คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro>>
ความรัก.....
ช่างแสนสวยงาม
บางคนว่ากันว่า มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขมากที่สุด
แต่บางคน.....ก็คิดว่า มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ทรมานมากที่สุดเช่นกัน
ความรัก.....
มันเป็นยังไงกัน
ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
แต่ผมว่า ตอนนี้.......
ผมกำลังมี ‘ความรัก’
แหงเลย........
อ้ะ! จริงสิ
ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อ จิบะ เรียวเฮครับ!
เกิดวันที่ 18 พฤศจิกายน อายุ 16 ปี ความฝันคือ การได้เข้าไปศึกษาใน ไฮสคูลมินามิ เพื่อเข้าชมรมบาสของร.ร.นี้ไงล่ะ!!
เพราะอะไรน่ะเหรอ?
เพราะว่าผมดันไปหลงรักคนๆหนึ่งเข้าน่ะสิ
หุๆ
อ้อ ลืมบอกไป........
แม้ผมจะรักคนๆนั้น แต่ว่าผมน่ะชอบกระต่ายที่สุดเลยฮะ!
ผมจึงมักจะพกเจ้าพวงกุญแจตุ๊กตากระต่ายสีขาวขนาดฝ่ามือ ไปไหนมาไหนด้วยตลอดเลยละฮะ
ชื่อของมันก็คือ ก่งก๊ง ฮะ!!
มันต้องเป็นตัวนำโชคแน่ๆเลย
เพราะตอนผมไปสอบนะฮะ พกเจ้านี่ไปด้วยเลยทำให้ผมสอบติดไฮสคูลมินามิที่มีชื่อเสียงของจ.เลยนะฮะ!!
ตื่นเต้นมากๆเลย........วันนี้เป็นวันแรกของชีวิตนร.ม.ปลายมินามิ
ผมจะได้อยุ่ห้องไหนกันนะ!!
แล้วเพื่อนใหม่จะเป็นใคร หน้าตายังไงบ้างน้อ......
เอาเหอะ......ที่แน่ๆ ชมรมที่ผมจะเข้าก็คือชมรมบาสเกตบอลเท่านั้น!!
....................
.............................
ปีที่แล้ว......ที่ผมยังตัดสินใจไม่ได้กับชีวิตม.ปลาย
พอได้ไปดูการแข่งขันบาสเกตบอลรู้สึกมันเท่ห์มากเลยล่ะ!!
ไฮสคูลมินามิ เอาชนะคุ่แข่งขาดลอยเพราะกัปตันทีมสุดเท่ห์สาวกรี้ด3วัน3คืน คนนั้นแน่ๆ
แว่บแรกที่เห็น......
หัวใจดวงน้อยๆของผมที่ไม่เคยมองใครนอกจาก ปะป๊า กับหม่าม๊า พี่ชาย และก่งก๊ง ก็ถูกเค้าเอาไปซะแล้วล่ะ
คราวนี้.......ผมถึงต้องมาตามหาหัวใจผมคืนไงครับ!!
ตอนที่ 1........
ไฮสคูลมินามิ เวลา 7.55 น.
เต็มไปด้วยเหล่านร.ตั้งแต่ปี1-3 ด้วยเหตุว่าเป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ และนร.ปี1 ส่วนใหญ่ก็จะไปออกันอยู่ที่หน้าบอร์ด ประกาศรายชื่อตามห้องตั้งแต่ ห้อง A-F
บริเวณหน้าประตูก็มีคนเยอะไม่แพ้กัน บ้างก็นั่งรอเพื่อน บ้างก็ว่างนั่งเฉยๆ บางคนก็นั่งเพราะอยากเหล่เด็กปี1เข้าใหม่ที่ยังไม่รุ้เรื่องรู้ราว เผื่อหลอกจีบได้บ้างซักคนสองคน
และแล้วสายตาหลายสิบคู่ที่จับเจ่าอยู่หน้าประตูร.ร.ก็ได้หยุดอยู่ที่ร่างเล็กบอบบาง
ร่างเล็กบอบบางดูน่าทะนุถนอม เส้นผมสีน้ำตาลแดงซอยไล่ถึงต้นคอ ริมฝีปากแดงสด พวงแก้มชมพูระเรื่อๆ ผิวนั้นขาวนวลเนียน น่าสัมผัส แขนเรียวเล็กจับสายกระเป๋าสะพายข้างยี่ห้อ Adidas สีขาวแถบแดงแน่น พร้อมด้วยพวงกุญแจกระต่ายสีขาวน่ารัก แปะชื่อข้างหลังว่า ก่งก๊ง - -“
ประกอบกับสีหน้าเอาจริงเอาจัง ท่าทางน่ารักๆนั่น
ทำให้อึ้งไปตามๆกัน........
แต่ที่ทำให้ทุกคนแปลกใจก็คือ เครื่องแบบสีดำของ นร.ชายที่ร่างเล็กสวมอยู่
ผู้ชายจริงหรอวะนั่น!!
“ว้าว.......น่ารักโครต ผู้ชายจริงหรอวะ แม่งจีบเลยๆๆ”
“บ้าหรอมึง ไม่รุ้มีแฟนรึยัง.....เดี๋ยวก็โดนกระทืบตาย”
“ถ้ามีแฟนแล้ว แฟนเค้าคงไม่ปล่อยมาเดินอ่อยเหยื่อแบบนี้หรอกน่า......แล้วนั่น ท่าทางแบบนั้นน่ะ เด็กใหม่ชัวร์”
“จีบเลยๆๆ ถ้าแกไม่จีบฉันจีบเองนะเว้ย”
โป้ก!!!
กำปั้นสายฟ้าสองอันฟาดปังลงบนหัวเจ้าปากมากสองตัวที่กำลังทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างหงุดหงิด
“ไอ้บ้า คิดเรื่องอื่นเป็นมั๊ยฮะ!! ปี2 แล้วทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีหน่อยสิวะ ไอ้สองบ้าอิซากิ”
“โธ่เอ๊ย ฮิโรกิ ก็น่ารักออกขนาดนั้น ไม่รีบจีบ เดี๋ยวคนอื่นมาคว้าไปก็แย่น่ะสิ....เนอะ ฮิซาโตะ”พลางหันไปยิ้มกับบุคคลหน้าเหมือนกันข้างๆ
“จริงด้วยๆ ใครจะเหมือนแกล่ะ มีแฟนอยุ่แล้วนี่ จะมาเข้าที่นี่ปีแรกด้วยไม่ใช่รึไง? อยู่ไหนล่ะฮะ?”
“เงียบน่ายูสึเกะ ฉันกำลังหาอยู่เนี่ย.........”
ทางด้านเรียวเฮ พอเห็นคนมองมาเยอะๆ หน้าก็เริ่มเปลี่ยนสี กระสับกระส่าย
“อึ่ม~~ ทำไมอากิจังช้าจังเลยนะ”ร่างเล็กกล่าวพลางหันซ้ายหันขวาหาเพื่อนของตน
อากิระ เพื่อนตั้งแต่สมัยขึ้นม.ต้น และสอบเข้าที่นี่ด้วยกันกับเรียวเฮ ด้วยเหตุผลที่ว่า
ตามแฟนมาเรียน......
“เรียวจัง ๆๆ ขอโทษนะที่มาสาย.........”ร่างเล็กบอบบางลักษณะใกล้เคียงกับเรียวเฮ เพียงแต่ใบหน้าออกจะขี้เล่นมากกว่าเท่านั้น
วิ่งกระหืบกระหอบเข้ามาพร้อมกระเป๋าสะพายสีขาว ทำให้ร่างเล็กเป็นจุดสนใจมากกว่าเดิมเสียอีก
“อากิจัง! ทำไมมาสายแบบนี้อ่ะ ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวตั้งนาน”เรียวเฮโผเข้ากอดเพื่อนรัก
“โอ๋ๆๆ ขอโทษนะเรียวจัง ยังไงเรียวจังก็มีก่งก๊งอยู่เป็นเพื่อนนี่นา เอาเหอะๆ เดี๋ยวฉันจะไปหาพี่ฮิโรกิ ให้เค้าแนะนำร.ร.ให้ พี่เค้าอยุ่ชมรมบาสด้วยน้า”อากิระยิ้มให้เพื่อนรัก
“จริงเหรอ!! งั้นถ้าให้พี่ฮิโรกิของอากิระพาเข้าชมรมได้มั้ยอะ??”
“จะบ้าหรอ เค้าไม่ใช่ของฉันซะหน่อย นั่นไงๆอยู่นั่นๆ พี่ฮิโรกิ~~~”อากิระตะโกนเรียกร่างสูงที่กำลังยืนเถียงกับเพื่อนอีกสองคน ก็รีบวิ่งหน้าตื่นมาหาทันที
“อากิระ เป็นไงมั่ง มานานรึยัง แล้วนั่นใครหรอ?”
“โอ้ย พี่ฮิโรกิที่ละคำถามได้มั้ยฮะ ผมเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้ ส่วนนี่ เรียวเฮเพื่อนรักของผมที่เคยเล่าให้ฟังไงฮะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักฮะ จิบะเรียวเฮ”เรียวเฮยื่นมือมาข้างหน้า
“เช่นกัน นาคาโดอิ ฮิโรกิ ฝากดูแลเจ้านี่ด้วยนะ”ฮิโรกิจับมือ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ขยี้หัวอากิระ
“ไม่หรอกฮะ ผมต่างหากที่ต้องให้อากิระดูแล”เรียวเฮยิ้มตอบ
“อ้าว น้องคนนี้หรออากิระจังของฮิโรกิ เฮ้ย!! คนนี้เพื่อนของอากิระหรอ พี่ชื่อยูสึเกะคร้าบ”
“ส่วนพี่ฮิซาโตะนะ มีไรปรึกษาได้ ว่าแต่ ขอเบอร์หน่อยสิ เหอๆๆๆ”
โป้ก
และแล้วสองพี่น้องก็โดนเขกกบาลไปอีกรอบ
ส่วนเรียวเฮนั้นก็ได้แต่อายจนหน้าขึ้นสีไปหมด จนเพื่อนต้องลากไปดุบอร์ดซะยังงั้น
“เรียวจังห้องA ส่วนชั้นห้องC อืม......คงต้องแยกกันตรงนี้แหละ”
“เอ๋........ทำไมง่ะ อยากเรียนห้องเดียวกับอากิจังอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงตอนพักก้เจอกันได้อยู่แล้วนี่”
เรียวเฮยิ้มแห้งๆ
กิ่งก่อง กางกิ่งงงงงงง
ออดเข้าเรียนดังขึ้น
“เรียวจังฉันไปก่อนนะ”อากิระกล่าวลาเพื่อน โดยมีฮิโรกิเดินตามติดไปด้วย
“เรียวจังคร้าบบบ ไว้ตอนพักพวกเรามาเจอกันน้า อย่าลืมล่ะมีปัญหาอะไรปรึกษาพี่ได้นะครับ”แฝดอิซากิเดินแยกไปอีกทาง
เรียวเอได้แต่ยิ้ม
พลางคิดในใจว่า
ห้อง A มานอยู่ที่หนายกานเนี่ย~~~
นร.ในแต่ละชั้นปีต่างก็แยกกันไปตามห้องของตน เหลือแต่เรียวเฮยืนโด่เด่อยุ่คนเดียว
ตึกในมินามิก็มีเป็นสิบตึก แล้วมันอยู่ไหนใครจะไปรู้ล่ะเนี่ย
ทันใดนั้นเอง
เอี๊ยด!!!!
เสียงรถเบรกดังลั่นหน้า ร.ร. ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
เรียวเฮหันไปเห็นร่างสูงในชุดเครื่องแบบเดียวกันแต่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไรนัก ค่อยๆลงจากรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ ในท่าทีหยิ่งยโส
ผมสีดำซอยสั้น ย้อมด้วยสีแดงเข้มเป็นหย่อมๆ ใบหูเจาะห่วงนับไม่ถ้วน ไม่นับรวมที่ระเบิดหู ที่แขนเต็มไปด้วยสร้อยและสายรัดข้อมือ นิ้วมือสวมแหวนเงินเต็มไปหมด
ร่างสูงสะบัดกระเป๋าสะพายสีดำยี่ห้อ ไนกี้ พาดบ่า ควงกุญแจรถเก็บเข้ากระเป๋า
เพียงชั่วครู่ที่เรียวเฮและเด็กหนุ่มสบตากัน อาจะเป็นเพราะ มีเพียงเรียวเฮที่อยู่ ณ ที่ตรงนั้นก็เป็นได้
ใบหน้าขาวรียาว จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางเม้มสนิท นัยน์ตาสีดำสนิทคมกริบจดจ้องมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า
เอ๋?........นั่นมัน
คนๆนั้น! นี่นา
คนที่เราอุตส่ามานะบากบั่นสอบเข้าที่นี่ให้ได้เพื่อมาเจอเค้า!
ถึง.....จะแปลกๆจากครั้งแรกที่เคยเจอ
สายตาสดใสกลับมืดมน รอยยิ้มนั่นก็ไม่มีแล้ว ถึงหน้าจะเหมือนแต่ท่าทางและลักษณะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ท่าทีอ่อนโยนชวนให้อบอุ่น
ตอนนี้เหมือนมีเมฆหมอกสีดำปิดบังทึบไปหมดชวนให้หนาวเย็น ยะเยือกเสียมากกว่า
เรียวเฮจับกระต่ายสีขาวที่ห้อยอยู่ที่กระเป๋าไว้แน่น ยืนตัวสั่น
เมื่อร่างสูงที่อยู่หน้าประตู บัดนี้ได้ย่างกรายเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆแล้ว
หวะ หวา.....ทำไงดีเนี่ย.....
คนๆนั้นเชียวนะ เรียวเฮ ........
“มองหน้าฉันทำไม? หน้าฉันมีอะไรติดรึไง? อุซางิจัง?(กระต่าย)”น้ำเสียงเหี้ยมกร้าว มือใหญ่นั่นดึงกระต่ายในมือเรียวเฮไปดู
“เอ่อ......คุณ เอ่อ......คุณชื่ออะไรหรอฮะ”เรียวเฮกล่าวอย่างเก้อเขิน
ประโยคนั้นทำให้ร่างสูงผงะ แววตาเคืองๆกลับกลายเป็นแววตาที่สนอกสนใจเป็นอย่างมาก
“เคตะ ทาชิบานะ.....”
คำตอบนั้นแทบจะทำให้เรียวเฮกระโดดเลยทีเดียว
เคตะ ทาชิบานะ เคตะ ทาชิบานะ เคตะ ทาชิบานะ เคตะ ทาชิบานะ.........
จะจำจนวันตายเลยล่ะ!!
เรียวเฮยิ้มแก้มปริ ใบหน้าเป็นสีชมพู ริมฝีปากแดงอ้าปากช้าๆ
“รุ่นพี่ทาชิบานะ......ขอโทษนะฮะ พอดีผมเพิ่งเข้าปี1 ไม่ทราบว่า ปี1 ห้องA อยู่ตรงไหนหรอฮะ??”ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่น
เคตะยิ้มอย่างถูกใจ
“ตึก 3 ......น่ะ.....”เคตะกระชากกระต่ายเข้ามาหาตัวร่างเล็กจึงลอยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เจ้าตัวแสบโน้มตัวเข้าจุ๊บแก้มนิ่มของเรียวเฮฟอดใหญ่
ปรี้ด!!!!!!!!!
เท่านั้นแหละเหมือนเสียงรถไฟพุ่งเข้าชนเต็มๆ ใบหน้าขาวแดงก่ำ
เคตะค่อยๆปล่อยตัวเรียวเฮออก
“ขอบคุณมากฮะ!!”เรียวเฮวิ่งหายวับไปเหมือนยังกะนินจา ปล่อยให้เคตะยืนงงอยู่เพียงลำพัง
เคตะขยับยิ้ม เลียริมฝีปากอย่างได้ใจ
“ปีนี้ท่าจะมีเรื่องสนุกแล้วสิ.........”
ความคิดเห็น