มหัศจรรย์รักทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #7 : สกิล

   ตอนเที่ยงของอีกวัน (ไวจริงๆ) ผมกำลังฝึกดาบอยู่ใกล้ๆต้นไผ่ \"ย๊า! ย๊า! ย๊า! ย๊า!\" สวบๆ ผมหันไปหาเสียง \"อ่าว ผู้เฒ่า สวัสดีครับ\" \"อืม ขยันขันแข็งดีนิ ได้เวลาล่ะที่ข้าจะสอนสกิล ดาบผ่าพสุธา ให้กับเจ้า\" \"จริงเหรอครับ!!\"  ผมถามผู้เฒ่าอย่างตื่นเต้น \"จริงสิ โฮะ..โฮะ..\"

\"รวบรวมสมาธิให้เป็นหนึ่งเดียว ส่งกระแสจิตไปที่แขนทั้ง2ข้าง และปักดาบลงที่พื้น\" \"ถ้าสำเร็จ ผลจะออกมายังไงครับ\" \"พื้นดินแยกทำให้ศัตรูตกลงไปน่ะสิ โฮะ..โฮะ..\" ผมไม่รอช้า รีบทำตามที่ผู้เฒ่าบอกทันที \"รวบรวมสมาธิให้เป็นหนึ่งเดียว....  ดาบผ่าพสุธา!!\" วิ้ว~~

(ไม่มีอะไรเกิดขึ้น) \"ทำไม เราทำไม่ได้วะ\" ผมพูดขึ้นมา \"เธอไม่มีสมาธิพอน่ะสิ\" วอลเตอร์ ซึ่งมองดูผมอยู่ พูดออกมา \"ผมจะทำยังไงดี\"

\"ลองนั่งสมาธิดูสิ\" \"ทำให้ผมมีสาธิมากขึ้นกว่าเดิมเหรอครับ\" วอลเตอร์เงียบ และนั่งลง เหมือนกับว่าเจ้าหล่อนไม่อยากพูดกับผมยังไงยังงั้น \"เอาวะ นั่งก็นั่ง\"

       ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! (เสียงลูกธนู) \"เก่งขึ้นนิ มิว\" ผู้เฒ่าชมฉัน \"เอาละ มาฝึกสกิลเถอะ\" \"สกิลอะไรคะ\" \"โฮะ..โฮะ.. สกิล พันดอกหมื่นลี้น่ะ\" ผู้เฒ่าบอกพร้อมกับลูบหนวดของตัวเอง \"เป็นยังไงเหรอคะ\" \"อืม.. เมื่อยิงออกไปแล้ว จะปรากฏออกมาพันดอกและสามารถไปได้ไกลถึงหมื่นลี้\" \"ค่ะ ฉันต้องทำอะไรบ้าง\" \"โฮ่ ก็แค่รวบรวมพลังลมปราณไปที่ปลายนิ้ว จากนั้นก็ยิงธนู\" \"ฉันจะทำได้เหรอ\" \"ไม่ลองไม่รู้ โฮะ..โฮะ..\"

ผู้เฒ่าหัวเราะยังงี้ทุกทีเลยแฮะ \"เอ้า ลองทำดูสิ\" ผู้เฒ่าสั่งฉัน \"ค่ะ\" รวมพลังลมปราณไปที่ปลายนิ้ว.... พันดอกหมื่นลี้!! ฟิ้ว! \"ทำไมออกมาแค่ดอกเดียวเนี่ย\" ฉันกำลังนั่งคิดอยู่คนเดียว \"มิว ทำได้ไหมคะ\" กัสเดินเข้ามาหาฉัน\"ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี\" \"ลองใหม่อีกครั้งสิ\"

กัสบอกฉัน \"ฉันจะทำได้เหรอคะ\" กัสเงยหน้าขึ้น \"ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง\" ฉันมองไปที่หน้าของกัส \"ตอนเด็กๆ ฉันเห็นพี่ดั๊มเปอร์เป็นนักฆ่า

ฉันก็อยากเป็นเหมือนกับพี่ของฉัน\" \"เธออยากเป็นนักฆ่าเหรอ\" \"ใช่ แต่ฉันก็ไม่ได้เป็น\" \"ทำไมคะ\" กัสหัวเราะเบาๆ \"ฉันไม่มีความสามารถ

พอที่จะเป็นนักฆ่าได้ และอีกอย่างร่างกายของฉันอ่อนแอเกินไป\" \"แล้วทำไมเธอถึงเป็นแม่ชีละ\" \"ฉันคิดว่า ถึงไม่ได้เป็นนักฆ่าแต่ถ้าเป็นแม่ชี

ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน\"  \"ค่ะ\" \"มิว ธนูเลือกเธอนะ เธอต้องทำได้สิ\" \"อืม ฉันจะลองดู\" ออฟและมิวฝึกสกิลของพวกเขาตั้งแต่เที่ยงจนดึก

\"พวกเธอจะฝึกกันไปถึงไหน มากินข้าวกันได้แล้ว\" ดั๊มเปอร์ตะโกนเรียกพวกผม ผมเห็นมิวกำลังยิงธนูอยู่ \"มิว เข้าไปกินข้าวกันก่อนเถอะ\"

\"ไม่ล่ะ ฉันจะต้องทำให้ได้\" \"แต่เดี๋ยวร่างกายเธอจะไม่ไหวนะ\" \"ไหวสิ\" \"ไม่จริงหรอก\" มิวมองหน้าผม \"บอกว่าไหวก็ไหวสิ!!\" ตุ้บ!! \"มิว!!!\"

ไอ้หย๋า มิวสลบ ผมอุ้มมิวขึ้นไปบนห้องพัก \"กัส เราฝากมิวด้วยนะ\" \"ค่ะ\" ผมลงไปกินข้าวมื้อค่ำ กินเสร็จผมก็เดินออกไปนั่งที่ม้าหินอ่อน

\"เป็นอะไร นอนไม่หลับเหรอ\" ดั๊มเปอร์พูดและนั่งลงข้างๆผม \"ผมเป็นห่วงมิวน่ะครับ\" ดั๊มเปอร์วางมือที่ไหล่ของผม \"ไม่เป็นไรหรอก น้องสาวของฉันก็ดูแลเธออยู่\" \"ครับ\" \"เข้านอนได้แล้ว\" ผมเดินก้มหน้าไปที่ห้องพัของผมและหลับทันทีที่หัวลงถึงหมอน