มหัศจรรย์รักทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #4 : ออกเดินทาง

   มิวเดินมาหลบข้างหลังผม \"คนนั้น ใครน่ะ\" เธอกระซิบผมเบาๆ \"เป็นนักเวทย์ ที่จะร่วมเดินทางไปกับเราไง\" ผมบอกเธอ \"สวัสดี วอลเตอร์\" นักฆ่าทักทายนักเวทย์ สงสยหล่อนจะชื่อ วอลเตอร์แฮะ \"สวัสดี\" วอลเตอร์ตอบนักฆ่า จู่ๆแม่ชีที่หลบอยู่ข้างหลังนักฆ่าก็วิ่งออกมา หมับ!!! หล่อนเข้าไปกอดวอลเตอร์อย่างแน่น \"กัสคิดถึงพี่วอลเตอร์มากๆเลยค่ะ\" เธอเงยหน้าและยิ้มให้วอลเตอร์อย่างอ่อนโยน \"พี่ก็คิดถึงกัสเหมือนกันจ้ะ\" วอลเตอร์ยิ้มตอบ แม่ชีคนนั่นดูดีๆแล้วคล้ายๆกับผู้หญิงที่มาเปิดประตูมากเลยแฮะ \"น้อยๆหน่อย\" นักฆ่าพูด \"มีปัญหาไรยะ ดั๊มเปอร์\" วอลเตอร์หันมาพูดกับนักฆ่า \"คิดถึงน้องสาว แล้วไม่คิดถึงพี่ชายเลยรึ\" นักฆ่าพูดแหย่วอลเตอร์ \"เรื่องของฉัน\" \"เอ่อ... ขอโทษนะคะ\" มิวพูด

ขึ้นมา ทำให้นักฆ่า นักเวทย์ และแม่ชีหันมาทางเธอทุกคน \"วอลเตอร์ เมื่อกี้เธอบอกว่า2คนนี้เป็นผู้กล้า เธอรู้ได้ยังไง\" นักฆ่าหันไปถาม

วอลเตอร์ \"หึหึ ดูเสื้อผ้าที่เค้าใส่สิ คงมิใช่ชาวบ้านธรรมดาแน่นอน\" \"อืม\" \"ขอโทษนะคะที่แนะนำตัวช้า ฉันชื่อ กัส\" \"ผม ดั๊มเปอร์\" \"ฉัน

วอลเตอร์\" \"ครับ ผมชื่อ ออฟ\" \"ฉัน มิว ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ\" มิวพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ทุกคน เธอยังน่ารักเหมือนเดิม >< \"วอลเตอร์ ฉันว่าเราเริ่มออกเดินทางตั้งแต่พรุ่งนี้เลยดีไหม\" \"ก็ดี\" \"พี่คะ ฉันอยากไปด้วย\" \"มันอันตรายนะกัส\" ดั๊มเปอร์พูดกับน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

\"แต่ว่า...\" \"ให้กัสไปด้วยก็ดี เธอจะได้คอยช่วยพวกเรา\" วอลเตอร์พูดช่วยกัส \"อืม ก็ได้\" \"ที่นี้เป็นบ้านของชาวนา ทำไมไม่เห็นมีชาวนา

สักคน\" ดั๊มเปอร์มองมิวด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร \"ฉันพูดอะไรผิดเหรอ\" มิวกระซิบกับผมเสียงสั่น \"ไม่รู้สิ\" \"อืม เพราะฉันคือนักฆ่า ฉันไม่อยากให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันจึงบอกทุกคนไปว่าฉันคือชาวนา\" \"อย่างนี้นี่เอง\" มิวพูด \"รีบเตรียมข้าวของเถอะ พรุ่งนี้เราก็จะออกเดินทางแล้ว\" วอลเตอร์พูด \"มิว ออฟ ตามฉันมา\" กัสเรียกให้พวกผมตามไป \"นี่คือห้องของพวกคุณ เสื้อผ้าก็อยู่บนหัวเตียงนะ\" ในห้อง มีอยู่2เตียง และตู้เสื้อผ้า ผมมองที่เสื้อผ้าที่กัสเตรียมไว้ \"ออฟ นอนเถอะ\" มิวพูดกับผม \"อืม\"

   วันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นมิวเสื้อผ้าที่อยู่บนหัวเตียงของหล่อนก็ไม่มี \"สงสัยคงจะลงไปข้างล่างแล้วมั้ง\" ผมพูดกับตัวเอง ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าที่กัสเตรียมไว้ให้แล้วลงไปข้างล่าง \"ตื่นแล้วเหรอน้องชาย\" ดั๊มเปอร์พูดกับผม \"ครับ\" ผมมองดูบริเวณรอบๆ ผมก็เห็นมิวกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ \"ออฟคะ นี่คืออาวุธของคุณ\" กัสยื่นดาบเก่าๆให้กับผม \"ขอบคุณครับ\" ผมรับดาบมา ผมมองดูดาบอยู่พักหนึ่ง ก็มีแสงลอดออกมาจากดาบที่ผมถืออยู่ \"จ๊ากกก!!!\" แสงหายไป ผมเห็นดาบสีทอง ที่ปลายของดาบมีลายมังกรติดอยู่ \"คุณคือผู้กล้าที่แท้จริง\" วอลเตอร์พูดกับผม \"หมายความว่าไง\" ผมถามวอลเตอร์อย่างงงๆ \"ผู้กล้าเท่านั้นที่สามารถถือดาบเล่มนี้ได้\" \"ครับ\" ผมสังเกตมิว หล่อนถือคันธนูสีทอง

\"ชักสนุกแล้วสิ\" ผมพูดพึมพำกับตัวเอง \"ป่ะ ไปกันเถอะ\" พวกผมเดินเข้าป่า เพื่อจะไปช่วยเจ้าหญิง ทางด้านปีศาจ ก๊า..ก๊า \"ว่าไง เจ้ากา

แบล็ค\" กาสีดำ บินไปเกาะไหล่ของจ้าวปีศาจ กา..ก๊า \"หืม...จะมีผู้กล้ามาช่วยองค์หญิงรึ\" จ้าวปีศาจ ยิ้มหน่อยๆ \"หึหึ อย่าหวังว่าจะเอาตัวราชินีของข้าไปได้เลย ฮ่าฮ่าฮ่า!!!\" เสียงหัวเราะของจ้าวปีศาจ ทำให้ปีศาจที่เป็นลูกสมุนตื่นขึ้น