คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 : Platinum อิ้หยังฝ่า??(ถามโดยอิฟุ)
ณ ห้อง 1311
07.00 AM
แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านรูระหว่างผ้าม่านเล็กน้อย บ่งบอกให้เห็นว่าบุคคลในห้องยังไม่ตื่นกันหมด
อากาศเช้านี้สดใสนัก นกน้อยพากันขับร้องบทเพลงรับอรุณ ต้นไม้พัดไหวๆเหมือนตอบรับเสียงเพลงของเจ้านกน้อย
วันนี้เป็นวันก่อนเปิดเรียน 1 อาทิตย์ นร.คนอื่นๆตื่นแต่เช้าเหมือนทุกๆวัน ดูเหมือนว่า...จะมีแต่นร.ปี 1 ที่นอนหลับอุตุกันเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากกิจกรรมกวนประสาทรับน้องเมื่อคืน.......
“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ”เสียงนกกระจิบกระจอกมาร้องเพลงอยู่ที่ระเบียงห้อง โดยหารู้ไม่ว่าได้ไปกวนคนที่อยู่ในห้อง
ชั้นล่างสุดของเตียงสามชั้นที่มีร่างบางนอนอยู่ ค่อยๆขยับกายบิดขี้เกียจ
“อิฟุ......ไปไล่นกทีสิ รำคาญอ่ะ.........”เซสึนะบิดไปมา โดยที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมองว่าใครนั่งอยู่ข้างๆ
ตึกๆๆๆ
เสียงลงส้นเท้าอย่างแรงไปทางประตูระเบียง แล้วถีบประตูกระจกดัง ปัง!!
นั่นเล่นเอานกที่เกาะอยู่ตรงต้นไม้ข้างๆวงแตกกันหมด........
“อื้อ!~~~~~ อิฟุอย่าแรงสิ.......เบาๆหน่อยก็ได้......”เซสึนะครางออกมาเบาๆ แต่เข้าหูคนที่เดินไปถีบประตูเต็มๆ
ที่พูดน่ะ.....หมายถึง ถีบประตูเบาๆก็ได้.....แต่ไอ้คนฟังนี่สิ
คิดว่ามันละเมอ แล้วคิดอะไรเลยเถิดไปซะไกล.........
ร่างสูงคว้าตัวคนบนเตียงมา แนบชิดแม้ร่างบางจะยังไม่ยอมลืมตาซักที แต่เจ้าตัวก็จัดการคิสมาร์ค + จูบ รับอรุณเรียบร้อย
“ชั้นจะไปรอข้างล่าง อย่าชักช้ารีบตามลงมาด้วย!!!”ตึงๆๆๆๆ
แอ๊ด! ปังงงงง!!!!!
ไอ้ตัวลามกเมื่อกี้ท่าทางโกรธจัด เดินกระทืบเท้าออกจากห้องไปแล้ว ถึงกระนั้น.......เจ้าตัวยุ่งก็ยังไม่ตื่นซักที
ตอนแรกก็ไม่ได้นึกอะไร......นึกอยู่ว่าทำไมมันแปลกๆ - -“
แต่พอได้ยินเสียงคนพูดเมื่อกี้แล้วถึงกลับตาโตปริบๆขึ้นมาทันที
“ไอ้บ้า ฮารุเซะ!!!”เซสึนะกระโดดผึงออกจากเตียง วิ่งไปที่ประตูทำท่าจะไปตั๊นหน้าคนที่เพิ่งออกไปข้างนอก
แต่ก่อนที่จะได้บิดลูกบิดประตู.........เสียงประตูห้องน้ำที่อยู่ข้างๆก็เปิดออก
ไม่ใช่ใครที่ไหน.......เจ้าเพื่อนตัวดีปากเสียสุดที่รักของเซสึนะนั่นเอง
“อะ......อิฟุ!! มะ.......เมื่อกี้น่ะ เจ้าฮารุเซะมัน!!...............”เซสึนะจะพูดต่อแต่พอเห็นหน้าเพื่อนที่จ้องเขาแปลกๆแล้วเลยเงียบ
“มองอะไร”
อิฟุยิ้มกริ่ม.....นิ้วเรียวลูบคางไปมา
“กะยั่วชั้นรึไง? ถึงได้แต่งตัวแบบนี้น่ะ”
แค่นั้นแหละ!! เจ้าตัวยุ่งของเราถึงกับช็อคตาตั้ง
สภาพในตอนนี้.........ผมที่ยุ่งๆนิดหน่อย รอยคิสมาร์คเมื่อกี้ + เมื่อคืน ปากแดงๆเพราะโดนจูบเมื่อกี้ และสุดท้าย!!
เขาอยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งเพียงตัวเดียว!!
กระดุมสองเม็ดบนปลดออก ชายเสื้อปิดถึงต้นขา นอกนั้นโล่งโจ้ง!!
เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูเย้ายวน(ชวนรับประทาน)สุดฤทธิ์!!
“ไม่นะ!!”เซสึนะนั่งลงกับพื้น ใบหน้าขาวแดงก่ำ มือข้างหนึ่งกำปกเสื้อไว้ อีกข้างดึงชายเสื้อปิดไว้ป้องกันสายตาหื่นๆจากอิฟุ ทั้งๆที่มันแทบจะปิดอะไรไม่ได้เล้ย~~
แล้วยิ่ง.......ไอ้เสื้อนี่...... ดันมีชื่อ..... ซารุนารุ ฮารุเซะ!!
อ้ากกกกก~~ > o <
นี่ช้านเสดเจ้าฮารุเซ้ปายแย้วหยอ?~~~ ToT
“ยะ.....อย่ามองนะ.........”เซสึนะหลับตาปี๋ หน้าแดงก่ำ
อิฟุยืนมองร่างบางที่ตัวสั่นเทาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก
ถึงมันจะน่ารัก น่าหม่ำแค่ไหนก็เถอะ......
ตราบใดที่ยังใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่นนอกจากฉัน........
“อะ.........”พระเจ้านี่มันอะไรก๊าน? เมื่อคืนเรายังอยู่ที่สุสานนั่นกับตาฮารุเซะอยู่เลยนี่ แถมยังใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย!!
ส่วนอีกด้านหนึ่ง................
ร่างสูงโปร่งในชุดแบบจีนสีขาว ปิดถึงคอ ไม่มีแขน กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีอ่อนเข้ากันได้เป็นอย่างดี
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวถูกมัดรวบลวกๆไว้ข้างหลัง สายตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากเม้มสนิทไม่เผยยิ้มให้ใครง่ายๆ
กล้ามเนื้อเป็นมัดไม่มากน้อยจนเกินไป เพราะแบบนี้แหละ........สาวๆหลายคนถึงได้หลงกันนัก.....
เฟยเดินตามทางเดินของตึกชั้น 3 ที่เป็นชั้นของนร.ปี 1 ริมฝีปากคลี่ยิ้มน้อยๆ ทว่าไม่สนใจกับสาวน้อยใหญ่ที่เดินผ่านพร้อมกับทำตาหยาดเยิ้มให้แม้แต่น้อย สายตาคมตี๋สั่นระริกด้วยความตื่นเต้น
จุดหมายปลายทาง......ห้อง 1311
มือใหญ่ที่ไม่เคยหวั่นเกรงต่อผู้ใด ฟาดฟันผ่านศัตรูนับร้อยพัน กลับต้องมาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะคนๆเดียว
เตรียมคำพูดนับสิบๆประโยคสำหรับวันนี้ ที่โรงเรียนปล่อยให้เดินทำความคุ้นเคยกับโรงเรียนด้วยตัวเอง
จะชวนไปกินข้าวด้วยกัน......ไปเดินเล่นด้วยกัน.......อยู่ด้วยกันทั้งวัน.......นั่งมองใบหน้าขาวๆนั่นทั้งวัน
แต่ความฝันที่วาดไว้กลับพังทลาย
เดินอยู่ดีๆ บุรุษผู้วางมาดเจ้าของบุคคลที่คิดถึง เดินสวนกัน นาม ‘ฮารุเซะ’ กระทืบเท้าเหมือนตึกจะถล่ม ออร่าร้อนๆมาคุไปทั่วเล่นเอาคนจิตอ่อนนอนตายตรงทางเดินเลยก็ว่าได้ (เว่อร์ละเมิง)
หางตาคมของเจ้าตัวตวัดขวับมามองเขาด้วยความอาฆาตเหมือนยังกะเขาไปฆ่าแมวที่บ้านตาย.....- -“
เฟยสะดุ้งเฮือก....
ถึงแม้ไม่เคยมีความแค้นกันมาก่อน แต่คนๆนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ราวกับจะฆ่าทุกคนบนโลกให้ได้.......
ซักพักหนึ่ง ฮารุเซะจึงเดินจากไป เฟยรีบปลีกตัวออกห่างเดินกึ่งวิ่งไปยังที่หมาย......
อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงแล้ว.......
ทว่า..........
นี่สินะ.......ที่เขาเรียกว่า “เคราะห์ซ้ำกรรมซัด”
มือใหญ่ยื่นมือออกไปจะเคาะประตู แต่เสียงข้างในที่ชวนพิศวงก็ลอดออกมาเสียก่อน
“กะยั่วชั้นรึไง? ถึงได้แต่งตัวแบบนั้นน่ะ?”เฟยเอาหูแนบกับประตู
นี่มันเสียงเจ้าอิฟุนี่หว่า?
ฮารุเซะออกไปเมื่อกี้.....แสดงว่า......อิฟุอยู่กับ!!!...........
“ไม่นะ!!”เสียงเขินๆของคนที่คิดถึงก็ดังขึ้นดังคาด......
OoO!!!!!
อ้ากส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ยะ.......อย่ามองนะ”น้ำเสียงนั่น......มะ.....มันเหมือนกำลัง.......
“อะ...................”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ความอดทนหายเกลี้ยง!!
ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเลย!!
ปัง!!!!!!!
พรูด (เสียงเลือดกำเดา)
ของเหลวสีแดงอันแสดงถึงความรู้สึกนึกคิดของเจ้าของได้เป็นอย่างดี......มันคงพุ่งเปรอะคนข้างหน้า ถ้าเขาไม่กลั้นเอาไว้ก่อนนะ......
“เฮ้ย!! อิฟุ...กะ......แก๊~~”เฟยหน้าแดงก่ำ ก็ดูสภาพซะก่อนสิ!!
ไอ้อิฟุที่หน้าหื่นสุดๆ!! (คิดไปเอง)กับเซสึนะในเสื้อเชิ้ตตัวเดียวเนี่ยน้า~~~
“มาอีกและ ไอ้ตัวกวน”อิฟุทำหน้าเสียอารมณ์
ส่วนเซสึนะอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว.......
“แกทำอะไรเซสึนะน่ะ!! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
ทีแรกอิฟุกะจะเดินไปหยิบผ้ามาคลุมตัวเซสึนะ.......ที่จริง....เพราะเขาก็ไม่ชอบให้ใครเห็นเซสึนะแบบนี้เหมือนกัน
แต่พอเห็นคู่กัดไม่เลิกราง่ายๆ.........เลยกัดกลับซะเลย........
“ก็.....ทำมากกว่าที่แกคิดละกัน......”
“ห๊า!!!!!!!!”แล้วเฟยกับอิฟุก็ตั้งท่าพร้อมรบกันตรงนั้นแหละ แถมตอนเฟยเข้ามาประตูก็ไม่ปิด เด็กปี 1 ทั้งหลายแห่กันมาดูเพียบ แล้วยังส่งเสียงเชียร์ไม่ห้ามซักแอะ.......แล้ว......สภาพเขาในตอนนี้!!!!
“นะ.......นี่ พวกนาย ไปไล่พวกนั้นออกไปสิ!!”เซสึนะพูดเบาๆ กลัวว่าจะมีใครรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น
แต่สายไปเสียแล้ว......เห็นกันทุกคนเลยหนูจ๋า......ลอยขึ้นสวรรค์กันหมดแล้ว (ฮ่าๆๆๆ)
ไม่นะ.......ใครก็ได้ช่วยด้วย.......
ฮึก....หยดน้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่สวย.......
ฮารุเซะ..............
อ๊ะ........นี่ทำไมเราต้องคิดถึงหมอนั่นนะ บ้าๆๆ
ฮึ่ม! น่าโมโหจริงๆเลย!!
“หลีกไป!!!!!!!!!”สุรเสียงวางอำนาจของร่างสูงผู้แหวกฝูงชนออกอย่างง่ายดาย แถมด้วยรังสีอำมหิตแบบนี้......ไม่บอกก็รู้ว่าใคร......
เสี่ยฮารุเซะของเรานั่นเอง......
- -“
สองคนที่อยู่ในห้องง้างหมัดจะซัดกันหยุดกึก มองตามสายคมที่ไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหันกลับไปสนใจจุดหมายที่แท้จริง ที่นั่งแหมะอยู่บนพื้นพร้อมน้ำตาร่วงแผละๆ
ฮารุเซะตวัดขวับไปทางประตูที่มีนร.ปี 1 ทั้งหลายมาออกันอยู่เต็มไปหมด เพียงสบตากับสายตาคมดุแว้บเดียวก็เตลิดหายหมดเกลี้ยง
“คิดผิดจริงๆที่คิดจะฝากไว้กับพวกนาย.......ดีนะที่กลับมาทัน ไม่งั้นไม่รู้จะเป็นไงต่อ........ออกไป!!”ร่างสูงตวาดเสียงดังเล่นเอาคู่กัดสะดุ้งเฮือกวิ่งหนีออกจากห้อง แต่เจ้าอิฟุทะลึ่งหันไปแลบลิ้นใส่ก่อนออกไปทีนึง ฮารุเซะเลยถีบประตูห้องส่งซะเลย
ฮารุเซะหันกลับมาทางเซสึนะที่ก้มหน้าอยู่ มือใหญ่ทำท่าจะช้อนร่างบางขึ้น แต่พอก้มตัวลงร่างบางก็โผเข้ามากอดเขาซะเอง
“ฮึก.....ฮะ....คิดว่านายจะไม่มาซะแล้ว.......”
“ไม่กลัวชั้นทำอะไรนายรึ”เซสึนะส่ายหน้าช้าๆ เงยหน้ามองบุรุษตรงหน้า แววตากลมโตเปื้อนน้ำตาใสซื่อ
“ถ้าจะทำนายก็คงทำไปนานแล้วล่ะ”
ฮารุเซะสบตานิ่งกับนัยน์ตาสีแดง ถ้าเขาเผลออดใจไม่ไหวทำมันไปตอนนี้มันคงไม่เชื่อใจเขาไปตลอดชีวิต......
เขาช้อนร่างบางขึ้นนั่งบนเตียง หยิบ Black box ของเซสึนะที่เก็บไว้ให้ขึ้นมา
“เมื่อคืน.....ช่างมันเถอะเดี๋ยวนายก็รู้ เอาเป็นว่านายหลับแล้วชั้นไม่อยากปลุก แล้วก็ถ้าไม่เปลี่ยนชุดเดี๋ยวจะเป็นหวัดซะ ก็เลยเอาเสื้อชั้นจากของตัวเองเปลี่ยนให้นาย......”(Black box ผู้ที่สามารถเปิดได้คือเจ้าของเท่านั้น)
เซสึนะพอได้ฟังประโยคหลังก็ตาโต
“นายเป็นคนเปลี่ยน!!”เสียงเล็กตวาดแว้ด
สงสัยจะเริ่มได้สติ......เมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรออกไปก็คงไม่รู้เรื่อง.....
“ก็ไหนว่าไม่กลัวชั้นไง?”
“เมื่อไหร่!!”
ฮารุเซะเอามือตบหัวตัวเอง สายตาคมหรี่มองร่างบางตรงหน้า
“รีบเปลี่ยนชุด......วันนี้มีธุระต้องสะสาง”
“ใคร”เซสึนะตาเหลือก
“ชั้นกับนาย”
“ไม่ไป!!”
“หรือจะให้ชั้นปล้ำนายตรงนี้........”ฮารุเซะขู่ แต่ใบหน้านั่นช่างน่าสะพรึงกลัวตลอดเวลาเมื่ออยู่ต่อหน้าเซสึนะ......
เซสึนะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที โดยที่ไม่ลืมหยิบ Black box ไปด้วย.......
ฮารุเซะมองตามร่างบางที่วิ่งดิ้กๆๆๆเข้าห้องน้ำไปพร้อมดึงชายเสื้อไปด้วย
อายทำไม?........ชั้นเห็นของนายหมดแล้วน่า......
<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>
อิฟุและเฟย......หลังจากโดนไล่ถีบออกจากห้องแล้ว........ก็ทะเลาะกันไปเดินไปทาง “หอประชุมเทพจุติ” ซึ่งเป็นที่รวมทำกิจกรรมของทั้งโรงเรียน เป็นจุดศูนย์กลางของโรงเรียนก็ว่าได้........
สถานที่แห่งนี้ มีขนาดใหญ่สามารถจุคนได้มากถึง 4,000 คนซึ่งเป็นห้าเท่าของนร.ทั้งร.ร.
หาก....มีการเรียกให้นร.มาพร้อมกันที่แห่งนี้ คงจะเป็นงานพิธีที่ใหญ่และสำคัญทีเดียว......
“ไอ้บ้าเอ๊ย.......อยู่ดีไม่ว่าดีดันไปทะลึ่งแลบลิ้นใส่เค้า เป็นไงล่ะชั้นเลยโดนถีบไปด้วย......”เฟยบ่นขมุบขมิบ ในขณะที่ยืนเบียดเสียดกับผู้คนมากมายในหอประชุมพร้อมๆกับเงยหน้าดูกระดานเวทมนต์แผ่นใหญ่ที่ประกาศอะไรบางอย่างไว้
“อยู่เฉยๆมันก็เสียเกียรติหมดเด้........ว่าแต่เรื่องที่อยู่ตรงหน้าเรานี่สนุกกว่าอีกแฮะ.....อยากเห็นหน้าเจ้าเซสึนะไวๆจัง หึๆๆๆ” อิฟุยืนยืดอกอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าสิ่งที่ได้รับมันสุดเจ๋ง.....
“ตอนที่รักเดินมา ทุกๆคนก็จะปรบมือต้อนรับด้วยความยินดี แล้วที่รักก็จะยิ้มด้วยความสดใส ส่วนชั้นจะเดินเข้าไปรับในฐานะ..........”
อิฟุยืนอมยิ้มวาดฝันกลางวัน....
“ในฐานะ.......เบ๊.........”เฟยแทรก....
“หมายฟายว่างายฟร้า!!~~”
“เพราะเซสึนะน่ะ ไม่เดินเข้ามาหรอกน่า จะต้องโดนฮารุเซะอุ้มอยู่แน่ๆ ก่อนจะเข้ามาเสียงโวยวายก็จะดังมาก่อน......... แต่ยังไงก็ขัดขืนฮารุเซะไม่ได้อยู่ดี....”เฟยทำท่าครุ่นคิด พร้อมกำมือด้วยความเจ็บจิต.......-_-“
“ฮะๆๆๆๆ”
ปัง!!!!!!!
เสียงประตูบานใหญ่สองด้านเปิดออกอย่างแรงเรียกความสนใจจากคนเกือบทั้งหอประชุม
ร่างสูงที่เดินนำมาก่อน วงแขนกว้างโอบร่างเล็กมาแนบไว้กับตัว ใบหน้าคมขมวดคิ้วแทบผูกกันเป็นโบว์
“ปล่อยน้า~~ ชั้นเดินเองได้!!”นั่นไงว่าแล้ว.....เฟยและอิฟุเผลอแท็คมือกันไปทีนึง
“เงียบ! เฮ้ย.....หลีกทาง ชั้นมีธุระต้องสะสาง!!”ฮารุเซะตะโกนคำเดียวทุกคนก็แยกออกเป็นสองฝั่งเหมือนทะเลแหวกให้เขาเดินไปถึงเวทีที่มีบรรดารุ่นพี่มากหน้าหลายตารออยู่ อาจารย์ทุกคน และ.....สิงโตตัวหนึ่ง......
เฟยและอิฟุก็เป็นหนึ่งในบรรดาที่แยกตัวเป็นทะเลแหวกให้ฮารุเซะ(แหงแซะ....คนอื่นเค้าแยกกันหมด)
ขณะนี้......ทุกคนเงียบกันหมด.....
รุ่นพี่และอาจารย์ที่อยู่บนเวทีส่วนใหญ่มีสีหน้าที่แจ่มใสยิ้มแย้ม ราวกับว่ามีเรื่องที่ดีมากๆเกิดขึ้น.......
ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง
เสียงลงฝีเท้ากระทืบแรงๆเดินขึ้นไปบนเวที พร้อมกับอุดปากคนที่อุ้มมาด้วย
“มีธุระอะไรก็รีบทำ...เร็วๆ ชั้นไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้นานๆ”ฮารุเซะให้เซสึนะยืนอยู่ข้างตัว พร้อมกับเหลือบสายตามองซึซึอิรุ่นพี่ที่เรียกเขามา.......
ใบหน้าที่อารมณ์ดีของพี่ๆและอาจารย์หุบยิ้มกันไปหลายคนหลังจากได้ฟังคำพูดแสนไม่เข้าหูของฮารุเซะ
“งั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ ซารุนารุ.....แต่ที่เราเรียกมาเนี่ยมันเป็นเรื่องที่จะสร้างอนาคตของเธอเลยนะ.........”ซึซึอิกล่าวกับฮารุเซะที่หน้าบึ้งตึง แล้วหันไปยิ้มให้กับเซสึนะอย่างจริงใจ แต่เจ้าตัวดีกลับทำหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง? เพราะมัวแต่สนใจสิงโตตัวใหญ่ที่กำลังมองเขาราวกับกำลังยิ้ม?
“อะแฮ่ม”อาจารย์สาววัยกลางคนที่สวมแว่นกรอบแดงนางหนึ่งกระแอมขัดจังหวะ
“อาจารย์มิสทริส.....คุณไม่ควรทำอย่างนั้นเลยนะ ไม่เห็นหรอว่าเด็กๆกำลังคุยกันอยู่น่ะ?”อาจารย์หนุ่มท่าทางวัยรุ่นไม่เหมาะกับอายุ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งไปให้อาจารย์สาว ถึงแม้เขาจะกล่าวคำพูดเกี่ยวกับพวกเซสึนะ แต่ก็ไม่ได้ชายตามองเลยแม้แต่น้อย (ดูเหมือนว่าเขาจะชายตามองแต่สาวๆน่ะ)
“ขออภัย อาจารย์ลูแปง”
เซสึนะเห็นท่าทางของทุกๆคนในหอประชุมนี้ ถึงจะยิ้มยังไงก็ยังปิดความซีเรียสจริงจังเอาไว้ไม่หมด.......
“พี่ซึซึอิฮะ.......นี่มันเรื่องอะไรกันหรอฮะ?”แววตากลมใสของเซสึนะฉายแววอยากรู้อยากเห็นสุดฤทธิ์
แต่แล้วคำถามของเซสึนะ.......ก็ทำให้ใครหลายคนหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้......
“หัวเราะอะไรกันเนี่ย!!”
“แหกตาดูข้างหลังแกซะ”ฮารุเซะสั่งพลางหมุนตัวของเซสึนะให้หันไปทางป้ายกระดานเวทมนต์แผ่นบึ้มเบื้องหลัง
กระดานเวทท์มนต์ที่ขอบสีทองพื้นสีแดงเลือดหมูทำจากผ้ากำมะหยี่สวย ขนาดใหญ่ราวๆ 2-3 เมตร
ตัวอักษรสีทองเหมือนขอบตัวใหญ่นั่น...... “พิธีแต่งตั้งสมาชิกใหม่ของสภานร. เซนท์ฮาริโซน่า”
ข้างล่างตัวอักษรต่อด้วยรูปขนาดใหญ่ของบุคคลสองคน!!
เด็กชายผมเงินท่าทางเงียบขรึมกับเด็กผมแดงท่าทางเหมือนเด็กผู้หญิงตั้งท่าจะเป็นทอมอีกคน......
นั่นมัน......ฮารุเซะ!!
แล้วก็ตูนี่หว่า!!
ใต้รูปขนาดใหญ่....นอกจากชื่อของทั้งสองคนแล้ว.......ยังมีข้อความที่เซสึนะไม่เข้าใจอีกอย่าง!!
Platinum member of ten years!!??
“อาจจะงงๆหน่อย......แต่ก็ยินดีด้วยนะที่การสอบวัดระดับจิตใจของพวกเธอได้ระดับ Platinum ซึ่งถือว่ายอดเยี่ยมที่สุดในระดับทั้งหมด ทั้งยังเป็นระดับที่ดีเยี่ยมที่สุดในรอบสิบปี.....”
ซึซึอิกล่าวพร้อมรอยยิ้ม มือข้างหนึ่งของเขายื่นมาข้างหน้าทำท่าจะจับมือแต่ฮารุเซะปัดมันออก
“แล้วผมไปสอบวัดอะไรที่ว่านั่นเมื่อไหร่กัน? ไม่เห็นรู้เรื่อง?”เซสึนะถามกลับด้วยความสงสัย เล่นเอาคนข้างตัวถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ก็ไอ้รับน้องนั่นแหละสอบวัดระดับจิตใจ......ทำไมสมองของนายถึงไม่เคยตามอะไรทันเลยนะ”ฮารุเซะพูดน้ำเสียงเชิดๆ ปรายตามองเซสึนะ
ซึซึอิแววตาตกใจครู่หนึ่ง......ใช้ได้ๆๆ
เสียงฮือฮาจากนร.ปี 1 เบื้องล่างดังขึ้นด้วยความไม่พอใจ บ้างก็ว่าไม่บอกล่วงหน้า บ้างก็โวยวายเรื่องคู่ที่โดนจับด้วย บ้างก็ถามว่าเอาเกณฑ์อะไรมาวัด?
ปัง! ปัง!
เสียงเคาะฝ่าเท้าหน้าของสิงโตตัวยักษ์ที่เซสึนะคิดว่ามัน “ยิ้มได้” ตบเข้ากับพื้นเวทีที่แทบจะหักเป็นรูเพราะเรี่ยวแรงอันมหาศาลนั้น......
เพียงแค่นั้น.......ทั้งหอประชุมก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบงันอีกครั้ง.....
เซสึนะตาโต....ถ้ามันหิวจนอาละวาดขึ้นมาคงต้องกินเขาที่อยู่ใกล้ๆแน่ๆ
ว่าแล้ว....มือเล็กๆก็เกาะกุมแขนเสื้อสีดำของฮารุเซะไว้อย่างเผลอตัว......ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมแอบยิ้มอีกต่างหาก......
เจ้าสิงโตเดินออกมาตรงกลางเวที แล้วหมุนรอบตัวเองไปมา2 รอบ ก่อนจะนั่งลง
“ร่างนี้ก็สนุกดีแฮะ ^ ^”เจ้าสิงโตกล่าว น้ำเสียงของมันฟังดูคุ้นหูมั้กม้าก.....
เซสึนะที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หัวใจแทบตกไปอยู่กับพื้น แต่พอดีเกาะฮารุเซะไว้เลยไม่ล้มไปด้วยนะเนี่ย.....
เจ้าสิงโตเห็นเซสึนะทำท่าหวาดกลัวอย่างแรง จึงหัวเราะเสียงดัง ในแบบฉบับของสิงโต
“ยูระ......เซสึนะ?.....เป็นอะไรไป? ยืนดีๆหน่อยสิ ถึงชั้นจะอยู่ในร่างสิงโตก็ไม่กินคนหรอกน่า”แววตาเป็นประกายประหลาดนั้น สบกับนัยน์ตาสีแดงของเซสึนะเข้าอย่างจัง
นะ.......นี่มัน!!
“ผะ.........ผอ.?”สิงโตพยักหน้าหงึกๆ เล่นเอาคนทั้งหอประชุมระเบิดหัวเราะลั่น
“รู้ๆกันอยู่ว่าผอ.ที่นี่ไม่ค่อยปกติ แปลงร่างไปเรื่อยๆเคยอยู่เหมือนเดิมซะที่ไหน? เป็นหมาได้ เป็นสิงโตก็ไม่แปลก”ฮารุเซะทำตาดุใส่ นี่หมายความว่า? มีเขาคนเดียวที่ไม่รู้ใช่มั๊ยเนี่ย??
“อย่างว่าแหละนะ.......ซารุนารุ ฮารุเซะ......พลังสันนิฐานของเจ้าช่างยอดเยี่ยม ยูระ เซสึนะก็หัดเอาอย่างเสียบ้างล่ะ?”เซสึนะหน้าขึ้นสี ทำไมเขาจะต้องทนฟังสิงโตเทศน์ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ด้วยนะ!!
“ท่านผอ.คะ ดิชั้นว่ามันเกินเวลาที่กำหนดมอบตราสัญลักษณ์ไปแล้วนะคะ.....”อาจารย์สาวเจ้าระเบียบปรามอาการพูดมากจนเกินห้ามของผู้สูงศักดิ์กว่าอย่างไม่เกรงกลัว
“อ้าวเรอะ.......งั้นก็รีบๆให้แล้วกันเนอะ........”เจ้าสิงโตปะหลกๆหัว อาจารย์สาวถือกล่องไม้อย่างดีกล่องหนึ่งมาให้แก่ผอ.
ท่านผอ.(สิงโต)จัดการเปิดกล่อง เล่นเอากรงเล็บเกือบถากหน้าอาจารย์จอมเฮี้ยบนั่นไป (ทำให้เซสึนะเสียดายมาก)
ภายใน......บรรจุปลอกแขนสีแดงเลือดหมูขอบทองสองอัน ที่เหมือนกันทุกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน บนปลอกแขนสลักเสลาไปด้วยลวดลายที่มีลักษณะเหมือนตาชั่งโบราณสวยงาม และสร้อยข้อมือฝังทับทิมอีกสองอัน
เซสึนะและฮารุเซะถูกซึซึอิเรียกให้ไปยืนเบื้องหน้าท่านผอ.สิงโตร่างยักษ์ เขารับปลอกแขนสีแดงมาคนละอันและสร้อยข้อมืออีกคนละเส้น
“นี่คือสัญลักษณ์ของผู้ที่อยู่ในสภานร. เป็นหน้าที่ที่มีเกียรติมาก จงรักษามันไว้ให้ดี”
เซสึนะสวมมันเข้าบริเวณต้นแขนเพราะขนาดใหญ่เกินจะใส่ที่ข้อมือเหมือนฮารุเซะ
“ฝากเจ้าจัดการต่อด้วยล่ะซึซึอิ......พอดีมีธุระต้องไปทำต่อ ลาล่ะนะ ขอให้นร.ทุกคนใช้ชีวิตในโรงเรียนก่อนเปิดเทอม 1 อาทิตย์นี้ให้คุ้มค่าล่ะ”
ปุ้ง!!
ว่าแล้วเจ้าสิงโตก็หายวับไปในทันที......
อาจารย์ทุกคนพร้อมใจกันเดินลงไปจากเวที แล้วทำหน้าประมาณว่า......ฝากที่เหลือด้วย......
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ.....เอาล่ะต่อจากนี้ขอให้นร.ทุกคนยกเว้นปี 1 และสภานร. เชิญออกไปทำกิจกรรมพักผ่อนตามใจชอบเลยครับ.......”คำสั่งของซึซึอิ ดูเหมือนจะเป็นการไล่คนอื่นออกไปจากหอประชุมมากว่า แล้วก็ได้ผล......ทุกคนออกไปจากหอประชุม เหลือเพียงนร.ปี 1 และเหล่าสภานร.ที่ รายล้อมอยู่รอบนร.ปี 1 กับบางส่วนที่อยู่บนเวที
เสียงฮือฮาของเหล่าลิงปี 1 ยังคงดังเงียบๆ เกี่ยวกับการรับน้องเมื่อคืนก่อน ท่าทางคงต้องอธิบายกันหลายตลบ.....
“เอาล่ะๆๆ พี่จะอธิบายให้น้องๆฟังนะครับ......ทุกๆปีที่มีนร.ใหม่เข้ามานร.เก่าก็ต้องต้อนรับ......แต่เราจะไม่ทำให้เสียเวลาเปล่า......จึงได้รวมการสอบวัดระดับจิตใจเข้าไปด้วย การที่ให้วิ่งจนเหนื่อยล้า เพื่อเป็นการทดสอบความอดทนและไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก........สอง ความรอบคอบและไม่ประมาท ใครหลงกินเข้าไปจนท้อเงสียถึงจะผ่านการทดสอบ....แต่ก็แค่ระดับผ่านพอดี สาม สุสานลาลับไม่มีอะไรน่ากลัวแม้แต่น้อย หากใจสู้และมีความสามัคคีกับคู่จับฉลากเพียงนิดก็จะผ่านการทดสอบแล้ว การทดสอบนี้มี 5 ระดับ จากมากไปน้อย
Platinum หลายปีจะมีซักคนหรือสองคน
Diamond ปีหนึ่งจะมีซักไม่เกิน 20 คน
Gold ราวๆ 30 คน
Silver ราวๆ 40 คน
และ Stone คือพวกที่เหลือประมานว่าผ่านพอดี....
(1 ระดับชั้นจะมีเพียง 100 คนเท่านั้น เพราะงั้นทั้งโรงเรียนจะมีนร.800 คน)
หลายปีมานี้.....ไม่มีผู้ที่สอบได้ Platinum เลยแม้แต่คนเดียว.....อาจเป็นเพราะปีก่อนๆนั้นเราใช้การสอบเดี่ยวตัวต่อตัว โอกาสจึงยาก เราเลยเปลี่ยนการสอบใหม่แต่ก็ยังเหมือนเดิมจนมาถึงปีนี้แหละครับ ที่เราได้มีโอกาสต้อนรับผู้ที่ได้ Platinum member ซักที ^ ^”
ซึซึอิทำท่าปั้นยิ้มไปด้วย ท่าทางคงจะดีใจมากที่มีสมาชิกเข้าสภานร.
เซสึนะรู้สึกเสียววูบวาบยังไงชอบกล.......?
“หลายคนคงจะยังไม่รู้หลักในการเลือก Platinum member…. พี่ไม่ได้เป็นคนเลือกหรอกครับ? ทุกคนที่อยู่ในสุสานเป็นคนเลือกต่างหาก......ไม่ว่าจะเป็น คุณผีลืมหลุมทั้งหลาย Willow แมลงกวนใจ หรืออะไรที่พวกคุณเจอมา ในแต่ละปีเราจะเปลี่ยนหัวข้อในการเลือก และในปีนี้......หัวข้อที่ตั้งไว้ นั่นคือ ‘ความรัก’ พี่ก็ไม่รู้นะครับว่าทำไมถึงได้สองคนนี้? ถ้าว่างๆก็ลองไปถามคุณผีลืมหลุมดูนะครับ รู้สึกว่าเค้าจะเป็นตัวเต็งเลยล่ะ.....”
นั่นไง!!
เซสึนะโดนเผาอีกแล้ว!!
ร่างบางหน้าขึ้นสี กับคำแซวจากเหล่าลิงทโมนทั้งหลาย แต่เมื่อโดนหางตาคมของฮารุเซะเข้าไปก็เงียบกริบในพริบตา......- _ -“
“ไม่มีอะไรมาก แค่เพียงอยากชี้แจงให้ได้ทราบกัน ตอนนี้ก็เวลาอิสระ อยากรู้ว่าใครได้ระดับไหนเชิญที่บอร์ดได้ครับ จากนี้ไปพักผ่อนให้เต็มที่อีก 1 อาทิตย์เปิดเทอมของแท้ แล้วเจอกันนะครับ”ซึซึอิกล่าวเรียบๆแล้วจากไปพร้อมๆกับสมาชิกสภานร.คนอื่นๆ ก่อนที่จะหันมาพูดกับฮารุเซะและเซสึนะเบาๆ
“เปิดเทอมเจอกันในสภานะครับ......”
แววตาของชายผู้นี้มีประกายอย่างประหลาดคล้ายคลึงกับเจ้าสิงโตที่เขาได้คุยในวันนี้อย่างน่าประหลาด......
เซสึนะมัวแต่มองตามแผ่นกว้างนั้นอย่างครุ่นคิด โดยไม่ได้สนใจกลุ่มฝูงชนที่เข้ามาห้อมล้อมอยู่รอบกายเขาและฮารุเซะ
“เฮ้ย!! อะไรเนี่ย!!”
อิฟุและเฟยนั้นโดนถีบออกมาเรียบร้อย......(ฮ่าๆๆๆ)
ท่าทาง.......เขาคงต้องเหนื่อยอีกนาน........................
และแล้ว...........
เมื่อวันเปิดเทอมมาถึง.................
<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ดีค่า หุๆว่าไงเปิดเทอมกันแล้ว?
อีฟคงมาอัพให้อาทิตย์ละตอน ขออภัยด้วยนะคะ T-T
ส่วนเรื่อง Follow คงยืดยาวนานนัก........
อีฟเป็นโรคที่นอนดึกไม่ได้ค่ะ แล้วก็เล่นคอมเยอะไม่ได้ ดังนั้น อาทิตย์ละตอนคงสุดๆแล้ว......
สำหรับทามากิกะชินโนจิ เด๋วจะแต่งแยกหุๆๆๆๆ
แล้วก็.......คงจะไม่ได้เข้ามาเช็คบ่อยนัก
คอมเม้น.......ซัก 420 แล้วกันค่ะ ไปเรื่อยๆนะคะ
ไม่ต้องรีบ ^ ^”
ปล.ขออภัยที่ไม่ได้มาทักทายใครเลยนะคะ
โชคดีน่อ แล้วจะแวะมาเช็ค
ความคิดเห็น