คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : เพื่อนร่วมทาง
มาต่อแย้วนะจ้ะ> <
ถนนยามค่ำคืน ช่างมืดมนและเงียบสงัด........
อากาศของราตรีนี้หนาวยะเยือกไปถึงหัวใจ
บรรยากาศของถนนสายนี้ดูวิเวกวังเวง
ไม่มีแม้เสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินขวักไขว่ในตอนกลางวัน
เงียบเหงา.......
แอบหนีออกมาได้ก็จริง
แต่ว่าโรงเรียนนั่นมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ?
เสียงถอนหายใจเฮือกๆ ของเด็กชายดังเป็นระยะๆ..........
เวลานี้เขาได้แต่มองดูพื้นหินที่เขาเดินเตาะแตะไม่รู้จุดหมาย
ความจริงถ้าไปจ้างรถม้าไปส่งก็ได้......
แต่เขาไม่มีเงินนี่นา
แล้วก็ไม่อยากจะถามใครด้วย
เพราะถ้าถามแล้ว เค้าก็คงจะต้องถามเรากลับซอกแซกไปมา
น่ารำคาญ................
เซสึนะหยุดฝีเท้าของตนเองลง
เมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังเดินตามหลังเขา...........
เซสึนะยืนนิ่ง สายตาคมเหลือบมองไปข้างตัว
ตรงซอกตึก............
ผู้ชายใส่หมวกไหมพรมสีดำ กำลังจ้องมองมาที่เขา ด้วยสายตาแสนน่ารังเกียจ
เซสึนะเริ่มก้าวขาออกไปข้างหน้าช้าๆ
โจรชัวร์?
พวกโจรมุมตึก.......
มีอาวุธรึป่าวก็ไม่รู้..........
ทำไงดีนะ?
ร้องให้คนช่วย..........
งี่เง่า.......
เราไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด ให้ตายสิ
เซสึนะเริ่มเดินเร็วขึ้นๆ จนแทบจะเป็นวิ่ง..........
ผู้ชายคนนั้นยังตามเขามา
บ้าชะมัดเดินมาตั้งนาน ไม่มีคนโผล่มาซักคน
ทำไงดี??
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของผู้ที่เดินตามมาถี่ขึ้นเรื่อยๆ
เซสึนะไม่คิดอะไรอีกแล้ว เขารีบออกวิ่งอย่างสุดชีวิต
ตึก ตึก ตึก ตึก.................................
ท่าทางไอ้คนที่ตามหลังมามันจะฝีเท้าเหนือกว่าเซสึนะ มันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
.......ตึก..............ตึก..................ตึก
ตอนนี้เสียงหัวใจของเซสึนะดังกว่าเสียงฝีเท้าของตัวเองซะอีก
มันตามมาทำไม?
มันต้องการอะไร?
มันมีอาวุธไหม??
เซสึนะไม่เคยทำอะไรที่เหนื่อยขนาดนี้มาก่อน..........
เขาไม่เคยวิ่ง......
ไม่เคยออกกำลังกาย...........
ไม่เคยทำอะไรที่ต้องใช้แรงเลยซักอย่าง
ดังนั้น......เขาจึงเหนื่อยมาก......
เหนื่อยจนแทบจะลงไปกองอยู่กับพื้น
แต่ก็ต้องวิ่งต่อ.........
.......................................
ทันใดนั้นเอง........เหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างเซสึนะ
ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ริมฟุตบาทถนนที่เซสึนะกำลังวิ่งอยู่ และอีกไม่ถึง20เมตรก็จะถึงตัวเขาแล้ว
และท่าทางเขาจะสังเกตเห็นเซสึนะแล้วด้วย
แต่แล้ว.........
มือหยาบกระด้างก็คว้าตัวเซสึนะ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งปิดปากเขาไว้
“อื้อ................อื้ออออ..................”เซสึนะพยายามเปล่งเสียงสุดฤทธิ์
ตอนนี้เขาลืมเรื่องทิฐิไปจนหมด.......
ขอแค่รอดไปจากไอ้บ้านี่ไปได้ก็พอ......
เสียงใหญ่จากคนที่ปิดปากเขาก็ตะคอกใส่เซสึนะ
“นังนี่นี่.....หาเรื่องให้ฉันเหนื่อยอีกแล้ว!! ส่งเงินมา!! เดี๋ยวนี้!!”
เซสึนะโกรธจนควันแทบออกทางหู
นังนี่หรอ??......
ไอ้โจรกระจอกนี่.........
คิดว่าชั้น.....
เป็น...ผู้หญิง!!!
งั่ม!!
เซสึนะกัดมือของชายร่างใหญ่ที่ปิดปากเขาไว้
“โอ้ย!!...”
ในที่สุดเซสึนะก็รอดพ้นจากเงื้อมมือของโจรมุมตึกมาจนได้.........
เขาวิ่งๆๆๆ
เผื่อว่าไอ้โจรนี่มันจะตามมาอีก.........
“หนอย.........นังแสบ......ตายซะเถอะ”เขาควักมีดสปาต้าออกมา
เฮือก.........
ต้องรีบหนี!!
เซสึนะวิ่งไม่ดูทางจนไปชนกับผู้ชายคนที่ยืนอยู่ริมฟุตบาท
....................
ผลั่ก....
ตอนนี้เซสึนะอยู่ในอ้อมแขนของคนๆนี้แล้ว
แต่ว่า.....แทนที่เขาจะปัดออกกลับรับตัวของเซสึนะไว้
เพราะเซสึนะตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออีกแล้ว...
แขนและขาไร้เรี่ยวแรงที่จะออกวิ่ง......
ใครก็ได้......
“แฮ่ก....แฮ่ก......ช่วยด้วย.......ขอร้องละ.........ช่วยชั้นด้วย.......แฮ่ก.....”
เซสึนะเงยหน้ามองคนตรงหน้า.....
เขาคนนั้นมีผมสีดำสนิทซอยสไลด์เลยหู นัยน์ตาสีทอง แววตาท่าทางรักสนุก หน้าตาดี ผิวขาวแต่ไม่ซีด ที่คอสวมสร้อยคอรูปไม้กางเขนกลับหัว ใส่เสื้อคลุมแขนยาวสีน้ำตาล
“ช่วย?.............จากใครหรอ?...............”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยถาม
ใบหน้าเป็นมิตรและสายตาที่เดาความรู้สึกไม่ออกทำให้เซสึนะรู้สึกไว้ใจนิดหน่อย..........
“....................”เซสึนะไม่ตอบ แต่นิ้วชี้ไปที่ผู้ชายที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้
ผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างใหญ่ที่ยังสวมหมวกไหมพรมอยู่ ตะโกนอย่างโมโหมาทางเซสึนะและชายแปลกหน้า
“ตายซะเถอะ!!”เขาง้างมีดขึ้น
ผู้ชายคนนั้นกระตุกยิ้มเย็น
“ตกลง.....”
มือของเขาวาดไปมาในอากาศ ปรากฎดาบญี่ปุ่นเล่มหนึ่งออกมา.........ตัวดาบของมันยาวมาก..........เซสึนะไม่เคยเห็นดาบมาก่อนเขาจึงตื่นเต้นมาก.......
“ย้าก!!”ทันทีที่โจรผู้นั้นจะจ้วงมีดลงมาที่เซสึนะและเขา
เขาก็นำดาบมากันไว้ แล้วปัดมีดออกไป.....
“เหวอ!!”
คมดาบด้ามยาวทาบสนิทลงบนลำคอโสโครกของโจรเคราะห์ร้าย
เลือดสีแดงสดไหลซิบออกมาจากคอของมัน
อีกไม่ถึงเซน..........คมดาบก็จะตัดเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงชีวิตเข้าซะแล้ว.............
ใบหน้าของผู้เคราะห์ร้ายซีดเผือด.......
ชายผู้ใช้ดาบหยุดคมดาบไว้..........
ก้มลงมองเซสึนะที่ยังตื่นตาตื่นใจกับการฟันดาบแสนรวดเร็วของเขา
ยอดเลย................
เซสึนะคิดในใจ
“ว่าไง........จะให้ชั้นฆ่ามัน .....รึว่าปล่อยมันไปดี?........แล้วแต่เธอนะ?”คำพูดของเขาทำให้เซสึนะตื่นจากภวังค์
เซสึนะสังเกตเห็นแววตาอ้อนวอนของโจรผู้นั้น
แล้วเขาก็ใจอ่อนจนได้........
“ปะ.....ปล่อยเขาไป...”
แต่คำตอบของเซสึนะกลับทำให้แววตารักสนุกของเขาแปรเปลี่ยนไปวูบหนึ่งก่อนที่จะกลับมาเช่นเดิม
“ตกลง”เขาเก็บดาบให้หายวับไปในอากาศ
แล้วผู้เคราะห์ร้ายรายนั้นก็วิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว.......อย่างไม่คิดจะหวนกลับมาอีก
เซสึนะเฝ้ามองชายผู้นั้นวิ่งไปจนลับสายตา
................
โลกภายนอกนี่ช่างอันตรายจริงๆ..........
คิดถูกรึป่าวนะ ที่ออกมาแบบนี้??
“นี่เธอ...............”เสียงใหญ่ดังขึ้นข้างหูทำลายความคิดเพ้อเจ้อของเซสึนะ
“อะไร??”เซสึนะเงยหน้าถามคนตัวสูงกว่าอย่างรำคาญ
“เมื่อไหร่จะเอาเท้าออกไปซะที? ชั้นเจ็บจะแย่แล้วเนี่ย?....”เขากล่าวยิ้มๆ ท่าทางของเขาไม่ได้บอกว่าโกรธเลยแม้แต่น้อย..........แต่ใบหน้าแบบนั้นแหละที่เซสึนะเกลียดที่สุด
เซสึนะก้มหน้าลงมองที่เท้าตัวเอง มันกำลังเหยียบเท้าของไอ้หน้าแจ่มใสตลอดเวลานี่อยู่จริงๆ
และเหนืออื่นใด.........
มันกำลังกอดเขาอยู่!!
ตูม!!
เซสึนะผละออกมาจากอ้อมแขนของชายอารมดี พร้อมปล่อยหมัดสลาตันเข้าไปเต็มๆคางของเขา
“โอ้ย..... เธอนี่ต่อยหนักเป็นบ้า....... อย่างกะผู้ชายอะ....”
“ก็ผู้ชายน่ะสิ!!... บ้ารึเปล่าน่ะ!! แค่นี้ก็ดูไม่ออกน่ะ.....ตรงไหนของชั้นที่มันบอกว่าเป็นผู้หญิงมั่งละ?? ห๊า!!!”
เขามองเซสึนะตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ทุกส่วน........ยกเว้นหน้าอกน่ะแบ...อั่ก!!”หมัดสลาตันของเซสึนะอีกแล้ว..........แต่คราวนี้ไปลงที่แก้มซ้ายแทน
“เชอะ....เสียเวลาชะมัด”เซสึนะกลับหลังหันเดินไปทางตรงข้ามกับกระสอบทรายผู้
น่าสงสาร
“เดี๋ยว!!......แล้วเธอ เอ้ย...นายจะไปไหนอะ?”
เซสึนะหันหน้ามาตอบอย่างรำคาญใจ
“ก็ไป เซนท์ ฮาริโซน่า น่ะสิถามได้!!”
อุ้บ.....
นัยน์ตาของผู้ฟังเบิกกว้าง
เซสึนะหลุดปากออกไปซะแล้ว.................
“ฮ้าจริงหรอ??”เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“...................”เซสึนะไม่ตอบ หันหน้ากลับไปทางเดิม แล้วก้าวขาฉับๆ
ซวยแล้ว.......
บ้าจริง........บอกเขาไปทำไมนะ?
ไม่มีใครเชื่ออยู่แล้ว??
เดี๋ยวคงโดนหัวเราะแย่เลย....
“เฮ้........เดี๋ยวก่อนสิ”เซสึนะโดนขวางหน้าไว้เสียแล้ว
“ออกไปนะ......ไม่งั้นชั้นจะต่อยหน้าแกแบบเมื่อกี้อีก......”เซสึนะง้างหมัดขึ้น
“เฮ้ย......ใจเย็นเด่ะ..........ชั้นเป็นคนช่วยชีวิตนายไว้นะเนี่ย........ไม่ขอบคุณแล้วยังต่อยซ้ำอีก......นิสัยเสียชะมัด”
เซสึนะทำหน้าครุ่นคิด
“เอาไป....”เซสึนะยื่นกระเป๋าที่สะพายอยู่ไปให้บุรุษตรงหน้า
“อะไรเนี่ย? เอามาให้ชั้นทำไม?”
“ทั้งเนื้อทั้งตัวชั้นมีอยู่แค่นี้แหละ”
ว่าแล้ว เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น
“ขำอะไร!!”
“ชั้นไม่ใช่โจรนะที่เอามาให้ชั้นเนี่ย......ยังงี้ชั้นก็ไม่ต่างอะไรกะโจรเลยอ่าดิ...ก้ากกๆๆๆ แล้วไอ้กระเป๋าเน่าแบบนี้น่ะชั้นไม่ต้องการหรอก”เขายื่นกระเป๋าคืนให้เซสึนะ
“แล้วนายต้องการอะไร?”
“อืม........ความจริงชั้นก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอก...............แค่ขอร่วมทางไปเซนท์ฮาริโซน่าด้วยคนได้ม้า?”
“จะบ้าหรอ??.......นายจะไปทำไม...”
“ไปเรียนดิ เห็นยังงี้ก็เถอะ ชั้นเป็นนักเรียนเซนท์ฮาริโซน่านา........”
เซสึนะยืนตาค้างไปแล้ว
“ตะลึงอะไร...ชั้นน่าจะตะลึงมากกว่าว่าจนตรอกแบบนายเนี่ยเอาตังที่ไหนไปจ่ายค่าสมัครเข้าโรงเรียน ฮะ?”
“งั้นถ้ามีไอ้นี่ต้องจ่ายมั้ย?”เซสึนะควักจดหมายออกมา
“เฮ้ยไปเอามาจากไหนเนี่ย?? ปลอมโค ตะ ระ เหมือนเลย....”
“ไม่ได้ปลอมเฟ้ย!!.......เพิ่งได้เมื่อวาน”เซสึนะดึงจดหมายเก็บเข้ากระเป๋า
“ชั้นไปละ”เซสึนะเดินต่อไปโดยไม่สนใจคำพูดของคนข้างหลัง
“เฮ้ๆๆๆ...........ถ้าจะไปเซนท์ฮาริโซน่าน่ะ ไปทางนู้นตะหากเล่า”เขาชี้ไปทางด้านที่ตรงข้ามกับที่เซสึนะกำลังเดินไป
เพล้ง............
เศษหน้าของเซสึนะแตกกระจายเต็มพื้น(รีบเก็บซะ)
“พูดจิงอะ”
“ก็จริงน่ะสิ..........นี่ถ้าไม่รังเกียจ ไปกับชั้นมั้ยล่ะ”
“ทำไมชั้นจะต้องไปกับนาย?”
“เพราะว่าชั้นรู้ทางน่ะสิ........แล้วก็ถ้าปล่อยให้นายไปคนเดียวมีหวังโดนปล้นแบบเมื่อกี้อีก....แล้วก็อาจมีมากกว่านั้นอีกน้า......”
เซสึนะจ้องตาของชายอารมณ์ดีผู้นี้....เขาไม่สังเกตเห็นแววแห่งความชั่วร้ายใดๆทั้งสิ้น
ตึกๆๆๆ
เซสึนะเดินฉับๆนำลิ่วไปทางที่เขาชี้
“เฮ้ย.....ไปไหนนะ??”
“ก็ไปเซนท์ฮาริโซน่าน่ะสิ ถามได้อืดอาดทำไม เร็วๆเข้า”คำตอบของเซสึนะทำให้เขายิ้มแก้มปริ
“ในที่สุดก็ไปกับชั้นแล้วสิ..ฮิๆๆ”
เงียบ
เขาได้สายตาเย็นชาค้อนๆกลับมาแทน
โหดจังแฮะ..........
“เอ่อ.......ว่าแต่ คุยมาตั้งนาน(มาก)แล้ว?.........นายชื่ออะไรเนี่ย?”
“ยูระ เซสึนะ........”
..................
“แล้วนายอะ”
เป็นครั้งแรกที่เซสึนะเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน
“คุโรซึระ อิฟุ”
“อิฟุ?......ชื่อประหลาด........”
“ฮ่าๆๆๆ.....”
และแล้ว.......มิตรภาพครั้งแรกของเซสึนะก็ได้เกิดขึ้น..........
มิตรภาพของเขาคนนี้
จะทำให้กำแพงในใจของเซสึนะค่อยๆหายไปรึป่าวนะ??
\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"\"
มิเชลมาทวงทีไรร้อนตัวทู้กกกกทีเร้ยยย
เลยรีบมาลงเลยเนี่ย
ซัก 35 คอมเม้นแร้วจะมาอัพตอนสี่นะคร้า~~ - -"
มันจะถึงมั้ยฟระเนี้ย T T
ความคิดเห็น