คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : *---Up!! กว่ามันจะอัพได้ ลุ้นก้นขวิดเลยใช่ม้า 55
Chapter 7 :
“ยุนโฮ!! เห็นกล่องผีเสื้อของแจจุงมั้ยฮะ”ร่างบางนั่งตักแกร่ง มือเรียวถอดแว่นตากรอบเข้มที่ยุนโฮใส่เวลาทำงานออก ตาสีนิลดำขลับจ้องใบหน้าคมอย่างจับผิด
“จะเห็นได้ยังไงล่ะ ชั้นยังไม่ได้ยุ่งกับของของแจจุงเลยนะ”ตาสีน้ำตาลจ้องกลับ แววตาหวานพินิจพิเคราะห์หาความจริงไปมา
“ถ้าแจจุงหาไม่เจอ...งดมีเซ็กส์ฮะ!!!”มือเล็กดึงนิ้วเรียวออกจากเอวของตนเอง แล้วเดินไปเลยทิ้งให้หมีใหญ่นั่งอ้าปากค้าง!”
“นอนไม่ได้นะแจจุง...มาคุยให้รู้เรื่องก่อน!!”...จะให้หาจากไหนล่ะ ก็เอาไปปล่อยไว้ที่สนามหญ้าหน้าบ้านแล้วอ่ะ!!
“ยุนโฮเอาผีเสื้อของแจจุงไปทิ้งใช่มั้ยฮะ”แววตาหวานคาดคั้น แม้จะถูกกอดจากร่างสูงแต่ก็ยอม เพราะก็ตั้งใจขู่คนขี้หึงไปอย่างนั้น
“เปล่าสักหน่อย!!”ปากหยักปฏิเสธ
“ยุนโฮฮะ...แจจุงก็แค่อยากดูแลมันเท่านั้นเอง ไม่ได้เกี่ยวกับซีวอนสักหน่อย”
“ก็ไม่รู้จริงๆนี่ครับ”ยุนโฮหลบสายตาออดอ้อน
“ก็งดมีเซ็กส์ฮะ”…ดื้อจังน่ะฮะ แจจุงไม่ได้จะโกรธยุนโฮสะหน่อย
“แจจุงครับ...”ปากหยักครวญคราง แต่คนถูกง้อก็ไม่ได้สนใจ ร่างบางบ่ายเบี่ยงจะออกจากอ้อมแขนเรียวอย่างเดียว
“พรุ่งนี้แจจุงจะไปนอนกับคุณย่า...”
“แจจุง!!...ก็ได้ๆ ผมเอามันไปที่ไว้ที่สวนหน้าบ้าน..”แจจุงนิ่งฟัง ก่อนจะหันหน้าหวานที่เรียบนิ่งมองร่างสูง
“...ทำไมยุนโฮทำแบบนั้นกับของของแจจุงล่ะฮะ”
“ก็หึงนี้นา…”ปากหยักพูดเบาๆ แต่ในความเงียบทำให้แจจุงได้ยินชัดเจน นิ้วเล็กยกแตะริมฝีปากอุ่น ก่อนปากบางจะยิ้มพราย
“ดีใจจังนะฮะ...แจจุงมีความสุขจัง”ยุนโฮมองหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ
“แกล้งผมเหรอ...”
“คิกๆ ก็ยุนโฮน่าแกล้งนี้นา ฮ่ะๆ”แขนเรียวกอดเอวร่างสูงก่อนจะซุกหน้ากับไหล่แกร่งอย่างออดอ้อน รักในความอบอุ่นไปทั้งตัวของยุนโฮ
“เดี๋ยวเถอะแจจุง!! แสบนักนะ”...เดี๋ยวพ่อจะปล้ำให้แสบไม่ออกเลย
“ยุนโฮ...วันนี้หมอชอนไปไหนเหรอฮะ ปล่อยให้จุนซูมาโรงเรียนคนเดียว จุนซูอารมณ์เสียทั้งวัน น่ากลัวจริงๆ”
“นั้นสิ มันก็ไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเหมือนกัน”
“อ่าว แบบนี้จุนซูคงไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวใช่มั้ยฮะ”
“ไม่รู้เหมือนกันสิ...ผมจะลองโทรไปหามันให้แล้วกันนะครับ แจจุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ”ปากหยักจูบเบาๆที่หน้าผากมน ตาหวานหลับพริ้มก่อนจะพยักหน้า และมองร่างสูงที่หยิบมือถือโทรหาคนที่ถูกกล่าวถึง
“ติดมั้ยฮะ”
“ไม่หนิ มันไปไหนของมัน...”ยุนโฮลองโทรอีกครั้งแต่ก็ไร้ผลตอบรับ
“แจจุงเป็นห่วงจุนซูจังฮะ”
“จุนซูเป็นคนเก่งนะ แจจุง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ยังไงไอ้ชอนมันคงไม่ปล่อยให้จุนซูเป็นอะไรหรอกครับ”มือเรียวทัดผมนิ่มที่คลอเคลียแก้มนิ่มไปกับใบหู
“ฮะ”ตาหวานยังไม่หายคลางใจ หัวกลมซุกอกแกร่งก่อนจะหลับเข้าห้วงนิทราทั้งสองคน
หน้าหวานยู่ลงเพราะแสงแดดแม้เปลือกตาสีมุกยังปิดสนิท ตาคมจ้องอากัปกิริยายามนอนของแจจุง เพราะเป็นสิ่งที่ชอบนักหนา การมองคนที่รักตลอดเวลา...แค่มองก็มีความสุขแล้ว
“...”มือเล็กยกขึ้นปิดตาตัวเองเพื่อบังแสงแดดและทำท่าจะหลับต่อ ยุนโฮจึงแกล้งหยิบมือเล็กออกจนตาหวานกระพริบปริบๆแล้วหันมามองคนกวนใจ
“ยุนโฮ แจจุงอยากนอนฮะ”ปากหวานพูด ก่อนจะหยิบหมอนมาบังหน้า แต่ก็โดนยุนโอหยิบออกอีก พร้อมรอยยิ้มขัน
“ยุนโฮ!!”
“มานอนตรงนี้มา”มือเรียวช้อนร่างเล็กให้นอนเกยอกตัวเอง ก่อนจะยกมือบังแสงให้ ปากบางยิ้มหวานก่อนจะซุกหาอกแกร่ง
“แค่ 10 นาที นะครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน”ปากหยักบอก หัวกลมสั่นเป็นการรับรู้ แขนเรียวพาดรอบเอวหนา
ตาหวานหลับพริ้มอีกครั้ง
“ยุนโฮแอบมองแจจุงตอนนอนอีกแล้ว แบบนี้แจจุงจะหลับลงได้ยังไง”ปากสีเชอร์รี่พูดขึ้น ยุนโฮใช้นิ้วเรียวกดปลายจมูกรั้นเบาๆ
“หืม แล้วนี้ไม่เรียกว่าหลับเหรอครับ”ร่างบางอมยิ้มก่อนจะซุกตัวหาอกแกร่งอีกรอบ
“แจจุง...”ปากหยักก้มกระซิบข้างใบหูเรียว
“ฮะ”เสียงตอบรับทั้งยังไม่ลืมตาทำให้รับรู้ว่าตนนั้นยังฟังอยู่
“รู้มั้ยว่ายุนโฮน่ะ ชอบมองแจจุง ตอนหลับ ตอนกินข้าว ตอนเดิน ตอนยิ้ม ตอนหัวเราะ และไม่ชอบที่สุดตอนแจจุงยุ่งกับผู้ชายคนอื่น”
“คิกๆ แจจุงรู้ฮะ”ปากอิ่มตอบก่อนจะถามบ้าง
“แล้วยุนโฮชอบแจจุงตอนไหนมากที่สุดฮะ”ดวงตาสีนิลเปิดขึ้นเพื่อมองหน้าคมอย่างรอคอยคำตอบ
“ก็ชอบแจจุง...ตอนกำลังมีอารมณ์น่ะสิ เป็นตอนที่แจจุงสวยมากๆเลย”ปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มือเล็กตีเบาๆที่แก้มสาก
“ยุนโฮทะลึ่งทุกทีเลย!!”หน้าหวานซับสีเลือดด้วยความเขินอาย
“ก็แจจุงถามเองนะ...ก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอ…แล้วแจจุงล่ะครับ ชอบยุนโฮตรงไหน”
“แจจุงไม่ได้ชอบยุนโฮซะหน่อย”
“คิมแจจุง...”ร่างสูงแกล้งดุ เพราะเขารู้ว่าร่างบางจะมาไม้ไหน
“คิๆ แจจุงรักยุนโฮต่างหากฮะ รักทุกเวลาเลย รักถึงขนาดอยู่ข้างยุนโฮทุกนาที ทุกวินาที รักจนอยากเห็นทุกสิ่งที่ยุนโฮทำ…”
“แล้วไม่มีเวลาที่แจจุงชอบยุนโฮที่สุดบ้างเหรอ”ตาคมฉายแววกรุ้มกริ่ม แจจุงเบ้หน้า
“แจจุงไม่ทะลึ่งแบบยุนโฮหรอกฮะ!”
“อ่าว...ก็เห็นเรียกหาชั้นตลอดเลย”
“ยุนโฮ!!!”
“เอาจริงนะ แจจุงชอบผมตอนไหนที่สุดเหรอ”
“คงจะเป็นตอนนี้มั้งฮะ ตอนนี้แจจุงได้กอดยุนโฮ...ยุนโฮรู้มั้ยฮะ ว่าตัวเองตัวอุ่นมากเลย แจจุงชอบมากเวลากอดยุนโฮ”ไม่พูดเปล่า ร่างบางก็กระชับแขนให้แน่นขึ้น ปากหยักยกยิ้มอ่อนโยน
“ยุนโฮเอง...ก็ชอบเวลาที่แจจุงกอดเหมือนกัน ชอบเวลา...ที่ได้จูบกับแจจุงด้วย”มือเรียวช้อนร่างบางให้นั่งบนตัก ตาหวานมองหน้าคมอย่างงงวย ก่อนจะเข้าใจเมื่อปากหยักจูบเบาๆที่หน้าผากมน ไล่ตามเปลือกตา จมูกและริมฝีปากอย่างอ่อนโยน
‘ยุนโฮฮะ รู้มั้ย แจจุงรักยุนโฮที่อ่อนโยนแบบนี้ที่สุด’
‘แจจุง ยุนโฮลืมบอกไปว่าผมน่ะ รักแจจุงที่นุ่มนิ่มแล้วก็หอมไปทั้งตัวแบบนี้’
‘รัก’…ที่ยังไงก็บอกไม่หมดว่าเพราะอะไรหรือมากขนาดไหน เพียงแค่รับรู้ถึงคำว่ารักก็เพียงพอ
‘ผมโกรธคุณหมอ...โกรธจริงๆนะ โกรธมากที่สุด’จุนซูกดเปลี่ยนช่องทีวี แม้ในใจไม่ได้สนใจมันด้วยซ้ำ มือเล็กคว้าโทรศัพท์กดเบอร์ที่โทรคลายเหงา
“ฮยอกแจ…อ่าว คุณแม่เหรอฮะ จุนซูเองนะฮะ...ฮยอกแจไม่อยู่...ขอบคุณมากฮะ”
“ไอ้เพื่อนบ้า!!! เพื่อนโดนทิ้งแท้ๆยังมีหน้าไปซื้อของกับพ่ออีกเหรอ ชิ้ช้ะ!”ร่างเล็กนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ท้องก็ร้องหาอาหารแต่คนที่คอยหาให้ก็ยังไม่กลับ ตากลมมองนาฬิกาซ้ำแต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“...เกิดเหตุการณ์ รถชนที่สี่แยก...มีผู้บาดเจ็บสองราย..”จุนซูขมวดคิ้วมองภาพวิดีโอในจอก่อนสติจะคิดร้ายๆกับคนที่คิดถึง
“หรือว่าคุณหมอ...จะ...”
แอ๊ดด...กึก
“จุนซู...”ยูชอนในสภาพเหนื่อยอ่อนเรียกร่างเล็กที่นั่งหันหลังให้ ตากลมค่อยๆหันมามองเขา แววตาตระหนกกับอะไรบางอย่าง...ต้องโดนโกรธแน่ๆเลยกู
“คุณหมอ!!”ร่างเล็กวิ่งจากโซฟามากอดเอวคุณหมอเต็มรัก
“เดี๋ยวๆไอ้ตัวเล็ก นี้มันอะไรกันน่ะ”มือเรียวพยายามแกะร่างเล็กออกแต่ไม่เป็นผล แต่เมื่อรู้สัมผัสเปียกผ่านเนื้อผ้ากับเสียสะอื้นก็ทำเอางง
“ฮึก คุณหมอ หา ฮึก ..ไหนมา..ผม..เป็น ฮึกๆ ห่ว...”เสียงคร่ำครวญขาดๆหายๆทำให้คนฟังอยากจะหัวเราะ แต่เห็นท่าทางขี้แยของเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะไม่ออก มือเรียวลูบหลังบางเพื่อปลอบประโลม
“ชั้นไม่ได้ไหนสักหน่อย พอดีเมื่อเช้าไปเข้าโรงพยาบาลแต่เช้า คิดว่าจะได้กลับเร็วก็เลยไม่ปลุกนาย มือถือก็แบตเกลี้ยง พอทำงานเสร็จชั้นกลับมาบ้าน นายก็ไปเรียนแล้ว ชั้นเลยออกไปหาโรงเรียนให้น้องชายที่จะกลับมาจากอเมริกา ตอนนายเลิกเรียน ชั้นก็ดันลืมเวลาพอไปโรงเรียนนายก็กลับมาแล้วหนิ ที่นี้เข้าใจหรือยัง”ปากอิ่มอธิบาย จุนซูทำหน้ามุ้ย หน้าหวานยังเต็มไปด้วยน้ำใสๆ
“ผม..เป็นห่วงคุณหมอนะฮะ คราวหน้าถ้ามีแบบนี้อีก ผมจะโกรธจริงๆด้วย”ร่างเล็กเอามือกอดอก คำว่าเป็นห่วงจากร่างเล็กทำให้ร่างสูงอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้ฟังที่ไหน ยูชอนย่อตัวลงให้หน้าเสมอกับร่างเล็ก มือเรียวเกลี่ยน้ำตาจากแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยน
ตอนนี้ เขาคงไม่ต้องลังเลอะไรแล้วมั้ง
ว่าเขาน่ะ....
....เป็นโคแก่กินหญ้าอ่อน....อีกคนแล้ว
“จุนซู...”ปากอิ่มทำท่าจะบอกอะไรบางอย่าง ตากลมมองอย่างสงสัย
บอก...หรือไม่บอกดีวะ!!
“ฮะ...คุณหมอจะบอกรักผมเหรอ!!”
เฮ้ย!!!!!!!!!! รู้ได้ไงวะ
“อะ...อะไรของนาย ใครจะบอกรักนายล่ะเด็กบ้า!!...ชั้นจะถามว่านายกินข้าวหรือยังต่างหาก”
“โธ่ คุณหมอ จะบอกรักผมก็บอกมาเถอะฮะ ผมน่ะ คนบอกรักเยอะจะตาย แค่เห็นท่าทางคุณหมอผมก็รู้แล้วน่า..นะๆ บอกมาสิ!!”มือเล็กจับตามร่างกายคนที่นั่งทำหน้าเซ็งกะตาย
“บอกอะไร ชั้นก็บอกไปแล้วไงเล่า...ทำไม...นายก็ชอบชั้นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ ถึงได้อยากฟังน่ะนะ...”ยูชอนแกล้งตอกกลับบ้าง ตากลมชะงักไปเพียงนิดก่อนจะปฏิเสธ
“อย่ามาบ๊องนะคุณหมอ ใครอยากฟังคุณหมอกันเล่า...!!”ขาเรียวรีบเดินหนีแต่ถูกคว้าเข้าหาคนข้างหลังอย่างง่ายดาย
“นายชอบชั้นใช่มั้ย เด็กแก่แดด”ปากอิ่มพูดด้วยแววตาล้อเลียน จุนซูที่ถูกกดดันทำหน้านิ่ง
“ผมชอบคุณหมอ...”ปากบางพูดออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะดีใจ...
“แต่ผมชอบคุณหมอ แบบ คุณพ่อของผม”ร่างเล็กสะบัดตัวแล้วเดินจากไป แต่คราวนี้ไม่ถูกรั้งเพราะร่างสูงมัวแต่ อึ้ง-อึ้ง-อึ้ง
เหมือนคำว่า พ่อ พ่อ พ่อ พ่อ วนเวียนอยู่ในหู
ชอบกุเหมือนพ่อ!!!!!!!!
อกหักครับพี่น้อง....ปาร์คยูชอนอกหักเพราะคนที่ตัวเองรัก ดันรักตัวเองเหมือนพ่อ!!!!!
แง๊ ไอ้ยุน ปลอบกุที!!!
‘คุณหมอบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้...จะให้บอกได้ยังไงล่ะ ก็ผมยังไม่มั่นใจเลยนี้นา ว่าความรู้สึกของผมเวลาอยู่ใกล้คุณหมอ มันเป็นแบบไหนกันแน่’ มือเล็กทาบหัวใจที่เต้นผิดจังหวะตั้งแต่โดนคุณหมอกอด หน้าหวานก็ขึ้นสีแดงฝาด
พ่อที่ไหน เขาทำให้ลูกใจเต้นบ้าพลังแบบนี้ล่ะ จุนซูจ๋า....
เนอะ!!!!
*--------
Talk ::
กรี๊ดกร๊าดหลังจากหายไปนาน เป็นเดือนอ่ะน้ออ
อัพแร้นๆ ตามคำเรียกร้องจนหมดแรงของคนอ่าน 55+
ตอนนี้น่ารักอ่ะ...ไม่มี NC~* แต่น่ารักจิ้งงง
อ่านเองเขินเองชอบเอง
ฮิ้วววว
อย่าลืมเม้นนะจ๊ะ!!!
เม้นกันเยอะๆหน่อยหัวใจชุ่มชวย
55+
ร๊ากคนอ่านเสมอ
~**รักคนอ่านแล้วเม้นมากกว่า 55+ ล้อเล่งง
ปล.คนที่กำลังจาสอบด่านสุดท้ายคือ A-Net เหมือนส้ม...สู้ๆโว้ยยยยยย...
กรั๊กๆๆๆ
ความคิดเห็น