คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : สารเชิญ [100%]
ที่นี่ที่ไหน?
เด็กชายมองไปรอบๆตัว หมอกหนาทึบปกคลุมไปทั่วบริเวณ ตรงหน้าเขาปรากฏร่างของคนๆหนึ่งขึ้นมา
"อีกไม่นานแล้วสินะ....... ที่เราจะได้เจอกัน เซสึนะ........"น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ไม่สามารถคาดเดาอายุของผู้พูดได้ รู้เพียงแต่......เสียงนี้คือเสียงของบุรุษเพศ
เซสึนะหรี่ตา เพื่อที่จะมองบุคคลตรงหน้าให้ชัดขึ้น เพราะหมอกสีขาวบดบังใบหน้าของเขาเสียเกือบหมด
ใครน่ะ??
ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเซสึนะผุดขึ้นมา เขาพยายามเปล่งเสียง แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว
เซสึนะเริ่มก้าวเท้าเดินตรงไปยังบุรุษลึกลับข้างหน้า
มือข้างหนึ่งของเขายื่นไปข้างหน้า
เพราะจู่ๆร่างของคนตรงหน้าก็ไกลออกไปเรื่อยๆ จนเขาต้องเริ่มวิ่งตาม
"ต้องได้เจอกันแน่นอน.............เราต้องได้เจอกัน เซสึนะ"
หมอกที่บดบังใบหน้าของเขาเริ่มจางหายไป เซสึนะเพ่งมองใบหน้านั้น
แผลเป็น?
ร่างกายของบุรุษลึกลับค่อยๆจางหายไป
สิ่งที่เซสึนะเห็นชัดเจนมีเพียงแผลเป็นที่แก้มซ้ายเท่านั้น
"เดี๋ยว!!!!!!! อย่าเพิ่งไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
พรึ่บ!!
เด็กชายเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว เด้งตัวขึ้นมานั่ง
เซสึนะมองไปรอบกาย เพื่อนๆในบ้านเด็กกำพร้าและคุณโมริต่างก็รุมล้อมอยู่รอบเตียงของเขา
"เป็นยังไงบ้างจ้ะ เซสึนะจัง....ฝันร้ายหรอจ้ะ??"มือเหี่ยวย่นของเธอเอื้อมมาแตะหน้าผากของเซสึนะ แต่มือของเขาก็คว้ามือของเธอไว้เสียก่อน
"ผมไม่เป็นไร........."เซสึนะลงจากเตียง แหวกเหล่าเด็กกำพร้ามุง(?) ทั้งหลายออกไป
"เซสึนะจัง......เธอจะไปไหนน่ะ?"
"ไปอาบน้ำ....แล้วก็คงจะออกไปข้างนอกซักแป็บนึง"
"อย่าออกไปนานนักนะเซสึนะจัง"เสียงของหญิงชราตามหลังเด็กชายไป
หลังจากที่เขาจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกไปจากบ้านเด็กกำพร้า
เขาสวมเสื้อไหมพรมคอเต่าสีขาวแขนยาว กางเกงสีดำเก่าๆ เดือนนี้คือเดือนกุมภาพันธ์ ความหนาวเย็นลดลงจากเดือนที่แล้ว แต่ก็ยังหนาวอยู่ ผู้คนจะสวมใส่เสื้อกันหนาวและผ้าพันคออย่างดีเพื่อปกป้องอากาศเย็นๆ แต่นั่นเป็นเพียงผู้คนที่เป็นสามัญชนและคนรวยเท่านั้น แถบบ้านเด็กกำพร้านี้ เป็นแถบบ้านคนจนและคนสามัญชนปะปนกันไป
วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวัน.......
ตั้งแต่เซสึนะเดินออกมาจากบ้าน...........เขาก็เจอคนเพียงไม่กี่คน
นั่นสินะ......อากาศหนาวแบบนี้ใครจะอยากออกมาเดินข้างนอก
เซสึนะยิ่งดูจะหนาวกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำ ก็เพราะเขาไม่มีผ้าพันคอ ไม่มีเสื้อคลุมทับ ไม่มีถุงมือหรืออะไรซักอย่าง
แต่เขาก็ยังออกมาเดินข้างนอก.....
ถึงแม้ร่างกายนี้จะหนาวเย็นเพียงใด แต่จิตใจนั้นรุ่มร้อนยิ่งกว่า
ฝันเมื่อเช้านี่มันอะไรนะ..........
บุรุษลึกลับผู้นั้น......
แผลเป็นที่แก้มข้างซ้าย...........
มันเป็นแค่ความฝัน.............
หรือ มากกว่านั้น??
เซสึนะหลับตาลง พยายามนึกหน้าของบุรุษในความฝัน
แต่แล้วจินตนาการของเขาก็ขาดสะบั้นลง..........
เมื่อมีเด็กชายอายุไล่เลี่ยกันตะโกนแหกปากไม่หยุด อยู่ตรงฝั่งตรงข้ามของถนนเล็กๆที่เขายืนอยู่
เด็กชายคนนั้นสูงกว่าเซสึนะราวครึ่งฟุต ผมสีน้ำตาลสั้น หน้าตาสะอาดเหมือนลูกคนมีฐานะ แต่ตอนนี้มันกลับไม่น่ามองเลยแม้แต่น้อย เพราะมันบูดสนิท เขายืนอยู่ข้างๆผู้หญิงวัยกลางคนๆหนึ่ง ที่หน้าตาอารมณ์เสีย เสียงของเขาดังมาก ดังพอที่จะทำให้เซสึนะจับความได้
"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!~ คิดดูสิ........ มีคนอื่นได้รับสารเข้าศึกษาในเซนท์ ฮาริโซน่า ตั้งหลายคน แล้วทำไมผมถึงไม่ได้ล่ะ??"
"โอ้ย!! ลูกเลิกแหกปากซะทีได้มั้ย........แม่รำคาญจะตายอยู่แล้ว ไม่รู้รึไง ไอ้คนที่ได้รับสารเข้าเรียนในโรงเรียนแบบนั้นน่ะปีนึงมีแค่คนสองคน แล้วเอามาจากไหนว่าหลายคนน่ะ?? ห๊ะ!! เดี๋ยวก็สอบเข้าเอาก็ได้ น่ารำคาญจริงๆ"หญิงสาววัยกลางคนเริ่มหมดความอดทนเดินเข้าบ้านไปในที่สุด........ ปล่อยให้เด็กชายหน้าบูดยืนอารมเสียอยู่หน้าบ้าน
"โธ่เว้ยยย!!! ทำไมคนอย่างชั้นถึงไม่ได้ไอ้สารเชิญนั่นวะ!!!!!!"
ที่ไม่ได้รับเชิญก็เพราะนิสัยแบบนี้ละมั้ง.......ใครจะไปอยากเชิญ
เซสึนะคิดในใจ แล้วก็กลับหลังหันเดินกลับบ้านเด็กกำพร้า
ถอนหายใจเฮือกใหญ่....................
เดี๋ยวก็ต้องกลับไปยังสถานที่แห่งนั้น.............
บ้านเด็กกำพร้าที่แสนน่าเบื่อหน่าย......................
เซสึนะเดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเอง.......
เฟี้ยว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงแหวกอากาศดังขึ้น เซสึนะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วเขาก็ต้องเบิกตาโพลง
เหยี่ยวตัวใหญ่สีดำ บินผ่านเขาไป ที่ปากของมันคาบซองจดหมายสีขาวขอบทอง เหยี่ยวตัวนี้ตัวใหญ่มาก ความกว้างของปีกของมันจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งยาวกว่าความสูงของเซสึนะเสียอีก!!
นัยน์ตาน่าเกรงขามของมันสบเข้ากับสายตาของเซสึนะแว่บหนึ่ง ก่อนที่มันจะบินต่อไปโดยไม่สนใจผู้คนที่กรีดร้องโวยวายเมื่อเห็นมัน และทางที่มันกำลังมุ่งหน้าไปนั้น........
บ้านเด็กกำพร้า!!....................
ทันใดนั้นเสียงของเด็กชายที่แหกปากโวยวายเมื่อครู่ก็ดังขึ้นมาอีก
"นั่นมันเหยี่ยวส่งสารของ เซนท์ ฮาริโซน่า นี่นา!!"
ความรู้สึกแปลกประหลาดเกิดขึ้นในหัวของเซสึนะ ขา2ข้างของเด็กชายวิ่งตามเหยี่ยวตัวนั้นไปอย่างไม่คิดชีวิต
ทำไมเราถึงต้องตามมานะ??
เซสึนะยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้.........รู้เพียงแต่เขาจะต้องตาม ตามมัน
พรึ่บ........
เหยี่ยวตัวนั้นโฉบลงที่บ้านเด็กกำพร้า หน้าบ้านนั้นมีคุณโมริยืนหน้าตื่นอยู่ แล้วมันก็มอบบางสิ่งบางอย่างให้กับหญิงชรา และกางปีกเตรียมออกบินอีกครั้ง
เซสึนะวิ่งอย่างสุดกำลังไปที่เหยี่ยวตัวนั้น
เลือดในกายของเขารุ่มร้อมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"เดี๋ยวก่อน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เหยี่ยวสีดำหันหน้ามาทางเซสึนะ ราวกับว่าฟังเขารู้เรื่อง
เขาวิ่งใกล้เข้าไปทุกที........ทุกที
อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงตัวเหยี่ยวดำมหึมา
แต่แล้ว............
มันก็กระพือปีกออกไปเสียก่อน
เขามาช้าไป............
เซสึนะล้มลงคุกเข่ากับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน เหงื่อชุ่มไปทั่วกาย ทั้งที่อากาศหนาวแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกร้อนใจแบบนี้นะ.....................
คุณโมริวิ่งเข้ามาประคองเซสึนะเข้าไปในบ้านหลังเก่า
"เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ?"
เธอจับเขานั่งลงกับเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่
"เหยี่ยว........."เซสึนะนั่งก้มหน้า
"เหยี่ยวสีดำตัวใหญ่เมื่อกี้น่ะรึจ๊ะ?? ...............มันแค่บินผ่านมาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
"เหยี่ยวตัวเมื่อกี้เอาอะไรมาให้คุณ?"คราวนี้เซสึนะเงยหน้าขึ้น แววตาอ้อนวอนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
".........................มะ...........ไม่มี............................"เธอพูดจาอ้ำอึ้งไม่ได้ศัพท์
"ผมถามว่า เหยี่ยวตัวนั้นเอาอะไรมาให้คุณ!!!!!!!!"เซสึนะตวาดใส่หน้าหญิงชราที่ยืนตัวสั่น
"................................."
"ผมขอโทษ................."เซสึนะก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
เราทำอะไรลงไป.................
"เอาเถอะ...............ยังไงเธอก็ต้องรู้"หญิงชราหยิบซองสีขาวพิมพ์ขอบทองขึ้นมา ยื่นให้แก่เซสึนะ
เซสึนะรับซองมา
จ่าหน้าซอง ถึง ยูระ เซสึนะ
บ้านเด็กกำพร้า โมริ..........
จาก เซนท์ ฮาริโซน่า
เซสึนะเบิกตากว้าง ขยี้ตาไปมา แล้วดูซ้ำ
นี่ไม่ใช่ความฝัน..........................
เขาเปิดซองลวกๆ ดึงกระดาษสีขาวที่อยู่ข้างในออกมา
ถึง ยูระ เซสึนะ
คุณเป็นผู้ได้รับเลือกจากโรงเรียน เซนท์ ฮาริโซน่า ที่ได้เข้าศึกษาในโรงเรียนของเรา เราจะรอการตอบรับจากคุณ ถ้าตกลง ในวันพรุ่งนี้ให้คุณมาที่หน้าประตูโรงเรียนจะมีคนไปรับคุณ หากไม่ตกลงให้คุณเผาจดหมายฉบับนี้ทิ้งซะ
ลงชื่อ
ผอ.เซนท์ฮาริโซน่า
(ต่อเรยจ้า)
เซสึนะรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว.................................
ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม.........
เพียงแต่รอยยิ้มน้อยๆกลับผุดขึ้นมา.......
เซสึนะหันหน้ามามองหญิงชรา แววตาของเขาบอกว่าดีใจที่สุด
"นี่ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย?"
โมริพยักหน้าช้าๆ ถึงแม้เซสึนะจะดีใจพียงใด แต่เธอก็ยังคงสีหน้าเศร้าสร้อยไว้เช่นเดิม
"อย่าไปเลยนะ..........."นี่คือประโยคที่ออกมาจากปากของหญิงชราที่ทำให้เซสึนะใจหายวาบ
"ทำไม?"
"พี่ชายของเธอเคยเข้าไปที่นั่นแล้วไม่กลับมาอีกเลย.............."
"คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย...........ผมไม่เคยมีพี่น้อง.........เรื่องนี้คุณเป็นคนบอกผมเอง"เซสึนะกำมือแน่น
"ถึงเวลาแล้วสินะ.........ที่ฉันจะต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง"
"อะไร......................."เซสึนะมองหน้าโมริตรงๆ สายตาที่เค้นคอให้เธอคายความลับที่เธอกุมเอาไว้ทั้งหมดออกมา
"พ่อและแม่ของเธอนำเธอและพี่ชายมาฝากให้ฉันซึ่งเป็นแม่เลี้ยง"
"หมายความว่า........คุณเป็นย่าของผม งั้นหรอ???"
โมริพยักหน้าหงึกๆ
"แล้วคุณโกหกผมทำไม!!!!!!!!!!! ทำไมคุณไม่เล่าความจริงทั้งหมดมาตั้งแต่แรก ทำไมคุณไม่บอกว่าคุณเป็นย่าของผม????................ทำไม?"
"ขอโทษนะจ๊ะ..........ฉันคิดว่าเด็กอย่างเธอ.......คงจะต้องออกตามหาพ่อแม่......พ่อแม่ของเธอ พวกเขาเป็นนักรบ วันนึงเขาจะต้องไปปราบปิศาจที่สิงสู่อยู่ในที่แห่งนั้น........"
เซสึนะเกิดคำถามมากมายขึ้นในหัว........
"ที่ไหน?"
"เซนท์ ฮาริโซน่า.........."
หัวใจของเซสึนะหล่นวาบ
"แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?"
"พวกเขาไม่เคยกลับมาอีกเลย....................."
เซสึนะก้มหน้าลงต่ำ มือข้างหนึ่งปาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ
"แล้วพี่ชายของผมล่ะ เขาเป็นใคร? ทำไมผมไม่รู้จักเขา?"
"พี่ชายของเธอชื่อ ไซฮะ.........เขาถูกฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านของญาติฝ่ายแม่ของเธอ เมื่อ4ปีก่อน พอเขาอายุ14 ตอนนั้นเธออายุ10ขวบ ฉันคิดว่า เขาโตพอที่จะรู้เรื่องพ่อแม่ จึงเล่าให้เขาฟัง ไซฮะเลยแอบหนีไปสอบเข้าโรงเรียนบ้าๆนั่น............แล้วเขาก็เป็นแบบพ่อแม่ของเขา.................ฉันเหลือเธอเพียงคนเดียว ฉันจะไม่ยอมให้เธอประสบชะตากรรมแบบครอบครัวของเธออีกแล้ว.........."
"แล้วคุณจะทำอะไร?"เซสึนะเริ่มงงเมื่อหญิงชราเดินมาทางเขา
"เฮ้...........อย่านะ......."เธอดึงซองจดหมายของเซสึนะจากมือของเขา แล้ววิ่งไปที่เตาผิงแล้วโยนมันเข้ากองไฟ
"ถ้าเผาทิ้งซะ เธอคงจะเข้าเรียนที่นั่นไม่ได้อีกแล้วซินะ......."หญิงชรายิ้มอย่างเศร้าสร้อย แววตาของเธอโศกเศร้าอย่างเป็นที่สุด และยิ่งโศกเศร้าขึ้นอีกเมื่อสังเกตเห็นแววตาของเซสึนะ
"คุณทำอะไรน่ะ!!"เซสึนะวิ่งไปที่เตาผิง ผลักย่าของตัวเองออกไป มองดูที่เตาผิงอย่างโศกเศร้า
"ชั้นทำอย่างนี้ก็เพื่อปกป้องเธอ............ขอให้เข้าใจชั้นด้วยนะ.........เซสึนะ"หญิงชราพาร่างของตัวเองออกไปจากห้อง เซสึนะหันหน้าไปมองเธอที่ยืนหันหลังอยู่
"ผมก็แค่.........อยากรู้......อยากรู้เรื่องพี่ชาย เรื่องพ่อแม่ไม่ได้รึไง??.........."เซสึนะกล่าวเสียงสั่น
หญิงชราเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกรอบรูปเล็กๆ ยื่นให้เซสึนะ
"เรื่องของพ่อแม่เธอทั้งหมดที่พอมีเหลืออยู่ก็มีแค่รูปนี่ กับสร้อยคอของเธอเท่านั้นแหละ.........."เธอยิ้มให้เด็กชาย และเดินออกไปเงียบๆ
"ถ้าง่วงนอนแล้วก็ไปนอนซะนะ"
"ผมจะนอนที่นี่.........."
ปัง.........................
ประตูปิดลง
เซสึนะกำสร้อยคอของตัวเองไว้
เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก.......เร็วจนตั้งตัวไม่ติด
ฉัน.......ควรจะทำยังไง?
เซสึนะจ้องมองคนในรูป ผู้หญิงผมทองใบหน้างดงามกำลังอุ้มเด็กทารกผมสีแดง กับผู้ชายอีกคนยืนอยู่กับเด็กผู้ชายตัวเล็กผมสีแดงเช่นกัน รูปนี้คงเก่ามาก....เก่าจนไม่สามารถมองเห็นหน้าใครได้อย่างชัดเจน.......แต่เซสึนะก็ไปสะดุดกับรอยแผลเป็นบริเวณแก้มซ้ายของเด็กชายในรูป
เด็กชาย.......ที่น่าจะเป็นพี่ชายของเขา..........
รึว่า...........
พี่ชาย กับคนในความฝัน.........................
ไม่หรอก..................
คงไม่บังเอิญขนาดนั้น....................
แว่บ
แสงสีขาวส่องมาจากเตาผิง เซสึนะรีบวิ่งไปดู
ซองจดหมายที่ควรจะไหม้ไปนานแล้ว.......... กลับไม่มีรอยไหม้เลยแม้แต่น้อย แถมยังลอยขึ้นมาจากกองไฟและลอยมาทางเขาด้วย
รอยยิ้มของเซสึนะปรากฏขึ้น แววตาที่เย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่แสนตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็กๆ
เขารับซองจดหมายมา ข้างหลังซองนั่นเขียนเอาไว้ว่า........
"ผู้ที่ไม่ใช่เจ้าของจดหมายซองนี้......ถึงแม้จะนำไปเผาหรือทำลาย....จดหมายก็จะกลับมาในสภาพเดิมและ ส่งมอบคืนให้แก่เจ้าของจดหมาย"
เซสึนะแนบจดหมายไว้กับหน้าอก
ดีใจเหลือเกิน............
แต่ถ้าคุณโมริมาเห็นเข้าต้องเอาไปอีกแน่
จะทำยังไงดี???
เซสึนะหลับตาลงและลืมตาขึ้น
สายตามุ่งมั่นและแน่วแน่
ฉัน......ตัดสินใจแล้ว...........
ฉันจะต้องหนีไป!!
เซสึนะนำจดหมายและกรอบรูปวิ่งขึ้นไปบนห้องของเขา หยิบกระเป๋าสะพายข้างสีดำ จัดเสื้อผ้าและทัรพย์สินจำนวนเล็กน้อยที่เขามีอยู่ใส่รวมกันในกระเป๋า
เซสึนะเดินอย่างระมัดระวังออกไปทางประตู โดยไม่สังเกตเห็นหญิงชราที่แอบยืนอยู่ไม่ห่าง
จะไปแล้วสินะ..............
เป็นแบบนี้กันทั้งบ้านเลย............
เซสึนะเปิดประตูช้าๆ เดินด้วยฝีเท้าเงียบกริบ
ก่อนที่จะพูดคำๆหนึ่งออกมา
"ลาก่อน...."
เซสึนะวิ่งออกไปอย่างไม่เหลียวหลังมองบ้านเด็กกำพร้าที่เขาเคยอยู่มาตลอดชีวิต
ลาก่อน
..................................
เซสึนะมุ่งหน้าไปทางเขตชิกิ เขตที่เป็นที่ตั้งของเซนท์ ฮาริโซน่า
พรุ่งนี้..............
พรุ่งนี้ ชั้นจะได้เข้าไปในเซนท์ฮาริโซน่า
มันจะเป็นสถานที่แบบกันนะ?
เซนท์ ฮาริโซน่า................................................
..............................................................
(เด๋วดูคอมเม้นท์ก่อนนะฮะ>< ซัก 20 คอมเม้นท์จะดีมั่กเลย แล้วจะมาอัพตอน3นะฮะ)
ตอนนี้ยาวนิดนึง
ปั่นทั้งวันเลยนะ
หุๆๆ อ้อ ลืมบอกไป เซสึนะน่ะชื่อนะจ้ะ นามสกุลยูระ
แล้วก็ เซสึนะตอนนี้อายุเกือบ14แล้ว(เหมือนเรา)
ผมสีแดง ตาสีแดง ผมยาวถึงต้นคอ ทรงผมก็แบบพวกเจป็อบอะ ดูพวกจูเนียร์ดูสิ แบบนั้นเลยนา
เสื้อที่เซสึนะใส่ออกไปข้างนอก เป็นเสื้อปิดคอ สีขาว แขนยาวน้ะจ้ะ รองเท้าผ้าใบเก่าๆ(จากจตุจักรรึป่าวหว่า?)
สร้อยคอเซสึนะ ก็แบบคล้ายๆเด็กทั่วๆใส่กันนี่แหละ สีเงิน แต่จะสั้นกว่า
จบ........
ความคิดเห็น