คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 : กลับมาแล้วววว 50%
T-T Gomennasai
คุยก่อนอ่าน+++%
สวัสดีค่ะ หลังจากที่ผ่านไปได้สักเดือนกว่าๆ โน้ตบุ้คก็ได้คืนกลับมาสู่มืออีกครั้ง ฮ่าๆๆๆ กว่าจะได้มันมา ชีวิตเหมือนหยุดนิ่งไปเลยแฮะ เน็ตก็ไม่ได้แตะเลยล่ะ มัวแต่เป็นห่วงข้อมูล
ปรากฎว่า!! มันอยู่ครบเลย ฮ่าๆๆๆ ที่พิมไว้มีเท่านี้แหละฮ่ะ ช่วงนี้ไม้ค่อยมีเวลาด้วย แบบว่าถ้าเสดแล้วก็จะมาลงต่อค่ะ
จะไม่บังคับคอมเม้นอีกต่อไปค่ะ ตามแต่บุคคลใครอยากเม้นก็เม้นค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ
>< ดีใจมากที่รูปต่างๆยังอยู่ครบ แล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ
ปล.อีฟคงไม่ได้เล่นบ่อยๆนะคะ อย่าคาดหวังอะไรมากกับเรื่องนี้ ส่วนอีกเรื่องก็รอกันต่อปายย เนื่องจากต้องเรียนหนักเพื่อขึ้นม.4 น่ะค่ะ
อ้อ! แล้วก็ แฟนพันธุ์แท้นี่? อะไรคะ?
.......................เริ่มกันเลยจ้า>>>>
และแล้ว......หลังจากเหตุการณ์ในหอประชุม....ผ่านมาได้ 7 วันแล้ว......
และวันนี้!!
คือวันเปิดเทอม!!
7.30 น.
วันนี้ก็อากาศดีอีกเช่นเคย......ร่างบางผู้เป็นเจ้าของเตียงชั้นล่างสุดของห้อง 1311 ตื่นแต่เช้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เจ้าตัว อาบน้ำ เปลี่ยนชุดเรียบร้อย ก่อนใครเพื่อน
มือเล็กๆจัดเสื้อเชิ้ตสีขาวบริสุทธิ์แขนยาวเลยข้อมือ ปักป้าย St.Harisona ที่ทางโรงเรียนอนุญาตให้ปล่อยชายเสื้อออกข้างนอกได้
ที่จริงแล้วเขาแอบนึกอิจฉานร.รุ่นพี่อยู่นิดหน่อยที่ได้สวมเน็คไทกันทุกคน มีแต่นร.ปี 1 ที่ไม่ต้องใส่เพราะสีประจำชั้นปีคือ สีขาว นั่นเอง......
ร่างบางสวมปลอกแขนและสร้อยข้อมือที่แขนข้างซ้ายอย่างบรรจง อันที่จริงแล้วเครื่องประดับพวกนี้ทำให้ดูน่าเกรงขาม แต่เมื่อมาอยู่บนตัวเขาแล้วกลับดูน่ารักซะมากว่า.....
เขาเดินไปหน้ากระจก จัดผมเผ้าให้เข้าทรง แต่แล้วนัยน์ตาสีแดงเข้มก็สะดุดอยู่บนลำคอของตน จี้สร้อยคอปริซึมนั่น.......
นัยน์ตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
นั่นสิ........ความจริงแล้ว.....เรามาทำอะไรที่นี่กันนะ?
ตามหา?.........พี่ชาย........และพ่อแม่?.........
ที่ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?......
นัยน์ตากลมโตหรี่ลงเล็กน้อย.......ทำท่าครุ่นคิด.......
ว่าแต่.........ไอ้รอยแดงๆนี่........มันอ้ะหยังหว่า??
จากที่ร่างบางยืนอยู่หน้าโต๊ะกระจกก็ปีนไปนั่งแหมะอยู่บนโต๊ะ จ้องมองรอยแดงๆ จ้ำๆ บนลำคออย่างใจจดใจจ่อ จนถึงขนาดไม่รู้เรื่องว่าไอ้คนที่นอนอยู่มันตื่นลุกขึ้นมามองเค้านั่งจ้องกระจกอย่างเงียบๆ
“นี่มันรอยอะไรเนี่ย??.......หยั่งกะโดนตัวอะไรกัดมา.....เอ๊ะ ไม่เห็นรู้ตัวเลย? ทำไมมันแดงๆอย่างเดียวไม่เห็นบวมเลยอะ......เฮ้ย!! มีหลายจุดด้วย......รึว่าชั้นจะเป็นคุณสุกคุณใส.....เอ๊~~~ มันต้องสีขาวนี่นา แล้วนี่มันอะไรกันละเนี่ย??”
เซสึนะถูๆคอตัวเอง แล้วก้มลงมองตัวเองอีกที
แต่แล้ว..........
ฟึ่บ!! มือใหญ่ๆสองมือจากไหนก็ไม่รู้โอบรัดรอบเอวบางจากด้านหลัง แถมมันไม่ได้อยู่เฉยๆซะด้วย เล่นเอาหน้าเอาจมูกมาซุกไซร้คลอเคลียต้นคอขาวอยู่ไม่ยอมหยุด
ร่างบางดิ้นสุดชีวิตเพื่อจะให้หลุดรอดไปจากเงื้อมมือปลาหมึกนี้ พอเงยหน้ามองในกระจกถึงได้รู้ว่าไอ้คนที่กำลังแต๊ะอั๋งเขาไม่ใช่ใครที่ไหน!!
“อิฟุ!!”
“อืม....วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะ.......(ทำท่าสูดหายใจ)หอมจังเลย ขอป๋าจุ๊บทีนะ”อิฟุหลับตาพริ้มทำท่ายื่นหน้า โดยเฉพาะปากที่ยื่นนำโด่งออกมาก่อน
เซสึนะปัดหน้า อิฟุออกด้วยท่าทีรังเกียจ แล้วกระโดดหนีออกจากอ้อมกอดไปยืนอยู่กลางห้อง หวังจะขอความช่วยเหลือจากอีกคน แต่พอแหงนหน้าขึ้นไปดูเตียงชั้นสาม.......มันไม่อยู่ซะแล้ว!!
อิฟุพอรู้ตัวว่าจูบกับแขนตัวเองเลยหันกลับไปมองเซสึนะที่แววตาตื่นกลัวสุดฤทธิ์ ยืนสั่นดิกๆอยู่กลางห้อง
เซสึนะมองอีกคนหัวจรดเท้า ผมสีดำยุ่งเหยิงเป็นคนเพิ่งตื่น ตาปรือๆ แถมเสื้อก็ไม่ใส่!! ใส่แต่กางเกงขายาวสีดำกรอมเท้าตัวเดียว.....ท่อนบนที่เปลือยเปล่าโชว์ผิวขาวไม่ได้ผอมแห้ง(แต่ลงพุง)เหมือนที่เซสึนะคิด มันกลับมีแต่กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หน้าท้องแบนราบเป็นลอน กับสร้อยรูปกางเขนกลับหัวเนื้อเงินห้อยเลยกระดูกไหปลาร้าลงมานิดหน่อย
หน้าตากวนๆของมันดูๆไปแล้วหล่อใช่ย่อย นัยน์ตาสีนิลดำลึกลับ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีบางเม้ม นิ้วเรียวไล่เรื่อยตามคางมนได้รูปตามท่าของมัน
พระเจ้า!! นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคงหลงรักไอ้หมอนี่เข้าเต็มเปา!!
แต่เสียใจ......ชั้นผู้ชายเฟ้ย!!
“วันนี้ไม่มีคนช่วยนะจ๊ะที่รัก.....หึๆ”อิฟุทำท่าย่างสามขุมเข้ามา เซสึนะกระโดดหลบ....ทว่า........หลบไม่พ้นซะยังงั้น??
หมับ!
เซสึนะตกอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าปลาหมึกนี่อีกแล้วทำไงดี!!
“เสร็จ!!”
“ดะ.......เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนๆๆๆๆๆ”เจ้าตัวเล็กโวยขึ้น เมื่อเห็นปลาหมึกยื่นปากยาวๆของมันเข้ามาก่อน
“มีอะไรจ๊ะ?.....อยากทำแบบอื่นหรอ? โอเค...ได้ มานี่เลย........”ปุ! อิฟุโยนร่างบางขึ้นไปบนเตียงแล้วคลานเข้าไปใกล้ๆ เซสึนะลุกขึ้นนั่งถอยหลังชิดขอบเตียง แต่อิฟุเอาตัวไปคร่อมทับไว้เกือบมิด
เซ็ทจังของเรา....รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น!! (ตอนนี้เริ่มฉลาดกว่าเมื่อก่อนนิดนึง) คิดแผนหนีเอาไว้ได้!!
“อ๊ะๆๆๆ อิฟุจ๋า.......”เซสึนะทำตาหวานเยิ้มกระพริบตาปริบๆเรียกร้องความเห็นใจ ขนาดเจ๊ระเบียบรัตน์เห็นก็ต้องใจอ่อนละน่า........(เป็นงั้นไป)แล้วมีหรือ?.......คนที่ยอมทุกอย่างเพื่อ(จะได้เขมือบ)ร่างบางตรงหน้านี้จะไม่ยอม?
“จ๋า ^_^”
“อยากจูบเค้าใช่ม้า”
“ยิ่งกว่าสิ่งใด”(ความจริงอยากยิ่งกว่านั้นอีกละสิแก.....)
“งั้นขออะไรอย่างสิน้า~~”
“หลับตาก่อน”
“โอเช”
“ยกมือขึ้นด้วยน้า”
“........”
“ทำไมไม่ยกอ้ะ!!”
“เดี๋ยวเจ้ากระต่ายมันจะหนีไปน่ะสิ........”โธ่.....นั่นแหละแผนช้านนนน >-< พอแกหลับตายกมือ ชั้นก็จะย่องออกไปไงเล่า.....
ทำไงดี......
จุ๊บ!! ร่างบางโน้มตัวเข้าหอมแก้มคนตรงหน้าเข้าไปหนึ่งทีอย่างอายๆ
แค่นั้นแหละ......ปลาหมึกเลยปล่อยหนวดของมันออกง่ายๆ
“อ้ะๆๆๆ ห้ามลืมตาก่อนนะ.......ยกมือขึ้นอย่างนี้แหละ นับหนึ่งถึงยี่สิบนะ แล้วค่อยลืมตาตอนนั้นจะได้เห็นอะไรดีๆด้วย!”เซสึนะเล่นละครเก่งเป็นบ้า!!
ทำเอาเจ้าอิฟุนั่งปิดตายกมือนับหนึ่งถึงยี่สิบเสียงดังด้วยความอารมณ์ดี แล้วเจ้าตัวก็กลับหนีออกจากห้องไปซะดื้อๆอย่างงั้น........
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝีเท้าเล็กๆสวมรองเท้าหนังสีดำเงา ก้าวขาเรียวเล็กอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา เวลานี้ ผู้คนยังไม่ชุกชุมเพราะยังเช้าอยู่ แต่ก็ยังมีบางคนที่ตื่นออกมาเดินเล่นอยู่เหมือนกัน
เซสึนะวิ่งออกจากตึกหอพัก แล้ววิ่งต่อไปเรื่อยๆ เขาพยายามไปในที่ๆไม่มีคนอยู่ หลังจากเมื่อตอนนั้นแล้วก็มีคนรู้จักเขามากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ รวมทั้งฮารุเซะด้วย แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้มีแต่คนมารุมล้อมรอบกายเขาคนเดียว? ฮารุเซะถึงจะอยู่ในสถานะเดียวกัน แต่กลับไม่มีใคร(กล้า)ยุ่งเลยแม้แต่คนเดียว.......
เซสึนะวิ่งไปทางด้านหลังของหอพักที่ไม่ค่อยมีคนไป เพราะส่วนใหญ่ตึกเรียน หอประชุม โรงละคร ลานกว้าง สนามหญ้า เรือนเพาะชำ และอีกสารพัดมักจะอยู่ทางด้านหน้า... แต่พอได้ลองมาข้างหลังแล้วถึงได้รู้ว่า..... แท้จริงแล้ว อาณาเขต ของโรงเรียนนี้ใหญ่ขนาดเป็นเมืองได้เลย.......
มีทั้งป่าโปร่ง ป่าลึก ป่าดงดิบ สุสาน ทะเลสาบ น้ำตก แม่น้ำ บึงจระเข้ ทุ่งหญ้า ทะเลทราย สวนผลไม้ ไร่พืชพันธุ์ทั้งหลาย แถมยังมีสารพัดสัตว์ ยิ่งกว่าสวนสัตว์อีกเนี่ย?
ได้ยินว่าหลังหอพักนี้ ส่วนใหญ่แล้วจะไม่ค่อยมาคนเดียวกันเท่าไหร่ ไม่ค่อยปลอดภัยเพราะไม่อยู่ในสายตาของเจ้าหน้าที่รักษาการณ์
อืมม์.......แต่นี่แหละที่ชอบ.......ไม่มีใครมารบกวนดี
ร่างเล็กแหงนหน้ามองดวงอาทิตย์ โรงเรียนเข้ากี่โมงนะ?..........อ่อ 9 โมง........ ยังมีเวลาเหลือเดินเล่นอีกนิดหน่อยมั้ง?
ขาเรียวเล็กก้าวเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงบริเวณป่าไผ่ ที่ขึ้นอยู่ดาษดื่นตามทางเดิน แต่มันไม่รกแม้สักนิด กลับดูสวยเป็นธรรมชาติดีจริงๆ
เซสึนะสูดเอาอากาศแสนบริสุทธ์เข้าไปเต็มปอด แล้วกางแขนอ้าออกรับลมที่กำลังพัดผ่านมาอย่างเย็นสบาย...
ผลั่ก! ตุบ! โครม! ตุบ! ผลั่ก! ตุบ! โครม! ผลั่ก! ตุบ! ตุบ! ปัง!
อ้าว.......กำลังอารมณ์ดี......ทำเสียหมด.......
เซสึนะได้ยินเสียงคล้ายใครกำลังเตะ ต่อย อะไรบางอย่าง......นั่นทำให้โสตประสาทเสียจริงๆ.......ใครกันนะ!!
เสียงนั่น.....ดังมาจากข้างหลังกอไผ่ทางด้านซ้ายของเซสึนะนั่นเอง........
เขาค่อยๆ ย่อง ย่อง......ย่องเท้าไปดู ฟังจากเสียงแล้วท่าทางจะอยู่คนเดียว........
เซสึนะแอบอยู่ที่กอไผ่ แล้วโผล่หน้าเล็กน้อยขึ้นมาดู.......แต่ยังไม่ทันจะได้ดูอะไร!! ร่างที่ควรจะอยู่เบื้องหน้า กลับกลายเป็นอยู่ข้างหลังแทน!!
“แกเป็นใคร”ร่างสูงลึกลับกล่าวกับเซสึนะด้วยน้ำเสียงเค้นคอ
???????????????????
ความคิดเห็น