คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 : ฮารุเซะ x เซสึนะ (เฮ้ย! อย่าคิดลึกยังไม่มีไร!!)
ดวงจันทร์กลมโตเหลืองอร่ามเด่นสง่าอยู่บนท้องฟ้า เมฆสีทะมึนกลุ่มใหญ่เริ่มลอยมาบดบังแสงจันทร์นวลเล็กน้อย สายลมเย็นพัดหวิว ทำให้ได้บรรยากาศเหลือเกิน…....กับการ...... ”เดินเล่นในสุสาน”ของนร.ปี1
อยากกลับบ้าน..............
นี่คือความคิดเดียวในหัวสมองของเด็กนร.ปี1นามยูระ เซสึนะ........ผู้ที่ถูกอยู่บนไหล่ของคู่จับฉลากสุดบรมซวยของเขา......ซารุนารุ ฮารุเซะ
“อือ~~~~~~~~~~~~”เซสึนะเริ่มก่อกวนความเงียบที่แสนสยองนี้ ก็ไอ้บ้าฮารุเซะดันเงียบสนิทยังกะเป็นใบ้แถมไอ้บรรยากาศแบบนี้อีก......
น่ากลัวยิ่งนัก-o-
“ท่าจะประสาท”ฮารุเซะสบถ
“ปล่อยฉันลงได้ไหม? ฉันจะเป็นง่อยอยู่แล้วนะ~~~~”
“ขืนให้แกเดินเองพรุ่งนี้ก็ไม่ถึงหรอก”
..............................................- -.............................................
เออ......ถูกของมัน จะว่าไปแล้วมันก็เดินเร็ว ทั้งๆที่ยังถือ(?)เรามาด้วย ก้าวขาฉับๆ แถมสีหน้าก็ไม่แสดงออกเลยว่าเหนื่อย...........
แต่ความจริง.........มันก็แสดงอยู่หน้าเดียวนี่หว่า - -“
“งั้นก็ช่วยถือแบบอื่นได้ไหม? แบบนี้ฉันก็เมื่อยนะ......เปลี่ยนเป็นเกาะหลังแทนได้ปะละ”
“.......”ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างสูง เขาปล่อยเซสึนะลง ซึ่งเจ้าตัวโวยวายถึงกับตาเป็นประกายที่จะได้เดินเอง แต่ก่อนที่จะก้าวขาเดินเอง ลงแขนแข็งแกร่งก็ตวัดช้อนร่างเล็กขึ้นระดับอกแนบชิดกันซะจนแทบจะหายใจด้วยกันแล้ว หน้าขาวๆของเซสึนะซบอยู่กับแผ่นอกกว้างของฮารุเซะ มือซ้ายของฮารุเซะประคองที่ต้นแขนเซสึนะ ส่วนมือขวา...อยู่ที่ต้นขาของร่างเล็ก.....
O/////O ร่างเล็กถึงกับช็อค ดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา แต่ขายาวๆกลับเดินต่อไปโดยไม่สนใจคนในอ้อมกอด
“นี่!!!! มากไปแล้วนะ ถือดียังไงมาอุ้มชั้นแบบนี้เนี่ย!! ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงนะเฟ้ย!!”
“หุบปาก”สายตาคมจดจ้องมองทางข้างหน้าต่อไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
= =...........
ปุดๆๆๆๆๆๆๆ
นี่คือเสียงเส้นเลือดที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ตรงขมับของเซสึนะ มันเหมือนกำลังจะระเบิดตูมออกมายังไงยังงั้น.....
“ปล่อยชั้นนะ!! ฉันทนไม่ไหวแล้ว!! นายเป็นใครเนี่ย?? อยู่ๆคิดจะมาสั่งให้ฉันทำอะไรก็ได้งั้นหรอ?? ประสาทรึป่าว!! นายไม่ใช่พ่อชั้นซะหน่อย!! อื้อ!~~~”เจ้าจอมโวยวายถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อสิ่งที่ได้รับจากร่างสูงคือ ‘จูบ’ แสนเร่าร้อน ยิ่งขยับหน้าหนีก็ยิ่งเปิดโอกาสให้ร่างสูงแทรกลิ้นเข้ามาง่ายขึ้น ลิ้นร้อนกวาดไปทั่วโพรงปากเล็กละเลียดชิมความหอมหวานไม่หยุดหย่อน จนเมื่อร่างเล็กท้วงด้วยการดิ้นเพราะหายใจไม่ออก จึงถอนริมฝีปากออกด้วยความเสียดาย
ใบหน้าขาวนวลที่ตอนนี้เป็นสีแดงเรื่อๆ ริมฝีปากสีกุหลาบเผยอขึ้น นัยน์ตากลมโตใสเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะร่วงออกมาได้ทุกเวลา ภาพตรงหน้าทำให้ร่างสูงอดเผยยิ้มเย็นยะเยือกออกมาไม่ได้
“ตอนกลางวัน.....ชั้นทำอะไรนายไม่ได้ แต่ตอนนี้ชั้นอยู่กับนายแค่สองคน....ไม่มีใครช่วยนายได้”
“อะ......ปละ...ปล่อยนะ...จะ....จะทำอะไรน่ะ!!”เซสึนะเริ่มร้องท้วง ด้วยความตกใจ เมื่อร่างสูงเอาหน้าเข้ามาคลอเคลียอยู่ที่ใบหูไล่ลงไปเรื่อยจนถึงต้นคอ ขบเม้มที่คอขาวจนเป็นรอยแดง
“ท่าจะยัง...... ‘ไม่เคย’ ล่ะสิ”
O/////O !!!!!
“ไม่เคยอะไรเล่า!! ของแค่นั้นน่ะ ทำออกบ่อยไป!!!”เซสึนะตอบเก้ๆกังๆ ที่ตอบไปก็แค่กลัวเสียฟอร์ม ทั้งๆที่ยังงงๆว่า ‘ไม่เคย’ คืออะไร?
ฮารุเซะหยุดทุกการกระทำแล้วจ้องตาเซสึนะเขม็ง สายตานั่นท่าทางกำลังไม่พอใจ
“เคยออกบ่อย? กับใครล่ะ?”
= o =
เซสึนะงงเต๊ก ตกลงว่าไอ้ ‘ไม่เคย’ เนี่ย มันเป็นอะไรที่ต้องทำหลายคนใช่มั๊ยเนี่ย? (ทำคนเดียวก็ได้ย่ะ แต่ชั้นชอบให้แกทำหลายคน)
แต่ไม่ตอบเดี๋ยวเสียฟอร์ม!!
“กะ......ก็อิฟุกับเฟย......มะ....มั้ง?”เซสึนะก้มหน้างุดๆ ตอบแบบขอไปทีแถมฟังไม่ค่อยชัด ไอ้คำว่า มั้ง? ก็โครตเบาซะจนไม่ได้ยิน คำตอบของเจ้าร่างบางในอ้อมกอดทำให้ร่างถึก(?)ตาลุกเป็นไฟ
“อิฟุกับเฟย??”ฮารุเซะตาขวาง
3P งั้นหรอ!!!!
“ละ....แล้วทำไมเล่า!!”ฮารุเซะไม่ตอบ เอาร่างบางขึ้นพาดบนไหล่เหมือนเดิมแล้วเดินต่อ
“ปล่อยนะ!!!”
“กลับไปเมื่อไหร่......เตรียมตัวไปงานศพไอ้สองตัวนั่นซะ”
“หา!!”ทีนี้ เซสึนะที่ยังงงไม่หายชักจะเดือดดาลขึ้นมาบ้างแล้ว ดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาไม่หยุด
ฟึ่บ!!
“อ้ะ!!”
เซสึนะอ้าขาเตะ แต่ฮารุเซะไหวตัววูบไปด้านข้าง ร่างบางเสียหลักหล่นลงมาจากบ่าของร่างสูงแต่มือใหญ่ๆก็คว้าเอวบางดึงมาแนบไว้กับตัวทำให้ขาของเซสึนะไปกระแทกกับป้ายหลุมศพหลุมหนึ่งที่อยู่ด้านหลังแทน
ฉับพลัน เลือดในกายของเขาเหมือนกับเย็นเชียบ สายลมแสนเหน็บหนาวพัดปะทะกับใบหน้าขาว ผมสีแดงโดนลมพัดสะบัดไปมาตามแรงลมกระโชก จี้สร้อยคอรูปหกเหลี่ยมถูกมือของเซสึนะกำไว้จนแน่น
ฮารุเซะ ที่สีหน้าเรียบเฉย ตอนนี้เริ่มแสดงอาการสนใจกับบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไป หลุมศพที่ป้ายถูกกองไว้ข้างๆนั้น มีบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายใต้ผิวดิน!
มือขาวซีดโผล่แทรกผิวดินขึ้นมา ตามด้วยร่างกายที่แสนเน่าเหม็น มีหนอนชอนไชอยู่ภายใต้ผิวหนังนั้นที่บางส่วนถูกย่อยจนเปื่อยเน่าไปแล้ว ลูกกะตาข้างหนึ่งออกมาห้อยอยู่ข้างนอก ริมฝีปากที่แทบจะไม่มีเหลืออยู่แล้วนั้น เปล่งเสียงแหบแห้งออกมา
“พวกแก.......บังอาจ.......ทำให้ฉันตื่น....แก........ต้องตาย........................”
ภาพตรงหน้านั้นแทบทำให้เซสึนะอยากวิ่งกลับไปทางเก่าที่ผ่านมาเสียเหลือเกิน.....เว้นเสียแต่ ถ้าไม่มีไอ้บ้ามาจับตัวเขาไว้นะ - -
“ถือไว้”ฮารุเซะยื่นเชิงเทียนให้เซสึนะที่หน้าซีดจนทำอะไรไม่ถูก แล้วปล่อยตัวเซสึนะออก
“จะทำอะไรน่ะ?”เซสึนะเอ่ยถาม เมื่อไอ้บ้าที่ทำยังไงก็ไม่ยอมฟังคำพูดของเขา แต่ตอนนี้กลับยอมปล่อยอย่างง่ายดาย
“ไม่ต้องยุ่ง ยืนอยู่เฉยๆตรงนั้นแหละ....”
เซสึนะยิ้มแฉ่ง.......
นาทีทอง........
ขาข้างหนึ่งของเซสึนะค่อยๆก้าวออกไปข้างตัวอย่างช้าๆ
“ห้ามหนี!”
คำพูดของฮารุเซะ
ทำลายรอยยิ้มของเซสึนะมลายหายไปจนหมดสิ้น
“ฉันเกลียดคนที่ชอบทำเป็นรู้ทันชะมัด......ไอ้ฉลาดเอ๊ย!!”
“งั้นนายคงต้องเกลียดคนทั้งโลก”
นั่นแกกำลังจะบอกว่าฉันโง่จนคนทั้งโลกรู้ทันใช่ไหมเนี่ย?
เซสึนะคิดในใจอย่างอดไม่ได้ > o <
แต่เซสึนะก็ต้อง(จำใจ)ลงไปนั่งแหมะอยู่ที่ต้นไม้ไร้ใบที่อยู่ใกล้ๆ
ฮารุเซะหันไปเหลือบมองเซสึนะที่อยู่ใต้ต้นไม้ก็หันกลับมาทางซากศพเดินได้ตรงหน้า
“คิด.......จะ......สู้กับ.....ข้า.......เพียงลำพังงั้นหรือ.............”
“คนเดียวก็พอ”ฮารุเซะกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
ความจริง.........เขาคงคิดว่า ถึงไอ้โง่นั่นมาก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากกว่า........
“โอหังนัก........”มือเหี่ยวย่นที่กลายเป็นกระดูกไปเกือบครึ่งแล้วชูขึ้นเหนือหัว นิ้วโป้งและนิ้วชี้ของเขาเสียดสีกันอย่างแรง และนั่นทำให้เกิดเสียงแหลมสูงจนทำให้ฮารุเซะและเซสึนะที่นั่งอยู่ถึงกับต้องเอามือขึ้นอุดหู
ฉับพลันพื้นดินที่ควรจะเป็นหลุมศพก็มีบางสิ่งพุ่งออกมาจากใต้ดินอย่างแรง.....ร่างเน่าเฟะครึ่งเป็นครึ่งตายคล้ายคลึงกับซากศพที่อยู่ตรงหน้าฮารุเซะออกมานับหลายสิบตัว
ใบหน้าของฮารุเซะแนบนิ่ง......เหมือนสายน้ำที่ไม่เคลื่อนไหว มือทั้งสองข้างของเขาประกบกัน ท่องคาถาแปลกๆ ดูเหมือนว่า เพื่อจะ เรียกบางสิ่งบางอย่างออกมา.......
“ริ สึ เคียว เม จิน ชิน โย เร จิ เซ ไซ!!”
เซสึนะที่นั่งอยู่ไกลๆ เริ่มลุกขึ้นยืนแล้วจ้องมองฮารุเซะ
หลุมสีดำขนาดเล็กเกิดขึ้นข้างตัวของผีตายซากทั้งหลาย มันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ....เรื่อยๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความงุนงงให้แก่บรรดาผีร้ายทั้งหลาย
ริมฝีปากบางของฮารุเซะขยับ
“สัตว์ร้ายจากอีกโลก.....กลืนมันซะ”
สวบ!!
มือขนาดใหญ่มหึมา โผล่ออกมาจากหลุมสีดำ ดึงร่างเน่าเฟะของซอมบี้เดินดินกว่าสิบๆตัว หายไปจากโลกจนหมด!!
0 0!!!
“ว้าว~~ สุดยอดเลย....ฉันคิดว่าคนอย่างแกจะเก่งแต่ปากซะอีก”เซสึนะกล่าวพลางยืนตะลึงตาค้าง
อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ฮารุเซะเดินฉับๆมาเขา
“อย่างน้อยก็เก่งกว่านาย.....”
ปึ้ด- -
“ฉันอุตส่าห์ชมแก.....ไมพูดหมาๆงี้อะ??”เซสึนะทำท่าถลกแขนเสื้อขึ้น ง้างหมัดขึ้น หมายจะทำให้หน้านั่นเปลี่ยนเป็นสีเขียว.........
แต่แล้ว.......
วืด
ฮารุเซะกลับเอี้ยวตัวหลบอย่างง่ายดาย แล้วคว้าคอเสื้อของเซสึนะไว้ ชูขึ้นสูงๆ
“ทำอะไร.....เสียเวลาเป็นบ้า.....”แล้วเขาก็เดินไปตามทางแคบๆระหว่างหลุมศพ โดยไม่สนใจคำทัดทานของคนที่โดนพาดอยู่บนบ่าแม้แต่น้อย
“ไอ้บ้า!!! ปล่อยโว้ย!!!”
“ถ้ายังแหกปาก.....ชั้นจะอุ้มนายแบบเมื่อกี้ แล้วอาจจะทำอะไรมากกว่านั้นอีก....”
“........”ได้ผล....เซสึนะหยุดนิ่ง ปากบ่นขมุบขมิบ ในใจก็ยังคงไม่เลิกคิด ‘ไม่เคย’ มันแปลว่าอะไรหว่า?
ดีค่า~
มาอัพหั้ยแร้วน้าค้า~ หวังว่าคงไม่ช้าจนเกินไปนะคะ
ครั้งนี้มีเรื่องอยากจะขอร้องกันค่า คือแบบว่าเปงคนแต่งก็อยากจะรู้จักกับคนอ่านอ่านะคะ
คนที่มาคอมเม้นน่ะค่ะ อยากทราบชื่อเล่น อายุ แล้วก็จ.ที่อยู่อ่าค่ะ แบบว่าเวลาเรียกจะได้เรียกถูกไงคะ >_<
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเปรียบก็จะบอกของคนแต่งเหมือนกันค่า
(บางคนที่ยังม่ารุ)ชื่ออีฟนะคะ อายุเพิ่ง 14 ขวดเต็มน่อ อยู่จ.สงขลา หาดใหญ่ค้าฟ (แน่นอนเพศหญิงนะ อย่างง - -)
แล้วก้อมีเกมหั้ยเล่นกันค่า รับประกวดประวัติตัวละคร อาวุธ อาจารย์ วิชาที่เรียน ได้หมดค่า แล้วก็มีเรื่องอยากถามค่า
“ชอบฉากไหนที่สุดในเรื่อง ตอนไหน....แล้วก็ตัวละครตัวไหนค่ะ”
มีรางวัลด้วยค่ะ ไม่บอกว่าอะไรนะคะ
แร้วก้อ.......เฉลยนะคะ ชื่อ อิฟุเนี่ย แปลกใช่มั๊ยคะ เอามาจากชื่ออีฟเองล่ะคะ (แหะๆ)
และแล้ว........ก็มาถึงกำหนดคอมเม้นในคราวนี้............(ไอ้นี่ละ ระทึกสุดแล้ว)
200........................................+ 55
255 คอมเม้นค่า
ฟู้ ดีเนี่ยที่คอมส่งเสียงไม่ได้ ไม่งั้น คงโดนคลื่นเสียงกัมปนาทฆ่าตาย.......กรั่กๆๆๆ
ความคิดเห็น