[ KHR FIC | REBORN FIC ]「 I AM CELINE ( oc ) 」

ตอนที่ 4 : ตอนที่ 4 : คดีเปลเด็กและบทสรุป

4 

คดีเปลเด็กและบทสรุป

(  ใครที่ยังไม่ได้อ่านสองตอนที่แล้วอย่าลืมกลับไปอ่านด้วยนะคะ  เด็กดีมันไม่แจ้งเตือน  ;______;  )

           ข่าวที่เพิ่งได้รับทำให้เซลีนตกใจเป็นอย่างมาก  ร่างน้อยเร่งฝีเท้าทะยานออกจากองค์กรเชลเบคโลในทันทีโดยมีร่างสูงของเชส  นัทเซลตามมาไม่ห่าง

           นับเป็นโชคดีที่เชสมีสติพอที่จะไปเอารถมาก่อนที่คุณหนูของตนจะยั้งอารมณ์ไม่อยู่งัดสกิลฟรี  รันนิ่งที่เคยฝึกกับเบลเฟกอลเมื่อสมัยเข้าวาเรียใหม่ๆ  ขึ้นมาใช้แล้วออกวิ่งไปยังศูนย์บัญชาการกลางของวองโกเล่

           ดวงใจวาเรียตัวน้อยมีท่าทางร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด  ร่างเล็กแทบจะนั่งไม่ติดเบาะเลยเสียด้วยซ้ำ นัยน์ตากลมแฝงแววร้อนใจปนหัวเสีย  จีบปากเล็กขยับพูดไม่หยุดตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นรถมา

           "กะแล้วเชียวว่ามันแปลก  ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากให้ออกนอกพื้นที่  ปกติแค่เท้าล้ำเขตแดนไปนิดเดียวก็โดนเฉ่งจะตายห่-  ตุ๋นฉันซะเปื่อยเลยนะ  ไอ้พวกเวร"

           แน่นอนว่าทุกคำที่เล็ดลอดออกมานับจากนี้ล้วนเป็นคำด่าทั้งสิ้น  ทั้งยังด่ารวมไปถึงผู้เป็นพี่ชายที่เธอไม่เคยกล้าพูดถึงในทางเสียหายมาตลอด  สักพักก็ตวัดสายตาไปทางมือขวาหนุ่มอย่างจับผิด

           "นายคงไม่ได้ร่วมมือกับพวกนั้นหรอกใช่ไหม"

           "ใครจะไปกล้าล่ะครับ"

           แม้ในเวลาแบบนี้ร่างสูงก็ยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า  ถึงจะเป็นรอยยิ้มเจื่อนๆ  อย่างคนทำตัวไม่ถูกก็ตาม  ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็จอดเทียบหน้าคฤหาสน์ซึ่งเป็นศูนย์บัญชาการกลางของวองโกเล่  ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ  สีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนเป็นจริงจังโดยอัตโนมัติ

           กลิ่นดินปืนและเลือดฉุนๆ  คละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ  เสียงปืน  ดาบ  รวมไปถึงสารพัดอาวุธดังอื้อ  มองปราดเดียวก็พอจะทราบถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป  หน่วยวาเรียภายใต้การนำของซันซัสผู้เป็นพี่ชายเข้ายึดครองพื้นที่ทั้งหมดแล้ว

           "ฉันจะไปตามหาท่านพี่แล้วหยุดเขา  ส่วนนายตามฉันมา"

           สิ้นคำสั่ง  เด็กสาวเริ่มออกตัวอีกครั้งบุกเข้าไปทางศูนย์บัญชาการกลางอย่างไม่เกรงกลัว  ระหว่างทางมีศพของชายฉกรรจ์มากมายกองเกลื่อนบนพื้นพรมชุ่มเลือด  นัยน์ตากลมกวาดสายตามองหาพี่ชายของตัวเอง

           ขณะวิ่งในสมองก็ทบทวนว่าห้องทำงานของผู้เป็นพ่ออยู่ส่วนใดของคฤหาสน์  พอนึกออกก็ตรงไปที่ห้องเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

           แต่เซลีนก็ต้องชะงักฝีเท้า  เมื่อเห็นประตูบานหนึ่งถูกแง้มเอาไว้  มือเล็กยื่นไปหาเชส  นัทเซลที่เพิ่งวิ่งตามมาถึงแล้วฉวยเอาปืนพกข้างลำตัวของเขามาไว้ในมือ

           ด้วยความที่ยังเด็กเธอเลยไม่ได้รับอนุญาตให้พกอาวุธติดตัว  เวลาออกไปทำภารกิจก็อาศัยสู้ด้วยมือเปล่า  จำได้ว่าซันซัสเคยบอกว่าจะอนุญาตให้เธอพกอาวุธตอนอายุครบสิบปี

           หวังว่าเขาจะจำได้และไม่จากเธอไปไหนเสียก่อน

          ระหว่างนั้นร่างสูงก็เปิดประตูบานนั้นให้กว้างขึ้น  บันไดทอดยาวลงไปยังชั้นใต้ดินของคฤหาสน์  ไม่เสียเวลาหยุดคิดหนึ่งพิรุณและหนึ่งเมฆาเร่งฝีเท้าลงไปชั้นล่าง พวกเขาพบประตูอีกบานที่เปิดค้างไว้เช่นกัน สองร่างแทรกผ่านช่องว่างระหว่างประตูเข้าไปยังชั้นใต้ดินที่มีร่องรอยจากการต่อสู้เต็มไปหมด

           ยังไม่ทันที่ดวงใจวาเรียตัวน้อยจะทำความเข้าใจเหตุการณ์ก็บังเกิดแสงสีขาวสว่างจ้าปกคลุมทั่วทั้งชั้นใต้ดิน  เมื่อแสงนั้นหายไป  ภาพตรงหน้าถึงกับทำให้เด็กสาวทรุดตัวลงกับพื้น  น้ำตาค่อยๆ  ไหลออกมาราวกับโลกทั้งใบได้แหลกสลายลงตรงหน้า

          ร่างสูงศักดิ์ของผู้เป็นพี่ชายอยู่ภายใต้น้ำแข็งกองมหึมาที่จะไม่มีวันละลาย

           รองหัวหน้าหน่วยพิรุณดึงร่างน้อยเข้ามากอดแนบอก  เซลีนไม่เหลือคราบคุณหนูผู้อวดดีอีกต่อไปแล้ว  เธอสะอื้นจนตัวโยนดูน่าสงสารจับใจ

           บอสวองโกเล่รุ่นที่เก้าที่ตั้งใจจะเดินออกไปสังเกตเห็นลูกสาวสุดที่รักโดยบังเอิญ  ดวงตาอบอุ่นใจดีคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและขอโทษ  ชายชรายังไม่พร้อมจะคุยกับเธอ  เด็กสาวเองก็คงไม่ต่างจากเขาเท่าไร  ก่อนจะเบนสายตาไปหาพิรุณหนุ่ม

           "ฝากดูแลเธอด้วยนะ"

          หลังจากนั้น  หน่วยวาเรียทุกคนก็ถูกกองกำลังเสริมจากวองโกเล่เข้าจับกุมและมอบบทลงโทษไปตามระเบียบ  พวกเขาล้วนเสียใจที่บอสพ่ายแพ้ให้กับวองโกเล่รุ่นที่เก้า  ไม่พอยังใจสลายเมื่อเห็นน้ำตาที่ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนักจากคุณน้องสาวบอส

           เหล่าติ่งเดนตายทุกคนต้องร่ำไห้  แทบจะคลานเข่าเข้าไปขอขมาเธออยู่แล้วแต่ติดที่รองหัวหน้าหน่วยพิรุณที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานเฝ้าอยู่หน้าห้องรับรองไม่ยอมให้พวกเขาเข้าไปแม้แต่คนเดียว

           ทุกคนออกจากห้องรับรองไปแล้วแต่ดวงใจวาเรียตัวน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุด  ทั้งเธอและมือขวาธาตุพิรุณถูกสอบสวนเสียจนพรุน  สุดท้ายก็ลงเอยที่พ้นความผิดอย่างฉิวเฉียด  เด็กสาวและเชส  นัทเซลถูกพามายังห้องรับรองที่วองโกเล่จัดไว้ให้ด้วยความสุภาพเต็มพิธีการ

           ร่างน้อยเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับพี่ชายทั้งนั้น. พิรุณหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ปิดปากเงียบ  รวมถึงฉลามคลั่งที่พวกเขาเพิ่งจะรู้ว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์เองก็ไม่ได้พูดอะไร  ทำให้เรื่องทุกอย่างกลายเป็นปริศนาโดยสมบูรณ์

          ในตอนแรกเธอตั้งใจจะขังตัวเองไว้ในห้อง  แต่เสียงโวยวายจากด้านนอกกลับดังรบกวนไม่หยุด

           มือน้อยปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มหลังจากนั่งร้องไห้อยู่ในห้องรับรองมาได้สักพักใหญ่  เธอลุกขึ้น สองขาพาร่างเล็กไปยังหน้าประตูไม้เนื้อดีแล้วเปิดออก  แต่พอเห็นกลุ่มคนที่ยืนอออยู่หน้าประตูก็พาลอยากปิดประตูอัดใส่หน้าพวกเขาสักรอบสองรอบ

           "มีธุระอะไรไอ้พวกงั่ง"

           ทุกคนดูเกี่ยงกันว่าใครจะพูด  แต่พอโดนจ้องเขม็งจากคุณน้องสาวบอสและมือขวาคนใหม่ของเธอมากๆ  เข้าก็พร้อมใจกันถีบเบลเฟกอลออกมาเป็นหน่วยกล้าตายแบบไม่เต็มใจ

           "อย่าโหดนักสิ  เจ้าชายก็กลัวเป็นนะ...  แค่จะมาพากลับปราสาทเฉยๆ  เอง"

           เสียงยังไม่แตกหนุ่มของเจ้าชายอ่อนลงในตอนท้าย  แม้จะมีรอยยิ้มแต่ไม่มีเสียงหัวเราะกวนประสาทเหมือนทุกครั้ง  วาเรียควอลิตี้ทุกคนหน้าเจื่อนลงไปถนัดตา  เซลีนหัวเราะเสียงกระด้าง  เชสเห็นอย่างนั้นจากที่ตอนแรกตั้งท่าเป็นลูกหมาขู่ก็สไลด์ตัวมายืนเคียงข้างผู้เป็นนายอย่างรวดเร็วเพื่อรอรับคำสั่ง

           "ถ้าอยากให้กลับไปนักก็ทำให้ฉันพอใจสิ"

           ทำเสียงแข็งใส่  เก๊กหน้าให้ขรึมที่สุดเท่าที่จะทำได้  ปรายตามองกลุ่มวาเรียควอลิตี้ด้วยสายตาขุ่นเคือง  ก่อนจะแอบหลุดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเจ้าพวกคนอ๊องขยับกันยืนเรียงแถว  ยกกำปั้นขวาขึ้นแล้ววางทาบที่อกด้านซ้าย

           "ถ้าน้องหญิงกลับมาพี่เจ้าชายจะยอมทุกอย่างเลยค่ะ  อุชิชิชิชิ"  ( เบลเฟกอล )

           "จะให้บีบแก้มแบบไม่คิดเงินก็ได้"  ( มาม่อน )

           "เจ๊จะทำขนมอร่อยๆ  ให้เซนจังกินทุกวันเลยนะจ๊ะ  ถ้าอยู่ที่นี่ก็จะอดทานขนมอร่อยๆ  ของเจ๊นะฮ้า"  ( ลุซซูเรีย )

           "ผมจะภักดีและทำตามคำสั่งคุณหนูทุกอย่างครับ"  ( เลวี่ )

           สิ้นเสียงเลวี่ไม่ได้มีคนมาต่อในทันทีทำเอาทุกคนหันมามองสควอโล่เป็นตาเดียว  ความกดดันอ่อนๆ  ที่ถูกส่งมาทำให้ฉลามคลั่งอ้ำอึ้ง  ใบหน้าหล่อคมขึ้นสีเรื่อโดยไม่รู้ตัว

           "โว๊ะ  เรื่องมากว่ะยัยหนู  แต่  จะยอมสอนดาบที่เธออยากเรียนให้ก็ได้  กลับบ้านเถอะ"

          แว่วเสียงหัวเราะเบาๆ  จากร่างน้อย  เซลีนโถมตัวเข้ากอดฉลามคลั่งเป็นการใหญ่เพียงไม่นานวาเรียควอลิตี้ทุกคนก็รุมเข้ากอดกันจนกลายเป็นลูกบอลลูกใหญ่ๆ  บนโถงทางเดิน

           "ไม่โกรธแล้วเหรอคะน้องหญิง  ชิชิชิ"

           "ฉันหายโกรธตั้งแต่เปิดประตูมาเห็นหน้าเอ๋อๆ  ของพวกนายแล้ว"

           ก็เป็นครอบครัวนี่นา

           ถึงเจ้าพวกมนุษย์อ๊องจะสร้างเรื่องงามหน้าให้เซลีนแค่ไหนก็ทำใจโกรธได้ไม่นานหรอก

           นัยน์ตากลมโตเหลือบไปเห็นรองหัวหน้าหน่วยพิรุณที่ยืนอ้ำอึ้งไม่กล้าเข้ามากอดกับพวกเธอ  และมาม่อนที่ยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปพวกเธอเอาไว้แต่ไม่มีทีท่าจะเข้ามาหาแม้แต่น้อย

           มือเล็กเอื้อมไปดึงเชสกับอัลโกบาเลโน่ตัวจิ๋วให้เข้ามาอยู่กลางวง  ส่งสัญญาณผ่านสายตาแล้วร่างทั้งห้าก็รุมกอดทั้งสองคนพร้อมกัน

           โถงทางเดินของคฤหาสน์วองโกเล่ถูกปกคลุมด้วยเสียงหัวเราะ  เป็นภาพที่ชวนให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอดยิ้มตามไม่ได้

           อยากให้ท่านพี่อยู่ตรงนี้ด้วยจังค่ะ :-)

TALK.

          เป็นการจบช่วงคดีเปลเด็กอย่างรวดเร็วภายในสี่ตอนค่ะ  ฟฟฟฟฟฟฟ.

          จริงๆ  ยัดซีนนี้มาก็เหมือนแกล้งน้อง  ร้องไห้ใหญ่เลย  โอ๋เอ๋ขวัญเอ๊ยขวัญมา  ;_______;

          อีกไม่กี่ตอนยัยหนูก็จะกลายเป็นสาวแล้วนะ  !  เรียกได้ว่า  อายุสิบหกมาเป็นสาวรำว----  โอเค  แป้กสุดใจ  ไม่เล่นแล้ว  นอกจากยัยหนูจะเป็นสาวแล้วพวกวองโกเล่ก็จะได้ออกแล้วด้วย  ไหนมีใครรอท่านฮิบ้าง !

           สัญญาตอนเซนเจอกับสึนะจะให้เปิดตัวอย่างเถื่อนให้สมกับที่รีดเดอร์ทุกคนรอ ! เชื่อเถอะ รีดเก่าส่วนใหญ่ไม่ค่อยชินที่เซนมาเป็นยัยน้องหนูใช่ไหมล่า  เพราะไรท์เองก็ชินกับตอนเซนเถื่อนๆ  เหมือนกัน---

ยังไงก็ฝากคอมเมนต์เพื่อให้น้องได้เอาไปปรับปรุงตอนต่อๆ  ไปด้วยนะคะ  ♡