คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การทดสอบเข้าชมรม บาส (เหนื่อย"-- -) >>
(นี่คือคำขึ้นต้นของทุกตอนค่ะ ไม่ต้องตกกะจัย)
ความรัก.....
ช่างแสนสวยงาม
บางคนว่ากันว่า มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขมากที่สุด
แต่บางคน.....ก็คิดว่า มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ทรมานมากที่สุดเช่นกัน
ความรัก.....
มันเป็นยังไงกัน
ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
แต่ผมว่า ตอนนี้.......
ผมกำลังมี ‘ความรัก’
แหงเลย........
................
ปี 1 ห้อง A
“เอาล่ะ แนะนำตัวกันเสร็จแล้วขอให้พวกเราสามัคคีกันเข้าไว้ละ เพราะต้องรู้จักกันเบื่อหน้ากันไปอีกหลายปี.......”
ปัง!!
“ขอโทษฮะอาจารย์........แฮ่ก แฮ่ก”เรียวเฮยืนกระหืดกระหอบหน้าห้อง
“นี่มันเลยเวลาไป10 นาทีแล้วนะ แค่วันแรกก็สายซะแล้วหรอ”อาจารย์สาว(แก่)ขึ้นเสียงดุ
“ขอโทษจริงๆฮะ......”เรียวเฮก้มหน้าสำนึกผิด ทำให้อาจารย์เกิดใจอ่อน
“เอาเถอะๆ เหลือแต่เธอคนเดียวที่ยังไม่ได้แนะนำตัว......มาหน้าชั้นซิ”
ร่างเล็กก้าวขาเนิบๆ ไปข้างๆอาจารย์ พลางยิ้มอย่างอายๆให้กับเพื่อนทั้งชายหญิง ต่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เอ่อ.....จิบะ เรียวเฮฮะ.......เป็นคนไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องเลยละฮะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะฮะ.......แหะๆ”
“เอาละๆๆ พวกเธอเลิกล่องลอยกันได้แล้ว......จิบะ ที่นั่งเธออยู่ข้างหลังนะ เชิญ” (เงอะ.....ยัยป้า อิจฉา เรียวเฮล่ะสิ: Devil_Hunter)
“ครับ ขอบคุณมากนะฮะ.....”เรียวเฮกล่าวขอบคุณคุณครูแล้วเดินไปทางหลังห้อง
เด็กผู้หญิงบางคนก็ยิ้มให้ บางคนก็หมั่นไส้ ส่วนเด็กผู้ชายน่ะเหรอ......ไม่ต้องพูดถึง.....
แหมะ........
ร่างเล็กนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ช้าๆ พลางนึกถึงเรื่องที่เจอเมื่อเช้าแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
เด็กหญิงที่นั่งข้างๆเรียวเฮถึงกับต้องยิ้มตาม
น่ารักจัง......
เธอยื่นมือมาสะกิดเรียวเฮแล้วพูดเบาๆ
“นี่.....จิบะซัง ฉันชื่อ โมริ สึสึเมะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ......ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอนะ”หญิงสาวยิ้มอย่างเป็นมิตร หน้าตาเธอดีใช่ย่อย ผมสีน้ำตาลเข้มมัดรวบเป็นหางม้าข้างหลังรับกับใบหน้า เธอคนนี้ท่าทางจะเป็นคนดี เรียวเฮคิดในใจ
“ฮะ......เช่นกันฮะ”คำตอบของเรียวเฮเรียกเพื่อนๆในแถบหลังหันมาแนะนำตัวแก่เขาหลายคน และเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
“เอ้าๆ ข้างหลังน่ะ เงียบๆหน่อย วันนี้วันแรก จะยังไม่มีการเรียนการสอนนะ เดี๋ยวครูจะแจกใบนี่ให้คนละใบ”เธอชูกระดาษสีขาวที่มีรายละเอียดบางอย่างเขียนไว้
“ใบสมัครเข้าชมรม......ตรงช่องสี่เหลี่ยมข้างล่างมีช่องว่างให้พวกเธอเขียนชื่อชมรมเข้าไปนะ วันนี้ทั้งวันพี่ๆปี2และ3เค้าจะอยู่ที่ชมรม คอยแนะนำชมรมอยู่ ถ้าใครอยากเข้าชมรมไหนให้ไปดูก่อน เพราะเธอต้องอยู่ถึง3ปี พวกเธอสนใจชมรมไหนก็ไปดูซะ ต้องเลือกคนละ1ชมรมล่ะ.........เอาละ เลิกชั้น”อาจารย์สาวเดินออกจากห้อง
ทำให้นร.ในห้องพากันกรูเข้ามาทางเจ้าชายกระต่ายของเรา
“ชื่อเรียวเฮหรอ ฉันขอเรียกเรียวจังได้มั๊ยคะ??”
“เรียวเฮคุงได้มั๊ย?”
“เรียกอะไรก็ได้เถอะฮะ......ผมไม่เลือกมากหรอกฮะ”เรียวเฮยิ้มตอบ
“เรียวจังหน้าตาเหมือนผู้หญิงมากเลย.....”
“เอ๋??.......งั้นคงดูประหลากมากเลยสินะฮะ”
“ไม่หรอกๆ น่ารักมากเลย^-^”
“ขอบคุณฮะ.......”///^-^////
“เออนี่ แล้วเรียวเฮจะเข้าชมรมอะไรหรอ?”หญิงสาวเอ่ยถาม
“ชมรม.......อ้ะ......ชมรม จริงสิ!! ฉันต้องรีบไป!! ใครรู้บ้างว่าชมรมบาสอยู่ตรงไหนหรอ??”เรียวเฮเบิกตากลมโตอย่างน่ารัก
“บอกก็ได้อ้ะ......โรงยิมนู่น.....”สึสึเมะที่นั่งข้างกล่าวเมื่อเพื่อนๆคนอื่นๆนั่งเงียบกันหมด
“ขอบคุณมากฮะ.....สึสึเมะซัง”เรียวเฮกล่าวขอบคุณแล้วคว้ากระเป๋าก่งก๊งวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว
ทิ้งให้เพื่อนๆที่เหลือยืนงง
“ตกลงว่า เรียวจังจะเข้าชมรมบาสใช่มั๊ย??”ว่าแล้วนร.บางคนก็วิ่งตามเจ้าชายกระต่ายออกไปด้วยซะงั้น ส่วนพวกที่เหลือก็แยกกลุ่มออกไป
........โรงยิม ไฮสคูลมินามิ
เรียวเฮหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าโรงยิม เพราะเสียงฮือฮาดังจากในโรงยิมและ ผู้คนมากมายตรงบริเวณหน้าโรงยิม
“โห~~ คนเยอะจังเลยอ้ะ.......”
เรียวเฮหันซ้ายหันขวา ไปทางไหนก็มีแต่คนเต็มไปหมดผู้ชายส่วนใหญ่ตัวสูงๆ ส่วนผู้หญิงก็ท่าทางน่ารักๆทั้งนั้น นี่มันอะไรกันเนี่ย??
“เรียวจัง!!”เสียงเรียกที่แสนคุ้นเคยทำให้เรียวเฮใจชื้นขึ้นหน่อยๆ
“อากิจัง......ดีใจจังเลยที่ได้เจอ~~”เรียวเฮโผเข้ากอดเพื่อนรัก แล้วเหลือบไปเห็นพี่ฮิโรกิ ยูสึเกะ ฮิซาโตะอยู่ข้างหลัง
“เอ่อ.....เรียวเฮ อากิระบอกฉันแล้วว่า เธออยากเข้าชมรมบาสใช่มั๊ย??”ฮิโรกิยิ้มให้
“ใช่ฮะ!!....อากิจังบอกว่ารุ่นพี่อยู่ชมรมบาสใช่มั๊ยฮะ ถ้าอยากเข้าชมรมบาสต้องทำไงหรอฮะ”
คำตอบของเรียวเฮทำให้ ยุสึเกะและฮิซาโตะเบิกตาโพลง
“เอ๋~~ เรียวจังอยากเข้าชมรมบาสของพวกเรางั้นหรอ??”ยูสึเกะเอ่ยถามอย่างต้กกะจัย
“ความจริงก็ดีอยู่หรอกนะ มีนางฟ้ามาลอยไปมาในชมรมเนี่ย แต่ว่านะ.....ชมรมบาสของมินามินี่โหดนะจะบอกให้”ฮิซาโตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“เฮ้ย! ฮิซาโตะอย่าทำให้น้องเค้าตกใจสิวะ”
“มีอะไรหรอฮะ??”
ฮิโรกิถอนหายใจเนือยๆ มือตบเข้าที่ไหล่ของเรียวเฮเบาๆ
“เรียวเฮอยากเข้าชมรมบาสมากไหม?”
เรียวไม่ตอบพยักหน้าหงึกๆ
“ดูโน่นสิ.....ทั้งคนที่อยู่ข้างในและข้างนอก เกือบทั้งหมด นั่นคือผู้สมัครเข้าชมรมบาสล่ะ.......”
0 . 0 +++
“หา!!”เสียงร้องของเรียวเฮทำให้ผู้ที่อยุ่แถวนั้นพากันหันมามองเจ้าตัวกันเป็นแถบ
ฮิโรกิมองหน้าเรียวเฮแปลกๆ
“นี่อยากจะเข้าชมรมบาสนี่ไม่ได้รุ้อะไรกับเค้าเลยหรอไงเนี่ย? ชมรมบาสมินามิน่ะ ขึ้นชื่อมากเลยนะ.....”
“.........”เรียวเฮคอตก
แง........แล้วเราจะมีโอกาศเจอรุ่นพี่คนนั้นอีกมั้ยล่ะเนี่ย..........
“ดูแต่ละคนสิเรียวเฮ สูงเกิน175 กันทั้งนั้น........แล้วจะสู้เค้าได้หรอ?”
“ไม่ลองไม่รู้หรอกฮะ!!”ว่าแล้วเจ้าชายกระต่ายของเราก็เดินดุ่ยๆเข้าไปในโรงยิมอย่างไม่รอช้า
“ดะ......เดี๋ยวก่อนสิ เรียวจัง เฮ้!! รอด้วย”ยูสึเกะและฮิซาโตะวิ่งตามไป โดยมีฮิโรกิและอากิระเดินคุยกุ๊กกิ๊กตามหลังไป (แหม.....คนเป็นแฟนกันนี่)
เรียวเฮแหวกกลุ่มฝูงชนจำนวนมากที่รายล้อมอยู่เข้าไปที่โต๊ะรับสมัคร
“ขอโทษฮะ ผมมาสมัครเข้าชมรมฮะ!!”เรียวเฮตีสีหน้าจริงจังมาก
รุ่นพี่ที่รับสมัครต่างทำหน้าเหวอกันใหญ่
“เอ่อ.....น้อง แน่ใจนะว่าทำได้......ปีนี้น่ะ ให้ทดสอบท่าเลี้ยงลูกแล้วก็ท่าชู้ตนะ.....จากนั้นถึงค่อยไปแข่ง.....”
“ทำได้ฮะ ทำได้!!!.......ขอร้องเถอะ นะๆๆๆ”เรียวเฮทำหน้าอ้อนซะจนรุ่นพี่และคนใกล้ๆใจอ่อนยวบยาบกันเป็นแถบ
“อยากเข้ามากเลยหรอ??”สุรเสียงอำนาจดังขึ้นเบื้องหลังกลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังคุยอยู่กับร่างเล็ก
“แน่นอนฮะ!!”เรียวเฮตอบด้วยความมั่นใจโดยไม่ได้สังเกตุว่า........
ร่างสูงสง่าในชุดนักกีฬาบาสเกตบอล ผมสีดำสนิทซอยสั้น ท่าทางสุขุมนุ่มนวล และอ่อนโยน
และ.......ใบหน้านั่น
เรียวเฮไม่มีวันลืม!! คนๆนั้นนี่
ไม่สิ ทาชิบานะ เคตะ ถึงจะไม่เหมือนเมื่อเช้าก็เถอะ เครื่องประดับแพรวพราวนั่นหายไปไหนหมดนะ แถมบรรยากาศอึมครึมก็ไม่มีแล้ว
นั่นคือ คนๆนั้นแบบที่เรียวเฮตกหลุมรักเด้ะเลย!!
“อ้าว......กัปตันทีม........ทาชิบานะ”
“!!”เรียวเฮยกมือขึ้นปิดปาก หน้าแดงไปจนถึงใบหู
ผู้คนมากมายจ้องมองมาที่เรียวเฮและร่างสูง
“ชื่ออะไรน่ะเรา......”
“จะ.....จิบะ ......เรียวเฮ ปี1 ฮะ........”
ร่างสูงหันมายิ้มให้อย่างสุขุม ก่อนจะดึงโทรโข่งจากรุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งซึ่งกำลังทดสอบเด็กสมัครเข้าชมรมมาถือไว้ในมือ
“ทุกคน.......ที่กำลังทดสอบอยู่ หยุดอยู่กับที่ฉันต้องการเห็นเด็กคนนี้เล่นบาสดูซักหน่อย........แปบเดียว”คำพูดเพียงน้อยนิดของเขาทำให้ทุกคนหยุดนิ่ง
เรียวเฮสังเกตเห็นอากิระและเหล่ารุ่นพี่ยืนงงตาค้างอยู่ข้างหลัง เขาก็แทบเป็นลม
ตายแล้ว.........
จะทดสอบผมหรอฮะ.......
ผมยังเลี้ยงลูกไปไม่เกิน2เมตรเลยนะฮะ><
แงๆๆๆ
พ่อจ๋า แม่จ๋า พี่ฮะ ก่งก๊ง ช่วยด้วย~~~
“เอ้า....”
ลูกบาสในมือร่างสูงถูกโยนมาให้ร่างเล็กที่กำลังเอ๋อกิน จนแทบโดนลูกบาสทับตาย
เรียวเฮก้าวขาไปข้างหน้าช้าๆ เนิบๆ......
มือหนึ่งถือลูกบาส ส่วนอีกมือจับก่งก๊งไว้แน่น ทำให้บางคนพากันแอบขำ บางคนก็ลุ้นไปด้วย
“.......”เรียวเฮคลายมือออกจากเจ้ากระต่ายที่รัก หันมาจับลูกบาสสองมือ
ร่างเล็กก้าวขาเดินไปอยู่กลางสนามบาส ทั้งโรงยิมพากันเงียบกริบรอดูท่าทีของร่างเล็ก
เรียวเฮหันไปทางเพื่อนรักที่ยืนโบกมือ แล้วหันไปทางรุ่นพี่ที่รักของเขา
โอ้ว ฉานจะทำไงดีเนี่ย........
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี คนกำลังมองเราอยู่เต็มไปหมดเลย คนๆนั้นก็ด้วย อากิจังด้วย รุ่นพี่........อา........
ไม่เอา...........
กลัวจังเลย........
ใครก็ได้ช่วยด้วย..............
แล้วภาพแป้นชู้ตบาสและผู้คนมากมายก็เริ่มพร่ามัว........จนมืดสนิท........
ตุบ
ร่างของเรียวเฮล้มฟุบลงกลางสนาม
เสียงเงียบของทั้งโรงยิมจึงถูกทำลายด้วยเสียงฮือฮาของผู้คนที่ต่างก็เข้ามารุมเร้า
อากิระและกลุ่มฮิโรกิก็วิ่งมาดูแต่ก็โดนเบียดซะจนมองไม่เห็นอะไร
“น้องครับ น้องๆๆ.....”รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยเรียก แต่เรียวเฮก็ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลย
ฟุบ
วงแขนของคนๆหนึ่งช้อนร่างบางขึ้นมาอย่างนุ่มนวล
“เดี๋ยวฉันพาไปห้องพยาบาลเอง....”
“กัปตันทาชิบานะ.......”
“เออ......ไม่ต้องตามมาล่ะ”กลุ่มคนต่างก็แหวกทางให้ร่างสูงเป็นทางไปสู่ประตูอย่างง่ายดาย
อากิระที่โหวกเหวกโวยวายหาเพื่อนก็ยังไม่รู้ว่าบัดนี้เพื่อนของตนโดนอุ้ม?? ไปเสียแล้ว
ร่างสูงก้มลงมองใบหน้าขาวนวลที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากนั้นเผยอขึ้น เห็นแล้วมันน่า.....
“.........”
“หืม??”ร่างสูงเงี่ยหูลงฟังเสียงใกล้ๆเมื่อร่างบางเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง
น้ำใสๆไหลลงจากนัยน์ตาคู่สวย
“ฮึก.....ฮึก.......รุ่นพี่ทาชิบานะ.....ผม.....รักพี่นะฮะ........”เสียงเล็กเอื้อนเอ่ย คราวนี้ร่างสูงเบิกตาโพลง
“......”ยิ้มกริ่มที่มุมปาก ว่าแล้วก็แอบลักหลับคนน่ารักเข้าให้ โดยการจูบเบาๆที่ริมฝีปากแดงสดและไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว(อย่างแน่นอน)
ห้องพยาบาล.......
“อืม.......”ร่างเล็กครางออกมาเบาๆ นัยน์ตาคู่สวยค่อยๆลืมออกช้าๆ ปรากฏใบหน้าของเพื่อนรักขึ้นมา เรียวเฮจึงเด้งตัวลุกพรึ่บขึ้นมาทันที
“อากิจัง!! แง~~~ คิดถึงจัง ฉันกลัวแทบตาย แล้วว่าแต่ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันน่ะ!!??”เจ้ากระต่ายฟื้นขึ้นมาก็ไม่ฟังอะไรเอาแต่พูดลูกเดียว
อากิระถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะกระชับมือทั้งสองข้างจับที่ไหล่เพื่อน
“อากิจัง.....แล้วการทดสอบล่ะ ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยอะ??”
“ฟังก่อนนะเรียวจัง แล้วทำใจให้สบาย ไม่ต้องคิดมากนะ......ตอนที่เค้ากำลังจะทดสอบน่ะ จู่ๆเรียวจังก็เกิดหน้ามืดเป็นลมไปซะก่อน ดังนั้นตอนนี้ สิ่งที่ต้องทำก็คือ เรียวจังจะต้องพักผ่อน ฉันโทรกลับบ้านให้ แล้วทีหน้าทีหลังจะทำอะไรต้องปรึกษาฉันก่อนนะ”อากิระกล่าวกับเรียวเฮด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วง
เรียวเฮขมวดคิ้ว เหลือบไปเห็นนาฬิกาตรงผนัง เที่ยงตรง.....แล้วสะบัดหัวไปมา ร้องงอแงเหมือนเด็กๆ
“ไม่เอานะ อากิจัง การเรียนไฮสคูลวันแรกของฉันไม่อยากขาดเรียน!! แล้ว.....อีกอย่าง.....ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก เรื่องเข้าชมรมน่ะ.......”
“เรียวจัง!! เรียวจังน่ะจะไปแข่งกับพวกนักบาสแบบนั้นได้ยังไง บาสน่ะเรียวจังก็ไม่เคยยุ่ง เลี้ยงลูกบาสเป็นรึเปล่าก็ไม่รู้ แถมถ้าเรียวจังชอบเค้าล่ะก็ จะไปหาเมื่อไหร่ก็ได้......อยู่ชมรมทำอาหารกับฉันเหมือนม.ต้นก็ได้นี่!!”อากิระเริ่มโวยใส่
เรียวเฮกำมือแน่น หยดน้ำใสเริ่มไหลปริ่มออกจากนัยน์ตากลมโต ทำเอาอากิระแทบจะสำนึกผิด
“เอ่อ.....เรียวจัง.....ฉัน........”
เรียวเฮโดดผึงลงจากเตียง จับกระเป๋ามาสะพาย กุมมือไว้ที่เจ้ากระต่ายสีขาว
“อากิจังใจร้าย~~~ รู้มั้ยว่าเค้าฝึกเล่นบาสตอนปิดเทอม เลี้ยงลูกเดินไปได้ตั้งเกือบ2เมตรแล้วนะ ชู้ตลูกลงตั้งหลายครั้งแล้วด้วย แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แปะ!
อากิระเอามือปิดหน้าโดยไม่รู้ว่าจะร้องให้หรือหัวเราะดี - -“
ตุบๆๆๆๆ
ช่วงจังหวะที่อากิระเอามือปิดหน้าเจ้าตัวดีก็แอบวิ่งออกไปเสียแล้ว.......
“เรียวจัง!!!!!!!”
เรียวเฮวิ่งตึกๆๆๆออกมาจากตึก จุดหมายคือโรงยิม!!
แต่ทันใดนั้น........
ใต้ต้นไม้ระหว่างตึกที่ไม่ค่อยมีคน มีร่างสูงที่คุ้นตากำลังยืนอยู่
เรียวเฮหรี่ตามอง พบว่ามือข้างหนึ่งของเขากวักให้เรียวเฮเข้าไปหา
ใช่แล้ว!!
คนๆนั้นของเขากำลังเรียกเข้าไปหาใครไม่ไปก็บ้าแล้ว...
เรียวเฮวิ่งตึกๆๆๆเข้าไปหา
ก็พบว่าใบหน้าหล่อๆนั้นเหมือนกับเมื่อเช้าเด้ะ ใบหูมีรอยเจาะนับไม่ถ้วน ทรงผมนั่นก็กลับมามีรอยย้อมแดงเป็นหย่อมๆอีกแล้ว แถมชุดที่ใส่ก็ไม่ใช่ชุดกีฬา เป็นชุดนร.สีดำแบบเขาแต่กระดุม2เม็ดบนถูกปลดไว้ ที่ลำคอสวมสร้อยเงินรูปกางเขนไว้ เหมือนกับว่า.....เป็นคนๆเดียวกับเมื่อเช้า แต่คนละคนกับที่เรียวเฮเห็นในโรงยิม....
ราวกับไม่ใช่คนๆเดียวกัน
แต่ก็หล่อเหมือนกันแหละ!!
“ว่าไง......อุซางิจัง”นั่นคือคำทักทายที่ออกจากริมฝีปากบาง ถึงแม้จะดูเย็นเยียบ แต่ก็ยังเผยรอยยิ้มให้เห็น ทำให้เรียวเฮคิดว่ากำลังยิ้มให้
ซึ่งความจริงแล้ว...เค้าเรียกยิ้มเจ้าเล่ห์นะจ๊ะนู๋เรียว.......
เรียวเฮหน้าแดง แล้วส่ายหัวไปมา
“ไม่ใช่ฮะ.....จิบะ เรียวเฮตะหาก จำไม่ได้หรอฮะ....”
สายตาคมไหววูบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“นายไม่เคยบอกฉัน......”
“เอ๋??”เรียวเฮมุ่ยหน้า
นั่นสิ.....เราคงไม่มีค่าพอที่จะให้เค้าจำชื่อได้หรอก
สายตาคมจดจ้องใบหน้าขาวๆ ก่อนที่จะไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงลำคอขาวระหง
แต่ดูท่าเจ้าชายกระต่ายจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ก้มหน้านิ่ง แล้วกลับพูดออกมาเสียงดัง
“รุ่นพี่ทาชิบานะ!! ได้โปรดให้โอกาสผมด้วยนะฮะ ผมจะพยายามฝึกให้เก่งขึ้น ผมอยากเข้าชมรมบาสมากเลยนะฮะ!!”เรียวเฮเงยหน้าขึ้นสบตาร่างสูง
“นายว่าไงนะ?”ร่างสูงกล่าว สายตาคมๆนั่นเริ่มกร้าวขึ้น
เอ๋??.........รุ่นพี่ไม่เข้าใจหรอ??
เรียวเฮมองหน้าเขางงๆ
“ถ้าอยากเข้าชมรมฉันแล้วไปบอกเจ้านั่นทำไมกันล่ะ....ทำไมไม่มาบอกฉัน.......”น้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายกันมากแต่ฟังดูสุขุมนุ่มนวลกว่า ดังขึ้นเบื้องหลังร่างเล็ก
เรียวเฮหันขวับ
เอ๋........รุ่นพี่ทาชิบานะ
หันกลับมา
ก็รุ่นพี่ทาชิบานะ........
หันหลังกลับไป
รุ่นพี่ทาชิบานะ
หันกลับมา
รุ่นพี่.....อ้ากส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นี่มันหมายความว่ายังไงกันล่ะเนี้ยยยยยยย~~~~
“โอ้ย!! วันนี้ท่าทางเราจะมึนหนักแฮะ เห็นรุ่นพี่ทาชิบานะเป็น2คนซะได้”เรียวเฮยังคงหันหน้าหันหลังไปมาอยู่
ร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเรียวเฮจับไหล่ร่างเล็กไว้แล้วจ้องมองหน้าตรงๆ
“หันไปไหนเล่า ฉันนี่แหละทาชิบานะ”ใบหน้าหล่อเหลายิ้มเหี้ยมเกรียม
เรียวเฮถึงกับใจเต้นตึก ตัก
ก็เล่นใกล้กันซะขนาดนี้นี่
แต่ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้กล่าวอะไร แขนบางก็โดนโฉบดึงไปด้านหลัง ใบหน้าขาวนวลของเจ้ากระต่ายเกือบจะชิดกับหน้าหล่อๆของอีกคน
“ฉันต่างหาก ทาชิบานะ”
“เอ๋??..........หมายความว่าไงเนี่ย? มีรุ่นพี่ทาชิบานะ2คน??......”เรียวเฮลองแอบหยิกแขนตัวเองดู
เจ็บเป็นบ้าเลยอ้ะ>0<
(แล้วหยิกทำไมละ- -)
เรียวเฮหันไปมาระหว่างคนสองคน ทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า รูปร่าง ท่าทาง ดวงตา จมูก ปาก สีผม
แตกต่างกันเพียง
รสนิยม การพูด บุคลิก แววตา แถมออร่ายังเป็นสีตัดกันลิบเลย(เรียวเฮคิดเอง)
“เป็นอะไรไปล่ะ ฉันไงทาชิบานะ คนที่หอมแก้มนายเมื่อเช้าไงเล่า”
เรียวเฮหน้าขึ้นสีทันทีกับคำพูดของร่างสูง
“ส่วนฉันทาชิบานะ ยูตะ คนที่นายมาขอเข้าชมรมเมื่อเช้าจนร้องให้งอแง แถมยังบอกรักฉันตอนหลับอีก....”
หา!!
หมายความว่าไง??
เรียวเฮทำตาโตบวกกับท่าทางเหรอหรา ใบหน้าขาวๆแดงไปถึงหู
ทาชิบานะ เคตะ กับ ทาชิบานะ ยูตะ
เรียวเฮกุมขมับ
นี่มันเรื่องอะไรกัน.........งงไปหมดแล้ว
................
ดีค้าฟ
ออกมาจนได้น้อ ตอนที่2
คิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ฮะ
เอ่อฝากข้อความถึงคุณ Kira Saru ด้วยนะฮะ
รู้สึกคุ้นชื่อมากเลย
ไม่ทราบว่าเคยเล่นบอร์ด krparadise มั่งมั๊ยฮะ??
สำหรับคนอื่นๆ ขอบคุณที่ติดตามและขอให้ติดตามต่อไป (หุๆ)
ถ้ายังไงขอเชิญติชม เรื่องได้นะฮะ
Bye2
ความคิดเห็น