<<[St.Harizona]>>เซนท์ ฮาริโซน่า<<[yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: ยูระ เซสึนะ

คุยกันซักนิ้ดดดดด

เรื่องนี้เปงเรื่องเก่าที่เขียนมาตั้งนานแล้ว

ที่เพิ่งลบไปแล้วจะเอามาลงใหม่น่ะ
ขอลงเปงyaoi เลยแล้วกันน้า

ตอนแรกๆคงจะออกแฟนตาซีหน่อย ซัก3-4 ตอนถึงจะแอบหื่น กรี้ๆๆ

คงไม่ว่ากันใช่ม้า?
ช่วยกานอ่าน ช่วยกานเม้นทีน้าค้าฟ

รับสงกรานต์กันหน่อยเน้อ เอ้า!! ปะแป้งหน่อยคร้าบ

................ปล.วันนี้วันเกิด เทรน ฮาร์ตเนต เรื่องแบล็คแคทจ้า





ขอย้ำว่าชื่อและเหตุการณ์ในเรื่องทั้งหมดไม่มีอยู่จริงทั้งสิ้น)





คริสตศักราช xxxx



ในยุคข้าวยากหมากแพง......

ผู้คนต่างสิ้นหวัง.........

ล้มตายกันเป็นจำนวนมาก..............

บ้างก็ตายในสงคราม..... บ้างก็อดตาย...... บ้างก็ฆ่าตัวตาย........

ทำให้ประเทศๆหนึ่ง ต้องแบ่งเขตคนจนและคนรวย

คนรวยจะอยู่ใจกลางเมือง  ถัดมาก็จะเป็นพวกสามัญชน ส่วนคนจนจะอยู่แถบชานเมืองโดยรอบที่อยู่ของคนรวย และสามัญชนอีกทีหนึ่ง

สาเหตุเพราะอะไรนะรึ?

กษัตริย์ผู้ขี้ขลาดและโลภมากที่ตั้งปราสาทสวยงามไว้กลางเมืองเพื่อว่า หากมีข้าศึกโจมตี.....ก็จะต้องผ่านด่านคนจนมาก่อน

พูดง่ายๆ เอาคนจนเป็นโล่.....

ทุกๆประเทศ คนรวยจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ........

คนสามัญชน จะมีชีวิตตามปกติ ไม่รวยเกินไป และไม่อดตาย...

ส่วนคนจน...........ไร้ซึ่งสิทธิ ไร้ซึ่งฐานะ มีชีวิตอยู่ไปวันๆ มีอาหารและที่ซุกหัวนอนก็หรูแล้ว



แต่มีสถานที่แห่งหนึ่งที่ทุกๆคนจะมีฐานะเท่าเทียมกัน

St.Harizona เซนท์ ฮาริโซน่า

ปราสาทที่ใหญ่โต โอ่อ่า  สถานที่แห่งนี้ ไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้ว่าเป็น"โรงเรียน"

เซนท์ฮาริโซน่า ตั้งอยู่ในเขตชิกิ เขตที่ใหญ่ที่สุดของประเทศเชสทาเรีย

ในโลกมีประเทศอยู่3ประเทศเท่านั้น คือ สเนสทาเรีย  รีรีสทาเรีย และเชสทาเรีย เชสทาเรียเป็นประเทศที่เล็กที่สุดในโลก



เซนท์ฮาริโซน่า เป็นโรงเรียนที่หรูหรา สวยงาม ซึ่งใครๆก็อยากเรียน แต่แน่นอนว่ามันต้องไม่ใช่โรงเรียนธรรมดา......



เซนท์ฮาริโซน่า เป็นโรงเรียนที่รวบรวมหัวกะทิ และยอดฝีมือในด้านต่างๆไว้อย่างครบถ้วน ตั้งแต่ฟันดาบ ค้าขาย ไปจนถึงเวทย์มนต์ กฎการเข้าโรงเรียนมีอยู่2อย่างด้วยกัน



1.    ผู้ที่มีคุณสมบัติ(หมายถึง พลังเวทย์หรือ ฝีมือด้านศาตราวุทธ์)ตั้งแต่เกิด ทางโรงเรียนจะส่งสารเชิญไปที่บุคคลนั้นๆและรอการตอบรับ

2.    ผู้ที่โรงเรียนไม่ได้ส่งสารไป และประสงค์จะเข้าศึกษาจะต้องสอบเข้าด้วยฝีมือล้วนๆ





ประเทศเชสทาเรียไม่มีกษัตริย์.........มีเพียงผอ.โรงเรียนแห่งนี้ที่ทำหน้าเหมือนกษัตริย์ของเชสทาเรีย ส่วนตัวตนที่แท้จริงนั้นยังไม่แน่ชัด........



"น่าสนุกจัง......"ริมฝีปากบางขยับ



ขณะนี้เวลา 22.40 น.



สายตาคู่หนึ่งจ้องมองไปที่นาฬิกาเรือนเก่าบนฝาผนัง ก่อนจะละสายตาจากหนังสือ"ประวัติศาสตร์โลกของเรา ภาค โรงเรียนเซนท์ ฮาริโซน่า"ไปที่ประตูห้องสีน้ำตาลสายไม้ผุๆที่กำลังจะมีคนเปิดเข้ามา



แกร้ก.........



แอ๊ดดดดด......



หญิงชราผู้หนึ่งเปิดประตูไม้บานเก่าอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเธอที่โผล่เข้ามาในห้อง เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและใจดี

"เซสึนะจังจ๊ะ....ได้เวลานอนแล้วนะ เด็กดีนะไม่ควรนอนดึกรู้มั้ยจ๊ะ? ไปกันเถอะ"

เด็กชายพยักหน้าอย่างว่าง่าย ร่างผอมบางที่สูงไม่เกิน165 ซม.ลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินตรงไปที่ประตู ใบหน้าขาวนวลรับกับแสงจันทร์ ผิวกายที่นวลเนียน เรือนผมสีน้ำตาลแดงยาวถึงต้นคอ ใครก็ตามที่พบเห็นเป็นต้องมองตาม แต่เพราะนัยน์ตาสีแดงแสนเย็นชา ทำให้ไม่มีใครเข้าใกล้.........



เด็กชายเดินตามหญิงชราไปเรื่อยๆ จนไปถึงห้องโถงกว้าง ที่มีคนนอนอยู่ราวสิบกว่าคนบนเตียงเล็กๆที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

"เอาละ..... เดี๋ยวนอนซะนะจ๊ะพรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าๆ ฉันก็ขอตัวไปนอนก่อนนะจ๊ะ"เธอยิ้มให้เซสึนะอย่างเป็นมิตร



แต่เซสึนะไม่เคยยิ้มตอบ

นี่เป็นเรื่องปกติ.........

หลังจากที่หญิงชราเดินจากไปแล้ว เขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ



ทุกๆวัน........ฉันจะต้องทำแบบนี้.........

น่าเบื่อ.........

ทำไมฉันถึงต้องโดนพ่อแม่ "ทิ้ง"ด้วยนะ

แล้วทำไมฉันจะต้องมาอยู่ใน บ้านเด็กกำพร้า ด้วยละ

ทำไมฉันจะต้องเกิดมาเป็นคนโชคร้ายแบบนี้

ทำไม.....

ทำไม..........

ทำไม..................



ทุกๆวัน........เขามักจะคิดเรื่องนี้ซ้ำไปมา

เซสึนะ ยูระ ตั้งแต่เขาเกิดมา ก็มีชื่อนี้สลักเป็นลวดลายบนจี้สร้อยคอสีเงินรูปทรงหกเหลี่ยม.....ที่สวมติดตัวตั้งแต่โดนเอามาทิ้งไว้ที่นี่เป็นเวลา 13 ปีกว่าแล้ว

เขาต่างกับเด็กกำพร้าคนอื่นๆที่ไม่เคยรู้ชื่อของตัวเองเลย จนต้องให้คุณโมริ หญิงชราใจดีผู้ดูแลที่นี่ตั้งให้ เด็กคนอื่นๆจึงเหมือนเป็นพี่น้องกัน ยกเว้นเขา........เซสึนะไม่เคยออกไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆเลย เคยแต่นั่งอยู่ในห้องหนังสือของคุณโมริทั้งวัน  ถ้าจะออกไปข้างนอกก็มีแต่ออกไปช่วยซื้อของให้คุณโมริเท่านั้น





เซสึนะมองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็กที่อยู่ห่างๆ

........โรงเรียนเซนท์ ฮาริโซน่า.......

จะมีสักวันไหม

ที่จะได้ไปเรียนโรงเรียนแบบนั้นบ้าง

แต่คงไม่มีวัน

ก็เราไม่มีเงินนี่นา

และก็ไม่เคยคิดว่าตนจะมีพลังอะไรพิเศษด้วย

อิจฉาคนที่ได้ไปเรียนจัง..........

เอาเถอะ.........

อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก........

ก็อยู่มาตลอดชีวิตแล้วนี่นา

เซสึนะหลับตาลง



จมลงสู่ห้วงนิทราอันแสนเงียบเหงา

แต่เขาจะรู้ไหมนะ?



ว่าพรุ่งนี้ จะมีบางสิ่ง ที่ทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล.................



.........................................................................................................

คอมเม้น 7-10 อันแล้วจะมาอัพนะคะ