คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ...อัพแล้ว...ขอขมาคนอ่านค่ะ...เอิ้กๆ
Chapter 6 :
การรอคอยสำหรับใครบางคน ผมว่ามันนานนะ
ตอนนี้ก็เลยเวลาเลิกเรียนมาจะสองชั่วโมงอยู่แล้ว แจจุงคงกลับบ้านไปนอนหลับสบาย
“คิม-จุน-ซู!!”
ผมจะจัดการเจ้าตัวยุ่งนั้นยังไงดี แจจุงก็กลับไปตั้งนานแล้วนะ
“...คุณหมอ!!! ผมมาแล้วฮะ แฮ่กๆ”ร่างเล็กหยุดยืนหน้าร่างโปร่ง ลำตัวบางโค้งม้วนเพราะแรงหอบ
“....”...ยูชอนยังคงไม่ให้อภัยคนผิดง่านนัก จนจุนซูรับรู้เองว่า อีกฝ่ายกำลังโกรธเป็นแน่
“ขอโทษนะฮะ..ก็ผมรอคุณหมอตั้งนาน..ก็เลยไปฉลองกันนานไปหน่อย”ใบหน้าเล็กยู่ลงอย่างคนสำนึกผิดเต็มเปี่ยม ยูชอนเห็นใบหน้านั้นก็เกิดโกรธไม่ลงเสียเฉยๆ
เด็กก็คือเด็กแหละว่ะ
“ไปขึ้นรถ...”เสียงทุ้มต่ำบอกก่อนจะเดินไปอย่างไม่รอ จุนซูมองแผ่นหลังโปร่ง
คุณหมอโกรธเค้า
โกรธจริงๆด้วย
สวบ..บบ
อ๊ะ...ร่างโปร่งเซเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีดีก็ถูกกอดจากเจ้าตัวเล็ก แขนเรียวเล็กตวัดรอบท้องของเขา
“คุณหมออย่าโกรธผมเลยนะฮะ...”น้ำเสียงออดอ้อนถูกงัดขึ้นมาใช้ ยูชอนยืนนิ่งเพราะหัวใจที่กำลังเต้นบ้าระห่ำ
-แค่...แค่เด็กกอดด จะใจเต้นทำไมวะ!!!-
“ไม่ได้โกรธ...แค่ไม่ชอบรอ”เขาไม่ได้ผลักไสร่างเล็ก แต่กลับรู้สึกดีเสียอีก ที่จุนซูกอดเขาไว้แบบนี้
“ไม่ได้โกรธแน่นะฮะ”จุนซูถามเสียงอู้อี้ เพราะหน้าซุกอยู่กับแผ่นหลังของยูชอน อีกฝ่ายจึงต้องตัดสินใจหันกลับมาสบตากับจุนซู
“ไม่ได้โกรธ แต่ถ้ามีครั้งหน้าจะโกรธแน่ๆ”นิ้วเรียวดีดีหน้าผากมนเป็นการทำโทษเหมือนทุกครั้ง แม้จะบอกอย่างนั้น แต่คิมจุนซูก็ซึมลงไปจนสังเกตได้
“ไม่มีอีกครั้งฮะ ผมสัญญา”
“ดีแล้ว...ขึ้นรถได้หรือยัง”
“ฮะ...”ร่างเล็กวิ่งดุ๊กๆขึ้นรถ โดยมีแววตาขบขันของยูชอนมองตาม
เห็นซ่าๆบทจะหงอยก็น่าเอ็นดูเหมือนกันแฮะ
แววตาคมมองร่างเล็กที่คลุกตัวบนโซฟาตัวโปรดและจ้องเป๋งกับรายการทีวีที่ตนชื่นชอบ เสียงถอนหายใจบอกความไม่พอใจนิดๆ นั้นก็เพราะคิมจุนซูดูทีวีจนดึกแบบนี้มาหลายคืนแล้วน่ะสิ
หมอชอนยอมไม่ได้เด็ดขาด
ค่าเทอมก็แพงแสนแพง ไปเรียนแล้วก็ต้องเอาความรู้ให้คุ้ม ไม่ใช่จะไปหลับที่โรงเรียนทุกวันๆ
“คิม-จุน-ซู!!”เสียงเรียกชื่อหนักๆทำให้ลมหายใจของร่างเล็กผิดจังหวะ
“เดี๋ยวจะนอนแล้วฮะ!”คำตอบที่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวรู้ดีทุกอย่างดังขึ้น ยูชอนเดินมาข้างหลังก่อนจะใช้สองมือละเลงเส้นผมนิ่ม
“โอ๊ยย คุณหมอฮะ ปั่นหัวผมทำไม!!!??”คิมจุนซูดิ้นพล่านหนีฝ่ามืออุ่น
“...ไปนอนได้แล้ว ริจะเป็นเด็กติดทีวีหรือไง”น้ำเสียงที่ใจดี ชักจะดุบ่อยขึ้นในระยะหลังๆ
“ดุกันอีกแล้ว”ปากบางยู่ เหมือนว่าตัวเองกำลังคุยอยู่กับตาแก่ที่ขี้บ่น
“จะไปนอนมั้ย เจ้าตัวยุ่ง”ยูชอนถามเสียงหนัก เป็นอันว่าถ้าขัดขืนคราวนี้โดนแน่
“ขออีกสักตอนได้มั้ยฮะ”ไม่ขอเปล่ามือเล็กกลับเกาะแขนเรียวอย่างอ้อนๆ พร้อมสายตาลูกแมวน้อยชวนให้ใจอ่อนเสียอีก
“ไม่!!!”ยูชอนเองก็ไม่ตอบเปล่าเช่นกัน เขาช้อนร่างเล็กขึ้นก่อนจะตรงรี่ไปที่ห้องนอนของจุนซูไม่สนเสียงร้องเร้าๆ
“คุณหมอใจร้าย อุ้มจุนซูทามมายยยย ปล่อยน๊า!!!!!”
“อย่าดิ้นซี่ มันหนักน้า...”ยูชอนแกล้ง
“หนัก??!!! คุณหมอบอกว่าผมตัวหนักเหรอ ฮื่อออ ปล่อยผมลงเลยน้า โกรธคุณหมอแล้วว...ผมออกจะตัวเล็กกะทัดรัด!!”คิมจุนซูออกแรงดิ้นมากขึ้น
ปุก!! ไม่รู้ว่าเพราะจุนซูตัวหนักหรือแรงดิ้น เมื่อถึงเตียง แรงฉุดก็ทำเอาคุณหมอชอนเสียหลังล้มทับร่างเล็กในอ้อมแขนหงายลงเตียงซะอย่างนั้น
“โอยย คุณหมอซุ่มซ่ามมม”จุนซูบ่น หนักนะเนี่ย ทับลงมาได้ คุณหมอนะคุณหมอ
“ขอโทษที...แต่นายผิดนะคราวนี้”มือแกร่งดันกับเตียงเพื่อนลุกขึ้น แต่ฉับพลันที่สายตากลับไปมองใบหน้าหวานละมุนที่ห่างไม่ถึงคืบ กลับชะงักนิ่ง
น่ารัก...นั้นคือสิ่งที่ยูชอนคิดในตอนนี้ คิมจุนซูมีตาเรียวเล็ก ริมฝีปากได้รูป แก้มใสแดงปลั่งมีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดี
“คุณหมอ!!”จุนซูร้องเมื่อถูกจ้อง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นอย่างเขินอาย
“นอนซะ!! อย่าได้แอบออกไปเปิดทีวีเลยเชียว”ยูชอนรีบลุกอย่างเร่งรีบแต่ก็ไม่ลืมกำชับทิ้งท้าย มือเรียวปิดไฟพร้อมกับตัดขาดความคิดโดยการปิดประตูลง
“อย่ามาบ๊องน่า!!!”เขาสบถตัวเอง แต่กระนั้นแววตาคมก็ยังแสดงออกว่ากำลังคิดเรื่องของเจ้าตัวเล็กนั้นอยู่
หรือว่า...เค้าจะต้องเข้าเครือข่าย รักเด็กแบบชองยุนโฮอีกคน...
แม้พื้นที่เตียงจะกว้างแต่สองร่างก็ยังกอดกันแนบชิด แขนหนาพาดอยู่กับเอวบางเหมือนกับแขนเรียวที่พาดกอดเอวอีกฝ่ายแน่น บนข้อมือเรียวยังคงมีกำไลสีดำ แต่นั้นก็มิใช่ต้นเหตุของความร้อนแรงให้ได้นอนสลบสไลกันอยู่จนถึงตอนนี้
“อืออ~*”เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อแสดงแดดยามเช้าสว่างเข้าตา ดวงตากลมกระพริบปริบๆให้เข้ากับแสง
เช้าแล้วเหรอ---
“ห๊ะ หา...คุณพ่ออ!!! ...สายแล้วฮะ แจจุงต้องไปโรงเรียนแล้วว คุณพ่อ!!.ชองยุนโฮ ตื่นสิฮะ!!!!!!”
และเช้าวันนั้นก็เป็นอีกวันที่เตือนสติชองยุนโฮ ว่าไม่ควรลุกล้ำแจจุงจนเกือบสว่างอีก...
*--
“มายแองเจิลคิม...ทำไมวันนี้ดูโทรมจังล่ะครับ!!”
“เอ่อ พอดีตื่นสายน่ะ”แจจุงยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนทั้งสองคนนั้นคือ ชินดงและฮยอกแจ อ่า จุนซูยังไม่มาเลย หรือว่าหมอชอนกับจุนซูก็จะดึกเหมือนกันน้า~
“คิมจุนซู…”เสียงของอาจารย์ชางมินที่กำลังเช็คชื่อตอนเช้านั้นเงียบไปเพื่อรอคำตอบ...
“คิมจุนซู...”ครั้งที่สอง คิ้วเรียวของอาจารย์เริ่มขมวดเป็นปม หากเป็นปกติ จุนซูต้องตะโกนตอบเขาเสียงใส แต่ทำไม...
“มาแล้วฮะ!!!”ร่างเล็กวิ่งหอบ กระเป๋าถูกฟาดลงกับโต๊ะพร้อมเสียงลมหายใจถี่ๆ ชางมินเลิกคิ้ว
“ทำไมถึงมาสายล่ะจุนซู...”
“พอดี คุณหมอ...เอ่อ ผู้ปกครองไม่ว่างน่ะฮะ ผมเลยมาเอง...”จุนซูแจงเหตุผล ชางมินพยักหน้ารับก่อนจะเช็คคนอื่นต่อ
“คิมจุนซู มาโรงเรียนเอง โอ้วว---มาย---ก้อดดด”—สองเสียงประสานกันอย่างรู้งาน จุนซูทำตาขวางใส่เพื่อน ใบหน้าหวานบึ้งตึงเหมือนกินรังแตนมาสักสามรัง
“เป็นอะไรหรือเปล่าจุนซู...”แจจุงถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าฮะ เจ้านาย”รอยยิ้มเล็กๆเผยขึ้นเพื่อให้แจจุงสบายใจ
“แล้ววันนี้ทำไมหมอชอนไม่มาส่งจุนซูล่ะ...??”
“อย่าพูดชื่อหมอชอนให้ผมได้ยินเลยฮะ เจ้านาย ...มันน่าแค้นนัก!!!”จุนซูทุบกำปั้นลงกับโต๊ะ ทำเอาสามสหายสะดุ้งเฮือก ใบหน้าหวานหันไปขอคำปรึกษาจากสองเกลอข้างหลัง
“ใจเย็นๆสิ เดวิลคิม....มีอะไรค่อยๆพูดกัน…”ฮยอกแจนวดไหล่บางเบาๆ
“ก็คุณหมอน่ะสิ...เมื่อเช้าหายไปไหนไม่รู้ เลยไม่มีคนปลุกแถมชั้นยังต้องมาโรงเรียนเองอีกต่างหาก”จุนซูระบายอารมณ์ออกมาทางน้ำเสียง ร่างบางที่นั่งข้างๆอดคิดไม่ได้ว่าจุนซูน่ากลัวชะมัด
“ก็แค่ขึ้นรถเมล์เองน้า---เดวิลคิมเก่งจะตาย สบายมาก!!!”
“เก่งบ้าเก่งบอกอะไรเล่า ชั้นเคยขึ้นซะที่ไหน ชั้นเดินมาต่างหาก”
“เดิน!!!”
“ใช่!!!! คอยดูนะ ถ้าเย็นนี้ไม่มารับ คิมจุนซูจะเอาให้น่วมเลย คอยดู!!!”ในตาเรียวเล็กฉายแววมาดมั่นเสียจนแจจุงตกใจ
“เอ่อ ถ้าหมอชอนไม่มารับ กลับกับแจจุงก่อนก็ได้นะ ยังไงวันนี้คุณพ่อก็มารับอยู่แล้ว...”
“ไม่เป็นไรหรอกเจ้านาย จุนซูกลับเองได้ฮะ”
“แต่...หมอชอนจะไปไหนล่ะ..สงสัยคงมีคนไข้ด่วนล่ะมั้ง ให้แจจุงโทรถามคุณพ่อให้เอามั้ย??”
“ไม่ต้องหรอกเจ้านาย...จะไปไหนก็ช่างเค้าเถอะ”ปากบอกแบบนั้น แต่หน้าหวานก็ยังแสดงถึงความงอนอย่างไม่ต้องสงสัย
“นี้ขนาดบอกว่าช่างเขาเถอะ...”
“หน้ายังบูดอยู่เลย…”
“อย่าเงี้ยะแหละ ...ตามประสาคนรักกัน!!”ทั้งสองสรุปความ...
“เงียบนะ!! ทั้งสองคนนั้นล่ะ!!”จุนซูตวาดเพื่อนรักที่บังอาจนินทา ข้างหลังเขาได้
“คร๊าบ...”…รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้แจจุง ร่างบางยิ้มนิดๆให้ควาทะเล้นของทั้งคู่
แต่จริงๆ...ก็ไม่น่าจะโกรธขนาดนี้เลยน้า จุนซูจ๋า...
“...นี้ มายแองเจิลคิม...สรุปแล้ววันนั้นได้กำไลไปหรือเปล่าครับ”...
“ห๊ะ หา เอ่ออ...”...จะบอกหรือไม่บอกดีล่ะ
“...”
“...อ่า นั้นไงๆ คิมฮีชอล...แองเจิลคิม ดูสิครับ”แจจุงมองตามนิ้วของทั้งสองคน และพบกับรุ่นพี่หน้าหวานยิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นช่างชวนขนลุกเสียจริง
“อันนี้ก็เป็นเดวิลคิมอีกคน...”
“อย่าไปมอง เจ้านาย!!”คิมจุนซูจับใบหน้าหวานให้หันกลับมาในทิศทางเดิม พร้อมส่งสายตาดุๆไปให้รุ่นพี่คนนั้น ฮีชอลหัวเราะร่าเมื่อเห็นสายตาขมขู่ที่แสนจะน่ารัก
“น่ากลัวจัง...”แจจุงพึมพำ...อ่า คิดถึงคุณพ่อจัง..ยุนโฮ ไม่รู้วันนี้แจจุงจะโดนอะไรอีกมั้ย..เป็นกำลังใจให้แจจุงด้วยนะฮะ
...
“เอ่อ อยู่คนเดียวได้แน่นะเจ้านาย...”จุนวูถามย้ำด้วยใบหน้าเป็นกังวล แจจุงหัวเราะเบาๆ
“ได้สิ ทุกคนไปเถอะ ชั้นจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ”แจจุงยืนยัน
“พวกเราไม่อยากทิ้งมายแองเจิลคิมไว้คนเดียวเลย”
สาเหตุที่ทำให้แจจุงต้องอยู่คนเดียวนั้นก็คือคาบชมรม ที่ทั้งสามต้องไปเข้า ทุกคนอยู่ในชมรมดนตรีสากล นั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่แจจุงจะเข้าเพราะตัวเขาเองไม่เคยจับเครื่องดนตรีสักชิ้น แถมตอนนี้อาจารย์ชางมินก็ยังไม่ได้ส่งรายชื่อเขาไปในชมรมไหน จนกว่าจะอาทิตย์หน้านั้นล่ะ ที่แจจุงจะมีสิทธิเลือก
“นั้นสิ...เจ้านายไปนั่งเล่นที่ชมรมก่อนก็ได้นี้นา”
“ไม่เอาหรอก...แจจุงรอตรงนี้ดีกว่า...”แจจุงดันตัวของทุกคนเบาๆ พร้อมรอยยิ้มหวาน ทั้งหมดจำเป็นต้องเดินจากไปอย่างไม่ค่อยจะยินดีนัก
“นั่งด้วยคนนะ แจจุง…”
“อ่า ได้สิ”แจจุงเก็บของที่เก้าอี้ขึ้นวางบนโต๊ะ แววตาหวานจ้องผู้มาใหม่ อันเป็นเพื่อนร่วมห้องหน้าตาดีของเขา..ชเวซีวอน
“แจจุงไม่ไปเข้าชมรมเหรอ...”เสียงทุ้มนุ่มของซีวอนทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่น
“แจจุงยังไม่มีชมรมน่ะ...”เสียงหวานตอบพร้อมรอยยิ้มน่ารักอันเป็นเอกลักษณ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จัก ซีวอนยิ้มนิดๆ
“ถ้าอย่างนั้น สนใจจะไปนั่งเล่นชมรมผมมั้ยล่ะ”
“อย่าดีกว่า...แจจุงเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ มาเถอะ!!”ซีวอนรวบกระเป๋าของแจจุงก่อนจะเดินไป
“อ่า..เอากระเป๋าแจจุงมาสิ!!”ร่างบางจำต้องวิ่งตามอีกฝ่ายไปอย่างช่วยไม่ได้
แจจุงเดินตามซีวอนมาสักพักก็เริ่มรู้สึกว่ารอบกายมีอะไรผิดปรกติเสียแล้ว ซีวอนลดความเร็วลงจนเดินข้างร่างบางได้สำเร็จ ใบหน้าคมอมยิ้มนิดๆตลอดเวลา ผิดกับแจจุงที่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา
“ห้องนี้แหละ..”ร่างสูงเดินนำ แจจุงชะงักคิดในใจว่าจะตามเข้าไปดีมั้ย
“เข้ามาสิครับ”เสียงเรียกจากด้านในพร้อมกระเป๋าที่เป็นตัวประกันทำให้แจจุงตัดสินใจตามเข้าไป
“เอ๋??!!”หน้าหวานฉงนเมื่อเข้ามาในห้องทึมเพราะต้นไม้ที่สูงเหนือตัวเขาเสียอีก มันเป็นห้องกระจกที่ไม่ค่อยโปร่งแต่ก็มีแสงลอดจากเพดานแก้ว ด้านล่างปลูกต้นไม้นาๆชนิดรวมถึงดอกไม้ประดับสวยงาม จากพื้นเป็นแท่งสูงขึ้นมา ภายในมีใบไม้แห้งและแก้วอาหารเหมือนเพาะเลี้ยงตัวอะไรสักอย่างที่กำลังบินว่อนรอบกายเขา
“ผีเสื้อ...”แจจุงมองแมลงสีสวย ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ลืมไปแล้วว่าตัวเองเพิ่งหงุดหงิดเมื่อนาทีก่อน
“...สวยมั้ยครับ”ซีวอนวางกระเป๋าแจจุงลงบนโต๊ะ แจจุงพยักหน้าหงึกหงัก บนตัวเขามีผีเสื้อเกาะอยู่ด้วย
“เขาบอกว่า ผีเสื้อมักจะตอมดอกไม้ที่หอม..แต่ตอนนี้มันกำลังตอมแจจุงใหญ่เลย”คำพูดของซีวินทำเอาแจจุงต้องชะงัก
“ผีเสื้อเหล่านี้ ผมเป็นคนเลี้ยงเอง ในห้องนี้ไม่เคยมีใครได้เข้ามา ถ้าผมไม่อนุญาต…”ซีวอนมองร่างบางที่กำลังเล่นกับผีเสื้อต่อ
“...”
“...แล้วคนที่ผมอนุญาตก็ไม่เคยมีใครที่ไหนนอกจากแจจุง...”...
“เอ่อ...”เจอดอกที่สอง แจจุงจึงได้แค่ยิ้มบางๆไปให้ ตาหวานมองนิ้วเรียวของซีวอนที่เพียงแค่ยกขึ้นก็มีผีเสื้อปีกสีฟ้าสวยงามมาเกาะ...คงคุ้นชินสินะ คนคนนี้ที่ให้ชีวิต...เหมือนกับเขาและยุนโฮเลย...
“แจจุงอยากให้มันเกาะแบบนี้มั้ย”
“อยากสิ...แจจุงชอบผีเสื้อ”
“มาเข้าชมรมของผมสิ...มาเลี้ยงพวกมันด้วยกัน”
“จะดีเหรอ ก็ซีวอนบอกว่าไม่เคยมีใครได้เข้ามาที่นี้นี้นา แค่นี้แจจุงก็ดีใจแล้ว ขอบคุณมากนะ”
“แต่ผมรู้ว่าคุณชอบพวกมัน...ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ”
“...อ่า...งั้นก็โอเค แจจุงจะอยู่ชมรมนี้...”
*---
“..แจจุงหายไป??!!”
“คร๊าบบ พวกผมขอโทษฮะ”จุนซูโค้งตัวขอโทษแบนี้มาหลายครั้ง ยุนโฮขมวดคิ้ว
“แล้วหายไปไหนล่ะ”
“พวกเราก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ...พอไปเข้าชมรมออกมา แจจุงก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว”
“เฮ้อ~*”...ไปอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย คิมแจจุง...
“เฮ้ๆๆนั้นมัน มายแองเจิลคิมนี้นา..”ฮยอกแจร้องขึ้น...สายตาของทุกคนจึงจับจ้องไปยัง ร่างบางที่เดินเคียงข้างกับเด็กหนุ่มหน้าหล่อ
“ทำไมถึงมากับซีวอนได้ล่ะนั้น...”จุนซูอ้าปากค้าง แต่นั้นก็ไม่เท่าผู้อาวุโสที่สุด ยุนโฮถึงกับหน้ายุ่งที่เห็นร่างบางเดินข้างไปไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้ แถมยังหัวเราะกระหนุงกระหนิง ในมือเล็กถือกล่องกระดาษทึบที่ยุนโฮไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ไอ้หนุ่มนั้นมาถือกระเป๋าให้แจจุงนี้สิ...หมีแค้นน
“อ่า แจจุงต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันนะ…”แจจุงรับกระเป๋าคืน ก่อนจะโบกมือลา
“เลี้ยงเจ้าตัวเล็กให้ดีดีนะ ทำตามที่จดไว้ โอเคมั้ย”ซีวอนบอก ซึ่งคนฟังก็พยักหน้ารับรัวๆเป็นการสัญญา
“...เจ้านาย ไปไหนมาทุกคนตามหาแทบแย่..”จุนซูถาม
“..ขอโทษนะจุนซู แจจุงไปโรงเลี้ยงผีเสื้อกับซีวอนมาน่ะ..ขอโทษจริงๆนะ!!”แจจุงบอกด้วยสีหน้าสำนึกผิด ยุนโฮดึงกระเป๋าจากมือเล็ก
“ไม่เป็นไรหรอก แต่คุณพ่อของแจจุงน่ะสิ รอแจจุงตั้งนานแหนะ...พวกเราไปก่อนดีกว่า แล้วเจอกันนะ”
“ไปก่อนนะเจ้านาย”...ทั้งสามคนวิ่งจากไป แจจุงแทบไม่กล้าหันมาสบตายุนโฮสักเท่าไหร่
“รู้ตัวใช่มั้ยว่าผิด..”ยุนโฮถามเสียงเข้ม
“ขอโทษฮะ...คุณพ่ออย่าโกรธเลยนะครับ”เสียงหวานออดอ้อน
“แล้วไอ้เด็กคนนั้นเป็นใคร...ทำไมถึงไปอยู่กับมันได้”
“..เค้าชื่อซีวอนฮะ เป็นเพื่อนในห้องของแจจุง…”
“แค่เพื่อนในห้องไม่เห็นจำเป็นต้องให้เค้าถือกระเป๋าให้หนิ...แล้วนั้นกล่องอะไร??”ยุนโอบ่นเสียงเขียว ตาคมตวัดไปมองกล่องในมือเล็ก
“ผีเสื้อฮะ...ซีวอนให้แจจุงเลี้ยง...”ใบหน้าหวานยิ้มอ่อนๆ เป็นการสู้เหมือนที่ทำทุกครั้งเวลาที่ยุนโฮโกรธ
“ผีเสื้อ??..”ยุนโฮเลิกคิ้ว...
“ฮะ...ให้แจจุงเลี้ยงนะฮะ..แจจุงชอบผีเสื้อ..”ใบหน้าหวานถูกับแขนแกร่ง
“ก็ได้ๆ แต่คราวหน้าห้ามให้ใครถือกระเป๋าอีกเข้าใจมั้ย...”ร่างสูงพยายามเป็นคนมีเหตุผลและไม่โกรธแจจุงผู้ไม่รู้เรื่องในตอนนี้
“เข้าใจฮะ...”...จุ๊บ~* ปากบางจูบเบาๆๆบนแก้มสาก
“...แล้วก็...”แจจุงที่ขึ้นนั่งรถแล้วเงยหน้ามองยุนโฮผ่านกระจกที่เปิดไว้
“..??”
“ห้ามยิ้มให้ใครแบบนั้น นอกจากชั้น เข้าใจมั้ย...”ใบหน้าคมโน้มเข้าหาหน้าหวาน แจจุงพยักหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
....*-- รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของแจจุง…
ร่างกายและจิตวิญญาณของแจจุง…
ความรักของแจจุง...
จะต้องเป็นของเขา-คนเดียว-
“หึ ไม่มารับผมอีกแล้วนะ คุณหมอ!!!...”
“วันนี้ถ้าเจอกัน โดนดีแน่!!!”
*---
talk----**
แง๊มมม คนอ่านจ๋า ขอโทดน่าค้า...
หายเปงเดือนเลย ฮิ้ววว
ขอแจงสาเหตุก่อนนะคะ นั้นคือ งานเยอะมากจิงๆค่ะ...
ไม่ได้โกหกเร๊ยยย
ขอบคุณน้องๆมากๆที่ทวงฟิคส้มได้ทุกวันๆ
แล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ...
...ส้มเองก็เหนื่อยมากๆกับชีวิตมอ 6 แสนเส้า...
----วันนี้เป็นวันเกิดของใครเอ่ยย????
อิอิ แฮปปี้เบิดเดยเจ้าปอริส
เจ๊แฮปปี้เบิดเดยไปแล้วน้า
ตอนนี้ยกให้เปงของขวัญน้องสาวแล้วกันนะจ๊ะ
...**--อย่าลืมเม้นกันเยอะๆนะค่า
รักคนอ่านเสมอ จ๊วบบบบ
ความคิดเห็น