คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ...1st Day in school-กำไลจากชมรมกระไสยาสาท-NC*-...
Part : 6
“ค่าเครื่องเขียน อ้วกกก!!!”
“คุณหมอ!!!”จุนซูรีบประคองคนขาอ่อนนั่งบนโซฟา
“ค่าเรียนก็จ่ายแล้วไง”
“ค่าหนังสือ และค่าเครื่องเขียนยังไม่ได้จ่ายฮะ”
“แล้วนายไม่มีเงินติดตัวบ้างหรือไงเล่า!!!”ยูชอนจ้องใบหน้าอมชมพูอย่างเอาเรื่อง
“ไม่มีหรอกฮะ ผมใช้หมดไปแล้ว”จุนซูบอกตามความจริง
“ชั้นไม่ได้มีเงินมากมายขนาดดูแลนายเพิ่มมาอีกคนได้หรอกนะจุนซู ถ้านายอยากจะได้อะไร นายก็ต้องรู้จักทำงาน”มือเรียวโยกหัวจุนซุเบาๆ สั่งสอนให้ร่างเล็กได้คิดเสียบ้าง ก่อนที่...เงินในบัญชีของเขาจะหมดลงเสียก่อน
“ก็แล้วคุณหมอปฏิเสธผมไปตั้งแต่คราวก่อนทำไม??”จุนซูขมวดคิ้ว
“ก็ตอนนั้นมันยังมีเงินอยู่นี้หว่า”
“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอก็หางานให้ผม...”มือเล็กจับแขนของอีกฝ่ายก่อนจะถูไถใบหน้าเข้ากับต้นแขนยูชอนอย่างออดอ้อน จนคนถูกอ้อนต้องพยักหน้ารับอย่างยินยอม
*--
“เตรียมของไปเรียนพรุ่งนี้หรือยังแจจุง”ยุนโฮกอดเอวบาง แจจุงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ตาหวานมองกระเป๋าอย่างครุ่นคิด
“เรียบร้อยแล้วฮะ แต่ไม่รู้จะขาดอะไรมั้ย”ใบหน้าหวานกังวลชัดเจน ยุนโฮยิ้มอ่อนๆ
“ขาดก็ไม่เห็นเป็นไร...มีอะไรก็โทรบอกชั้นสิ”ยุนโฮรวบมือเรียวมากุมไว้ แจจุงยิ้มหวานก่อนจะเอียงคออย่างน่ารัก
“แจจุงรักยุนโฮที่สุดเลย!!!”
“ยุนโฮก็รักแจจุงเหมือนกันครับ..แจจุง ผมหาพี่เลี้ยงให้คุณได้แล้วนะ”
“เอ๋ แจจุงต้องมีพี่เลี้ยงด้วยเหรอฮะ”
“แน่นอนสิ พี่เลี้ยงของแจจุงชื่อจุนซูนะ อายุเท่าแจจุงเลย ผมน่ารักใช่มั้ยล้า..ถ้ามีจุนซูแจจุงก็จะไม่เหงา”
“ขอบคุณนะฮะ^^”แจจุงยิ้มกว้าง คนรักเขาใจดีที่1เลยย
“ก็รู้อยู่แล้วนี้ว่าคำพูดมันไม่พอน่ะครับ”ปากหยักจูบเบาๆที่ขมับ แจจุงเบี่ยงหน้าหนีก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“พรุ่งนี้แจจุงต้องไปโรงเรียนนะฮะ”มือเล็กดันที่อกแกร่ง
“รับรองไม่ดึกแน่นอนครับ!!!”ยุนโฮส่งสายตาหื่นๆให้ร่างบาง ตาหวานหลุบต่ำอย่างเขินอายแต่ก็ยินยอม....ก็ยุนโฮตามใจเขาตั้งเยอะนี้นา...
--*--
“แจจุงไปก่อนนะฮะ คุณปู่ คุณย่า จุ๊บ~*”จมูกโด่งหอมแก้มผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน มือเรียวโบกลาอย่างน่ารัก
“ตั้งใจเรียนนะแจจุง^^”ผู้เป็นย่าอวยพร หน้าหวานผงกขึ้นลงเป็นการรับคำ
“เย็นนี้ ผมพาแจจุงกลับบ้านเลยนะครับ”ยุนโฮลาทั้งคู่คุณนายชองเบ้ปากใส่ลูกชายในฐานะที่มาพรากหลานรักไปจากอก
“ใครไปรับไปส่งแจจุงล่ะ”
“ผมเองครับ แต่ถ้าวันไหนไม่ว่างจริงๆก็จะสลับกับยูชอน..แจจุงไปรอบนรถ”
“ฮะ คุณพ่อ!!”ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนหรูวิ่งขึ้นรถทันที โดยมียุนโฮหยิบกระเป๋าเดินตามและขับรถจากออกไป
“เฮ้อ~* เมื่อไหร่ว่าที่ลูกสะใภ้ของชั้นจะเป็นคนปกติสักทีน่า!!!”
“นี้คุณยังไม่เลิกวางแผนจะเอาแจจุงมาเป็นลูกสะใภ้อีกเหรอ นั้นมันหลานนะคุณ!!”
“ไม่มีทางเลิกเด็ดขาด ตอนนี้แจจุงเข้าโรงเรียนได้แล้ว ตายุนก็เป็นหมออีกไม่นาน ก็ต้องรักษาแจจุงให้หายได้แน่ๆ ยังไงยังไง แจจุงก็ต้องเป็นภรรยาของยุนโฮแน่ๆคอยดูแล้วกัน”ปากสีแดงสดเม้มอย่างเอาแต่ใจจนคนเป็นสามีต้องส่ายหน้าไปมาอย่างยอมแพ้
“แต่ยุนโฮเป็นพ่อแจจุงนะคุณ”
“ก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆนี้คะ”เธอพูดก่อนจะชิ่งเดินจากไป
*--
“ยุนโฮ แจจุงชักจะกลัวหน่อยๆแล้ว”มือเรียวบีบกันแน่น ยุนโฮเผยรอยยิ้มบางๆก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับมือนิ่มนั้นอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัวแจจุง ไหนบอกอยากเข้าโรงเรียนไง กล้าๆหน่อยสิครับ”ตาคมละจากถนนมาสบตาคู่งามแวบหนึ่ง แจจุงพยายามหายใจเข้าลึกๆเพื่อเพิ่มความกล้า
“ฮัลโหล...อื้ม ใกล้ถึงแล้ว...เมิงรอกุแปบนึง...ไม่สายแน่นอน เออ!!!”
“หมอชอนเหรอฮะ”
“อื้ม มันถึงโรงเรียนแล้วล่ะ พี่เลี้ยงแจจุงก็กำลังรออยู่...แจจุงไม่ต้องเกรงใจจุนซูรู้มั้ย เพราะผมจ้างเขามา ไม่ได้ใช้ฟรีๆ”ยุนโฮบอก
“ต่อให้ยุนโฮจ้างมา แจจุงก็ต้องเกรงใจสิฮะ เพราะเค้าก็ต้องเป็นเพื่อนกับแจจุงด้วย”เรียวปากบางตอบ ยุนโฮยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
-เมียกรุ น่ารักที่สุดในโลกเลยเหว่ยย-
“ถึงแล้ว!!”เสียงเข้มกับรถที่เปลี่ยนทิศทางทำให้สายตาหวานมองออกไปภายนอก
“ว้าว โรงเรียนสวยมากๆเลยฮะ”ปากบางเผยรอยยิ้มหวาน ดูก็รู้ว่าถูกอกถูกใจกับโรงเรียนนี้แค่ไหน ยุนโฮจอดรถข้างๆรถของเพื่อนรัก แจจุงลงไปทักร่างดปร่งที่ยืนอยู่เป็นคนแรก ยุนโฮถอนหายใจก่อนมือเรียวจะคว้ากระเป๋าที่เบาะหลังให้ร่างบาง”
“สวัสดีฮะ หมอชอน”
“แจจุงลืมกระเป๋าน่ะ”กระเป๋าราคาแพงส่งให้มือเรียว ปากบางยิ้มแหยๆที่หลงลืมเพราะความไม่ชิน
“ไง ไหนล่ะ เด็กที่ว่า”ยุนโฮทักเพื่อนรัก ยูชอนพยักเพยิดหน้าไปในรถ
“นั่งตากแอร์อยู่ในรถน่ะสิ ออกมายืนไม่ได้ บ่นร้อน”ปากอิ่มตอบ ยุนโฮหัวเราะเบาๆ
“แล้วตอนนี้เค้าจะลงมาได้หรือยัง??”ยูชอนพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูรถ ชะโงกหน้าเรียกคนข้างใน ยุนโฮได้ยินเสียงแหลมตอบรับจากด้านในแล้วร่างเล็กอันมีแก้มอมชมพูกระโดดลงจากรถมายืนข้างยูชอน
- ใส ชะมัดเลยเว้ย นี้เหรอสเป๊คไอ้หมอชอน-
“สวัสดีฮะ คุณยุนโฮ”จุนซูโค้งตัวให้ยุนโฮอย่างมีมารยาท ตากลมใสมองหน้าคมอย่างพินิจก่อนจะมองร่างบางข้างยุนโฮแล้วส่งยิ้มน่ารักให้
“เจ้านาย..แจจุง ใช่มั้ยฮะ”จุนซูเอ่ยทักก่อน แจจุงอมยิ้มบางๆ
“ไม่ต้องเรียกเจ้านายก็ได้ฮะ คุณจุนซู”แจจุงพูดขึ้น ยุนโฮจ้องหน้ายูชอนโดยมีความคิดเดียวกัน จะสุภาพไปไหนคับพี่น้อง
“ผมไปก่อนนะแจจุง ห้ามอยู่ห่างจากจุนซูรู้ไหม”สองมือใหญ่จับไหล่บางให้เผชิญหน้ากับเขา แจจุงพยักหน้ารับ
“ยุนโ...เอ้ย คุณพ่อจะมารับใช่มั้ยฮะ”แจจุงรีบเปลี่ยนชื่อเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายูชอนยืนอยู่ด้วย
“ใช่....เรียกยุนโฮต่อหน้ายูชอนกับจุนซูได้ไม่เป็นไรหรอก”ร่างสูงกระซิบบอก ปากหยักจูบเบาๆบนปากบางเป็นการบอกลา พร้อมยกยิ้มร้ายให้ร่างบางได้เขินเล่น
“อย่าคิดจะจูบผมแบบนั้นเลยนะฮะ คุณหมอ”เสียงเล็กเอ่ยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จนร่างโปร่งข้างๆสะดุ้งอย่างตกใจ
“ใครบอกว่าชั้นจะจูบนายกันเล่า ไอ้เด็กแก่แดด!!!”
“ของแบบนี้มันก็ไม่แน่หรอกครับ...”
“เฮ้อ เอาเถอะ ดูแลแจจุงดีดีด้วยล่ะ”
“แน่นอนครับ ค่าจ้างออกจะแพง....ไปเถอะครับเจ้านาย...”จุนซูดึงมือเรียวของแจจุง ก่อนจะส่งยิ้มนิดๆให้ยูชอนเป็นการบอกลา
“เฮ้อ จะไปรอดมั้ยวะนั้น”ยูชอนส่ายหน้าระอา ยุนโฮตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“ใช้ได้นี้หว่า เด็กเมิงน่ะ”
“เด็กกุที่ไหน!!!”ยูชอนปฏิเสธหัวปั่น
“ไม่ใช่เด็กแต่ส่งเสียเลี้ยงดูกันขนาดนี้ ก็รวบเอาเถอะ เสียดายเงินแทนว่ะ”ยุนโฮบอกด้วยความหวังดี แต่ก็ได้สายตาเขียวปั๊ดเป็นการตอบแทน ตาคมมองไปยังแผ่นหลังบางที่เดินจากไป ใบหน้าหวานหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มสดใสที่มอบให้เขา
*---
“เจ้านาย ไม่เคยเรียนหนังสือใช่มั้ยฮะ”จุนซูนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้เล็กๆ ก่อนจะเข้าห้องเรียนเพราะยังไม่ถึงเวลา แจจุงพยักหน้ารับ
“ใช่ หมอชอนคงเล่าให้จุนซูฟังหมดแล้วใช่มั้ย”
“ใช่ฮะ...แล้วเจ้านายรู้เรื่องของผมบ้างหรือยัง”จุนซูถาม ท่าทางอยากเล่าเต็มที่ แจจุงเอียงคอนิดๆก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ฮะ....”จุนซูสูดหายใจก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟัง เรื่องบางเรื่องที่ยูชอนเองก็ยังไม่รู้ แจจุงตั้งใจรับฟังในขณะที่ปากบางนั้นพูดถ้อยคำไม่หยุดหย่อน
“หนะ หนีออกจากบ้าน!!!”มาถึงตอนนี้ที่แจจุงถึงกับงงหนักขึ้น หมอชอนนี้น่ะนะ จะช่วยเหลือเด็กหนีออกจากบ้าน
“ใช่ฮะ ผมออกจากบ้านมาร่อนเร่อยู่สามวัน เอาเงินออกมาพอค่าเรียนตลอดม.ปลายที่จะเหลืออีกสามเทอม แต่ว่า...ผมใช้มันหมดไปซะก่อน”จุนซูทำหน้าหงอย
“อ้าว ทำไมล่ะ...ค่าเรียนก็เยอะอยู่นะ จุนซู”แจจุงขมวดคิ้ว ได้ยินว่ายูชอนบ่นเอาๆเรื่องค่าเรียนของจุนซูนี้นา
“สามคืน ผมเข้าพักที่ Prince Royal Hotel รวมทั้งอาหารทุกมื้อด้วย...ผมไม่รู้ว่าค่าพักมันจะแพงขนาดนั้น”
“อ่า น่าเสียดายจังเลยนะ”
“ช่างมันเถอะฮะ ผมดีใจมากเลยที่ได้มาเจอคุณหมอน่ะ คุณหมอใจดี เป็นคนดีที่สุด”จุนซูเอ่ยชมบุคคลที่สามอย่างออกนอกหน้า แจจุงยิ้มอ่อนหวาน
“จุนซูชอบหมอชอนเหรอ..”
“ห๊า ป่าวนะฮะเจ้านาย ชอบเชิบอะไรกัน...สเป๊คผมน่ะ แบบคุณยุนโฮมากกว่า!!”จุนซูอ้างถึงยุนโฮเป็นการปฏิเสธ แต่นั้นทำให้แจจุงสะดุ้งขึ้นบ้าง
“เอ่อ...”
“อ่า ขอโทษฮะ ผมแค่อ้างถึงเฉยๆ ยังไงผมก็ไม่คิดจะแย่งคุณยุนโฮมาจากคุณแม่ของเจ้านายหรอกฮะ”จุนซูพูดให้ร่างบางสบายใจ แจจุงได้แต่ยิ้มแหยๆตอบไป
“เข้าเรียนกันเถอะฮะ ได้เวลาแล้ว”
*---
“เจ้านายต้องระวังตัวรู้มั้ยฮะ เพราะเด็กห้องเรานะ หื่นมากกก”จุนซูเตือน ยิ่งหน้าหวานๆแบบเจ้านายด้วยแล้วยิ่งไม่ปลอดภัยอย่างแรง
“....เอ่อ จุนซู ไม่ต้องเรียกแจจุงว่า เจ้านายก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรฮะ เจ้านายก็คือเจ้านาย เข้าห้องเถอะฮะ”จุนซูดึงแขนเรียวให้เดินตามเขาไป มาถึงตอนนี้ร่างบางก็อดเกร็งไม่ได้
-อยากให้ยุนโฮมาด้วยจังเลย..-
“ฮิ้วว คุณหนูจุนซูมาแล้ววว เว้...เฮ้ย ใครวะน่ารักชิบ”
“หุบปากน่า!! ชินดง”จุนซูด่าเหน็บเพื่อน ก่อนจะส่งยิ้มทักทาย สายตามองไปยังโต๊ะข้างๆตน
“ฮยอกแจแกไปนั่งข้างหลังนะ ตรงนี้ต้องให้เจ้านายนั่ง!!!”ไม่พูดเปล่ามือเล็กตวัดกระเป๋าเพื่อนสนิทไปด้านหลัง ให้เจ้าของได้นั่งละห้อย แจจุงเมื่ออยู่ท่ามกลางคนหมู่มากก็ทำตัวไม่ถูก
“นี้คุณแจจุง เป็นเจ้านายของชั้น”จุนซูแนะนำ...แจจุงส่งยิ้มหวานให้ทุกคน แต่ทั้งหมดกับนั่งอ้าปากค้างมองร่างเล็กเป็นแถบ
“เจ้านาย...”
“คนอย่างนายอ่ะนะ มีเจ้านาย ไม่เจื้ออออ”ทุกคนกลับมาโวยวายกันอีกรอบ ใครๆก็รู้ว่าคิมจุนซูน่ะ คุณหนูเอาแต่ใจจะตาย จะมายอมมีเจ้านายได้ยังไงกันเล่า
“จริง.....เจ้านาย บอกเค้าไปสิฮะ”จุนซูขมวดคิ้ว
“เอ่อ ใช่จ้ะ แจจุงเป็นเจ้านายของจุนซูจริงๆ แต่ก็เป็นเพื่อนด้วยนะ”เสียงหวานพูดขึ้น ความสนใจของทุกคนจึงกลับมาที่เพื่อนใหม่หน้าหวานอีกครั้ง
“แจจุง...คิมแจจุง ฝากตัวด้วยนะ”รอยยิ้มหวานช่างงามยิ่งนักในสายตาลิงๆที่เหลือ จุนซูส่งเสียงจิ้จ้ะอย่างรำคาญในท่าทางช็อคเวอร์ของเพื่อน
“แองเจิล...”
“...คิม”
“มายแองเจิลคิม.....ยินดีที่ได้รู้จักครับ!!!!!!!”เสียงทักทายอย่างร่าเริงทำให้ร่างบางหายเกร็งไปได้บ้าง เรียวปวกบางหัวเราะกับสรรพนามใหม่ที่ถูกตั้งให้โดยบรรดาเพื่อนของเขาทั้งหลาย
“อาจารย์มาแล้ว!!!!”เสียงของเพื่อนคนหนึ่งในห้องดังขึ้น แจจุงเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกลุ่มก้อนที่จับกันอยู่รอบตัวเขาจึงหายไปหมด ร่างบางนั่งให้เหมือนกับคนอื่นๆ
“อาจารย์ชางมิน~*”จุนซูพูดคล้ายเพ้อ แจจุงมองตามสายตานั้นไปหยุดที่ร่างสูงโปร่งหน้าห้อง อาจารย์ชางมินมีใบหน้าคมที่หล่อเหลา ผิวสีแทนทำให้เขาดูมีเสน่ห์มาก
“ดงบัง1เรียกดงบัง2 คุณหนูคิมจุนซู สติหลุดไปแล้วครับ”ฮยอกแจกระซิบกับชินดงด้วยเสียงอันแผ่วเบา แจจุงแอบหัวเราะคิก ท่าทางจุนซูจะชอบอาจารย์คนนี้ไม่ผิดแน่ ตาหวานมองไปยังบุคคลหน้าห้อง ซึ่งกำลังมองที่เขาพอดี
“คิมแจจุง ออกมาหน้าห้องด้วยครับ”ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะเดินตัวเกร็งไปหาอาจารย์ จุนซูที่เหมือนจะรู้สึกตัวแล้วหันมายิ้มให้เขา
“นี้คิมแจจุงนะ จะเข้ามาเป็นนักเรียนในเทอมนี้กับพวกเธอ ต้อนรับเพื่อนดีดีด้วยล่ะ รู้มั้ย”
“แน่นอนครับอาจารย์ รับรอง ดีสุดๆ ฮิฮิ”แจจุงมองไปยังเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งข้างหลังจุนซู
“เอาล่ะ แนะนำตัวก่อนสิแจจุง”
“สวัสดีฮะ ทุกคน ผมชื่อ คิม แจจุงนะฮะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนฮะ!!”....รอยยิ้มหวานหยดส่งให้กับทุกคนที่กำลังจ้องมองเขา
“จุนซู ชั้นว่านายต้องทำงานหนักแล้วล่ะ”มือเรียวดึงคอจุนซูให้เขาใกล้ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่าง
“ทำไม??”
“ก็ซีวอนน่ะสิ จ้องเจ้านายนายตาไม่กระพริบเลย...”ตากลมมองไปยังเพื่อนหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างด้านหลังสุด ทำไมต้องเป็นนายด้วยนะซีวอน
-จุนซูทำอะไรคนดีดีไม่ลง!!!-
*--
“แองเจิลคิม!!!!!!!!!”เสียงเรียกแสบหูนั้นทำให้แจจุงต้องหันไปหาคนเรียกอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรหรอ ฮยอกแจ”
“นี้เลิกเรียกแจจุงว่าแองเจิลคิมสักทีได้มั้ย อย่าลืมสิว่าชั้นก็-คิม-เหมือนกัน”จุนซูพูดอย่างเอาเรื่อง
“โอ้ย อย่างนายน่ะไม่แองเจิลหรอกจุนซู มันเดวิลมากกว่า!!!”ฮยอกแจยักคิ้วให้เพื่อน เลยโดนครีบโลมาประทับที่หางคิ้วกลับไป
“เออ เราได้ข่าวเด็ดมาว่า ชมรมกระไสยาสารท ได้ประดิษฐ์ของศักดิ์สิทธิ์ออกมาเป็นโปรเจคสองช่วงปิดเทอม”
“ของศักดิ์สิทธิ์ บรื่ออ คราวนี้พวกนั้นคิดจะทำอะไรอีกล่ะ”จุนซูทำท่าขนลุก แจจุงเป็นก็งงหนัก
“กำไลปลุกเซ็กส์น่ะสิ!!”
“ห๊า กำไลปลุกเซ็กส์!!!”คราวนี้เป็นแจจุงที่ตะโกนออกมาบ้าง เห็นชื่อชมรมนึกว่าจะเกี่ยวกับพวกผีซะอีก
“ถูกต้องครับ แองเจิลคิม...”
“เอ่อ เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังนะเจ้านาย”จุนซูร่ายยาวของชมรมแปลกๆในโรงเรียน แจจุงที่ไม่รู้ประสีประสาถึงกับอึ้งและอึ้ง
-โรงเรียนนี้ก็มีอะไรแปลกๆเยอะนะ—
“แล้วกำไลนั้นมันศักดิ์สิทธิ์ยังไงเหรอ ชินดง”แจจุงถามขึ้น
“อ๋อ ก็ตรงนี้มันไม่มีทางหมดฤทธิ์น่ะสิ ตอนแรกๆทุกคนก็สงสัยนะว่าของศักดิ์สิทธิ์ที่ชมรมนี้ผลิตน่ะสักวันก็จะสลายไปหมายถึงหมดฤทธิ์น่ะ แต่คราวนี้ประธานชมรมออกมาประกาศตัวเลยว่า กำไลอันนี้ไม่มีทางเสื่อมแน่นอน”
“เอ๋ คราวนี้เจ้ฮีชอลกล้ายืนยันขนาดนั้นเลยเหรอ”จุนซูทำท่าครุ่นคิด
“ถูกต้องและที่สำคัญไปกว่านั้น!!! เจ้ฮีชอลยังบอกอีกว่าจะมอบกำไลศักสิทธิ์อันนั้นให้กับ...”
“...เด็กใหม่ของโรงเรียน....มายแองเจิลคิมนั้นเอง!!!!”สองเสียงประสานกันราวกับนัดหมาย ร่างบางที่ได้ยินถึงกับอึ้งไปแล้ว
“กำไลปลุกเซ็กส์ อ่า แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ชั้นไม่มีทางให้เจ้านายได้ของแบบนั้นเด็ดขาด”จุนซูยืนกรานว่าตนจะไปคุยกบเจ้าแม่แห่งชมรมกระไสยาสารทให้รู้เรื่อง
“ไม่มีประโยชน์ ลองเจ้ฮีชอลอยากจะทำอะไรนายก็รู้ว่าไม่มีใครห้ามได้”ชินดงเตือน
“...”จุนซุเงียบไป เพราะเค้าก็เคยเห็นเหตุการณ์นั้นมาแล้ว คราวที่แล้วเป็นลูกอมอันจะทำให้คนกินสับสนทางเพศ คนที่โดนไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจาคิมจุนซูที่เพิ่งเข้าเรียนใหม่นั้นเอง เขายังจำได้ว่าเมื่อได้ข่าวว่าชมรมนี้ประกาศชื่อตัวเอง เขายังคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระอยู่เลย ทั้งๆหลบเลี่ยงการกินลูกอมสารพัด ผลสุดท้ายก็โดนมันละลายอยู่ในชามก๋วยเตี๋ยวจนได้....~ ~
“เอาเป็นว่า เจ้านายก็ระวังตัวแล้วกันนะฮะ...”
“โอเค ไม่ต้องเป็นห่วงนะจุนซู”แจจุงรับคำ
วันนั้นทั้งวันแจจุงจึงมือคนเดินจูงมือตลอดเวลา เป็นการป้องกันของจุนซูนั้นเอง เพราะกลัวว่าจะมีมือดีมายัดกำไลใส่ข้อมือเรียวเล็กนี้ แจจุงแอบอยากจะหัวเราะในท่าทางเคร่งเครียดของจุนซู หากไม่มีฮยอกแจมากระซิบเตือน
“มันมีอดีตฝังใจน่ะแจจุง”—อดีต---คงจะไม่ดีเอาสุดๆเลยล่ะ ร่างบางนึกถึงยุนโฮพลางในใจก็อดคิดถึงกำไลนั้นไม่ได้ ถ้ายุนโฮใส่กำไลนั้นล่ะ อื๋อ ไม่อยากจะคิดเลย!!!
*--
“ไม่แรงไปหน่อยเหรอเจ๊!!!เด็กใหม่คนนั้นดูใส่ซื่อออก”
“แรงเริงอะไรกันย่ะ”ฮีชอลเป็นผู้ชายหน้าสวย สายตานั้นกำลังมองไปยังกำไลสีดำธรรมดาที่วางอยู่บนผ้าสะอาด เรียวปากยกยิ้มถูกใจ
“เหมาะสมกับเด็กคนนั้นดีออก”
“แล้วถ้าใส่ไปเด็กนั้นจะไม่เกิดอารมณ์หรอพี่!!!”
“เกิดอารมณ์อะไร!!! คนที่มองเด็กคนนั้นต่างหากที่จะต้องเกิดอารมณ์น่ะ มันเป็นกำไลที่จะทำให้คิมแจจุงมีเสน่ห์ล้นเหลือ ที่นี้เด็กนั้นก็จะมีฟีโรโมนแรงยิ่งกว่าสัตว์ในฤดูผสมพันธ์เสียอีก ฮิฮิ”เสียงหัวเราะชั่วร้ายทำเอาคนรอบข้างขนลุก
“นี้พี่จงใจจะแกล้งเด็กใหม่ที่หน้าตาดีกว่าพี่ทุกคนเลยใช่มั้ย”
“บร้าเหรอย่ะ เค้าเรียกว่า ต้อนรับสู่สมาคมความสาวต่างหาก เอ้า ยังไงวันนี้กำไลก็ต้องอยู่กับคิมแจจุงให้ได้ ไปจัดการซะ!!!”มือเรียวผูกปมผ้าไม่ให้ใครได้แตะต้องของสำคัญ
-*-
“---ไปก่อนนะจุนซู พรุ่งนี้เจอกัน”แจจุงเอ่ยลา จุนซูพยักหน้ารับ หน้าของเขายังหงุดหงิดไม่หายที่คุณหมอมารับช้า ยังไม่ทันที่แจจุงจะก้าวขึ้นรถ
“แองเจิลคิม!!!!!!!! ลืมกระเป๋าน่ะ”ชินดงวิ่งเคียงคู่ฮยอกแจมาหาเขา แจจุงส่งยิ้มอบคุณก่อนจะขอโทษที่ทำให้ต้องเดือดร้อน ร่างบางรีบขึ้นรถเพื่อไม่ให้ยุนโฮต้องรอนานไปกว่าเดิม
“เฮ้ออ~*”ทั้งคู่นั่งลงข้างๆจุนซูเพื่อรอเป็นเพื่อน
“เออนี่ ได้ยินเจ๊ฮีชอลประกาศว่าตอนนี้กำไลไปอยู่ที่คิมแจจุงเรียบร้อยแล้วนี้นา!”เสียงกระซิบใกล้ๆทำเอาหู 6 ข้าง 3 คู่ผึ่ง
“อ้าว ได้ยังไงล่ะ วันนี้ชั้นเห็นเขาอยู่กับเพื่อนตลอดเวลาเลยนะ”
“ไม่รุ้เหมือนกันสิ..ชมรมนี้น่ากลัวจริงๆเลย”เสียงกระซิบดังหายไปเหลือเพียงสามใบเถาที่นั่งอึ้งไปเรียบร้อย
“ไหนว่าแผนแกดีแล้วไง จุนซู”...
“ไม่น่าเลย มายแองเจิลคิมมมมมมม!!!!!!!!!”
*----
“เรียนวันแรก สนุกไหมครับ”ยุนโฮถาม แจจุงยิ้มกว้าง
“สนุกฮะ สนุกมากๆ จุนซูยังไม่เลิกเรียกแจจุงว่าเจ้านายเลยฮะ”แจจุงเล่าให้ฟัง ปากบางเล่าถึงกำไลแปลกประหลาด ยุนโฮหัวเราะเบาๆ
“แล้วแจจุงเชื่อหรือเปล่า”
“ก็ไม่รู้สิฮะ แต่ทุกคนเชื่อกันมากๆเลย”แจจุงทำหน้าเครียด
“เดี๋ยวกลับถึงบ้านรีบอาบน้ำแล้วทานข้าวนะครับ เดี๋ยวยุนโฮจะสอนการบ้านให้ โอเคมั้ย”
“ตกลงฮะ”แจจุงยิ้มบางๆ
*--
“เอ๋!! อะไรน่ะ”แจจุงหยิบเศษผ้าที่ผูกอย่างดีงงๆ มือเล็กหยิบเศษกระดาษที่แปะติดไว้
ยินดีที่ได้รู้จักครับ...
“ใครกัน...”แจจุงคลี่ผ้าออก กำไลสีดำเป็นวงหล่นใส่มือของเขา แววตาหวานมองมันอย่างพินิจ...
“กำไลนั้นหรือเปล่านะ!!!”มือเล็กรีบวางมันลง
“เตรียมของเสร็จหรือยังแจจุง”ยุนโฮกอดเอวบางจากด้านหลังตาคมมองกำไลอันมีเสน่ห์บนโต๊ะก่อนจะหยิบมันขึ้นมา
“วางเถอะยุนโฮ แจจุงคิดว่ามันจะเป็นกำไลอันนั้นน่ะ”เสียงหวานดูร้อนรน ยุนโฮหัวเราะขำกับท่าทางเครียดๆ ก่อนจะจับข้อมือเล็กของแจจุงขึ้นมาแล้วสวมมันใส่ให้
“เข้ากับข้อมือแจจุงมากๆเลย ใส่มันไว้เถอะ”
“แล้วถ้ามันเป็นกำไลปลุกเซ็กส์นั้นล่ะฮะ”แจจุงไม่ถอดมันออก เพราะยุนโฮบอกว่าชอบ
“อยู่กับผม จะกลัวอะไรล่ะ หื้มมม”ยุนโฮยกยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“นั้นสิ ยุนโฮน่ากลัวกว่ากำไลตั้งเยอะ”แจจุงหัวเราะเบาๆอย่างน่ารัก จนยุนโฮอดจุมพิตริมฝีปากสีสดของอีกฝ่ายไม่ไหว
*-- ทำไม เจ้าตัวเล็กของเขาช่างมีเสน่ห์จังนะ...
“ยุนโฮ~*”แจจุงขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างสูงจ้องหน้าเขาได้สักพัก
สายตาคมมองไปยังเส้นผมที่คลอเคลียแถวต้นคอขาวราวกับน้ำนม ต้นขาขาวพ้นกางเกงขาสั้นช่างสวยงามจนความเป็นชายของเขาใกล้ตื่นตัวเสื้อคอวีที่แจจุงใส่บ่อยๆทำไมวันนี้มันถึงได้ทำให้เนินอกนั้นดูเปล่งประกายโดดเด่นได้ขนาดนี้นะ
“ยุนโฮ!!”แจจุงเรียกร่างสูงอีกครั้ง ปากบางยู่ออกนิดๆอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ยุนโฮกลับคิดว่ามันช่างน่าบดขยี้ยิ่งนัก กลิ่นหอมประจำตัวร่างบางทำให้เสืออย่างเขาอยากจะตะครุบเอากระต่ายน้อยมาเป็นอาหารนัก
“แจจุง...ไปนอนกันเถอะ”เสียงุท้มแหบพล่า ตาหวานเบิกกว้าง-หยะ ยุนโฮกำลังมีอารมณ์เหรอเนี่ย—เป็นเพราะกำไลหรือเปล่านะ แต่มันน่ะเป็นเขาที่มีอารมณ์ไม่ใช่เหรอ
“นะครับ..”เสียงทุ้มออดอ้อน จนร่างบางอดพยักหน้าไม่ได้ ยังไม่ทันจะตั้งตัว ร่างบางก็ลอยหวือเข้าสู่อ้อมกอดอุ่นเรียบร้อย
“อ่ะ”แผ่นหลังบางแตะกับเตียงนุ่มดดยมียุนโฮคร่อมร่างเขาไหว ดวงตาคมดูต้องการเขามากเหลือเกิน ใบหน้าหวานซับสีเลือดอย่างเขินอาย เพิ่มเสน่ห์ให้มากขึ้นเสียอีก
“แจจุง...วันนี้เธอสวยมากเลย”ปากหยักเอ่ยชม ตาหวานประสานสายตากับตาคม ใบหน้าคมโน้มเขามาใกล้จนลมหายใจแนบชิด ริมฝีปากหยักกดจูบแผ่วเบา ไม่ถึงเสี้ยวนาทีมันกลับเปลี่ยนเป็นความร้อนแรงและหนักหน่วง เรียวลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างร้อนแรง แจจุงเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากำลังต้องการ ต้องการยุนโฮมากเหลือเกิน เสียงริมฝีปากแลกลิ้นนั้นดังขึ้นภายในความเงียบ ฝ่ามือร้อนถอดเสื้อตัวบางให้พ้นทาง แจจุงเองก็ปลดเสือ้ผ้าร่างสูงอย่างรวดเร็วมือเล็กเกี่ยวคำคอแกร่งให้ใกล้ขึ้น เพื่อรสจูบที่แสนหวาน
ยุนโฮจูบเบาๆบนยอดอกสีสด ร่างบางแอ่นสะท้านเมื่อเรียวริ้นเปียกสัมผัสเพียงแผ่วเบา และยิ่งรู้สึกมากขึ้นเมื่อมันกดย้ำไปมาบนร่างของเขา
“อ่า ยุนโฮ..”มือเรียวจิกเส้นผมยุนโฮ มือใหญ่ดึงกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วให้ร่นไปที่หัวเข่า ก่อนจะกดจูบกับแท่งร้อนสีสวยของคนใต้ร่าง
“วันนี้ไม่ใส่ชั้นในเหรอครับ”เสียงแหบพล่าเซ็กซี่ทำให้แก้มใสแดงระเรื่อ
“ก็ยุนโฮไม่ชอบไม่ใช่หรอ...”เสียงหวานท้าทายโดยไม่รู้ตัว ยุนโฮยกยิ้มร้ายในการยั่วที่ไม่ได้ตั้งใจนั้น
“ถ้าไม่ใส่อะไรเลยจะชอบกว่า”
“บ้า~ ..อ่ะ...”แจจุงครางเมื่อ เรียวปากหยักอมส่วนนั้นของเขาไว้ เรียวปากที่พร้อมจะสร้างความสุขสมให้เขาในทุกครั้งเสมอ แจจุงแยกขากว้างขึ้น ใบหน้าสวยบิดไปด้านข้างพร้อมรับความสุขในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ยุนโฮมองเรือนร่างไร้อาภรณ์ใดยกเว้นกำไลสีดำสนิท เข้ากับดวงตาสีนิลของเจ้าของ
“อ๊า”เรียวลิ้นร้อนหยอกลอกับแกนกายของร่างบาง ทั้งดูด ทั้งเน้นจนแจจุงอึดอัดแทบทนไม่ได้ ริมฝีปากของยุนโฮช่างร้อนนัก แจจุงดันไหล่หนาให้ร่างสูงเลิกสนใจกับของเขา
“เข้ามาในตัวแจจุงสิฮะ ยุนโฮ”เสียงหวานเอ่ยชวนพร้อมช่วงขาที่แหวกกว้างกว่าเดิม ยุนโฮจึงไม่รอช้า มือใหญ่ดึงกางเกงขาสั้นสีขาวนั้นให้หลุดจากช่วงขาเรียวไม่ให้เกะกะอีกต่อไป ก่อนจะกดแท่งเนื้อเป็นสันใส่ในช่องทางรักแห่งความสุขอย่างสุดแรง
“เฮือก...”แจจุงเกี่ยวแผ่นหลังหนา เมื่อยุนโฮเติมเต็มช่องว่างในกายอย่างสุขล้นในคราเดียว ใบหน้าหวานหลัตาพริ้มคาไหล่ของยุนโฮ
“เจ็บหรอ แจจุง”ยุนโฮถามเบาๆเมื่อเห็นร่างบางนิ่งไป
“เปล่า ขยับสิฮะ แจจุงแค่อยากกอดยุนโฮ”เสียงหวานพูดอย่างมีความสุข ปากหยายิ้มอ่อนๆก่อนจะขยับตัวอย่างรวดเร้วและรุนแรง ไม่ให้ความสุขของแจจุงต้องสลายไป
“อึก อ๊ะ...”
“อ่า แจจุง...”แท่งเนื้อร้อนขยับเข้าออกหยอกล้อกับการตอดรัดอย่างเป็นจังหวะ
“อ๊ะ ตรงนั้น ยุนโฮ!”แจจุงครางอย่างสุขสมเมื่อร่างสุงเน้นย้ำจุดสำคัญ ร่างบางตอดรัดอีกฝ่ายแนบแน่นเป็นการตอบแทน
“..ดีมากครับ....”เสียงทุ้มเอ่ยชม แจจุงยิ้มอ่อนๆ ร่างบางขยับอย่างหนักหน่วงเมื่อยุนโฮใกล้ถึงจุดหมาย เสียงกระซิบเรียกชื่อดังลั่นห้องที่เคยเงียบสงัด
“เร็วหน่อยยุนโฮ”เมื่อร่างบางเรียกร้อง ยุนโอก็รีบขยับตัวอย่างรวดเร็ว
“อ๊า”
“อ๊าซ!!!”น้ำรักปลดปล่อยเต็มช่องทางอิ่มยุนโฮรู้สึกสุขล้นในการร่วมรักครั้งนี้ที่สุด แจจุงหอบจนตัวโยนเมื่อเขาเองก็ปลดปล่อยไปมากเหมือนกัน
“กอดกันแบบนี้นะฮะ”แขนเรียวเกี่ยวร่างหนาไว้ ไม่ยอมให้ยุนโฮได้ถอนกายไปไหน ยุนโฮยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะหยิบเสื้อมาสวมให้ร่างบาง
“กันหนาว...”
“ขอบคุณฮะ”ใบหน้าหวานซุกเข้าหาอกอุ่นขาเรียวยาวพาดอยู่บนเอวหนา ยุนโฮกอดร่างบางขี้อ้อนให้แน่นขึ้น และนั้นทำให้ช่วงล่างประสานกันแน่นกว่าเดิม
“อ๊ะ”แจจุงอุทานเบาๆเมื่อของยุนโฮมันแข็งในร่างของเขาอีกแล้ว
“แจจุงไม่ใช่ชั้นในเพราะชั้นไม่ชอบใช่มั้ย”ยุนโฮถาม แกล้งไม่สนใจใบหน้าหวานที่กำลังตกใจอยู่ แจจุงพยักหน้าอย่างเขินอาย
“ต่อไป ไม่ต้องใส่กางเกงนอนแล้วนะ ใส่แค่เสื้อก็พอ^^”
“คนบ้า!”แจจุงต่อว่าร่างสูงก่อนจะต้อนรับเรียวลิ้นนั้นอีกรอบ ร่างหนาเปลี่ยนมาคร่อมร่างบางอีกครั้งก่อนจะขยับตัวตามแรงอารมณ์ต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน
-คงไม่ใช่เพราะกำไลนี้หรอกมั้ง เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา มันเป็นเพราะยุนโฮต่างหาก…แต่เอ๊ะ ทำไม ยุนโฮเหมือนโดนยาปลุกเซ็กส์เสียเองเลยน้า-
*---
โฮกก หายไปนานเลยชิ้มิ้ เหอๆๆ
กราบไหว้ท่านผู้อ่านที่เคารพพพพ
ขอโทษนะคะนะ
ขอโทษจิงๆค่ะ งานเยอะมากกกกกกก
เม้นกันเยอะๆน้าคะ
รักคนอ่านที่สู้ดดดดดดดดดดดดด
ความคิดเห็น