คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ....หายหน้าไปนาน--ทัมมัยเหมือนจะใส่ใจยูซูมากมายเลยวะ!! 55+
Chapter 5 :
ร่างสูงก้าวออกจาห้องน้ำ ตาเรียวมองไปยังร่างเล็กที่นอนขดตัวบนโซฟาตัวยาวซึ่งมีที่เหลือเฟือ
-หนาวสินะ...- มือเรียวติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายก่อนจะจับมันลงภายใต้กางเกงให้เรียบร้อย ร่างสูงหยุดยืนมองผู้ที่อาศัยใหม่อย่างลืมตัว
คนอารั๊ย แก้มชมพูเชียว ขนาดตอนหลับก็ยังน่ารัก...
ดูท่าทางก็ไม่มีพิษสงอะไรหนิ
“ทำไมถึงคิดออกจากบ้านได้น่า...เด็กน้อย”มือเรียวขยี้ผมนิ่มอย่างเอ็นดู รอยยิ้มอบอุ่นส่งให้โดยที่ร่างเล็กนั้นไม่รู้ตัว ยูชอนจับผ้าห่มห่มให้จุนซู
-อีกสักพักคงตื่นล่ะมั้ง-
“หาอะไรกินเองได้มั้ยเนี่ย”ปากหนาบ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบเงินพร้อมโน้ตสั้นๆวางไว้ให้แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ
มีจุนซูมาอยู่ด้วย...เอาวะ ฝึกไว้มีลูกจะได้ชิน
ในห้อง~
ร่างเล็กกระชับผ้าห่มมากขึ้น ปากบางแย้มยิ้มอ่อนๆทั้งที่ยังหลับตา
“คุณพ่อ~”
ยูชอนจะรู้มั้ยน่า ว่าที่เค้าด่าเพื่อนตัวเองทุกวัน เขากำลังจะโดนเข้าเองในไม่ช้านี้แหละ
*--
“นี้ยุนโฮ ตื่นสิ”มือเล็กเขย่าแขนร่างสูงที่นอนอู้จริงๆ หน้าหวานยู่อย่างขัดใจ ตาเรียวมองใบหน้าคมที่กำลังหลับอยู่
ภรรยา
ภรรยา
อ๊า เขินจัง
แจจุงบิดกายขวยเขินอยู่คนเดียว ยุนโฮที่งัวเงียตื่นมองร่างบางที่นั่งยิ้มคนเดียวอย่างนึกขำ
“เป็นอะไรน่ะแจจุง”เสียงทุ้มถามเจอหัวเราะ
-คิดเรื่องเมื่อคืนอยู่ล่ะสิ-
“อ่ะ ตื่นแล้วเหรอ”ใบหน้าหวานยิ้มซะคนมองแทบละลายตายไปคาตรีนสวย
ฟอดดดด
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณภรรยา”เสียงทุ้มเอ่ยพร้อยรอยยิ้มอบอุ่นที่แจจุงชอบนักหนา แต่วันนี้ยุนโฮดู...หล่อเป็นบร้า
“..แต่เช้าเชียวนะ”มือเล็กปิดแก้มตัวเองอย่างเขินๆ ยุนโฮมองภาพน่ารักนั้นอย่างลืมตัว จนกระทั่งมือเล็กสะกิดเขายิกๆด้วยใบหน้ากังวลและจริงจัง
“คุณพ่อ....!!”
“หืม เมื่อกี้เรี ยกว่าไงนะครับ”
“เอ่อ ยุนโฮ...”ดวงตาสีนิลจ้องหน้าคมอย่างเขินๆ
“...แล้วเมื่อกี้เรียกผมทำไมเหรอ”
“คือ แจจุง อยากให้เรื่องนี้เป็นความลับน่ะฮะ”
“...ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”ยุนโฮพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเค้าเองก็คงให้เหตุผลไม่ได้ว่าทำไมแจจุงถึงหายและที่สำคัญถ้าทุกคนรู้ว่าแจจุงหายแล้ว..เรื่องไปอยู่โรงเรียนปกติมันจะต้องร้ายแรงกว่าเดิมแน่ๆ
“ใช่ เพราะฉะนั้น ห้ามทำตัวเป็นพิรุธนะฮะ”แจจุงบอกร่างสูงด้วยหน้าตาจริงจัง เอาเอายุนโฮหัวเราะคิก
“ขำอะไรฮะ”
“ก็ดูสิ เพิ่งเคยเห็นแจจุงทำหน้าเครียดแบบนี้นะ ปกติ..ออกจะ...”
“ออกจะ...??”
“ไม่ค่อยปกติน่ะ...”ยุนโฮอ้อมแอ้ม ไม่รู้จะใช้อะไรบรรยายดี เขาแกล้งร่างบางไปอย่างงั้นแหละ ไม่ว่าแจจุงจะทำอะไรก็ที่หนึ่งเรื่องความน่ารักเสมอ
“เห่ออ คุณพ่อน่ะ”
“เรียกแบบนั้นอีกแล้วว”ยุนโฮทำแก้มพองลมเคืองๆ แจจุงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะสวมกอดร่างหนาไว้ ไม่นานมือใหญ่ก็กอดตอบเขาเหมือนกัน
“ก็กลัวเผลอนี้นา ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณปู่คุณย่า แจจุงกลัวจะเผลอน่ะฮะ”
-ไม่แปลกหรอกท่าจะเผลอ เค้ายังเคยได้ยินเลย ดีนะวันนั้นคุณพ่อคุณแม่ไม่ทันสังเกต-
“ก็ได้ แต่ตอนนั้นน่ะ ต้องเรียกผมว่ายุนโฮ เข้าใจนะ^ ^”ปากหนาพูดเบาๆ ตาคมมองหน้าหวานอย่างเจ้าเล่ห์และแฝงความหมายอย่างว่าจนร่างบางอย่างจะตีอกหนาสักเพี๊ยะ
“ทะลึ่ง!!”
“ฮ่าๆ”
“เอ่อ จริงๆแล้วแจจุงมีเรื่องจะขอร้องอีกอย่างฮะ”เสียงหวานทำให้ร่างสูงต้องงุนงง
- อยากได้อะไรล่ะเจ้าตัวเล็ก ทำตาแบ๊วแบบนั้นอีกแล้ว ไม่เอาน่า!!! –
“แจจุงอยาก เรียนที่โรงเรียนปกติ….”
‘ได้โปรดเถอะฮะ ผมไม่อยากโง่อีกแล้ว’สายตาหวานมองตาคมอย่างออดอ้อน หน้าหวานซุกไปมาบนอกแกร่ง
“ไม่ได้เด็ดขาด!!”ยุนโฮปฏิเสธเสียงแข็ง
- ยอมได้ที่ไหนกัน แค่นี้แจจุงก็อยากจากเขาแล้ว อ๊ากกก ยอมไม่ได้!!!-
“ฮึก..คะ..คุณ พ่อใจร้าย..”น้ำตาใสๆคลอบนขอบตากลมอย่างน้อยใจ ร่างบางพลิกตัวหันข้าง สองมือเล็กปิดหน้าปิดตาตัวเอง
-เอาแล้วไงกรุ-ยุนโฮมองหน้าหวานที่ซุกกับมือตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจ
-ยังไม่ทันไรแววเสียเมียกรุออกแล้วคร๊าบพี่น้อง-
“...แจจุง..”ยุนโฮจับมือเล็ก แจจุงมองหน้าคมอย่างบึ้งตึง
“แจจุงจะไม่กลับบ้านของเราอีก!!!”
“ไม่ได้นะแจจุง!!!!!!!”
“ทำไมจะไม่ได้ แจจุงจะอยู่ที่นี้กับคุณปู่ คุณย่า เข้าโรงเรียนประจำ!!”เสียงหวานพูดเด็ดขาดอย่างไม่กังวลใดๆ
“เฮ้อ~ แจจุง เข้าใจผมหน่อยสิ”
“ไม่!!”ร่างบางลุกขึ้นยืน ตาหวานยังมองยุนโฮอย่างโกรธเคือง
-นี้ แจจุงหายบ้าแล้วจริงๆใช่มั้ยครับเนี่ย –
“ทำไม ถึงอยากอยู่โรงเรียนปกติล่ะ”ยุนโฮจับร่างบางให้นั่งตักตัวเอง หน้าหวานเบ้นิดๆให้รู้ว่าตนไม่ได้เต็มใจจะนั่งสักนิด
“แจจุง ไม่อยากอยู่คนเดียวนี้นา แจจุงก็อยากมีเพื่อนบ้าง เพื่อนที่ปกติ แจจุงอยากเหมือนคนอื่นๆ อยากอ่านหนังสือพิมพ์ได้แบบคุณปู่ อยากเขียนหนังสือได้ ...แต่แจจุงทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง...นะฮะ คุณพ่อให้แจจุงเรียนที่โรงเรียนปกติเถอะนะฮะ”
-ก็จริงเว้ย เกิดให้แจจุงอยู่คนเดียว แล้วกลับมาบ้าเหมือนเดิมล่ะ โฮกกกกก ยอมไม่ได้เด็ดขาด-ร่างสูงครุ่นคิดตามคำพูดชวนเคลิ้มของแจจุง
“...ก็ได้!!!”ยุนโฮตกลงทั้งๆที่หน้ายังบึ้งอยู่ ผิดกับร่างเล็กทีได้ยินแล้วกระโดดพลุ่งดีใจสุดๆ
“เย้!!!!!!!!”
“น้อยๆหน่อย แจจุง”
-กุไม่ได้เต็มใจสักน๊อยยย-
“แจจุงรักยุนโฮที่สุดเล๊ยยยยยย จุ๊ฟ~*”ปากบางสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากหนา แล้วดันตัวออก แต่มือของยุนโฮไวกว่า เมื่อมีโอกาสจึงรีบเกี่ยวเอวคอดให้กลับมามอบจูบลึกซึ้ง
“ได้ของถูกใจขนาดนี้จะให้แค่จุ๊บเองเหรอ หื้มม ใจร้ายไปหน่อยม้างง”ยุนโฮหัวเราะในลำคอ
“ยุนโฮ!!”ปากบางเรียกชื่อคนหน้าหื่นที่ทำท่าจะกดเค้าลงบนเตียงอีกรอบ
/ม่ะ เมื่อคืน ก็เอาไปแล้วนี้นา/
“..อีกสักครั้งแล้วกันนะ”
“อ๊า มะ ไม่อ๊าววววววว”
*---
“ไปโรงเรียน!!!”
“ใช่ฮะ โรงเรียนผมจะเปิดเทอมอาทิตย์หน้านี้”
“แล้วนายก็ต้องไปโรงเรียนใช่มั้ย—โอเค ชั้นจะไปส่งให้ตอนเช้า มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี้นา”ยูชอนถอนหายใจ ก่อนจะยื่นอาหารที่อุ่นแล้วให้ร่างเล็กที่รับมันแต่สีหน้าไม่เต็มใจนัก วันนี้เค้าก็กินแต่ไอ้อาหารสำเร็จแบบนี้ทั้งวันแล้วนะ!!
“มีสิฮะ---ผมยังไม่ได้จ่ายค่าเทอม...”จุนซูบอกพร้อมตักอาหารเข้าปาก
“ค่าเทอม~~~~~~~~”
-นี้กุได้ลูกจริงๆใช่มั้ยครับพี่น้อง-
“ใช่ฮะ”
“พ่อแม่เราล่ะ ทำไมเค้าไม่จ่ายให้”
“ก็ผมหนีออกจากบ้านมาแล้วไงฮะ”
“ก็กลับไปสิ!@!”
“ไม่ ผมไม่กลับ”
“ถ้าอย่างนั้น นายก็ไม่ได้เรียนหนังสือนะ!!”
“ผมจะหางานทำ!!”
“เฮ้ย ตัวแค่เนี่ย ใครจะไปจ้างนาย!! งานมันไม่ได้หาง่ายๆหรอกนะ”ยูชอนแอบขำล้อๆ หน้ากลมยู่ลงอย่างไม่พอใจ
“งั้น คุณหมอก็ออกให้ผมสิ!!!”
“จะบ้าเหรอ”มือเรียวดีดเบาๆที่หน้าผากมน ว่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แม้เค้าจะมีเงินมากพอที่จะอุปการะจุนซู แต่ทำแบบนั้นมันเหมือนเป็นการส่งเสริมร่างเล็กให้หนีออกจากบ้านนี้ -ไม่ได้ๆ
“งั้นคุณหมอก็หางานให้ผม”ปากบางพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ
“มันเรื่องอะไรของชั้นเล่า!!!”ยูชอนเริ่มหน้าเครียด เห็นเด็กรักเรียนทีไรอยากจะอุปการะทุกทีเลยวุ้ย
“หรือคุณหมอจะไม่ให้ผมเรียนหนังสือ ผมน่ะ อนาคตของชาติเลยนะฮะ คุณหมออยากได้ชื่อว่า-ทำลาย-อนาคตของชาติกันล่ะฮะ”
“ดูมัน ย้อนเหร๊อออ”มือเรียวตีท้ายทอยบางอย่างเอ็นดูในความแก่แดดของเด็กคนนี้ แต่ปากอิ่มก็ยิ้มบางๆ-ก็จริงอ่ะ เขาก็ไม่ได้ใจร้ายที่จะไม่ให้เจ้าตัวเล็กนี้ไม่เรียนหนังสือสักหน่อย
“แล้วคุณหมอจะออกค่าเทอมให้ผมมั้ยฮะ”จุนซูทำตาบ๊องแบ๊วใส่ ทำงานทำเงินอะไรล่ะ เค้าทำอะไรเป็นซะที่ไหน
“ก็ด้ายย เราเรียนที่ไหนล่ะ”
“โรงเรียนนานาชาติK ฮะ”จุนซูบีบแขนเรียวยาวอย่างอ้อนๆ
“อ๋อออ อื้มม ................................ห๊ะ เมื่อเก้นายว่าโรงเรียนอะไรนะ!!!!”ยูชอนแทบสำลักความสบาย
“นา”
“นา”
“ชาติ”
“K”
“ฮะ!!”
“โฮกกกก พูดเล่นใช่มั้ยเจ้าตัวเล็ก!!!!!!!!!”ยูชอนโวยวาย ก็ไอ้โรงเรียนที่จุนซูพูดมามันธรรมดาซะที่ไหนกันเล่า โรงเรียนที่มีแต่พวกลูกไฮโซ คุณหนูน้อยไปเรียนกันทั้งนั้น!!!!
“พูดจริงสิฮะ”ปากบางยังคงยืนนหนักแน่น ทำเอายูชอนจะเป็นลม
“ได้ข่าวว่า ค่าเทอม เป็นล้านใช่มั้ย??”
“ใช่ฮะ!!!”
“อ้วกกกกกกกกกก”
“คุณหมอ!!!!!!!!”จุนซูรีบพยุงร่างสูงที่นั่งทรุดน้ำตาจะไหลไม่ไหลแหล่ อาการคำเดียวคือ-อึ้ง—อึ้ง---และโคดอึ้งงง
*---
ยุนโฮลงเรียนให้แจจุงที่โรงเรียนนานาชาติK เหมือนจุนซูเป๊ะๆ เพราะยูชอนแนะนำมา ร่างสูงบอกข่าวร่างบางถึงการเปิดเรียน แต่สำหรับแจจุงมันลำบากมากที่สุดเพราะต้องปูพื้นฐานกันใหม่ ตั้งแต่การจับดินสอเลยด้วยซ้ำ แต่ร่างบางดูจะตั้งใจมาก จนคนสอนยิ้มอย่างภูมิใจ—ก็ไม่ใช่ใครหรอก นอกจากคุณ
“อย่าตั้งใจเกินไปสิแจจุง เดี๋ยวคุณปู่คุณย่าจะสังเกต...”ยุนโฮกระซิบข้างใบหูบ้าง เส้นผมถูกทัดไว้หลังหู ใบหน้าหวานหันมามองยุนโฮอย่างงงๆ เพราะกำลังตั้งใจกับตัวหนังสือมากมายบนหน้ากระดาษ
“ฮะ??”แจจุงเอียงคอสงสัย ท่าทางน่ารักนั้นทำให้ยุนโฮอยากจะหอมแก้มเนียนๆนั้นสักฟอด
“อย่าตั้งใจมากเกินไปสิ...เดี๋ยวพวกเค้าจะสงสัยเอา”ยุนโฮกระซิบเบาๆ แจจุงมองไปยังคุณปู่คุณย่าที่ส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะยิ้มเผล่ตอบไปอย่าแนบเนียน
“โอ้ยยย!!! แจจุงขี้เกียจแล้ว ไม่เรียน ม่ายอาววววว”มือเล็กปัดกระดาษจนกระจายเพื่อความสมจริง แถมนิ้วเรียวยังตวัดปากกาทัดหู ทั้งสองข้าง และตามด้วยกานโยนยางลบแบบโปรเจคไตล์ลงตู้อโรวาน่าตัวละแปดแสนพอดีเป๊ะ!!
ตุ๊ม!!!
“แจจุง หลานโยนอะไรลงไปในบ่อปลา!!!!!!!!!”คุณปู่ต้องวุ่นวายกับหลานชายที่ว่าจะสงบดีสักวันอีกครั้ง ร่างท้วมเดินไปยังตู้ปลาแสนรัก
“ฮ่าๆๆ คิกๆๆ”แจจุงหัวเราะคิกคัก ตาหวานมองยุนโฮเป็นเชิงรู้กัน มือเล็กแอบแท็คกับมือเรียวแบบไม่มีใครเห็นก่อนร่างบางจะวิ่งไปสวมกอดคุณปู่ที่ทำให้ต้องวุ่นวายใจอย่างออดอ้อน ยุนโฮแอบหัวเราะในการกระทำแสนเจ้าเล่ห์นั้น ก่อนจะต้องหลบทางให้สาวใช้มาเก็บข้าวของ
-ให้พักมั้งก็ได้น่า แต่ยังไงเค้าต้องสอนแจจุงเรียนทั้งคืนแน่ล่ะ ใกล้เปิดเทอมเข้ามาทุกทีแล้วนี้- ไม่ใช่แค่แจจุงเท่านั้นที่ได้พัก การมองร่างบางวิ่งไปนั้นมานี้ ก็เป็นการพักผ่อนของร่างสูงเช่นเดียวกัน แผ่นหลังบางช่างน่าทะนุถนอม
-เฮ้ออ เมื่อไหร่จะยอมกลับบ้านของเรานะแจจุง-
*---
“ฮ้าววววววววว”ปากห้อยหาวหวอด หลังจากหาข้อมูลการแพทย์ใหม่ๆไปได้สักพัก ตาเรียวมองหาร่างเล็กที่เมื่อสักพักนั่งดูทีวีไม่ยอมไปนอน ขาเรียวยาวก้าวช้าๆไปยังเป้าหมายที่หลับสนิทโดยไม่ปิดทีวี
“คิดว่าบ้านชั้นรวยขนาดนั้นเลยหรือไงน้า!!”ปากหนาพึมพำ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีเงินหรือรวยจนล้นฟ้าแบบยุนโฮ ยูชอนทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เงินที่ใช้อยู่ทุกวันก็คือเงินเก็บที่ได้จากการทำงาน ซึ่งมันก็มากพอที่จะให้เขาได้ใช้ชีวิตสบายๆอีกหลายปี-แต่ ตั้งแต่มีจุนซูเข้ามา เงินเขาก็ถูกถอนไปเยอะแยะเลยแฮะ โดยเฉพาะ ค่าเทอมอันแสนโหดนั้น คิดแล้วแค้น อยากอ้วกกก(=_=!!!)
“ตื่นไปนอนในห้องดีดีสิ เจ้าตัวเล็ก”ยูชอนสะกิดแก้มนิ่ม อยากจะบีบให้หายหมั่นเขี้ยว
“อื้ออ~”จุนซูบิดหน้าหนี ทำให้คนมองต้องอมยิ้มบางๆ ก่อนจะตัดสินใจ อุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน
“ตัวเบาจังแฮะ หรือกุเลี้ยงไม่ดีวะ!!!”ยูชอนตัดสินใจแล้วว่า-ต่อจากนี้เค้าคงต้องใส่ใจเรื่องอาหารการกินให้มากขึ้นแล้วล่ะมั้งเนี่ย
“คุณพ่อ...”ยูชอนมองเรียวปากบางสีชมพูอ่อนที่ละเมอถึงพ่อตัวเอง มือเล็กยังคงเกี่ยวชายเสื้อเค้าแน่นโดยอัตโนมัต
“ให้ตายสิ เฮ้ออ”ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงข้างๆ จะดึงมืออกก็กะไร เพราะตอนนี้เค้าก็เหนื่อยมากมาย
“—“
“หลับซะนะ เด็กน้อย”ปากหนาประทับเบาๆบนหน้าผากมน ก่อนจะกอดร่างเล็กไว้
-โอยย นุ่มจริงๆเลย ให้ความรู้สึกดีกว่าหมอนข้างเยอะแยะเลย ฮิฮิ -
*---
ซอรี่มากมายค๊าบบบบ
พ่อแม่พี่น้อง ชาวฟิคทั้งหลายยย
หายหน้าไปนานมากเลยชิ้มิ้ค่ะ
ส้มทามงานที่รร.น่ะค่ะ
เหนื่อยเกินจิงๆ
แต่วันนี้ไม่อัพไม่ได้ คนทวงเยอะมากกก
555+
กราบงามๆเลยค่ะ ขอโทดจิงๆน้า
ไม่พุดมากแล้ว เหมือนจะไม่สบายเลย เหอะๆ
ไปแล้วค่า บ๊ายบาย!!!
ความคิดเห็น