วุ่นรักอลวน

1.อารินเป็นรองผู้จัดการในธนาคารแห่งหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่จริงจังกับงานมาก และเธอก็เป็นที่รักของลูกน้องทุกๆคน วันนี้อารินเดินเข้ามาที่ทำงานอย่างหน้าตาร่าเริงและสดใส ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าห้องทำงาน เธอก็ตกใจเพราะหันมามองรอบห้องไม่เห็นใคร..เอะ..!!ทุกคนหายไปไหนกันหมด
ใครจะเป็นคนไปทำบัณชีให้ลูกค้าคนนั้น..แก่นั้นแหละมน..ฉันไม่ไปนะ..งั้นก็แก่ล่ะกันน้ำตาล..ฉันก็ไม่ไปนะ..ฉันว่างั้นเรามาเป่ายิงชุบแล้วกันถ้าใครแพ้คนนั้นต้องเป็นคนไปทำ..ตกลง..
"ค้อน..กรรไกร..กระดาเท่ากัน"เอาใหม่
ทันใดนั้นอารินก็เปิดประตูผัวะและส่งเสียงดุออกมา
"เล่นอะไรกันอยู่นะ"ทุกคนหน้าเสียแล้วกระเด้งตัวยืนตรงอย่างลนลาน
"พี่ริน"
" นี้จะได้เวลาทำงานแล้ว ทำไม่พากันไปเตรียมตัวทำงาน "
เอ่อ..!!แล้วใครเป็นคนไล่ลูกค้าคนนั้นให้ไปรออยู่ข้างนอก ก็ลูกค้าคนนั้นแต่งตัวสกปรก ตัวก็เหม็นนิค่ะพี่ริน ฉันอยากจะบอกให้ทุกคนรู้ว่า การทำงานแบบนี้ ไม่ว่าลูกค้าจะเป็นยังไงแต่งตัวสกปรกแค่ไหน เราก็ต้องบริการลูกค้าด้วยใจ สิ่งที่เราไม่ควรทำคือการละเลยหน้าที่ของตัวเองไม่ใช้ไม่เอาใจใส่ลูกค้าแบบนี้ เข้าใจมั้ย..?พวกเราขอโทษค่ะ พี่อาริน ถ้างั้นเดียวฉันจะเป็นคนดูแลลูกค้าคนนี้เอง
เดี่ยวค่ะ..!!!พวกเราจะให้พี่อารินที่เป็นถึงขั้นรองผู้จัดการไปดูแลลูกค้าแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ
ไม่เป็นไรหรอกแค่นิดเดียวเอง "เลิกชุมนุมกัน แล้วไปทำงานกันได้แล้ว" พูดจบอารินก็เดีนออกจากห้องไป 
ก่อนที่มนตราจะพูดพ่ำพึมออกมา"เหมือนกำลังโดนคนแก่เทศอยู่เลย"
"แต่พี่รินก็เอาใจใส่ลูกค้ามากเกีนไปนะ"
ฉันสงสัยจริงๆ ตั้งแต่วันที่ฉันมาทำงานที่นี้วันแรกจนถึงตอนนี้มันก็หลายปีล่ะ ฉันก็เห็นพี่รินตั้งใจทำงานมาตลอด แต่ทำไม่พี่รินถึงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการสักที่ มันคงยังไม่ถึงเวลาของพี่เค้าล่ะมั้ง..!! เออ!!!แต่ฉันได้ยินข่าวมาว่าพี่ิรินจะได้เลื่อนตำแหน่งตั้งแต่ปีก่อนนู่นแล้วนะ แต่ก็ไม่เห็นพี่รินได้เลื่อนตำแหน่งสักที่ ฉันว่านะฝ่ายผู้ใหญ่คงจะมีใครไม่ชอบพี่อารินแน่เลย
มุกดาโพล่งออกมา..
นี้น้ำตาลแก่อย่าพูดแบบนั้นสิ ปีนี้พี่รินเค้าเอาจริงนะ ไม่แน้...บางที่ปีนี้พี่รินอาดได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการปีนี้ก็ได้นะ เพราะตำแหน่งผู้จัดการที่นี้ยังว่างอยู่ไม่ใช้เหรอ
สองในสามคนพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย
เออ!!!นั่นสินะ...????