มนุษย์เงินเดือนหน้าตายกับคุณชายยมทูต

---รัท----

สวัสดีครับ พวกคุณคงสงสัยว่าผมเป็นใคร

ผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อรัท ผมเป็นคุณชายยมทูต มีพ่อเป็นยมทูตชั้นสูง แต่ผมดันเผลอไปเตะกระป๋องใส่หัวเจ้านายของคุณพ่อที่มียศสูงกว่าจึงถูกทำโทษ

ที่ผมมาอยู่ที่นี้นะเหรอ ผมมาทำงานนะครับ ผมต้องคอยดูผู้ชายคนนี้ไม่ให้เขาตายก่อนกำหนด

ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกครับ อีกหนึ่งเดือนผู้ชายคนนี้จะตายในอุบัติเหตุบางอย่าง และเพื่อไม่ให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของชะตากรรมของเขา

ท่านยมบาลจึงมอบหมายหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของเขาให้ผมเป็นคนรับผิดชอบตลอดหนึ่งเดือนเต็ม

---รัก---

"เฮ้อ~~~"ชายหนุ่มร่างสูงบิดขี้เกียจบนเตียงนอนนุ่มๆที่ดูแล้วคงจะนอนสะบายเอามากๆ(คนเขียนอิจฉา)

สวัสดีครับ ผมชื่อรัก ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆคนนึ่งที่หาเช้ากินค่ำ ทุกวันผมใช้ชีวิตที่น่าเบื่อทำทุกอย่างซ้ำไปซ้ำมาและวันนี้ก็อาจเป็นวันที่สุดแสนจะน่าเบื่อของผมอีกวันวันนึง แต่ทว่า"WTF"คะ... ใครเข้ามาอยู่ในห้องของผมก็ไม่รู้ แถมยังยืนกลางอากาศอีกต่างหาก นี้มันอะไรกันเนี้ย ~ดูจากลักษณะแล้วต้องไม่ใช่คนแน่ๆ

ตั้งแต่ผมจำความได้ผมก็มีสัมผัสพิเศษมาตั้งแต่เด็กแล้ว พอเห็นผีอาจจะไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ แต่ว่าบุกถึงบ้านขนานนี้ผมก็ไม่ไหวน้า~

เราจะทำยังไงดีเนี้ยงั้นคงมีวิธีเดียวแล้วหละ นั้นก็คือ... เมิน ผมเดินทะลุผ่านตัวผีตนนั้นโดยไม่แคร์สายตาเขาเลย แค่ทำเป็นไม่เห็น เขาก็คงออกไปเองแหละ

ผมคิดว่าแบบนั้น แต่ว่า ผมคิดผิด เขาตามผมที่ทำงานเลยเหรอเนี้ย อุตสาห์ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วนะทำไมยังตามมาอีก หลังจากนั้นเขาก็ตามผมทั้งวัน ไม่ว่าผมจะไปไหนมาไหน จะกินก็ตาม จะเข้าห้องน้ำก็ยังตามมาอีก นี้มันอะไรนักหน่าเนี้ย~

19:00 น. เลิกงาน

นี้มันวันอะไรกันเนี้ย อยู่ดีๆก็มีผีมาตามติด

---รัท----

หว่า~ชีวิตผู้ชายคนนี้น่าเบื่อจัง หาเช้ากินค่ำสมเป็นมนุษย์เงินเดือนจริงๆ

เอ๊ะ! เขาจะเลี้ยวไปไหนนะตรงนั้นมันซอย1000กิโลหนิ(ซอยตัน????) ผมจึงตามเขาเข้าไปในซอยนั้น แต่ว่า

ตึง!!!



ผมถูกชายหนุ่มที่ผมคอยตามเขาจับได้แล้วถูกล๊อกอยู่ในวงแขนของเขาที่ยันกำแพงอยู่ เอ๊ะ!!! เดี๋ยวนะ นี่เขามองเห็นผมด้วยเหรอ ผมเป็นยมทูตนะ "เออ... ค... คือ.. คุณ มองเห็น ผม ด้วย เหรอ"ผมถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"นายตามฉันทำไม"เขาไม่สนใจคำถามของผมเลย "ฉันถามว่านายตามฉันทำไม แล้วต้องการอะไร"เขาถามซ้ำอีกรอบ บรื้อ~มนุษย์อะไรน่ากลัวโครตๆเลย "คะ... คือ... ใจเย็นๆก่อนนะ ฉันว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวฉันจะเล่าให้นายฟังนะ แต่ถ้านายยังอยู่แบบนี้คนเขาจะหาว่านายบ้าเอานะ"เขาจองมองผมนิ่ง แล้วเขาก็ผลักออกแล้วเดินออกจากซอยไป"เฮ้อ! นึกว่าจะตายสะแล้ว"

พอถึงบ้านเขาก็รีบถามผมทันที่ว่าผมตามเขาทำไม ผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง ตอนผมเล่าผมสังเกตุได้ว่าผมเห็นรอยยิ้มของเขาที่มุมปาก แปลกจังแหะ ปกติถ้ามนุษย์ที่รู้ว่าตัวเองจะตาย พวกเขาจะต้องร้องไห้เสียใจแต่ทำไมชายคนนี้ถึงยังยิ้มได้ละ "เออ คือว่านายไม่เสียใจเหรอ"ผมถามออกไปอย่าสงสัย"เสียใจอะไร"เขาถามกลับ"ก็นายกำลังจะตายภายในเดือนหน้านะ นายไม่เสียใจบ้างเหรอ"

"ไม่หนิ ฉันรู้สึกดีใจมากกว่า ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ภรรยาก็ไม่มี ญาติพี่น้องก็ไม่มี ฉันตายไปก็คงไม่มีใครเดือดร้อนหรอกนะ"อะไรของเขาเนี้ย ดีใจที่รู้ว่าตัวเองจะตายเนี้ยนะ พิลึกคน "แล้วพ่อแม่นายละ" "พ่อของฉันตายไปเมื่อปีที่แล้ว ส่วนแม่ก็ตายหลังคลอดฉันนะ"เขาเล่าพร้อมกับใบหน้าเศร้าหมอง ทำเอาผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ "เออฉันชื่อรัทนะ นายชื่อรักใช่ไหม"ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันหมองมน"อืม ใช่นายรู้ได้ไง"อาการของเขาค่อยๆดีขึ้นเฮ้อ~ค่อยโล่งใจหน่อย"แหงสิ ฉันเป็นยมทูตนะ " พอพูดจบหน้าตายที่เป็นเอกลักษณ์ของรักกลับซีดเผือกแล้วนั้งตัวสั่น"เอ๊ะ!! รักนายเป็นอะไรไปนะ"พอผมจะเข้าไปจับตัวเขาแต่เขากลับถอยหนีซะงั้น เป็นอะไรของเขาหว่า "โทษที่พอดีฉันกลัวผีนะ"

"หน่าหนี" ห๊า หน้าตายอย่างหมอนี่เนี้ยนะกลัวผี ฉันคิดว่าผีควรจะกลัวเขามากกว่านะ และอีกอย่างฉันไม่ใช่ผีเฟ้ย!!

"นายไม่ต้องกลัวฉันหรอกเพราะฉันมาที่นี้เพราะมาปกป้องนายให้อยู่รอดจนถึงเดือนหน้า"

แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้วนายไปนอนเถอะ"อะ.. อืม"เขาพูดตะกุกตะกักเนื่องจากเขายังกลัวฉันอยู่"เฮ้อ~ยุ่งยากจริง"ผมสบถกับตัวเอง"ถ้านายไม่สบายใจเดี๋ยวฉันไปอยู่ข้างนอกนะ หลับฝันดีนะ

กู๊ดไนท์ จุ๊บ~"พูดจบแล้วผมก็ออกไปข้างนอกอย่างที่พูด

"อร้าก~~!! ฉันพูดอะไรออกไปว่ะ กู๊ดไนท์เนี้ยนะ บรื้อ~ขนลุก"ผมสบถตัวเองหัวฟัดหัวเหวี่ยง

ติดตามตอนต่อไป~

นักเขียน

สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นเรื่องแรกของผม และผมก็

เพิ่งเขียนนิยายครั้งแรกถ้าผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยนะค่ะ