจังนะ"
"จิบะซัง น่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชายนะ"
แล้วทุกๆคนก็เริ่มการวิพากษ์วิจารณ์ถึงรูปร่าง หน้าตา งามๆ ของเจ้ากระต่ายของเรากันใหญ่
แต่ถึงกระนั้น คำพูดของทุกๆคนเป็นเพียงลมพัดผ่านไปมาเท่านั้น คำพูดแทบทุกคำของทาชิบานะ ยูตะ ยังคงอยู่ในหัวสมองของเรียวเฮ (แหม....เจอตัวจริงแล้วลืม ตัวสำรองเลยนะ : เคะ - -)
เย็นวันนั้น...............
"เรียวจัง...อย่าฝืนเลยนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?"อากิระกล่าวกับเพื่อนรัก
ก็เรียวจังน่ะ บอบบางออก โดนนิด โดนหน่อยก็ไม่สบายแล้ว
"โธ่อากิจัง......ฉันจะ16ปีแล้วนะ ดูแลตัวเองได้อยู่แล้วสบายมาก"เรียวเฮยิ้มโชว์ฟัน พร้อมชู 2 นิ้ว
หลังจากเรียวเฮบอกเรื่องที่ ได้เป็นผู้จัดการชมรมแล้ว อากิระก็ยิ่งไม่ไว้วางใจเพราะกลัวเรื่องไม่ชอบมาพากล เป็นห่วงเพื่อนมาก ขนาดบอกให้ฮิโรกิ และแฝดอิซากิ ดูแลเรียวเฮไม่ให้คลาดสายตา แล้วจึงกลับบ้านไป
"อากิระ ขอโทษนะที่ไปส่งไม่ได้.....อย่าโกรธนะ"ฮิโรกิวิ่งตามอากิระที่เพิ่งเดินออกจากร.ร.ไป
"ไปเถอะฮะวันนี้มีกิจกรรมชมรมไม่ใช่หรอ....ผมเข้าใจ"อากิระยิ้มอย่างน่ารักให้ฮิโรกิ
"ขอบคุณมากนะ"ฮิโรกิหอมแก้มอากิระ
เรียวเฮและ แฝดอิซากิเห็นจึงเดินล่วงหน้าไปโรงยิมก่อน ระหว่างนั้นเรียวเฮจึงสอบถามถึงหน้าที่ของเขา
"ผู้จัดการทีมต้องทำอะไรงั้นหรอ......ก็คงเป็นพวก ตารางเวลาแข่งตามฤดูกาล อุปกรณ์กีฬา สถิติไรพวกเนี้ย ลองไปถามไอ้กัปตันดูเด่ะ"
พอพูดถึงทาชิบานะ ยูตะ เรียวเฮก็ชะงักกึก
"เอ่อ...รุ่นพี่ เอ่อ กัปตันทาชิบานะ เค้า....เล่นบาสนานรึยังฮะ?"
"โหย.....ไอ้นี่หรอ อายุเท่าเราแท้ๆแต่โครตเก่งอะ บ้านมันให้มันจับลูกบาสมาตั้งกะ3 ขวบนู่น เล่นกะน้องชายฝาแฝดมันแหละ แต่ไม่รู้มีเรื่องไรกันน้องมันก็เลิกเล่นซะงั้น ไปเอาดีทางดนตรีแทน แต่เรื่องบาสน่ะสองคนนี้เมื่อก่อนน่ะไม่มีใครด้อยไปกว่าใครเลยล่ะ"
"งั้นหรอฮะ......."เรียวเฮทำท่าคิดภาพตามไปด้วย คนๆนั้นน่ะ.....
เคตะ ทาชิบานะ
เก่งขนาดนั้นเลยหรอ? จอมทะลึ่งแบบนั้น........
แล้วภาพตอนที่โดนเคตะจุ๊บแก้มฟอดใหญ่ก็ผุดขึ้นมาในหัว
"ไม่ๆๆๆ"เรียวเฮสะบัดหัวไปมา ไล่ภาพในหัวออกไป สร้างความงุนงงให้แก่แฝดอิซากิอย่างแรง
"เรียวจังสบายดีป่าวจ๊ะ?? ไม่สบายบอกพี่ได้นะเหอๆ เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาล"ยูสึเกะทำหน้าหื่นใส่ ทำให้ฮิซาโตะโดดเขกหัวไป1ที
พอพูดถึงคำว่า'ไม่สบาย' เรียวเฮก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าทันที
"อ้ะ! ว่าแต่ตอนผมเอ่อ.....หน้ามืดไปน่ะ คือ........"
"อ๋อ......ไอ้กัปตันมันอุ้มเรียวจังไปเฉยเลยน่ะ มันบอกเดี๋ยวมันพาไปเอง"
"จริงหรอ?"
อ้า~~ ม่ายจริ๊ง~~~ จริงหรอเนี้ยยย(เอ๊ะ เอาไง)
เรียวเฮทำท่าเขินอายม้วนบิดไปบิดมาวิ่งตึกๆๆๆ เข้าโรงยิมไปก่อนใครเพื่อน
"เรียวจังไม่สบายจริงๆด้วยว่ะ ฮิซาโตะ"
"เห็นด้วยว่ะ"
...............................
เรียวเฮปิดหูปิดตาวิ่งเข้าไปในโรงยิม จนเกิดไปชนกับใครคนนึงเข้า
พลั่ก!
"หวา~~"เรียวเฮเกิดเสียหลักล้มหงายไปข้างหลัง แต่มือใหญ่ๆของใครบางคนก็ตวัดโอบรอบเอวของร่างเล็กและดึงเข้ามาเกือบแนบตัวเอง
"ซุ่มซ่ามจังเลยนะ ก่งก๊ง"
"รุ่นพี่ทาชิบานะ!!"กรี้ด 0 [] 0 พี่ยูตะ~~
"อย่าเรียกทาชิบานะสิ ชื่อมันซ้ำกับน้องชายฉันไม่ใช่หรอ?"ร่างสูงกระชับวงแขนที่โอบร่างเล็กให้เข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อๆนั่นก็ใกล้กับหน้าใสๆของเจ้ากระต่ายไม่กี่เซน
"ตะ....แต่ว่า........"เรียวเฮตัวสั่นงกๆ ดวงตากลมใสจ้องมองใบหน้าของยูตะหวาดๆ พวงแก้มแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อๆ ริมฝีปากแดงสั่นน้อยๆ มือเล็กๆของเขาพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมกอด แต่ไม่เป็นผลแม้แต่น้อย
"เรียกชื่อฉันสิ"ร่างสูงเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ริมฝีปากของเจ้าชายกระต่าย
"รุ่นพี่ฮะ......เดี๋ยวมีคนมาเห็น....."
"ฉันไม่สนหรอก......."
เรียวเฮสังเกตเห็นสายตาของยูตะ ที่มันเคยอ่อนโยน สุขุม เยือกเย็น ทำไมตอนนี้มันดูเจ้าเล่ห์แบบนี้นะ??
แบบนี้ยังกะเคตะไม่มีผิดเพี้ยน!!
"งะ........งั้น จะให้เรียกอะไร.....ล่ะฮะ?"เรียวเฮเบือนสายตาไปทางอื่น ไม่งั้นตัวเขาต้องหลอมละลายไปกับสายตาแบบนี้แน่!
"ตามใจ"
"........"
"อะไรนะ?"
"พะ......พี่.....พี่ยูตะ"ในที่สุดเจ้ากระต่ายก็เรียกชื่อเจ้าเสือ(?)จอมเจ้าเล่ห์ออกมาจนได้
ยูตะจ้องมองเรียวเฮ ยิ้มอย่างถูกใจ
ทำไมน่ารักแบบนี้นะ??
"อือ......เรียกแบบนี้แหละ ทีหลังก็ต้องเรียกแบบนี้นะ"
ตึกๆๆๆๆๆ
เรียวเฮได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหลายๆคน แสดงว่ามีคนกำลังจะมาถึงสินะเนี่ย!!
"พี่ยูตะ ปล่อยผมเถอะฮะ...."เรียวเฮจ้องมองอย่างอ้อนวอน
ไม่อยากปล่อยเลยแฮะ.......ร่างสูงคิดในใจ
"ก็ได้"
จุ้บ!
ยูตะดึงร่างเล็กเข้ามาจูบเข้าตรงซอกคอจนมีรอยแดง แล้วจึงปล่อยออกช้าๆ
ครืด
"หวัดดีฮะ รุ่นพี่ทาชิบานะ พวกผมมารายงานตัวทดสอบรอบสอง........อ๋า??"
บุคคลที่สามเข้ามาเห็นเจ้ากระต่ายนั่งหน้าแดงกองอยู่ที่พื้นกับยูตะที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?"
"ไม่มีอะไร ไปเตรียมตัวซะ ฉันเข้มงวดมากนะจะบอกให้"น้ำเสียงของยูตะที่พูดกับรุ่นน้องหน้าใหม่และเรียวเฮต่างกันราวฟ้ากับเหว
ทำให้พวกรุ่นน้องหัวหดกันเป็นแถบ
ตึกๆๆๆๆ
"แฮ่กๆๆๆ โทษทีว่ะไอ้กัปตันที่มาสาย"พวกพี่ๆในชมรมที่เรียวเฮเห็นเมื่อเช้าในห้องวิ่งตามพวกรุ่นน้องเข้ามากันเป็นขบวน
สงสัยคิดว่าพวกรุ่นน้องจะมาช้า ผิดคาดตัวเองมาช้าซะเอง.......
และที่มาช้ากว่าใครเพื่อน......แฝดอิซากิและ ฮิโรกิ
ยูตะหันไปค้อนสามมนุษย์สุดแสบที่ทำให้ขายหน้ารุ่นน้อง
"แอะ แหะๆ ยูตะเอ๊ย~~~~ กัปตันพอดีเด็กปี1ตรงนู้นน่ารักมากๆเลยน่ะ ก็เลยไปเฉี่ยวนิดนึง"
"นั่นรึเหตุผล ยูสึเกะ ฮิซาโตะ เดี๋ยวฆ่าให้ตายเลย......"
แม้ยูตะจะหันไปต่อว่าเพื่อนแฝด แต่กลับเฉยๆกับฮิโรกิ เพราะยูตะรู้น่ะสิ ว่าฮิโรกิไม่ได้ไปเรื่อยเปื่อยอย่างเจ้าพวกนี้
"แต้งว่ะ ที่เข้าใจ"
"เออ"
แล้วยูตะและเหล่าเด็กปี2 ปี 3 ก็เดินไปอยู่รวมกันหน้าเด็กที่มาทดสอบรอบสองกัน
"ที่ผ่านมาถึงรอบสอง มีทั้งหมดกี่คน?"
"อะ....เอ่อ 17 คนฮะ"เรียวเฮเปิดสมุดเอกสารที่ยูตะให้มาตั้งแต่ตอนเที่ยง เสียงเล็กกล่าวอย่างประหม่า
ช่วยไม่ได้ เพิ่งผ่านเหตุการณ์แบบนั้น(แบบไหน?)มาสดๆ แถมคนยังจ้องมองตั้งเยอะ
"พวกเด็กปี 1 ทั้งหลาย นี่คือ จิบะ เรียวเฮ ผู้จัดการทีมบาสมินามิ รู้จักไว้ซะ"ยูตะวางมือลงบนไหล่เล็กของเรียวเฮ
พูดง่ายๆ แตะอั๋งนั่นแหละ.....
"เอ่อ.....คนที่มาทดสอบรอบสอง ครบ 17 คนรึยังฮะ?"เรียวเฮกล่าวถาม ทุกๆคนต่างพากันคล้อยตามเลียงหวานๆนั่นกันหมด
"ใครว่าล่ะ 18 คนต่างหาก"น้ำเสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นจากหน้าประตูโรงยิม
ร่างบางๆของเรียวเฮรู้สึกวูบวาบชาไปทั้งตัว เรียวเฮค่อยๆหันไปทางประตูช้าๆ รวมไปถึงทุกๆคนด้วย.....
หวังว่านั่นคงไม่ใช่........
"เคตะ..."ยูตะสบถออกมาเบาๆ
"ทาชิบานะ เคตะ......รายงานตัว ฉันขอทดสอบเข้าชมรมบาสด้วยคน......."ร่างสูงของเคตะค่อยๆก้าวเข้ามาในโรงยิม
พร้อมๆกับสติของเรียวเฮที่หลุดลอยหายไปเรียบร้อยแล้ว.......
พระเจ้า.......เมื่อไหร่ลูกจะหนีเขาคนนี้พ้นซักที้~~~~
...........................
หวัดดีค่า~~~
ลงตอน 4 ยาวสะใจดีมั้ยเอ่ย
หุๆ
ถ้าไม่สะใจ ม่ายเปงรัย รอตอนหน้าละกัน (อ่าว)
ดีใจจริงๆที่ทุกคนสนใจลงคะแนนโหวตกัน
สามารถโหวตได้อยู่เรื่อยๆ นะฮะ จนกว่าผมจะบอกว่าไม่สามารถโหวตได้อีกแล้ว
รุสึกว่าเคตะคุงจะนำอยู่นะ แหงสิ ปกติเคตะ คู่ เรียวอยุ่แล้น เอิ้กๆ
แต่ข้าพเจ้าเชียร์ ยูตะคุงน้า
วิ้วๆๆๆ
แต้งมากๆเลยฮะ
สุดท้ายก็ขอคอมเม้นท์ ติ ชม ตามสบายเลยฮะ
ถ้าเป็นไปได้อยากให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านคอมเม้นกันแต่ว่า.....
หลายๆคนคงไม่สะดวกนัก
ไม่เม้น ไม่โหวต ไม่ว่ากัน
แต่ถ้าคุณชอบเรื่องที่คุณอ่านจริงๆหรือต้องการแนะนำ หรือ ติชม คุณน่าจะคอมเม้นนะฮะ
คอมเม้นทุกคอมเม้น เป็นกำลังใจล้วนๆนะฮะ
Writer ทุกๆคนต้องการกำลังใจนะฮะ
ผมก็เช่นกัน เข้าไปอ่านของใครส่วนใหญ่ผมก็จะคอมเม้นนะฮะ
เพราะผมเข้าใจคนแต่ง เพราะเป็นคนแต่งด้วยกันนี่ฮะ
พล่ามมานานแล้ว สุดท้ายก็.....
ร้ากผู้อ่านทุกท่านคร้าบ~~~
Ps. ก่งก๊งน่ารักเนอะ
(ถึงคุณ keichi รุด้ายงัยว่าผมอยู่หาดหย่ายอ้ะ!!??)
ความคิดเห็น