คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ...ก้อมันอยากลง ตอนแรกก้NC+ซะแล้ว
Defiant love---
ผมเคยเห็นสายลมพัดใบไม้
แค่มันขยับเพียงเล็กน้อย
ผมกลับรู้สึกว่ามันกลับมีพลัง มันทำให้ผมรู้สึก
...อยากหัวเราะ
“ฮิฮิ^^”เด็กหนุ่มหน้าหวานนั่งหัวเราะคิกคัก สายตากลมโตสีนิลเหม่อลอยไปยังจุดสนใจนอกหน้าต่าง มือเรียวยกขึ้นปิดปาก ผิวขาวซีดกระทบแสงแดดยามเช้า
“ตื่นแต่เช้าเลยนะ แจจุง”พยาบาลสาวยิ้มให้กับเขา เจ้าของชื่อแจจุงหยุดรอยยิ้มก่อนจะหันมามองเธอประหนึ่งว่าโดนขัดจังหวะ สายตากลมตำหนิเธอเล็กน้อย
“อย่าทำหน้ายุ่งสิจ้ะ เดี๋ยวไม่สวยเอาน่า”พยาบาลสาวไม่ใส่ใจในท่าทางแบบนั้น จนเมื่อสายตาไปมองดอกไม้ที่ก้านแหลมโผล่ออกมานอกแจกันแทนที่ดอกไม้สีหวาน
“เฮ้อ~*”เสียงถอนหายใจปลงๆดังขึ้นโดยมีสายตากลมมองตาม มือเรียวของหญิงสาวจับก้านดอก ดึงเอาดอกไม้ที่ช้ำและถูกอัดแน่นออกจากก้นแจกัน
“ทำไมทำแบบนี้ล่ะแจจุง ดอกไม้สวยๆเสียหมดแล้วเห็นมั้ย”เธอจับมันลงถังขยะ ก่อนจะเอาดอกใหม่มาแทนที่
“ผมไม่ได้ทำ…สักหน่อย”เขาพูดเบาๆ
“...จ้า ไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำ เอ๊ะ แล้วปลาในโหลที่พี่เอามาให้ ไปไหนซะล่ะจ้ะ”เธอเปลี่ยนเรื่อง พยายามไม่กังวลถึงการกระทำแปลกประหลาดของคนป่วยในการดูแล
“อยู่..ในห้อง-น้ำ”สายตาหวานราวตุ๊กตามองไปยังประตูห้องน้ำ
“เอ๊!!”เธอสังหรณ์ใจไม่ดี ร่างกายจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
“อยู่ไหนนะ!!!??”หญิงสาวหมุนตัวคว้าง จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตว่ายเล่นอยู่ในโถส้วม
“แจจุง!!!!”
“คิกๆๆ”เสียงหัวเราะน้อยๆดังขึ้น สายตาหวานเป็นประกาย ก่อนร่างเล็กจะร่นตัวลองนอนและแกล้งกลับพร้อมรอยยิ้ม
ผมมีความสุขและมักจะหัวเราะ
เมื่อได้เห็น สิ่งมีชีวิต ขยับตัววุ่นวาย
ใครๆก็บอก..ผม....ไม่ปกติ...
...หลายคน เรียกผมว่า คนบ้า.....
ผมไม่ได้เลือก.....
แต่....มีใครสักคนทำให้ผมเป็นแบบนี้...
ผมรักเขา
*--
“คุณหมอยุนโฮคะ!!”คุณหมอหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาหญิงสาวในชุดพยาบาลสีขาว ด้วยใบหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ สายตาคมภายใต้แว่นตากรอบดำนั้นพิฆาตใจหญิงสาวมานักต่อนัก
“เรื่องอาการของจุงน่ะค่ะ”เธอปรับเสียงให้ดูนุ่มนวลที่สุด
“นั่งลงสิ...”
“คือ...ดิฉันคิดว่า ให้แจจุงอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะแจจุงไม่ได้เจ็บป่วยที่ร่างกาย แต่เขามีปัญหาทางจิต คุณหมอก็ทราบไม่ใช่หรือคะว่ามันไม่มีทางรักษาหาย”
“ครับ ผมทราบดี”
“ดิฉันคิดว่าถ้าให้เขาอยู่แต่ในห้องแบบนี้ โอกาสหายก็จะน้อยลงนะคะ”
“ขอบคุณที่หวังดีนะครับ...แต่ว่า ผมอยากดูแลลูกชายของผมให้ใกล้ชิดที่สุด คุณคงจะเข้าใจ”รอยยิ้มอ่อนๆกับสายตาอันอ่อนโยน ทำให้เธออดพยักหน้าตามไม่ได้
“ดิฉันเข้าใจค่ะ”
“ขอบคุณครับ...ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวดูแจจุงก่อนนะครับ”ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไปโดยไม่อำลา
“เฮ้อ”เสียงถอนหายใจเบาๆเป็นรอบที่สอง
ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ทำไมคุณหมอถึงได้รักแจจุงขนาดนั้นนะ
..ผมเบื่อ.....
ร่างเล็กบอบบางเดินไปตรงหน้ากระจก มือเล็กลากเก้าอี้ ยกขาขึ้นนั่งชันเข่าก่อนจะนั่งลงมองตัวเองในกระจก ภาพของตนที่กำลังมักจุกเป็นน้ำพุบนศีรษะ ตากลมจ้องตาตัวเอง ก่อนจะยิ้มให้กระจกอย่างอารมณ์ดี
ผมมีเพื่อนนะ…
“... ฮะๆ”เขาเอาคางวางไว้ตรงหว่างเข่าทั้งสองข้าง มือเล็กวางไล้ตามโครงหน้าตัวเองบนกระจก พร้อมรอยยิ้มสดใส
“คิกๆ...^^”
กึก...แกร๊ก
ยุนโฮปิดประตูเงียบๆ เขากวาดสายตามองหาร่างเล็กของลูกชายสุดที่รักที่ไม่นอนอยู่บนเตียง แล้วก็พบร่างเล็กกำลังนั่งหัวเราะอยู่ตรงหน้ากระจก
“แจจุง....”เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้หน้าหวานหันขวับพร้อมรอยยิ้มดีใจ
“คุณพ่อ!!!”เด็กชายวิ่งเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นอย่างแสนรัก
“คิดถึงๆ”
“คิดถึงพ่อเหรอ??”ยุนโฮยังคงเป็นชายหนุ่มวัย 24 ปี เมื่อมานั่งกับแจจุงวัย 12 ปี เขาดูเหมือนพี่ชายเสียมากกว่าพ่อตามความจริงที่เห็นอยู่เสียอีก
หงึกหงัก
“ใช่ มากกกกกกกกกกกกกกก”แจจุงลากเสียงยาว ปากสีแดงสด ยิ้มกว้าง มือนิ่มเกาะแขนคนเป็นพ่ออยู่ไม่ห่าง
“ฮ่ะๆ ถ้าอย่างนั้นจูบพ่อก่อนสิ”ยุนโฮนั่งชันเข่าลง ในระดับเสมอกับร่างเล็ก แจจุงยิ้มสดใส ก่อนจะประกบริมฝีปากสีสวยกับคนเป็นบิดา แต่มันกลับไม่ใช่จูบอ่อนโยนของพ่อกับลูกอย่างที่ทุกคนเข้าใจ
เรียวลิ้นชื่นตวัดรับกันอย่างน่าสนุก มือแกร่งของคนเป็นพ่อกดท้ายทอยลูกชายให้แนบชิดมากขึ้น เขาบดขยี้ริมฝีปากสีสดอย่างเมามันส์ราวกับขนมชิ้นเลิศที่แอบซ่อนความหวานเอาไว้ภายใน นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มนิ่ม แจจุงอมยิ้มหวาน อย่างมีความสุข เสียงหัวเราะร่วนในลำคอขาว
“จั๊กจี๊จังฮะ ฮ่ะๆๆ”ยุนโฮมองหน้าหวานใสที่หัวเราะคิกคัก
“แจจุง...ปีนี้เราก็อายุ 12 แล้วนะ”ฝ่ามือใหญ่วางทาบบนผมนิ่ม แจจุงเอียงหน้า
“12 ฮิฮิ 12 วานเกิดดดดดด ผมจะได้ไปเที่ยวใช่มั้ยฮะ!!!^^”เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีสุดขีด
มีเพียงวันเดียวของผมที่สำคัญ
วันเกิด
วันเดียวเท่านั้น
ที่จะถูกบันทึกในความทรงจำของผม
“...แต่ แจจุงต้องทำให้พ่อภูมิใจก่อนนะ”เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ
“ฮะ...”แจจุงผู้ซึ่งไม่รู้ประสีประสา เดินเข้าหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ มือเล็กปลดกระดุมชุดคนป่วยของตนอก เผยไหล่ขาวเนียน
กึก
“...เชิญฮะ คุณพ่อ...”แจจุงหลับตาลง ยุนโฮยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กวางลงบนเตียง
ริมฝีปากหนาจูบบนไหล่ขาวผ่องที่บริสุทธิ์ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกของแจจุง
ร่างนี้เสียความบริสุทธิ์ให้เขามาหลายปีแล้ว
“อ่ะ!!”เสียงครางหวานเมื่อยุนโฮกดจูบบนยอดอกสีชมพูหวาน ตาเรียวเปิดขึ้น มองคนเป็นพ่อแปลกๆ
“คุณพ่อ!!”เสียงหวานตระหนกตกใจ ยุนโฮเลิกคิ้ว
“แจจุง...รู้สึกเหรอ??”
“มันแปลกๆฮะ...ไม่เอาแล้วว ผมไม่เอาแล้วฮะ!!!!”เด็กน้อยตัวสั่น ยุนโฮจับข้อมือเล็กที่พยายามหนีเขา
“ไม่ต้องกลัวนะ มีพ่ออยู่จะกลัวอะไร”ยุนโฮพูดเสียงนุ่ม ตาหวานมองเขาอย่างไม่มั่นใจ
“...แต่ผมกลัวนี้นา”
“แจจุงที่มีแต่รอยยิ้มไปไหนซะล่ะ หืมม”ยุนโฮจูบบนหน้าผากมน
“ก็ได้ฮะ คุณพ่อ”ร่างเล็กอ่อนลง ก่อนจะไปนอนบนเตียงตามเดิม
“น่ารักมาก”ยุนโฮเอ่ยชม ทำให้หน้าหวานมีรอยยิ้มสวยสดใส
มือใหญ่ลากผ่านผิวเนื้อเนียน ยุนโฮปลื้มในตัวลุกชายของตัวเองเหลือเกิน ไม่เคยมีครั้งไหนที่ร่างเล็กตอบสนองเขาดีเช่นครั้งนี้มาก่อน คงเป็นเพราะแจจุงโตแล้วที่จะมีความรู้สึก
“อื้อ...”
เรียวลิ้นสากตวัดวนรอบยอดอกสีอ่อน ที่ตั้งชันรอรับริมฝีปาก ยุนโฮขบเม้มเยลลี่สีหวานชั้นเลิศอย่างสนุกสนาน มืออีกข้างก็ลากเบาๆผ่านเม็ดไตอีกข้างของแจจุง
หงับ!!!
“คุณพ่อ!!!”เสียงหวานร้องเมื่อถูกฟันคมกับงับไปบนร่างกาย มันไม่ใช่ความรู้สึกจักจี๊เหมือนที่เค้ารู้สึก
มันไม่สนุก!!
“พอเถอะฮะ ผมกลัวฮะ คุณพ่อ!!”แจจุงร้องให้ ยุนโฮยกหน้าขึ้น มองร่างเล็กที่ตัวสั่นริก
“พ่ออยู่นี้ไง..ไม่ต้องกลัว”ยุนโฮจับมือเล็กไว้ ริมฝีปากหนาจูบประโลมลูกชายให้หายกังวลใจ
“อื้ม...”แจจุงรับจูบของบิดา ลำตัวหนาทาบกลางหว่าขาเรียว ยุนโฮใช้เข่าทั้งสองข้างแยกขาขาวให้เบนออก
“พ่อจะทำแบบวันนั้นนะ แจจุงม่ต้องเกร็งนะครับ”
“ฮะ...”เสียงหวานตอบรับ ตาหวานปรือปรอยเพราะอารมณ์ครั้งแรกในกาย ยุนโฮมองหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
แจจุงในครั้งนี้ยั่วยวนเค้าอย่างประหลาด
“อ่ะ...”ยุนโฮกระตุกชั้นในสีขาวที่แจจุงชอบใส่ออก
แจจุงที่มีความรู้สึก
น่าหลงใหลเพียงนี้เลยเหรอ
“...”ยุนโฮยกขาเรียวให้ตั้งชัน ตาหวานปิดลงเพราะความกลัวเจ็บเหมือนทุกครั้ง
มือใหญ่จับขาทั้งสองข้างของแจจุงก่อนจะกดตัวแนบลงไปที่ช่องทางสีสดโดยไม่ต้องเบิกทางใดๆ
ก็บอกแล้วไง ว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรก
อึ๊กกกกกกกกกก
“อ่ะ!!!!”แจจุงสะดุ้งวาบ ความรู้สึกเสียงซ่านที่เด็กน้อยไม่เคยรู้จัก
“คุณพ่อ!!!....”เสียงหวานครางเส่า
“เจ็บมั้ย แจจุง??”ยุนโฮถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ฮะ ไม่เจ็บเลย”
ใช่มันไม่เจ็บเลยสักนิด
มันมีความรู้สึกอย่างอื่นแทน
“พ่อจะขยับล่ะนะ”ยุนโฮบอก ร่างกายเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อบรรเทาความต้องการของตนเอง
“อ่า...แจจุง...”ภายในแจจุงตอดรัดเค้า...มันกำลังเล่นกับแก่นกายของเขา
“อ๊ะ คุณพ่อ....”แจจุงบิดกาย เมื่อเขารู้สึกร้อนและเสียววาบ เวลาที่ยุนโฮขยับตัว และไม่รู้ทำไมร่างกายมันถึงได้ขยับหายุนโฮทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาจะร่นตัวหนีทุกครั้ง
“อ๊า รัดอีกสิแจจุง”เสียงทุ้มสั่ง แจจุงลืมตามองร่างสูงที่โยกตัวอย่างหฤหรรษ์
“ฮ..ฮะ”แจจุงบีบกายอย่างงกๆเงิ้นๆ
“อ๊า ดีมาก น่ารักจังครับ ลูกพ่อ”
ชอบจัง เวลาที่คุณพ่อบอกว่าเราน่ารัก
“แจจุงรักพ่อมั้ยครับ??”
“...อ๊ะ....ระ...รักครับ....”เสียงหวานตอบสั่น
อ่า อารมณ์นั้นมันพุ่งสูงจัง ร้อนไปหมดแล้ว
“พ่อก็รัก แจจุงนะ!!”
อึ๊ก...อึกกก
“อ๊า คุณพ่อ....!!!”เสียงหวานกรีดร้องเมื่อร่างสูงขยับตัวแบบไม่บันยะบันยัง
“แจจุง....”
“อ๊า”
“อ๊า!!!!”น้ำสีขาวฉีดออกเต็มหน้าท้องร่างสูงเมื่อแจจุงปลดปล่อยเต็มที่เป็นครั้งแรกในชีวิต
“อ่ะ คุณพ่อออ...”ร่างเล็กกระตุกเมื่อน้ำของยุนโฮอัดเข้าในร่างของตน ยุนโฮถอนกายหนาออก ริมฝีปากหนาพรมจูบบนหน้าผากมนไล่มาที่พวกแก้มแดง และริมฝีปากสีสด
“...พ่อรักลูกนะ”
“ฮะ แจจุงก็รักคุณพ่อที่สุดเลยยยยย^^”แม้จะอ่อนล้า แต่รอยยิ้มหวานก็ยังส่งให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเสมอ...
“วันเกิดปีนี้ ไปอยู่บ้านกับพ่อนะ….”
*-
ติดตามตอนต่อปายยยย---55
ความคิดเห็น